၃၂

^၁ ယာ ကုပ် သည် ခ ရီး ဆက် သွား ရာ ဘု ရား သ ခင် ၏ ကောင်း ကင် တ မန် တို့ သည် သူ နှင့် လာ တွေ့ ကြ ၏။ ^၂ ယာ ကုပ် သည် သူ တို့ ကို မြင် သော အ ခါ “ဤ နေ ရာ သည် ဘု ရား သ ခင် ၏ တပ် စ ခန်း ဖြစ် ၏” ဟု ဆို လျက် ထို အ ရပ် ၏ အ မည် ကို မ ဟာ နိမ် ’တပ် စ ခန်း နှစ် ခု’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ၏။

^၃ ထို့ နောက် ယာ ကုပ် သည် စိ ရ ပြည်၊ ဧ ဒုံ အ ရပ် ရှိ မိ မိ အစ် ကို ဧ သော ထံ သို့ စေ တ မန် တို့ ကို ရှေ့ ပြေး အ ဖြစ် စေ လွှတ် ၍၊ ^၄ “သင် တို့ သည် ငါ ၏ သ ခင် ဧ သော အား သ ခင် ၏ အ စေ အ ပါး ယာ ကုပ် က ‘အ ကျွန်ုပ် သည် လာ ဗန် ထံ ၌ ယ ခု ထိ တိုင် တည်း ခို နေ ထိုင် ခဲ့ ပါ ၏။ ^၅ အ ကျွန်ုပ် တွင် နွား များ၊ မြည်း များ၊ သိုး ဆိတ် များ၊ ကျွန် ယောက်ျား များ နှင့် ကျွန် မိန်း မ များ ရှိ ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် သည် သ ခင့် ရှေ့ ၌ မျက် နှာ ရ မည့် အ ကြောင်း လူ လွှတ် ၍ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အား ကြို တင် ကြား လျှောက် ပါ ၏’ ဟူ ၍ ပြော ရ မည်” ဟု မှာ ကြား လိုက် လေ ၏။

^၆ စေ တ မန် တို့ သည် ယာ ကုပ် ထံ သို့ ပြန် ရောက် လာ ၍ “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သ ခင် ၏ အစ် ကို ဧ သော ထံ သို့ ရောက် ခဲ့ ပါ ပြီ။ သူ သည် လည်း သ ခင် နှင့် တွေ့ ဆုံ ရန် လူ လေး ရာ နှင့် အ တူ နေ ပါ သည်” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၇ ထို အ ခါ ယာ ကုပ် သည် အ လွန် ကြောက် ၍ စိတ် ပူ ပန် သ ဖြင့် မိ မိ နှင့် အ တူ ရှိ သော လူ တို့ ကို လည်း ကောင်း၊ သိုး ဆိတ်၊ နွား နှင့် ကု လား အုတ် တို့ ကို လည်း ကောင်း အုပ် စု နှစ် စု ခွဲ ထား ၏။ ^၈ ယာ ကုပ် က “အ ကယ် ၍ ဧ သော သည် တစ် စု ကို လာ ၍ တိုက် ခိုက် လျှင် ကျန် တစ် စု သည် လွတ် လိမ့် မည်” ဟု ဆို ၏။

^၉ ထို့ နောက် ယာ ကုပ် က “အ ကျွန်ုပ် အ ဖ အာ ဗြ ဟံ ၏ ဘု ရား၊ အ ကျွန်ုပ် အ ဖ ဣ ဇက် ၏ ဘု ရား၊ အ ကျွန်ုပ် အား ‘သင့် ပြည်၊ သင့် ဆွေ မျိုး သား ချင်း တို့ ထံ သို့ ပြန် သွား လော့။ ငါ သည် သင့် ကို ကောင်း စား စေ မည်’ ဟု မိန့် တော် မူ သော ထာ ဝ ရ ဘု ရား၊ ^၁၀ ကိုယ် တော် ၏ အ စေ အ ပါး အ ပေါ် ထား တော် မူ သော မေတ္တာ က ရု ဏာ တော် ရှိ သ မျှ၊ သစ္စာ တော် ရှိ သ မျှ ကို အ ကျွန်ုပ် မ ခံ ထိုက် ပါ။ အ ကျွန်ုပ် သည် ဤ ဂျော် ဒန် မြစ် ကို ဖြတ် ကူး ခဲ့ စဉ် က တောင် ဝှေး တစ် ချောင်း သာ ပါ ပါ ၏။ ယ ခု မူ ကား အုပ် စု နှစ် စု ဖြစ် လာ ပါ ပြီ။ ^၁၁ အ ကျွန်ုပ် အစ် ကို ၏ လက်၊ ဧ သော ၏ လက် မှ အ ကျွန်ုပ် ကို ကယ် နုတ် တော် မူ ပါ။ အ ကြောင်း မူ ကား သူ သည် လာ ၍ အ ကျွန်ုပ် ကို လည်း ကောင်း၊ က လေး နှင့် မိ ခင် တို့ ကို လည်း ကောင်း တိုက် ခိုက် မည် ကို အ ကျွန်ုပ် ကြောက် ပါ ၏။ ^၁၂ သို့ သော် ကိုယ် တော် က ‘ငါ သည် သင့် ကို အ မှန် ပင် ကောင်း စား စေ ၍ သင် ၏ သား စဉ် ‌မြေး ဆက် တို့ ကို မ ရေ တွက် နိုင် အောင် များ ပြား သော ပင် လယ် သဲ ပွင့် ကဲ့ သို့ ဖြစ် စေ မည်’ ဟူ ၍ မိန့် တော် မူ ခဲ့ ပါ ပြီ” ဟု လျှောက် လေ ၏။

