၄၂

^၁ အီ ဂျစ် ပြည် တွင် စား နပ် ရိက္ခာ ရှိ ကြောင်း ယာ ကုပ် ကြား သိ ရ ၏။ ထို အ ခါ ယာ ကုပ် က သူ ၏ သား တို့ အား “သင် တို့ သည် တစ် ဦး ကို တစ် ဦး အ ဘယ် ကြောင့် ကြည့် ၍ သာ နေ ကြ သ နည်း” ဟု ဆို ၏။ ^၂ တစ် ဖန် ယာ ကုပ် က “အီ ဂျစ် ပြည် ၌ စား နပ် ရိက္ခာ ရှိ ကြောင်း ငါ ကြား ရ ပြီ။ ငါ တို့ သည် မ သေ ဘဲ အ သက် ရှင် မည့် အ ကြောင်း ထို ပြည် သို့ ဆင်း သွား ၍ အ စား အ စာ ကို ဝယ် ယူ ကြ လော့” ဟု ဆို ၏။ ^၃ ထို အ ခါ ယော သပ် ၏ အစ် ကို ဆယ် ယောက် တို့ သည် ဂျုံ စ ပါး ဝယ် ယူ ရန် အီ ဂျစ် ပြည် သို့ ဆင်း သွား ကြ ၏။ ^၄ ယော သပ် ၏ ညီ ဗင်္ယာ မိန် ကို ကား “ဗင်္ယာ မိန် အ‌ ပေါ် အန္တ ရာယ် ကျ ရောက် ကောင်း ကျ ရောက် လိမ့် မည်” ဟု စိုး ရိမ် သ ဖြင့် ယာ ကုပ် သည် သူ့ ကို အစ် ကို တို့ နှင့် အ တူ မ လွှတ် ပေ။

^၅ ခါ နာန် ပြည် ၌ လည်း ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ကျ ရောက် သ ဖြင့် အစ္စ ရေး ၏ သား တို့ သည် အ ခြား သူ များ နှင့် အ တူ အ စား အ စာ ဝယ် ယူ ရန် သွား ကြ ၏။ ^၆ ထို အ ချိန် ၌ ယော သပ် သည် တိုင်း ပြည် ကို အုပ် စိုး သော ဘု ရင် ခံ ဖြစ် ပြီး ပြည် သူ ပြည် သား အ ပေါင်း တို့ အား အ စား အ စာ ရောင်း ချ ပေး သော သူ ဖြစ် ၏။ ယော သပ် ၏ အစ် ကို တို့ သည် ရောက် လာ ၍ သူ့ ရှေ့ ၌ မြေ မှာ ပျပ် ဝပ် ကြ ၏။ ^၇ ယော သပ် သည် မိ မိ ၏ အစ် ကို တို့ ကို မြင် သော အ ခါ သူ တို့ ကို မှတ် မိ သော် လည်း မ သိ ဟန် ဆောင် လျက် ကြမ်း တမ်း စွာ ပြော ဆို ၏။ ယော သပ် က သူ တို့ အား “သင် တို့ သည် အ ဘယ် က လာ ကြ သ နည်း” ဟု မေး လျှင် သူ တို့ က “အ စား အ စာ ဝယ် ယူ ရန် ခါ နာန် ပြည် မှ လာ ကြ ပါ ၏” ဟု ပြန် လျှောက် ကြ ၏။ ^၈ ယော သပ် သည် အစ် ကို တို့ ကို မှတ် မိ သော် လည်း သူ တို့ က ယော သပ် ကို မ မှတ် မိ ကြ။

^၉ ယော သပ် သည် သူ တို့ နှင့် ပတ် သက် ၍ မက် ခဲ့ သော အိပ် မက် ကို သ တိ ရ သ ဖြင့် သူ တို့ အား “သင် တို့ သည် ဤ ပြည် ၏ အား နည်း ချက် ကို စူး စမ်း ရန် လာ သော သူ လျှို များ ဖြစ် ကြ ၏” ဟု ဆို ၏။ ^၁၀ သူ တို့ က လည်း “ထို သို့ မ ဟုတ် ပါ သ ခင်၊ သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ သည် အ စား အ စာ ဝယ် ယူ ရန် သာ ရောက် လာ ကြ ခြင်း ဖြစ် ပါ ၏။ ^၁၁ အ ကျွန်ုပ် တို့ အား လုံး သည် ဖ ခင် တစ် ဦး တည်း မှ ပေါက် ဖွား သော သား များ ဖြစ် ကြ ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ရိုး သား သော သူ များ ဖြစ် ကြ ပါ ၏။ သ ခင့် အ စေ အ ပါး ဖြစ် သော အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သူ လျှို မ ဟုတ် ပါ” ဟု ယော သပ် အား လျှောက် ကြ ၏။ ^၁၂ သို့ သော် ယော သပ် က သူ တို့ အား “မ ဟုတ် ပါ။ သင် တို့ သည် ဤ ပြည် ၏ အား နည်း ချက် ကို စူ စမ်း ရန် ရောက် လာ ကြ ခြင်း ဖြစ် ၏” ဟု ဆို ၏။

