၁၉

^၁ “ရှင် ဘု ရင် သည် အ ဗ ရှ လုံ အ တွက် ကြောင့် ငို ကြွေး မြည် တမ်း နေ ရ ပါ ပြီ” ဟု ယွာ ဘ ထံ သ တင်း ရောက် လာ ၏။ ^၂ “ရှင် ဘု ရင် သည် သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ကြောင့် စိတ် ထိ ခိုက် နေ ရ သည်” ဟူ သော သ တင်း ကို စစ် သည် တို့ ကြား သိ ရ လျှင် ထို နေ့ ၌ ရ သော အောင် မြင် ခြင်း သည် သူ တို့ အ တွက် ဝမ်း နည်း ခြင်း ဖြစ် ရ လေ ၏။ ^၃ စစ် ပွဲ မှ ထွက် ပြေး ပြီး အ ရှက် ကွဲ ရ သူ တို့ ပုန်း လျှိုး ကွယ် လျှိုး ပြန် လာ ရ သ ကဲ့ သို့ ထို နေ့ တွင် စစ် သည် တို့ သည် မြို့ ထဲ သို့ ပုန်း လျှိုး ကွယ် လျှိုး ဝင် လာ ကြ ၏။ ^၄ ရှင် ဘု ရင် သည် မျက် နှာ ကို ဖုံး ထား ၍ “ငါ့ သား အ ဗ ရှ လုံ၊ ငါ့ သား၊ ငါ့ သား အ ဗ ရှ လုံ” ဟု ကျယ် လောင် စွာ အော် ဟစ် ငို ကြွေး လေ ၏။

^၅ ယွာ ဘ သည် ရှင် ဘု ရင် ရှိ ရာ နန်း တွင်း သို့ ဝင် ၍ “ယ နေ့ အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ အ သက်၊ သား တော် သ မီး တော် တို့ ၏ အ သက်၊ မိ ဖု ရား မောင်း မ တော် တို့ ၏ အ သက် ကို ကယ် တင် ပေး ခဲ့ သော စစ် သည် အ ပေါင်း တို့ ကို အ ရှင် မင်း ကြီး အ ရှက် ခွဲ လေ ပြီ။ ^၆ အ ရှင် မင်း ကြီး သည် အ ရှင့် အား မုန်း သော သူ ကို ချစ် ပြီး အ ရှင့် အား ချစ် သော သူ ကို မုန်း လေ ပြီ။ မှူး မတ် များ၊ မင်း မှု ထမ်း များ သည် အ ရှင့် အ ဖို့ ဘာ မျှ မ ဟုတ် ကြောင်း ကို ယ နေ့ အ ရှင် မင်း ကြီး ထင် ထင် ရှား ရှား‌ ဖော် ပြ လိုက် ပြီ။ အ ဗ ရှ လုံ အ သက် ရှင် ကျန် ခဲ့ ပြီး ယ နေ့ အ ကျွန်ုပ် တို့ အား လုံး သေ သွား လျှင် ပင် အ ရှင် မင်း ကြီး အား ရ ဝမ်း သာ ဖြစ် မည် ကို ယ နေ့ အ ကျွန်ုပ် သိ ရ ပါ ပြီ။ ^၇ ယ ခု ထ ပါ။ အ ရှင့် အ မှု ထမ်း တို့ ထံ သွား ၍ နှစ် သိမ့် စ ကား မြွက် ဆို ပေး ပါ။ အ ရှင် မင်း ကြီး မ သွား လျှင် ယ ခု ည တွင် ပင် အ ရှင် မင်း ကြီး ထံ ပါး ၌ မည် သူ မျှ ကျန် ခဲ့ မည် မ ဟုတ် ပါ။ ဤ အ မှု သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ငယ် စဉ် မှ စ ၍ ယ ခု ချိန် ထိ ကြုံ ဖူး သော ဒုက္ခ အား လုံး ထဲ တွင် အ ဆိုး ဆုံး ဖြစ် လိမ့် မည် ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို တိုင် တည် ၍ အ ကျွန်ုပ် ကျိန် ဝံ့ ပါ ၏” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။

^၈ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် သည် ထ ၍ မြို့ တံ ခါး ၌ သွား ထိုင် ၏။ လူ အ ပေါင်း တို့ က လည်း “ကြည့် ရှု လော့။ မြို့ တံ ခါး ၌ ရှင် ဘု ရင် ထိုင် တော် မူ ၏” ဟု တစ် ဆင့် စ ကား ကြား သိ ကြ လျှင် ရှင် ဘု ရင် ထံ သို့ လာ ကြ ၏။ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ မူ ကား မိ မိ တို့ အိမ် သို့ အ သီး သီး ပြန် ပြေး ကြ ၏။

^၉ ထို့ နောက် တွင် အစ္စ ရေး အ မျိုး အ နွယ် အ ပေါင်း တို့ က “ငါ တို့ ကို ရန် သူ့ လက် မှ ကယ် တင် သူ မှာ ရှင် ဘု ရင် ဖြစ် ၏။ ငါ တို့ ကို ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ လက် မှ လွတ် မြောက် စေ သူ မှာ လည်း ရှင် ဘု ရင် ပင် ဖြစ် ၏။ သို့ သော် ယ ခု မှာ အ ဗ ရှ လုံ ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် မှာ တိုင်း ပြည် မှ ထွက် ပြေး နေ ရ ပါ ပြီ။ ^၁၀ ငါ တို့ ဘိ သိက် သွန်း မင်း မြှောက် ပေး ခဲ့ သော အ ဗ ရှ လုံ လည်း တိုက် ပွဲ တွင် ကျ ဆုံး လေ ပြီ။ ယ ခု မှာ ရှင် ဘု ရင် ကို ပြန် မ ကြွ စေ ဘဲ အ ဘယ် ကြောင့် ငြိမ် နေ ကြ သ နည်း” ဟု အ ပြန် အ လှန် ငြင်း ခုံ နေ ကြ ၏။

^၁၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဇာ ဒုတ် နှင့် အ ဗျာ သာ တို့ ထံ လူ လွှတ် ၍ “ယု ဒ သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ အား ‘အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ ၏ စ ကား သည် ဘု ရင့် နန်း တော် သို့ ပင် ရောက် လာ လေ ပြီ။ သင် တို့ မူ ကား ရှင် ဘု ရင် ကို နန်း တော် သို့ ပြန် လည် ခေါ် ဆောင် ရန် အ ဘယ် ကြောင့် နောက် ကျ နေ သ နည်း။ ^၁၂ ငါ့ ညီ အစ် ကို၊ ငါ့ အ ရိုး အ သား ဖြစ် သော သင် တို့ သည် ရှင် ဘု ရင် ကို နန်း တော် သို့ ပြန် လည် ခေါ် ဆောင် ရန် အ ဘယ် ကြောင့် နောက် ကျ နေ ရ သ နည်း’ ဟု ပြော လော့။

^၁၃ အာ မ သ ကို လည်း ‘သင် သည် ငါ့ အ ရိုး အ သား ဖြစ် သည် မ ဟုတ် လော။ ယွာ ဘ အ စား သင့် ကို အ မြဲ တမ်း စစ် ဗိုလ် ချုပ် အ ဖြစ် ခန့် အပ် ပြီ။ ထို သို့ မ ပြု လျှင် ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ့ အား ထို ထက် မ က ပြု တော် မူ ပါ စေ သော’ ဟူ ၍ ပြော ကြား လော့” ဟု မှာ လိုက် လေ ၏။

