၁၄

^၁ ထို အ ချိန် တွင် နယ် စား ဟေ ရုဒ် သည် ယေ ရှု ၏ သ တင်း တော် ကို ကြား ၍၊ ^၂ သူ ၏ ငယ် သား တို့ အား “ဤ သူ သည် ဗတ္တိ ဇံ ဆ ရာ ယော ဟန် ဖြစ် ၏။ သူ သည် သေ သော သူ တို့ ထဲ မှ ထ မြောက် လေ ပြီ။ ထို့ ကြောင့် သူ ၌ တန် ခိုး လက္ခ ဏာ များ ထင် ရှား နေ ၏” ဟု ဆို လေ ၏။

^၃ အ ကြောင်း မူ ကား ဟေ ရုဒ် သည် မိ မိ အစ် ကို ဖိ လိပ္ပု ၏ ဇ နီး ဟေ ရော ဒိ ကိစ္စ ကြောင့် ယော ဟန် ကို ဖမ်း ဆီး ချုပ် နှောင် ၍ ထောင် ထဲ ၌ ချ ထား ခဲ့ ၏။ ^၄ အ ဘယ် ကြောင့် ဆို သော် ယော ဟန် က “သင် သည် ထို အ မျိုး သ မီး ကို သိမ်း ယူ ခြင်း မှာ တ ရား တော် နှင့် မ ညီ ပါ” ဟု ဟေ ရုဒ် အား ပြော ခဲ့ သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။ ^၅ ဟေ ရုဒ် သည် ယော ဟန် ကို သတ် လို သော် လည်း လူ ထု ကို ကြောက် လေ ၏။ အ ကြောင်း မူ ကား သူ တို့ သည် ယော ဟန် ကို ပ ရော ဖက် တစ် ပါး အ ဖြစ် မှတ် ယူ ကြ ၏။

^၆ သို့ သော် ဟေ ရုဒ် ၏ မွေး နေ့ ရောက် လာ သော အ ခါ အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ကျင်း ပ သော အ ခါ'။ ဟေ ရော ဒိ ၏ သ မီး သည် ဧည့် သည် တော် များ ရှေ့ ၌ က ပြ လျက် ဟေ ရုဒ် ကို နှစ် သက်‌ စေ ၏။ ^၇ ထို့ ကြောင့် ဟေ ရုဒ် သည် “သင် တောင်း သ မျှ ကို ပေး မည်” ဟု သူ့ အား က တိ သစ္စာ ပြု လေ ၏။ ^၈ ထို အ ခါ မိန်း က လေး သည် မိ ခင် ၏ တိုက် တွန်း ချက် အ ရ “ဗတ္တိ ဇံ ဆ ရာ ယော ဟန် ၏ ဦး ခေါင်း ကို ဤ လင် ပန်း ပေါ် တင် ၍ ကျွန် မ အား ပေး ပါ” ဟု တောင်း ဆို လေ ၏။

^၉ မင်း ကြီး သည် စိတ် မ ကောင်း ဖြစ် သော် လည်း ပြု ထား သော က တိ သစ္စာ ကို လည်း ကောင်း၊ မိ မိ နှင့် အ တူ စား သောက် ပွဲ ၌ ထိုင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'လျောင်း'။ ဂျူး လူ မျိုး တို့ သည် အ တူ တ ကွ စား သောက် ကြ သော အ ခါ လျောင်း ၍ စား သောက် လေ့ ရှိ ကြ သည်။ နေ သော သူ တို့ ၏ မျက် နှာ ကို လည်း ကောင်း ထောက် ၍ ပေး လိုက် ရန် အ မိန့် ပေး ကာ၊ ^၁၀ လူ ကို စေ လွှတ် ပြီး ယော ဟန် ၏ ဦး ခေါင်း ကို ထောင် ထဲ ၌ ဖြတ် စေ ၏။ ^၁၁ ထို့ နောက် ယော ဟန် ၏ ဦး ခေါင်း ကို လင် ပန်း ပေါ် တင် ၍ ယူ လာ ကာ မိန်း က လေး အား ပေး လေ သော် သူ သည် မိ မိ ၏ မိ ခင် ထံ သို့ ယူ ဆောင် သွား လေ ၏။

^၁၂ ထို အ ခါ ယော ဟန် ၏ တ ပည့် တို့ သည် လာ ၍ အ လောင်း ကို ယူ ဆောင် သွား ပြီး လျှင် သူ့ ကို သင်္ဂြိုဟ် ကြ လေ ၏။ ထို့ နောက် ယေ ရှု ထံ လာ ၍ ကြား လျှောက် ကြ ၏။