^၁၃ ထို အ ခါ သူ တို့ က “သ ခင့် အ စေ အ ပါး ဖြစ် သော အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ခါ နာန် ပြည် က တစ် ဖ အေ တည်း မှ ပေါက် ဖွား သော သား များ ဖြစ် ကြ ၍ ညီ အစ် ကို တစ် ဆယ့် နှစ် ယောက် ရှိ ပါ ၏။ အ ငယ် ဆုံး သည် ယ ခု အ ကျွန်ုပ် တို့ ဖ ခင် နှင့် အ တူ နေ ခဲ့ ပါ ၏။ ကျန် တစ် ယောက် ကား မ ရှိ တော့ ပါ” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၁၄ သို့ သော် ယော သပ် က “သင် တို့ ကို ငါ ပြော ခဲ့ သည့် အ တိုင်း သင် တို့ သည် သူ လျှို များ ဖြစ် ကြ ၏။ ^၁၅ သင် တို့ သည် ဤ သို့ စစ် ဆေး ခြင်း ခံ ရ မည်။ ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ အ သက် ကို တိုင် တည် ၍ သင် တို့ ၏ အ ငယ် ဆုံး ညီ သည် ဤ အ ရပ် သို့ မ ရောက် လာ လျှင် သင် တို့ သည် ဤ အ ရပ် မှ မ ထွက် သွား ရ။ ^၁၆ သင် တို့ ၏ စ ကား မှန် သည်၊ မ မှန် သည် ကို စစ် ဆေး ရန် သင် တို့ သည် အ ကျဉ်း ချ ခံ ရ မည်။ သို့ သော် သင် တို့ ထဲ မှ တစ် ‌ယောက် ကို စေ လွှတ် ၍ သူ သည် သင် တို့ ၏ ညီ ကို ခေါ် ဆောင် လာ ပါ စေ။ သို့ မ ဟုတ် လျှင် သင် တို့ သည် သူ လျှို များ ဖြစ် ကြ သည် ဟု ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ အ သက် ကို တိုင် တည် ၍ ငါ ပြော သည်” ဟု သူ တို့ အား ဆို ပြီး လျှင်၊ ^၁၇ ယော သပ် သည် သူ တို့ ကို သုံး ရက် အ ကျဉ်း ချ ထား လေ ၏။

^၁၈ သုံး ရက် မြောက် သော နေ့ ၌ ယော သပ် က သူ တို့ အား “ငါ သည် ဘု ရား သ ခင် ကို ကြောက် ရွံ့ သော သူ ဖြစ် ၏။ သင် တို့ သည် အ သက် ချမ်း သာ ရာ ရ မည့် အ ကြောင်း ဤ သို့ ပြု ကြ လော့။ ^၁၉ သင် တို့ သည် ရိုး သား သော သူ များ ဖြစ် လျှင် သင် တို့ ထဲ မှ ညီ အစ် ကို တစ် ယောက် ကို အ ကျဉ်း ထောင် ထဲ ၌ အ ကျဉ်း ချ ခံ စေ။ ကျန် သော သူ တို့ မူ ကား ပြန် သွား ကြ လော့။ အ စာ ခေါင်း ပါး သော ကြောင့် သင် တို့ ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ အ တွက် စား နပ် ရိက္ခာ ကို ယူ သွား ကြ လော့။ ^၂၀ သင် တို့ ၏ အ ငယ် ဆုံး ညီ ကို ငါ့ ထံ သို့ ခေါ် ဆောင် ခဲ့ ရ မည်။ သို့ ပြု လျှင် သင် တို့ ၏ စ ကား မှန် ကန် ကြောင်း အ တည် ပြု မည်။ သင် တို့ သေ ရ မည် မ ဟုတ် ဟု ဆို ၏။ သူ တို့ သည် လည်း ထို အ တိုင်း ပြု ကြ ၏။

^၂၁ ထို အ ခါ သူ တို့ က “အ ကယ် စင် စစ် ငါ တို့ သည် ငါ တို့ ညီ အ ပေါ် ပြု ခဲ့ သော အ မှု အ တွက် အ ပြစ် ရှိ သော သူ များ ဖြစ် ကြ ၏။ သူ သည် ငါ တို့ ကို အ သ နား ခံ သော အ ခါ သူ စိတ် ဒုက္ခ ရောက် နေ သည် ကို ငါ တို့ မြင် ရ သော် လည်း ငါ တို့ နား မ ထောင် ခဲ့ ကြ ချေ။ ထို့ ကြောင့် ထို ဒုက္ခ သည် ငါ တို့ အ ပေါ် သို့ ရောက် လေ ပြီ” ဟု အ ချင်း ချင်း ပြော ဆို ကြ ၏။ ^၂၂ ရု ဗင် က သူ တို့ အား “‘သူ ငယ် ကို မ ပြစ် မှား ပါ နှင့်’ ဟု သင် တို့ ကို ငါ ပြော ခဲ့ သည် မ ဟုတ် လော။ သို့ သော် သင် တို့ နား မ ထောင် ကြ။ ငါ တို့ သည် ယ ခု သူ ၏ သွေး ကြွေး အ တောင်း ခံ ရ လေ ပြီ” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၂၃ ယော သပ် သည် သူ တို့ ကို စ ကား ပြန် နှင့် ပြော သော ကြောင့် သူ တို့ စ ကား ကို ယော သပ် နား လည် ကြောင်း သူ တို့ မ သိ ကြ။ ^၂၄ ယော သပ် သည် သူ တို့ ထံ မှ လှည့် ထွက် သွား ၍ ငို ကြွေး ၏။ တစ် ဖန် သူ တို့ ထံ သို့ ပြန် လာ ၍ သူ တို့ နှင့် စ ကား ပြော ပြီး လျှင် သူ တို့ ထဲ မှ ရှိ မောင် ကို ယူ ၍ သူ တို့ ရှေ့ ၌ ချည် နှောင် စေ ၏။

^၂၅ ထို့ နောက် သူ တို့ ၏ အိတ် များ ထဲ ၌ ဂျုံ စ ပါး အ ပြည့် ဖြည့် ၍ သူ တို့ ၏ ငွေ များ ကို လည်း သူ တို့ ၏ အိတ် အ သီး သီး ၌ ပြန် ထည့် ပေး ရန် လည်း ကောင်း၊ သူ တို့ အား လမ်း ခ ရီး အ တွက် စား နပ် ရိက္ခာ ထည့် ပေး ရန် လည်း ကောင်း ယော သပ် အ မိန့် ပေး ၏။ ထို သို့ သူ တို့ အ တွက် ပြု ပေး ပြီး နောက်၊ ^၂၆ သူ တို့ သည် စား နပ် ရိက္ခာ များ ကို မိ မိ တို့ ၏ မြည်း များ ပေါ် တင် ပြီး ထို အ ရပ် မှ ထွက် ခွာ သွား ကြ ၏။