^၁၄ ဤ သို့ ရှင် ဘု ရင် သည် ယု ဒ အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ ၏ စိတ် နှ လုံး ကို တစ် ပေါင်း တစ် စည်း တည်း သိမ်း သွင်း နိုင် ခဲ့ သ ဖြင့် သူ တို့ က လည်း ရှင် ဘု ရင် ထံ “အ ရှင် မင်း ကြီး နှင့် တ ကွ မင်း မှု ထမ်း အ ပေါင်း တို့ ပြန် လာ ကြ ပါ” ဟု လျှောက် တင် စေ ကြ ၏။ ^၁၅ ရှင် ဘု ရင် ပြန် ကြွ ၍ ဂျော် ဒန် မြစ် နား သို့ ရောက် လာ ၏။ ယု ဒ လူ မျိုး တို့ သည် လည်း ရှင် ဘု ရင် ကို ကြို ဆို ၍ ဂျော် ဒန် မြစ် တစ် ဖက် ကမ်း သို့ သွား ရောက် ပို့ ဆောင် ရန် ဂိ လ ဂါ လ မြို့ သို့ ရောက် လာ ကြ ၏။

^၁၆ ထို အ ခါ ဗာ ဟု ရိမ် မြို့ မှ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး သား ဖြစ် သူ ဂေ ရ ၏ သား ရှိ မိ သည် ယု ဒ လူ မျိုး တို့ နှင့် အ တူ ရှင် ဘု ရင် ကို ကြို ဆို ရန် အ လျင် အ မြန် ဆင်း သွား ၏။ ^၁၇ သူ နှင့် အ တူ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး အ ယောက် တစ် ထောင်၊ ရှော လု အိမ် သား ၏ အ စေ ခံ ဇိ ဘ နှင့် သား တစ် ဆယ့် ငါး ယောက်၊ အ စေ အ ပါး အ ယောက် နှစ် ဆယ် တို့ လည်း ရှင် ဘု ရင် ရှိ ရာ ဂျော် ဒန် မြစ် သို့ အ လျင် အ မြန် ရောက် လာ ကြ ပြီး၊

^၁၈ သူ တို့ သည် ရှင် ဘု ရင် နှင့် နန်း တွင်း သူ နန်း တွင်း သား တို့ ကို တစ် ဖက် ကမ်း သို့ ပို့ ပေး ရန် နှင့် ရှင် ဘု ရင် အ လို ရှိ သည် ကို လုပ် ဆောင် ပေး ရန် ကူး တို့ ဆိပ် မှ ကူး လာ ကြ ၏။ ဂျော် ဒန် မြစ် ကို ရှင် ဘု ရင် ဖြတ် ကူး သော အ ခါ ဂေ ရ ၏ သား ရှိ မိ သည် ရှင် ဘု ရင် ရှေ့ ၌ ပျပ် ဝပ် လျက်၊ ^၁၉ ရှင် ဘု ရင် အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင်၊ အ ကျွန်ုပ် ကို အ ပြစ် ယူ တော် မ မူ ပါ နှင့်။ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ မှ ထွက် ခွာ သွား ရ သော နေ့ က ကျွန် တော် မျိုး ပြု မိ သော အ မှား များ ကို အ ရှင် မင်း ကြီး နှ လုံး သွင်း ပြီး အောက် မေ့ တော် မ မူ ပါ နှင့်။ ^၂၀ အ ကျွန်ုပ် ပြစ် မှား မိ ခဲ့ ကြောင်း ကို အ ရှင့် အ စေ အ ပါး အ ကျွန်ုပ် သိ ပါ ၏။ သို့ ဖြစ် ၍ ယ နေ့ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို ကြို ဆို ရန် ယော သပ် အ မျိုး အ နွယ် အ ပေါင်း တို့ တွင် အ ကျွန်ုပ် သည် အ ဦး ဆုံး ရောက် လာ သူ ဖြစ် ပါ ၏” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။ ^၂၁ ထို အ ခါ ဇေ ရု ယာ ၏ သား အ ဘိ ရှဲ က “ရှိ မိ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဘိ သိက် ပေး တော် မူ သော သူ ကို ကျိန် ဆဲ ခဲ့ လေ ပြီ။ ထို့ အ တွက် ကြောင့် သူ အ သေ သတ် ခြင်း ခံ ရ မည် မ ဟုတ် လော” ဟု ဆို လျှင်၊ ^၂၂ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က “ဇေ ရု ယာ ၏ သား တို့၊ ယ နေ့ ငါ နှင့် ဘက် ပြိုင် မည့် အ ကြောင်း သင် တို့ နှင့် ငါ အ ဘယ် သို့ ဆိုင် သ နည်း။ ယ နေ့ အစ္စ ရေး လူ တစ် ဦး ဦး ကို သတ် ရ မှ ဖြစ် မည် လော။ စင် စစ် ယ နေ့ ငါ သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရင် ဖြစ် သည် ကို ငါ မ သိ ဘဲ နေ မည် လော” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၂၃ ထို့ နောက် ရှင် ဘု ရင် က ရှိ မိ အား “သင် မ သေ ရ” ဟု က တိ သစ္စာ ပြု လေ ၏။

^၂၄ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား မေ ဖိ ဗော ရှက် သည် လည်း ရှင် ဘု ရင် ကို ကြို ဆို ရန် ဆင်း လာ ၏။ ရှင် ဘု ရင် ထွက် သွား သည့် နေ့ မှ စ ၍ ဘေး ကင်း စွာ ပြန် လာ သည့် နေ့ အ ထိ သူ သည် ကိုယ့် ခြေ ကို မ ဆေး၊ နှုတ် ခမ်း မွေး ကို မ ရိတ်၊ အ ဝတ် ကို လည်း မ လျှော် ဖွပ် ဘဲ နေ ၏။

^၂၅ ဤ သို့ သူ သည် ရှင် ဘု ရင် ကို ကြို ဆို ရန် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ရောက် လာ သော အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က သူ့ အား “မေ ဖိ ဗော ရှက်၊ အ ဘယ် ကြောင့် သင် သည် ငါ နှင့် မ လိုက် ခဲ့ သ နည်း” ဟု မေး လျှင်၊ ^၂၆ သူက လည်း “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ အ ကျွန်ုပ် သည် ခြေ မ သန် သူ ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် က အ ကျွန်ုပ် ၏ အ စေ အ ပါး အား ‘ငါ သည် ရှင် ဘု ရင် နှင့် အ တူ လိုက် သွား မည် ဖြစ် ၍ ငါ စီး ဖို့ မြည်း ကို ကုန်း နှီး တင် ပေး ပါ’ ဟု ဆို သော် လည်း သူ သည် အ ကျွန်ုပ် ကို လှည့် စား ခဲ့ ပါ ၏။ ^၂၇ ထို့ ပြင် အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ထံ ကျွန် တော် မျိုး ကို ကုန်း ချော ခဲ့ ပါ သေး ၏။ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ အ ရှင် သည် ဘု ရား သ ခင် ၏ ကောင်း ကင် တ မန် ကဲ့ သို့ ဖြစ် ပါ သည်။ အ ရှင် အ လို ရှိ သည့် အ တိုင်း ပြု တော် မူ ပါ။ ^၂၈ အ ကျွန်ုပ် ဖ ခင် ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ သည် အ ကျွန်ုပ် သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ရှေ့ ၌ ဘာ မျှ မ ဟုတ်၊ သေ လူ များ သာ ဖြစ် ပါ သော် လည်း ကျွန် တော် မျိုး ကို အ ရှင့် စား ပွဲ ၌ စား ရ သော သူ တို့ နှင့် အ တူ နေ ရာ ပေး ခဲ့ ပါ ၏။ သို့ ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ထံ အ ဘယ် အ ရာ တောင်း ဆို ခွင့် ရှိ ဦး မည် နည်း” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။

