၁၇

^၁ ယ ခု တစ် ဖန် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ သည် စစ် တိုက် ရန် စစ် သည် တို့ ကို စု စည်း ကြ ၏။ သူ တို့ သည် စော ခေါ မြို့ တွင် စု ဝေး ၍ ယု ဒ ပြည်၊ စော ခေါ မြို့ နှင့် အ ဇေ ကာ မြို့ ကြား ရှိ ဧ ဖက် ဒ မိမ် အ ရပ် တွင် စ ခန်း ချ ကြ ၏။ ^၂ ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ မူ ကား ဧ လာ ချိုင့် တွင် စု ဝေး စ ခန်း ချ ကြ ပြီး ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို ရင် ဆိုင် တိုက် ခိုက် ရန် စစ် ရေး ပြင် ဆင် ကြ ၏။ ^၃ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ သည် တောင် တစ် ဖက် တွင် တပ် ချ ၍ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် တောင် အ ခြား တစ် ဖက် တွင် တပ် ချ ကြ ၏။ သူ တို့ ကြား တွင် ချိုင့် ဝှမ်း ရှိ ၏။

^၄ ဖိ လိတ္တိ တပ် စ ခန်း ဘက် မှ ဂေါ လျတ် ဟု အ မည် ရှိ ၍ အ ရပ် ခြောက် တောင် တစ် ထွာ ၉ ပေ ၉ လက် မ သို့ မ ဟုတ် ၂.၉၂၅ မီ တာ။ ရှိ သော ဂါ သ မြို့ သား လူ စွမ်း ကောင်း တစ် ဦး ထွက် လာ ၏။ ^၅ သူ သည် ခေါင်း တွင် ကြေး နီ သံ ခ မောက် ဆောင်း ထား ၍ သံ ချပ် အင်္ကျီ ကို ဝတ် ထား ၏။ ထို သံ ချပ် အင်္ကျီ ၏ အ လေး ချိန် မှာ ကြေး နီ ရှယ် ကယ် ငါး ထောင် ၃၈ ပိဿာ ခန့် သို့ မ ဟုတ် ၅၈ ကီ လို ဂ ရမ် ခန့်။ ခန့် ရှိ ၏။ ^၆ သူ ၏ ခြေ ထောက် တွင် လည်း ကြေး နီ ညို့ သ ကျည်း ကာ ပါ ရှိ ပြီး ပ ခုံး တွင် လည်း ကြေး နီ လှံ ရှည် လွယ် ထား ၏။ ^၇ သူ ၏ လှံ ရိုး မှာ ရက် ကန်း လိပ် တုံး တ မျှ ရှိ ၍ လှံ သွား အ လေး ချိန် မှာ သံ ရှယ် ကယ် ခြောက် ရာ ၄.၅ ပိဿာ ခန့် သို့ မ ဟုတ် ၆.၉ ကီ လို ဂ ရမ် ခန့်။ ရှိ ၏။ သူ့ ရှေ့ တွင် ဒိုင်း လွှား ကိုင် သူ တစ် ဦး ပါ ရှိ ၏။

^၈ သူ သည် ရပ် ၍ အစ္စ ရေး စစ် သည် တို့ အား “သင် တို့ အ ဘယ် ကြောင့် စစ် ခင်း ကျင်း ရန် ထွက် လာ ကြ သ နည်း။ ငါ သည် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး ဖြစ် ၏။ သင် တို့ ကား ရှော လု ၏ အ မှု ထမ်း များ မ ဟုတ် လော။ သင် တို့ ထဲ မှ လူ တစ် ယောက် ကို ရွေး ပြီး ငါ့ ထံ သို့ လာ စေ ပါ။ ^၉ အ ကယ် ၍ သူ သည် ငါ့ ကို တိုက် ၍ သတ် နိုင် လျှင် ငါ တို့ သည် သင် တို့ ထံ ကျွန် ခံ မည်။ သို့ မ ဟုတ် ငါ သည် သူ့ ကို နိုင် ၍ သတ် နိုင် လျှင် သင် တို့ သည် ငါ တို့ ထံ ကျွန် ခံ ၍ အ လုပ် လုပ် ပေး ရ မည်” ဟု အော် ဟစ် ပြော ဆို ၏။ ^၁၀ ထို့ ပြင် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား က “ယ နေ့ ငါ သည် အစ္စ ရေး စစ် သည် တို့ ကို စိန် ခေါ် ၏။ ငါ နှင့် တိုက် မည့် သူ တစ် ဦး ကို ငါ့ ထံ လွှတ် လိုက် ပါ” ဟု ဆို ၏။

^၁၁ ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် တ ကွ အစ္စ ရေး စစ် သည် အား လုံး တို့ သည် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ၏ စ ကား ကို ကြား သော အ ခါ တုန် လှုပ် ချောက် ချား လျက် အ လွန် ကြောက် ရွံ့ ကြ ကုန် ၏။

^၁၂ ဒါ ဝိဒ် သည် ယု ဒ ပြည်၊ ဗက် လင် မြို့ မှ ယေ ရှဲ အ မည် ရှိ ဧ ဖ ရတ် အ မျိုး သား တစ် ဦး ၏ သား ဖြစ် ၏။ ယေ ရှဲ ၌ သား ရှစ် ယောက် ရှိ ၏။ သူ သည် ရှော လု မင်း ကြီး လက် ထက် တွင် အ သက် ကြီး ၍ အို မင်း လေ ပြီ။ ^၁၃ ယေ ရှဲ ၏ သား အ ကြီး သုံး ယောက် တို့ သည် ရှော လု မင်း ကြီး နောက် လိုက် သော စစ် မှု ထမ်း များ ဖြစ် ကြ ၏။ ထို စစ် မှု ထမ်း သော သား သုံး ယောက် ၏ အ မည် မှာ သား ဦး ဧ လျာ ဘ၊ ဒု တိ ယ သား အ ဘိ န ဒပ် နှင့် တ တိ ယ သား ရှမ္မ ဖြစ် ၏။ ^၁၄ ဒါ ဝိဒ် သည် အ ငယ် ဆုံး သား ဖြစ် ၏။ သား အ ကြီး သုံး ယောက် သည် ရှော လု မင်း ကြီး နောက် သို့ လိုက် ကြ သော် လည်း၊ ^၁၅ ဒါ ဝိဒ် သည် ဗက် လင် မြို့ ရှိ ဖ ခင် ၏ သိုး များ ကို ထိန်း ကျောင်း ရ သ ဖြင့် ရှော လု မင်း ကြီး ထံ သွား လိုက် ဖ ခင် ထံ ပြန် လိုက် လုပ် နေ ရ ၏။

^၁၆ ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား သည် နံ နက် တစ် ကြိမ်၊ ည နေ တစ် ကြိမ် ရက် လေး ဆယ် ပတ် လုံး လူ လုံး ထွက် ပြ လေ့ ရှိ ၏။

^၁၇ ယေ ရှဲ က မိ မိ ၏ သား ဒါ ဝိဒ် အား “သင့် အစ် ကို တို့ အ တွက် ဤ မုန့် ဆန်း တစ် ဧ ဖာ ၂၂ လီ တာ ခန့်။ နှင့် မုန့် ဆယ် လုံး ကို ယူ ၍ သင့် အစ် ကို တို့ ရှိ ရာ တပ် စ ခန်း သို့ အ မြန် သွား လော့။ ^၁၈ ဤ ဒိန် ခဲ ဆယ် ခဲ ကို လည်း သူ တို့ ၏ လူ တစ် ထောင် အုပ် အ တွက် ယူ သွား လော့။ သင့် အစ် ကို တို့ အေး အေး ချမ်း ချမ်း ရှိ သည် ကို သင် မြင် တွေ့ ခဲ့ ရ ကြောင်း သက် သေ ယူ လာ ပြ လော့” ဟု မှာ လိုက် လေ ၏။ ^၁၉ ရှော လု မင်း ကြီး မှ စ ၍ ဒါ ဝိဒ် ၏ အစ် ကို တို့ နှင့် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ သည် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို တိုက် ခိုက် ရန် ဧ လာ ချိုင့် ၌ စ ခန်း ချ နေ ကြ ၏။