^၁၃ ယာ ကုပ် သည် ထို ည တွင် ထို အ ရပ် ၌ ည အိပ် နား ပြီး လျှင် အစ် ကို ဧ သော အား လက် ဆောင် ပေး ရန် မိ မိ ၏ လက် ရှိ ဥစ္စာ ထဲ မှ၊ ^၁၄ ဆိတ် မ အ ကောင် နှစ် ရာ၊ ဆိတ် ထီး အ‌ ကောင် နှစ် ဆယ်၊ သိုး မ အ ကောင် နှစ် ရာ၊ သိုး ထီး အ ကောင် နှစ် ဆယ်၊ ^၁၅ နို့ တိုက် ကု လား အုတ် အ ကောင် သုံး ဆယ် နှင့် ၎င်း တို့ ၏ သား ပေါက် များ၊ နွား မ အ ကောင် လေး ဆယ်၊ နွား ထီး ဆယ် ကောင်၊ မြည်း မ အ ကောင် နှစ် ဆယ် နှင့် မြည်း ထီး ဆယ် ကောင် တို့ ကို ယူ ၍၊ ^၁၆ ၎င်း တို့ ကို သူ့ အ မျိုး နှင့် သူ၊ အုပ် လိုက် အုပ် လိုက် မိ မိ အ စေ အ ပါး တို့ လက် သို့ အပ် လေ ၏။ ထို့ နောက် ထို အ စေ အ ပါး တို့ အား “သင် တို့ သည် ငါ့ ရှေ့ မှ ဖြတ် ကူး သွား ကြ လော့။ တိ ရစ္ဆာန် တစ် အုပ် နှင့် တစ် အုပ် ကို ခပ် လှမ်း လှမ်း ခွာ ထား လော့” ဟု ဆို ၏။

^၁၇ ထို့ ပြင် ရှေ့ ဆုံး မှ သွား သော သူ အား “ငါ့ အစ် ကို ဧ သော သည် သင့် ကို တွေ့ ၍ ‘သင် သည် မည် သူ ၏ လူ ဖြစ် သ နည်း။ မည် သည့် အ ရပ် သို့ သွား မည် နည်း။ သင့် ရှေ့ ၌ ရှိ သော ဤ အ ရာ တို့ ကား မည် သူ ၏ ဥစ္စာ ဖြစ် သ နည်း’ ဟု သင့် ကို မေး လျှင်၊ ^၁၈ ‘သ ခင့် အ စေ အ ပါး ယာ ကုပ် ၏ ဥစ္စာ ဖြစ် ပါ ၏။ ဤ အ ရာ တို့ သည် သ ခင် ဧ သော အား ဆက် သ လိုက် သော လက် ဆောင် ဖြစ် ပါ ၏။ သူ သည် လည်း အ ကျွန်ုပ် တို့ နောက် မှ လိုက် လာ ပါ ၏’ ဟူ ၍ လျှောက် ရ မည်” ဟု မှာ ကြား လေ ၏။ ^၁၉ ဒု တိ ယ လူ၊ တ တိ ယ လူ နှင့် တိ ရစ္ဆာန် အုပ် နောက် မှ လိုက် သော သူ အ ပေါင်း တို့ ကို လည်း “သင် တို့ သည် ဧ သော ကို တွေ့ သော အ ခါ ထို အ တိုင်း လျှောက် ရ မည်။ ^၂၀ ထို့ ပြင် ‘အ ရှင့် အ စေ အ ပါး ယာ ကုပ် သည် လည်း အ ကျွန်ုပ် တို့ နောက် မှ လိုက် လာ ပါ ၏’ ဟူ ၍ လျှောက် ရ မည်” ဟု မှာ ကြား လေ ၏။ ယာ ကုပ် က “ငါ့ အ လျင် ‌ရောက် နှင့် သော လက် ဆောင် ဖြင့် သူ့ ကို စိတ် ပြေ စေ ပြီး မှ သူ နှင့် ငါ တွေ့ ဆုံ မည်။ သို့ ပြု လျှင် သူ သည် ငါ့ ကို လက် ခံ ကောင်း လက် ခံ လိမ့် မည်” ဟု တွေး ထင် သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။