^၂၇ စ ခန်း ချ ရာ နေ ရာ ၌ တစ် ယောက် သည် မိ မိ ၏ မြည်း ကို အ စာ ကျွေး ရန် မိ မိ ၏ အိတ် ကို ဖွင့် သော အ ခါ အိတ် ဝ ၌ မိ မိ ၏ ငွေ ကို တွေ့ ၏။ ^၂၈ ထို အ ခါ သူ က မိ မိ ၏ ညီ အစ် ကို တို့ အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ ငွေ ကို ပြန် ထည့် ထား ပါ ပြီ။ ကြည့် ပါ၊ အ ကျွန်ုပ် ၏ အိတ် ထဲ ၌ ရှိ ပါ ၏” ဟု ဆို ၏။ သူ တို့ သည် စိတ် အား လျော့ လျက် ထိတ် လန့် တုန် လှုပ် ကာ “ငါ တို့ ၌ ဘု ရား သ ခင် ပြု တော် မူ သော ဤ အ မှု ကား မည် သို့ နည်း” ဟု ညီ အစ် ကို အ ချင်း ချင်း ပြော ဆို ကြ ၏။

^၂၉ သူ တို့ သည် ခါ နာန် ပြည် ရှိ မိ မိ တို့ ဖ ခင် ယာ ကုပ် ထံ သို့ ရောက် သော အ ခါ မိ မိ တို့ ၌ ဖြစ် ပျက် ခဲ့ သ မျှ တို့ ကို ဖ ခင် အား ပြော ပြ ကြ ၏။ ^၃၀ သူ တို့ က “ထို ပြည် ၏ အ ရှင် သ ခင် သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ အား ကြမ်း တမ်း စွာ ပြော ဆို လျက် ထို ပြည် ကို စူး စမ်း ရန် လာ သော သူ လျှို များ ဟု ထင် မှတ် ပါ ၏။ ^၃၁ သို့ သော် လည်း အ ကျွန်ုပ် တို့ က သူ့ အား ‘အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ရိုး သား သော သူ များ ဖြစ် ကြ ပါ ၏။ သူ လျှို မ ဟုတ် ပါ။ ^၃၂ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ဖ ခင် တစ် ဦး တည်း မှ ပေါက် ဖွား သော သား များ ဖြစ် ကြ ၍ ညီ အစ် ကို တစ် ဆယ့် နှစ် ယောက် ရှိ ပါ ၏။ တစ် ယောက် ကား မ ရှိ တော့ ပါ။ အ ငယ် ဆုံး ကား ယ ခု အ ကျွန်ုပ် တို့ ဖ ခင် နှင့် အ တူ ခါ နာန် ပြည် ၌ နေ ခဲ့ ပါ သည်’ ဟု လျှောက် ကြ ပါ ၏။ ^၃၃ ထို ပြည် ၏ အ ရှင် သ ခင် က လည်း အ ကျွန်ုပ် တို့ အား ‘သင် တို့ သည် ရိုး သား သော သူ များ ဖြစ် ကြောင်း ကို ဤ သို့ ဖြင့် ငါ သိ ရ လိမ့် မည်။ သင် တို့ ထဲ မှ ညီ အစ် ကို တစ် ယောက် ကို ငါ့ ထံ ၌ ထား ခဲ့ လော့။ အ စာ ခေါင်း ပါး သော ကြောင့် သင် တို့ ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ အ တွက် စား နပ် ရိက္ခာ ကို ယူ ၍ ပြန် သွား ကြ လော့။ ^၃၄ သို့ သော် သင် တို့ ၏ အ ငယ် ဆုံး ညီ ကို ငါ့ ထံ သို့ ခေါ် ဆောင် ခဲ့ ကြ လော့။ ဤ သို့ ဖြင့် သင် တို့ သည် သူ လျှို များ မ ဟုတ် ဘဲ ရိုး သား သော သူ များ ဖြစ် ကြောင်း ငါ သိ ရ လိမ့် မည်။ ထို အ ခါ သင် တို့ ၏ ညီ အစ် ကို ကို သင် တို့ ထံ ငါ ပြန် အပ် ၍ သင် တို့ သည် ဤ ပြည် ၌ ‌ရောင်း ဝယ် ဖောက် ကား ခွင့် ရ လိမ့် မည်’ ဟူ ၍ မိန့် ဆို ပါ သည်” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၃၅ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ အိတ် များ ကို သွန် ချ သော အ ခါ မိ မိ နှင့် ဆိုင် သော ငွေ ထုပ် အ သီး သီး သည် မိ မိ ၏ အိတ် ထဲ ၌ ရှိ ၏။ သူ တို့ နှင့် သူ တို့ ၏ ဖ ခင် သည် ထို ငွေ ထုပ် များ ကို မြင် သော အ ခါ ကြောက် လန့် ကြ ၏။

^၃၆ သူ တို့ ၏ ဖ ခင် ယာ ကုပ် က သူ တို့ အား “သင် တို့ သည် ငါ့ ကို သား ဆုံး ရှုံး အောင် ပြု ကြ ပြီ။ ယော သပ် လည်း မ ရှိ‌ တော့ ပြီ။ ရှိ မောင် လည်း မ ရှိ တော့ ပြီ။ ဗင်္ယာ မိန် ကို လည်း သင် တို့ ယူ သွား လို ကြ ၏။ ဤ အ မှု အား လုံး သည် ငါ ၌ ဖြစ် လာ ကြ ပါ ပြီ တ ကား” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၃၇ ထို အ ခါ ရု ဗင် က ဖ ခင် အား “အ ကျွန်ုပ် သည် ဗင်္ယာ မိန် ကို အ ဖေ့ ထံ သို့ ပြန် မ ခေါ် လာ ခဲ့ လျှင် အ ကျွန်ုပ် ၏ သား နှစ် ယောက် ကို သတ် ပါ လော့။ ဗင်္ယာ မိန် ကို အ ကျွန်ုပ် လက် ၌ အပ် ပါ။ အ ကျွန်ုပ် သည် သူ့ ကို အ ဖေ့ ထံ သို့ ပြန် ခေါ် ဆောင် လာ ပါ မည်” ဟု ဆို ၏။

