၇

^၁ လူ သည် မြေ ကြီး ပေါ် တွင် ခက် ခဲ ပင် ပန်း စွာ လုပ် ကိုင် ကြ ရ ပါ သည် တ ကား။ လူ အ သက် ရှင် သော နေ့ ရက် တို့ သည် သူ ရင်း ငှား ၏ နေ့ ရက် ကဲ့ သို့ ဖြစ် ပါ သည် တ ကား။ ^၂ ကျွန် သည် အ ရိပ် ကို တောင့် တ မိ သ ကဲ့ သို့၊ သူ ရင်း ငှား သည် လုပ် အား ခ ကို မျှော် နေ ရ သ ကဲ့ သို့ ဖြစ် ပါ သည် တ ကား။ ^၃ ထို နည်း တူ ငါ သည် လည်း အ ဓိပ္ပာယ် မဲ့ သော လ များ ကို သာ ဖြတ် သန်း ရ ပြီ။ ငါ့ အ တွက် ဒုက္ခ ည များ ကို လည်း သတ် မှတ် ထား ပြီ။ ^၄ ‘မည် သည့် အ ချိန် မှ နိုး ထ လာ ရ ပါ မည် နည်း’ ဟူ သော အ တွေး ဖြင့် ငါ အိပ် စက် ရ ၏။ ည တာ လည်း ရှည် လွန်း လှ သ ဖြင့် မိုး သောက် ချိန် တိုင် တစ် ချိန် လုံး လူး လိမ့် နေ ရ ၏။ ^၅ ငါ့ တစ် ကိုယ် လုံး လည်း လောက် ကောင် နှင့် ရွှံ့ ဖတ် များ ကပ် နေ ၏။ ငါ့ အ ရေ ပြား မှာ လည်း ပြည် ဖု တို့ ပေါက် ပြဲ ယို ကျ လျက် ရှိ ၏။

^၆ ငါ ၏ နေ့ ရက် တို့ သည် ရက် ကန်း လွန်း ထက် မြန် ၍ မျှော် လင့် ချက် ကင်း မဲ့ စွာ ကုန် ဆုံး သွား ၏။ ^၇ ငါ့ အ သက် သည် လေ သက် သက် သာ ဖြစ် ကြောင်း အောက် မေ့ တော် မူ ပါ။ ကောင်း စား ခြင်း ကို ပြန် ကြုံ တွေ့ ရ တော့ မည် မ ဟုတ် ပါ။ ^၈ ငါ့ ကို မြင် ခဲ့ ရ သော မျက် စိ များ သည် ငါ့ ကို မြင် ရ တော့ မည် မ ဟုတ်။ ငါ့ ကို ရှာ သော် လည်း ငါ ရှိ တော့ မည် မ ဟုတ်။ ^၉ လေ လွင့် ပျောက် ကွယ် သွား တတ် သော မိုး တိမ် ကဲ့ သို့ မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ဆင်း သွား သော သူ လည်း ပြန် တက် လာ နိုင် မည် မ ဟုတ်။ ^၁၀ သူ့ အိမ် သို့ သူ ပြန် လာ နိုင် တော့ မည် မ ဟုတ်။ သူ့ နေ ရာ သည် လည်း သူ့ ကို သိ တော့ မည် မ ဟုတ်။