^၂၀ ဒါ ဝိဒ် သည် နံ နက် စော စော ထ ၍ မိ မိ သိုး အုပ် ကို သိုး ထိန်း တစ် ဦး နှင့် အပ် ထား ခဲ့ ပြီး လျှင် ဖ ခင် ယေ ရှဲ မှာ လိုက် သည့် အ တိုင်း စား စ ရာ များ ကို ယူ ၍ ထွက် သွား ၏။ သူ သည် တပ် စ ခန်း သို့ ရောက် သော အ ခါ စစ် သည် တို့ သည် စစ် မြေ ပြင် သို့ ချီ တက် ပြီး စစ် ငြာ သံ ပေး လျက်၊ ^၂၁ အစ္စ ရေး လူ မျိုး နှင့် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ သည် မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် စစ် ခင်း ကျင်း နေ ကြ ၏။ ^၂၂ ဒါ ဝိဒ် သည် သူ နှင့် အ တူ ပါ လာ သော ပစ္စည်း များ ကို ပစ္စည်း ထိန်း လက် ၌ အပ် ထား ခဲ့ ပြီး စစ် မြေ ပြင် သို့ ပြေး သွား ကာ အစ် ကို တို့ ကို သွား ၍ တွေ့ ဆုံ နှုတ် ဆက် ၏။ ^၂၃ ထို သို့ သူ သည် အစ် ကို တို့ နှင့် စ ကား ပြော နေ စဉ် ဂေါ လျတ် အ မည် ရှိ သော ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး၊ ဂါ သ မြို့ သား လူ စွမ်း ကောင်း တစ် ဦး သည် ဖိ လိတ္တိ တပ် ထဲ မှ ထွက် လာ ၍ ယ ခင် က ကဲ့ သို့ စိန် ခေါ် သော စ ကား များ ကို ဒါ ဝိဒ် ကြား ရ ၏။

^၂၄ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ထို သူ ကို မြင် လျှင် အ လွန် ကြောက် ရွံ့ ၍ ထွက် ပြေး ကြ ၏။ ^၂၅ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ က “ယ ခု ထွက် လာ သော သူ ကို သင် တို့ မြင် သ လော။ စင် စစ် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို စော် ကား ရန် ထွက် လာ ခြင်း ဖြစ် ၏။ သူ့ ကို သတ် နိုင် သော သူ အား ရှင် ဘု ရင် သည် ဓ န ဥစ္စာ အ များ အ ပြား ချီး မြှင့် ၍ သ မီး တော် နှင့် ထိမ်း မြား ပေး မည်။ သူ့ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ ကို လည်း အစ္စ ရေး နိုင် ငံ တွင် အ ခွန် လွတ် ငြိမ်း ခွင့် ပြု မည်” ဟု ပြော ဆို နေ ကြ ၏။

^၂၆ ဒါ ဝိဒ် သည် မိ မိ အ နား ၌ ရပ် နေ သော လူ တို့ အား “ဤ ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို သတ် ပြီး အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ စော် ကား ခံ နေ ရ သည် ကို ဖယ် ရှား ပေး နိုင် သော သူ အား မည် သို့ ပြု ပေး မည် နည်း။ အ သက် ရှင် တော် မူ သော ဘု ရား သ ခင် ၏ စစ် သည် တို့ ကို စော် ကား ပြော ဆို နေ ရ အောင် ဤ အ ရေ ဖျား လှီး ခြင်း မ ခံ သော ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကား မည် သူ နည်း” ဟု မေး ၏။ ^၂၇ ထို အ ခါ လူ တို့ က ယ ခင် ပြော ဆို ခဲ့ ကြ သည့် အ တိုင်း သူ့ အား “ထို သူ ကို သတ် နိုင် သော သူ အား ထို သို့ ပြု ပေး မည်” ဟု ပြော ပြ ကြ ၏။

^၂၈ ထို သို့ ဒါ ဝိဒ် နှင့် လူ တို့ ပြော ဆို နေ ကြ သည် ကို ဒါ ဝိဒ် ၏ အစ် ကို အ ကြီး ဆုံး ဖြစ် သူ ဧ လျာ ဘ ကြား သိ လျှင် ဒါ ဝိဒ် ကို အ မျက် ထွက် ၍ “သင် အ ဘယ် ကြောင့် ဤ နေ ရာ သို့ ဆင်း လာ သ နည်း။ တော ကန္တာ ရ မှ သိုး အ နည်း ငယ် ကို မည် သူ နှင့် ထား ခဲ့ သ နည်း။ သင် ၌ မာန် မာ န ရှိ‌ ကြောင်း၊ မ ကောင်း သော စိတ် ကူး ရှိ နေ ကြောင်း ငါ သိ ၏။ တိုက် ပွဲ ကို ကြည့် လို ၍ သင် လာ ခဲ့ သည် မ ဟုတ် လော့” ဟု သူ့ အား ပြော ဆို လေ ၏။ ^၂၉ ဒါ ဝိဒ် က လည်း “ယ ခု အ ကျွန်ုပ် မည် သို့ ပြု မိ သ နည်း။ ဤ အ ကြောင်း အ ရာ ကို မေး ခွင့် မ ရှိ သ လော” ဟု ပြန် ပြော ပြီး၊ ^၂၀ ဧ လျာ ဘ ထံ မှ လှည့် ထွက် သွား ၍ အ ခြား သူ တို့ အား ထို အ ကြောင်း အ ရာ ကို မေး မြန်း ရာ သူ တို့ က ယ ခင် ဖြေ ခဲ့ သည့် အ တိုင်း ပြန် ဖြေ ကြ ၏။

^၃၁ ဒါ ဝိဒ် ပြော သော စ ကား ကို ကြား သော သူ အ ချို့ တို့ က ရှော လု မင်း ကြီး ထံ သို့ လျှောက် တင် ကြ သ ဖြင့် ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် ကို ဆင့် ခေါ် လေ ၏။ ^၃၂ ဒါ ဝိဒ် က လည်း ရှော လု မင်း ကြီး အား “ထို သူ ကြောင့် မည် သူ မျှ စိတ် မ ပျက် ကြ ပါ နှင့်။ အ ‌ရှင့် အ စေ အ ပါး အ ကျွန်ုပ် သည် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို ထွက် တိုက် ပါ မည်” ဟု လျှောက် တင် ရာ၊ ^၃၃ ရှော လု မင်း ကြီး က ဒါ ဝိဒ် အား “ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို သင် ထွက် တိုက် နိုင် မည် မ ဟုတ်။ သင် ကား လူ ငယ် မျှ သာ ရှိ သေး ၏။ ထို သူ မှာ ငယ် ရွယ် စဉ် က ပင် စစ် သူ ရဲ ဖြစ် ခဲ့ ၏” ဟု ဆို ၏။

^၃၄ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် က ရှော လု မင်း ကြီး အား “အ ရှင့် အ စေ အ ပါး သည် ဖ ခင် ၏ သိုး များ ကို ထိန်း ကျောင်း နေ စဉ် ခြင်္သေ့၊ ဝက် ဝံ တို့ သည် လာ ၍ သိုး အုပ် ထဲ မှ သိုး သ ငယ် ကို ကိုက် ဆွဲ ပါ ၏။ ^၃၅ ထို အ ခါ အ ကျွန်ုပ် သည် ခြင်္သေ့၊ ဝက် ဝံ တို့ ကို လိုက် ၍ တိုက် ခိုက် ပြီး ထို အ ကောင် တို့ ၏ ပါး စပ် မှ သိုး တို့ ကို ကယ် ခဲ့ ပါ ၏။ ထို အ ကောင် က အ ကျွန်ုပ် ကို ပြန် လည် တိုက် ခိုက် လျှင် ထို အ ကောင် ၏ မုတ် ဆိတ် ကို ဖမ်း ဆွဲ ပြီး ရိုက် သတ် ပါ ၏။ ^၃၆ ထို သို့ ခြင်္သေ့ နှင့် ဝက် ဝံ တို့ ကို အ ရှင့် အ စေ အ ပါး သတ် ခဲ့ ပါ ၏။ အ သက် ရှင် တော် မူ သော ဘု ရား သ ခင် ၏ စစ် သည် တို့ ကို စော် ကား နေ သည့် အ ရေ ဖျား လှီး ခြင်း မ ခံ သော ဤ ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား သည် လည်း ထို အ ကောင် ထဲ မှ တစ် ကောင် ကဲ့ သို့ သာ ဖြစ် ပါ သည်” ဟု လျှောက် တင် ၏။ ^၃၇ ထို့ ပြင် ဒါ ဝိဒ် က “ခြင်္သေ့ လက်၊ ဝက် ဝံ လက် မှ အ ကျွန်ုပ် ကို ကယ် တော် မူ သော ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ၏ လက် မှ လည်း ကယ် တော် မူ လိမ့် မည်” ဟု ဆို လျှင် ရှော လု မင်း ကြီး က ဒါ ဝိဒ် အား “သို့ ဖြစ် လျှင် သွား ပါ လော့။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင် နှင့် အ တူ ရှိ တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု ဆို ပြီး၊

