၂

^၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အ နိစ္စ ရောက် ချိန် နီး လာ လျှင် သူ သည် သား တော် ရှော လ မုန် အား၊ ^၂ “မြေ ကြီး သား တိုင်း သွား ရ မည့် လမ်း ကို ငါ သွား ရ တော့ မည်။ သို့ ဖြစ် ၍ သင် သည် ယောက်ျား ပီ ပီ ရဲ ရင့် ခြင်း ရှိ လော့။ ^၃ သင် ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ညွှန် ကြား သော အ ရာ တို့ ကို စောင့် ထိန်း လော့။ မော ရှေ ၏ ပ ညတ် တ ရား ကျမ်း ၌ ရေး ထား သည့် ကိုယ် တော် ၏ စီ ရင် ထုံး ဖွဲ့ ချက်၊ ပ ညတ် ချက်၊ ပြဋ္ဌာန်း ချက်၊ သက် သေ ခံ ချက် တို့ ကို စောင့် ထိန်း ပြီး တ ရား လမ်း အ တိုင်း လိုက် လျှောက် လော့။ သို့ ပြု လျှင် သင် ပြု လေ ရာ ရာ၊ သွား လေ ရာ ရာ တို့ ၌ အောင် မြင် ခွင့် ရ မည်။ ^၄ ထို့ ပြင် ‘သင် ၏ သား မြေး တို့ သည် သူ တို့ သွား ရာ လမ်း တွင် စိတ် နှ လုံး အ ကြွင်း မဲ့၊ စိတ် ဝိ ညာဉ် အ ကြွင်း မဲ့ သစ္စာ ရှိ လျက် ငါ့ မျက် မှောက် ၌ အ သက် ရှင် လျှောက် လှမ်း ရန် စောင့် ထိန်း ကြ မည် ဆို လျှင် အစ္စ ရေး လူ မျိုး ၏ ရာ ဇ ပလ္လင် ပေါ် တွင် သင် ၏ မျိုး ဆက် မ ပြတ် ရ’ ဟု ငါ့ အား က တိ ထား ခဲ့ သည့် စ ကား တော် အ တိုင်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ပြု တော် မူ မည်။

^၅ ယ ခု ဇေ ရု ယာ ၏ သား ယွာ ဘ သည် ငါ့ အား မည် သို့ ပြု ခဲ့ သည် ကို လည်း ကောင်း၊ အစ္စ ရေး စစ် သူ ကြီး နှစ် ဦး ဖြစ် သော နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ နှင့် ယေ သာ ၏ သား အာ မ သ တို့ အား မည် သို့ ပြု ခဲ့ သည် ကို လည်း ကောင်း သင် သိ ၏။ သူ သည် တိုင်း ပြည် အေး ချမ်း ချိန် တွင် ပင် ထို သူ တို့ ကို တိုက် ခိုက် သတ် ဖြတ် ပြီး သူ့ ခါး မှ ခါး ဝတ် တန် ဆာ၊ သူ့ ခြေ မှ ခြေ နင်း တို့ ကို စစ် သွေး စွန်း စေ ခဲ့ ၏။ ^၆ သို့ ဖြစ် ၍ သင် ဉာဏ် ပ ညာ ရှိ သည့် အ တိုင်း စီ ရင် လော့။ ဆံ ပင် ဖြူ သော သူ့ ကို မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ငြိမ် ဝပ် စွာ သွား ခွင့် မ ပေး ပါ နှင့်။

^၇ သို့ သော် ဂိ လဒ် ပြည် သား ဗာ ဇိ လဲ ၏ သား တို့ ကို မေတ္တာ က ရု ဏာ ပြ ၍ သင် နှင့် တစ် စား ပွဲ တည်း ၌ စား ရ သော သူ တို့ နှင့် အ တူ စား စေ လော့။ အ ကြောင်း မူ ကား သင့် အစ် ကို အ ဗ ရှ လုံ ကြောင့် ငါ ပြေး ခဲ့ ရ စဉ် က သူ တို့ သည် ငါ့ ကို လာ ရောက် မေတ္တာ ပြ ခဲ့ ကြ ပြီ။

^၈ ဗာ ဟု ရိမ် မြို့ သား၊ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး သား ဂေ ရ ၏ သား ရှိ မိ သည် မ ဟာ နိမ် မြို့ သို့ ငါ သွား သော နေ့ တွင် သူ သည် ငါ့ ကို ခါး သီး စွာ ကျိန် ဆဲ ခဲ့ ၏။ သို့ သော် ငါ ပြန် လာ သော အ ခါ သူ သည် ငါ့ ကို ဂျော် ဒန် မြစ် သို့ ဆင်း ကြို ၍ ‘သင့် ကို ငါ ဓား ဖြင့် မ သတ်’ ဟု ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို တိုင် တည် ၍ ငါ ကျိန် ဆို ခဲ့ ပြီ။ ^၉ သို့ သော် သူ့ ကို အ ပြစ် ကင်း သူ ဟု မ ယူ ဆ ပါ နှင့်။ သင် သည် ပ ညာ ရှိ ဖြစ် သည် နှင့် အ ညီ သူ့ အား မည် သို့ ပြု ရ မည် ကို သင် သိ ပါ ၏။ ဆံ ပင် ဖြူ သော သူ့ ကို ကွပ် မျက် ပြီး မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ဆင်း စေ လော့” ဟု မိန့် မှာ လေ ၏။

^၁၀ ထို့ နောက် တွင် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ဘိုး‌ ဘေး တို့ နှင့် အ တူ အိပ် ပျော် ၍ သူ့ ကို ဒါ ဝိဒ် မြို့ တွင် သင်္ဂြိုဟ် ကြ ၏။ ^၁၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို အ နှစ် လေး ဆယ် တိုင် တိုင် အုပ် စိုး ခဲ့ ၏။ ဟေ ဗြုန် မြို့ တွင် ခု နစ် နှစ်၊ ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ တွင် သုံး ဆယ့် သုံး နှစ် အုပ် စိုး ခဲ့ ၏။ ^၁၂ ရှော လ မုန် သည် ခ မည်း‌ တော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ရာ ဇ ပလ္လင် တွင် စံ မြန်း ၍ သူ့ နိုင် ငံ သည် တည် မြဲ လေ ၏။