^၁၃ ယေ ရှု သည် ထို သ တင်း ကို ကြား သော အ ခါ ထို အ ရပ် မှ လူ သူ ကင်း ဝေး ရာ အ ရပ် သို့ လှေ ဖြင့် တစ် ကိုယ် တည်း ကြွ တော် မူ ၏။ သို့ သော် လူ ထု ပ ရိ သတ် များ သည် ကြား သိ လျှင် မြို့ ရွာ များ မှ ထွက် ၍ နောက် တော် သို့ ကုန်း ကြောင်း ဖြင့် လိုက် ကြ ၏။ ^၁၄ ကိုယ် တော် သည် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ယေ ရှု သည်'။ လှေ မှ ဆင်း သော အ ခါ များ စွာ သော လူ ထု ပ ရိ သတ် ကို မြင် လျှင် သူ တို့ အ ပေါ် ကြင် နာ စိတ် ရှိ တော် မူ ၍ မ ကျန်း မာ သော သူ တို့ ကို ကျန်း မာ စေ တော် မူ ၏။

^၁၅ ည နေ ချမ်း အ ချိန် ရောက် သော အ ခါ တ ပည့် တော် တို့ သည် အ ထံ တော် သို့ ချဉ်း ကပ် ၍ “ဤ နေ ရာ သည် လူ သူ ကင်း ဝေး ရာ အ ရပ် ဖြစ် ပြီး အ ချိန် လည်း လွန် နေ ပါ ပြီ။ လူ ထု ပ ရိ သတ် တို့ သည် ကျေး ရွာ များ သို့ သွား ၍ မိ မိ တို့ အ တွက် စား စ ရာ များ ဝယ် ယူ နိုင် ရန် သူ တို့ ကို ပြန် လွှတ် တော် မူ ပါ” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၁၆ သို့ သော် ယေ ရှု က “သူ တို့ သွား ရန် မ လို။ သင် တို့ ကိုယ် တိုင် သူ တို့ အား စား စ ရာ ပေး ကြ လော့” ဟု တ ပည့် တော် တို့ အား မိန့် တော် မူ ၏။

^၁၇ တ ပည့် တော် တို့ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် တို့ တွင် ဤ နေ ရာ ၌ မုန့် ငါး လုံး နှင့် ငါး နှစ် ကောင် မှ တစ် ပါး မည် သည့် အ ရာ မှ မ ရှိ ပါ” ဟု ကိုယ် တော် အား လျှောက် ကြ ၏။ ^၁၈ ကိုယ် တော် က လည်း “၎င်း တို့ ကို ငါ့ ထံ ဤ နေ ရာ သို့ ယူ ခဲ့ ကြ လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၁၉ ထို့ နောက် လူ ထု ပ ရိ သတ် တို့ ကို မြက် ခင်း ပေါ် ထိုင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'လျောင်း'။ ဂျူး လူ မျိုး တို့ သည် အ တူ တ ကွ စား သောက် ကြ သော အ ခါ လျောင်း ၍ စား သောက် လေ့ ရှိ ကြ သည်။ ကြ ရန် အ မိန့် ပေး တော် မူ ၍ မုန့် ငါး လုံး နှင့် ငါး နှစ် ကောင် ကို ယူ လျက် မိုး ကောင်း ကင် သို့ မျှော် ကြည့် ကာ ကျေး ဇူး တော် ချီး မွမ်း ပြီး လျှင် မုန့် ကို ဖဲ့ ၍ တ ပည့် တော် တို့ အား ပေး တော် မူ ၏။ တ ပည့် တော် တို့ သည် လည်း လူ ထု ပ ရိ သတ် တို့ အား ဝေ ပေး ကြ ၏။

^၂၀ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် စား ၍ ဝ ကြ ၏။ ထို့ နောက် ကြွင်း ကျန် သော မုန့် အ ကျိုး အ ပဲ့ များ ကို ကောက် သိမ်း ကြ ရာ တစ် ဆယ့် နှစ် တောင်း အ ပြည့် ရ ကြ ၏။ ^၂၁ စား သော သူ တို့ မှာ အ မျိုး သ မီး များ နှင့် က လေး သူ ငယ် များ မ ပါ ဘဲ ယောက်ျား ငါး ထောင် ခန့် ရှိ ၏။