^၂၉ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က သူ့ အား “သင် အ ဘယ် ကြောင့် ဤ စ ကား ကို ထပ် ပြော နေ ရ သ နည်း။ ‘မြေ ကို သင် နှင့် ဇိ ဘ ခွဲ ဝေ ယူ ရ မည်’ ဟု ငါ ဆို ခဲ့ ပြီ” ဟု မိန့် ဆို လျှင်၊ ^၃၀ မေ ဖိ ဗော ရှက် က ရှင် ဘု ရင် အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး သည် နန်း တော် သို့ ဘေး ကင်း စွာ ပြန် ရောက် ပြီ ဖြစ် ၍ သူ သည် ဤ မြေ အား လုံး ကို ယူ ပါ စေ” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။

^၃၁ ဂိ လဒ် ပြည် သား ဗာ ဇိ လဲ သည် လည်း ရှင် ဘု ရင် ကို ဂျော် ဒန် မြစ် တစ် ဖက် ကမ်း သို့ ပို့ ဆောင် ရန် ရော ဂေ လိမ် မြို့ မှ ဂျော် ဒန် မြစ် သို့ ဆင်း လာ ၏။ ^၃၂ ဗာ ဇိ လဲ သည် အ သက် ရှစ် ဆယ် ရှိ ပြီ ဖြစ် ၍ အို မင်း လှ ပြီ။ သူ သည် အ လွန် ချမ်း သာ သော သူ ဖြစ် ၍ မ ဟာ နိမ် အ ရပ် တွင် ရှင် ဘု ရင် စံ မြန်း နေ စဉ် အ တွင်း ကျွေး မွေး ပြု စု ခဲ့ ၏။

^၃၃ ရှင် ဘု ရင် က ဗာ ဇိ လဲ အား “ငါ နှင့် အ တူ တစ် ဖက် ကမ်း ကို လိုက် ခဲ့ ပါ။ ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ တွင် သင့် ကို ငါ ကျွေး မွေး ပြု စု မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၃၄ ထို အ ခါ ဗာ ဇိ လဲ က ရှင် ဘု ရင် အား “အ ရှင် မင်း ကြီး နှင့် အ တူ ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ လိုက် ရ လောက် အောင် အ ကျွန်ုပ် မည် မျှ အ သက် ရှည် ပါ ဦး မည် နည်း။ ^၃၅ ယ ခု အ ကျွန်ုပ် အ သက် ရှစ် ဆယ် ရှိ ပါ ပြီ။ အ ကျွန်ုပ် သည် အ ကောင်း၊ အ ဆိုး ပိုင်း ခြား နိုင် ပါ ဦး မည် လော။ ကျွန် တော် မျိုး သည် အ စား အ သောက် များ ကို အ ရ သာ ခံ နိုင် ပါ ဦး မည် လော။ သီ ချင်း သည် ယောက်ျား မိန်း မ တို့ ၏ သီ ချင်း သံ ကို လည်း နား ဆင် နိုင် ပါ ဦး မည် လော။ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို ကျွန် တော် မျိုး အ ဘယ် ကြောင့် ဝန် ထုပ် ဝန် ပိုး ဖြစ် စေ ရ ပါ မည် နည်း။ ^၃၆ အ ရှင် မင်း ကြီး အ ဘယ် ကြောင့် ကျွန် တော် မျိုး အား ဤ ဆု လာဘ် ကို ပေး သ နား တော် မူ ရ ပါ မည် နည်း။ အ ရှင် မင်း ကြီး နှင့် အ တူ ဂျော် ဒန် မြစ် ကို အ နည်း ငယ် လိုက် ကူး ပြီး လျှင်၊ ^၃၇ ကျွန် တော် မျိုး ပြန် သွား ပါ ရ စေ။ အ ကျွန်ုပ် ၏ မိ ဘ တို့ သင်္ချိုင်း ရှိ ရာ အ ကျွန်ုပ် ၏ ဇာ တိ မြို့ တွင် ပင် အ ကျွန်ုပ် သေ ပါ ရ စေ။ အ ရှင့် အ စေ အ ပါး ခိ မ ဟံ ရှိ ပါ ၏။ သူ့ ကို အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး နှင့် အ တူ တစ် ဖက် ကမ်း သို့ ခေါ် သွား ၍ အ လို ရှိ သည် အ တိုင်း သူ့ အ တွက် ပြု ပေး ပါ” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။

^၃၈ ရှင် ဘု ရင် က လည်း “ခိ မ ဟံ ကို ငါ နှင့် အ တူ တစ် ဖက် ကမ်း သို့‌ ခေါ် သွား ပါ မည်။ သင် အ လို ရှိ သည် အ တိုင်း သူ့ ကို ပြု ပေး ပါ မည်။ သင် အ လို ရှိ သ မျှ ကို လည်း သင့် အ ဖို့ ငါ ပြု ပေး ပါ မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၃၉ ထို့ နောက် လူ အား လုံး ဂျော် ဒန် မြစ် ကို ဖြတ် ကူး ကြ ၏။ ရှင် ဘု ရင် သည် ဗာ ဇိ လဲ ကို နမ်း ၍ ကောင်း ချီး ပေး ပြီး မှ ကူး သွား ၏။ ဗာ ဇိ လဲ သည် လည်း မိ မိ နေ ရပ် သို့ ပြန် သွား လေ ၏။

^၄၀ ထို မှ ရှင် ဘု ရင် သည် ဂိ လ ဂါ လ မြို့ သို့ ရောက် လေ ၏။ ခိ မ ဟံ လည်း လိုက် ပါ လာ ၏။ ယု ဒ လူ မျိုး အား လုံး နှင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တစ် ဝက် တို့ သည် လည်း ရှင် ဘု ရင် ကို လိုက် ပို့ ကြ ၏။

^၄၁ ထို့ နောက် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ သည် ရှင် ဘု ရင် ထံ သို့ လာ ပြီး ရှင် ဘု ရင် အား “အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ညီ အစ် ကို ယု ဒ အ မျိုး သား တို့ သည် အ ရှင့် ကို အ ဘယ် ကြောင့် ခိုး ယူ ပြီး အ ရှင် မင်း ကြီး မှ စ ၍ နန်း တွင်း သူ နန်း တွင်း သား များ နှင့် တ ကွ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ လူ အား လုံး ကို ဂျော် ဒန် မြစ် တစ် ဖက် ကမ်း သို့ ကူး စေ ကြ သ နည်း” ဟု လျှောက် တင် ကြ ၏။  ^၄၂ ယု ဒ အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ က လည်း အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ အား “ရှင် ဘု ရင် သည် ငါ တို့ ၏ ဆွေ မျိုး ရင်း ချာ ဖြစ် ၏။ ဤ အ မှု ကြောင့် သင် တို့ အ ဘယ် ကြောင့် အ မျက် ထွက် ကြ သ နည်း။ ရှင် ဘု ရင် ၏ ရိက္ခာ တော် ကို ငါ တို့ စား ကြ သ လော။ ရှင် ဘု ရင် ထံ မှ တစ် စုံ တစ် ရာ ကို ငါ တို့ ယူ ကြ သ လော” ဟု ပြန် ပြော ကြ လျှင်၊

