၂၀

^၁ ဆီ ရီး ယား ဘု ရင် ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် မိ မိ စစ် သည် အ ပေါင်း တို့ ကို စု ရုံး ၍ ရှင် ဘု ရင် သုံး ဆယ့် နှစ် ပါး အ ပါ အ ဝင် မြင်း တပ်၊ ရ ထား တပ် တို့ ဖြင့် ချီ တက် လာ ပြီး ရှ မာ ရိ မြို့ ကို ဝိုင်း ရံ တိုက် ခိုက် လေ ၏။

^၂ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် မြို့ ထဲ ရှိ အစ္စ ရေး ဘု ရင် အာ ဟပ် မင်း ကြီး ထံ သို့ တ မန် ကို စေ လွှတ် ၍၊ ^၃ “ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး က ‘သင် ၌ ရှိ သော ရွှေ ငွေ တို့ ကို ငါ ပိုင် ပြီ။ သင် မြတ် နိုး လှ သော မိ ဖု ရား များ၊ သား တော် များ ကို လည်း ငါ ပိုင် ပြီ’ ဟူ ၍ မှာ လိုက် ၏” ဟု လျှောက် တင် စေ ၏။ ^၄ အစ္စ ရေး ဘု ရင် က လည်း “အ ရှင် မင်း ကြီး ဆို သည့် အ တိုင်း ပင် အ ကျွန်ုပ် နှင့် အ ကျွန်ုပ် ၌ ရှိ သ မျှ သည် အ ရှင့် အ ပိုင် ဖြစ် ပါ ၏” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၅ တ မန် တို့ သည် နောက် တစ် ဖန် လာ ၍ “ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး က ‘သင် ၏ ရွှေ ငွေ၊ မိ ဖု ရား နှင့် သား များ ကို ငါ့ ထံ ပေး အပ် ရန် သင့် ထံ သို့ လူ လွှတ် ၍ ငါ အ မိန့် ပေး ခဲ့ ပြီ။ ^၆ မ နက် ဖြန် ယ ခု လို အ ချိန် တွင် ငါ့ အ မှု ထမ်း တို့ ကို သင့် ထံ သို့ စေ လွှတ် မည်။ သူ တို့ သည် သင့် နန်း တွင်း နှင့် သင့် အ မှု ထမ်း တို့ ၏ နေ အိမ် တို့ ၌ ရှာ ဖွေ စစ် ဆေး ပြီး လျှင် အ ဖိုး တန် ပစ္စည်း မှန် သ မျှ ကို သိမ်း ယူ သွား ကြ လိမ့် မည်’ ဟူ ၍ မှာ လိုက် ပြီ” ဟု လျှောက် တင် ကြ ပြန် ၏။

^၇ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး ဘု ရင် သည် တိုင်း ပြည် ရှိ သက် ကြီး ဝါ ကြီး အ ပေါင်း တို့ ကို ဆင့် ခေါ် ၍ “ဤ လူ မည် မျှ ရန် ရှာ လို သည် ကို ကြည့် ပြီး သိ ကြ ပါ လော့။ သူ သည် ငါ့ ထံ လူ လွှတ် ပြီး မိ ဖု ရား များ၊ သား တော် များ နှင့် တ ကွ ရွှေ ငွေ များ ကို ပါ တောင်း သော အ ခါ ငါ မ ငြင်း ခဲ့ ပါ” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၈ ထို အ ခါ သက် ကြီး ဝါ ကြီး အ ပေါင်း နှင့် လူ အ ပေါင်း တို့ က “သူ့ စ ကား ကို နား မ ထောင် ပါ နှင့်။ မ လိုက် လျော ပါ နှင့်” ဟု လျှောက် တင် ကြ ၏။ ^၉ ထို့ ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် က ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး ၏ တ မန် တို့ အား “’ယ ခင် တောင်း ဆို ချက် ဟူ သ မျှ ကို အ ကျွန်ုပ် လိုက် လျော နိုင် သော် လည်း ယ ခု တောင်း ဆို ချက် ကို မူ မ လိုက် လျော နိုင် ပါ’ ဟူ ၍ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး အား ပြန် လျှောက် ကြ လော့” ဟု မိန့် ဆို ၏။ တ မန် တို့ က လည်း ပြန် သွား ၍ ထို အ တိုင်း လျှောက် တင် ကြ ၏။

^၁၀ ထို အ ခါ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် လူ လွှတ် ပြန် ၍ “ရှ မာ ရိ မြေ မှုန့် သည် ငါ့ ခြေ ရင်း ၌ ခ စား သော သူ အား လုံး အ တွက် လက် တစ် ဆုပ် စာ စီ လောက် ငှ မည် ဆို လျှင် ဘု ရား အ များ တို့ သည် ငါ့ ကို ထို ထက် မ က ပြု ပါ စေ သော” ဟု မှာ လိုက် ၏။ ^၁၁ အစ္စ ရေး ဘု ရင် က လည်း “ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး အား ‘ချပ် ဝတ် တန် ဆာ ကို ဝတ် ဆင် ထား လျက် နှင့် ချွတ် ပြီး သော သူ ကဲ့ သို့ မ ဝါ ကြွား သင့်’ ဟူ ၍ ပြန် လျှောက် လော့” ဟု ပြန် ပြော ၏။ ^၁၂ မိ မိ နှင့် အ တူ ပါ လာ သော ရှင် ဘု ရင် များ နှင့် အ တူ တဲ အ တွင်း ၌ စား သောက် နေ သော ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး က ထို သ တင်း များ ကို ကြား သော အ ခါ သူ့ အ မှု ထမ်း တို့ အား “အ သင့် ပြင် ကြ” ဟု အ မိန့် ပေး သ ဖြင့် သူ တို့ လည်း မြို့ ကို တိုက် ရန် အ သင့် ပြင် ကြ ၏။

^၁၃ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး ဘု ရင် အာ ဟပ် မင်း ကြီး ထံ သို့ ပ ရော ဖက် တစ် ပါး ရောက် လာ ပြီး “ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ‘ဤ စစ် သည် ထု ကြီး ကို သင် မြင် သ လော။ ယ နေ့ သူ တို့ ကို သင့် လက် သို့ အပ် မည်။ သို့ မှ ငါ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဖြစ် ကြောင်း သင် သိ ရ လိမ့် မည်’ ဟူ ၍ မိန့် တော် မူ ပြီ” ဟု ဆင့် ဆို ၏။ ^၁၄ ထို အ ခါ အာ ဟပ် မင်း ကြီး က “မည် သူ့ အား ဖြင့် နည်း” ဟု မေး လျှင် ပ ရော ဖက် က လည်း “ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ‘နယ် မြေ ခံ စစ် သူ ကြီး တို့ ၏ တပ် သား များ အား ဖြင့် ဖြစ် မည်’ ဟု မိန့် တော် မူ ပါ ၏” ဟု ဆို လျှင် အာ ဟပ် မင်း ကြီး က “မည် သူ က စ တင် တိုက် ပွဲ ဝင် ရ မည် နည်း” ဟု မေး လျှင် ပ ရော ဖက် က “အ ရှင် မင်း ကြီး ဖြစ် ၏” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။ ^၁၅ ထို အ ခါ အာ ဟပ် မင်း ကြီး သည် နယ် မြေ ခံ စစ် သူ ကြီး တို့ ၏ တပ် သား များ ကို ရေ တွက် ကြည့် ရာ တပ် သား နှစ် ရာ သုံး ဆယ့် နှစ် ယောက် ရှိ သည် ကို တွေ့ ရ ၏။ ထို့ ပြင် အစ္စ ရေး တပ်သား အား လုံး ကို ပါ ရေ တွက် ကြည့် ရာ အား လုံး ပေါင်း အ ယောက် ခု နစ် ထောင် ရှိ ၏။