^၃၈ ရှော လု မင်း ကြီး သည် မိ မိ ၏ စစ် ဝတ် တန် ဆာ များ ကို ဒါ ဝိဒ် အား ဝတ် ဆင် စေ ၏။ ဦး ခေါင်း တွင် ကြေး နီ ခ မောက် ကို ဆောင်း စေ ပြီး သံ ချပ် အင်္ကျီ ကို ဝတ် စေ ၏။ ^၃၉ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် စစ် ဝတ် တန် ဆာ ပေါ် ၌ ဓား ကို သိုင်း လွယ် ထား ပြီး လမ်း လျှောက် ကြည့် ၏။ စစ် ဝတ် တန် ဆာ ကို တစ် ခါ မျှ မ ဝတ် ဖူး သ ဖြင့် လျှောက် ၍ မ ရ။ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် က ရှော လု မင်း ကြီး အား “အ ကျွန်ုပ် ဝတ် နေ ကျ မ ဟုတ် သော ဤ ဝတ် စုံ များ နှင့် မ သွား နိုင် ပါ” ဟု ဆို ပြီး ဒါ ဝိဒ် သည် ကိုယ် ပေါ် မှ စစ် ဝတ်တန် ဆာ များ ကို ချွတ် ပစ် လေ ၏။ ^၄၀ ထို့ နောက် သူ့ တောင် ဝှေး ကို ယူ ၍ စမ်း ချောင်း ထဲ မှ ကျောက် စ ရစ် ခဲ ငါး လုံး ကို ရွေး ယူ ပြီး မိ မိ ၏ သိုး ထိန်း လွယ် အိတ် ထဲ ထည့် ၏။ ထို့ နောက် လောက် လွှဲ ကို ကိုင် လျက် ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ထံ ချဉ်း ကပ် သွား ၏။

^၄၁ ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား သည် ဒါ ဝိဒ် ထံ သို့ ချဉ်း ကပ် လာ ၏။ ဒိုင်း လွှား ကိုင် သူ လည်း သူ့ ရှေ့ မှ သွား ၏။ ^၄၂ ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား သည် ငယ် ရွယ် နု နယ် ၍ နီ မြန်း သော အ သား အ ရေ နှင့် ခန့် ညား သော ရုပ် ရည် ရှိ သော ဒါ ဝိဒ် ကို မြင် သော အ ခါ အ ထင် သေး သော အ ကြည့် ဖြင့် ကြည့် ၏။ ^၄၃ ထို့ နောက် ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား က ဒါ ဝိဒ် အား “သင် သည် တောင် ဝှေး မျှ လောက် ဖြင့် ငါ့ ထံ လာ သည် မှာ ငါ သည် ခွေး ဖြစ် ၍ လော” ဟု ဆို လျက် ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား သည် မိ မိ ၏ ဘု ရား ကို တိုင် တည် ၍ ဒါ ဝိဒ် ကို ကျိန် ဆဲ ၏။ ^၄၄ ထို့ ပြင် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား က ဒါ ဝိဒ် အား “ငါ့ ထံ သို့ လာ ခဲ့။ သင့် အ သား ကို မိုး ကောင်း ကင် ငှက် များ၊ တော တိ ရစ္ဆာန် များ အား ကျွေး ပစ် မည်” ဟု ဆို ၏။

^၄၅ ဒါ ဝိဒ် က လည်း ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား အား “သင် သည် ဓား၊ လှံ တို၊ လှံ ရှည် တို့ ဖြင့် ငါ့ ထံ လာ ၏။ ငါ မူ ကား သင် စော် ကား ပြော ဆို နေ သော အစ္စ ရေး စစ် သည် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ကောင်း ကင် ဗိုလ် ခြေ အ ရှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ နာ မ တော် ဖြင့် သင့် ထံ လာ ၏။ ^၄၆ ယ နေ့ တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင့် ကို ငါ့ လက် သို့ အပ် နှံ တော် မူ မည်။ သင့် ကို ငါ သတ် ပြီး သင့် ခေါင်း ကို ဖြတ် ပစ် မည်။ ယ နေ့ ပင် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး စစ် သည် အ သေ ကောင် များ ကို မိုး ကောင်း ကင် ငှက် များ၊ တော ရိုင်း တိ ရစ္ဆာန် များ အား ကျွေး ပစ် မည်။ သို့ မှ သာ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ၌ ဘု ရား သ ခင် ရှိ တော် မူ ကြောင်း ကို ကမ္ဘာ မြေ တစ် ခွင် လုံး သိ ရ ကြ လိမ့် မည်။ ^၄၇ ထို့ ပြင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဓား၊ လှံ အား ဖြင့် ကယ် တင် သည် မ ဟုတ် ကြောင်း ကို ဤ လူ ထု ကြီး သိ ရ လိမ့် မည်။ စစ် မှု သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ အ ရေး ဖြစ် ၍ ကိုယ် တော် သည် သင် တို့ ကို ငါ တို့ လက် သို့ အပ် နှံ တော် မူ မည်” ဟု ဆို ၏။

^၄၈ ထို အ ခါ ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား သည် ဒါ ဝိဒ် ကို တိုက် ခိုက် ရန် ရှေ့ သို့ တိုး လာ ရာ ဒါ ဝိဒ် သည် လည်း သူ့ ကို ရင် ဆိုင် တိုက် ခိုက် ရန် အ လျင် အ မြန် ပြေး သွား ၏။ ^၄၉ ဒါ ဝိဒ် သည် အိတ် ထဲ မှ ‌ကျောက် တစ် လုံး ကို နှိုက် ယူ ပြီး လွှဲ ပစ် လိုက် ရာ ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ၏ န ဖူး ကို ထိ မှန် ၍ န ဖူး ပေါက် သွား သ ဖြင့် ထို သူ သည် မြေ ပေါ် သို့ မှောက် လျက် လဲ ကျ သွား‌ လေ ၏။ ^၅၀ ဤ သို့ ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် သည် လောက် လွှဲ တစ် ခု၊ ကျောက် တစ် လုံး ဖြင့် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို အ နိုင် ရ ခဲ့ ၏။ လက် ထဲ တွင် ဓား မ ပါ ဘဲ ဒါ ဝိဒ် သည် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို တိုက် ခိုက် သတ် ဖြတ် နိုင် ခဲ့ ၏။ ^၅၁ ဒါ ဝိဒ် သည် ပြေး သွား ၍ ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို ဖိ နင်း ထား ၏။ ထို သူ ၏ ဓား ကို လည်း ဓား အိမ် မှ ဆွဲ ထုတ် ယူ ပြီး လျှင် ထို ဓား ဖြင့် သူ့ ကို သတ် ကာ ဦး ခေါင်း ကို ဖြတ် လေ ၏။ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ သည် လည်း မိ မိ တို့ ၏ လူ စွမ်း ကောင်း ကျ ဆုံး သည် ကို မြင် လျှင် ထွက် ပြေး ကြ လေ ၏။

^၅၂ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား နှင့် ယု ဒ အ မျိုး သား တို့ သည် ထ ၍ ကြွေး ကြော် လျက် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို ချိုင့် ဝှမ်း တိုင် အောင် လည်း ကောင်း၊ ဧ ကြုန် မြို့ တံ ခါး တိုင် အောင် လည်း ကောင်း လိုက် လံ တိုက် ခိုက် ကြ ရာ အ သတ် ခံ ရ သော ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ သည် ရှာ ရိမ် မြို့ မှ စ ၍ ဂါ သ မြို့ နှင့် ဧ ကြုန် မြို့ တိုင် အောင် လမ်း တစ် လျှောက် တွင် လဲ ကျ လျက် ရှိ နေ ကြ ၏။ ^၅၃ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို လိုက် လံ တိုက် ခိုက် ရာ မှ ပြန် လာ ပြီး သူ တို့ ၏ တပ် စ ခန်း တို့ ကို လည်း ဝင် ရောက် လု ယက် ကြ ၏။

^၅၄ ဒါ ဝိဒ် သည် လည်း ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ၏ ဦး ခေါင်း ကို ယူ ပြီး ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ယူ လာ ၏။ ထို သူ ၏ လက် နက် တို့ ကို မူ မိ မိ တဲ ၌ ထား လေ ၏။

^၅၅ ဖိ လိတ္တိ လူ စွမ်း ကောင်း ကို တိုက် ခိုက် ရန် ထွက် သွား သော ဒါ ဝိဒ် ကို ရှော လု မင်း ကြီး ကြည့် ပြီး စစ် သူ ကြီး အာ ဗ နာ အား “အာ ဗ နာ၊ ဤ လူ ငယ် သည် မည် သူ့ သား နည်း” ဟု မေး လျှင် အာ ဗ နာ က “အ ရှင် မင်း ကြီး အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ အ ကျွန်ုပ် မ သိ ပါ” ဟု လျှောက် ၏။ ^၅၆ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က “ဤ လူ ငယ် သည် မည် သူ့ သား ဖြစ် ကြောင်း စုံ စမ်း လော့” ဟု အ မိန့် ပေး ၏။

^၅၇ ဒါ ဝိဒ် သည် ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို သတ် ပြီး သူ ၏ လက် ထဲ တွင် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ၏ ဦး ခေါင်း ကို ကိုင် လျက် ပြန် လာ စဉ် အာ ဗ နာ သည် သူ့ ကို ခေါ် ၍ ရှော လု မင်း ကြီး ရှေ့ သို့ ခေါ် သွင်း လေ ၏။ ^၅၈ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး က သူ့ အား “အ ချင်း လူ ငယ်၊ သင် သည် မည် သူ့ သား နည်း” ဟု မေး လျှင် ဒါ ဝိဒ် က “အ ကျွန်ုပ် သည် အ ရှင့် အ စေ အ ပါး၊ ဗက် လင် မြို့ သား ယေ ရှဲ ၏ သား ဖြစ် ပါ သည်” ဟု လျှောက် ၏။

17

¹ Now the Philistines gathered together their armies to battle; and they were gathered together at Socoh, which belongs to Judah, and encamped between Socoh and Azekah in Ephesdammim. ² Saul and the men of Israel were gathered together, and encamped in the valley of Elah, and set the battle in array against the Philistines. ³ The Philistines stood on the mountain on the one side, and Israel stood on the mountain on the other side: and there was a valley between them.