^၄၃ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ က လည်း ယု ဒ အ မျိုး သား တို့ အား “ရှင် ဘု ရင် ၌ ငါ တို့ ဝေ စု ဆယ် စု ရှိ ၏။ ထို့ ကြောင့် သင် တို့ နှင့် ယှဉ် လျှင် ငါ တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် ပို ၍ စပ် ဆိုင် ၏။ အ ဘယ် ကြောင့် ငါ တို့ ကို မ ထီ လေး စား ပြု ရ သ နည်း။ ငါ တို့ ဘု ရင် ကို ငါ တို့ အ ဦး ဆုံး ပြန် ခေါ် ရ မည် မ ဟုတ် လော” ဟု ပြန် ပြော ကြ ၏။ သို့ သော် ယု ဒ အ မျိုး သား တို့ ၏ စ ကား သည် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ ၏ စ ကား ထက် ပို ၍ ခိုင် မာ ၏။

19

¹ Joab was told, “Behold, the king weeps and mourns for Absalom.” ² The victory that day was turned into mourning among all the people, for the people heard it said that day, “The king grieves for his son.” ³ The people sneaked into the city that day, as people who are ashamed steal away when they flee in battle. ⁴ The king covered his face, and the king cried with a loud voice, “My son Absalom, Absalom, my son, my son!”

⁵ Joab came into the house to the king, and said, “Today you have shamed the faces of all your servants who today have saved your life, and the lives of your sons and of your daughters, and the lives of your wives, and the lives of your concubines; ⁶ in that you love those who hate you and hate those who love you. For you have declared today that princes and servants are nothing to you. For today I perceive that if Absalom had lived and we had all died today, then it would have pleased you well. ⁷ Now therefore arise, go out and speak to comfort your servants; for I swear by Yahweh, if you don’t go out, not a man will stay with you this night. That would be worse to you than all the evil that has happened to you from your youth until now.”

⁸ Then the king arose and sat in the gate. The people were all told, “Behold, the king is sitting in the gate.” All the people came before the king. Now Israel had fled every man to his tent.

⁹ All the people were at strife throughout all the tribes of Israel, saying, “The king delivered us out of the hand of our enemies, and he saved us out of the hand of the Philistines; and now he has fled out of the land from Absalom. ¹⁰ Absalom, whom we anointed over us, is dead in battle. Now therefore why don’t you speak a word of bringing the king back?”

¹¹ King David sent to Zadok and to Abiathar the priests, saying, “Speak to the elders of Judah, saying, ‘Why are you the last to bring the king back to his house, since the speech of all Israel has come to the king, to return him to his house? ¹² You are my brothers. You are my bone and my flesh. Why then are you the last to bring back the king?’

¹³ Say to Amasa, ‘Aren’t you my bone and my flesh? God do so to me, and more also, if you aren’t captain of the army before me continually instead of Joab.’ ”

¹⁴ He bowed the heart of all the men of Judah, even as one man, so that they sent to the king, saying, “Return, you and all your servants.” ¹⁵ So the king returned, and came to the Jordan. Judah came to Gilgal, to go to meet the king, to bring the king over the Jordan.

¹⁶ Shimei the son of Gera, the Benjamite, who was of Bahurim, hurried and came down with the men of Judah to meet King David. ¹⁷ There were a thousand men of Benjamin with him, and Ziba the servant of Saul’s house, and his fifteen sons and his twenty servants with him; and they went through the Jordan in the presence of the king.

¹⁸ A ferry boat went to bring over the king’s household, and to do what he thought good. Shimei the son of Gera fell down before the king when he had come over the Jordan. ¹⁹ He said to the king, “Don’t let my lord impute iniquity to me, or remember that which your servant did perversely the day that my lord the king went out of Jerusalem, that the king should take it to his heart. ²⁰ For your servant knows that I have sinned. Therefore behold, I have come today as the first of all the house of Joseph to go down to meet my lord the king.” ²¹ But Abishai the son of Zeruiah answered, “Shouldn’t Shimei be put to death for this, because he cursed Yahweh’s anointed?” ²² David said, “What have I to do with you, you sons of Zeruiah, that you should be adversaries to me today? Shall any man be put to death today in Israel? For don’t I know that I am king over Israel today?” ²³ The king said to Shimei, “You will not die.” The king swore to him.

²⁴ Mephibosheth the son of Saul came down to meet the king; and he had neither groomed his feet, nor trimmed his beard, nor washed his clothes, from the day the king departed until the day he came home in peace.

²⁵ When he had come to Jerusalem to meet the king, the king said to him, “Why didn’t you go with me, Mephibosheth?” ²⁶ He answered, “My lord, O king, my servant deceived me. For your servant said, ‘I will saddle a donkey for myself, that I may ride on it and go with the king,’ because your servant is lame. ²⁷ He has slandered your servant to my lord the king, but my lord the king is as an angel of God. Therefore do what is good in your eyes. ²⁸ For all my father’s house were but dead men before my lord the king; yet you set your servant among those who ate at your own table. What right therefore have I yet that I should appeal any more to the king?”

²⁹ The king said to him, “Why do you speak any more of your matters? I say, you and Ziba divide the land.” ³⁰ Mephibosheth said to the king, “Yes, let him take all, because my lord the king has come in peace to his own house.”

³¹ Barzillai the Gileadite came down from Rogelim; and he went over the Jordan with the king to conduct him over the Jordan. ³² Now Barzillai was a very aged man, even eighty years old. He had provided the king with sustenance while he stayed at Mahanaim, for he was a very great man.

³³ The king said to Barzillai, “Come over with me, and I will sustain you with me in Jerusalem.” ³⁴ Barzillai said to the king, “How many are the days of the years of my life, that I should go up with the king to Jerusalem? ³⁵ I am eighty years old, today. Can I discern between good and bad? Can your servant taste what I eat or what I drink? Can I hear the voice of singing men and singing women any more? Why then should your servant be a burden to my lord the king? ³⁶ Your servant will just go over the Jordan with the king. Why should the king repay me with such a reward? ³⁷ Please let your servant turn back again, that I may die in my own city, by the grave of my father and my mother. But behold, your servant Chimham; let him go over with my lord the king; and do to him what shall seem good to you.”

³⁸ The king answered, “Chimham shall go over with me, and I will do to him that which shall seem good to you. Whatever you request of me, that I will do for you.” ³⁹ All the people went over the Jordan, and the king went over. Then the king kissed Barzillai and blessed him; and he returned to his own place.

⁴⁰ So the king went over to Gilgal, and Chimham went over with him. All the people of Judah brought the king over, and also half the people of Israel.

⁴¹ Behold, all the men of Israel came to the king, and said to the king, “Why have our brothers the men of Judah stolen you away, and brought the king and his household, over the Jordan, and all David’s men with him?” ⁴² All the men of Judah answered the men of Israel, “Because the king is a close relative to us. Why then are you angry about this matter? Have we eaten at all at the king’s cost? Or has he given us any gift?”

⁴³ The men of Israel answered the men of Judah, and said, “We have ten parts in the king, and we have also more claim to David than you. Why then did you despise us, that our advice should not be first had in bringing back our king?” The words of the men of Judah were fiercer than the words of the men of Israel.