^၁၆ သူ တို့ သည် မွန်း တည့် ချိန် တွင် စစ် ချီ လာ ကြ ၏။ ထို အ ချိန် တွင် ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး နှင့် သူ့ ကို စစ် ကူ ပေး သော အ ခြား ဘု ရင် သုံး ဆယ့် နှစ် ပါး တို့ သည် တဲ များ ၌ စား သောက် မူး ယစ် နေ ကြ ၏။ ^၁၇ နယ် မြေ ခံ စစ် သူ ကြီး တို့ ၏ တပ် သား များ သည် ရှေ့ ဆုံး မှ ချီ တက် လာ ကြ ၏။ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး လည်း ကင်း ထောက် တို့ ကို စေ လွှတ် ရာ သူ တို့ က ရှင် ဘု ရင် အား “ရှ မာ ရိ မြို့ မှ လူ များ ထွက် လာ နေ ပါ သည်” ဟု သ တင်း ပို့ ကြ ၏။ ^၁၈ ထို အ ခါ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး က “ငြိမ်း ချမ်း ရေး အ တွက် လာ သည် ဖြစ် စေ၊ စစ် တိုက် ဖို့ အ တွက် လာ သည် ဖြစ် စေ သူ တို့ ကို အ ရှင် ဖမ်း ဆီး ထား ကြ” ဟု အ မိန့် ပေး ၏။

^၁၉ နယ် မြေ ခံ စစ် သူ ကြီး တို့ ၏ တပ် သား များ နှင့် သူ တို့ နောက် တွင် လိုက် ပါ လာ သော စစ် သည် တို့ သည် မြို့ ထဲ မှ ထွက် လာ ကြ ပြီး၊ ^၂၀ ရန် သူ တို့ နှင့် တစ် ယောက် လျှင် တစ် ယောက် ချင်း တိုက် ခိုက် ကြ ရာ ဆီး ရီး ယား တပ် သား တို့ ထွက် ပြေး ကြ သ ဖြင့် အစ္စ ရေး တပ် သား တို့ သည် သူ တို့ ကို လိုက် လံ တိုက် ခိုက် ကြ ၏။ ထို စဉ် ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် မြင်း စီး သူ ရဲ တို့ နှင့် အ တူ မြင်း စီး ပြီး ထွက် ပြေး လွတ် မြောက် သွား ၏။ ^၂၁ အစ္စ ရေး ဘု ရင် လည်း ထွက် လာ ပြီး မြင်း တပ်၊ ရ ထား တပ် များ ကို တိုက် ခိုက် ၍ ဆီး ရီး ယား တပ် သား တို့ ကို လည်း အ ကြီး အ ကျယ် သတ် ဖြတ် လေ ၏။

^၂၂ ထို အ ခါ ပ ရော ဖက် သည် အစ္စ ရေး ဘု ရင် ထံ ရောက်လာ ၍ “ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် သည် နှစ် ဦး ပိုင်း တွင် သင့် ကို ပြန် လာ တိုက် လိမ့် ဦး မည်။ သင် သွား ၍ စစ် အင် အား ဖြည့် လော့။ သင် မည် သို့ ပြု ရ မည် ကို ဆင် ခြင် သ တိ ပြု လော့” ဟု သူ့ အား ဆင့် ဆို ၏။

^၂၃ ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က ရှင် ဘု ရင် အား “သူ တို့ ၏ ဘု ရား အ များ သည် တောင် ကို ပိုင် သော ဘု ရား ဖြစ် သော ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို နိုင် ၏။ အ ကယ် ၍ လွင် ပြင် ၌ တိုက် ကြ မည် ဆို လျှင် သူ တို့ ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ အ မှန် နိုင် လိမ့် မည်။ ^၂၄ ယ ခု ဤ သို့ ပြု ပါ လော့။ ရှင် ဘု ရင် တို့ ကို ချန် လှပ် ထား ပြီး သူ တို့ အ စား ဘု ရင် ခံ တို့ ကို ခန့် ထား တော် မူ ပါ။ ^၂၅ ဆုံး ရှုံး သွား ခဲ့ သော အ ရာ များ အ တွက် စစ် သည် အ စား စစ် သည်၊ မြင်း အ စား မြင်း၊ ရ ထား အ စား ရ ထား အ စား ထိုး ဖြည့် ဆည်း ပေး တော် မူ ပါ။ ပြီး လျှင် သူ တို့ နှင့် လွင် ပြင် တွင် တိုက် ခိုက် ပါ မည်။ အ ကျွန်ုပ် တို့ အ မှန် နိုင် ပါ လိမ့် မည်” ဟု လျှောက် တင် လျှင် ရှင် ဘု ရင် သည် သူ တို့ စ ကား ကို နား ထောင် ပြီး ထို အ တိုင်း ပြု ပေး ၏။

^၂၆ ထို့ နောက် နှစ် ဦး ပိုင်း ရောက် သော အ ခါ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် ဆီး ရီး ယား တပ် သား တို့ ကို စု ရုံး ပြီး အစ္စ ရေး တပ် နှင့် စစ် တိုက် ရန် အာ ဖက် မြို့ သို့ ချီ သွား ကြ ၏။ ^၂၇ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ လည်း စု ရုံး ၍ ရိက္ခာ ဖြည့် တင်း ပြီး လျှင် ဆီး ရီး ယား တပ် နှင့် ရင် ဆိုင် တိုက် ခိုက် ရန် ချီ လာ ကာ မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် တွင် စ ခန်း ချ ကြ ၏။ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် သူ တို့ ရှေ့ တွင် ဆိတ် အုပ် လေး နှစ် အုပ် သ ဖွယ် ဖြစ် နေ ၏။ ဆီ ရီး ယား တို့ မူ ကား တစ် ပြည် လုံး အ နှံ့ တပ် စွဲ ထား ကြ ၏။

^၂၈ ထို အ ခါ ဘု ရား သ ခင် ၏ လူ သည် အစ္စ ရေး ဘု ရင် ထံ ရောက် လာ ၍ “ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် က ‘ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် တောင် ကို ပိုင် သော ဘု ရား သာ ဖြစ် ၏။ လွင် ပြင် ကို ပိုင် သော ဘု ရား မ ဟုတ် ပါ’ ဟု ဆို လေ ပြီ။ ထို့ ကြောင့် ဤ စစ် သည် ထု ကြီး ကို သင့် လက် သို့ ငါ အပ် မည်။ သို့ မှ ငါ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဖြစ် ကြောင်း ကို သင် တို့ သိ ရ လိမ့် မည်’ ဟူ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ ပြီ” ဟု ဆင့် ဆို လေ ၏။