^၂၁ ထို သို့ ယာ ကုပ် သည် လက် ဆောင် ကို မိ မိ ထက် အ လျင် ဖြတ် ကူး စေ ၏။ သူ ကိုယ် တိုင် မူ ကား ထို ည တွင် စ ခန်း ၌ ည အိပ် နား လေ ၏။ ^၂၂ သို့ သော် ထို ည တွင် သူ သည် ထ ၍ မိ မိ ၏ မ ယား နှစ် ယောက်၊ မိ မိ ၏ ကျွန် မ နှစ် ယောက် နှင့် မိ မိ ၏ သား တစ် ဆယ့် တစ် ယောက် တို့ ကို ခေါ် ဆောင် ၍ ယဗ္ဗုတ် ရေ ဆိပ် မှ ဖြတ် ကူး ၏။ ^၂၃ ထို သို့ သူ တို့ ကို ခေါ် ဆောင် ၍ ချောင်း ကို ဖြတ် ကူး စေ ပြီး လျှင် မိ မိ ပိုင် ဆိုင် သော ဥစ္စာ တို့ ကို လည်း ဖြတ် ကူး စေ ၏။

^၂၄ ယာ ကုပ် သည် တစ် ယောက် တည်း ကျန် ခဲ့ ၏။ ထို အ ခါ လူ တစ် ယောက် သည် အ ရုဏ် တက် ချိန် အ ထိ ယာ ကုပ် နှင့် န ပန်း လုံး လေ ၏။ ^၂၅ ထို သူ သည် ယာ ကုပ် ကို မ နိုင် မှန်း သိ မြင် သော အ ခါ ယာ ကုပ် ၏ တင် ပါး ဆုံ အ ဆစ် ကို ထိုး ၏။ ထို့ ကြောင့် ထို သူ နှင့် န ပန်း လုံး စဉ် တွင် ယာ ကုပ် ၏ တင် ပါး ဆုံ အ ဆစ် သည် လွဲ လေ ၏။ ^၂၆ ထို သူ က “အ ရုဏ် တက် ပြီ ဖြစ် ၍ ငါ့ ကို လွှတ် ပါ” ဟု ဆို ၏။ သို့ သော် ယာ ကုပ် က “အ ကျွန်ုပ် ကို ကောင်း ချီး မ ပေး လျှင် အ ရှင့် ကို အ ကျွန်ုပ် မ လွှတ် ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၂၇ ထို သူ က လည်း “သင် ၏ အ မည် ကား အ ဘယ် နည်း” ဟု မေး လျှင် “ယာ ကုပ် ဖြစ် ပါ သည်” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။ ^၂၈ ထို အ ခါ ထို သူ က “သင် ၏ အ မည် ကို ယာ ကုပ် ဟု မ ခေါ် တော့ ဘဲ အစ္စ ရေး ’ဘု ရား သ ခင် နှင့် ပြိုင် သော သူ’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ရ မည်။ အ ကြောင်း မူ ကား သင် သည် ဘု ရား သ ခင် နှင့် လည်း ကောင်း၊ လူ နှင့် လည်း ကောင်း ပြိုင် ၍ နိုင် လေ ပြီ” ဟု ဆို ၏။

^၂၉ ယာ ကုပ် က လည်း “အ ရှင် ၏ အ မည် ကို သိ ပါ ရ စေ” ဟု ဆို လျှင် ထို သူ က “အ ဘယ် ကြောင့် ငါ ၏ အ မည် ကို မေး သ နည်း” ဟု ဆို ပြီး ထို အ ရပ် ၌ ယာ ကုပ် ကို ကောင်း ချီး ပေး လေ ၏။ ^၃၀ ထို့ ကြောင့် ယာ ကုပ် က “ငါ သည် ဘု ရား သ ခင် ကို မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် မြင် ရ လျက် နှင့် အ သက် ချမ်း သာ ရ သေး ၏” ဟု ဆို လျက် ထို အ ရပ် ၏ အ မည် ကို ပေ နွေ လ ’ဘု ရား သ ခင် ၏ မျက် နှာ တော်’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ၏။

