၃

^၁ ရှော လု မင်း ကြီး အ မျိုး အ နွယ် နှင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အ မျိုး အ နွယ် တို့ သည် ကြာ ရှည် စွာ စစ် ဖြစ် ကြ ၏။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး မှာ အင် အား ကြီး လာ သော် လည်း ရှော လု မင်း ကြီး အ မျိုး အ နွယ် မှာ အား ယုတ် လာ ၏။

^၂ ဟေ ဗြုန် မြို့ ၌ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ရ သော သား များ တွင် သား ဦး မှာ ယေ ဇ ရေ လ မြို့ သူ အ ဟိ နောင် နှင့် ရ သော အာ မ နုန်၊ ^၃ ဒု တိ ယ သား မှာ က ရ မေ လ မြို့ သူ နာ ဗ လ ၏ မ ယား ဖြစ် ဖူး ခဲ့ သော အ ဘိ ဂဲ လ နှင့် ရ သော ခိ လပ်၊ တ တိ ယ သား မှာ ဂေ ရှု ရ ဘု ရင် တာ လ မဲ မင်း ကြီး ၏ သ မီး တော် မာ ခါ နှင့် ရ သော အ ဗ ရှ လုံ၊ ^၄ စ တုတ္ထ သား မှာ ဟဂ္ဂိတ် နှင့် ရ သော အ ဒေါ နိ ယ၊ ပဉ္စ မ သား မှာ အ ဘိ တ လ နှင့် ရ သော ရှေ ဖ တိ၊ ^၅ ဆဋ္ဌ မ သား မှာ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ မ ယား ဧ ဂ လာ နှင့် ရ သော ဣ သ ရ တို့ ဖြစ် ကြ ၏။ ဤ သူ တို့ သည် ဟေ ဗြုန် မြို့ တွင် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ရ သော သား များ ဖြစ် ကြ ၏။

^၆ ရှော လု မင်း ကြီး အ မျိုး အ နွယ် နှင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အ မျိုး အ နွယ် တို့ စစ် ဖြစ် နေ စဉ် ကာ လ တွင် အာ ဗ နာ သည် ရှော လု မင်း ကြီး အ မျိုး အ နွယ် ထဲ ၌ ဩ ဇာ အာ ဏာ ကြီး သူ ဖြစ် အောင် ကြိုး စား လေ ၏။

^၇ ရှော လု မင်း ကြီး တွင် အာ ယ ၏ သ မီး ရိ ဇ ပ အ မည် ရှိ သော မောင်း မ တစ် ဦး ရှိ ၏။ ဣ ရှ ဗော ရှက် က အာ ဗ နာ အား “သင် သည် အ ဘယ် ကြောင့် ငါ့ ခ မည်း တော် ၏ မောင်း မ ထံ ဝင် ရ သ နည်း ဟု မေး လျှင်၊ ^၈ ဣ ရှ ဗော ရှက် မင်း ကြီး ၏ စ ကား ကြောင့် အာ ဗ နာ အ လွန် အ မျက် ထွက် ပြီး “ငါ့ ကို ယု ဒ အ မျိုး ၏ ခွေး ခေါင်း များ မှတ် နေ သ လော။ ယ ခု ငါ သည် သင့် ဖ ခင် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မျိုး အ နွယ် နှင့် သူ့ ညီ အစ် ကို၊ သူ့ မိတ် ဆွေ တို့ ကို မေတ္တာ ပြ ခဲ့ ၏။ သင့် ကို လည်း ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး လက် သို့ မ အပ်။ သို့ သော် ယ နေ့ မိန်း မ တစ် ယောက် နှင့် ဆိုင် သော အ မှား အ တွက် ငါ့ အား အ ပြစ် တင် ရ သ လော။ ^၉ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကျိန် ဆို ထား သည့် အ တိုင်း သူ့ အ တွက် ငါ မ ပြု ခဲ့ လျှင် ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ အာ ဗ နာ ကို စီ ရင် တော် မူ ပါ စေ သော။ ထို ထက် မ က ပြု တော် မူ ပါ စေ သော။ ^၁၀ ဘု ရား သ ခင် သည် နိုင် ငံ တော် ကို ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မျိုး အ နွယ် လက် မှ ရုပ် သိမ်း ပြီး ဒန် မြို့ မှ စ ၍ ဗေ ရ ရှေ ဘ မြို့ တိုင် အောင် အစ္စ ရေး ပြည်၊ ယု ဒ ပြည် တို့ တွင် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ရာ ဇ ပလ္လင် ကို တည် စေ တော် မူ မည်” ဟု ဆို လျှင်၊ ^၁၁ ဣ ရှ ဗော ရှက် သည် အာ ဗ နာ ကို ကြောက် သော ကြောင့် စ ကား တစ် ခွန်း မျှ မ တုံ့ ပြန် ဝံ့ တော့ ပေ။