^၂၉ သူ တို့ သည် တစ် ဖက် နှင့် တစ် ဖက် မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် စ ခန်း ချ ထား ကြ သည် မှာ ခု နစ် ရက် တိုင် တိုင် ဖြစ် ၏။ ခု နစ် ရက် မြောက် သော နေ့ တွင် စ တင် တိုက် ခိုက် ကြ ရာ တစ် နေ့ တည်း တွင် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် ဆီး ရီး ယား ခြေ လျင် တပ် သား အ ယောက် တစ် သိန်း ကို ချေ မှုန်း နိုင် ခဲ့ ၏။ ^၃၀ ကျန် စစ် သည် တို့ သည် အာ ဖက် မြို့ သို့ ထွက် ပြေး သွား ကြ ၏။ ထို ကျန် ရှိ သော စစ် သည် နှစ် သောင်း ခု နစ် ထောင် အ ပေါ် မြို့ ရိုး ပြို ကျ ၏။ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် လည်း မြို့ တွင်း သို့ ပြေး ဝင် ပြီး အိမ် ခန်း ထဲ တွင် ပုန်း နေ ၏။

^၃၁ ထို အ ခါ သူ့ အ မှု ထမ်း တို့ က “အစ္စ ရေး အ မျိုး အ နွယ် တို့ ၏ ဘု ရင် များ သည် သ နား တတ် သော ဘု ရင် များ ဖြစ် ကြောင်း ကြား ဖူး ပါ ၏။ ယ ခု အ ကျွန်ုပ် တို့ ခါး တွင် လျှော် တေ အ ဝတ် ကို ပတ် ၍ ခေါင်း တွင် လည်း ကြိုး ကို ပတ် ပြီး အစ္စ ရေး ဘု ရင် ထံ အ ခ စား ဝင် ပါ မည်။ မင်း ကြီး ကို အ သက် ချမ်း သာ ပေး ကောင်း ပေး တော် မူ မည်” ဟု လျှောက် တင် ကြ ၏။ ^၃၂ သူ တို့ သည် ခါး တွင် လျှော် တေ အ ဝတ် ကို ပတ် ၍ ခေါင်း တွင် လည်း ကြိုး ကို ပတ် ပြီး လျှင် အစ္စ ရေး ဘု ရင် ထံ သို့ သွား ၍ “အ ရှင့် အ စေ အ ပါး ဗင်္ဟာ ဒဒ် က ‘ယ ခု အ ကျွန်ုပ် ကို အ သက် ချမ်း သာ ပေး ပါ’ ဟု အ သ နား ခံ လိုက် ပါ ၏” ဟု လျှောက် တင် ၏။ ရှင် ဘု ရင် က “ငါ့ နောင် တော် အ သက် ရှင် သေး သ လော” ဟု ဆို လျှင်၊

^၃၃ သူ တို့ က နိ မိတ် ကောင်း ဟု ထင် မှတ် လျက် ထို နိ မိတ် ကို အ မိ အ ရ ယူ ကာ “မှန် ပါ။ အ ရှင့် နောင် တော် ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး ပါ” ဟု ပြန် လျှောက် တင် ကြ ၏။ ရှင် ဘု ရင် က လည်း “သူ့ ကို ခေါ် လာ ခဲ့ ပါ” ဟု မိန့်‌ တော် မူ ပြီး ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး ရောက် လာ လျှင် ရ ထား ပေါ် တက် စေ ၏။ ^၃၄ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး က အာ ဟပ် မင်း ကြီး အား “သင့် ခ မည်း တော် ထံ မှ အ ကျွန်ုပ် ခ မည်း တော် သိမ်း ယူ ခဲ့ သော မြို့ များ ကို သင့် အား ပြန် ပေး ပါ မည်။ အ ကျွန်ုပ် ခ မည်း တော် သည် ရှ မာ ရိ မြို့ တွင် စျေး တည် သ ကဲ့ သို့ သင် လည်း ဒ မတ် စ ကပ် မြို့ တွင် စျေး တည် ပါ” ဟု ဆို ၏။ အာ ဟပ် မင်း ကြီး က လည်း “ဤ က တိ သစ္စာ ကြောင့် သင့် ကို ငါ လွှတ် ပေး မည်” ဟု ဆို ကာ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး နှင့် က တိ သစ္စာ ပြု ပြီး သူ့ ကို လွှတ် လိုက် လေ ၏။

^၃၅ ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ သ ဖြင့် ပ ရော ဖက် အ ဖွဲ့ သား တစ် ဦး က မိ မိ အ ဖော် အား “ငါ့ ကို ရိုက် ပါ” ဟု ဆို လျှင် သူ့ အ ဖော် က သူ့ ကို မ ရိုက် ဘဲ နေ ၏။ ^၃၆ ထို့ ကြောင့် ပ ရော ဖက် က “သင် သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ စ ကား တော် ကို နား မ ထောင် သော ကြောင့် ငါ့ ထံ မှ ပြန် သွား လျှင် ခြင်္သေ့ သည် သင့် ကို ကိုက် သတ် လိမ့် မည်” ဟု ဆို ၏။ ဆို သည့် အ တိုင်း ပင် ထို သူ ထွက် သွား ၍ ခြင်္သေ့ နှင့် တိုး သ ဖြင့် သူ့ ကို ကိုက် သတ် လေ ၏။ ^၃၇ ထို ပ ရော ဖက် က အ ခြား လူ တစ် ယောက် နှင့် တွေ့ သော အ ခါ “ငါ့ ကို ရိုက် ပါ” ဟု ဆို လျှင် ထို လူ လည်း သူ့ ကို ပြင်း စွာ ရိုက် လိုက် ၍ သူ ဒဏ် ရာ ရ သွား လေ ၏။

^၃၈ ထို အ ခါ ထို ပ ရော ဖက် သည် မိ မိ မျက် နှာ ကို ပ ဝါ ဖြင့် အုပ် ၍ ထွက် သွား ပြီး ရှင် ဘု ရင် ကြွ အ လာ ကို လမ်း ဘေး တွင် စောင့် နေ ၏။ ^၃၉ ရှင် ဘု ရင် ကြွ လာ သော အ ခါ သူ သည် အော် ဟစ် လျက် ရှင် ဘု ရင် အား “ကျွန် တော် မျိုး သည် တိုက် ပွဲ ထဲ သို့ ရောက် ခဲ့ ပါ ၏။ လူ တစ် ယောက် က အ ကျွန်ုပ် ထံ သို့ လူ တစ် ယောက် ကို ခေါ် လာ ပြီး ‘ဤ သူ ကို စောင့် ရှောက် ပါ။ သူ ထွက် ပြေး ပျောက် ဆုံး သွား လျှင် သူ့ အ သက် အ ဖို့ သင့် အ သက်၊ သို့ မ ဟုတ် ငွေ တစ် တာ လန် ၂၂ ပိဿာ သို့ မ ဟုတ် ၃၄ ကီ လို ဂ ရမ် ခန့်။ ကို ပေး လျော် ရ မည်’ ဟု အ ကျွန်ုပ် အား ဆို ပါ ၏။ ^၄၀ ကျွန် တော် မျိုး လည်း ဟို ဟို သည် သည် အ လုပ် ရှုပ် နေ စဉ် ထို သူ ပျောက် သွား ပါ ၏” ဟု လျှောက် တင် ၏။ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး ဘု ရင် က လည်း သူ့ အား “သင် ခံ ရ မည့် ပြစ် ဒဏ် ကို သင် ကိုယ် တိုင် စီ ရင် ချက် ချ လေ ပြီ” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၄၁ ထို အ ခါ ပ ရော ဖက် သည် မိ မိ မျက် နှာ တွင် အုပ် ထား သော ပ ဝါ ကို အ လျင် အ မြန် ဖယ် လိုက် ရာ ပ ရော ဖက် တစ် ပါး ဖြစ် ကြောင်း ကို အစ္စ ရေး ဘု ရင် သိ ရ လေ ၏။ ^၄၂ ပ ရော ဖက် က လည်း ရှင် ဘု ရင် အား “’သင် သတ် ပစ် ရ မည့် သူ ကို သင် လွှတ် ပေး လိုက် သော ကြောင့် သူ့ အ သက် အ စား သင့် အ သက်၊ သူ့ အ မှု ထမ်း များ အ စား သင့် အ မှု ထမ်း များ ကို ပေး လျော် ရ မည်’ ဟူ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ ပြီ” ဟု ဆင့် ဆို ၏။ ^၄၃ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး ဘု ရင် သည် စိတ် မ ကျေ မ နပ် ဖြစ် ၍ မျက် နှာ သုန် မှုန် လျက် မိ မိ နန်း တော် ရှိ ရာ ရှ မာ ရိ မြို့ သို့ ပြန် သွား‌ လေ ၏။

20

¹ Ben Hadad the king of Syria gathered all his army together; and there were thirty-two kings with him, with horses and chariots. He went up and besieged Samaria, and fought against it.