^၃၈ သို့ သော် ယာ ကုပ် က “ငါ့ သား သည် သင် တို့ နှင့် အ တူ မ သွား ရ။ အ ကြောင်း မူ ကား သူ ၏ အစ် ကို သေ ပြီ။ သူ တစ် ယောက် တည်း ကျန် ၏။ အ ကယ် ၍ သင် တို့ သွား မည့် လမ်း ခ ရီး ၌ သူ့ အ ပေါ် အန္တ ရာယ် ကျ ရောက် မည် ဆို လျှင် သင် တို့ သည် ဆံ ပင် ဖြူ သူ ငါ့ ကို မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ဝမ်း နည်း စွာ ဖြင့် ဆင်း သွား စေ ရာ ရောက် လိမ့် မည်” ဟု ဆို လေ ၏။

42

¹ Now Jacob saw that there was grain in Egypt, and Jacob said to his sons, “Why do you look at one another?” ² He said, “Behold, I have heard that there is grain in Egypt. Go down there, and buy for us from there, so that we may live, and not die.” ³ Joseph’s ten brothers went down to buy grain from Egypt. ⁴ But Jacob didn’t send Benjamin, Joseph’s brother, with his brothers; for he said, “Lest perhaps harm happen to him.”

⁵ The sons of Israel came to buy among those who came, for the famine was in the land of Canaan. ⁶ Joseph was the governor over the land. It was he who sold to all the people of the land. Joseph’s brothers came, and bowed themselves down to him with their faces to the earth. ⁷ Joseph saw his brothers, and he recognized them, but acted like a stranger to them, and spoke roughly with them. He said to them, “Where did you come from?” They said, “From the land of Canaan, to buy food.” ⁸ Joseph recognized his brothers, but they didn’t recognize him.

⁹ Joseph remembered the dreams which he dreamed about them, and said to them, “You are spies! You have come to see the nakedness of the land.” ¹⁰ They said to him, “No, my lord, but your servants have come to buy food. ¹¹ We are all one man’s sons; we are honest men. Your servants are not spies.” ¹² He said to them, “No, but you have come to see the nakedness of the land!”

¹³ They said, “We, your servants, are twelve brothers, the sons of one man in the land of Canaan; and behold, the youngest is today with our father, and one is no more.” ¹⁴ Joseph said to them, “It is like I told you, saying, ‘You are spies!’ ¹⁵ By this you shall be tested. By the life of Pharaoh, you shall not go out from here, unless your youngest brother comes here. ¹⁶ Send one of you, and let him get your brother, and you shall be bound, that your words may be tested, whether there is truth in you, or else by the life of Pharaoh surely you are spies.” ¹⁷ He put them all together into custody for three days.

¹⁸ Joseph said to them the third day, “Do this, and live, for I fear God. ¹⁹ If you are honest men, then let one of your brothers be bound in your prison; but you go, carry grain for the famine of your houses. ²⁰ Bring your youngest brother to me; so will your words be verified, and you won’t die.” They did so.

²¹ They said to one another, “We are certainly guilty concerning our brother, in that we saw the distress of his soul, when he begged us, and we wouldn’t listen. Therefore this distress has come upon us.” ²² Reuben answered them, saying, “Didn’t I tell you, saying, ‘Don’t sin against the child,’ and you wouldn’t listen? Therefore also, behold, his blood is required.”

²³ They didn’t know that Joseph understood them; for there was an interpreter between them. ²⁴ He turned himself away from them, and wept. Then he returned to them, and spoke to them, and took Simeon from among them, and bound him before their eyes.

²⁵ Then Joseph gave a command to fill their bags with grain, and to restore each man’s money into his sack, and to give them food for the way. So it was done to them. ²⁶ They loaded their donkeys with their grain, and departed from there.

²⁷ As one of them opened his sack to give his donkey food in the lodging place, he saw his money. Behold, it was in the mouth of his sack. ²⁸ He said to his brothers, “My money is restored! Behold, it is in my sack!” Their hearts failed them, and they turned trembling to one another, saying, “What is this that God has done to us?”

²⁹ They came to Jacob their father, to the land of Canaan, and told him all that had happened to them, saying, ³⁰ “The man, the lord of the land, spoke roughly with us, and took us for spies of the country. ³¹ We said to him, ‘We are honest men. We are no spies. ³² We are twelve brothers, sons of our father; one is no more, and the youngest is today with our father in the land of Canaan.’ ³³ The man, the lord of the land, said to us, ‘By this I will know that you are honest men: leave one of your brothers with me, and take grain for the famine of your houses, and go your way. ³⁴ Bring your youngest brother to me. Then I will know that you are not spies, but that you are honest men. So I will deliver your brother to you, and you shall trade in the land.’ ”

³⁵ As they emptied their sacks, behold, each man’s bundle of money was in his sack. When they and their father saw their bundles of money, they were afraid.

³⁶ Jacob, their father, said to them, “You have bereaved me of my children! Joseph is no more, Simeon is no more, and you want to take Benjamin away. All these things are against me.” ³⁷ Reuben spoke to his father, saying, “Kill my two sons, if I don’t bring him to you. Entrust him to my care, and I will bring him to you again.”

³⁸ He said, “My son shall not go down with you; for his brother is dead, and he only is left. If harm happens to him along the way in which you go, then you will bring down my gray hairs with sorrow to Sheol.” Sheol is the place of the dead.