^၂၂ ထို့ နောက် ကိုယ် တော် သည် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ယေ ရှု သည်'။ ချက် ချင်း ပင် တ ပည့် တော် တို့ ကို လှေ ပေါ် သို့ တက် စေ ၍ တစ် ဖက် ကမ်း သို့ မိ မိ ရှေ့ မှ ကူး နှင့် ‌စေ တော် မူ ပြီး တစ် ချိန် တည်း မှာ ပင် လူ ထု ပ ရိ သတ် များ ကို ပြန် လွှတ် တော် မူ ၏။ ^၂၃ လူ ထု ပ ရိ သတ် များ ကို ပြန် လွှတ် ပြီး နောက် ကိုယ် တော် သည် ဆု တောင်း ရန် တောင် ပေါ် သို့ တစ် ကိုယ် တည်း တက် တော် မူ ၏။ ည နေ ချမ်း အ ချိန် ရောက် သော အ ခါ ထို နေ ရာ ၌ ကိုယ် တော် တစ် ပါး တည်း ရှိ တော် မူ ၏။ ^၂၄ ထို စဉ် လှေ သည် ကမ်း မှ အ တော် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'စ တာ ဒီ ယွန် များ စွာ' (၁ စ တာ ဒီ ယွန် = ၆၀၇ ပေ)။ ဝေး ကွာ နေ ပြီး အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ပင် လယ် အ လယ် ၌ ရှိ ပြီး'။ လေ ဆန် ဖြစ် သော ကြောင့် လှိုင်း များ ၏ ရိုက် ခတ် ခြင်း ကို ခံ နေ ရ ၏။

^၂၅ မိုး သောက် ယံ အ ချိန် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'ည ၏ စ တုတ္ထ အ ချိန်'။ ၌ ကိုယ် တော် သည် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ယေ ရှု သည်'။ ပင် လယ် ပေါ် တွင် လမ်း လျှောက် လျက် သူ တို့ ထံ သို့ ကြွ တော် မူ ၏။ ^၂၆ တ ပည့် တော် တို့ သည် ပင် လယ် ပေါ် တွင် ကိုယ် တော် လမ်း လျှောက် နေ သည် ကို မြင် လျှင် တုန် လှုပ် ချောက် ချား ၍ “တစ္ဆေ” ဟု အ လန့် တ ကြား အော် ဟစ် ကြ ၏။ ^၂၇ သို့ သော် ယေ ရှု က “မ စိုး ရိမ် ကြ နှင့်။ ငါ ပင် ဖြစ် ၏။ မ ကြောက် ကြ နှင့်” ဟု သူ တို့ အား ချက် ချင်း မိန့် တော် မူ ၏။

^၂၈ ထို အ ခါ ပေ တ ရု က “သ ခင် ဘု ရား၊ ကိုယ် တော် ဖြစ် သည် မှန် လျှင် ကိုယ် တော် ထံ သို့ ‌ရေ ပေါ် မှာ လျှောက် လာ ရ မည့် အ ကြောင်း အ ကျွန်ုပ် ကို အ မိန့် ပေး တော် မူ ပါ” ဟု လျှောက်‌ လေ ၏။ ^၂၉ ကိုယ် တော် က လည်း “လာ ခဲ့ လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ရာ ပေ တ ရု သည် လှေ မှ ဆင်း ၍ ရေ ပေါ် လမ်း လျှောက် လျက် ယေ ရှု ထံ သို့ သွား လေ ၏။ ^၃၀ သို့ သော် ပြင်း ထန် သော လေ ကို မြင် လျှင် ကြောက် ၍ ရေ နစ် စ ပြု သည် နှင့် “သ ခင် ဘု ရား၊ အ ကျွန်ုပ် ကို ကယ် တော် မူ ပါ” ဟု အော် ဟစ် လေ ၏။ ^၃၁ ထို အ ခါ ယေ ရှု သည် ချက် ချင်း လက် တော် ကို ဆန့် ၍ သူ့ ကို ကိုင် ဆွဲ ကာ “ယုံ ကြည် အား နည်း သော သူ၊ အ ဘယ် ကြောင့် သံ သ ယ ဖြစ် သ နည်း” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။

^၃၂ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် လှေ ပေါ် သို့ တက် ကြ ရာ လေ သည် ငြိမ် သွား လေ ၏။ ^၃၃ ထို အ ခါ လှေ ပေါ် ၌ ရှိ သော သူ တို့ သည် ကိုယ် တော် ကို ရှိ ခိုး လျက် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ကိုယ် တော် ကို လာ ၍ ရှိ ခိုး လျက်'။ “ကိုယ် တော် သည် အ မှန် ပင် ဘု ရား သ ခင် ၏ သား တော် ဖြစ် ပါ ၏” ဟု လျှောက် ကြ ၏။