² He sent messengers into the city to Ahab king of Israel and said to him, “Ben Hadad says, ³ ‘Your silver and your gold are mine. Your wives also and your children, even the best, are mine.’ ” ⁴ The king of Israel answered, “It is according to your saying, my lord, O king. I am yours, and all that I have.”

⁵ The messengers came again and said, “Ben Hadad says, ‘I sent indeed to you, saying, “You shall deliver me your silver, your gold, your wives, and your children; ⁶ but I will send my servants to you tomorrow about this time, and they will search your house and the houses of your servants. Whatever is pleasant in your eyes, they will put it in their hand, and take it away.” ’ ”

⁷ Then the king of Israel called all the elders of the land, and said, “Please notice how this man seeks mischief; for he sent to me for my wives, and for my children, and for my silver, and for my gold; and I didn’t deny him.” ⁸ All the elders and all the people said to him, “Don’t listen, and don’t consent.” ⁹ Therefore he said to the messengers of Ben Hadad, “Tell my lord the king, ‘All that you sent for to your servant at the first I will do, but this thing I cannot do.’ ” The messengers departed and brought him back the message.

¹⁰ Ben Hadad sent to him, and said, “The gods do so to me, and more also, if the dust of Samaria will be enough for handfuls for all the people who follow me.” ¹¹ The king of Israel answered, “Tell him, ‘Don’t let him who puts on his armor brag like he who takes it off.’ ” ¹² When Ben Hadad heard this message as he was drinking, he and the kings in the pavilions, he said to his servants, “Prepare to attack!” So they prepared to attack the city.

¹³ Behold, a prophet came near to Ahab king of Israel, and said, “Yahweh says, ‘Have you seen all this great multitude? Behold, I will deliver it into your hand today. Then you will know that I am Yahweh.’ ” ¹⁴ Ahab said, “By whom?” He said, “Yahweh says, ‘By the young men of the princes of the provinces.’ ” Then he said, “Who shall begin the battle?” He answered, “You.” ¹⁵ Then he mustered the young men of the princes of the provinces, and they were two hundred and thirty-two. After them, he mustered all the people, even all the children of Israel, being seven thousand.

¹⁶ They went out at noon. But Ben Hadad was drinking himself drunk in the pavilions, he and the kings, the thirty-two kings who helped him. ¹⁷ The young men of the princes of the provinces went out first; and Ben Hadad sent out, and they told him, saying, “Men are coming out from Samaria.” ¹⁸ He said, “If they have come out for peace, take them alive; or if they have come out for war, take them alive.”

¹⁹ So these went out of the city, the young men of the princes of the provinces, and the army which followed them. ²⁰ They each killed his man. The Syrians fled, and Israel pursued them. Ben Hadad the king of Syria escaped on a horse with horsemen. ²¹ The king of Israel went out and struck the horses and chariots, and killed the Syrians with a great slaughter.

²² The prophet came near to the king of Israel and said to him, “Go, strengthen yourself, and plan what you must do, for at the return of the year, the king of Syria will come up against you.”

²³ The servants of the king of Syria said to him, “Their god is a god of the hills; therefore they were stronger than we. But let’s fight against them in the plain, and surely we will be stronger than they. ²⁴ Do this thing: take the kings away, every man out of his place, and put captains in their place. ²⁵ Muster an army like the army that you have lost, horse for horse and chariot for chariot. We will fight against them in the plain, and surely we will be stronger than they are.” He listened to their voice and did so.

²⁶ At the return of the year, Ben Hadad mustered the Syrians and went up to Aphek to fight against Israel. ²⁷ The children of Israel were mustered and given provisions, and went against them. The children of Israel encamped before them like two little flocks of young goats, but the Syrians filled the country.

²⁸ A man of God came near and spoke to the king of Israel, and said, “Yahweh says, ‘Because the Syrians have said, “Yahweh is a god of the hills, but he is not a god of the valleys,” therefore I will deliver all this great multitude into your hand, and you shall know that I am Yahweh.’ ”

²⁹ They encamped opposite each other for seven days. Then on the seventh day the battle was joined; and the children of Israel killed one hundred thousand footmen of the Syrians in one day. ³⁰ But the rest fled to Aphek, into the city; and the wall fell on twenty-seven thousand men who were left. Ben Hadad fled and came into the city, into an inner room.

³¹ His servants said to him, “See now, we have heard that the kings of the house of Israel are merciful kings. Please let us put sackcloth on our bodies and ropes on our heads, and go out to the king of Israel. Maybe he will save your life.” ³² So they put sackcloth on their bodies and ropes on their heads, and came to the king of Israel, and said, “Your servant Ben Hadad says, ‘Please let me live.’ ” He said, “Is he still alive? He is my brother.”

³³ Now the men observed diligently and hurried to take this phrase; and they said, “Your brother Ben Hadad.” Then he said, “Go, bring him.” Then Ben Hadad came out to him; and he caused him to come up into the chariot. ³⁴ Ben Hadad said to him, “The cities which my father took from your father I will restore. You shall make streets for yourself in Damascus, as my father made in Samaria.” “I”, said Ahab, “will let you go with this covenant.” So he made a covenant with him and let him go.

³⁵ A certain man of the sons of the prophets said to his fellow by Yahweh’s word, “Please strike me!” The man refused to strike him. ³⁶ Then he said to him, “Because you have not obeyed Yahweh’s voice, behold, as soon as you have departed from me, a lion will kill you.” As soon as he had departed from him, a lion found him and killed him. ³⁷ Then he found another man, and said, “Please strike me.” The man struck him and wounded him.

³⁸ So the prophet departed and waited for the king by the way, and disguised himself with his headband over his eyes. ³⁹ As the king passed by, he cried to the king, and he said, “Your servant went out into the middle of the battle; and behold, a man came over and brought a man to me, and said, ‘Guard this man! If by any means he is missing, then your life shall be for his life, or else you shall pay a talent A talent is about 30 kilograms or 66 pounds. of silver.’ ⁴⁰ As your servant was busy here and there, he was gone.” The king of Israel said to him, “So shall your judgment be. You yourself have decided it.”

⁴¹ He hurried, and took the headband away from his eyes; and the king of Israel recognized that he was one of the prophets. ⁴² He said to him, “Yahweh says, ‘Because you have let go out of your hand the man whom I had devoted to destruction, therefore your life will take the place of his life, and your people take the place of his people.’ ” ⁴³ The king of Israel went to his house sullen and angry, and came to Samaria.