⁴ A champion out of the camp of the Philistines named Goliath of Gath, whose height was six cubits and a span A cubit is the length from the tip of the middle finger to the elbow on a man’s arm, or about 18 inches or 46 centimeters. A span is the length from the tip of a man’s thumb to the tip of his little finger when his hand is stretched out (about half a cubit, or 9 inches, or 22.8 cm.) Therefore, Goliath was about 9 feet and 9 inches or 2.97 meters tall. went out. ⁵ He had a helmet of bronze on his head, and he wore a coat of mail; and the weight of the coat was five thousand shekels A shekel is about 10 grams or about 0.35 ounces, so 5,000 shekels is about 50 kilograms or 110 pounds. of bronze. ⁶ He had bronze shin armor on his legs and a bronze javelin between his shoulders. ⁷ The staff of his spear was like a weaver’s beam; and his spear’s head weighed six hundred shekels of iron. A shekel is about 10 grams or about 0.35 ounces, so 600 shekels is about 6 kilograms or about 13 pounds. His shield bearer went before him.

⁸ He stood and cried to the armies of Israel, and said to them, “Why have you come out to set your battle in array? Am I not a Philistine, and you servants to Saul? Choose a man for yourselves, and let him come down to me. ⁹ If he is able to fight with me and kill me, then will we be your servants; but if I prevail against him and kill him, then you will be our servants and serve us.” ¹⁰ The Philistine said, “I defy the armies of Israel today! Give me a man, that we may fight together!”

¹¹ When Saul and all Israel heard those words of the Philistine, they were dismayed and greatly afraid.

¹² Now David was the son of that Ephrathite of Bethlehem Judah, whose name was Jesse; and he had eight sons. The man was an elderly old man in the days of Saul. ¹³ The three oldest sons of Jesse had gone after Saul to the battle; and the names of his three sons who went to the battle were Eliab the firstborn, and next to him Abinadab, and the third Shammah. ¹⁴ David was the youngest; and the three oldest followed Saul. ¹⁵ Now David went back and forth from Saul to feed his father’s sheep at Bethlehem.

¹⁶ The Philistine came near morning and evening, and presented himself forty days.

¹⁷ Jesse said to David his son, “Now take for your brothers an ephah 1 ephah is about 22 liters or about 2/3 of a bushel. of this parched grain and these ten loaves, and carry them quickly to the camp to your brothers; ¹⁸ and bring these ten cheeses to the captain of their thousand; and see how your brothers are doing, and bring back news.” ¹⁹ Now Saul, and they, and all the men of Israel were in the valley of Elah, fighting with the Philistines.

²⁰ David rose up early in the morning and left the sheep with a keeper, and took the provisions and went, as Jesse had commanded him. He came to the place of the wagons as the army which was going out to the fight shouted for the battle. ²¹ Israel and the Philistines put the battle in array, army against army. ²² David left his baggage in the hand of the keeper of the baggage and ran to the army, and came and greeted his brothers. ²³ As he talked with them, behold, the champion, the Philistine of Gath, Goliath by name, came up out of the ranks of the Philistines, and said the same words; and David heard them.

²⁴ All the men of Israel, when they saw the man, fled from him and were terrified. ²⁵ The men of Israel said, “Have you seen this man who has come up? He has surely come up to defy Israel. The king will give great riches to the man who kills him, and will give him his daughter, and will make his father’s house tax-free in Israel.”

²⁶ David spoke to the men who stood by him, saying, “What shall be done to the man who kills this Philistine and takes away the reproach from Israel? For who is this uncircumcised Philistine, that he should defy the armies of the living God?” ²⁷ The people answered him in this way, saying, “So shall it be done to the man who kills him.”

²⁸ Eliab his oldest brother heard when he spoke to the men; and Eliab’s anger burned against David, and he said, “Why have you come down? With whom have you left those few sheep in the wilderness? I know your pride and the evil of your heart; for you have come down that you might see the battle.” ²⁹ David said, “What have I now done? Is there not a cause?” ³⁰ He turned away from him toward another, and spoke like that again; and the people answered him again the same way.

³¹ When the words were heard which David spoke, they rehearsed them before Saul; and he sent for him. ³² David said to Saul, “Let no man’s heart fail because of him. Your servant will go and fight with this Philistine.” ³³ Saul said to David, “You are not able to go against this Philistine to fight with him; for you are but a youth, and he a man of war from his youth.”

³⁴ David said to Saul, “Your servant was keeping his father’s sheep; and when a lion or a bear came and took a lamb out of the flock, ³⁵ I went out after him, struck him, and rescued it out of his mouth. When he arose against me, I caught him by his beard, struck him, and killed him. ³⁶ Your servant struck both the lion and the bear. This uncircumcised Philistine shall be as one of them, since he has defied the armies of the living God.” ³⁷ David said, “Yahweh, who delivered me out of the paw of the lion and out of the paw of the bear, will deliver me out of the hand of this Philistine.” Saul said to David, “Go! Yahweh will be with you.”

³⁸ Saul dressed David with his clothing. He put a helmet of bronze on his head, and he clad him with a coat of mail. ³⁹ David strapped his sword on his clothing and he tried to move, for he had not tested it. David said to Saul, “I can’t go with these, for I have not tested them.” Then David took them off. ⁴⁰ He took his staff in his hand, and chose for himself five smooth stones out of the brook, and put them in the pouch of his shepherd’s bag which he had. His sling was in his hand; and he came near to the Philistine.

⁴¹ The Philistine walked and came near to David; and the man who bore the shield went before him. ⁴² When the Philistine looked around and saw David, he disdained him; for he was but a youth, and ruddy, and had a good looking face. ⁴³ The Philistine said to David, “Am I a dog, that you come to me with sticks?” The Philistine cursed David by his gods. ⁴⁴ The Philistine said to David, “Come to me, and I will give your flesh to the birds of the sky and to the animals of the field.”

⁴⁵ Then David said to the Philistine, “You come to me with a sword, with a spear, and with a javelin; but I come to you in the name of Yahweh of Armies, the God of the armies of Israel, whom you have defied. ⁴⁶ Today, Yahweh will deliver you into my hand. I will strike you and take your head from off you. I will give the dead bodies of the army of the Philistines today to the birds of the sky and to the wild animals of the earth, that all the earth may know that there is a God in Israel, ⁴⁷ and that all this assembly may know that Yahweh doesn’t save with sword and spear; for the battle is Yahweh’s, and he will give you into our hand.”

⁴⁸ When the Philistine arose, and walked and came near to meet David, David hurried and ran toward the army to meet the Philistine. ⁴⁹ David put his hand in his bag, took a stone and slung it, and struck the Philistine in his forehead. The stone sank into his forehead, and he fell on his face to the earth. ⁵⁰ So David prevailed over the Philistine with a sling and with a stone, and struck the Philistine and killed him; but there was no sword in David’s hand. ⁵¹ Then David ran, stood over the Philistine, took his sword, drew it out of its sheath, killed him, and cut off his head with it. When the Philistines saw that their champion was dead, they fled.

⁵² The men of Israel and of Judah arose and shouted, and pursued the Philistines as far as Gai and to the gates of Ekron. The wounded of the Philistines fell down by the way to Shaaraim, even to Gath and to Ekron. ⁵³ The children of Israel returned from chasing after the Philistines, and they plundered their camp.

⁵⁴ David took the head of the Philistine and brought it to Jerusalem, but he put his armor in his tent.

⁵⁵ When Saul saw David go out against the Philistine, he said to Abner, the captain of the army, “Abner, whose son is this youth?” Abner said, “As your soul lives, O king, I can’t tell.” ⁵⁶ The king said, “Inquire whose son the young man is!”

⁵⁷ As David returned from the slaughter of the Philistine, Abner took him and brought him before Saul with the head of the Philistine in his hand. ⁵⁸ Saul said to him, “Whose son are you, you young man?” David answered, “I am the son of your servant Jesse the Bethlehemite.”