^၁၁ ထို့ ကြောင့် ငါ သည် နှုတ် ဆိတ် ၍ မ နေ နိုင် ပါ။ နာ ကြည်း သော စိတ် ဖြင့် ငါ ပြော မည်။ ခါး သီး သော စိတ် ဝိ ညာဉ် ဖြင့် ငါ ညည်း တွား မည်။ ^၁၂ ကိုယ် တော် သည် အ ကျွန်ုပ် ကို စောင့် ကြပ် ထား သည် မှာ အ ကျွန်ုပ် သည် ပင် လယ် ကြီး လော၊ မြွေ န ဂါး ကြီး လော။ ^၁၃ အ ကျွန်ုပ် က ‘ငါ့ ခု တင် သည် ငါ့ ကို နှစ် သိမ့် ပေး လိမ့် မည်။ ငါ့ အိပ် ရာ သည် ငါ့ စိတ် ဒုက္ခ ကို သက် သာ စေ လိမ့် မည်’ ဟု တွေး နေ စဉ် မှာ ပင်၊ ^၁၄ ကိုယ် တော် သည် အိပ် မက် များ ဖြင့် အ ကျွန်ုပ် ကို ခြောက် လှန့် ပြီး စိတ် အာ ရုံ များ ဖြင့် အ ကျွန်ုပ် ကို ခြိမ်း ခြောက် တော် မူ ၏။ ^၁၅ ထို့ ကြောင့် ဤ ကိုယ် ခန္ဓာ နှင့် နေ ရ သည် ထက် အ သက် ရှူ ကြပ် ပြီး သေ သွား ခြင်း ကို လို လား မိ ပါ ၏။ ^၁၆ ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် ရွံ ရှာ မိ ပါ ၏။ ထာ ဝ စဉ် အ သက် ရှင် ရ မည် လည်း မ ဟုတ် ပါ။ အ ကျွန်ုပ် ၏ နေ့ ရက် များ လည်း အ ချည်း နှီး ပင် ဖြစ် သော ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် ကို ပစ် ထား လိုက် ပါ။ ^၁၇ လူ သည် မည် သို့ သော သူ ဖြစ် ၍ ကိုယ် တော် သည် သူ့ ကို ချီး မြှောက် ပြီး ကိုယ် တော် ၏ စိတ် ထဲ တွင် သူ့ ကို အ လေး ထား ရ သ နည်း။ ^၁၈ ကိုယ် တော် သည် သူ့ ကို နံ နက် တိုင်း အ ကြည့် အ ရှု ကြွ လာ ၍ မ ခြား မ လပ် စစ် ဆေး တော် မူ ရ သ နည်း။ ^၁၉ မည် သည့် အ ချိန် အ ထိ အ ကျွန်ုပ် ထံ မှ မျက် နှာ တော် မ လွှဲ ဘဲ နေ တော် မူ မည် နည်း။ တံ တွေး မျို ချ ချိန် မှာ ပင် အ လွတ် မ ပေး ဘဲ နေ ပါ သည် တ ကား။

^၂၀ လူ ကို စောင့် ကြည့်‌ တော် မူ သော အ ရှင်၊ အ ကျွန်ုပ် အ ပြစ် ပြု မိ ပြီ လော။ ကိုယ် တော့် ကို မည် သို့ ပြု မိ ပါ သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် သည် ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် ဝန် ထုပ် ဝန် ပိုး ဖြစ် ရ သည် အ ထိ အ ဘယ် ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် ကို ပစ် မှတ် ထား တော် မူ ပါ သ နည်း။ ^၂၁ အ ကျွန်ုပ် ကျူး လွန် မိ သော အ ပြစ် ကို အ ဘယ် ကြောင့် ခွင့် လွှတ် တော် မ မူ ပါ သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် ၏ ဒု စ ရိုက် ကို အ ဘယ် ကြောင့် ဖယ် ရှား တော် မ မူ ပါ သ နည်း။ ယ ခု မြေ မှုန့် ၌ အ ကျွန်ုပ် အိပ် ရ ပါ တော့ မည်။ ကိုယ် တော် သည် အ ကျွန်ုပ် ကို ကြိုး စား ရှာ သော် လည်း တွေ့ ရ တော့ မည် မ ဟုတ် ပါ” ဟု ညည်း ဆို လေ ၏။

7

¹ “Isn’t a man forced to labor on earth? Aren’t his days like the days of a hired hand? ² As a servant who earnestly desires the shadow, as a hireling who looks for his wages, ³ so I am made to possess months of misery, wearisome nights are appointed to me. ⁴ When I lie down, I say, ‘When will I arise, and the night be gone?’ I toss and turn until the dawning of the day. ⁵ My flesh is clothed with worms and clods of dust. My skin closes up, and breaks out afresh.

⁶ My days are swifter than a weaver’s shuttle, and are spent without hope. ⁷ Oh remember that my life is a breath. My eye will no more see good. ⁸ The eye of him who sees me will see me no more. Your eyes will be on me, but I will not be. ⁹ As the cloud is consumed and vanishes away, so he who goes down to Sheol Sheol is the place of the dead. will come up no more. ¹⁰ He will return no more to his house, neither will his place know him any more.

¹¹ “Therefore I will not keep silent. I will speak in the anguish of my spirit. I will complain in the bitterness of my soul. ¹² Am I a sea, or a sea monster, that you put a guard over me? ¹³ When I say, ‘My bed will comfort me. My couch will ease my complaint,’ ¹⁴ then you scare me with dreams and terrify me through visions, ¹⁵ so that my soul chooses strangling, death rather than my bones. ¹⁶ I loathe my life. I don’t want to live forever. Leave me alone, for my days are but a breath. ¹⁷ What is man, that you should magnify him, that you should set your mind on him, ¹⁸ that you should visit him every morning, and test him every moment? ¹⁹ How long will you not look away from me, nor leave me alone until I swallow down my spittle?

²⁰ If I have sinned, what do I do to you, you watcher of men? Why have you set me as a mark for you, so that I am a burden to myself? ²¹ Why do you not pardon my disobedience, and take away my iniquity? For now will I lie down in the dust. You will seek me diligently, but I will not be.”