၂၀

^၁ ဆီ ရီး ယား ဘု ရင် ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် မိ မိ စစ် သည် အ ပေါင်း တို့ ကို စု ရုံး ၍ ရှင် ဘု ရင် သုံး ဆယ့် နှစ် ပါး အ ပါ အ ဝင် မြင်း တပ်၊ ရ ထား တပ် တို့ ဖြင့် ချီ တက် လာ ပြီး ရှ မာ ရိ မြို့ ကို ဝိုင်း ရံ တိုက် ခိုက် လေ ၏။

^၂ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် မြို့ ထဲ ရှိ အစ္စ ရေး ဘု ရင် အာ ဟပ် မင်း ကြီး ထံ သို့ တ မန် ကို စေ လွှတ် ၍၊ ^၃ “ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး က ‘သင် ၌ ရှိ သော ရွှေ ငွေ တို့ ကို ငါ ပိုင် ပြီ။ သင် မြတ် နိုး လှ သော မိ ဖု ရား များ၊ သား တော် များ ကို လည်း ငါ ပိုင် ပြီ’ ဟူ ၍ မှာ လိုက် ၏” ဟု လျှောက် တင် စေ ၏။ ^၄ အစ္စ ရေး ဘု ရင် က လည်း “အ ရှင် မင်း ကြီး ဆို သည့် အ တိုင်း ပင် အ ကျွန်ုပ် နှင့် အ ကျွန်ုပ် ၌ ရှိ သ မျှ သည် အ ရှင့် အ ပိုင် ဖြစ် ပါ ၏” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၅ တ မန် တို့ သည် နောက် တစ် ဖန် လာ ၍ “ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး က ‘သင် ၏ ရွှေ ငွေ၊ မိ ဖု ရား နှင့် သား များ ကို ငါ့ ထံ ပေး အပ် ရန် သင့် ထံ သို့ လူ လွှတ် ၍ ငါ အ မိန့် ပေး ခဲ့ ပြီ။ ^၆ မ နက် ဖြန် ယ ခု လို အ ချိန် တွင် ငါ့ အ မှု ထမ်း တို့ ကို သင့် ထံ သို့ စေ လွှတ် မည်။ သူ တို့ သည် သင့် နန်း တွင်း နှင့် သင့် အ မှု ထမ်း တို့ ၏ နေ အိမ် တို့ ၌ ရှာ ဖွေ စစ် ဆေး ပြီး လျှင် အ ဖိုး တန် ပစ္စည်း မှန် သ မျှ ကို သိမ်း ယူ သွား ကြ လိမ့် မည်’ ဟူ ၍ မှာ လိုက် ပြီ” ဟု လျှောက် တင် ကြ ပြန် ၏။

^၇ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး ဘု ရင် သည် တိုင်း ပြည် ရှိ သက် ကြီး ဝါ ကြီး အ ပေါင်း တို့ ကို ဆင့် ခေါ် ၍ “ဤ လူ မည် မျှ ရန် ရှာ လို သည် ကို ကြည့် ပြီး သိ ကြ ပါ လော့။ သူ သည် ငါ့ ထံ လူ လွှတ် ပြီး မိ ဖု ရား များ၊ သား တော် များ နှင့် တ ကွ ရွှေ ငွေ များ ကို ပါ တောင်း သော အ ခါ ငါ မ ငြင်း ခဲ့ ပါ” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၈ ထို အ ခါ သက် ကြီး ဝါ ကြီး အ ပေါင်း နှင့် လူ အ ပေါင်း တို့ က “သူ့ စ ကား ကို နား မ ထောင် ပါ နှင့်။ မ လိုက် လျော ပါ နှင့်” ဟု လျှောက် တင် ကြ ၏။ ^၉ ထို့ ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် က ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး ၏ တ မန် တို့ အား “’ယ ခင် တောင်း ဆို ချက် ဟူ သ မျှ ကို အ ကျွန်ုပ် လိုက် လျော နိုင် သော် လည်း ယ ခု တောင်း ဆို ချက် ကို မူ မ လိုက် လျော နိုင် ပါ’ ဟူ ၍ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး အား ပြန် လျှောက် ကြ လော့” ဟု မိန့် ဆို ၏။ တ မန် တို့ က လည်း ပြန် သွား ၍ ထို အ တိုင်း လျှောက် တင် ကြ ၏။

^၁၀ ထို အ ခါ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် လူ လွှတ် ပြန် ၍ “ရှ မာ ရိ မြေ မှုန့် သည် ငါ့ ခြေ ရင်း ၌ ခ စား သော သူ အား လုံး အ တွက် လက် တစ် ဆုပ် စာ စီ လောက် ငှ မည် ဆို လျှင် ဘု ရား အ များ တို့ သည် ငါ့ ကို ထို ထက် မ က ပြု ပါ စေ သော” ဟု မှာ လိုက် ၏။ ^၁၁ အစ္စ ရေး ဘု ရင် က လည်း “ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး အား ‘ချပ် ဝတ် တန် ဆာ ကို ဝတ် ဆင် ထား လျက် နှင့် ချွတ် ပြီး သော သူ ကဲ့ သို့ မ ဝါ ကြွား သင့်’ ဟူ ၍ ပြန် လျှောက် လော့” ဟု ပြန် ပြော ၏။ ^၁၂ မိ မိ နှင့် အ တူ ပါ လာ သော ရှင် ဘု ရင် များ နှင့် အ တူ တဲ အ တွင်း ၌ စား သောက် နေ သော ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး က ထို သ တင်း များ ကို ကြား သော အ ခါ သူ့ အ မှု ထမ်း တို့ အား “အ သင့် ပြင် ကြ” ဟု အ မိန့် ပေး သ ဖြင့် သူ တို့ လည်း မြို့ ကို တိုက် ရန် အ သင့် ပြင် ကြ ၏။

^၁၃ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး ဘု ရင် အာ ဟပ် မင်း ကြီး ထံ သို့ ပ ရော ဖက် တစ် ပါး ရောက် လာ ပြီး “ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ‘ဤ စစ် သည် ထု ကြီး ကို သင် မြင် သ လော။ ယ နေ့ သူ တို့ ကို သင့် လက် သို့ အပ် မည်။ သို့ မှ ငါ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဖြစ် ကြောင်း သင် သိ ရ လိမ့် မည်’ ဟူ ၍ မိန့် တော် မူ ပြီ” ဟု ဆင့် ဆို ၏။ ^၁၄ ထို အ ခါ အာ ဟပ် မင်း ကြီး က “မည် သူ့ အား ဖြင့် နည်း” ဟု မေး လျှင် ပ ရော ဖက် က လည်း “ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ‘နယ် မြေ ခံ စစ် သူ ကြီး တို့ ၏ တပ် သား များ အား ဖြင့် ဖြစ် မည်’ ဟု မိန့် တော် မူ ပါ ၏” ဟု ဆို လျှင် အာ ဟပ် မင်း ကြီး က “မည် သူ က စ တင် တိုက် ပွဲ ဝင် ရ မည် နည်း” ဟု မေး လျှင် ပ ရော ဖက် က “အ ရှင် မင်း ကြီး ဖြစ် ၏” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။ ^၁၅ ထို အ ခါ အာ ဟပ် မင်း ကြီး သည် နယ် မြေ ခံ စစ် သူ ကြီး တို့ ၏ တပ် သား များ ကို ရေ တွက် ကြည့် ရာ တပ် သား နှစ် ရာ သုံး ဆယ့် နှစ် ယောက် ရှိ သည် ကို တွေ့ ရ ၏။ ထို့ ပြင် အစ္စ ရေး တပ်သား အား လုံး ကို ပါ ရေ တွက် ကြည့် ရာ အား လုံး ပေါင်း အ ယောက် ခု နစ် ထောင် ရှိ ၏။