၄၂

^၁ အီ ဂျစ် ပြည် တွင် စား နပ် ရိက္ခာ ရှိ ကြောင်း ယာ ကုပ် ကြား သိ ရ ၏။ ထို အ ခါ ယာ ကုပ် က သူ ၏ သား တို့ အား “သင် တို့ သည် တစ် ဦး ကို တစ် ဦး အ ဘယ် ကြောင့် ကြည့် ၍ သာ နေ ကြ သ နည်း” ဟု ဆို ၏။ ^၂ တစ် ဖန် ယာ ကုပ် က “အီ ဂျစ် ပြည် ၌ စား နပ် ရိက္ခာ ရှိ ကြောင်း ငါ ကြား ရ ပြီ။ ငါ တို့ သည် မ သေ ဘဲ အ သက် ရှင် မည့် အ ကြောင်း ထို ပြည် သို့ ဆင်း သွား ၍ အ စား အ စာ ကို ဝယ် ယူ ကြ လော့” ဟု ဆို ၏။ ^၃ ထို အ ခါ ယော သပ် ၏ အစ် ကို ဆယ် ယောက် တို့ သည် ဂျုံ စ ပါး ဝယ် ယူ ရန် အီ ဂျစ် ပြည် သို့ ဆင်း သွား ကြ ၏။ ^၄ ယော သပ် ၏ ညီ ဗင်္ယာ မိန် ကို ကား “ဗင်္ယာ မိန် အ‌ ပေါ် အန္တ ရာယ် ကျ ရောက် ကောင်း ကျ ရောက် လိမ့် မည်” ဟု စိုး ရိမ် သ ဖြင့် ယာ ကုပ် သည် သူ့ ကို အစ် ကို တို့ နှင့် အ တူ မ လွှတ် ပေ။

^၅ ခါ နာန် ပြည် ၌ လည်း ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ကျ ရောက် သ ဖြင့် အစ္စ ရေး ၏ သား တို့ သည် အ ခြား သူ များ နှင့် အ တူ အ စား အ စာ ဝယ် ယူ ရန် သွား ကြ ၏။ ^၆ ထို အ ချိန် ၌ ယော သပ် သည် တိုင်း ပြည် ကို အုပ် စိုး သော ဘု ရင် ခံ ဖြစ် ပြီး ပြည် သူ ပြည် သား အ ပေါင်း တို့ အား အ စား အ စာ ရောင်း ချ ပေး သော သူ ဖြစ် ၏။ ယော သပ် ၏ အစ် ကို တို့ သည် ရောက် လာ ၍ သူ့ ရှေ့ ၌ မြေ မှာ ပျပ် ဝပ် ကြ ၏။ ^၇ ယော သပ် သည် မိ မိ ၏ အစ် ကို တို့ ကို မြင် သော အ ခါ သူ တို့ ကို မှတ် မိ သော် လည်း မ သိ ဟန် ဆောင် လျက် ကြမ်း တမ်း စွာ ပြော ဆို ၏။ ယော သပ် က သူ တို့ အား “သင် တို့ သည် အ ဘယ် က လာ ကြ သ နည်း” ဟု မေး လျှင် သူ တို့ က “အ စား အ စာ ဝယ် ယူ ရန် ခါ နာန် ပြည် မှ လာ ကြ ပါ ၏” ဟု ပြန် လျှောက် ကြ ၏။ ^၈ ယော သပ် သည် အစ် ကို တို့ ကို မှတ် မိ သော် လည်း သူ တို့ က ယော သပ် ကို မ မှတ် မိ ကြ။

^၉ ယော သပ် သည် သူ တို့ နှင့် ပတ် သက် ၍ မက် ခဲ့ သော အိပ် မက် ကို သ တိ ရ သ ဖြင့် သူ တို့ အား “သင် တို့ သည် ဤ ပြည် ၏ အား နည်း ချက် ကို စူး စမ်း ရန် လာ သော သူ လျှို များ ဖြစ် ကြ ၏” ဟု ဆို ၏။ ^၁၀ သူ တို့ က လည်း “ထို သို့ မ ဟုတ် ပါ သ ခင်၊ သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ သည် အ စား အ စာ ဝယ် ယူ ရန် သာ ရောက် လာ ကြ ခြင်း ဖြစ် ပါ ၏။ ^၁၁ အ ကျွန်ုပ် တို့ အား လုံး သည် ဖ ခင် တစ် ဦး တည်း မှ ပေါက် ဖွား သော သား များ ဖြစ် ကြ ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ရိုး သား သော သူ များ ဖြစ် ကြ ပါ ၏။ သ ခင့် အ စေ အ ပါး ဖြစ် သော အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သူ လျှို မ ဟုတ် ပါ” ဟု ယော သပ် အား လျှောက် ကြ ၏။ ^၁၂ သို့ သော် ယော သပ် က သူ တို့ အား “မ ဟုတ် ပါ။ သင် တို့ သည် ဤ ပြည် ၏ အား နည်း ချက် ကို စူ စမ်း ရန် ရောက် လာ ကြ ခြင်း ဖြစ် ၏” ဟု ဆို ၏။