^၁၂ ထို့ နောက် အာ ဗ နာ သည် မိ မိ ကိုယ် စား ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ တ မန် ကို စေ လွှတ် ၍ “ဤ ပြည် ကို မည် သူ ပိုင် သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် နှင့် မ ဟာ မိတ် ဖွဲ့ ပါ လော့။ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တစ် မျိုး လုံး အ ရှင့် ဘက် ပါ လာ‌ အောင် အ ကျွန်ုပ် ကူ ညီ ပါ မည်” ဟု လျှောက် စေ ၏။ ^၁၃ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က လည်း “ကောင်း ပြီ။ သင် နှင့် မ ဟာ မိတ် ဖွဲ့ မည်။ သို့ ရာ တွင် သင့် ကို တစ် ခု တောင်း ဆို မည်။ ငါ့ ထံ သို့ သင် လာ သော အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သ မီး မိ ခါ လ ကို မ ‌ခေါ် လာ လျှင် ငါ့ မျက် နှာ ကို သင် မြင် ရ မည် မ ဟုတ်” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၁၄ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား ဣ ရှ ဗော ရှက် မင်း ကြီး ထံ သို့ လည်း တ မန် ကို စေ လွှတ် ၍ “ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ၏ အ ရေ ဖျား တစ် ရာ ဖြင့် လဲ ယူ ခဲ့ ရ သော ငါ့ မ ယား မိ ခါ လ ကို ပြန် ပေး ပါ” ဟု မှာ လိုက် လေ ၏။ ^၁၅ ထို့ ကြောင့် ဣ ရှ ဗော ရှက် မင်း ကြီး သည် လူ လွှတ် ၍ မိ ခါ လ ကို သူ့ ယောက်ျား ဖြစ် သော လဲ ရှ ၏ သား ပါ လ တေ လ ထံ မှ ပြန် ခေါ် လာ စေ ၏။ ^၁၆ သို့ သော် သူ့ ခင် ပွန်း သည် ငို ကြွေး လျက် သ ဗာ ဟု ရိမ် မြို့ တိုင် အောင် သူ နှင့် အ တူ လိုက် လာ ၏။ အာ ဗ နာ က သူ့ အား “ပြန် သွား ပါ” ဟု ဆို မှ သူ ပြန် သွား လေ ၏။

^၁၇ ထို့ နောက် အာ ဗ နာ က အစ္စ ရေး သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ နှင့် တိုင် ပင် ဆွေး နွေး ပြီး “သင် တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ကို ယ ခင် က တည်း က ပင် မင်း မြှောက် လို ကြ ၏။ ^၁၈ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က လည်း ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား ‘ငါ့ အ စေ အ ပါး ဒါ ဝိဒ် အား ဖြင့် ငါ့ လူ မျိုး တော် အစ္စ ရေး ကို ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ လက် မှ၊ ရန် သူ အ ပေါင်း တို့ လက် မှ ကယ် နုတ် မည်’ ဟု က တိ ထား ပြီ ဖြစ် ၍ ယ ခု ပင် သူ့ ကို မင်း မြှောက် ပါ လော့” ဟု ဆို ၏။

^၁၉ အာ ဗ နာ သည် ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး အ နွယ် တို့ နှင့် လည်း တိုင် ပင် ပြော ဆို ခဲ့ ၏။ ထို့ နောက် အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပါ အ ဝင် ဗင်္ယာ မိန် တစ် မျိုး နွယ် လုံး ၏ ကောင်း သော ထင် မြင် ချက် အ လုံး စုံ တို့ ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား တင် ပြ ရန် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ရှိ ရာ ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ သွား လေ ၏။ ^၂၀ အာ ဗ နာ နှင့် သူ့ လူ အ ယောက် နှစ် ဆယ် တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ရှိ ရာ ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ ရောက် လာ ကြ ၏။ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် အာ ဗ နာ နှင့် သူ့ လူ တို့ အ တွက် စား သောက် ပွဲ ကျင်း ပ ပေး ၏။

^၂၁ အာ ဗ နာ က ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား “အစ္စ ရေး တစ် မျိုး နွယ် လုံး အ ရှင် မင်း ကြီး ထံ ရောက် လာ ၍ အ ရှင့် ထံ ၌ က တိ သစ္စာ ခံ ကြ မည့် အ ကြောင်း၊ အ ရှင် မင်း ကြီး စိတ် ရှိ သည့် အ တိုင်း သူ တို့ ကို အုပ် စိုး နိုင် မည့် အ ကြောင်း အ ကျွန်ုပ် ထ သွား ၍ သူ တို့ ကို စု ရုံး ပါ မည်” ဟု ဆို လျှင် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ပြန် ခွင့် ပြု သ ဖြင့် အာ ဗ နာ လည်း အေး ချမ်း စွာ ပြန် သွား လေ ၏။

^၂၂ ထို စဉ် တွင် ပင် ယွာ ဘ နှင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ စေ အ ပါး တို့ သည် စစ် တိုက် ရာ မှ ပြန် ရောက် လာ ကြ ၏။ တိုက် ရာ ပါ ပစ္စည်း လည်း အ များ အ ပြား ယူ လာ ကြ ၏။ သို့ သော် အာ ဗ နာ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် အ တူ ဟေ ဗြုန် မြို့ တွင် မ ရှိ တော့ ချေ။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ပြန် ခွင့် ပြု သော ကြောင့် အေး ချမ်း စွာ ထွက် သွား နှင့် ပြီ။ ^၂၃ ယွာ ဘ နှင့် သူ့ တပ် ဖွဲ့ ပြန် ရောက် လာ သော အ ခါ “နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ သည် ရှင် ဘု ရင် ထံ ရောက် ခဲ့ လေ ပြီ။ ရှင် ဘု ရင် က သူ့ ကို ပြန် သွား ခွင့် ပြု သ ဖြင့် သူ သည် အေး ချမ်း စွာ ပြန် သွား ပြီ” ဟု သူ့ အား ကြား ပြော ကြ ၏။

^၂၄ ထို့ ကြောင့် ယွာ ဘ သည် ရှင် ဘု ရင် ထံ သွား ၍ “အ ရှင် မင်း ကြီး မည် သို့ ပြု ဘိ သ နည်း။ အာ ဗ နာ သည် အ ရှင့် ထံ လာ ပြီး မှ သူ့ ကို အ ဘယ် ကြောင့် ပြန် သွား ခွင့် ပြု သ နည်း။ ယ ခု မှာ သူ လွတ် သွား ပြီ။ ^၂၅ နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ အ ကြောင်း ကို အ ရှင် သိ ပါ ၏။ အ ရှင့် ကို လှည့် စား ရန် အ တွက်၊ အ ရှင် ဝင် ထွက် သွား လာ သ မျှ၊ လုပ် ဆောင် သ မျှ တို့ ကို သိ ရှိ ရန် အ တွက် ရောက် လာ ခြင်း သာ ဖြစ် ၏” ဟု လျှောက် လေ ၏။ ^၂၆ ထို့ နောက် ယွာ ဘ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ မှ ထွက် သွား ပြီး အာ ဗ နာ နောက် သို့ တ မန် တို့ ကို စေ လွှတ် ၍ သူ တို့ သည် သူ့ အား သိ ရ ရေ တွင်း နား မှ ပြန် ခေါ် လာ ကြ ၏။ ထို အ မှု ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး မ သိ။