^၁၆ သူ တို့ သည် မွန်း တည့် ချိန် တွင် စစ် ချီ လာ ကြ ၏။ ထို အ ချိန် တွင် ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး နှင့် သူ့ ကို စစ် ကူ ပေး သော အ ခြား ဘု ရင် သုံး ဆယ့် နှစ် ပါး တို့ သည် တဲ များ ၌ စား သောက် မူး ယစ် နေ ကြ ၏။ ^၁၇ နယ် မြေ ခံ စစ် သူ ကြီး တို့ ၏ တပ် သား များ သည် ရှေ့ ဆုံး မှ ချီ တက် လာ ကြ ၏။ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး လည်း ကင်း ထောက် တို့ ကို စေ လွှတ် ရာ သူ တို့ က ရှင် ဘု ရင် အား “ရှ မာ ရိ မြို့ မှ လူ များ ထွက် လာ နေ ပါ သည်” ဟု သ တင်း ပို့ ကြ ၏။ ^၁၈ ထို အ ခါ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး က “ငြိမ်း ချမ်း ရေး အ တွက် လာ သည် ဖြစ် စေ၊ စစ် တိုက် ဖို့ အ တွက် လာ သည် ဖြစ် စေ သူ တို့ ကို အ ရှင် ဖမ်း ဆီး ထား ကြ” ဟု အ မိန့် ပေး ၏။

^၁၉ နယ် မြေ ခံ စစ် သူ ကြီး တို့ ၏ တပ် သား များ နှင့် သူ တို့ နောက် တွင် လိုက် ပါ လာ သော စစ် သည် တို့ သည် မြို့ ထဲ မှ ထွက် လာ ကြ ပြီး၊ ^၂၀ ရန် သူ တို့ နှင့် တစ် ယောက် လျှင် တစ် ယောက် ချင်း တိုက် ခိုက် ကြ ရာ ဆီး ရီး ယား တပ် သား တို့ ထွက် ပြေး ကြ သ ဖြင့် အစ္စ ရေး တပ် သား တို့ သည် သူ တို့ ကို လိုက် လံ တိုက် ခိုက် ကြ ၏။ ထို စဉ် ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် မြင်း စီး သူ ရဲ တို့ နှင့် အ တူ မြင်း စီး ပြီး ထွက် ပြေး လွတ် မြောက် သွား ၏။ ^၂၁ အစ္စ ရေး ဘု ရင် လည်း ထွက် လာ ပြီး မြင်း တပ်၊ ရ ထား တပ် များ ကို တိုက် ခိုက် ၍ ဆီး ရီး ယား တပ် သား တို့ ကို လည်း အ ကြီး အ ကျယ် သတ် ဖြတ် လေ ၏။

^၂၂ ထို အ ခါ ပ ရော ဖက် သည် အစ္စ ရေး ဘု ရင် ထံ ရောက်လာ ၍ “ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် သည် နှစ် ဦး ပိုင်း တွင် သင့် ကို ပြန် လာ တိုက် လိမ့် ဦး မည်။ သင် သွား ၍ စစ် အင် အား ဖြည့် လော့။ သင် မည် သို့ ပြု ရ မည် ကို ဆင် ခြင် သ တိ ပြု လော့” ဟု သူ့ အား ဆင့် ဆို ၏။

^၂၃ ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က ရှင် ဘု ရင် အား “သူ တို့ ၏ ဘု ရား အ များ သည် တောင် ကို ပိုင် သော ဘု ရား ဖြစ် သော ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို နိုင် ၏။ အ ကယ် ၍ လွင် ပြင် ၌ တိုက် ကြ မည် ဆို လျှင် သူ တို့ ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ အ မှန် နိုင် လိမ့် မည်။ ^၂၄ ယ ခု ဤ သို့ ပြု ပါ လော့။ ရှင် ဘု ရင် တို့ ကို ချန် လှပ် ထား ပြီး သူ တို့ အ စား ဘု ရင် ခံ တို့ ကို ခန့် ထား တော် မူ ပါ။ ^၂၅ ဆုံး ရှုံး သွား ခဲ့ သော အ ရာ များ အ တွက် စစ် သည် အ စား စစ် သည်၊ မြင်း အ စား မြင်း၊ ရ ထား အ စား ရ ထား အ စား ထိုး ဖြည့် ဆည်း ပေး တော် မူ ပါ။ ပြီး လျှင် သူ တို့ နှင့် လွင် ပြင် တွင် တိုက် ခိုက် ပါ မည်။ အ ကျွန်ုပ် တို့ အ မှန် နိုင် ပါ လိမ့် မည်” ဟု လျှောက် တင် လျှင် ရှင် ဘု ရင် သည် သူ တို့ စ ကား ကို နား ထောင် ပြီး ထို အ တိုင်း ပြု ပေး ၏။

^၂၆ ထို့ နောက် နှစ် ဦး ပိုင်း ရောက် သော အ ခါ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် ဆီး ရီး ယား တပ် သား တို့ ကို စု ရုံး ပြီး အစ္စ ရေး တပ် နှင့် စစ် တိုက် ရန် အာ ဖက် မြို့ သို့ ချီ သွား ကြ ၏။ ^၂၇ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ လည်း စု ရုံး ၍ ရိက္ခာ ဖြည့် တင်း ပြီး လျှင် ဆီး ရီး ယား တပ် နှင့် ရင် ဆိုင် တိုက် ခိုက် ရန် ချီ လာ ကာ မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် တွင် စ ခန်း ချ ကြ ၏။ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် သူ တို့ ရှေ့ တွင် ဆိတ် အုပ် လေး နှစ် အုပ် သ ဖွယ် ဖြစ် နေ ၏။ ဆီ ရီး ယား တို့ မူ ကား တစ် ပြည် လုံး အ နှံ့ တပ် စွဲ ထား ကြ ၏။

^၂၈ ထို အ ခါ ဘု ရား သ ခင် ၏ လူ သည် အစ္စ ရေး ဘု ရင် ထံ ရောက် လာ ၍ “ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် က ‘ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် တောင် ကို ပိုင် သော ဘု ရား သာ ဖြစ် ၏။ လွင် ပြင် ကို ပိုင် သော ဘု ရား မ ဟုတ် ပါ’ ဟု ဆို လေ ပြီ။ ထို့ ကြောင့် ဤ စစ် သည် ထု ကြီး ကို သင့် လက် သို့ ငါ အပ် မည်။ သို့ မှ ငါ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဖြစ် ကြောင်း ကို သင် တို့ သိ ရ လိမ့် မည်’ ဟူ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ ပြီ” ဟု ဆင့် ဆို လေ ၏။