^၃၁ ပေ နွေ လ အ ရပ် ကို ယာ ကုပ် လွန် သွား သော အ ခါ နေ ထွက် ပြီ ဖြစ် ၏။ သူ သည် သူ ၏ တင် ပါး ဆုံ ကြောင့် ထော့ နဲ့ ထော့ နဲ့ ဖြင့် သွား လေ ၏။ ^၃၂ ထို သို့ ယာ ကုပ် ၏ တင် ပါး ဆုံ အ ဆစ် ၌ ရှိ သော အ ကြော ကို ထိုး သော ကြောင့် ယ နေ့ တိုင် အောင် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် တင် ပါး ဆုံ အ ဆစ် ၌ ရှိ သော အ ကြော ကို မ စား ကြ ချေ။

32

¹ Jacob went on his way, and the angels of God met him. ² When he saw them, Jacob said, “This is God’s army.” He called the name of that place Mahanaim. Mahanaim means ‘two camps’.

³ Jacob sent messengers in front of him to Esau, his brother, to the land of Seir, the field of Edom. ⁴ He commanded them, saying, “This is what you shall tell my lord, Esau: ‘This is what your servant, Jacob, says. I have lived as a foreigner with Laban, and stayed until now. ⁵ I have cattle, donkeys, flocks, male servants, and female servants. I have sent to tell my lord, that I may find favor in your sight.’ ”

⁶ The messengers returned to Jacob, saying, “We came to your brother Esau. He is coming to meet you, and four hundred men are with him.” ⁷ Then Jacob was greatly afraid and was distressed. He divided the people who were with him, along with the flocks, the herds, and the camels, into two companies. ⁸ He said, “If Esau comes to the one company, and strikes it, then the company which is left will escape.”

⁹ Jacob said, “God of my father Abraham, and God of my father Isaac, Yahweh, who said to me, ‘Return to your country, and to your relatives, and I will do you good,’ ¹⁰ I am not worthy of the least of all the loving kindnesses, and of all the truth, which you have shown to your servant; for with just my staff I crossed over this Jordan; and now I have become two companies. ¹¹ Please deliver me from the hand of my brother, from the hand of Esau; for I fear him, lest he come and strike me and the mothers with the children. ¹² You said, ‘I will surely do you good, and make your offspring as the sand of the sea, which can’t be counted because there are so many.’ ”

¹³ He stayed there that night, and took from that which he had with him a present for Esau, his brother: ¹⁴ two hundred female goats and twenty male goats, two hundred ewes and twenty rams, ¹⁵ thirty milk camels and their colts, forty cows, ten bulls, twenty female donkeys and ten foals. ¹⁶ He delivered them into the hands of his servants, every herd by itself, and said to his servants, “Pass over before me, and put a space between herd and herd.”

¹⁷ He commanded the foremost, saying, “When Esau, my brother, meets you, and asks you, saying, ‘Whose are you? Where are you going? Whose are these before you?’ ¹⁸ Then you shall say, ‘They are your servant, Jacob’s. It is a present sent to my lord, Esau. Behold, he also is behind us.’ ” ¹⁹ He commanded also the second, and the third, and all that followed the herds, saying, “This is how you shall speak to Esau, when you find him. ²⁰ You shall say, ‘Not only that, but behold, your servant, Jacob, is behind us.’ ” For, he said, “I will appease him with the present that goes before me, and afterward I will see his face. Perhaps he will accept me.”

²¹ So the present passed over before him, and he himself stayed that night in the camp. ²² He rose up that night, and took his two wives, and his two servants, and his eleven sons, and crossed over the ford of the Jabbok. ²³ He took them, and sent them over the stream, and sent over that which he had.

²⁴ Jacob was left alone, and wrestled with a man there until the breaking of the day. ²⁵ When he saw that he didn’t prevail against him, the man touched the hollow of his thigh, and the hollow of Jacob’s thigh was strained as he wrestled. ²⁶ The man said, “Let me go, for the day breaks.” Jacob said, “I won’t let you go unless you bless me.” ²⁷ He said to him, “What is your name?” He said, “Jacob”. ²⁸ He said, “Your name will no longer be called Jacob, but Israel; for you have fought with God and with men, and have prevailed.”

²⁹ Jacob asked him, “Please tell me your name.” He said, “Why is it that you ask what my name is?” So he blessed him there. ³⁰ Jacob called the name of the place Peniel; Peniel means ‘face of God’. for he said, “I have seen God face to face, and my life is preserved.”

³¹ The sun rose on him as he passed over Peniel, and he limped because of his thigh. ³² Therefore the children of Israel don’t eat the sinew of the hip, which is on the hollow of the thigh, to this day, because he touched the hollow of Jacob’s thigh in the sinew of the hip.