^၂၇ ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ အာ ဗ နာ ပြန် ရောက် လာ သော အ ခါ ယွာ ဘ က သူ့ အား သီး ခြား စ ကား ပြော လို သည် ဟု ဆို ၍ သူ့ ကို မြို့ တံ ခါး အ တွင်း သို့ ခေါ် သွား ပြီး လျှင် သူ့ ဗိုက် ကို ဓား နှင့် ထိုး လိုက် လေ ၏။ ယွာ ဘ ညီ အာ သ ဟေ လ ကို သတ် သော သွေး ကြွေး အ တွက် အာ ဗ နာ သေ ရ လေ ၏။

^၂၈ နောက် မှ ထို အ ကြောင်း ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ကြား သော အ ခါ “နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ ကို သတ် သည့် အ မှု နှင့် ပတ် သက် ၍ ငါ နှင့် ငါ့ ပြည် သူ ပြည် သား တို့ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် ၌ အ စဉ် အ ပြစ် ကင်း လွတ် ၏။ ^၂၉ ယွာ ဘ နှင့် သူ့ ဖ ခင် အိမ် သူ အိမ် သား အား လုံး တို့ ၏ ခေါင်း ပေါ် ကျ ရောက် ပါ စေ။ ယွာ ဘ အ မျိုး ထဲ တွင် အ ရိ အ ရွဲ ထွက် သော သူ၊ အ နာ ကြီး ရော ဂါ စွဲ သော သူ၊ ခါး ချည့် သော သူ၊ ဓား ဖြင့် သေ ရ သူ၊ ငတ် မွတ် သော သူ တို့ မ ပြတ် ပါ စေ နှင့်” ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။ ^၃၀ ယွာ ဘ နှင့် သူ ညီ အ ဘိ ရှဲ တို့ သည် အာ ဗ နာ ကို သတ် လေ ၏။ အ ကြောင်း မူ ကား ဂိ ဗောင် တိုက် ပွဲ တွင် အာ ဗ နာ သည် သူ တို့ ၏ ညီ အာ သ ဟေ လ ကို သတ် သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။

^၃၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ယွာ ဘ နှင့် သူ့ လူ အား လုံး တို့ အား “သင် တို့ အ ဝတ် ကို ဆုတ် ၍ လျှော် တေ အ ဝတ် ကို ဝတ် ကြ။ အာ ဗ နာ အ ဖို့ ငို ကြွေး မြည် တမ်း ကြ” ဟု ဆို ပြီး ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ကိုယ် တော် တိုင် အ သု ဘ လိုက် ပို့ လေ ၏။ ^၃၂ အာ ဗ နာ ကို ဟေ ဗြုန် မြို့ ၌ သင်္ဂြိုဟ် ကြ ၏။ ရှင် ဘု ရင် သည် အာ ဗ နာ ၏ သင်္ချိုင်း ဂူ နား တွင် ကျယ် လောင် စွာ ငို ကြွေး ၏။ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ငို ကြွေး ကြ လေ ၏။ ^၃၃ ရှင် ဘု ရင် သည် အာ ‌ဗ နာ အ တွက် ငို ချင်း ချ ရင်း “အာ ဗ နာ သည် လူ မိုက် သေ သ ကဲ့ သို့ သေ ရ ပါ ပြီ တ ကား။ ^၃၄ သင့် လက် ကို မ ချုပ် နှောင်၊ သင့် ခြေ ကို ခြေ ချင်း မ ခတ် ဘဲ ကောက် ကျစ် သော သူ ၏ လက် ချက် ဖြင့် သင် သေ ရ ပါ ပြီ တ ကား” ဟု ဆို သ ဖြင့် လူ အ ပေါင်း တို့ သည် ထပ် မံ ငို ကြွေး ကြ ပြန် ၏။ ^၃၅ ထို့ နောက် နေ မ ဝင် မီ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် လာ ၍ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား စား တော် ခေါ် ရန် တိုက် တွန်း လေ ၏။ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က “နေ မ ဝင် မီ မုန့် ဖြစ် စေ၊ အ စာ တစ် စုံ တစ် ရာ ကို ဖြစ် စေ စား မိ လျှင် ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ့ ကို စီ ရင် တော် မူ ပါ စေ သော။ ထို ထက် မ က ပြု တော် မူ ပါ စေ သော” ဟူ ကျိန် ဆို လေ ၏။

^၃၆ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် ရှင် ဘု ရင် ပြု သ မျှ ကို သ ဘော ကျ နှစ် သက် ကြ သည့် အ တိုင်း ဤ သို့ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ကျိန် ဆို သည် ကို လည်း နှစ် သက် လျက် မှတ် သား ထား ကြ လေ ၏။ ^၃၇ ထို နေ့ တွင် အစ္စ ရေး လူ မျိုး အား လုံး အ ပါ အ ဝင် လူ အ ပေါင်း တို့ သည် နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ သေ ဆုံး ခြင်း အ မှု မှာ ရှင် ဘု ရင် နှင့် မ သက် ဆိုင် ကြောင်း ကို သိ ကြ လေ ၏။

^၃၈ ရှင် ဘု ရင် က သူ့ အ စေ အ ပါး တို့ အား “ယ နေ့ တွင် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ၌ ကြီး မြတ် သော အ ကြီး အ ကဲ တစ် ဦး ကျ ဆုံး သွား သည် ကို သင် တို့ မ သိ ကြ သ လော။ ^၃၉ ငါ သည် ရှင် ဘု ရင် အ ဖြစ် ဘိ သိက် ပေး ခံ ရ သော် လည်း ယ နေ့ စိတ် အား လျော့ လျက် ရှိ ၏။ ဇေ ရု ယာ သား ဖြစ် သော ဤ သူ တို့ မူ ကား ငါ့ ထက် စိတ် ခက် ထန် ကြ ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မ ကောင်း မှု ပြု သော သူ ကို မ ကောင်း မှု နှင့် အ လျောက် ပြန် ပေး ဆပ် ပါ စေ သော” ဟု ဆို လေ ၏။

3

¹ Now there was long war between Saul’s house and David’s house. David grew stronger and stronger, but Saul’s house grew weaker and weaker.