^၁၃ ထို အ ခါ သူ တို့ က “သ ခင့် အ စေ အ ပါး ဖြစ် သော အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ခါ နာန် ပြည် က တစ် ဖ အေ တည်း မှ ပေါက် ဖွား သော သား များ ဖြစ် ကြ ၍ ညီ အစ် ကို တစ် ဆယ့် နှစ် ယောက် ရှိ ပါ ၏။ အ ငယ် ဆုံး သည် ယ ခု အ ကျွန်ုပ် တို့ ဖ ခင် နှင့် အ တူ နေ ခဲ့ ပါ ၏။ ကျန် တစ် ယောက် ကား မ ရှိ တော့ ပါ” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၁၄ သို့ သော် ယော သပ် က “သင် တို့ ကို ငါ ပြော ခဲ့ သည့် အ တိုင်း သင် တို့ သည် သူ လျှို များ ဖြစ် ကြ ၏။ ^၁၅ သင် တို့ သည် ဤ သို့ စစ် ဆေး ခြင်း ခံ ရ မည်။ ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ အ သက် ကို တိုင် တည် ၍ သင် တို့ ၏ အ ငယ် ဆုံး ညီ သည် ဤ အ ရပ် သို့ မ ရောက် လာ လျှင် သင် တို့ သည် ဤ အ ရပ် မှ မ ထွက် သွား ရ။ ^၁၆ သင် တို့ ၏ စ ကား မှန် သည်၊ မ မှန် သည် ကို စစ် ဆေး ရန် သင် တို့ သည် အ ကျဉ်း ချ ခံ ရ မည်။ သို့ သော် သင် တို့ ထဲ မှ တစ် ‌ယောက် ကို စေ လွှတ် ၍ သူ သည် သင် တို့ ၏ ညီ ကို ခေါ် ဆောင် လာ ပါ စေ။ သို့ မ ဟုတ် လျှင် သင် တို့ သည် သူ လျှို များ ဖြစ် ကြ သည် ဟု ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ အ သက် ကို တိုင် တည် ၍ ငါ ပြော သည်” ဟု သူ တို့ အား ဆို ပြီး လျှင်၊ ^၁၇ ယော သပ် သည် သူ တို့ ကို သုံး ရက် အ ကျဉ်း ချ ထား လေ ၏။

^၁၈ သုံး ရက် မြောက် သော နေ့ ၌ ယော သပ် က သူ တို့ အား “ငါ သည် ဘု ရား သ ခင် ကို ကြောက် ရွံ့ သော သူ ဖြစ် ၏။ သင် တို့ သည် အ သက် ချမ်း သာ ရာ ရ မည့် အ ကြောင်း ဤ သို့ ပြု ကြ လော့။ ^၁၉ သင် တို့ သည် ရိုး သား သော သူ များ ဖြစ် လျှင် သင် တို့ ထဲ မှ ညီ အစ် ကို တစ် ယောက် ကို အ ကျဉ်း ထောင် ထဲ ၌ အ ကျဉ်း ချ ခံ စေ။ ကျန် သော သူ တို့ မူ ကား ပြန် သွား ကြ လော့။ အ စာ ခေါင်း ပါး သော ကြောင့် သင် တို့ ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ အ တွက် စား နပ် ရိက္ခာ ကို ယူ သွား ကြ လော့။ ^၂၀ သင် တို့ ၏ အ ငယ် ဆုံး ညီ ကို ငါ့ ထံ သို့ ခေါ် ဆောင် ခဲ့ ရ မည်။ သို့ ပြု လျှင် သင် တို့ ၏ စ ကား မှန် ကန် ကြောင်း အ တည် ပြု မည်။ သင် တို့ သေ ရ မည် မ ဟုတ် ဟု ဆို ၏။ သူ တို့ သည် လည်း ထို အ တိုင်း ပြု ကြ ၏။

^၂၁ ထို အ ခါ သူ တို့ က “အ ကယ် စင် စစ် ငါ တို့ သည် ငါ တို့ ညီ အ ပေါ် ပြု ခဲ့ သော အ မှု အ တွက် အ ပြစ် ရှိ သော သူ များ ဖြစ် ကြ ၏။ သူ သည် ငါ တို့ ကို အ သ နား ခံ သော အ ခါ သူ စိတ် ဒုက္ခ ရောက် နေ သည် ကို ငါ တို့ မြင် ရ သော် လည်း ငါ တို့ နား မ ထောင် ခဲ့ ကြ ချေ။ ထို့ ကြောင့် ထို ဒုက္ခ သည် ငါ တို့ အ ပေါ် သို့ ရောက် လေ ပြီ” ဟု အ ချင်း ချင်း ပြော ဆို ကြ ၏။ ^၂၂ ရု ဗင် က သူ တို့ အား “‘သူ ငယ် ကို မ ပြစ် မှား ပါ နှင့်’ ဟု သင် တို့ ကို ငါ ပြော ခဲ့ သည် မ ဟုတ် လော။ သို့ သော် သင် တို့ နား မ ထောင် ကြ။ ငါ တို့ သည် ယ ခု သူ ၏ သွေး ကြွေး အ တောင်း ခံ ရ လေ ပြီ” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၂၃ ယော သပ် သည် သူ တို့ ကို စ ကား ပြန် နှင့် ပြော သော ကြောင့် သူ တို့ စ ကား ကို ယော သပ် နား လည် ကြောင်း သူ တို့ မ သိ ကြ။ ^၂၄ ယော သပ် သည် သူ တို့ ထံ မှ လှည့် ထွက် သွား ၍ ငို ကြွေး ၏။ တစ် ဖန် သူ တို့ ထံ သို့ ပြန် လာ ၍ သူ တို့ နှင့် စ ကား ပြော ပြီး လျှင် သူ တို့ ထဲ မှ ရှိ မောင် ကို ယူ ၍ သူ တို့ ရှေ့ ၌ ချည် နှောင် စေ ၏။

^၂၅ ထို့ နောက် သူ တို့ ၏ အိတ် များ ထဲ ၌ ဂျုံ စ ပါး အ ပြည့် ဖြည့် ၍ သူ တို့ ၏ ငွေ များ ကို လည်း သူ တို့ ၏ အိတ် အ သီး သီး ၌ ပြန် ထည့် ပေး ရန် လည်း ကောင်း၊ သူ တို့ အား လမ်း ခ ရီး အ တွက် စား နပ် ရိက္ခာ ထည့် ပေး ရန် လည်း ကောင်း ယော သပ် အ မိန့် ပေး ၏။ ထို သို့ သူ တို့ အ တွက် ပြု ပေး ပြီး နောက်၊ ^၂၆ သူ တို့ သည် စား နပ် ရိက္ခာ များ ကို မိ မိ တို့ ၏ မြည်း များ ပေါ် တင် ပြီး ထို အ ရပ် မှ ထွက် ခွာ သွား ကြ ၏။