^၁၃ တစ် နေ့ တွင် ဟဂ္ဂိတ် ၏ သား အ ဒေါ နိ ယ သည် ရှော လ မုန် မင်း ကြီး ၏ မယ် တော် ဗာ သ ရှေ ဘ ထံ ရောက် လာ သ ဖြင့် ဗာ သ ရှေ ဘ က သူ့ အား ”ယ ခု သင် လာ သည် မှာ ကောင်း သော လာ ခြင်း‌ လော” ဟု မေး သော် သူ က “ဟုတ် ပါ ၏” ဟု လျှောက် ပြီး လျှင် ဆက် ၍၊ ^၁၄ “မယ် တော် အား လျှောက် တင် စ ရာ စ ကား ရှိ ပါ ၏” ဟု ဆို လျှင် ဗာ သ ရှေ ဘ က “လျှောက် တင် ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၅ ထို အ ခါ အ ‌ဒေါ နိ ယ က “အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သည် အ ကျွန်ုပ် ကို ရှင် ဘု ရင် အ ဖြစ် လက် ခံ ၍ ဤ နိုင် ငံ တော် ကို အ ကျွန်ုပ် ပိုင် ကြောင်း မယ် တော် သိ ပါ ၏။ သို့ သော် နိုင် ငံ တော် သည် အ ကျွန်ုပ် လက် မှ လွတ် ၍ ညီ တော် ထံ ရောက် သွား လေ ပြီ။ အ ကယ် စင် စစ် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ့ ထံ သို့ ရောက် စေ တော် မူ ပြီ။ ^၁၆ ယ ခု မှာ အ ကျွန်ုပ် သည် မယ် တော် ထံ တောင်း ဆို လို သည့် အ ရာ တစ် ခု ရှိ ပါ ၏။ မယ် တော် မ ငြင်း ပယ် ပါ နှင့်” ဟု ဆို လျှင် ‌ဗာ သ ရှေ ဘ က “တောင်း ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၇ ထို အ ခါ သူ က “ရှော လ မုန် မင်း ကြီး သည် မယ် တော် ကို ငြင်း ဝံ့ မည် မ ဟုတ် ပါ။ ထို့ ကြောင့် ရှု နင် မြို့ သူ အ ဘိ ရှက် ကို အ ကျွန်ုပ် နှင့် ထိမ်း မြား ပေး ရန် တောင်း‌ လျှောက် ပေး ပါ လော့” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၁၈ ဗာ သ ရှေ ဘ က လည်း “ကောင်း ပြီ။ သင့် အ ဖို့ ရှင် ဘု ရင် ထံ လျှောက် တင် ပေး မည်” ဟု ဆို ၏။

^၁၉ ထို့ နောက် ‌ဗာ သ ရှေ ဘ က အ ဒေါ နိ ယ ၏ စ ကား များ ကို ရှော လ မုန် မင်း ကြီး ထံ လျှောက် တင် ရန် ဝင် သွား လျှင် ရှင် ဘု ရင် သည် မယ် တော် ကို ရပ် ၍ ကြို ဆို ဦး ညွှတ် ပြီး မှ ရာ ဇ ပလ္လင် တွင် စံ နေ တော် မူ ၍ လက် ယာ ဘက် တွင် မယ် တော် စံ နေ ဖို့ ပလ္လင် တစ် ခု ကို ပြင် ဆင် စေ ၏။

^၂၀ ထို့ နောက် မယ် တော် က “သား တော် ထံ မှ သေး ငယ် သော အ ရာ တစ် ခု ကို တောင်း ဆို လို ပါ ၏။ သား တော် ငြင်း ပယ် တော် မ မူ ပါ နှင့်” ဟု လျှောက် တင် လျှင် ရှင် ဘု ရင် က လည်း “မယ် တော် တောင်း ဆို ပါ။ အ ကျွန်ုပ် မ ငြင်း ပါ” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၂၁ မယ် တော် က “ရှု နင် မြို့ သူ အ ဘိ ရှက် ကို သင့် အစ် ကို အ ‌ဒေါ နိ ယ နှင့် ထိမ်း မြား ပေး ပါ” ဟု လျှောက် တင် လျှင်၊ ^၂၂ ရှော လ မုန် မင်း ကြီး က မယ် တော် အား “မယ် တော်၊ အ ဘယ် ကြောင့် အ ဒေါ နိ ယ အ ဖို့ ရှု နင် မြို့ သူ အ ဘိ ရှက် ကို သာ တောင်း ပေး ရ သ နည်း။ သူ သည် အ ကျွန်ုပ် ထက် အ ကြီး၊ အ ကျွန်ုပ် ၏ နောင် တော် ဖြစ် သည် ဖြစ် ၍ သူ့ အ ဖို့ နိုင် ငံ တော် ကို ပါ တောင်း ပေး ပါ လော့။ သူ့ အ ဖို့ သာ မ က ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ ဗျာ သာ၊ ဇေ ရု ယာ ၏ သား ယွာ ဘ တို့ အ တွက် ပါ တောင်း ပေး ပါ တော့ လား” ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။

^၂၃ ထို့ ပြင် ရှော လ မုန် မင်း ကြီး က ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို တိုင် တည် ၍ “အ ဒေါ နိ ယ သည် အ သက် ကို ရင်း ၍ ဤ သို့ တောင်း ဆို ခြင်း မ ဟုတ် လျှင် ဘု ရား သ ခင် သည် အ ကျွန်ုပ် ၌ ထို မျှ မ က ပြု တော် မူ ပါ စေ သော။ ^၂၄ အ ကျွန်ုပ် ကို ခိုင် ခံ့ စေ ၍ ခ မည်း တော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ရာ ဇ ပလ္လင် တွင် စံ မြန်း စေ တော် မူ ပြီး က တိ ထား တော် မူ ခဲ့ သည့် အ တိုင်း အ ကျွန်ုပ် အား နန်း မွေ ဆက် ခံ စေ တော် မူ သော ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ ယ နေ့ တွင် အ ဒေါ နိ ယ သေ ရ မည်” ဟု ကျိန် ဆို လေ ၏။ ^၂၅ ထို့ နောက် ရှော လ မုန် မင်း ကြီး သည် ယော ယ ဒ ၏ သား ဗေ နာ ယ ကို စေ လွှတ် ၍ အ ဒေါ နိ ယ ကို ကွပ် မျက် စေ သ ဖြင့် သူ သေ လေ ၏။