၁၉

^၁ “ရှင် ဘု ရင် သည် အ ဗ ရှ လုံ အ တွက် ကြောင့် ငို ကြွေး မြည် တမ်း နေ ရ ပါ ပြီ” ဟု ယွာ ဘ ထံ သ တင်း ရောက် လာ ၏။ ^၂ “ရှင် ဘု ရင် သည် သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ကြောင့် စိတ် ထိ ခိုက် နေ ရ သည်” ဟူ သော သ တင်း ကို စစ် သည် တို့ ကြား သိ ရ လျှင် ထို နေ့ ၌ ရ သော အောင် မြင် ခြင်း သည် သူ တို့ အ တွက် ဝမ်း နည်း ခြင်း ဖြစ် ရ လေ ၏။ ^၃ စစ် ပွဲ မှ ထွက် ပြေး ပြီး အ ရှက် ကွဲ ရ သူ တို့ ပုန်း လျှိုး ကွယ် လျှိုး ပြန် လာ ရ သ ကဲ့ သို့ ထို နေ့ တွင် စစ် သည် တို့ သည် မြို့ ထဲ သို့ ပုန်း လျှိုး ကွယ် လျှိုး ဝင် လာ ကြ ၏။ ^၄ ရှင် ဘု ရင် သည် မျက် နှာ ကို ဖုံး ထား ၍ “ငါ့ သား အ ဗ ရှ လုံ၊ ငါ့ သား၊ ငါ့ သား အ ဗ ရှ လုံ” ဟု ကျယ် လောင် စွာ အော် ဟစ် ငို ကြွေး လေ ၏။

^၅ ယွာ ဘ သည် ရှင် ဘု ရင် ရှိ ရာ နန်း တွင်း သို့ ဝင် ၍ “ယ နေ့ အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ အ သက်၊ သား တော် သ မီး တော် တို့ ၏ အ သက်၊ မိ ဖု ရား မောင်း မ တော် တို့ ၏ အ သက် ကို ကယ် တင် ပေး ခဲ့ သော စစ် သည် အ ပေါင်း တို့ ကို အ ရှင် မင်း ကြီး အ ရှက် ခွဲ လေ ပြီ။ ^၆ အ ရှင် မင်း ကြီး သည် အ ရှင့် အား မုန်း သော သူ ကို ချစ် ပြီး အ ရှင့် အား ချစ် သော သူ ကို မုန်း လေ ပြီ။ မှူး မတ် များ၊ မင်း မှု ထမ်း များ သည် အ ရှင့် အ ဖို့ ဘာ မျှ မ ဟုတ် ကြောင်း ကို ယ နေ့ အ ရှင် မင်း ကြီး ထင် ထင် ရှား ရှား‌ ဖော် ပြ လိုက် ပြီ။ အ ဗ ရှ လုံ အ သက် ရှင် ကျန် ခဲ့ ပြီး ယ နေ့ အ ကျွန်ုပ် တို့ အား လုံး သေ သွား လျှင် ပင် အ ရှင် မင်း ကြီး အား ရ ဝမ်း သာ ဖြစ် မည် ကို ယ နေ့ အ ကျွန်ုပ် သိ ရ ပါ ပြီ။ ^၇ ယ ခု ထ ပါ။ အ ရှင့် အ မှု ထမ်း တို့ ထံ သွား ၍ နှစ် သိမ့် စ ကား မြွက် ဆို ပေး ပါ။ အ ရှင် မင်း ကြီး မ သွား လျှင် ယ ခု ည တွင် ပင် အ ရှင် မင်း ကြီး ထံ ပါး ၌ မည် သူ မျှ ကျန် ခဲ့ မည် မ ဟုတ် ပါ။ ဤ အ မှု သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ငယ် စဉ် မှ စ ၍ ယ ခု ချိန် ထိ ကြုံ ဖူး သော ဒုက္ခ အား လုံး ထဲ တွင် အ ဆိုး ဆုံး ဖြစ် လိမ့် မည် ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို တိုင် တည် ၍ အ ကျွန်ုပ် ကျိန် ဝံ့ ပါ ၏” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။

^၈ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် သည် ထ ၍ မြို့ တံ ခါး ၌ သွား ထိုင် ၏။ လူ အ ပေါင်း တို့ က လည်း “ကြည့် ရှု လော့။ မြို့ တံ ခါး ၌ ရှင် ဘု ရင် ထိုင် တော် မူ ၏” ဟု တစ် ဆင့် စ ကား ကြား သိ ကြ လျှင် ရှင် ဘု ရင် ထံ သို့ လာ ကြ ၏။ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ မူ ကား မိ မိ တို့ အိမ် သို့ အ သီး သီး ပြန် ပြေး ကြ ၏။

^၉ ထို့ နောက် တွင် အစ္စ ရေး အ မျိုး အ နွယ် အ ပေါင်း တို့ က “ငါ တို့ ကို ရန် သူ့ လက် မှ ကယ် တင် သူ မှာ ရှင် ဘု ရင် ဖြစ် ၏။ ငါ တို့ ကို ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ လက် မှ လွတ် မြောက် စေ သူ မှာ လည်း ရှင် ဘု ရင် ပင် ဖြစ် ၏။ သို့ သော် ယ ခု မှာ အ ဗ ရှ လုံ ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် မှာ တိုင်း ပြည် မှ ထွက် ပြေး နေ ရ ပါ ပြီ။ ^၁၀ ငါ တို့ ဘိ သိက် သွန်း မင်း မြှောက် ပေး ခဲ့ သော အ ဗ ရှ လုံ လည်း တိုက် ပွဲ တွင် ကျ ဆုံး လေ ပြီ။ ယ ခု မှာ ရှင် ဘု ရင် ကို ပြန် မ ကြွ စေ ဘဲ အ ဘယ် ကြောင့် ငြိမ် နေ ကြ သ နည်း” ဟု အ ပြန် အ လှန် ငြင်း ခုံ နေ ကြ ၏။

^၁၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဇာ ဒုတ် နှင့် အ ဗျာ သာ တို့ ထံ လူ လွှတ် ၍ “ယု ဒ သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ အား ‘အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ ၏ စ ကား သည် ဘု ရင့် နန်း တော် သို့ ပင် ရောက် လာ လေ ပြီ။ သင် တို့ မူ ကား ရှင် ဘု ရင် ကို နန်း တော် သို့ ပြန် လည် ခေါ် ဆောင် ရန် အ ဘယ် ကြောင့် နောက် ကျ နေ သ နည်း။ ^၁၂ ငါ့ ညီ အစ် ကို၊ ငါ့ အ ရိုး အ သား ဖြစ် သော သင် တို့ သည် ရှင် ဘု ရင် ကို နန်း တော် သို့ ပြန် လည် ခေါ် ဆောင် ရန် အ ဘယ် ကြောင့် နောက် ကျ နေ ရ သ နည်း’ ဟု ပြော လော့။

^၁၃ အာ မ သ ကို လည်း ‘သင် သည် ငါ့ အ ရိုး အ သား ဖြစ် သည် မ ဟုတ် လော။ ယွာ ဘ အ စား သင့် ကို အ မြဲ တမ်း စစ် ဗိုလ် ချုပ် အ ဖြစ် ခန့် အပ် ပြီ။ ထို သို့ မ ပြု လျှင် ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ့ အား ထို ထက် မ က ပြု တော် မူ ပါ စေ သော’ ဟူ ၍ ပြော ကြား လော့” ဟု မှာ လိုက် လေ ၏။