၇

^၁ လူ သည် မြေ ကြီး ပေါ် တွင် ခက် ခဲ ပင် ပန်း စွာ လုပ် ကိုင် ကြ ရ ပါ သည် တ ကား။ လူ အ သက် ရှင် သော နေ့ ရက် တို့ သည် သူ ရင်း ငှား ၏ နေ့ ရက် ကဲ့ သို့ ဖြစ် ပါ သည် တ ကား။ ^၂ ကျွန် သည် အ ရိပ် ကို တောင့် တ မိ သ ကဲ့ သို့၊ သူ ရင်း ငှား သည် လုပ် အား ခ ကို မျှော် နေ ရ သ ကဲ့ သို့ ဖြစ် ပါ သည် တ ကား။ ^၃ ထို နည်း တူ ငါ သည် လည်း အ ဓိပ္ပာယ် မဲ့ သော လ များ ကို သာ ဖြတ် သန်း ရ ပြီ။ ငါ့ အ တွက် ဒုက္ခ ည များ ကို လည်း သတ် မှတ် ထား ပြီ။ ^၄ ‘မည် သည့် အ ချိန် မှ နိုး ထ လာ ရ ပါ မည် နည်း’ ဟူ သော အ တွေး ဖြင့် ငါ အိပ် စက် ရ ၏။ ည တာ လည်း ရှည် လွန်း လှ သ ဖြင့် မိုး သောက် ချိန် တိုင် တစ် ချိန် လုံး လူး လိမ့် နေ ရ ၏။ ^၅ ငါ့ တစ် ကိုယ် လုံး လည်း လောက် ကောင် နှင့် ရွှံ့ ဖတ် များ ကပ် နေ ၏။ ငါ့ အ ရေ ပြား မှာ လည်း ပြည် ဖု တို့ ပေါက် ပြဲ ယို ကျ လျက် ရှိ ၏။

^၆ ငါ ၏ နေ့ ရက် တို့ သည် ရက် ကန်း လွန်း ထက် မြန် ၍ မျှော် လင့် ချက် ကင်း မဲ့ စွာ ကုန် ဆုံး သွား ၏။ ^၇ ငါ့ အ သက် သည် လေ သက် သက် သာ ဖြစ် ကြောင်း အောက် မေ့ တော် မူ ပါ။ ကောင်း စား ခြင်း ကို ပြန် ကြုံ တွေ့ ရ တော့ မည် မ ဟုတ် ပါ။ ^၈ ငါ့ ကို မြင် ခဲ့ ရ သော မျက် စိ များ သည် ငါ့ ကို မြင် ရ တော့ မည် မ ဟုတ်။ ငါ့ ကို ရှာ သော် လည်း ငါ ရှိ တော့ မည် မ ဟုတ်။ ^၉ လေ လွင့် ပျောက် ကွယ် သွား တတ် သော မိုး တိမ် ကဲ့ သို့ မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ဆင်း သွား သော သူ လည်း ပြန် တက် လာ နိုင် မည် မ ဟုတ်။ ^၁၀ သူ့ အိမ် သို့ သူ ပြန် လာ နိုင် တော့ မည် မ ဟုတ်။ သူ့ နေ ရာ သည် လည်း သူ့ ကို သိ တော့ မည် မ ဟုတ်။