၁၇

^၁ ယ ခု တစ် ဖန် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ သည် စစ် တိုက် ရန် စစ် သည် တို့ ကို စု စည်း ကြ ၏။ သူ တို့ သည် စော ခေါ မြို့ တွင် စု ဝေး ၍ ယု ဒ ပြည်၊ စော ခေါ မြို့ နှင့် အ ဇေ ကာ မြို့ ကြား ရှိ ဧ ဖက် ဒ မိမ် အ ရပ် တွင် စ ခန်း ချ ကြ ၏။ ^၂ ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ မူ ကား ဧ လာ ချိုင့် တွင် စု ဝေး စ ခန်း ချ ကြ ပြီး ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို ရင် ဆိုင် တိုက် ခိုက် ရန် စစ် ရေး ပြင် ဆင် ကြ ၏။ ^၃ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ သည် တောင် တစ် ဖက် တွင် တပ် ချ ၍ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် တောင် အ ခြား တစ် ဖက် တွင် တပ် ချ ကြ ၏။ သူ တို့ ကြား တွင် ချိုင့် ဝှမ်း ရှိ ၏။

^၄ ဖိ လိတ္တိ တပ် စ ခန်း ဘက် မှ ဂေါ လျတ် ဟု အ မည် ရှိ ၍ အ ရပ် ခြောက် တောင် တစ် ထွာ ၉ ပေ ၉ လက် မ သို့ မ ဟုတ် ၂.၉၂၅ မီ တာ။ ရှိ သော ဂါ သ မြို့ သား လူ စွမ်း ကောင်း တစ် ဦး ထွက် လာ ၏။ ^၅ သူ သည် ခေါင်း တွင် ကြေး နီ သံ ခ မောက် ဆောင်း ထား ၍ သံ ချပ် အင်္ကျီ ကို ဝတ် ထား ၏။ ထို သံ ချပ် အင်္ကျီ ၏ အ လေး ချိန် မှာ ကြေး နီ ရှယ် ကယ် ငါး ထောင် ၃၈ ပိဿာ ခန့် သို့ မ ဟုတ် ၅၈ ကီ လို ဂ ရမ် ခန့်။ ခန့် ရှိ ၏။ ^၆ သူ ၏ ခြေ ထောက် တွင် လည်း ကြေး နီ ညို့ သ ကျည်း ကာ ပါ ရှိ ပြီး ပ ခုံး တွင် လည်း ကြေး နီ လှံ ရှည် လွယ် ထား ၏။ ^၇ သူ ၏ လှံ ရိုး မှာ ရက် ကန်း လိပ် တုံး တ မျှ ရှိ ၍ လှံ သွား အ လေး ချိန် မှာ သံ ရှယ် ကယ် ခြောက် ရာ ၄.၅ ပိဿာ ခန့် သို့ မ ဟုတ် ၆.၉ ကီ လို ဂ ရမ် ခန့်။ ရှိ ၏။ သူ့ ရှေ့ တွင် ဒိုင်း လွှား ကိုင် သူ တစ် ဦး ပါ ရှိ ၏။

^၈ သူ သည် ရပ် ၍ အစ္စ ရေး စစ် သည် တို့ အား “သင် တို့ အ ဘယ် ကြောင့် စစ် ခင်း ကျင်း ရန် ထွက် လာ ကြ သ နည်း။ ငါ သည် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး ဖြစ် ၏။ သင် တို့ ကား ရှော လု ၏ အ မှု ထမ်း များ မ ဟုတ် လော။ သင် တို့ ထဲ မှ လူ တစ် ယောက် ကို ရွေး ပြီး ငါ့ ထံ သို့ လာ စေ ပါ။ ^၉ အ ကယ် ၍ သူ သည် ငါ့ ကို တိုက် ၍ သတ် နိုင် လျှင် ငါ တို့ သည် သင် တို့ ထံ ကျွန် ခံ မည်။ သို့ မ ဟုတ် ငါ သည် သူ့ ကို နိုင် ၍ သတ် နိုင် လျှင် သင် တို့ သည် ငါ တို့ ထံ ကျွန် ခံ ၍ အ လုပ် လုပ် ပေး ရ မည်” ဟု အော် ဟစ် ပြော ဆို ၏။ ^၁၀ ထို့ ပြင် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား က “ယ နေ့ ငါ သည် အစ္စ ရေး စစ် သည် တို့ ကို စိန် ခေါ် ၏။ ငါ နှင့် တိုက် မည့် သူ တစ် ဦး ကို ငါ့ ထံ လွှတ် လိုက် ပါ” ဟု ဆို ၏။

^၁၁ ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် တ ကွ အစ္စ ရေး စစ် သည် အား လုံး တို့ သည် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ၏ စ ကား ကို ကြား သော အ ခါ တုန် လှုပ် ချောက် ချား လျက် အ လွန် ကြောက် ရွံ့ ကြ ကုန် ၏။

^၁၂ ဒါ ဝိဒ် သည် ယု ဒ ပြည်၊ ဗက် လင် မြို့ မှ ယေ ရှဲ အ မည် ရှိ ဧ ဖ ရတ် အ မျိုး သား တစ် ဦး ၏ သား ဖြစ် ၏။ ယေ ရှဲ ၌ သား ရှစ် ယောက် ရှိ ၏။ သူ သည် ရှော လု မင်း ကြီး လက် ထက် တွင် အ သက် ကြီး ၍ အို မင်း လေ ပြီ။ ^၁၃ ယေ ရှဲ ၏ သား အ ကြီး သုံး ယောက် တို့ သည် ရှော လု မင်း ကြီး နောက် လိုက် သော စစ် မှု ထမ်း များ ဖြစ် ကြ ၏။ ထို စစ် မှု ထမ်း သော သား သုံး ယောက် ၏ အ မည် မှာ သား ဦး ဧ လျာ ဘ၊ ဒု တိ ယ သား အ ဘိ န ဒပ် နှင့် တ တိ ယ သား ရှမ္မ ဖြစ် ၏။ ^၁၄ ဒါ ဝိဒ် သည် အ ငယ် ဆုံး သား ဖြစ် ၏။ သား အ ကြီး သုံး ယောက် သည် ရှော လု မင်း ကြီး နောက် သို့ လိုက် ကြ သော် လည်း၊ ^၁၅ ဒါ ဝိဒ် သည် ဗက် လင် မြို့ ရှိ ဖ ခင် ၏ သိုး များ ကို ထိန်း ကျောင်း ရ သ ဖြင့် ရှော လု မင်း ကြီး ထံ သွား လိုက် ဖ ခင် ထံ ပြန် လိုက် လုပ် နေ ရ ၏။

^၁၆ ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား သည် နံ နက် တစ် ကြိမ်၊ ည နေ တစ် ကြိမ် ရက် လေး ဆယ် ပတ် လုံး လူ လုံး ထွက် ပြ လေ့ ရှိ ၏။

^၁၇ ယေ ရှဲ က မိ မိ ၏ သား ဒါ ဝိဒ် အား “သင့် အစ် ကို တို့ အ တွက် ဤ မုန့် ဆန်း တစ် ဧ ဖာ ၂၂ လီ တာ ခန့်။ နှင့် မုန့် ဆယ် လုံး ကို ယူ ၍ သင့် အစ် ကို တို့ ရှိ ရာ တပ် စ ခန်း သို့ အ မြန် သွား လော့။ ^၁၈ ဤ ဒိန် ခဲ ဆယ် ခဲ ကို လည်း သူ တို့ ၏ လူ တစ် ထောင် အုပ် အ တွက် ယူ သွား လော့။ သင့် အစ် ကို တို့ အေး အေး ချမ်း ချမ်း ရှိ သည် ကို သင် မြင် တွေ့ ခဲ့ ရ ကြောင်း သက် သေ ယူ လာ ပြ လော့” ဟု မှာ လိုက် လေ ၏။ ^၁၉ ရှော လု မင်း ကြီး မှ စ ၍ ဒါ ဝိဒ် ၏ အစ် ကို တို့ နှင့် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ သည် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို တိုက် ခိုက် ရန် ဧ လာ ချိုင့် ၌ စ ခန်း ချ နေ ကြ ၏။