² Sons were born to David in Hebron. His firstborn was Amnon, of Ahinoam the Jezreelitess; ³ and his second, Chileab, of Abigail the wife of Nabal the Carmelite; and the third, Absalom the son of Maacah the daughter of Talmai king of Geshur; ⁴ and the fourth, Adonijah the son of Haggith; and the fifth, Shephatiah the son of Abital; ⁵ and the sixth, Ithream, of Eglah, David’s wife. These were born to David in Hebron.

⁶ While there was war between Saul’s house and David’s house, Abner made himself strong in Saul’s house.

⁷ Now Saul had a concubine, whose name was Rizpah, the daughter of Aiah; and Ishbosheth said to Abner, “Why have you gone in to my father’s concubine?” ⁸ Then Abner was very angry about Ishbosheth’s words, and said, “Am I a dog’s head that belongs to Judah? Today I show kindness to your father Saul’s house, to his brothers, and to his friends, and have not delivered you into the hand of David; and yet you charge me today with a fault concerning this woman! ⁹ God do so to Abner, and more also, if, as Yahweh has sworn to David, I don’t do even so to him: ¹⁰ to transfer the kingdom from Saul’s house, and to set up David’s throne over Israel and over Judah, from Dan even to Beersheba.” ¹¹ He could not answer Abner another word, because he was afraid of him.

¹² Abner sent messengers to David on his behalf, saying, “Whose is the land?” and saying, “Make your alliance with me, and behold, my hand will be with you to bring all Israel around to you.” ¹³ David said, “Good. I will make a treaty with you, but one thing I require of you. That is, you will not see my face unless you first bring Michal, Saul’s daughter, when you come to see my face.”

¹⁴ David sent messengers to Ishbosheth, Saul’s son, saying, “Deliver me my wife Michal, whom I was given to marry for one hundred foreskins of the Philistines.” ¹⁵ Ishbosheth sent and took her from her husband, Paltiel the son of Laish. ¹⁶ Her husband went with her, weeping as he went, and followed her to Bahurim. Then Abner said to him, “Go! Return!” and he returned.

¹⁷ Abner had communication with the elders of Israel, saying, “In times past, you sought for David to be king over you. ¹⁸ Now then do it! For Yahweh has spoken of David, saying, ‘By the hand of my servant David, I will save my people Israel out of the hand of the Philistines, and out of the hand of all their enemies.’ ”

¹⁹ Abner also spoke in the ears of Benjamin; and Abner went also to speak in the ears of David in Hebron all that seemed good to Israel and to the whole house of Benjamin. ²⁰ So Abner came to David to Hebron, and twenty men with him. David made Abner and the men who were with him a feast.

²¹ Abner said to David, “I will arise and go, and will gather all Israel to my lord the king, that they may make a covenant with you, and that you may reign over all that your soul desires.” David sent Abner away; and he went in peace.

²² Behold, David’s servants and Joab came from a raid and brought in a great plunder with them; but Abner was not with David in Hebron, for he had sent him away, and he had gone in peace. ²³ When Joab and all the army who was with him had come, they told Joab, “Abner the son of Ner came to the king, and he has sent him away, and he has gone in peace.”

²⁴ Then Joab came to the king and said, “What have you done? Behold, Abner came to you. Why is it that you have sent him away, and he is already gone? ²⁵ You know Abner the son of Ner. He came to deceive you, and to know your going out and your coming in, and to know all that you do.”

²⁶ When Joab had come out from David, he sent messengers after Abner, and they brought him back from the well of Sirah; but David didn’t know it. ²⁷ When Abner had returned to Hebron, Joab took him aside into the middle of the gate to speak with him quietly, and struck him there in the body, so that he died for the blood of Asahel his brother.

²⁸ Afterward, when David heard it, he said, “I and my kingdom are guiltless before Yahweh forever of the blood of Abner the son of Ner. ²⁹ Let it fall on the head of Joab and on all his father’s house. Let there not fail from the house of Joab one who has a discharge, or who is a leper, or who leans on a staff, or who falls by the sword, or who lacks bread.” ³⁰ So Joab and Abishai his brother killed Abner, because he had killed their brother Asahel at Gibeon in the battle.

³¹ David said to Joab and to all the people who were with him, “Tear your clothes, and clothe yourselves with sackcloth, and mourn in front of Abner.” King David followed the bier. ³² They buried Abner in Hebron; and the king lifted up his voice and wept at Abner’s grave; and all the people wept. ³³ The king lamented for Abner, and said, “Should Abner die as a fool dies? ³⁴ Your hands weren’t bound, and your feet weren’t put into fetters. As a man falls before the children of iniquity, so you fell.” All the people wept again over him. ³⁵ All the people came to urge David to eat bread while it was yet day; but David swore, saying, “God do so to me, and more also, if I taste bread or anything else, until the sun goes down.”

³⁶ All the people took notice of it, and it pleased them, as whatever the king did pleased all the people. ³⁷ So all the people and all Israel understood that day that it was not of the king to kill Abner the son of Ner.

³⁸ The king said to his servants, “Don’t you know that a prince and a great man has fallen today in Israel? ³⁹ I am weak today, though anointed king. These men, the sons of Zeruiah are too hard for me. May Yahweh reward the evildoer according to his wickedness.”