^၁၄ ဤ သို့ ရှင် ဘု ရင် သည် ယု ဒ အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ ၏ စိတ် နှ လုံး ကို တစ် ပေါင်း တစ် စည်း တည်း သိမ်း သွင်း နိုင် ခဲ့ သ ဖြင့် သူ တို့ က လည်း ရှင် ဘု ရင် ထံ “အ ရှင် မင်း ကြီး နှင့် တ ကွ မင်း မှု ထမ်း အ ပေါင်း တို့ ပြန် လာ ကြ ပါ” ဟု လျှောက် တင် စေ ကြ ၏။ ^၁၅ ရှင် ဘု ရင် ပြန် ကြွ ၍ ဂျော် ဒန် မြစ် နား သို့ ရောက် လာ ၏။ ယု ဒ လူ မျိုး တို့ သည် လည်း ရှင် ဘု ရင် ကို ကြို ဆို ၍ ဂျော် ဒန် မြစ် တစ် ဖက် ကမ်း သို့ သွား ရောက် ပို့ ဆောင် ရန် ဂိ လ ဂါ လ မြို့ သို့ ရောက် လာ ကြ ၏။

^၁၆ ထို အ ခါ ဗာ ဟု ရိမ် မြို့ မှ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး သား ဖြစ် သူ ဂေ ရ ၏ သား ရှိ မိ သည် ယု ဒ လူ မျိုး တို့ နှင့် အ တူ ရှင် ဘု ရင် ကို ကြို ဆို ရန် အ လျင် အ မြန် ဆင်း သွား ၏။ ^၁၇ သူ နှင့် အ တူ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး အ ယောက် တစ် ထောင်၊ ရှော လု အိမ် သား ၏ အ စေ ခံ ဇိ ဘ နှင့် သား တစ် ဆယ့် ငါး ယောက်၊ အ စေ အ ပါး အ ယောက် နှစ် ဆယ် တို့ လည်း ရှင် ဘု ရင် ရှိ ရာ ဂျော် ဒန် မြစ် သို့ အ လျင် အ မြန် ရောက် လာ ကြ ပြီး၊

^၁၈ သူ တို့ သည် ရှင် ဘု ရင် နှင့် နန်း တွင်း သူ နန်း တွင်း သား တို့ ကို တစ် ဖက် ကမ်း သို့ ပို့ ပေး ရန် နှင့် ရှင် ဘု ရင် အ လို ရှိ သည် ကို လုပ် ဆောင် ပေး ရန် ကူး တို့ ဆိပ် မှ ကူး လာ ကြ ၏။ ဂျော် ဒန် မြစ် ကို ရှင် ဘု ရင် ဖြတ် ကူး သော အ ခါ ဂေ ရ ၏ သား ရှိ မိ သည် ရှင် ဘု ရင် ရှေ့ ၌ ပျပ် ဝပ် လျက်၊ ^၁၉ ရှင် ဘု ရင် အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင်၊ အ ကျွန်ုပ် ကို အ ပြစ် ယူ တော် မ မူ ပါ နှင့်။ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ မှ ထွက် ခွာ သွား ရ သော နေ့ က ကျွန် တော် မျိုး ပြု မိ သော အ မှား များ ကို အ ရှင် မင်း ကြီး နှ လုံး သွင်း ပြီး အောက် မေ့ တော် မ မူ ပါ နှင့်။ ^၂၀ အ ကျွန်ုပ် ပြစ် မှား မိ ခဲ့ ကြောင်း ကို အ ရှင့် အ စေ အ ပါး အ ကျွန်ုပ် သိ ပါ ၏။ သို့ ဖြစ် ၍ ယ နေ့ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို ကြို ဆို ရန် ယော သပ် အ မျိုး အ နွယ် အ ပေါင်း တို့ တွင် အ ကျွန်ုပ် သည် အ ဦး ဆုံး ရောက် လာ သူ ဖြစ် ပါ ၏” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။ ^၂၁ ထို အ ခါ ဇေ ရု ယာ ၏ သား အ ဘိ ရှဲ က “ရှိ မိ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဘိ သိက် ပေး တော် မူ သော သူ ကို ကျိန် ဆဲ ခဲ့ လေ ပြီ။ ထို့ အ တွက် ကြောင့် သူ အ သေ သတ် ခြင်း ခံ ရ မည် မ ဟုတ် လော” ဟု ဆို လျှင်၊ ^၂၂ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က “ဇေ ရု ယာ ၏ သား တို့၊ ယ နေ့ ငါ နှင့် ဘက် ပြိုင် မည့် အ ကြောင်း သင် တို့ နှင့် ငါ အ ဘယ် သို့ ဆိုင် သ နည်း။ ယ နေ့ အစ္စ ရေး လူ တစ် ဦး ဦး ကို သတ် ရ မှ ဖြစ် မည် လော။ စင် စစ် ယ နေ့ ငါ သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရင် ဖြစ် သည် ကို ငါ မ သိ ဘဲ နေ မည် လော” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၂၃ ထို့ နောက် ရှင် ဘု ရင် က ရှိ မိ အား “သင် မ သေ ရ” ဟု က တိ သစ္စာ ပြု လေ ၏။

^၂၄ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား မေ ဖိ ဗော ရှက် သည် လည်း ရှင် ဘု ရင် ကို ကြို ဆို ရန် ဆင်း လာ ၏။ ရှင် ဘု ရင် ထွက် သွား သည့် နေ့ မှ စ ၍ ဘေး ကင်း စွာ ပြန် လာ သည့် နေ့ အ ထိ သူ သည် ကိုယ့် ခြေ ကို မ ဆေး၊ နှုတ် ခမ်း မွေး ကို မ ရိတ်၊ အ ဝတ် ကို လည်း မ လျှော် ဖွပ် ဘဲ နေ ၏။

^၂၅ ဤ သို့ သူ သည် ရှင် ဘု ရင် ကို ကြို ဆို ရန် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ရောက် လာ သော အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က သူ့ အား “မေ ဖိ ဗော ရှက်၊ အ ဘယ် ကြောင့် သင် သည် ငါ နှင့် မ လိုက် ခဲ့ သ နည်း” ဟု မေး လျှင်၊ ^၂၆ သူက လည်း “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ အ ကျွန်ုပ် သည် ခြေ မ သန် သူ ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် က အ ကျွန်ုပ် ၏ အ စေ အ ပါး အား ‘ငါ သည် ရှင် ဘု ရင် နှင့် အ တူ လိုက် သွား မည် ဖြစ် ၍ ငါ စီး ဖို့ မြည်း ကို ကုန်း နှီး တင် ပေး ပါ’ ဟု ဆို သော် လည်း သူ သည် အ ကျွန်ုပ် ကို လှည့် စား ခဲ့ ပါ ၏။ ^၂၇ ထို့ ပြင် အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ထံ ကျွန် တော် မျိုး ကို ကုန်း ချော ခဲ့ ပါ သေး ၏။ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ အ ရှင် သည် ဘု ရား သ ခင် ၏ ကောင်း ကင် တ မန် ကဲ့ သို့ ဖြစ် ပါ သည်။ အ ရှင် အ လို ရှိ သည့် အ တိုင်း ပြု တော် မူ ပါ။ ^၂၈ အ ကျွန်ုပ် ဖ ခင် ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ သည် အ ကျွန်ုပ် သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ရှေ့ ၌ ဘာ မျှ မ ဟုတ်၊ သေ လူ များ သာ ဖြစ် ပါ သော် လည်း ကျွန် တော် မျိုး ကို အ ရှင့် စား ပွဲ ၌ စား ရ သော သူ တို့ နှင့် အ တူ နေ ရာ ပေး ခဲ့ ပါ ၏။ သို့ ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ထံ အ ဘယ် အ ရာ တောင်း ဆို ခွင့် ရှိ ဦး မည် နည်း” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။