^၂၀ ဒါ ဝိဒ် သည် နံ နက် စော စော ထ ၍ မိ မိ သိုး အုပ် ကို သိုး ထိန်း တစ် ဦး နှင့် အပ် ထား ခဲ့ ပြီး လျှင် ဖ ခင် ယေ ရှဲ မှာ လိုက် သည့် အ တိုင်း စား စ ရာ များ ကို ယူ ၍ ထွက် သွား ၏။ သူ သည် တပ် စ ခန်း သို့ ရောက် သော အ ခါ စစ် သည် တို့ သည် စစ် မြေ ပြင် သို့ ချီ တက် ပြီး စစ် ငြာ သံ ပေး လျက်၊ ^၂၁ အစ္စ ရေး လူ မျိုး နှင့် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ သည် မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် စစ် ခင်း ကျင်း နေ ကြ ၏။ ^၂၂ ဒါ ဝိဒ် သည် သူ နှင့် အ တူ ပါ လာ သော ပစ္စည်း များ ကို ပစ္စည်း ထိန်း လက် ၌ အပ် ထား ခဲ့ ပြီး စစ် မြေ ပြင် သို့ ပြေး သွား ကာ အစ် ကို တို့ ကို သွား ၍ တွေ့ ဆုံ နှုတ် ဆက် ၏။ ^၂၃ ထို သို့ သူ သည် အစ် ကို တို့ နှင့် စ ကား ပြော နေ စဉ် ဂေါ လျတ် အ မည် ရှိ သော ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး၊ ဂါ သ မြို့ သား လူ စွမ်း ကောင်း တစ် ဦး သည် ဖိ လိတ္တိ တပ် ထဲ မှ ထွက် လာ ၍ ယ ခင် က ကဲ့ သို့ စိန် ခေါ် သော စ ကား များ ကို ဒါ ဝိဒ် ကြား ရ ၏။

^၂၄ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ထို သူ ကို မြင် လျှင် အ လွန် ကြောက် ရွံ့ ၍ ထွက် ပြေး ကြ ၏။ ^၂၅ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ က “ယ ခု ထွက် လာ သော သူ ကို သင် တို့ မြင် သ လော။ စင် စစ် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို စော် ကား ရန် ထွက် လာ ခြင်း ဖြစ် ၏။ သူ့ ကို သတ် နိုင် သော သူ အား ရှင် ဘု ရင် သည် ဓ န ဥစ္စာ အ များ အ ပြား ချီး မြှင့် ၍ သ မီး တော် နှင့် ထိမ်း မြား ပေး မည်။ သူ့ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ ကို လည်း အစ္စ ရေး နိုင် ငံ တွင် အ ခွန် လွတ် ငြိမ်း ခွင့် ပြု မည်” ဟု ပြော ဆို နေ ကြ ၏။

^၂၆ ဒါ ဝိဒ် သည် မိ မိ အ နား ၌ ရပ် နေ သော လူ တို့ အား “ဤ ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို သတ် ပြီး အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ စော် ကား ခံ နေ ရ သည် ကို ဖယ် ရှား ပေး နိုင် သော သူ အား မည် သို့ ပြု ပေး မည် နည်း။ အ သက် ရှင် တော် မူ သော ဘု ရား သ ခင် ၏ စစ် သည် တို့ ကို စော် ကား ပြော ဆို နေ ရ အောင် ဤ အ ရေ ဖျား လှီး ခြင်း မ ခံ သော ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကား မည် သူ နည်း” ဟု မေး ၏။ ^၂၇ ထို အ ခါ လူ တို့ က ယ ခင် ပြော ဆို ခဲ့ ကြ သည့် အ တိုင်း သူ့ အား “ထို သူ ကို သတ် နိုင် သော သူ အား ထို သို့ ပြု ပေး မည်” ဟု ပြော ပြ ကြ ၏။

^၂၈ ထို သို့ ဒါ ဝိဒ် နှင့် လူ တို့ ပြော ဆို နေ ကြ သည် ကို ဒါ ဝိဒ် ၏ အစ် ကို အ ကြီး ဆုံး ဖြစ် သူ ဧ လျာ ဘ ကြား သိ လျှင် ဒါ ဝိဒ် ကို အ မျက် ထွက် ၍ “သင် အ ဘယ် ကြောင့် ဤ နေ ရာ သို့ ဆင်း လာ သ နည်း။ တော ကန္တာ ရ မှ သိုး အ နည်း ငယ် ကို မည် သူ နှင့် ထား ခဲ့ သ နည်း။ သင် ၌ မာန် မာ န ရှိ‌ ကြောင်း၊ မ ကောင်း သော စိတ် ကူး ရှိ နေ ကြောင်း ငါ သိ ၏။ တိုက် ပွဲ ကို ကြည့် လို ၍ သင် လာ ခဲ့ သည် မ ဟုတ် လော့” ဟု သူ့ အား ပြော ဆို လေ ၏။ ^၂၉ ဒါ ဝိဒ် က လည်း “ယ ခု အ ကျွန်ုပ် မည် သို့ ပြု မိ သ နည်း။ ဤ အ ကြောင်း အ ရာ ကို မေး ခွင့် မ ရှိ သ လော” ဟု ပြန် ပြော ပြီး၊ ^၂၀ ဧ လျာ ဘ ထံ မှ လှည့် ထွက် သွား ၍ အ ခြား သူ တို့ အား ထို အ ကြောင်း အ ရာ ကို မေး မြန်း ရာ သူ တို့ က ယ ခင် ဖြေ ခဲ့ သည့် အ တိုင်း ပြန် ဖြေ ကြ ၏။

^၃၁ ဒါ ဝိဒ် ပြော သော စ ကား ကို ကြား သော သူ အ ချို့ တို့ က ရှော လု မင်း ကြီး ထံ သို့ လျှောက် တင် ကြ သ ဖြင့် ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် ကို ဆင့် ခေါ် လေ ၏။ ^၃၂ ဒါ ဝိဒ် က လည်း ရှော လု မင်း ကြီး အား “ထို သူ ကြောင့် မည် သူ မျှ စိတ် မ ပျက် ကြ ပါ နှင့်။ အ ‌ရှင့် အ စေ အ ပါး အ ကျွန်ုပ် သည် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို ထွက် တိုက် ပါ မည်” ဟု လျှောက် တင် ရာ၊ ^၃၃ ရှော လု မင်း ကြီး က ဒါ ဝိဒ် အား “ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို သင် ထွက် တိုက် နိုင် မည် မ ဟုတ်။ သင် ကား လူ ငယ် မျှ သာ ရှိ သေး ၏။ ထို သူ မှာ ငယ် ရွယ် စဉ် က ပင် စစ် သူ ရဲ ဖြစ် ခဲ့ ၏” ဟု ဆို ၏။

^၃၄ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် က ရှော လု မင်း ကြီး အား “အ ရှင့် အ စေ အ ပါး သည် ဖ ခင် ၏ သိုး များ ကို ထိန်း ကျောင်း နေ စဉ် ခြင်္သေ့၊ ဝက် ဝံ တို့ သည် လာ ၍ သိုး အုပ် ထဲ မှ သိုး သ ငယ် ကို ကိုက် ဆွဲ ပါ ၏။ ^၃၅ ထို အ ခါ အ ကျွန်ုပ် သည် ခြင်္သေ့၊ ဝက် ဝံ တို့ ကို လိုက် ၍ တိုက် ခိုက် ပြီး ထို အ ကောင် တို့ ၏ ပါး စပ် မှ သိုး တို့ ကို ကယ် ခဲ့ ပါ ၏။ ထို အ ကောင် က အ ကျွန်ုပ် ကို ပြန် လည် တိုက် ခိုက် လျှင် ထို အ ကောင် ၏ မုတ် ဆိတ် ကို ဖမ်း ဆွဲ ပြီး ရိုက် သတ် ပါ ၏။ ^၃၆ ထို သို့ ခြင်္သေ့ နှင့် ဝက် ဝံ တို့ ကို အ ရှင့် အ စေ အ ပါး သတ် ခဲ့ ပါ ၏။ အ သက် ရှင် တော် မူ သော ဘု ရား သ ခင် ၏ စစ် သည် တို့ ကို စော် ကား နေ သည့် အ ရေ ဖျား လှီး ခြင်း မ ခံ သော ဤ ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား သည် လည်း ထို အ ကောင် ထဲ မှ တစ် ကောင် ကဲ့ သို့ သာ ဖြစ် ပါ သည်” ဟု လျှောက် တင် ၏။ ^၃၇ ထို့ ပြင် ဒါ ဝိဒ် က “ခြင်္သေ့ လက်၊ ဝက် ဝံ လက် မှ အ ကျွန်ုပ် ကို ကယ် တော် မူ သော ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ၏ လက် မှ လည်း ကယ် တော် မူ လိမ့် မည်” ဟု ဆို လျှင် ရှော လု မင်း ကြီး က ဒါ ဝိဒ် အား “သို့ ဖြစ် လျှင် သွား ပါ လော့။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင် နှင့် အ တူ ရှိ တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု ဆို ပြီး၊