၃

^၁ ရှော လု မင်း ကြီး အ မျိုး အ နွယ် နှင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အ မျိုး အ နွယ် တို့ သည် ကြာ ရှည် စွာ စစ် ဖြစ် ကြ ၏။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး မှာ အင် အား ကြီး လာ သော် လည်း ရှော လု မင်း ကြီး အ မျိုး အ နွယ် မှာ အား ယုတ် လာ ၏။

^၂ ဟေ ဗြုန် မြို့ ၌ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ရ သော သား များ တွင် သား ဦး မှာ ယေ ဇ ရေ လ မြို့ သူ အ ဟိ နောင် နှင့် ရ သော အာ မ နုန်၊ ^၃ ဒု တိ ယ သား မှာ က ရ မေ လ မြို့ သူ နာ ဗ လ ၏ မ ယား ဖြစ် ဖူး ခဲ့ သော အ ဘိ ဂဲ လ နှင့် ရ သော ခိ လပ်၊ တ တိ ယ သား မှာ ဂေ ရှု ရ ဘု ရင် တာ လ မဲ မင်း ကြီး ၏ သ မီး တော် မာ ခါ နှင့် ရ သော အ ဗ ရှ လုံ၊ ^၄ စ တုတ္ထ သား မှာ ဟဂ္ဂိတ် နှင့် ရ သော အ ဒေါ နိ ယ၊ ပဉ္စ မ သား မှာ အ ဘိ တ လ နှင့် ရ သော ရှေ ဖ တိ၊ ^၅ ဆဋ္ဌ မ သား မှာ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ မ ယား ဧ ဂ လာ နှင့် ရ သော ဣ သ ရ တို့ ဖြစ် ကြ ၏။ ဤ သူ တို့ သည် ဟေ ဗြုန် မြို့ တွင် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ရ သော သား များ ဖြစ် ကြ ၏။

^၆ ရှော လု မင်း ကြီး အ မျိုး အ နွယ် နှင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အ မျိုး အ နွယ် တို့ စစ် ဖြစ် နေ စဉ် ကာ လ တွင် အာ ဗ နာ သည် ရှော လု မင်း ကြီး အ မျိုး အ နွယ် ထဲ ၌ ဩ ဇာ အာ ဏာ ကြီး သူ ဖြစ် အောင် ကြိုး စား လေ ၏။

^၇ ရှော လု မင်း ကြီး တွင် အာ ယ ၏ သ မီး ရိ ဇ ပ အ မည် ရှိ သော မောင်း မ တစ် ဦး ရှိ ၏။ ဣ ရှ ဗော ရှက် က အာ ဗ နာ အား “သင် သည် အ ဘယ် ကြောင့် ငါ့ ခ မည်း တော် ၏ မောင်း မ ထံ ဝင် ရ သ နည်း ဟု မေး လျှင်၊ ^၈ ဣ ရှ ဗော ရှက် မင်း ကြီး ၏ စ ကား ကြောင့် အာ ဗ နာ အ လွန် အ မျက် ထွက် ပြီး “ငါ့ ကို ယု ဒ အ မျိုး ၏ ခွေး ခေါင်း များ မှတ် နေ သ လော။ ယ ခု ငါ သည် သင့် ဖ ခင် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မျိုး အ နွယ် နှင့် သူ့ ညီ အစ် ကို၊ သူ့ မိတ် ဆွေ တို့ ကို မေတ္တာ ပြ ခဲ့ ၏။ သင့် ကို လည်း ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး လက် သို့ မ အပ်။ သို့ သော် ယ နေ့ မိန်း မ တစ် ယောက် နှင့် ဆိုင် သော အ မှား အ တွက် ငါ့ အား အ ပြစ် တင် ရ သ လော။ ^၉ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကျိန် ဆို ထား သည့် အ တိုင်း သူ့ အ တွက် ငါ မ ပြု ခဲ့ လျှင် ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ အာ ဗ နာ ကို စီ ရင် တော် မူ ပါ စေ သော။ ထို ထက် မ က ပြု တော် မူ ပါ စေ သော။ ^၁၀ ဘု ရား သ ခင် သည် နိုင် ငံ တော် ကို ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မျိုး အ နွယ် လက် မှ ရုပ် သိမ်း ပြီး ဒန် မြို့ မှ စ ၍ ဗေ ရ ရှေ ဘ မြို့ တိုင် အောင် အစ္စ ရေး ပြည်၊ ယု ဒ ပြည် တို့ တွင် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ရာ ဇ ပလ္လင် ကို တည် စေ တော် မူ မည်” ဟု ဆို လျှင်၊ ^၁၁ ဣ ရှ ဗော ရှက် သည် အာ ဗ နာ ကို ကြောက် သော ကြောင့် စ ကား တစ် ခွန်း မျှ မ တုံ့ ပြန် ဝံ့ တော့ ပေ။