^၃၄ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် ပင် လယ် ကို ကူး ၍ ဂင်္နေ သ ရက် မြို့ သို့ ရောက် ကြ ၏။ ^၃၅ ထို အ ရပ် ၌ ရှိ သော လူ တို့ သည် ကိုယ် တော် ကို မှတ် မိ ကြ သ ဖြင့် ထို ဒေ သ ဝန်း ကျင် တစ် ခု လုံး သို့ လူ ကို ‌စေ လွှတ် ၍ နာ မ ကျန်း ဖြစ် သူ ရှိ သ မျှ တို့ ကို အ ထံ တော် သို့ ခေါ် ဆောင် လာ ပြီး လျှင်၊ ^၃၆ သူ တို့ အား ကိုယ် တော် ၏ ဝတ် ရုံ တော် ပန်း ဖွား ကို မျှ တို့ ထိ ခွင့် ပြု ပါ မည့် အ ကြောင်း ကိုယ် တော် ကို တောင်း ပန် ကြ ၏။ တို့ ထိ ရ သော သူ ရှိ သ မျှ တို့ သည် လည်း ရော ဂါ ပျောက် ကင်း ခြင်း အ ခွင့် ကို ရ ကြ ၏။

14

¹ At that time, Herod the tetrarch heard the report concerning Jesus, ² and said to his servants, “This is John the Baptizer. He is risen from the dead. That is why these powers work in him.”

³ For Herod had arrested John, bound him, and put him in prison for the sake of Herodias, his brother Philip’s wife. ⁴ For John said to him, “It is not lawful for you to have her.” ⁵ When he would have put him to death, he feared the multitude, because they counted him as a prophet.

⁶ But when Herod’s birthday came, the daughter of Herodias danced among them and pleased Herod. ⁷ Therefore he promised with an oath to give her whatever she should ask. ⁸ She, being prompted by her mother, said, “Give me here on a platter the head of John the Baptizer.”

⁹ The king was grieved, but for the sake of his oaths and of those who sat at the table with him, he commanded it to be given, ¹⁰ and he sent and beheaded John in the prison. ¹¹ His head was brought on a platter and given to the young lady; and she brought it to her mother.

¹² His disciples came, took the body, and buried it. Then they went and told Jesus.

¹³ Now when Jesus heard this, he withdrew from there in a boat to a deserted place apart. When the multitudes heard it, they followed him on foot from the cities. ¹⁴ Jesus went out, and he saw a great multitude. He had compassion on them and healed their sick.

¹⁵ When evening had come, his disciples came to him, saying, “This place is deserted, and the hour is already late. Send the multitudes away, that they may go into the villages, and buy themselves food.” ¹⁶ But Jesus said to them, “They don’t need to go away. You give them something to eat.”

¹⁷ They told him, “We only have here five loaves and two fish.” ¹⁸ He said, “Bring them here to me.” ¹⁹ He commanded the multitudes to sit down on the grass; and he took the five loaves and the two fish, and looking up to heaven, he blessed, broke and gave the loaves to the disciples; and the disciples gave to the multitudes.

²⁰ They all ate and were filled. They took up twelve baskets full of that which remained left over from the broken pieces. ²¹ Those who ate were about five thousand men, in addition to women and children.

²² Immediately Jesus made the disciples get into the boat and go ahead of him to the other side, while he sent the multitudes away. ²³ After he had sent the multitudes away, he went up into the mountain by himself to pray. When evening had come, he was there alone. ²⁴ But the boat was now in the middle of the sea, distressed by the waves, for the wind was contrary.

²⁵ In the fourth watch of the night, The night was equally divided into four watches, so the fourth watch is approximately 3:00 a.m. to sunrise. Jesus came to them, walking on the sea. See Job 9:8 ²⁶ When the disciples saw him walking on the sea, they were troubled, saying, “It’s a ghost!” and they cried out for fear. ²⁷ But immediately Jesus spoke to them, saying, “Cheer up! It is I! or, I AM!   Don’t be afraid.”

²⁸ Peter answered him and said, “Lord, if it is you, command me to come to you on the waters.” ²⁹ He said, “Come!” Peter stepped down from the boat and walked on the waters to come to Jesus. ³⁰ But when he saw that the wind was strong, he was afraid, and beginning to sink, he cried out, saying, “Lord, save me!” ³¹ Immediately Jesus stretched out his hand, took hold of him, and said to him, “You of little faith, why did you doubt?”

³² When they got up into the boat, the wind ceased. ³³ Those who were in the boat came and worshiped him, saying, “You are truly the Son of God!”

³⁴ When they had crossed over, they came to the land of Gennesaret. ³⁵ When the people of that place recognized him, they sent into all that surrounding region and brought to him all who were sick; ³⁶ and they begged him that they might just touch the fringe or, tassel of his garment. As many as touched it were made whole.