^၂၇ စ ခန်း ချ ရာ နေ ရာ ၌ တစ် ယောက် သည် မိ မိ ၏ မြည်း ကို အ စာ ကျွေး ရန် မိ မိ ၏ အိတ် ကို ဖွင့် သော အ ခါ အိတ် ဝ ၌ မိ မိ ၏ ငွေ ကို တွေ့ ၏။ ^၂၈ ထို အ ခါ သူ က မိ မိ ၏ ညီ အစ် ကို တို့ အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ ငွေ ကို ပြန် ထည့် ထား ပါ ပြီ။ ကြည့် ပါ၊ အ ကျွန်ုပ် ၏ အိတ် ထဲ ၌ ရှိ ပါ ၏” ဟု ဆို ၏။ သူ တို့ သည် စိတ် အား လျော့ လျက် ထိတ် လန့် တုန် လှုပ် ကာ “ငါ တို့ ၌ ဘု ရား သ ခင် ပြု တော် မူ သော ဤ အ မှု ကား မည် သို့ နည်း” ဟု ညီ အစ် ကို အ ချင်း ချင်း ပြော ဆို ကြ ၏။

^၂၉ သူ တို့ သည် ခါ နာန် ပြည် ရှိ မိ မိ တို့ ဖ ခင် ယာ ကုပ် ထံ သို့ ရောက် သော အ ခါ မိ မိ တို့ ၌ ဖြစ် ပျက် ခဲ့ သ မျှ တို့ ကို ဖ ခင် အား ပြော ပြ ကြ ၏။ ^၃၀ သူ တို့ က “ထို ပြည် ၏ အ ရှင် သ ခင် သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ အား ကြမ်း တမ်း စွာ ပြော ဆို လျက် ထို ပြည် ကို စူး စမ်း ရန် လာ သော သူ လျှို များ ဟု ထင် မှတ် ပါ ၏။ ^၃၁ သို့ သော် လည်း အ ကျွန်ုပ် တို့ က သူ့ အား ‘အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ရိုး သား သော သူ များ ဖြစ် ကြ ပါ ၏။ သူ လျှို မ ဟုတ် ပါ။ ^၃၂ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ဖ ခင် တစ် ဦး တည်း မှ ပေါက် ဖွား သော သား များ ဖြစ် ကြ ၍ ညီ အစ် ကို တစ် ဆယ့် နှစ် ယောက် ရှိ ပါ ၏။ တစ် ယောက် ကား မ ရှိ တော့ ပါ။ အ ငယ် ဆုံး ကား ယ ခု အ ကျွန်ုပ် တို့ ဖ ခင် နှင့် အ တူ ခါ နာန် ပြည် ၌ နေ ခဲ့ ပါ သည်’ ဟု လျှောက် ကြ ပါ ၏။ ^၃၃ ထို ပြည် ၏ အ ရှင် သ ခင် က လည်း အ ကျွန်ုပ် တို့ အား ‘သင် တို့ သည် ရိုး သား သော သူ များ ဖြစ် ကြောင်း ကို ဤ သို့ ဖြင့် ငါ သိ ရ လိမ့် မည်။ သင် တို့ ထဲ မှ ညီ အစ် ကို တစ် ယောက် ကို ငါ့ ထံ ၌ ထား ခဲ့ လော့။ အ စာ ခေါင်း ပါး သော ကြောင့် သင် တို့ ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ အ တွက် စား နပ် ရိက္ခာ ကို ယူ ၍ ပြန် သွား ကြ လော့။ ^၃၄ သို့ သော် သင် တို့ ၏ အ ငယ် ဆုံး ညီ ကို ငါ့ ထံ သို့ ခေါ် ဆောင် ခဲ့ ကြ လော့။ ဤ သို့ ဖြင့် သင် တို့ သည် သူ လျှို များ မ ဟုတ် ဘဲ ရိုး သား သော သူ များ ဖြစ် ကြောင်း ငါ သိ ရ လိမ့် မည်။ ထို အ ခါ သင် တို့ ၏ ညီ အစ် ကို ကို သင် တို့ ထံ ငါ ပြန် အပ် ၍ သင် တို့ သည် ဤ ပြည် ၌ ‌ရောင်း ဝယ် ဖောက် ကား ခွင့် ရ လိမ့် မည်’ ဟူ ၍ မိန့် ဆို ပါ သည်” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၃၅ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ အိတ် များ ကို သွန် ချ သော အ ခါ မိ မိ နှင့် ဆိုင် သော ငွေ ထုပ် အ သီး သီး သည် မိ မိ ၏ အိတ် ထဲ ၌ ရှိ ၏။ သူ တို့ နှင့် သူ တို့ ၏ ဖ ခင် သည် ထို ငွေ ထုပ် များ ကို မြင် သော အ ခါ ကြောက် လန့် ကြ ၏။

^၃၆ သူ တို့ ၏ ဖ ခင် ယာ ကုပ် က သူ တို့ အား “သင် တို့ သည် ငါ့ ကို သား ဆုံး ရှုံး အောင် ပြု ကြ ပြီ။ ယော သပ် လည်း မ ရှိ‌ တော့ ပြီ။ ရှိ မောင် လည်း မ ရှိ တော့ ပြီ။ ဗင်္ယာ မိန် ကို လည်း သင် တို့ ယူ သွား လို ကြ ၏။ ဤ အ မှု အား လုံး သည် ငါ ၌ ဖြစ် လာ ကြ ပါ ပြီ တ ကား” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၃၇ ထို အ ခါ ရု ဗင် က ဖ ခင် အား “အ ကျွန်ုပ် သည် ဗင်္ယာ မိန် ကို အ ဖေ့ ထံ သို့ ပြန် မ ခေါ် လာ ခဲ့ လျှင် အ ကျွန်ုပ် ၏ သား နှစ် ယောက် ကို သတ် ပါ လော့။ ဗင်္ယာ မိန် ကို အ ကျွန်ုပ် လက် ၌ အပ် ပါ။ အ ကျွန်ုပ် သည် သူ့ ကို အ ဖေ့ ထံ သို့ ပြန် ခေါ် ဆောင် လာ ပါ မည်” ဟု ဆို ၏။