^၂၆ ထို့ ပြင် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ ဗျာ သာ ကို လည်း ရှင် ဘု ရင် က “သင့် မြေ ရှိ ရာ အာ န သုတ် မြို့ ကို ပြန် သွား ပါ။ သင် သည် လည်း သေ သင့်‌ သော သူ ဖြစ် ၏။ သို့ သော် သင် သည် ခ မည်း တော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ရှေ့ တော် တွင် ဘု ရား ရှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ သေတ္တာ တော် ကို ထမ်း ရ သူ၊ ခ မည်း တော် ခံ ရ သော ဒုက္ခ ဆင်း ရဲ အ ပေါင်း ကို မျှ ဝေ ခံ စား ပေး ခဲ့ သူ ဖြစ် သော ကြောင့် ယ နေ့ တွင် သင့် ကို ငါ မ သတ်” ဟု မိန့် ဆို ပြီး နောက် တွင်၊ ^၂၇ ရှော လ မုန် မင်း ကြီး သည် အ ဗျာ သာ ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ ဖြစ် မှ ဖယ် လိုက် ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် ဧ လိ အ မျိုး အ နွယ် နှင့် ပတ် သက် ၍ ရှိ လော မြို့ တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ‌ သော စ ကား တော် ပြည့် စုံ လေ ၏။

^၂၈ ထို သ တင်း များ ယွာ ဘ ထံ သို့ ရောက် လာ ၏။ ယွာ ဘ သည် အ ဗ ရှ လုံ ပုန် ကန် စဉ် က မ ပါ ခဲ့ သော် လည်း အ ဒေါ နိ ယ ပုန် ကန် သော အ ခါ ပါ ဝင် ခဲ့ သော ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ တဲ တော် သို့ ပြေး သွား ပြီး ယဇ် ပလ္လင် ချို များ ကို ဆုပ် ကိုင် ထား လေ ၏။ ^၂၉ ထို သို့ “ယွာ ဘ သည် တဲ တော် သို့ ပြေး ၍ ယဇ် ပလ္လင် နား တွင် ရှိ နေ ပါ ၏” ဟူ သော သ တင်း ကို ရှော လ မုန် မင်း ကြီး အား ကြား လျှောက် လျှင် ရှော လ မုန် မင်း ကြီး က ယော ယ ဒ ၏ သား ဗေ နာ ယ အား “သူ့ ကို သွား သတ် လော့” ဟု အ မိန့် ပေး လေ ၏။

^၃၀ ဗေ နာ ယ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ တဲ တော် အ တွင်း သို့ ဝင် သွား ပြီး ယွာ ဘ အား “ရှင် ဘု ရင် အ မိန့် တော် ရှိ ၏။ ထွက် လာ ပါ” ဟု ဆို လျှင် ယွာ ဘ က “မ ထွက် ပါ။ ဤ နေ ရာ ၌ သာ အ သေ ခံ မည်” ဟု ပြန် ဖြေ သ ဖြင့် ဗေ နာ ယ က “ယွာ ဘ ဤ သို့ ပြော ပါ ပြီ။ ဤ သို့ ပြန် ဖြေ ပါ ပြီ” ဟု ရှင် ဘု ရင် ထံ အ ကြောင်း ပြန် ၏။ ^၃၁ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က “သူ ပြော သည့် အ တိုင်း ပြု ပါ။ သူ့ ကို ကွပ် မျက် ပြီး သင်္ဂြိုဟ် လိုက် ပါ။ သို့ ပြု လျှင် အ ကျွန်ုပ် နှင့် အ ကျွန်ုပ် ၏ ခ မည်း ‌တော် အ မျိုး အ နွယ် ကို ယွာ ဘ က အ ကြောင်း မ ရှိ ဘဲ လူ အ သက် သတ် ခဲ့ သော အ ပြစ် များ နှင့် ကင်း ဝေး စေ လိမ့် မည်။ ^၃၂ သူ သည် သူ့ ထက် ပို ၍ ဖြောင့် မတ် မှန် ကန် သူ နှစ် ဦး ဖြစ် သော အစ္စ ရေး စစ် သူ ကြီး နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ နှင့် ယု ဒ စစ် သူ ကြီး ယေ သာ ၏ သား အာ မ သ တို့ ကို ငါ့ ခ မည်း တော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး မ သိ ဘဲ ဓား နှင့် သတ် ခဲ့ ၏။ ဤ သို့ လူ အ သက် သတ် သော အ ပြစ် ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ့ ခေါင်း ပေါ် သို့ ရောက် စေ တော် မူ မည်။ ^၃၃ လူ သတ် ခဲ့ သော အ ပြစ် သည် ယွာ ဘ ၏ ခေါင်း‌ ပေါ်၊ သူ့ သား စဉ် မြေး ဆက် တို့ ၏ ခေါင်း ပေါ် သို့ အ စဉ် အ မြဲ ကျ ရောက် ပါ စေ။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် သူ ၏ သား စဉ် မြေး ဆက် များ၊ သူ ၏ ထီး နန်း နှင့် ရာ ဇ ပလ္လင် တို့ မူ ကား ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ တော် မှ ငြိမ် သက် ခြင်း ကို အ စဉ် အ မြဲ ခံ စား ရ ပါ စေ” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၃၄ ဤ သို့ ဖြင့် ယော ယ ဒ ၏ သား ဗေ နာ ယ သည် သွား ၍ ယွာ ဘ ကို ကွပ် မျက် သ ဖြင့် သူ သေ လေ ၏။ ယွာ ဘ အား တော ကန္တာ ရ ရှိ သူ ၏ အိမ် နား တွင် သင်္ဂြိုဟ် လေ ၏။