^၃၈ ရှော လု မင်း ကြီး သည် မိ မိ ၏ စစ် ဝတ် တန် ဆာ များ ကို ဒါ ဝိဒ် အား ဝတ် ဆင် စေ ၏။ ဦး ခေါင်း တွင် ကြေး နီ ခ မောက် ကို ဆောင်း စေ ပြီး သံ ချပ် အင်္ကျီ ကို ဝတ် စေ ၏။ ^၃၉ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် စစ် ဝတ် တန် ဆာ ပေါ် ၌ ဓား ကို သိုင်း လွယ် ထား ပြီး လမ်း လျှောက် ကြည့် ၏။ စစ် ဝတ် တန် ဆာ ကို တစ် ခါ မျှ မ ဝတ် ဖူး သ ဖြင့် လျှောက် ၍ မ ရ။ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် က ရှော လု မင်း ကြီး အား “အ ကျွန်ုပ် ဝတ် နေ ကျ မ ဟုတ် သော ဤ ဝတ် စုံ များ နှင့် မ သွား နိုင် ပါ” ဟု ဆို ပြီး ဒါ ဝိဒ် သည် ကိုယ် ပေါ် မှ စစ် ဝတ်တန် ဆာ များ ကို ချွတ် ပစ် လေ ၏။ ^၄၀ ထို့ နောက် သူ့ တောင် ဝှေး ကို ယူ ၍ စမ်း ချောင်း ထဲ မှ ကျောက် စ ရစ် ခဲ ငါး လုံး ကို ရွေး ယူ ပြီး မိ မိ ၏ သိုး ထိန်း လွယ် အိတ် ထဲ ထည့် ၏။ ထို့ နောက် လောက် လွှဲ ကို ကိုင် လျက် ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ထံ ချဉ်း ကပ် သွား ၏။

^၄၁ ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား သည် ဒါ ဝိဒ် ထံ သို့ ချဉ်း ကပ် လာ ၏။ ဒိုင်း လွှား ကိုင် သူ လည်း သူ့ ရှေ့ မှ သွား ၏။ ^၄၂ ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား သည် ငယ် ရွယ် နု နယ် ၍ နီ မြန်း သော အ သား အ ရေ နှင့် ခန့် ညား သော ရုပ် ရည် ရှိ သော ဒါ ဝိဒ် ကို မြင် သော အ ခါ အ ထင် သေး သော အ ကြည့် ဖြင့် ကြည့် ၏။ ^၄၃ ထို့ နောက် ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား က ဒါ ဝိဒ် အား “သင် သည် တောင် ဝှေး မျှ လောက် ဖြင့် ငါ့ ထံ လာ သည် မှာ ငါ သည် ခွေး ဖြစ် ၍ လော” ဟု ဆို လျက် ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား သည် မိ မိ ၏ ဘု ရား ကို တိုင် တည် ၍ ဒါ ဝိဒ် ကို ကျိန် ဆဲ ၏။ ^၄၄ ထို့ ပြင် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား က ဒါ ဝိဒ် အား “ငါ့ ထံ သို့ လာ ခဲ့။ သင့် အ သား ကို မိုး ကောင်း ကင် ငှက် များ၊ တော တိ ရစ္ဆာန် များ အား ကျွေး ပစ် မည်” ဟု ဆို ၏။

^၄၅ ဒါ ဝိဒ် က လည်း ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား အား “သင် သည် ဓား၊ လှံ တို၊ လှံ ရှည် တို့ ဖြင့် ငါ့ ထံ လာ ၏။ ငါ မူ ကား သင် စော် ကား ပြော ဆို နေ သော အစ္စ ရေး စစ် သည် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ကောင်း ကင် ဗိုလ် ခြေ အ ရှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ နာ မ တော် ဖြင့် သင့် ထံ လာ ၏။ ^၄၆ ယ နေ့ တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင့် ကို ငါ့ လက် သို့ အပ် နှံ တော် မူ မည်။ သင့် ကို ငါ သတ် ပြီး သင့် ခေါင်း ကို ဖြတ် ပစ် မည်။ ယ နေ့ ပင် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး စစ် သည် အ သေ ကောင် များ ကို မိုး ကောင်း ကင် ငှက် များ၊ တော ရိုင်း တိ ရစ္ဆာန် များ အား ကျွေး ပစ် မည်။ သို့ မှ သာ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ၌ ဘု ရား သ ခင် ရှိ တော် မူ ကြောင်း ကို ကမ္ဘာ မြေ တစ် ခွင် လုံး သိ ရ ကြ လိမ့် မည်။ ^၄၇ ထို့ ပြင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဓား၊ လှံ အား ဖြင့် ကယ် တင် သည် မ ဟုတ် ကြောင်း ကို ဤ လူ ထု ကြီး သိ ရ လိမ့် မည်။ စစ် မှု သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ အ ရေး ဖြစ် ၍ ကိုယ် တော် သည် သင် တို့ ကို ငါ တို့ လက် သို့ အပ် နှံ တော် မူ မည်” ဟု ဆို ၏။

^၄၈ ထို အ ခါ ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား သည် ဒါ ဝိဒ် ကို တိုက် ခိုက် ရန် ရှေ့ သို့ တိုး လာ ရာ ဒါ ဝိဒ် သည် လည်း သူ့ ကို ရင် ဆိုင် တိုက် ခိုက် ရန် အ လျင် အ မြန် ပြေး သွား ၏။ ^၄၉ ဒါ ဝိဒ် သည် အိတ် ထဲ မှ ‌ကျောက် တစ် လုံး ကို နှိုက် ယူ ပြီး လွှဲ ပစ် လိုက် ရာ ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ၏ န ဖူး ကို ထိ မှန် ၍ န ဖူး ပေါက် သွား သ ဖြင့် ထို သူ သည် မြေ ပေါ် သို့ မှောက် လျက် လဲ ကျ သွား‌ လေ ၏။ ^၅၀ ဤ သို့ ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် သည် လောက် လွှဲ တစ် ခု၊ ကျောက် တစ် လုံး ဖြင့် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို အ နိုင် ရ ခဲ့ ၏။ လက် ထဲ တွင် ဓား မ ပါ ဘဲ ဒါ ဝိဒ် သည် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို တိုက် ခိုက် သတ် ဖြတ် နိုင် ခဲ့ ၏။ ^၅၁ ဒါ ဝိဒ် သည် ပြေး သွား ၍ ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို ဖိ နင်း ထား ၏။ ထို သူ ၏ ဓား ကို လည်း ဓား အိမ် မှ ဆွဲ ထုတ် ယူ ပြီး လျှင် ထို ဓား ဖြင့် သူ့ ကို သတ် ကာ ဦး ခေါင်း ကို ဖြတ် လေ ၏။ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ သည် လည်း မိ မိ တို့ ၏ လူ စွမ်း ကောင်း ကျ ဆုံး သည် ကို မြင် လျှင် ထွက် ပြေး ကြ လေ ၏။

^၅၂ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား နှင့် ယု ဒ အ မျိုး သား တို့ သည် ထ ၍ ကြွေး ကြော် လျက် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို ချိုင့် ဝှမ်း တိုင် အောင် လည်း ကောင်း၊ ဧ ကြုန် မြို့ တံ ခါး တိုင် အောင် လည်း ကောင်း လိုက် လံ တိုက် ခိုက် ကြ ရာ အ သတ် ခံ ရ သော ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ သည် ရှာ ရိမ် မြို့ မှ စ ၍ ဂါ သ မြို့ နှင့် ဧ ကြုန် မြို့ တိုင် အောင် လမ်း တစ် လျှောက် တွင် လဲ ကျ လျက် ရှိ နေ ကြ ၏။ ^၅၃ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို လိုက် လံ တိုက် ခိုက် ရာ မှ ပြန် လာ ပြီး သူ တို့ ၏ တပ် စ ခန်း တို့ ကို လည်း ဝင် ရောက် လု ယက် ကြ ၏။

^၅၄ ဒါ ဝိဒ် သည် လည်း ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ၏ ဦး ခေါင်း ကို ယူ ပြီး ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ယူ လာ ၏။ ထို သူ ၏ လက် နက် တို့ ကို မူ မိ မိ တဲ ၌ ထား လေ ၏။

^၅၅ ဖိ လိတ္တိ လူ စွမ်း ကောင်း ကို တိုက် ခိုက် ရန် ထွက် သွား သော ဒါ ဝိဒ် ကို ရှော လု မင်း ကြီး ကြည့် ပြီး စစ် သူ ကြီး အာ ဗ နာ အား “အာ ဗ နာ၊ ဤ လူ ငယ် သည် မည် သူ့ သား နည်း” ဟု မေး လျှင် အာ ဗ နာ က “အ ရှင် မင်း ကြီး အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ အ ကျွန်ုပ် မ သိ ပါ” ဟု လျှောက် ၏။ ^၅၆ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က “ဤ လူ ငယ် သည် မည် သူ့ သား ဖြစ် ကြောင်း စုံ စမ်း လော့” ဟု အ မိန့် ပေး ၏။

^၅၇ ဒါ ဝိဒ် သည် ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ကို သတ် ပြီး သူ ၏ လက် ထဲ တွင် ထို ဖိ လိတ္တိ ပြည် သား ၏ ဦး ခေါင်း ကို ကိုင် လျက် ပြန် လာ စဉ် အာ ဗ နာ သည် သူ့ ကို ခေါ် ၍ ရှော လု မင်း ကြီး ရှေ့ သို့ ခေါ် သွင်း လေ ၏။ ^၅၈ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး က သူ့ အား “အ ချင်း လူ ငယ်၊ သင် သည် မည် သူ့ သား နည်း” ဟု မေး လျှင် ဒါ ဝိဒ် က “အ ကျွန်ုပ် သည် အ ရှင့် အ စေ အ ပါး၊ ဗက် လင် မြို့ သား ယေ ရှဲ ၏ သား ဖြစ် ပါ သည်” ဟု လျှောက် ၏။

17

¹ Now the Philistines gathered together their armies to battle; and they were gathered together at Socoh, which belongs to Judah, and encamped between Socoh and Azekah in Ephesdammim. ² Saul and the men of Israel were gathered together, and encamped in the valley of Elah, and set the battle in array against the Philistines. ³ The Philistines stood on the mountain on the one side, and Israel stood on the mountain on the other side: and there was a valley between them.