၁၄

^၁ ထို အ ချိန် တွင် နယ် စား ဟေ ရုဒ် သည် ယေ ရှု ၏ သ တင်း တော် ကို ကြား ၍၊ ^၂ သူ ၏ ငယ် သား တို့ အား “ဤ သူ သည် ဗတ္တိ ဇံ ဆ ရာ ယော ဟန် ဖြစ် ၏။ သူ သည် သေ သော သူ တို့ ထဲ မှ ထ မြောက် လေ ပြီ။ ထို့ ကြောင့် သူ ၌ တန် ခိုး လက္ခ ဏာ များ ထင် ရှား နေ ၏” ဟု ဆို လေ ၏။

^၃ အ ကြောင်း မူ ကား ဟေ ရုဒ် သည် မိ မိ အစ် ကို ဖိ လိပ္ပု ၏ ဇ နီး ဟေ ရော ဒိ ကိစ္စ ကြောင့် ယော ဟန် ကို ဖမ်း ဆီး ချုပ် နှောင် ၍ ထောင် ထဲ ၌ ချ ထား ခဲ့ ၏။ ^၄ အ ဘယ် ကြောင့် ဆို သော် ယော ဟန် က “သင် သည် ထို အ မျိုး သ မီး ကို သိမ်း ယူ ခြင်း မှာ တ ရား တော် နှင့် မ ညီ ပါ” ဟု ဟေ ရုဒ် အား ပြော ခဲ့ သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။ ^၅ ဟေ ရုဒ် သည် ယော ဟန် ကို သတ် လို သော် လည်း လူ ထု ကို ကြောက် လေ ၏။ အ ကြောင်း မူ ကား သူ တို့ သည် ယော ဟန် ကို ပ ရော ဖက် တစ် ပါး အ ဖြစ် မှတ် ယူ ကြ ၏။

^၆ သို့ သော် ဟေ ရုဒ် ၏ မွေး နေ့ ရောက် လာ သော အ ခါ အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ကျင်း ပ သော အ ခါ'။ ဟေ ရော ဒိ ၏ သ မီး သည် ဧည့် သည် တော် များ ရှေ့ ၌ က ပြ လျက် ဟေ ရုဒ် ကို နှစ် သက်‌ စေ ၏။ ^၇ ထို့ ကြောင့် ဟေ ရုဒ် သည် “သင် တောင်း သ မျှ ကို ပေး မည်” ဟု သူ့ အား က တိ သစ္စာ ပြု လေ ၏။ ^၈ ထို အ ခါ မိန်း က လေး သည် မိ ခင် ၏ တိုက် တွန်း ချက် အ ရ “ဗတ္တိ ဇံ ဆ ရာ ယော ဟန် ၏ ဦး ခေါင်း ကို ဤ လင် ပန်း ပေါ် တင် ၍ ကျွန် မ အား ပေး ပါ” ဟု တောင်း ဆို လေ ၏။

^၉ မင်း ကြီး သည် စိတ် မ ကောင်း ဖြစ် သော် လည်း ပြု ထား သော က တိ သစ္စာ ကို လည်း ကောင်း၊ မိ မိ နှင့် အ တူ စား သောက် ပွဲ ၌ ထိုင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'လျောင်း'။ ဂျူး လူ မျိုး တို့ သည် အ တူ တ ကွ စား သောက် ကြ သော အ ခါ လျောင်း ၍ စား သောက် လေ့ ရှိ ကြ သည်။ နေ သော သူ တို့ ၏ မျက် နှာ ကို လည်း ကောင်း ထောက် ၍ ပေး လိုက် ရန် အ မိန့် ပေး ကာ၊ ^၁၀ လူ ကို စေ လွှတ် ပြီး ယော ဟန် ၏ ဦး ခေါင်း ကို ထောင် ထဲ ၌ ဖြတ် စေ ၏။ ^၁၁ ထို့ နောက် ယော ဟန် ၏ ဦး ခေါင်း ကို လင် ပန်း ပေါ် တင် ၍ ယူ လာ ကာ မိန်း က လေး အား ပေး လေ သော် သူ သည် မိ မိ ၏ မိ ခင် ထံ သို့ ယူ ဆောင် သွား လေ ၏။

^၁၂ ထို အ ခါ ယော ဟန် ၏ တ ပည့် တို့ သည် လာ ၍ အ လောင်း ကို ယူ ဆောင် သွား ပြီး လျှင် သူ့ ကို သင်္ဂြိုဟ် ကြ လေ ၏။ ထို့ နောက် ယေ ရှု ထံ လာ ၍ ကြား လျှောက် ကြ ၏။