^၂၉ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က သူ့ အား “သင် အ ဘယ် ကြောင့် ဤ စ ကား ကို ထပ် ပြော နေ ရ သ နည်း။ ‘မြေ ကို သင် နှင့် ဇိ ဘ ခွဲ ဝေ ယူ ရ မည်’ ဟု ငါ ဆို ခဲ့ ပြီ” ဟု မိန့် ဆို လျှင်၊ ^၃၀ မေ ဖိ ဗော ရှက် က ရှင် ဘု ရင် အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး သည် နန်း တော် သို့ ဘေး ကင်း စွာ ပြန် ရောက် ပြီ ဖြစ် ၍ သူ သည် ဤ မြေ အား လုံး ကို ယူ ပါ စေ” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။

^၃၁ ဂိ လဒ် ပြည် သား ဗာ ဇိ လဲ သည် လည်း ရှင် ဘု ရင် ကို ဂျော် ဒန် မြစ် တစ် ဖက် ကမ်း သို့ ပို့ ဆောင် ရန် ရော ဂေ လိမ် မြို့ မှ ဂျော် ဒန် မြစ် သို့ ဆင်း လာ ၏။ ^၃၂ ဗာ ဇိ လဲ သည် အ သက် ရှစ် ဆယ် ရှိ ပြီ ဖြစ် ၍ အို မင်း လှ ပြီ။ သူ သည် အ လွန် ချမ်း သာ သော သူ ဖြစ် ၍ မ ဟာ နိမ် အ ရပ် တွင် ရှင် ဘု ရင် စံ မြန်း နေ စဉ် အ တွင်း ကျွေး မွေး ပြု စု ခဲ့ ၏။

^၃၃ ရှင် ဘု ရင် က ဗာ ဇိ လဲ အား “ငါ နှင့် အ တူ တစ် ဖက် ကမ်း ကို လိုက် ခဲ့ ပါ။ ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ တွင် သင့် ကို ငါ ကျွေး မွေး ပြု စု မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၃၄ ထို အ ခါ ဗာ ဇိ လဲ က ရှင် ဘု ရင် အား “အ ရှင် မင်း ကြီး နှင့် အ တူ ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ လိုက် ရ လောက် အောင် အ ကျွန်ုပ် မည် မျှ အ သက် ရှည် ပါ ဦး မည် နည်း။ ^၃၅ ယ ခု အ ကျွန်ုပ် အ သက် ရှစ် ဆယ် ရှိ ပါ ပြီ။ အ ကျွန်ုပ် သည် အ ကောင်း၊ အ ဆိုး ပိုင်း ခြား နိုင် ပါ ဦး မည် လော။ ကျွန် တော် မျိုး သည် အ စား အ သောက် များ ကို အ ရ သာ ခံ နိုင် ပါ ဦး မည် လော။ သီ ချင်း သည် ယောက်ျား မိန်း မ တို့ ၏ သီ ချင်း သံ ကို လည်း နား ဆင် နိုင် ပါ ဦး မည် လော။ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို ကျွန် တော် မျိုး အ ဘယ် ကြောင့် ဝန် ထုပ် ဝန် ပိုး ဖြစ် စေ ရ ပါ မည် နည်း။ ^၃၆ အ ရှင် မင်း ကြီး အ ဘယ် ကြောင့် ကျွန် တော် မျိုး အား ဤ ဆု လာဘ် ကို ပေး သ နား တော် မူ ရ ပါ မည် နည်း။ အ ရှင် မင်း ကြီး နှင့် အ တူ ဂျော် ဒန် မြစ် ကို အ နည်း ငယ် လိုက် ကူး ပြီး လျှင်၊ ^၃၇ ကျွန် တော် မျိုး ပြန် သွား ပါ ရ စေ။ အ ကျွန်ုပ် ၏ မိ ဘ တို့ သင်္ချိုင်း ရှိ ရာ အ ကျွန်ုပ် ၏ ဇာ တိ မြို့ တွင် ပင် အ ကျွန်ုပ် သေ ပါ ရ စေ။ အ ရှင့် အ စေ အ ပါး ခိ မ ဟံ ရှိ ပါ ၏။ သူ့ ကို အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး နှင့် အ တူ တစ် ဖက် ကမ်း သို့ ခေါ် သွား ၍ အ လို ရှိ သည် အ တိုင်း သူ့ အ တွက် ပြု ပေး ပါ” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။

^၃၈ ရှင် ဘု ရင် က လည်း “ခိ မ ဟံ ကို ငါ နှင့် အ တူ တစ် ဖက် ကမ်း သို့‌ ခေါ် သွား ပါ မည်။ သင် အ လို ရှိ သည် အ တိုင်း သူ့ ကို ပြု ပေး ပါ မည်။ သင် အ လို ရှိ သ မျှ ကို လည်း သင့် အ ဖို့ ငါ ပြု ပေး ပါ မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၃၉ ထို့ နောက် လူ အား လုံး ဂျော် ဒန် မြစ် ကို ဖြတ် ကူး ကြ ၏။ ရှင် ဘု ရင် သည် ဗာ ဇိ လဲ ကို နမ်း ၍ ကောင်း ချီး ပေး ပြီး မှ ကူး သွား ၏။ ဗာ ဇိ လဲ သည် လည်း မိ မိ နေ ရပ် သို့ ပြန် သွား လေ ၏။

^၄၀ ထို မှ ရှင် ဘု ရင် သည် ဂိ လ ဂါ လ မြို့ သို့ ရောက် လေ ၏။ ခိ မ ဟံ လည်း လိုက် ပါ လာ ၏။ ယု ဒ လူ မျိုး အား လုံး နှင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တစ် ဝက် တို့ သည် လည်း ရှင် ဘု ရင် ကို လိုက် ပို့ ကြ ၏။

^၄၁ ထို့ နောက် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ သည် ရှင် ဘု ရင် ထံ သို့ လာ ပြီး ရှင် ဘု ရင် အား “အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ညီ အစ် ကို ယု ဒ အ မျိုး သား တို့ သည် အ ရှင့် ကို အ ဘယ် ကြောင့် ခိုး ယူ ပြီး အ ရှင် မင်း ကြီး မှ စ ၍ နန်း တွင်း သူ နန်း တွင်း သား များ နှင့် တ ကွ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ လူ အား လုံး ကို ဂျော် ဒန် မြစ် တစ် ဖက် ကမ်း သို့ ကူး စေ ကြ သ နည်း” ဟု လျှောက် တင် ကြ ၏။  ^၄၂ ယု ဒ အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ က လည်း အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ အား “ရှင် ဘု ရင် သည် ငါ တို့ ၏ ဆွေ မျိုး ရင်း ချာ ဖြစ် ၏။ ဤ အ မှု ကြောင့် သင် တို့ အ ဘယ် ကြောင့် အ မျက် ထွက် ကြ သ နည်း။ ရှင် ဘု ရင် ၏ ရိက္ခာ တော် ကို ငါ တို့ စား ကြ သ လော။ ရှင် ဘု ရင် ထံ မှ တစ် စုံ တစ် ရာ ကို ငါ တို့ ယူ ကြ သ လော” ဟု ပြန် ပြော ကြ လျှင်၊