၃၂

^၁ ယာ ကုပ် သည် ခ ရီး ဆက် သွား ရာ ဘု ရား သ ခင် ၏ ကောင်း ကင် တ မန် တို့ သည် သူ နှင့် လာ တွေ့ ကြ ၏။ ^၂ ယာ ကုပ် သည် သူ တို့ ကို မြင် သော အ ခါ “ဤ နေ ရာ သည် ဘု ရား သ ခင် ၏ တပ် စ ခန်း ဖြစ် ၏” ဟု ဆို လျက် ထို အ ရပ် ၏ အ မည် ကို မ ဟာ နိမ် ’တပ် စ ခန်း နှစ် ခု’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ၏။

^၃ ထို့ နောက် ယာ ကုပ် သည် စိ ရ ပြည်၊ ဧ ဒုံ အ ရပ် ရှိ မိ မိ အစ် ကို ဧ သော ထံ သို့ စေ တ မန် တို့ ကို ရှေ့ ပြေး အ ဖြစ် စေ လွှတ် ၍၊ ^၄ “သင် တို့ သည် ငါ ၏ သ ခင် ဧ သော အား သ ခင် ၏ အ စေ အ ပါး ယာ ကုပ် က ‘အ ကျွန်ုပ် သည် လာ ဗန် ထံ ၌ ယ ခု ထိ တိုင် တည်း ခို နေ ထိုင် ခဲ့ ပါ ၏။ ^၅ အ ကျွန်ုပ် တွင် နွား များ၊ မြည်း များ၊ သိုး ဆိတ် များ၊ ကျွန် ယောက်ျား များ နှင့် ကျွန် မိန်း မ များ ရှိ ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် သည် သ ခင့် ရှေ့ ၌ မျက် နှာ ရ မည့် အ ကြောင်း လူ လွှတ် ၍ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အား ကြို တင် ကြား လျှောက် ပါ ၏’ ဟူ ၍ ပြော ရ မည်” ဟု မှာ ကြား လိုက် လေ ၏။

^၆ စေ တ မန် တို့ သည် ယာ ကုပ် ထံ သို့ ပြန် ရောက် လာ ၍ “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သ ခင် ၏ အစ် ကို ဧ သော ထံ သို့ ရောက် ခဲ့ ပါ ပြီ။ သူ သည် လည်း သ ခင် နှင့် တွေ့ ဆုံ ရန် လူ လေး ရာ နှင့် အ တူ နေ ပါ သည်” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၇ ထို အ ခါ ယာ ကုပ် သည် အ လွန် ကြောက် ၍ စိတ် ပူ ပန် သ ဖြင့် မိ မိ နှင့် အ တူ ရှိ သော လူ တို့ ကို လည်း ကောင်း၊ သိုး ဆိတ်၊ နွား နှင့် ကု လား အုတ် တို့ ကို လည်း ကောင်း အုပ် စု နှစ် စု ခွဲ ထား ၏။ ^၈ ယာ ကုပ် က “အ ကယ် ၍ ဧ သော သည် တစ် စု ကို လာ ၍ တိုက် ခိုက် လျှင် ကျန် တစ် စု သည် လွတ် လိမ့် မည်” ဟု ဆို ၏။

^၉ ထို့ နောက် ယာ ကုပ် က “အ ကျွန်ုပ် အ ဖ အာ ဗြ ဟံ ၏ ဘု ရား၊ အ ကျွန်ုပ် အ ဖ ဣ ဇက် ၏ ဘု ရား၊ အ ကျွန်ုပ် အား ‘သင့် ပြည်၊ သင့် ဆွေ မျိုး သား ချင်း တို့ ထံ သို့ ပြန် သွား လော့။ ငါ သည် သင့် ကို ကောင်း စား စေ မည်’ ဟု မိန့် တော် မူ သော ထာ ဝ ရ ဘု ရား၊ ^၁၀ ကိုယ် တော် ၏ အ စေ အ ပါး အ ပေါ် ထား တော် မူ သော မေတ္တာ က ရု ဏာ တော် ရှိ သ မျှ၊ သစ္စာ တော် ရှိ သ မျှ ကို အ ကျွန်ုပ် မ ခံ ထိုက် ပါ။ အ ကျွန်ုပ် သည် ဤ ဂျော် ဒန် မြစ် ကို ဖြတ် ကူး ခဲ့ စဉ် က တောင် ဝှေး တစ် ချောင်း သာ ပါ ပါ ၏။ ယ ခု မူ ကား အုပ် စု နှစ် စု ဖြစ် လာ ပါ ပြီ။ ^၁၁ အ ကျွန်ုပ် အစ် ကို ၏ လက်၊ ဧ သော ၏ လက် မှ အ ကျွန်ုပ် ကို ကယ် နုတ် တော် မူ ပါ။ အ ကြောင်း မူ ကား သူ သည် လာ ၍ အ ကျွန်ုပ် ကို လည်း ကောင်း၊ က လေး နှင့် မိ ခင် တို့ ကို လည်း ကောင်း တိုက် ခိုက် မည် ကို အ ကျွန်ုပ် ကြောက် ပါ ၏။ ^၁၂ သို့ သော် ကိုယ် တော် က ‘ငါ သည် သင့် ကို အ မှန် ပင် ကောင်း စား စေ ၍ သင် ၏ သား စဉ် ‌မြေး ဆက် တို့ ကို မ ရေ တွက် နိုင် အောင် များ ပြား သော ပင် လယ် သဲ ပွင့် ကဲ့ သို့ ဖြစ် စေ မည်’ ဟူ ၍ မိန့် တော် မူ ခဲ့ ပါ ပြီ” ဟု လျှောက် လေ ၏။