^၁၂ ထို့ နောက် အာ ဗ နာ သည် မိ မိ ကိုယ် စား ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ တ မန် ကို စေ လွှတ် ၍ “ဤ ပြည် ကို မည် သူ ပိုင် သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် နှင့် မ ဟာ မိတ် ဖွဲ့ ပါ လော့။ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တစ် မျိုး လုံး အ ရှင့် ဘက် ပါ လာ‌ အောင် အ ကျွန်ုပ် ကူ ညီ ပါ မည်” ဟု လျှောက် စေ ၏။ ^၁၃ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က လည်း “ကောင်း ပြီ။ သင် နှင့် မ ဟာ မိတ် ဖွဲ့ မည်။ သို့ ရာ တွင် သင့် ကို တစ် ခု တောင်း ဆို မည်။ ငါ့ ထံ သို့ သင် လာ သော အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သ မီး မိ ခါ လ ကို မ ‌ခေါ် လာ လျှင် ငါ့ မျက် နှာ ကို သင် မြင် ရ မည် မ ဟုတ်” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၁၄ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား ဣ ရှ ဗော ရှက် မင်း ကြီး ထံ သို့ လည်း တ မန် ကို စေ လွှတ် ၍ “ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ၏ အ ရေ ဖျား တစ် ရာ ဖြင့် လဲ ယူ ခဲ့ ရ သော ငါ့ မ ယား မိ ခါ လ ကို ပြန် ပေး ပါ” ဟု မှာ လိုက် လေ ၏။ ^၁၅ ထို့ ကြောင့် ဣ ရှ ဗော ရှက် မင်း ကြီး သည် လူ လွှတ် ၍ မိ ခါ လ ကို သူ့ ယောက်ျား ဖြစ် သော လဲ ရှ ၏ သား ပါ လ တေ လ ထံ မှ ပြန် ခေါ် လာ စေ ၏။ ^၁၆ သို့ သော် သူ့ ခင် ပွန်း သည် ငို ကြွေး လျက် သ ဗာ ဟု ရိမ် မြို့ တိုင် အောင် သူ နှင့် အ တူ လိုက် လာ ၏။ အာ ဗ နာ က သူ့ အား “ပြန် သွား ပါ” ဟု ဆို မှ သူ ပြန် သွား လေ ၏။

^၁၇ ထို့ နောက် အာ ဗ နာ က အစ္စ ရေး သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ နှင့် တိုင် ပင် ဆွေး နွေး ပြီး “သင် တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ကို ယ ခင် က တည်း က ပင် မင်း မြှောက် လို ကြ ၏။ ^၁၈ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က လည်း ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား ‘ငါ့ အ စေ အ ပါး ဒါ ဝိဒ် အား ဖြင့် ငါ့ လူ မျိုး တော် အစ္စ ရေး ကို ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ လက် မှ၊ ရန် သူ အ ပေါင်း တို့ လက် မှ ကယ် နုတ် မည်’ ဟု က တိ ထား ပြီ ဖြစ် ၍ ယ ခု ပင် သူ့ ကို မင်း မြှောက် ပါ လော့” ဟု ဆို ၏။

^၁၉ အာ ဗ နာ သည် ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး အ နွယ် တို့ နှင့် လည်း တိုင် ပင် ပြော ဆို ခဲ့ ၏။ ထို့ နောက် အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပါ အ ဝင် ဗင်္ယာ မိန် တစ် မျိုး နွယ် လုံး ၏ ကောင်း သော ထင် မြင် ချက် အ လုံး စုံ တို့ ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား တင် ပြ ရန် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ရှိ ရာ ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ သွား လေ ၏။ ^၂၀ အာ ဗ နာ နှင့် သူ့ လူ အ ယောက် နှစ် ဆယ် တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ရှိ ရာ ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ ရောက် လာ ကြ ၏။ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် အာ ဗ နာ နှင့် သူ့ လူ တို့ အ တွက် စား သောက် ပွဲ ကျင်း ပ ပေး ၏။

^၂၁ အာ ဗ နာ က ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား “အစ္စ ရေး တစ် မျိုး နွယ် လုံး အ ရှင် မင်း ကြီး ထံ ရောက် လာ ၍ အ ရှင့် ထံ ၌ က တိ သစ္စာ ခံ ကြ မည့် အ ကြောင်း၊ အ ရှင် မင်း ကြီး စိတ် ရှိ သည့် အ တိုင်း သူ တို့ ကို အုပ် စိုး နိုင် မည့် အ ကြောင်း အ ကျွန်ုပ် ထ သွား ၍ သူ တို့ ကို စု ရုံး ပါ မည်” ဟု ဆို လျှင် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ပြန် ခွင့် ပြု သ ဖြင့် အာ ဗ နာ လည်း အေး ချမ်း စွာ ပြန် သွား လေ ၏။

^၂၂ ထို စဉ် တွင် ပင် ယွာ ဘ နှင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ စေ အ ပါး တို့ သည် စစ် တိုက် ရာ မှ ပြန် ရောက် လာ ကြ ၏။ တိုက် ရာ ပါ ပစ္စည်း လည်း အ များ အ ပြား ယူ လာ ကြ ၏။ သို့ သော် အာ ဗ နာ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် အ တူ ဟေ ဗြုန် မြို့ တွင် မ ရှိ တော့ ချေ။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ပြန် ခွင့် ပြု သော ကြောင့် အေး ချမ်း စွာ ထွက် သွား နှင့် ပြီ။ ^၂၃ ယွာ ဘ နှင့် သူ့ တပ် ဖွဲ့ ပြန် ရောက် လာ သော အ ခါ “နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ သည် ရှင် ဘု ရင် ထံ ရောက် ခဲ့ လေ ပြီ။ ရှင် ဘု ရင် က သူ့ ကို ပြန် သွား ခွင့် ပြု သ ဖြင့် သူ သည် အေး ချမ်း စွာ ပြန် သွား ပြီ” ဟု သူ့ အား ကြား ပြော ကြ ၏။

^၂၄ ထို့ ကြောင့် ယွာ ဘ သည် ရှင် ဘု ရင် ထံ သွား ၍ “အ ရှင် မင်း ကြီး မည် သို့ ပြု ဘိ သ နည်း။ အာ ဗ နာ သည် အ ရှင့် ထံ လာ ပြီး မှ သူ့ ကို အ ဘယ် ကြောင့် ပြန် သွား ခွင့် ပြု သ နည်း။ ယ ခု မှာ သူ လွတ် သွား ပြီ။ ^၂၅ နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ အ ကြောင်း ကို အ ရှင် သိ ပါ ၏။ အ ရှင့် ကို လှည့် စား ရန် အ တွက်၊ အ ရှင် ဝင် ထွက် သွား လာ သ မျှ၊ လုပ် ဆောင် သ မျှ တို့ ကို သိ ရှိ ရန် အ တွက် ရောက် လာ ခြင်း သာ ဖြစ် ၏” ဟု လျှောက် လေ ၏။ ^၂၆ ထို့ နောက် ယွာ ဘ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ မှ ထွက် သွား ပြီး အာ ဗ နာ နောက် သို့ တ မန် တို့ ကို စေ လွှတ် ၍ သူ တို့ သည် သူ့ အား သိ ရ ရေ တွင်း နား မှ ပြန် ခေါ် လာ ကြ ၏။ ထို အ မှု ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး မ သိ။