^၃၅ ထို့ နောက် ရှင် ဘု ရင် သည် ယော ယ ဒ ၏ သား ဗေ နာ ယ ကို ယွာ ဘ ၏ နေ ရာ တွင် စစ် တပ် ကို အုပ် ချုပ် စေ ၏။ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဇာ ဒုတ် ကို လည်း အ ဗျာ သာ နေ ရာ ၌ ခန့် ထား လေ ၏။

^၃၆ ထို့ နောက် ရှင် ဘု ရင် သည် ရှိ မိ ကို လူ လွှတ် ၍ ခေါ်‌ စေ ပြီး “ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ထဲ တွင် အိမ် ဆောက် ၍ နေ လော့။ ထို မြို့ မှ လွဲ ၍ မည် သည့် အ ရပ် သို့ မျှ မ သွား နှင့်။ ^၃၇ သင် သည် မြို့ ပြင် ထွက် ၍ ကေ ဒြုန် ချောင်း ကို ဖြတ် သည့် နေ့ တွင် ပင် မု ချ သေ ရ မည် ဟု မှတ် လော့။ သင့် အ ပြစ် သည် သင့် ခေါင်း ပေါ် သို့ ပြန် ရောက် ခြင်း သာ ဖြစ် ၏” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၃၈ ထို အ ခါ ရှိ မိ က ရှင် ဘု ရင် အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ အ မိန့် တော် မှာ ကောင်း ပါ ၏။ အ မိန့် တော် အ တိုင်း ကျွန် တော် မျိုး ပြု ပါ မည်” ဟု လျှောက် တင် ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် ရှိ မိ သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ တွင် ကာ လ ကြာ မြင့် စွာ နေ ထိုင် လေ ၏။

^၃၉ သုံး နှစ် ပြည့် သော အ ခါ ရှိ မိ ၏ အ စေ အ ပါး နှစ် ယောက် သည် မာ ခါ ၏ သား ဂါ သ ဘု ရင် အာ ခိတ် မင်း ကြီး ထံ သို့ ထွက် ပြေး ခို ဝင် ကြ ၏။ “သင့် အ စေ အ ပါး တို့ သည် ဂါ သ မြို့ ၌ ရှိ ပါ ၏” ဟု ရှိ မိ ကြား သိ သော အ ခါ၊ ^၄၀ ရှိ မိ သည် ချက် ချင်း ထ ၍ မြင်း ကို ကုန်း နှီး တင် ပြီး သူ့ အ စေ အ ပါး တို့ ကို ရှာ ရန် အာ ခိတ် မင်း ကြီး ရှိ ရာ ဂါ သ မြို့ သို့ သွား လေ ၏။ ရှိ မိ သည် သွား ၍ မိ မိ အ စေ အ ပါး တို့ ကို ဂါ သ မြို့ မှ ပြန် ခေါ် လာ ခဲ့ ၏။

^၄၁ ထို သို့ ရှိ မိ သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ မှ ဂါ သ မြို့ သို့ သွား ၍ ပြန် လာ ခဲ့ ကြောင်း ကို ရှော လ မုန် မင်း ကြီး ကြား သိ လျှင်၊ ^၄၂ ရှိ မိ အား လူ လွှတ် ၍ ခေါ်‌ စေ ပြီး လျှင် ရှင် ဘု ရင် က “ငါ သည် သင့် အား ‘ဤ မြို့ မှ သင် ထွက် သွား သော နေ့ တွင် သင် မု ချ သေ ရ မည်’ ဟု ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် ၌ တိုင် တည် ကျိန် ဆို ၍ သ တိ ပေး ခဲ့ သည် မ ဟုတ် လော။ သင် က လည်း ‘အ ကျွန်ုပ် ကြား ရ သော အ မိန့် တော် မှာ ကောင်း ပါ ၏’ ဟု သင် ဆို ခဲ့ ပြီ။ ^၄၃ သို့ ဖြစ် လျက် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် ၌ ကျိန် ဆို ခဲ့ သည့် အ တိုင်း၊ ငါ့ အ မိန့် အ တိုင်း အ ဘယ် ကြောင့် မ နာ ခံ သ နည်း” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၄၄ ထို့ ပြင် ရှင် ဘု ရင် က ရှိ မိ အား “ငါ့ ခ မည်း‌ တော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အ ပေါ် သင် ပြု မိ ခဲ့ သော အ မှား များ ကို လည်း သင် ကိုယ် တိုင် သိ ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင် ၏ မ ကောင်း မှု ကို သင့် ခေါင်း‌ ပေါ် သို့ ပြန် ရောက် စေ မည်။ ^၄၅ သို့ သော် ငါ ရှော လ မုန် မင်း ကြီး သည် ကောင်း ချီး ခံ စား ရ လိမ့် မည်။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ရာ ဇ ပလ္လင် သည် လည်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် ၌ အ စဉ် အ မြဲ တည် လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၄၆ ထို့ နောက် ရှင် ဘု ရင် သည် ယော ယ ဒ ၏ သား ဗေ နာ ယ ကို အ မိန့် ပေး သ ဖြင့် ဗေ နာ ယ သည် သွား ၍ ရှိ မိ အား ကွပ် မျက် သ ဖြင့် သူ သေ လေ ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် ရှော လ မုန် မင်း ကြီး လက် ထက် တွင် နိုင် ငံ တော် တည် မြဲ လေ ၏။

2

¹ Now the days of David came near that he should die; and he commanded Solomon his son, saying, ² “I am going the way of all the earth. You be strong therefore, and show yourself a man; ³ and keep the instruction of Yahweh your God, to walk in his ways, to keep his statutes, his commandments, his ordinances, and his testimonies, according to that which is written in the law of Moses, that you may prosper in all that you do and wherever you turn yourself. ⁴ Then Yahweh may establish his word which he spoke concerning me, saying, ‘If your children are careful of their way, to walk before me in truth with all their heart and with all their soul, there shall not fail you,’ he said, ‘a man on the throne of Israel.’

⁵ “Moreover you know also what Joab the son of Zeruiah did to me, even what he did to the two captains of the armies of Israel, to Abner the son of Ner and to Amasa the son of Jether, whom he killed, and shed the blood of war in peace, and put the blood of war on his sash that was around his waist and in his sandals that were on his feet. ⁶ Do therefore according to your wisdom, and don’t let his gray head go down to Sheol Sheol is the place of the dead. in peace.