^၂၉ သူ တို့ သည် တစ် ဖက် နှင့် တစ် ဖက် မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် စ ခန်း ချ ထား ကြ သည် မှာ ခု နစ် ရက် တိုင် တိုင် ဖြစ် ၏။ ခု နစ် ရက် မြောက် သော နေ့ တွင် စ တင် တိုက် ခိုက် ကြ ရာ တစ် နေ့ တည်း တွင် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် ဆီး ရီး ယား ခြေ လျင် တပ် သား အ ယောက် တစ် သိန်း ကို ချေ မှုန်း နိုင် ခဲ့ ၏။ ^၃၀ ကျန် စစ် သည် တို့ သည် အာ ဖက် မြို့ သို့ ထွက် ပြေး သွား ကြ ၏။ ထို ကျန် ရှိ သော စစ် သည် နှစ် သောင်း ခု နစ် ထောင် အ ပေါ် မြို့ ရိုး ပြို ကျ ၏။ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် လည်း မြို့ တွင်း သို့ ပြေး ဝင် ပြီး အိမ် ခန်း ထဲ တွင် ပုန်း နေ ၏။

^၃၁ ထို အ ခါ သူ့ အ မှု ထမ်း တို့ က “အစ္စ ရေး အ မျိုး အ နွယ် တို့ ၏ ဘု ရင် များ သည် သ နား တတ် သော ဘု ရင် များ ဖြစ် ကြောင်း ကြား ဖူး ပါ ၏။ ယ ခု အ ကျွန်ုပ် တို့ ခါး တွင် လျှော် တေ အ ဝတ် ကို ပတ် ၍ ခေါင်း တွင် လည်း ကြိုး ကို ပတ် ပြီး အစ္စ ရေး ဘု ရင် ထံ အ ခ စား ဝင် ပါ မည်။ မင်း ကြီး ကို အ သက် ချမ်း သာ ပေး ကောင်း ပေး တော် မူ မည်” ဟု လျှောက် တင် ကြ ၏။ ^၃၂ သူ တို့ သည် ခါး တွင် လျှော် တေ အ ဝတ် ကို ပတ် ၍ ခေါင်း တွင် လည်း ကြိုး ကို ပတ် ပြီး လျှင် အစ္စ ရေး ဘု ရင် ထံ သို့ သွား ၍ “အ ရှင့် အ စေ အ ပါး ဗင်္ဟာ ဒဒ် က ‘ယ ခု အ ကျွန်ုပ် ကို အ သက် ချမ်း သာ ပေး ပါ’ ဟု အ သ နား ခံ လိုက် ပါ ၏” ဟု လျှောက် တင် ၏။ ရှင် ဘု ရင် က “ငါ့ နောင် တော် အ သက် ရှင် သေး သ လော” ဟု ဆို လျှင်၊

^၃၃ သူ တို့ က နိ မိတ် ကောင်း ဟု ထင် မှတ် လျက် ထို နိ မိတ် ကို အ မိ အ ရ ယူ ကာ “မှန် ပါ။ အ ရှင့် နောင် တော် ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး ပါ” ဟု ပြန် လျှောက် တင် ကြ ၏။ ရှင် ဘု ရင် က လည်း “သူ့ ကို ခေါ် လာ ခဲ့ ပါ” ဟု မိန့်‌ တော် မူ ပြီး ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး ရောက် လာ လျှင် ရ ထား ပေါ် တက် စေ ၏။ ^၃၄ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး က အာ ဟပ် မင်း ကြီး အား “သင့် ခ မည်း တော် ထံ မှ အ ကျွန်ုပ် ခ မည်း တော် သိမ်း ယူ ခဲ့ သော မြို့ များ ကို သင့် အား ပြန် ပေး ပါ မည်။ အ ကျွန်ုပ် ခ မည်း တော် သည် ရှ မာ ရိ မြို့ တွင် စျေး တည် သ ကဲ့ သို့ သင် လည်း ဒ မတ် စ ကပ် မြို့ တွင် စျေး တည် ပါ” ဟု ဆို ၏။ အာ ဟပ် မင်း ကြီး က လည်း “ဤ က တိ သစ္စာ ကြောင့် သင့် ကို ငါ လွှတ် ပေး မည်” ဟု ဆို ကာ ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး နှင့် က တိ သစ္စာ ပြု ပြီး သူ့ ကို လွှတ် လိုက် လေ ၏။

^၃၅ ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ သ ဖြင့် ပ ရော ဖက် အ ဖွဲ့ သား တစ် ဦး က မိ မိ အ ဖော် အား “ငါ့ ကို ရိုက် ပါ” ဟု ဆို လျှင် သူ့ အ ဖော် က သူ့ ကို မ ရိုက် ဘဲ နေ ၏။ ^၃၆ ထို့ ကြောင့် ပ ရော ဖက် က “သင် သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ စ ကား တော် ကို နား မ ထောင် သော ကြောင့် ငါ့ ထံ မှ ပြန် သွား လျှင် ခြင်္သေ့ သည် သင့် ကို ကိုက် သတ် လိမ့် မည်” ဟု ဆို ၏။ ဆို သည့် အ တိုင်း ပင် ထို သူ ထွက် သွား ၍ ခြင်္သေ့ နှင့် တိုး သ ဖြင့် သူ့ ကို ကိုက် သတ် လေ ၏။ ^၃၇ ထို ပ ရော ဖက် က အ ခြား လူ တစ် ယောက် နှင့် တွေ့ သော အ ခါ “ငါ့ ကို ရိုက် ပါ” ဟု ဆို လျှင် ထို လူ လည်း သူ့ ကို ပြင်း စွာ ရိုက် လိုက် ၍ သူ ဒဏ် ရာ ရ သွား လေ ၏။

^၃၈ ထို အ ခါ ထို ပ ရော ဖက် သည် မိ မိ မျက် နှာ ကို ပ ဝါ ဖြင့် အုပ် ၍ ထွက် သွား ပြီး ရှင် ဘု ရင် ကြွ အ လာ ကို လမ်း ဘေး တွင် စောင့် နေ ၏။ ^၃၉ ရှင် ဘု ရင် ကြွ လာ သော အ ခါ သူ သည် အော် ဟစ် လျက် ရှင် ဘု ရင် အား “ကျွန် တော် မျိုး သည် တိုက် ပွဲ ထဲ သို့ ရောက် ခဲ့ ပါ ၏။ လူ တစ် ယောက် က အ ကျွန်ုပ် ထံ သို့ လူ တစ် ယောက် ကို ခေါ် လာ ပြီး ‘ဤ သူ ကို စောင့် ရှောက် ပါ။ သူ ထွက် ပြေး ပျောက် ဆုံး သွား လျှင် သူ့ အ သက် အ ဖို့ သင့် အ သက်၊ သို့ မ ဟုတ် ငွေ တစ် တာ လန် ၂၂ ပိဿာ သို့ မ ဟုတ် ၃၄ ကီ လို ဂ ရမ် ခန့်။ ကို ပေး လျော် ရ မည်’ ဟု အ ကျွန်ုပ် အား ဆို ပါ ၏။ ^၄၀ ကျွန် တော် မျိုး လည်း ဟို ဟို သည် သည် အ လုပ် ရှုပ် နေ စဉ် ထို သူ ပျောက် သွား ပါ ၏” ဟု လျှောက် တင် ၏။ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး ဘု ရင် က လည်း သူ့ အား “သင် ခံ ရ မည့် ပြစ် ဒဏ် ကို သင် ကိုယ် တိုင် စီ ရင် ချက် ချ လေ ပြီ” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၄၁ ထို အ ခါ ပ ရော ဖက် သည် မိ မိ မျက် နှာ တွင် အုပ် ထား သော ပ ဝါ ကို အ လျင် အ မြန် ဖယ် လိုက် ရာ ပ ရော ဖက် တစ် ပါး ဖြစ် ကြောင်း ကို အစ္စ ရေး ဘု ရင် သိ ရ လေ ၏။ ^၄၂ ပ ရော ဖက် က လည်း ရှင် ဘု ရင် အား “’သင် သတ် ပစ် ရ မည့် သူ ကို သင် လွှတ် ပေး လိုက် သော ကြောင့် သူ့ အ သက် အ စား သင့် အ သက်၊ သူ့ အ မှု ထမ်း များ အ စား သင့် အ မှု ထမ်း များ ကို ပေး လျော် ရ မည်’ ဟူ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ ပြီ” ဟု ဆင့် ဆို ၏။ ^၄၃ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး ဘု ရင် သည် စိတ် မ ကျေ မ နပ် ဖြစ် ၍ မျက် နှာ သုန် မှုန် လျက် မိ မိ နန်း တော် ရှိ ရာ ရှ မာ ရိ မြို့ သို့ ပြန် သွား‌ လေ ၏။

20

¹ Ben Hadad the king of Syria gathered all his army together; and there were thirty-two kings with him, with horses and chariots. He went up and besieged Samaria, and fought against it.