^၁၁ ထို့ ကြောင့် ငါ သည် နှုတ် ဆိတ် ၍ မ နေ နိုင် ပါ။ နာ ကြည်း သော စိတ် ဖြင့် ငါ ပြော မည်။ ခါး သီး သော စိတ် ဝိ ညာဉ် ဖြင့် ငါ ညည်း တွား မည်။ ^၁၂ ကိုယ် တော် သည် အ ကျွန်ုပ် ကို စောင့် ကြပ် ထား သည် မှာ အ ကျွန်ုပ် သည် ပင် လယ် ကြီး လော၊ မြွေ န ဂါး ကြီး လော။ ^၁၃ အ ကျွန်ုပ် က ‘ငါ့ ခု တင် သည် ငါ့ ကို နှစ် သိမ့် ပေး လိမ့် မည်။ ငါ့ အိပ် ရာ သည် ငါ့ စိတ် ဒုက္ခ ကို သက် သာ စေ လိမ့် မည်’ ဟု တွေး နေ စဉ် မှာ ပင်၊ ^၁၄ ကိုယ် တော် သည် အိပ် မက် များ ဖြင့် အ ကျွန်ုပ် ကို ခြောက် လှန့် ပြီး စိတ် အာ ရုံ များ ဖြင့် အ ကျွန်ုပ် ကို ခြိမ်း ခြောက် တော် မူ ၏။ ^၁၅ ထို့ ကြောင့် ဤ ကိုယ် ခန္ဓာ နှင့် နေ ရ သည် ထက် အ သက် ရှူ ကြပ် ပြီး သေ သွား ခြင်း ကို လို လား မိ ပါ ၏။ ^၁၆ ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် ရွံ ရှာ မိ ပါ ၏။ ထာ ဝ စဉ် အ သက် ရှင် ရ မည် လည်း မ ဟုတ် ပါ။ အ ကျွန်ုပ် ၏ နေ့ ရက် များ လည်း အ ချည်း နှီး ပင် ဖြစ် သော ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် ကို ပစ် ထား လိုက် ပါ။ ^၁၇ လူ သည် မည် သို့ သော သူ ဖြစ် ၍ ကိုယ် တော် သည် သူ့ ကို ချီး မြှောက် ပြီး ကိုယ် တော် ၏ စိတ် ထဲ တွင် သူ့ ကို အ လေး ထား ရ သ နည်း။ ^၁၈ ကိုယ် တော် သည် သူ့ ကို နံ နက် တိုင်း အ ကြည့် အ ရှု ကြွ လာ ၍ မ ခြား မ လပ် စစ် ဆေး တော် မူ ရ သ နည်း။ ^၁၉ မည် သည့် အ ချိန် အ ထိ အ ကျွန်ုပ် ထံ မှ မျက် နှာ တော် မ လွှဲ ဘဲ နေ တော် မူ မည် နည်း။ တံ တွေး မျို ချ ချိန် မှာ ပင် အ လွတ် မ ပေး ဘဲ နေ ပါ သည် တ ကား။

^၂၀ လူ ကို စောင့် ကြည့်‌ တော် မူ သော အ ရှင်၊ အ ကျွန်ုပ် အ ပြစ် ပြု မိ ပြီ လော။ ကိုယ် တော့် ကို မည် သို့ ပြု မိ ပါ သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် သည် ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် ဝန် ထုပ် ဝန် ပိုး ဖြစ် ရ သည် အ ထိ အ ဘယ် ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် ကို ပစ် မှတ် ထား တော် မူ ပါ သ နည်း။ ^၂၁ အ ကျွန်ုပ် ကျူး လွန် မိ သော အ ပြစ် ကို အ ဘယ် ကြောင့် ခွင့် လွှတ် တော် မ မူ ပါ သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် ၏ ဒု စ ရိုက် ကို အ ဘယ် ကြောင့် ဖယ် ရှား တော် မ မူ ပါ သ နည်း။ ယ ခု မြေ မှုန့် ၌ အ ကျွန်ုပ် အိပ် ရ ပါ တော့ မည်။ ကိုယ် တော် သည် အ ကျွန်ုပ် ကို ကြိုး စား ရှာ သော် လည်း တွေ့ ရ တော့ မည် မ ဟုတ် ပါ” ဟု ညည်း ဆို လေ ၏။

7

¹ “Isn’t a man forced to labor on earth? Aren’t his days like the days of a hired hand? ² As a servant who earnestly desires the shadow, as a hireling who looks for his wages, ³ so I am made to possess months of misery, wearisome nights are appointed to me. ⁴ When I lie down, I say, ‘When will I arise, and the night be gone?’ I toss and turn until the dawning of the day. ⁵ My flesh is clothed with worms and clods of dust. My skin closes up, and breaks out afresh.

⁶ My days are swifter than a weaver’s shuttle, and are spent without hope. ⁷ Oh remember that my life is a breath. My eye will no more see good. ⁸ The eye of him who sees me will see me no more. Your eyes will be on me, but I will not be. ⁹ As the cloud is consumed and vanishes away, so he who goes down to Sheol Sheol is the place of the dead. will come up no more. ¹⁰ He will return no more to his house, neither will his place know him any more.

¹¹ “Therefore I will not keep silent. I will speak in the anguish of my spirit. I will complain in the bitterness of my soul. ¹² Am I a sea, or a sea monster, that you put a guard over me? ¹³ When I say, ‘My bed will comfort me. My couch will ease my complaint,’ ¹⁴ then you scare me with dreams and terrify me through visions, ¹⁵ so that my soul chooses strangling, death rather than my bones. ¹⁶ I loathe my life. I don’t want to live forever. Leave me alone, for my days are but a breath. ¹⁷ What is man, that you should magnify him, that you should set your mind on him, ¹⁸ that you should visit him every morning, and test him every moment? ¹⁹ How long will you not look away from me, nor leave me alone until I swallow down my spittle?

²⁰ If I have sinned, what do I do to you, you watcher of men? Why have you set me as a mark for you, so that I am a burden to myself? ²¹ Why do you not pardon my disobedience, and take away my iniquity? For now will I lie down in the dust. You will seek me diligently, but I will not be.”