^၃၈ သို့ သော် ယာ ကုပ် က “ငါ့ သား သည် သင် တို့ နှင့် အ တူ မ သွား ရ။ အ ကြောင်း မူ ကား သူ ၏ အစ် ကို သေ ပြီ။ သူ တစ် ယောက် တည်း ကျန် ၏။ အ ကယ် ၍ သင် တို့ သွား မည့် လမ်း ခ ရီး ၌ သူ့ အ ပေါ် အန္တ ရာယ် ကျ ရောက် မည် ဆို လျှင် သင် တို့ သည် ဆံ ပင် ဖြူ သူ ငါ့ ကို မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ဝမ်း နည်း စွာ ဖြင့် ဆင်း သွား စေ ရာ ရောက် လိမ့် မည်” ဟု ဆို လေ ၏။

42

¹ Now Jacob saw that there was grain in Egypt, and Jacob said to his sons, “Why do you look at one another?” ² He said, “Behold, I have heard that there is grain in Egypt. Go down there, and buy for us from there, so that we may live, and not die.” ³ Joseph’s ten brothers went down to buy grain from Egypt. ⁴ But Jacob didn’t send Benjamin, Joseph’s brother, with his brothers; for he said, “Lest perhaps harm happen to him.”

⁵ The sons of Israel came to buy among those who came, for the famine was in the land of Canaan. ⁶ Joseph was the governor over the land. It was he who sold to all the people of the land. Joseph’s brothers came, and bowed themselves down to him with their faces to the earth. ⁷ Joseph saw his brothers, and he recognized them, but acted like a stranger to them, and spoke roughly with them. He said to them, “Where did you come from?” They said, “From the land of Canaan, to buy food.” ⁸ Joseph recognized his brothers, but they didn’t recognize him.

⁹ Joseph remembered the dreams which he dreamed about them, and said to them, “You are spies! You have come to see the nakedness of the land.” ¹⁰ They said to him, “No, my lord, but your servants have come to buy food. ¹¹ We are all one man’s sons; we are honest men. Your servants are not spies.” ¹² He said to them, “No, but you have come to see the nakedness of the land!”

¹³ They said, “We, your servants, are twelve brothers, the sons of one man in the land of Canaan; and behold, the youngest is today with our father, and one is no more.” ¹⁴ Joseph said to them, “It is like I told you, saying, ‘You are spies!’ ¹⁵ By this you shall be tested. By the life of Pharaoh, you shall not go out from here, unless your youngest brother comes here. ¹⁶ Send one of you, and let him get your brother, and you shall be bound, that your words may be tested, whether there is truth in you, or else by the life of Pharaoh surely you are spies.” ¹⁷ He put them all together into custody for three days.

¹⁸ Joseph said to them the third day, “Do this, and live, for I fear God. ¹⁹ If you are honest men, then let one of your brothers be bound in your prison; but you go, carry grain for the famine of your houses. ²⁰ Bring your youngest brother to me; so will your words be verified, and you won’t die.” They did so.

²¹ They said to one another, “We are certainly guilty concerning our brother, in that we saw the distress of his soul, when he begged us, and we wouldn’t listen. Therefore this distress has come upon us.” ²² Reuben answered them, saying, “Didn’t I tell you, saying, ‘Don’t sin against the child,’ and you wouldn’t listen? Therefore also, behold, his blood is required.”

²³ They didn’t know that Joseph understood them; for there was an interpreter between them. ²⁴ He turned himself away from them, and wept. Then he returned to them, and spoke to them, and took Simeon from among them, and bound him before their eyes.

²⁵ Then Joseph gave a command to fill their bags with grain, and to restore each man’s money into his sack, and to give them food for the way. So it was done to them. ²⁶ They loaded their donkeys with their grain, and departed from there.

²⁷ As one of them opened his sack to give his donkey food in the lodging place, he saw his money. Behold, it was in the mouth of his sack. ²⁸ He said to his brothers, “My money is restored! Behold, it is in my sack!” Their hearts failed them, and they turned trembling to one another, saying, “What is this that God has done to us?”

²⁹ They came to Jacob their father, to the land of Canaan, and told him all that had happened to them, saying, ³⁰ “The man, the lord of the land, spoke roughly with us, and took us for spies of the country. ³¹ We said to him, ‘We are honest men. We are no spies. ³² We are twelve brothers, sons of our father; one is no more, and the youngest is today with our father in the land of Canaan.’ ³³ The man, the lord of the land, said to us, ‘By this I will know that you are honest men: leave one of your brothers with me, and take grain for the famine of your houses, and go your way. ³⁴ Bring your youngest brother to me. Then I will know that you are not spies, but that you are honest men. So I will deliver your brother to you, and you shall trade in the land.’ ”

³⁵ As they emptied their sacks, behold, each man’s bundle of money was in his sack. When they and their father saw their bundles of money, they were afraid.

³⁶ Jacob, their father, said to them, “You have bereaved me of my children! Joseph is no more, Simeon is no more, and you want to take Benjamin away. All these things are against me.” ³⁷ Reuben spoke to his father, saying, “Kill my two sons, if I don’t bring him to you. Entrust him to my care, and I will bring him to you again.”

³⁸ He said, “My son shall not go down with you; for his brother is dead, and he only is left. If harm happens to him along the way in which you go, then you will bring down my gray hairs with sorrow to Sheol.” Sheol is the place of the dead.