^၁၃ ယေ ရှု သည် ထို သ တင်း ကို ကြား သော အ ခါ ထို အ ရပ် မှ လူ သူ ကင်း ဝေး ရာ အ ရပ် သို့ လှေ ဖြင့် တစ် ကိုယ် တည်း ကြွ တော် မူ ၏။ သို့ သော် လူ ထု ပ ရိ သတ် များ သည် ကြား သိ လျှင် မြို့ ရွာ များ မှ ထွက် ၍ နောက် တော် သို့ ကုန်း ကြောင်း ဖြင့် လိုက် ကြ ၏။ ^၁၄ ကိုယ် တော် သည် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ယေ ရှု သည်'။ လှေ မှ ဆင်း သော အ ခါ များ စွာ သော လူ ထု ပ ရိ သတ် ကို မြင် လျှင် သူ တို့ အ ပေါ် ကြင် နာ စိတ် ရှိ တော် မူ ၍ မ ကျန်း မာ သော သူ တို့ ကို ကျန်း မာ စေ တော် မူ ၏။

^၁၅ ည နေ ချမ်း အ ချိန် ရောက် သော အ ခါ တ ပည့် တော် တို့ သည် အ ထံ တော် သို့ ချဉ်း ကပ် ၍ “ဤ နေ ရာ သည် လူ သူ ကင်း ဝေး ရာ အ ရပ် ဖြစ် ပြီး အ ချိန် လည်း လွန် နေ ပါ ပြီ။ လူ ထု ပ ရိ သတ် တို့ သည် ကျေး ရွာ များ သို့ သွား ၍ မိ မိ တို့ အ တွက် စား စ ရာ များ ဝယ် ယူ နိုင် ရန် သူ တို့ ကို ပြန် လွှတ် တော် မူ ပါ” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၁၆ သို့ သော် ယေ ရှု က “သူ တို့ သွား ရန် မ လို။ သင် တို့ ကိုယ် တိုင် သူ တို့ အား စား စ ရာ ပေး ကြ လော့” ဟု တ ပည့် တော် တို့ အား မိန့် တော် မူ ၏။

^၁၇ တ ပည့် တော် တို့ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် တို့ တွင် ဤ နေ ရာ ၌ မုန့် ငါး လုံး နှင့် ငါး နှစ် ကောင် မှ တစ် ပါး မည် သည့် အ ရာ မှ မ ရှိ ပါ” ဟု ကိုယ် တော် အား လျှောက် ကြ ၏။ ^၁၈ ကိုယ် တော် က လည်း “၎င်း တို့ ကို ငါ့ ထံ ဤ နေ ရာ သို့ ယူ ခဲ့ ကြ လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၁၉ ထို့ နောက် လူ ထု ပ ရိ သတ် တို့ ကို မြက် ခင်း ပေါ် ထိုင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'လျောင်း'။ ဂျူး လူ မျိုး တို့ သည် အ တူ တ ကွ စား သောက် ကြ သော အ ခါ လျောင်း ၍ စား သောက် လေ့ ရှိ ကြ သည်။ ကြ ရန် အ မိန့် ပေး တော် မူ ၍ မုန့် ငါး လုံး နှင့် ငါး နှစ် ကောင် ကို ယူ လျက် မိုး ကောင်း ကင် သို့ မျှော် ကြည့် ကာ ကျေး ဇူး တော် ချီး မွမ်း ပြီး လျှင် မုန့် ကို ဖဲ့ ၍ တ ပည့် တော် တို့ အား ပေး တော် မူ ၏။ တ ပည့် တော် တို့ သည် လည်း လူ ထု ပ ရိ သတ် တို့ အား ဝေ ပေး ကြ ၏။

^၂၀ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် စား ၍ ဝ ကြ ၏။ ထို့ နောက် ကြွင်း ကျန် သော မုန့် အ ကျိုး အ ပဲ့ များ ကို ကောက် သိမ်း ကြ ရာ တစ် ဆယ့် နှစ် တောင်း အ ပြည့် ရ ကြ ၏။ ^၂၁ စား သော သူ တို့ မှာ အ မျိုး သ မီး များ နှင့် က လေး သူ ငယ် များ မ ပါ ဘဲ ယောက်ျား ငါး ထောင် ခန့် ရှိ ၏။