^၂၇ ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ အာ ဗ နာ ပြန် ရောက် လာ သော အ ခါ ယွာ ဘ က သူ့ အား သီး ခြား စ ကား ပြော လို သည် ဟု ဆို ၍ သူ့ ကို မြို့ တံ ခါး အ တွင်း သို့ ခေါ် သွား ပြီး လျှင် သူ့ ဗိုက် ကို ဓား နှင့် ထိုး လိုက် လေ ၏။ ယွာ ဘ ညီ အာ သ ဟေ လ ကို သတ် သော သွေး ကြွေး အ တွက် အာ ဗ နာ သေ ရ လေ ၏။

^၂၈ နောက် မှ ထို အ ကြောင်း ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ကြား သော အ ခါ “နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ ကို သတ် သည့် အ မှု နှင့် ပတ် သက် ၍ ငါ နှင့် ငါ့ ပြည် သူ ပြည် သား တို့ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် ၌ အ စဉ် အ ပြစ် ကင်း လွတ် ၏။ ^၂၉ ယွာ ဘ နှင့် သူ့ ဖ ခင် အိမ် သူ အိမ် သား အား လုံး တို့ ၏ ခေါင်း ပေါ် ကျ ရောက် ပါ စေ။ ယွာ ဘ အ မျိုး ထဲ တွင် အ ရိ အ ရွဲ ထွက် သော သူ၊ အ နာ ကြီး ရော ဂါ စွဲ သော သူ၊ ခါး ချည့် သော သူ၊ ဓား ဖြင့် သေ ရ သူ၊ ငတ် မွတ် သော သူ တို့ မ ပြတ် ပါ စေ နှင့်” ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။ ^၃၀ ယွာ ဘ နှင့် သူ ညီ အ ဘိ ရှဲ တို့ သည် အာ ဗ နာ ကို သတ် လေ ၏။ အ ကြောင်း မူ ကား ဂိ ဗောင် တိုက် ပွဲ တွင် အာ ဗ နာ သည် သူ တို့ ၏ ညီ အာ သ ဟေ လ ကို သတ် သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။

^၃၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ယွာ ဘ နှင့် သူ့ လူ အား လုံး တို့ အား “သင် တို့ အ ဝတ် ကို ဆုတ် ၍ လျှော် တေ အ ဝတ် ကို ဝတ် ကြ။ အာ ဗ နာ အ ဖို့ ငို ကြွေး မြည် တမ်း ကြ” ဟု ဆို ပြီး ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ကိုယ် တော် တိုင် အ သု ဘ လိုက် ပို့ လေ ၏။ ^၃၂ အာ ဗ နာ ကို ဟေ ဗြုန် မြို့ ၌ သင်္ဂြိုဟ် ကြ ၏။ ရှင် ဘု ရင် သည် အာ ဗ နာ ၏ သင်္ချိုင်း ဂူ နား တွင် ကျယ် လောင် စွာ ငို ကြွေး ၏။ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ငို ကြွေး ကြ လေ ၏။ ^၃၃ ရှင် ဘု ရင် သည် အာ ‌ဗ နာ အ တွက် ငို ချင်း ချ ရင်း “အာ ဗ နာ သည် လူ မိုက် သေ သ ကဲ့ သို့ သေ ရ ပါ ပြီ တ ကား။ ^၃၄ သင့် လက် ကို မ ချုပ် နှောင်၊ သင့် ခြေ ကို ခြေ ချင်း မ ခတ် ဘဲ ကောက် ကျစ် သော သူ ၏ လက် ချက် ဖြင့် သင် သေ ရ ပါ ပြီ တ ကား” ဟု ဆို သ ဖြင့် လူ အ ပေါင်း တို့ သည် ထပ် မံ ငို ကြွေး ကြ ပြန် ၏။ ^၃၅ ထို့ နောက် နေ မ ဝင် မီ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် လာ ၍ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား စား တော် ခေါ် ရန် တိုက် တွန်း လေ ၏။ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က “နေ မ ဝင် မီ မုန့် ဖြစ် စေ၊ အ စာ တစ် စုံ တစ် ရာ ကို ဖြစ် စေ စား မိ လျှင် ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ့ ကို စီ ရင် တော် မူ ပါ စေ သော။ ထို ထက် မ က ပြု တော် မူ ပါ စေ သော” ဟူ ကျိန် ဆို လေ ၏။

^၃၆ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် ရှင် ဘု ရင် ပြု သ မျှ ကို သ ဘော ကျ နှစ် သက် ကြ သည့် အ တိုင်း ဤ သို့ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ကျိန် ဆို သည် ကို လည်း နှစ် သက် လျက် မှတ် သား ထား ကြ လေ ၏။ ^၃၇ ထို နေ့ တွင် အစ္စ ရေး လူ မျိုး အား လုံး အ ပါ အ ဝင် လူ အ ပေါင်း တို့ သည် နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ သေ ဆုံး ခြင်း အ မှု မှာ ရှင် ဘု ရင် နှင့် မ သက် ဆိုင် ကြောင်း ကို သိ ကြ လေ ၏။

^၃၈ ရှင် ဘု ရင် က သူ့ အ စေ အ ပါး တို့ အား “ယ နေ့ တွင် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ၌ ကြီး မြတ် သော အ ကြီး အ ကဲ တစ် ဦး ကျ ဆုံး သွား သည် ကို သင် တို့ မ သိ ကြ သ လော။ ^၃၉ ငါ သည် ရှင် ဘု ရင် အ ဖြစ် ဘိ သိက် ပေး ခံ ရ သော် လည်း ယ နေ့ စိတ် အား လျော့ လျက် ရှိ ၏။ ဇေ ရု ယာ သား ဖြစ် သော ဤ သူ တို့ မူ ကား ငါ့ ထက် စိတ် ခက် ထန် ကြ ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မ ကောင်း မှု ပြု သော သူ ကို မ ကောင်း မှု နှင့် အ လျောက် ပြန် ပေး ဆပ် ပါ စေ သော” ဟု ဆို လေ ၏။

3

¹ Now there was long war between Saul’s house and David’s house. David grew stronger and stronger, but Saul’s house grew weaker and weaker.