⁷ But show kindness to the sons of Barzillai the Gileadite, and let them be among those who eat at your table; for so they came to me when I fled from Absalom your brother.

⁸ “Behold, there is with you Shimei the son of Gera, the Benjamite of Bahurim, who cursed me with a grievous curse in the day when I went to Mahanaim; but he came down to meet me at the Jordan, and I swore to him by Yahweh, saying, ‘I will not put you to death with the sword.’ ⁹ Now therefore don’t hold him guiltless, for you are a wise man; and you will know what you ought to do to him, and you shall bring his gray head down to Sheol Sheol is the place of the dead. with blood.”

¹⁰ David slept with his fathers, and was buried in David’s city. ¹¹ The days that David reigned over Israel were forty years; he reigned seven years in Hebron, and he reigned thirty-three years in Jerusalem. ¹² Solomon sat on David his father’s throne; and his kingdom was firmly established.

¹³ Then Adonijah the son of Haggith came to Bathsheba the mother of Solomon. She said, “Do you come peaceably?” He said, “Peaceably. ¹⁴ He said moreover, I have something to tell you.” She said, “Say on.” ¹⁵ He said, “You know that the kingdom was mine, and that all Israel set their faces on me, that I should reign. However, the kingdom is turned around, and has become my brother’s; for it was his from Yahweh. ¹⁶ Now I ask one petition of you. Don’t deny me.” She said to him, “Say on.” ¹⁷ He said, “Please speak to Solomon the king (for he will not tell you ‘no’), that he give me Abishag the Shunammite as wife.” ¹⁸ Bathsheba said, “All right. I will speak for you to the king.”

¹⁹ Bathsheba therefore went to King Solomon, to speak to him for Adonijah. The king rose up to meet her and bowed himself to her, and sat down on his throne and caused a throne to be set for the king’s mother; and she sat on his right hand.

²⁰ Then she said, “I ask one small petition of you; don’t deny me.”The king said to her, “Ask on, my mother, for I will not deny you.” ²¹ She said, “Let Abishag the Shunammite be given to Adonijah your brother as wife.” ²² King Solomon answered his mother, “Why do you ask Abishag the Shunammite for Adonijah? Ask for him the kingdom also, for he is my elder brother; even for him, and for Abiathar the priest, and for Joab the son of Zeruiah.”

²³ Then King Solomon swore by Yahweh, saying, “God do so to me, and more also, if Adonijah has not spoken this word against his own life. ²⁴ Now therefore as Yahweh lives, who has established me and set me on my father David’s throne, and who has made me a house as he promised, surely Adonijah shall be put to death today.” ²⁵ King Solomon sent Benaiah the son of Jehoiada; and he fell on him, so that he died.

²⁶ To Abiathar the priest the king said, “Go to Anathoth, to your own fields, for you are worthy of death. But I will not at this time put you to death, because you bore the Lord The word translated ‘Lord’ is ‘Adonai’. Yahweh’s ark before David my father, and because you were afflicted in all in which my father was afflicted.” ²⁷ So Solomon thrust Abiathar out from being priest to Yahweh, that he might fulfill Yahweh’s word which he spoke concerning the house of Eli in Shiloh.

²⁸ This news came to Joab; for Joab had followed Adonijah, although he didn’t follow Absalom. Joab fled to Yahweh’s Tent, and held onto the horns of the altar. ²⁹ King Solomon was told, “Joab has fled to Yahweh’s Tent; and behold, he is by the altar.” Then Solomon sent Benaiah the son of Jehoiada, saying, “Go, fall on him.”

³⁰ Benaiah came to Yahweh’s Tent, and said to him, “The king says, ‘Come out!’ ” He said, “No; but I will die here.” Benaiah brought the king word again, saying, “This is what Joab said, and this is how he answered me.” ³¹ The king said to him, “Do as he has said, and fall on him, and bury him, that you may take away the blood, which Joab shed without cause, from me and from my father’s house. ³² Yahweh will return his blood on his own head, because he fell on two men more righteous and better than he, and killed them with the sword, and my father David didn’t know it: Abner the son of Ner, captain of the army of Israel, and Amasa the son of Jether, captain of the army of Judah. ³³ So their blood will return on the head of Joab and on the head of his offspring or, seed forever. But for David, for his offspring, for his house, and for his throne, there will be peace forever from Yahweh.” ³⁴ Then Benaiah the son of Jehoiada went up and fell on him, and killed him; and he was buried in his own house in the wilderness.

³⁵ The king put Benaiah the son of Jehoiada in his place over the army; and the king put Zadok the priest in the place of Abiathar.

³⁶ The king sent and called for Shimei, and said to him, “Build yourself a house in Jerusalem, and live there, and don’t go anywhere else. ³⁷ For on the day you go out and pass over the brook Kidron, know for certain that you will surely die. Your blood will be on your own head.” ³⁸ Shimei said to the king, “What you say is good. As my lord the king has said, so will your servant do.” Shimei lived in Jerusalem many days.

³⁹ At the end of three years, two of Shimei’s slaves ran away to Achish, son of Maacah, king of Gath. They told Shimei, saying, “Behold, your slaves are in Gath.” ⁴⁰ Shimei arose, saddled his donkey, and went to Gath to Achish to seek his slaves; and Shimei went and brought his slaves from Gath.

⁴¹ Solomon was told that Shimei had gone from Jerusalem to Gath, and had come again. ⁴² The king sent and called for Shimei, and said to him, “Didn’t I adjure you by Yahweh and warn you, saying, ‘Know for certain that on the day you go out and walk anywhere else, you shall surely die’? You said to me, ‘The saying that I have heard is good.’ ⁴³ Why then have you not kept the oath of Yahweh and the commandment that I have instructed you with?” ⁴⁴ The king said moreover to Shimei, “You know in your heart all the wickedness that you did to David my father. Therefore Yahweh will return your wickedness on your own head. ⁴⁵ But King Solomon will be blessed, and David’s throne will be established before Yahweh forever.” ⁴⁶ So the king commanded Benaiah the son of Jehoiada; and he went out, and fell on him, so that he died. The kingdom was established in the hand of Solomon.