⁴ A champion out of the camp of the Philistines named Goliath of Gath, whose height was six cubits and a span A cubit is the length from the tip of the middle finger to the elbow on a man’s arm, or about 18 inches or 46 centimeters. A span is the length from the tip of a man’s thumb to the tip of his little finger when his hand is stretched out (about half a cubit, or 9 inches, or 22.8 cm.) Therefore, Goliath was about 9 feet and 9 inches or 2.97 meters tall. went out. ⁵ He had a helmet of bronze on his head, and he wore a coat of mail; and the weight of the coat was five thousand shekels A shekel is about 10 grams or about 0.35 ounces, so 5,000 shekels is about 50 kilograms or 110 pounds. of bronze. ⁶ He had bronze shin armor on his legs and a bronze javelin between his shoulders. ⁷ The staff of his spear was like a weaver’s beam; and his spear’s head weighed six hundred shekels of iron. A shekel is about 10 grams or about 0.35 ounces, so 600 shekels is about 6 kilograms or about 13 pounds. His shield bearer went before him.

⁸ He stood and cried to the armies of Israel, and said to them, “Why have you come out to set your battle in array? Am I not a Philistine, and you servants to Saul? Choose a man for yourselves, and let him come down to me. ⁹ If he is able to fight with me and kill me, then will we be your servants; but if I prevail against him and kill him, then you will be our servants and serve us.” ¹⁰ The Philistine said, “I defy the armies of Israel today! Give me a man, that we may fight together!”

¹¹ When Saul and all Israel heard those words of the Philistine, they were dismayed and greatly afraid.

¹² Now David was the son of that Ephrathite of Bethlehem Judah, whose name was Jesse; and he had eight sons. The man was an elderly old man in the days of Saul. ¹³ The three oldest sons of Jesse had gone after Saul to the battle; and the names of his three sons who went to the battle were Eliab the firstborn, and next to him Abinadab, and the third Shammah. ¹⁴ David was the youngest; and the three oldest followed Saul. ¹⁵ Now David went back and forth from Saul to feed his father’s sheep at Bethlehem.

¹⁶ The Philistine came near morning and evening, and presented himself forty days.

¹⁷ Jesse said to David his son, “Now take for your brothers an ephah 1 ephah is about 22 liters or about 2/3 of a bushel. of this parched grain and these ten loaves, and carry them quickly to the camp to your brothers; ¹⁸ and bring these ten cheeses to the captain of their thousand; and see how your brothers are doing, and bring back news.” ¹⁹ Now Saul, and they, and all the men of Israel were in the valley of Elah, fighting with the Philistines.

²⁰ David rose up early in the morning and left the sheep with a keeper, and took the provisions and went, as Jesse had commanded him. He came to the place of the wagons as the army which was going out to the fight shouted for the battle. ²¹ Israel and the Philistines put the battle in array, army against army. ²² David left his baggage in the hand of the keeper of the baggage and ran to the army, and came and greeted his brothers. ²³ As he talked with them, behold, the champion, the Philistine of Gath, Goliath by name, came up out of the ranks of the Philistines, and said the same words; and David heard them.

²⁴ All the men of Israel, when they saw the man, fled from him and were terrified. ²⁵ The men of Israel said, “Have you seen this man who has come up? He has surely come up to defy Israel. The king will give great riches to the man who kills him, and will give him his daughter, and will make his father’s house tax-free in Israel.”

²⁶ David spoke to the men who stood by him, saying, “What shall be done to the man who kills this Philistine and takes away the reproach from Israel? For who is this uncircumcised Philistine, that he should defy the armies of the living God?” ²⁷ The people answered him in this way, saying, “So shall it be done to the man who kills him.”

²⁸ Eliab his oldest brother heard when he spoke to the men; and Eliab’s anger burned against David, and he said, “Why have you come down? With whom have you left those few sheep in the wilderness? I know your pride and the evil of your heart; for you have come down that you might see the battle.” ²⁹ David said, “What have I now done? Is there not a cause?” ³⁰ He turned away from him toward another, and spoke like that again; and the people answered him again the same way.

³¹ When the words were heard which David spoke, they rehearsed them before Saul; and he sent for him. ³² David said to Saul, “Let no man’s heart fail because of him. Your servant will go and fight with this Philistine.” ³³ Saul said to David, “You are not able to go against this Philistine to fight with him; for you are but a youth, and he a man of war from his youth.”

³⁴ David said to Saul, “Your servant was keeping his father’s sheep; and when a lion or a bear came and took a lamb out of the flock, ³⁵ I went out after him, struck him, and rescued it out of his mouth. When he arose against me, I caught him by his beard, struck him, and killed him. ³⁶ Your servant struck both the lion and the bear. This uncircumcised Philistine shall be as one of them, since he has defied the armies of the living God.” ³⁷ David said, “Yahweh, who delivered me out of the paw of the lion and out of the paw of the bear, will deliver me out of the hand of this Philistine.” Saul said to David, “Go! Yahweh will be with you.”

³⁸ Saul dressed David with his clothing. He put a helmet of bronze on his head, and he clad him with a coat of mail. ³⁹ David strapped his sword on his clothing and he tried to move, for he had not tested it. David said to Saul, “I can’t go with these, for I have not tested them.” Then David took them off. ⁴⁰ He took his staff in his hand, and chose for himself five smooth stones out of the brook, and put them in the pouch of his shepherd’s bag which he had. His sling was in his hand; and he came near to the Philistine.

⁴¹ The Philistine walked and came near to David; and the man who bore the shield went before him. ⁴² When the Philistine looked around and saw David, he disdained him; for he was but a youth, and ruddy, and had a good looking face. ⁴³ The Philistine said to David, “Am I a dog, that you come to me with sticks?” The Philistine cursed David by his gods. ⁴⁴ The Philistine said to David, “Come to me, and I will give your flesh to the birds of the sky and to the animals of the field.”

⁴⁵ Then David said to the Philistine, “You come to me with a sword, with a spear, and with a javelin; but I come to you in the name of Yahweh of Armies, the God of the armies of Israel, whom you have defied. ⁴⁶ Today, Yahweh will deliver you into my hand. I will strike you and take your head from off you. I will give the dead bodies of the army of the Philistines today to the birds of the sky and to the wild animals of the earth, that all the earth may know that there is a God in Israel, ⁴⁷ and that all this assembly may know that Yahweh doesn’t save with sword and spear; for the battle is Yahweh’s, and he will give you into our hand.”

⁴⁸ When the Philistine arose, and walked and came near to meet David, David hurried and ran toward the army to meet the Philistine. ⁴⁹ David put his hand in his bag, took a stone and slung it, and struck the Philistine in his forehead. The stone sank into his forehead, and he fell on his face to the earth. ⁵⁰ So David prevailed over the Philistine with a sling and with a stone, and struck the Philistine and killed him; but there was no sword in David’s hand. ⁵¹ Then David ran, stood over the Philistine, took his sword, drew it out of its sheath, killed him, and cut off his head with it. When the Philistines saw that their champion was dead, they fled.

⁵² The men of Israel and of Judah arose and shouted, and pursued the Philistines as far as Gai and to the gates of Ekron. The wounded of the Philistines fell down by the way to Shaaraim, even to Gath and to Ekron. ⁵³ The children of Israel returned from chasing after the Philistines, and they plundered their camp.

⁵⁴ David took the head of the Philistine and brought it to Jerusalem, but he put his armor in his tent.

⁵⁵ When Saul saw David go out against the Philistine, he said to Abner, the captain of the army, “Abner, whose son is this youth?” Abner said, “As your soul lives, O king, I can’t tell.” ⁵⁶ The king said, “Inquire whose son the young man is!”

⁵⁷ As David returned from the slaughter of the Philistine, Abner took him and brought him before Saul with the head of the Philistine in his hand. ⁵⁸ Saul said to him, “Whose son are you, you young man?” David answered, “I am the son of your servant Jesse the Bethlehemite.”