² He sent messengers into the city to Ahab king of Israel and said to him, “Ben Hadad says, ³ ‘Your silver and your gold are mine. Your wives also and your children, even the best, are mine.’ ” ⁴ The king of Israel answered, “It is according to your saying, my lord, O king. I am yours, and all that I have.”

⁵ The messengers came again and said, “Ben Hadad says, ‘I sent indeed to you, saying, “You shall deliver me your silver, your gold, your wives, and your children; ⁶ but I will send my servants to you tomorrow about this time, and they will search your house and the houses of your servants. Whatever is pleasant in your eyes, they will put it in their hand, and take it away.” ’ ”

⁷ Then the king of Israel called all the elders of the land, and said, “Please notice how this man seeks mischief; for he sent to me for my wives, and for my children, and for my silver, and for my gold; and I didn’t deny him.” ⁸ All the elders and all the people said to him, “Don’t listen, and don’t consent.” ⁹ Therefore he said to the messengers of Ben Hadad, “Tell my lord the king, ‘All that you sent for to your servant at the first I will do, but this thing I cannot do.’ ” The messengers departed and brought him back the message.

¹⁰ Ben Hadad sent to him, and said, “The gods do so to me, and more also, if the dust of Samaria will be enough for handfuls for all the people who follow me.” ¹¹ The king of Israel answered, “Tell him, ‘Don’t let him who puts on his armor brag like he who takes it off.’ ” ¹² When Ben Hadad heard this message as he was drinking, he and the kings in the pavilions, he said to his servants, “Prepare to attack!” So they prepared to attack the city.

¹³ Behold, a prophet came near to Ahab king of Israel, and said, “Yahweh says, ‘Have you seen all this great multitude? Behold, I will deliver it into your hand today. Then you will know that I am Yahweh.’ ” ¹⁴ Ahab said, “By whom?” He said, “Yahweh says, ‘By the young men of the princes of the provinces.’ ” Then he said, “Who shall begin the battle?” He answered, “You.” ¹⁵ Then he mustered the young men of the princes of the provinces, and they were two hundred and thirty-two. After them, he mustered all the people, even all the children of Israel, being seven thousand.

¹⁶ They went out at noon. But Ben Hadad was drinking himself drunk in the pavilions, he and the kings, the thirty-two kings who helped him. ¹⁷ The young men of the princes of the provinces went out first; and Ben Hadad sent out, and they told him, saying, “Men are coming out from Samaria.” ¹⁸ He said, “If they have come out for peace, take them alive; or if they have come out for war, take them alive.”

¹⁹ So these went out of the city, the young men of the princes of the provinces, and the army which followed them. ²⁰ They each killed his man. The Syrians fled, and Israel pursued them. Ben Hadad the king of Syria escaped on a horse with horsemen. ²¹ The king of Israel went out and struck the horses and chariots, and killed the Syrians with a great slaughter.

²² The prophet came near to the king of Israel and said to him, “Go, strengthen yourself, and plan what you must do, for at the return of the year, the king of Syria will come up against you.”

²³ The servants of the king of Syria said to him, “Their god is a god of the hills; therefore they were stronger than we. But let’s fight against them in the plain, and surely we will be stronger than they. ²⁴ Do this thing: take the kings away, every man out of his place, and put captains in their place. ²⁵ Muster an army like the army that you have lost, horse for horse and chariot for chariot. We will fight against them in the plain, and surely we will be stronger than they are.” He listened to their voice and did so.

²⁶ At the return of the year, Ben Hadad mustered the Syrians and went up to Aphek to fight against Israel. ²⁷ The children of Israel were mustered and given provisions, and went against them. The children of Israel encamped before them like two little flocks of young goats, but the Syrians filled the country.

²⁸ A man of God came near and spoke to the king of Israel, and said, “Yahweh says, ‘Because the Syrians have said, “Yahweh is a god of the hills, but he is not a god of the valleys,” therefore I will deliver all this great multitude into your hand, and you shall know that I am Yahweh.’ ”

²⁹ They encamped opposite each other for seven days. Then on the seventh day the battle was joined; and the children of Israel killed one hundred thousand footmen of the Syrians in one day. ³⁰ But the rest fled to Aphek, into the city; and the wall fell on twenty-seven thousand men who were left. Ben Hadad fled and came into the city, into an inner room.

³¹ His servants said to him, “See now, we have heard that the kings of the house of Israel are merciful kings. Please let us put sackcloth on our bodies and ropes on our heads, and go out to the king of Israel. Maybe he will save your life.” ³² So they put sackcloth on their bodies and ropes on their heads, and came to the king of Israel, and said, “Your servant Ben Hadad says, ‘Please let me live.’ ” He said, “Is he still alive? He is my brother.”

³³ Now the men observed diligently and hurried to take this phrase; and they said, “Your brother Ben Hadad.” Then he said, “Go, bring him.” Then Ben Hadad came out to him; and he caused him to come up into the chariot. ³⁴ Ben Hadad said to him, “The cities which my father took from your father I will restore. You shall make streets for yourself in Damascus, as my father made in Samaria.” “I”, said Ahab, “will let you go with this covenant.” So he made a covenant with him and let him go.

³⁵ A certain man of the sons of the prophets said to his fellow by Yahweh’s word, “Please strike me!” The man refused to strike him. ³⁶ Then he said to him, “Because you have not obeyed Yahweh’s voice, behold, as soon as you have departed from me, a lion will kill you.” As soon as he had departed from him, a lion found him and killed him. ³⁷ Then he found another man, and said, “Please strike me.” The man struck him and wounded him.

³⁸ So the prophet departed and waited for the king by the way, and disguised himself with his headband over his eyes. ³⁹ As the king passed by, he cried to the king, and he said, “Your servant went out into the middle of the battle; and behold, a man came over and brought a man to me, and said, ‘Guard this man! If by any means he is missing, then your life shall be for his life, or else you shall pay a talent A talent is about 30 kilograms or 66 pounds. of silver.’ ⁴⁰ As your servant was busy here and there, he was gone.” The king of Israel said to him, “So shall your judgment be. You yourself have decided it.”

⁴¹ He hurried, and took the headband away from his eyes; and the king of Israel recognized that he was one of the prophets. ⁴² He said to him, “Yahweh says, ‘Because you have let go out of your hand the man whom I had devoted to destruction, therefore your life will take the place of his life, and your people take the place of his people.’ ” ⁴³ The king of Israel went to his house sullen and angry, and came to Samaria.