၂

^၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အ နိစ္စ ရောက် ချိန် နီး လာ လျှင် သူ သည် သား တော် ရှော လ မုန် အား၊ ^၂ “မြေ ကြီး သား တိုင်း သွား ရ မည့် လမ်း ကို ငါ သွား ရ တော့ မည်။ သို့ ဖြစ် ၍ သင် သည် ယောက်ျား ပီ ပီ ရဲ ရင့် ခြင်း ရှိ လော့။ ^၃ သင် ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ညွှန် ကြား သော အ ရာ တို့ ကို စောင့် ထိန်း လော့။ မော ရှေ ၏ ပ ညတ် တ ရား ကျမ်း ၌ ရေး ထား သည့် ကိုယ် တော် ၏ စီ ရင် ထုံး ဖွဲ့ ချက်၊ ပ ညတ် ချက်၊ ပြဋ္ဌာန်း ချက်၊ သက် သေ ခံ ချက် တို့ ကို စောင့် ထိန်း ပြီး တ ရား လမ်း အ တိုင်း လိုက် လျှောက် လော့။ သို့ ပြု လျှင် သင် ပြု လေ ရာ ရာ၊ သွား လေ ရာ ရာ တို့ ၌ အောင် မြင် ခွင့် ရ မည်။ ^၄ ထို့ ပြင် ‘သင် ၏ သား မြေး တို့ သည် သူ တို့ သွား ရာ လမ်း တွင် စိတ် နှ လုံး အ ကြွင်း မဲ့၊ စိတ် ဝိ ညာဉ် အ ကြွင်း မဲ့ သစ္စာ ရှိ လျက် ငါ့ မျက် မှောက် ၌ အ သက် ရှင် လျှောက် လှမ်း ရန် စောင့် ထိန်း ကြ မည် ဆို လျှင် အစ္စ ရေး လူ မျိုး ၏ ရာ ဇ ပလ္လင် ပေါ် တွင် သင် ၏ မျိုး ဆက် မ ပြတ် ရ’ ဟု ငါ့ အား က တိ ထား ခဲ့ သည့် စ ကား တော် အ တိုင်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ပြု တော် မူ မည်။

^၅ ယ ခု ဇေ ရု ယာ ၏ သား ယွာ ဘ သည် ငါ့ အား မည် သို့ ပြု ခဲ့ သည် ကို လည်း ကောင်း၊ အစ္စ ရေး စစ် သူ ကြီး နှစ် ဦး ဖြစ် သော နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ နှင့် ယေ သာ ၏ သား အာ မ သ တို့ အား မည် သို့ ပြု ခဲ့ သည် ကို လည်း ကောင်း သင် သိ ၏။ သူ သည် တိုင်း ပြည် အေး ချမ်း ချိန် တွင် ပင် ထို သူ တို့ ကို တိုက် ခိုက် သတ် ဖြတ် ပြီး သူ့ ခါး မှ ခါး ဝတ် တန် ဆာ၊ သူ့ ခြေ မှ ခြေ နင်း တို့ ကို စစ် သွေး စွန်း စေ ခဲ့ ၏။ ^၆ သို့ ဖြစ် ၍ သင် ဉာဏ် ပ ညာ ရှိ သည့် အ တိုင်း စီ ရင် လော့။ ဆံ ပင် ဖြူ သော သူ့ ကို မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ငြိမ် ဝပ် စွာ သွား ခွင့် မ ပေး ပါ နှင့်။

^၇ သို့ သော် ဂိ လဒ် ပြည် သား ဗာ ဇိ လဲ ၏ သား တို့ ကို မေတ္တာ က ရု ဏာ ပြ ၍ သင် နှင့် တစ် စား ပွဲ တည်း ၌ စား ရ သော သူ တို့ နှင့် အ တူ စား စေ လော့။ အ ကြောင်း မူ ကား သင့် အစ် ကို အ ဗ ရှ လုံ ကြောင့် ငါ ပြေး ခဲ့ ရ စဉ် က သူ တို့ သည် ငါ့ ကို လာ ရောက် မေတ္တာ ပြ ခဲ့ ကြ ပြီ။

^၈ ဗာ ဟု ရိမ် မြို့ သား၊ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး သား ဂေ ရ ၏ သား ရှိ မိ သည် မ ဟာ နိမ် မြို့ သို့ ငါ သွား သော နေ့ တွင် သူ သည် ငါ့ ကို ခါး သီး စွာ ကျိန် ဆဲ ခဲ့ ၏။ သို့ သော် ငါ ပြန် လာ သော အ ခါ သူ သည် ငါ့ ကို ဂျော် ဒန် မြစ် သို့ ဆင်း ကြို ၍ ‘သင့် ကို ငါ ဓား ဖြင့် မ သတ်’ ဟု ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို တိုင် တည် ၍ ငါ ကျိန် ဆို ခဲ့ ပြီ။ ^၉ သို့ သော် သူ့ ကို အ ပြစ် ကင်း သူ ဟု မ ယူ ဆ ပါ နှင့်။ သင် သည် ပ ညာ ရှိ ဖြစ် သည် နှင့် အ ညီ သူ့ အား မည် သို့ ပြု ရ မည် ကို သင် သိ ပါ ၏။ ဆံ ပင် ဖြူ သော သူ့ ကို ကွပ် မျက် ပြီး မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ဆင်း စေ လော့” ဟု မိန့် မှာ လေ ၏။

^၁၀ ထို့ နောက် တွင် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ဘိုး‌ ဘေး တို့ နှင့် အ တူ အိပ် ပျော် ၍ သူ့ ကို ဒါ ဝိဒ် မြို့ တွင် သင်္ဂြိုဟ် ကြ ၏။ ^၁၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို အ နှစ် လေး ဆယ် တိုင် တိုင် အုပ် စိုး ခဲ့ ၏။ ဟေ ဗြုန် မြို့ တွင် ခု နစ် နှစ်၊ ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ တွင် သုံး ဆယ့် သုံး နှစ် အုပ် စိုး ခဲ့ ၏။ ^၁၂ ရှော လ မုန် သည် ခ မည်း‌ တော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ရာ ဇ ပလ္လင် တွင် စံ မြန်း ၍ သူ့ နိုင် ငံ သည် တည် မြဲ လေ ၏။