^၄၃ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ က လည်း ယု ဒ အ မျိုး သား တို့ အား “ရှင် ဘု ရင် ၌ ငါ တို့ ဝေ စု ဆယ် စု ရှိ ၏။ ထို့ ကြောင့် သင် တို့ နှင့် ယှဉ် လျှင် ငါ တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် ပို ၍ စပ် ဆိုင် ၏။ အ ဘယ် ကြောင့် ငါ တို့ ကို မ ထီ လေး စား ပြု ရ သ နည်း။ ငါ တို့ ဘု ရင် ကို ငါ တို့ အ ဦး ဆုံး ပြန် ခေါ် ရ မည် မ ဟုတ် လော” ဟု ပြန် ပြော ကြ ၏။ သို့ သော် ယု ဒ အ မျိုး သား တို့ ၏ စ ကား သည် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ ၏ စ ကား ထက် ပို ၍ ခိုင် မာ ၏။

19

¹ Joab was told, “Behold, the king weeps and mourns for Absalom.” ² The victory that day was turned into mourning among all the people, for the people heard it said that day, “The king grieves for his son.” ³ The people sneaked into the city that day, as people who are ashamed steal away when they flee in battle. ⁴ The king covered his face, and the king cried with a loud voice, “My son Absalom, Absalom, my son, my son!”

⁵ Joab came into the house to the king, and said, “Today you have shamed the faces of all your servants who today have saved your life, and the lives of your sons and of your daughters, and the lives of your wives, and the lives of your concubines; ⁶ in that you love those who hate you and hate those who love you. For you have declared today that princes and servants are nothing to you. For today I perceive that if Absalom had lived and we had all died today, then it would have pleased you well. ⁷ Now therefore arise, go out and speak to comfort your servants; for I swear by Yahweh, if you don’t go out, not a man will stay with you this night. That would be worse to you than all the evil that has happened to you from your youth until now.”

⁸ Then the king arose and sat in the gate. The people were all told, “Behold, the king is sitting in the gate.” All the people came before the king. Now Israel had fled every man to his tent.

⁹ All the people were at strife throughout all the tribes of Israel, saying, “The king delivered us out of the hand of our enemies, and he saved us out of the hand of the Philistines; and now he has fled out of the land from Absalom. ¹⁰ Absalom, whom we anointed over us, is dead in battle. Now therefore why don’t you speak a word of bringing the king back?”

¹¹ King David sent to Zadok and to Abiathar the priests, saying, “Speak to the elders of Judah, saying, ‘Why are you the last to bring the king back to his house, since the speech of all Israel has come to the king, to return him to his house? ¹² You are my brothers. You are my bone and my flesh. Why then are you the last to bring back the king?’

¹³ Say to Amasa, ‘Aren’t you my bone and my flesh? God do so to me, and more also, if you aren’t captain of the army before me continually instead of Joab.’ ”

¹⁴ He bowed the heart of all the men of Judah, even as one man, so that they sent to the king, saying, “Return, you and all your servants.” ¹⁵ So the king returned, and came to the Jordan. Judah came to Gilgal, to go to meet the king, to bring the king over the Jordan.

¹⁶ Shimei the son of Gera, the Benjamite, who was of Bahurim, hurried and came down with the men of Judah to meet King David. ¹⁷ There were a thousand men of Benjamin with him, and Ziba the servant of Saul’s house, and his fifteen sons and his twenty servants with him; and they went through the Jordan in the presence of the king.

¹⁸ A ferry boat went to bring over the king’s household, and to do what he thought good. Shimei the son of Gera fell down before the king when he had come over the Jordan. ¹⁹ He said to the king, “Don’t let my lord impute iniquity to me, or remember that which your servant did perversely the day that my lord the king went out of Jerusalem, that the king should take it to his heart. ²⁰ For your servant knows that I have sinned. Therefore behold, I have come today as the first of all the house of Joseph to go down to meet my lord the king.” ²¹ But Abishai the son of Zeruiah answered, “Shouldn’t Shimei be put to death for this, because he cursed Yahweh’s anointed?” ²² David said, “What have I to do with you, you sons of Zeruiah, that you should be adversaries to me today? Shall any man be put to death today in Israel? For don’t I know that I am king over Israel today?” ²³ The king said to Shimei, “You will not die.” The king swore to him.

²⁴ Mephibosheth the son of Saul came down to meet the king; and he had neither groomed his feet, nor trimmed his beard, nor washed his clothes, from the day the king departed until the day he came home in peace.

²⁵ When he had come to Jerusalem to meet the king, the king said to him, “Why didn’t you go with me, Mephibosheth?” ²⁶ He answered, “My lord, O king, my servant deceived me. For your servant said, ‘I will saddle a donkey for myself, that I may ride on it and go with the king,’ because your servant is lame. ²⁷ He has slandered your servant to my lord the king, but my lord the king is as an angel of God. Therefore do what is good in your eyes. ²⁸ For all my father’s house were but dead men before my lord the king; yet you set your servant among those who ate at your own table. What right therefore have I yet that I should appeal any more to the king?”

²⁹ The king said to him, “Why do you speak any more of your matters? I say, you and Ziba divide the land.” ³⁰ Mephibosheth said to the king, “Yes, let him take all, because my lord the king has come in peace to his own house.”

³¹ Barzillai the Gileadite came down from Rogelim; and he went over the Jordan with the king to conduct him over the Jordan. ³² Now Barzillai was a very aged man, even eighty years old. He had provided the king with sustenance while he stayed at Mahanaim, for he was a very great man.

³³ The king said to Barzillai, “Come over with me, and I will sustain you with me in Jerusalem.” ³⁴ Barzillai said to the king, “How many are the days of the years of my life, that I should go up with the king to Jerusalem? ³⁵ I am eighty years old, today. Can I discern between good and bad? Can your servant taste what I eat or what I drink? Can I hear the voice of singing men and singing women any more? Why then should your servant be a burden to my lord the king? ³⁶ Your servant will just go over the Jordan with the king. Why should the king repay me with such a reward? ³⁷ Please let your servant turn back again, that I may die in my own city, by the grave of my father and my mother. But behold, your servant Chimham; let him go over with my lord the king; and do to him what shall seem good to you.”

³⁸ The king answered, “Chimham shall go over with me, and I will do to him that which shall seem good to you. Whatever you request of me, that I will do for you.” ³⁹ All the people went over the Jordan, and the king went over. Then the king kissed Barzillai and blessed him; and he returned to his own place.

⁴⁰ So the king went over to Gilgal, and Chimham went over with him. All the people of Judah brought the king over, and also half the people of Israel.

⁴¹ Behold, all the men of Israel came to the king, and said to the king, “Why have our brothers the men of Judah stolen you away, and brought the king and his household, over the Jordan, and all David’s men with him?” ⁴² All the men of Judah answered the men of Israel, “Because the king is a close relative to us. Why then are you angry about this matter? Have we eaten at all at the king’s cost? Or has he given us any gift?”

⁴³ The men of Israel answered the men of Judah, and said, “We have ten parts in the king, and we have also more claim to David than you. Why then did you despise us, that our advice should not be first had in bringing back our king?” The words of the men of Judah were fiercer than the words of the men of Israel.