² Sons were born to David in Hebron. His firstborn was Amnon, of Ahinoam the Jezreelitess; ³ and his second, Chileab, of Abigail the wife of Nabal the Carmelite; and the third, Absalom the son of Maacah the daughter of Talmai king of Geshur; ⁴ and the fourth, Adonijah the son of Haggith; and the fifth, Shephatiah the son of Abital; ⁵ and the sixth, Ithream, of Eglah, David’s wife. These were born to David in Hebron.

⁶ While there was war between Saul’s house and David’s house, Abner made himself strong in Saul’s house.

⁷ Now Saul had a concubine, whose name was Rizpah, the daughter of Aiah; and Ishbosheth said to Abner, “Why have you gone in to my father’s concubine?” ⁸ Then Abner was very angry about Ishbosheth’s words, and said, “Am I a dog’s head that belongs to Judah? Today I show kindness to your father Saul’s house, to his brothers, and to his friends, and have not delivered you into the hand of David; and yet you charge me today with a fault concerning this woman! ⁹ God do so to Abner, and more also, if, as Yahweh has sworn to David, I don’t do even so to him: ¹⁰ to transfer the kingdom from Saul’s house, and to set up David’s throne over Israel and over Judah, from Dan even to Beersheba.” ¹¹ He could not answer Abner another word, because he was afraid of him.

¹² Abner sent messengers to David on his behalf, saying, “Whose is the land?” and saying, “Make your alliance with me, and behold, my hand will be with you to bring all Israel around to you.” ¹³ David said, “Good. I will make a treaty with you, but one thing I require of you. That is, you will not see my face unless you first bring Michal, Saul’s daughter, when you come to see my face.”

¹⁴ David sent messengers to Ishbosheth, Saul’s son, saying, “Deliver me my wife Michal, whom I was given to marry for one hundred foreskins of the Philistines.” ¹⁵ Ishbosheth sent and took her from her husband, Paltiel the son of Laish. ¹⁶ Her husband went with her, weeping as he went, and followed her to Bahurim. Then Abner said to him, “Go! Return!” and he returned.

¹⁷ Abner had communication with the elders of Israel, saying, “In times past, you sought for David to be king over you. ¹⁸ Now then do it! For Yahweh has spoken of David, saying, ‘By the hand of my servant David, I will save my people Israel out of the hand of the Philistines, and out of the hand of all their enemies.’ ”

¹⁹ Abner also spoke in the ears of Benjamin; and Abner went also to speak in the ears of David in Hebron all that seemed good to Israel and to the whole house of Benjamin. ²⁰ So Abner came to David to Hebron, and twenty men with him. David made Abner and the men who were with him a feast.

²¹ Abner said to David, “I will arise and go, and will gather all Israel to my lord the king, that they may make a covenant with you, and that you may reign over all that your soul desires.” David sent Abner away; and he went in peace.

²² Behold, David’s servants and Joab came from a raid and brought in a great plunder with them; but Abner was not with David in Hebron, for he had sent him away, and he had gone in peace. ²³ When Joab and all the army who was with him had come, they told Joab, “Abner the son of Ner came to the king, and he has sent him away, and he has gone in peace.”

²⁴ Then Joab came to the king and said, “What have you done? Behold, Abner came to you. Why is it that you have sent him away, and he is already gone? ²⁵ You know Abner the son of Ner. He came to deceive you, and to know your going out and your coming in, and to know all that you do.”

²⁶ When Joab had come out from David, he sent messengers after Abner, and they brought him back from the well of Sirah; but David didn’t know it. ²⁷ When Abner had returned to Hebron, Joab took him aside into the middle of the gate to speak with him quietly, and struck him there in the body, so that he died for the blood of Asahel his brother.

²⁸ Afterward, when David heard it, he said, “I and my kingdom are guiltless before Yahweh forever of the blood of Abner the son of Ner. ²⁹ Let it fall on the head of Joab and on all his father’s house. Let there not fail from the house of Joab one who has a discharge, or who is a leper, or who leans on a staff, or who falls by the sword, or who lacks bread.” ³⁰ So Joab and Abishai his brother killed Abner, because he had killed their brother Asahel at Gibeon in the battle.

³¹ David said to Joab and to all the people who were with him, “Tear your clothes, and clothe yourselves with sackcloth, and mourn in front of Abner.” King David followed the bier. ³² They buried Abner in Hebron; and the king lifted up his voice and wept at Abner’s grave; and all the people wept. ³³ The king lamented for Abner, and said, “Should Abner die as a fool dies? ³⁴ Your hands weren’t bound, and your feet weren’t put into fetters. As a man falls before the children of iniquity, so you fell.” All the people wept again over him. ³⁵ All the people came to urge David to eat bread while it was yet day; but David swore, saying, “God do so to me, and more also, if I taste bread or anything else, until the sun goes down.”

³⁶ All the people took notice of it, and it pleased them, as whatever the king did pleased all the people. ³⁷ So all the people and all Israel understood that day that it was not of the king to kill Abner the son of Ner.

³⁸ The king said to his servants, “Don’t you know that a prince and a great man has fallen today in Israel? ³⁹ I am weak today, though anointed king. These men, the sons of Zeruiah are too hard for me. May Yahweh reward the evildoer according to his wickedness.”