^၁၃ ယာ ကုပ် သည် ထို ည တွင် ထို အ ရပ် ၌ ည အိပ် နား ပြီး လျှင် အစ် ကို ဧ သော အား လက် ဆောင် ပေး ရန် မိ မိ ၏ လက် ရှိ ဥစ္စာ ထဲ မှ၊ ^၁၄ ဆိတ် မ အ ကောင် နှစ် ရာ၊ ဆိတ် ထီး အ‌ ကောင် နှစ် ဆယ်၊ သိုး မ အ ကောင် နှစ် ရာ၊ သိုး ထီး အ ကောင် နှစ် ဆယ်၊ ^၁၅ နို့ တိုက် ကု လား အုတ် အ ကောင် သုံး ဆယ် နှင့် ၎င်း တို့ ၏ သား ပေါက် များ၊ နွား မ အ ကောင် လေး ဆယ်၊ နွား ထီး ဆယ် ကောင်၊ မြည်း မ အ ကောင် နှစ် ဆယ် နှင့် မြည်း ထီး ဆယ် ကောင် တို့ ကို ယူ ၍၊ ^၁၆ ၎င်း တို့ ကို သူ့ အ မျိုး နှင့် သူ၊ အုပ် လိုက် အုပ် လိုက် မိ မိ အ စေ အ ပါး တို့ လက် သို့ အပ် လေ ၏။ ထို့ နောက် ထို အ စေ အ ပါး တို့ အား “သင် တို့ သည် ငါ့ ရှေ့ မှ ဖြတ် ကူး သွား ကြ လော့။ တိ ရစ္ဆာန် တစ် အုပ် နှင့် တစ် အုပ် ကို ခပ် လှမ်း လှမ်း ခွာ ထား လော့” ဟု ဆို ၏။

^၁၇ ထို့ ပြင် ရှေ့ ဆုံး မှ သွား သော သူ အား “ငါ့ အစ် ကို ဧ သော သည် သင့် ကို တွေ့ ၍ ‘သင် သည် မည် သူ ၏ လူ ဖြစ် သ နည်း။ မည် သည့် အ ရပ် သို့ သွား မည် နည်း။ သင့် ရှေ့ ၌ ရှိ သော ဤ အ ရာ တို့ ကား မည် သူ ၏ ဥစ္စာ ဖြစ် သ နည်း’ ဟု သင့် ကို မေး လျှင်၊ ^၁၈ ‘သ ခင့် အ စေ အ ပါး ယာ ကုပ် ၏ ဥစ္စာ ဖြစ် ပါ ၏။ ဤ အ ရာ တို့ သည် သ ခင် ဧ သော အား ဆက် သ လိုက် သော လက် ဆောင် ဖြစ် ပါ ၏။ သူ သည် လည်း အ ကျွန်ုပ် တို့ နောက် မှ လိုက် လာ ပါ ၏’ ဟူ ၍ လျှောက် ရ မည်” ဟု မှာ ကြား လေ ၏။ ^၁၉ ဒု တိ ယ လူ၊ တ တိ ယ လူ နှင့် တိ ရစ္ဆာန် အုပ် နောက် မှ လိုက် သော သူ အ ပေါင်း တို့ ကို လည်း “သင် တို့ သည် ဧ သော ကို တွေ့ သော အ ခါ ထို အ တိုင်း လျှောက် ရ မည်။ ^၂၀ ထို့ ပြင် ‘အ ရှင့် အ စေ အ ပါး ယာ ကုပ် သည် လည်း အ ကျွန်ုပ် တို့ နောက် မှ လိုက် လာ ပါ ၏’ ဟူ ၍ လျှောက် ရ မည်” ဟု မှာ ကြား လေ ၏။ ယာ ကုပ် က “ငါ့ အ လျင် ‌ရောက် နှင့် သော လက် ဆောင် ဖြင့် သူ့ ကို စိတ် ပြေ စေ ပြီး မှ သူ နှင့် ငါ တွေ့ ဆုံ မည်။ သို့ ပြု လျှင် သူ သည် ငါ့ ကို လက် ခံ ကောင်း လက် ခံ လိမ့် မည်” ဟု တွေး ထင် သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။