^၁၃ တစ် နေ့ တွင် ဟဂ္ဂိတ် ၏ သား အ ဒေါ နိ ယ သည် ရှော လ မုန် မင်း ကြီး ၏ မယ် တော် ဗာ သ ရှေ ဘ ထံ ရောက် လာ သ ဖြင့် ဗာ သ ရှေ ဘ က သူ့ အား ”ယ ခု သင် လာ သည် မှာ ကောင်း သော လာ ခြင်း‌ လော” ဟု မေး သော် သူ က “ဟုတ် ပါ ၏” ဟု လျှောက် ပြီး လျှင် ဆက် ၍၊ ^၁၄ “မယ် တော် အား လျှောက် တင် စ ရာ စ ကား ရှိ ပါ ၏” ဟု ဆို လျှင် ဗာ သ ရှေ ဘ က “လျှောက် တင် ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၅ ထို အ ခါ အ ‌ဒေါ နိ ယ က “အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သည် အ ကျွန်ုပ် ကို ရှင် ဘု ရင် အ ဖြစ် လက် ခံ ၍ ဤ နိုင် ငံ တော် ကို အ ကျွန်ုပ် ပိုင် ကြောင်း မယ် တော် သိ ပါ ၏။ သို့ သော် နိုင် ငံ တော် သည် အ ကျွန်ုပ် လက် မှ လွတ် ၍ ညီ တော် ထံ ရောက် သွား လေ ပြီ။ အ ကယ် စင် စစ် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ့ ထံ သို့ ရောက် စေ တော် မူ ပြီ။ ^၁၆ ယ ခု မှာ အ ကျွန်ုပ် သည် မယ် တော် ထံ တောင်း ဆို လို သည့် အ ရာ တစ် ခု ရှိ ပါ ၏။ မယ် တော် မ ငြင်း ပယ် ပါ နှင့်” ဟု ဆို လျှင် ‌ဗာ သ ရှေ ဘ က “တောင်း ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၇ ထို အ ခါ သူ က “ရှော လ မုန် မင်း ကြီး သည် မယ် တော် ကို ငြင်း ဝံ့ မည် မ ဟုတ် ပါ။ ထို့ ကြောင့် ရှု နင် မြို့ သူ အ ဘိ ရှက် ကို အ ကျွန်ုပ် နှင့် ထိမ်း မြား ပေး ရန် တောင်း‌ လျှောက် ပေး ပါ လော့” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၁၈ ဗာ သ ရှေ ဘ က လည်း “ကောင်း ပြီ။ သင့် အ ဖို့ ရှင် ဘု ရင် ထံ လျှောက် တင် ပေး မည်” ဟု ဆို ၏။

^၁၉ ထို့ နောက် ‌ဗာ သ ရှေ ဘ က အ ဒေါ နိ ယ ၏ စ ကား များ ကို ရှော လ မုန် မင်း ကြီး ထံ လျှောက် တင် ရန် ဝင် သွား လျှင် ရှင် ဘု ရင် သည် မယ် တော် ကို ရပ် ၍ ကြို ဆို ဦး ညွှတ် ပြီး မှ ရာ ဇ ပလ္လင် တွင် စံ နေ တော် မူ ၍ လက် ယာ ဘက် တွင် မယ် တော် စံ နေ ဖို့ ပလ္လင် တစ် ခု ကို ပြင် ဆင် စေ ၏။

^၂၀ ထို့ နောက် မယ် တော် က “သား တော် ထံ မှ သေး ငယ် သော အ ရာ တစ် ခု ကို တောင်း ဆို လို ပါ ၏။ သား တော် ငြင်း ပယ် တော် မ မူ ပါ နှင့်” ဟု လျှောက် တင် လျှင် ရှင် ဘု ရင် က လည်း “မယ် တော် တောင်း ဆို ပါ။ အ ကျွန်ုပ် မ ငြင်း ပါ” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၂၁ မယ် တော် က “ရှု နင် မြို့ သူ အ ဘိ ရှက် ကို သင့် အစ် ကို အ ‌ဒေါ နိ ယ နှင့် ထိမ်း မြား ပေး ပါ” ဟု လျှောက် တင် လျှင်၊ ^၂၂ ရှော လ မုန် မင်း ကြီး က မယ် တော် အား “မယ် တော်၊ အ ဘယ် ကြောင့် အ ဒေါ နိ ယ အ ဖို့ ရှု နင် မြို့ သူ အ ဘိ ရှက် ကို သာ တောင်း ပေး ရ သ နည်း။ သူ သည် အ ကျွန်ုပ် ထက် အ ကြီး၊ အ ကျွန်ုပ် ၏ နောင် တော် ဖြစ် သည် ဖြစ် ၍ သူ့ အ ဖို့ နိုင် ငံ တော် ကို ပါ တောင်း ပေး ပါ လော့။ သူ့ အ ဖို့ သာ မ က ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ ဗျာ သာ၊ ဇေ ရု ယာ ၏ သား ယွာ ဘ တို့ အ တွက် ပါ တောင်း ပေး ပါ တော့ လား” ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။

^၂၃ ထို့ ပြင် ရှော လ မုန် မင်း ကြီး က ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို တိုင် တည် ၍ “အ ဒေါ နိ ယ သည် အ သက် ကို ရင်း ၍ ဤ သို့ တောင်း ဆို ခြင်း မ ဟုတ် လျှင် ဘု ရား သ ခင် သည် အ ကျွန်ုပ် ၌ ထို မျှ မ က ပြု တော် မူ ပါ စေ သော။ ^၂၄ အ ကျွန်ုပ် ကို ခိုင် ခံ့ စေ ၍ ခ မည်း တော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ရာ ဇ ပလ္လင် တွင် စံ မြန်း စေ တော် မူ ပြီး က တိ ထား တော် မူ ခဲ့ သည့် အ တိုင်း အ ကျွန်ုပ် အား နန်း မွေ ဆက် ခံ စေ တော် မူ သော ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ ယ နေ့ တွင် အ ဒေါ နိ ယ သေ ရ မည်” ဟု ကျိန် ဆို လေ ၏။ ^၂၅ ထို့ နောက် ရှော လ မုန် မင်း ကြီး သည် ယော ယ ဒ ၏ သား ဗေ နာ ယ ကို စေ လွှတ် ၍ အ ဒေါ နိ ယ ကို ကွပ် မျက် စေ သ ဖြင့် သူ သေ လေ ၏။