^၂၂ ထို့ နောက် ကိုယ် တော် သည် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ယေ ရှု သည်'။ ချက် ချင်း ပင် တ ပည့် တော် တို့ ကို လှေ ပေါ် သို့ တက် စေ ၍ တစ် ဖက် ကမ်း သို့ မိ မိ ရှေ့ မှ ကူး နှင့် ‌စေ တော် မူ ပြီး တစ် ချိန် တည်း မှာ ပင် လူ ထု ပ ရိ သတ် များ ကို ပြန် လွှတ် တော် မူ ၏။ ^၂၃ လူ ထု ပ ရိ သတ် များ ကို ပြန် လွှတ် ပြီး နောက် ကိုယ် တော် သည် ဆု တောင်း ရန် တောင် ပေါ် သို့ တစ် ကိုယ် တည်း တက် တော် မူ ၏။ ည နေ ချမ်း အ ချိန် ရောက် သော အ ခါ ထို နေ ရာ ၌ ကိုယ် တော် တစ် ပါး တည်း ရှိ တော် မူ ၏။ ^၂၄ ထို စဉ် လှေ သည် ကမ်း မှ အ တော် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'စ တာ ဒီ ယွန် များ စွာ' (၁ စ တာ ဒီ ယွန် = ၆၀၇ ပေ)။ ဝေး ကွာ နေ ပြီး အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ပင် လယ် အ လယ် ၌ ရှိ ပြီး'။ လေ ဆန် ဖြစ် သော ကြောင့် လှိုင်း များ ၏ ရိုက် ခတ် ခြင်း ကို ခံ နေ ရ ၏။

^၂၅ မိုး သောက် ယံ အ ချိန် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'ည ၏ စ တုတ္ထ အ ချိန်'။ ၌ ကိုယ် တော် သည် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ယေ ရှု သည်'။ ပင် လယ် ပေါ် တွင် လမ်း လျှောက် လျက် သူ တို့ ထံ သို့ ကြွ တော် မူ ၏။ ^၂၆ တ ပည့် တော် တို့ သည် ပင် လယ် ပေါ် တွင် ကိုယ် တော် လမ်း လျှောက် နေ သည် ကို မြင် လျှင် တုန် လှုပ် ချောက် ချား ၍ “တစ္ဆေ” ဟု အ လန့် တ ကြား အော် ဟစ် ကြ ၏။ ^၂၇ သို့ သော် ယေ ရှု က “မ စိုး ရိမ် ကြ နှင့်။ ငါ ပင် ဖြစ် ၏။ မ ကြောက် ကြ နှင့်” ဟု သူ တို့ အား ချက် ချင်း မိန့် တော် မူ ၏။

^၂၈ ထို အ ခါ ပေ တ ရု က “သ ခင် ဘု ရား၊ ကိုယ် တော် ဖြစ် သည် မှန် လျှင် ကိုယ် တော် ထံ သို့ ‌ရေ ပေါ် မှာ လျှောက် လာ ရ မည့် အ ကြောင်း အ ကျွန်ုပ် ကို အ မိန့် ပေး တော် မူ ပါ” ဟု လျှောက်‌ လေ ၏။ ^၂၉ ကိုယ် တော် က လည်း “လာ ခဲ့ လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ရာ ပေ တ ရု သည် လှေ မှ ဆင်း ၍ ရေ ပေါ် လမ်း လျှောက် လျက် ယေ ရှု ထံ သို့ သွား လေ ၏။ ^၃၀ သို့ သော် ပြင်း ထန် သော လေ ကို မြင် လျှင် ကြောက် ၍ ရေ နစ် စ ပြု သည် နှင့် “သ ခင် ဘု ရား၊ အ ကျွန်ုပ် ကို ကယ် တော် မူ ပါ” ဟု အော် ဟစ် လေ ၏။ ^၃၁ ထို အ ခါ ယေ ရှု သည် ချက် ချင်း လက် တော် ကို ဆန့် ၍ သူ့ ကို ကိုင် ဆွဲ ကာ “ယုံ ကြည် အား နည်း သော သူ၊ အ ဘယ် ကြောင့် သံ သ ယ ဖြစ် သ နည်း” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။

^၃၂ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် လှေ ပေါ် သို့ တက် ကြ ရာ လေ သည် ငြိမ် သွား လေ ၏။ ^၃၃ ထို အ ခါ လှေ ပေါ် ၌ ရှိ သော သူ တို့ သည် ကိုယ် တော် ကို ရှိ ခိုး လျက် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ကိုယ် တော် ကို လာ ၍ ရှိ ခိုး လျက်'။ “ကိုယ် တော် သည် အ မှန် ပင် ဘု ရား သ ခင် ၏ သား တော် ဖြစ် ပါ ၏” ဟု လျှောက် ကြ ၏။