^၂၁ ထို သို့ ယာ ကုပ် သည် လက် ဆောင် ကို မိ မိ ထက် အ လျင် ဖြတ် ကူး စေ ၏။ သူ ကိုယ် တိုင် မူ ကား ထို ည တွင် စ ခန်း ၌ ည အိပ် နား လေ ၏။ ^၂၂ သို့ သော် ထို ည တွင် သူ သည် ထ ၍ မိ မိ ၏ မ ယား နှစ် ယောက်၊ မိ မိ ၏ ကျွန် မ နှစ် ယောက် နှင့် မိ မိ ၏ သား တစ် ဆယ့် တစ် ယောက် တို့ ကို ခေါ် ဆောင် ၍ ယဗ္ဗုတ် ရေ ဆိပ် မှ ဖြတ် ကူး ၏။ ^၂၃ ထို သို့ သူ တို့ ကို ခေါ် ဆောင် ၍ ချောင်း ကို ဖြတ် ကူး စေ ပြီး လျှင် မိ မိ ပိုင် ဆိုင် သော ဥစ္စာ တို့ ကို လည်း ဖြတ် ကူး စေ ၏။

^၂၄ ယာ ကုပ် သည် တစ် ယောက် တည်း ကျန် ခဲ့ ၏။ ထို အ ခါ လူ တစ် ယောက် သည် အ ရုဏ် တက် ချိန် အ ထိ ယာ ကုပ် နှင့် န ပန်း လုံး လေ ၏။ ^၂၅ ထို သူ သည် ယာ ကုပ် ကို မ နိုင် မှန်း သိ မြင် သော အ ခါ ယာ ကုပ် ၏ တင် ပါး ဆုံ အ ဆစ် ကို ထိုး ၏။ ထို့ ကြောင့် ထို သူ နှင့် န ပန်း လုံး စဉ် တွင် ယာ ကုပ် ၏ တင် ပါး ဆုံ အ ဆစ် သည် လွဲ လေ ၏။ ^၂၆ ထို သူ က “အ ရုဏ် တက် ပြီ ဖြစ် ၍ ငါ့ ကို လွှတ် ပါ” ဟု ဆို ၏။ သို့ သော် ယာ ကုပ် က “အ ကျွန်ုပ် ကို ကောင်း ချီး မ ပေး လျှင် အ ရှင့် ကို အ ကျွန်ုပ် မ လွှတ် ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၂၇ ထို သူ က လည်း “သင် ၏ အ မည် ကား အ ဘယ် နည်း” ဟု မေး လျှင် “ယာ ကုပ် ဖြစ် ပါ သည်” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။ ^၂၈ ထို အ ခါ ထို သူ က “သင် ၏ အ မည် ကို ယာ ကုပ် ဟု မ ခေါ် တော့ ဘဲ အစ္စ ရေး ’ဘု ရား သ ခင် နှင့် ပြိုင် သော သူ’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ရ မည်။ အ ကြောင်း မူ ကား သင် သည် ဘု ရား သ ခင် နှင့် လည်း ကောင်း၊ လူ နှင့် လည်း ကောင်း ပြိုင် ၍ နိုင် လေ ပြီ” ဟု ဆို ၏။

^၂၉ ယာ ကုပ် က လည်း “အ ရှင် ၏ အ မည် ကို သိ ပါ ရ စေ” ဟု ဆို လျှင် ထို သူ က “အ ဘယ် ကြောင့် ငါ ၏ အ မည် ကို မေး သ နည်း” ဟု ဆို ပြီး ထို အ ရပ် ၌ ယာ ကုပ် ကို ကောင်း ချီး ပေး လေ ၏။ ^၃၀ ထို့ ကြောင့် ယာ ကုပ် က “ငါ သည် ဘု ရား သ ခင် ကို မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် မြင် ရ လျက် နှင့် အ သက် ချမ်း သာ ရ သေး ၏” ဟု ဆို လျက် ထို အ ရပ် ၏ အ မည် ကို ပေ နွေ လ ’ဘု ရား သ ခင် ၏ မျက် နှာ တော်’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ၏။

^၃၁ ပေ နွေ လ အ ရပ် ကို ယာ ကုပ် လွန် သွား သော အ ခါ နေ ထွက် ပြီ ဖြစ် ၏။ သူ သည် သူ ၏ တင် ပါး ဆုံ ကြောင့် ထော့ နဲ့ ထော့ နဲ့ ဖြင့် သွား လေ ၏။ ^၃၂ ထို သို့ ယာ ကုပ် ၏ တင် ပါး ဆုံ အ ဆစ် ၌ ရှိ သော အ ကြော ကို ထိုး သော ကြောင့် ယ နေ့ တိုင် အောင် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် တင် ပါး ဆုံ အ ဆစ် ၌ ရှိ သော အ ကြော ကို မ စား ကြ ချေ။

32

¹ Jacob went on his way, and the angels of God met him. ² When he saw them, Jacob said, “This is God’s army.” He called the name of that place Mahanaim. Mahanaim means ‘two camps’.

³ Jacob sent messengers in front of him to Esau, his brother, to the land of Seir, the field of Edom. ⁴ He commanded them, saying, “This is what you shall tell my lord, Esau: ‘This is what your servant, Jacob, says. I have lived as a foreigner with Laban, and stayed until now. ⁵ I have cattle, donkeys, flocks, male servants, and female servants. I have sent to tell my lord, that I may find favor in your sight.’ ”

⁶ The messengers returned to Jacob, saying, “We came to your brother Esau. He is coming to meet you, and four hundred men are with him.” ⁷ Then Jacob was greatly afraid and was distressed. He divided the people who were with him, along with the flocks, the herds, and the camels, into two companies. ⁸ He said, “If Esau comes to the one company, and strikes it, then the company which is left will escape.”

⁹ Jacob said, “God of my father Abraham, and God of my father Isaac, Yahweh, who said to me, ‘Return to your country, and to your relatives, and I will do you good,’ ¹⁰ I am not worthy of the least of all the loving kindnesses, and of all the truth, which you have shown to your servant; for with just my staff I crossed over this Jordan; and now I have become two companies. ¹¹ Please deliver me from the hand of my brother, from the hand of Esau; for I fear him, lest he come and strike me and the mothers with the children. ¹² You said, ‘I will surely do you good, and make your offspring as the sand of the sea, which can’t be counted because there are so many.’ ”

¹³ He stayed there that night, and took from that which he had with him a present for Esau, his brother: ¹⁴ two hundred female goats and twenty male goats, two hundred ewes and twenty rams, ¹⁵ thirty milk camels and their colts, forty cows, ten bulls, twenty female donkeys and ten foals. ¹⁶ He delivered them into the hands of his servants, every herd by itself, and said to his servants, “Pass over before me, and put a space between herd and herd.”

¹⁷ He commanded the foremost, saying, “When Esau, my brother, meets you, and asks you, saying, ‘Whose are you? Where are you going? Whose are these before you?’ ¹⁸ Then you shall say, ‘They are your servant, Jacob’s. It is a present sent to my lord, Esau. Behold, he also is behind us.’ ” ¹⁹ He commanded also the second, and the third, and all that followed the herds, saying, “This is how you shall speak to Esau, when you find him. ²⁰ You shall say, ‘Not only that, but behold, your servant, Jacob, is behind us.’ ” For, he said, “I will appease him with the present that goes before me, and afterward I will see his face. Perhaps he will accept me.”

²¹ So the present passed over before him, and he himself stayed that night in the camp. ²² He rose up that night, and took his two wives, and his two servants, and his eleven sons, and crossed over the ford of the Jabbok. ²³ He took them, and sent them over the stream, and sent over that which he had.

²⁴ Jacob was left alone, and wrestled with a man there until the breaking of the day. ²⁵ When he saw that he didn’t prevail against him, the man touched the hollow of his thigh, and the hollow of Jacob’s thigh was strained as he wrestled. ²⁶ The man said, “Let me go, for the day breaks.” Jacob said, “I won’t let you go unless you bless me.” ²⁷ He said to him, “What is your name?” He said, “Jacob”. ²⁸ He said, “Your name will no longer be called Jacob, but Israel; for you have fought with God and with men, and have prevailed.”

²⁹ Jacob asked him, “Please tell me your name.” He said, “Why is it that you ask what my name is?” So he blessed him there. ³⁰ Jacob called the name of the place Peniel; Peniel means ‘face of God’. for he said, “I have seen God face to face, and my life is preserved.”

³¹ The sun rose on him as he passed over Peniel, and he limped because of his thigh. ³² Therefore the children of Israel don’t eat the sinew of the hip, which is on the hollow of the thigh, to this day, because he touched the hollow of Jacob’s thigh in the sinew of the hip.