^၃၄ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် ပင် လယ် ကို ကူး ၍ ဂင်္နေ သ ရက် မြို့ သို့ ရောက် ကြ ၏။ ^၃၅ ထို အ ရပ် ၌ ရှိ သော လူ တို့ သည် ကိုယ် တော် ကို မှတ် မိ ကြ သ ဖြင့် ထို ဒေ သ ဝန်း ကျင် တစ် ခု လုံး သို့ လူ ကို ‌စေ လွှတ် ၍ နာ မ ကျန်း ဖြစ် သူ ရှိ သ မျှ တို့ ကို အ ထံ တော် သို့ ခေါ် ဆောင် လာ ပြီး လျှင်၊ ^၃၆ သူ တို့ အား ကိုယ် တော် ၏ ဝတ် ရုံ တော် ပန်း ဖွား ကို မျှ တို့ ထိ ခွင့် ပြု ပါ မည့် အ ကြောင်း ကိုယ် တော် ကို တောင်း ပန် ကြ ၏။ တို့ ထိ ရ သော သူ ရှိ သ မျှ တို့ သည် လည်း ရော ဂါ ပျောက် ကင်း ခြင်း အ ခွင့် ကို ရ ကြ ၏။

14

¹ At that time, Herod the tetrarch heard the report concerning Jesus, ² and said to his servants, “This is John the Baptizer. He is risen from the dead. That is why these powers work in him.”

³ For Herod had arrested John, bound him, and put him in prison for the sake of Herodias, his brother Philip’s wife. ⁴ For John said to him, “It is not lawful for you to have her.” ⁵ When he would have put him to death, he feared the multitude, because they counted him as a prophet.

⁶ But when Herod’s birthday came, the daughter of Herodias danced among them and pleased Herod. ⁷ Therefore he promised with an oath to give her whatever she should ask. ⁸ She, being prompted by her mother, said, “Give me here on a platter the head of John the Baptizer.”

⁹ The king was grieved, but for the sake of his oaths and of those who sat at the table with him, he commanded it to be given, ¹⁰ and he sent and beheaded John in the prison. ¹¹ His head was brought on a platter and given to the young lady; and she brought it to her mother.

¹² His disciples came, took the body, and buried it. Then they went and told Jesus.

¹³ Now when Jesus heard this, he withdrew from there in a boat to a deserted place apart. When the multitudes heard it, they followed him on foot from the cities. ¹⁴ Jesus went out, and he saw a great multitude. He had compassion on them and healed their sick.

¹⁵ When evening had come, his disciples came to him, saying, “This place is deserted, and the hour is already late. Send the multitudes away, that they may go into the villages, and buy themselves food.” ¹⁶ But Jesus said to them, “They don’t need to go away. You give them something to eat.”

¹⁷ They told him, “We only have here five loaves and two fish.” ¹⁸ He said, “Bring them here to me.” ¹⁹ He commanded the multitudes to sit down on the grass; and he took the five loaves and the two fish, and looking up to heaven, he blessed, broke and gave the loaves to the disciples; and the disciples gave to the multitudes.

²⁰ They all ate and were filled. They took up twelve baskets full of that which remained left over from the broken pieces. ²¹ Those who ate were about five thousand men, in addition to women and children.

²² Immediately Jesus made the disciples get into the boat and go ahead of him to the other side, while he sent the multitudes away. ²³ After he had sent the multitudes away, he went up into the mountain by himself to pray. When evening had come, he was there alone. ²⁴ But the boat was now in the middle of the sea, distressed by the waves, for the wind was contrary.

²⁵ In the fourth watch of the night, The night was equally divided into four watches, so the fourth watch is approximately 3:00 a.m. to sunrise. Jesus came to them, walking on the sea. See Job 9:8 ²⁶ When the disciples saw him walking on the sea, they were troubled, saying, “It’s a ghost!” and they cried out for fear. ²⁷ But immediately Jesus spoke to them, saying, “Cheer up! It is I! or, I AM!   Don’t be afraid.”

²⁸ Peter answered him and said, “Lord, if it is you, command me to come to you on the waters.” ²⁹ He said, “Come!” Peter stepped down from the boat and walked on the waters to come to Jesus. ³⁰ But when he saw that the wind was strong, he was afraid, and beginning to sink, he cried out, saying, “Lord, save me!” ³¹ Immediately Jesus stretched out his hand, took hold of him, and said to him, “You of little faith, why did you doubt?”

³² When they got up into the boat, the wind ceased. ³³ Those who were in the boat came and worshiped him, saying, “You are truly the Son of God!”

³⁴ When they had crossed over, they came to the land of Gennesaret. ³⁵ When the people of that place recognized him, they sent into all that surrounding region and brought to him all who were sick; ³⁶ and they begged him that they might just touch the fringe or, tassel of his garment. As many as touched it were made whole.