^၂၆ ထို့ ပြင် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ ဗျာ သာ ကို လည်း ရှင် ဘု ရင် က “သင့် မြေ ရှိ ရာ အာ န သုတ် မြို့ ကို ပြန် သွား ပါ။ သင် သည် လည်း သေ သင့်‌ သော သူ ဖြစ် ၏။ သို့ သော် သင် သည် ခ မည်း တော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ရှေ့ တော် တွင် ဘု ရား ရှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ သေတ္တာ တော် ကို ထမ်း ရ သူ၊ ခ မည်း တော် ခံ ရ သော ဒုက္ခ ဆင်း ရဲ အ ပေါင်း ကို မျှ ဝေ ခံ စား ပေး ခဲ့ သူ ဖြစ် သော ကြောင့် ယ နေ့ တွင် သင့် ကို ငါ မ သတ်” ဟု မိန့် ဆို ပြီး နောက် တွင်၊ ^၂၇ ရှော လ မုန် မင်း ကြီး သည် အ ဗျာ သာ ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ ဖြစ် မှ ဖယ် လိုက် ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် ဧ လိ အ မျိုး အ နွယ် နှင့် ပတ် သက် ၍ ရှိ လော မြို့ တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ‌ သော စ ကား တော် ပြည့် စုံ လေ ၏။

^၂၈ ထို သ တင်း များ ယွာ ဘ ထံ သို့ ရောက် လာ ၏။ ယွာ ဘ သည် အ ဗ ရှ လုံ ပုန် ကန် စဉ် က မ ပါ ခဲ့ သော် လည်း အ ဒေါ နိ ယ ပုန် ကန် သော အ ခါ ပါ ဝင် ခဲ့ သော ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ တဲ တော် သို့ ပြေး သွား ပြီး ယဇ် ပလ္လင် ချို များ ကို ဆုပ် ကိုင် ထား လေ ၏။ ^၂၉ ထို သို့ “ယွာ ဘ သည် တဲ တော် သို့ ပြေး ၍ ယဇ် ပလ္လင် နား တွင် ရှိ နေ ပါ ၏” ဟူ သော သ တင်း ကို ရှော လ မုန် မင်း ကြီး အား ကြား လျှောက် လျှင် ရှော လ မုန် မင်း ကြီး က ယော ယ ဒ ၏ သား ဗေ နာ ယ အား “သူ့ ကို သွား သတ် လော့” ဟု အ မိန့် ပေး လေ ၏။

^၃၀ ဗေ နာ ယ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ တဲ တော် အ တွင်း သို့ ဝင် သွား ပြီး ယွာ ဘ အား “ရှင် ဘု ရင် အ မိန့် တော် ရှိ ၏။ ထွက် လာ ပါ” ဟု ဆို လျှင် ယွာ ဘ က “မ ထွက် ပါ။ ဤ နေ ရာ ၌ သာ အ သေ ခံ မည်” ဟု ပြန် ဖြေ သ ဖြင့် ဗေ နာ ယ က “ယွာ ဘ ဤ သို့ ပြော ပါ ပြီ။ ဤ သို့ ပြန် ဖြေ ပါ ပြီ” ဟု ရှင် ဘု ရင် ထံ အ ကြောင်း ပြန် ၏။ ^၃၁ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က “သူ ပြော သည့် အ တိုင်း ပြု ပါ။ သူ့ ကို ကွပ် မျက် ပြီး သင်္ဂြိုဟ် လိုက် ပါ။ သို့ ပြု လျှင် အ ကျွန်ုပ် နှင့် အ ကျွန်ုပ် ၏ ခ မည်း ‌တော် အ မျိုး အ နွယ် ကို ယွာ ဘ က အ ကြောင်း မ ရှိ ဘဲ လူ အ သက် သတ် ခဲ့ သော အ ပြစ် များ နှင့် ကင်း ဝေး စေ လိမ့် မည်။ ^၃၂ သူ သည် သူ့ ထက် ပို ၍ ဖြောင့် မတ် မှန် ကန် သူ နှစ် ဦး ဖြစ် သော အစ္စ ရေး စစ် သူ ကြီး နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ နှင့် ယု ဒ စစ် သူ ကြီး ယေ သာ ၏ သား အာ မ သ တို့ ကို ငါ့ ခ မည်း တော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး မ သိ ဘဲ ဓား နှင့် သတ် ခဲ့ ၏။ ဤ သို့ လူ အ သက် သတ် သော အ ပြစ် ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ့ ခေါင်း ပေါ် သို့ ရောက် စေ တော် မူ မည်။ ^၃၃ လူ သတ် ခဲ့ သော အ ပြစ် သည် ယွာ ဘ ၏ ခေါင်း‌ ပေါ်၊ သူ့ သား စဉ် မြေး ဆက် တို့ ၏ ခေါင်း ပေါ် သို့ အ စဉ် အ မြဲ ကျ ရောက် ပါ စေ။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် သူ ၏ သား စဉ် မြေး ဆက် များ၊ သူ ၏ ထီး နန်း နှင့် ရာ ဇ ပလ္လင် တို့ မူ ကား ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ တော် မှ ငြိမ် သက် ခြင်း ကို အ စဉ် အ မြဲ ခံ စား ရ ပါ စေ” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၃၄ ဤ သို့ ဖြင့် ယော ယ ဒ ၏ သား ဗေ နာ ယ သည် သွား ၍ ယွာ ဘ ကို ကွပ် မျက် သ ဖြင့် သူ သေ လေ ၏။ ယွာ ဘ အား တော ကန္တာ ရ ရှိ သူ ၏ အိမ် နား တွင် သင်္ဂြိုဟ် လေ ၏။

^၃၅ ထို့ နောက် ရှင် ဘု ရင် သည် ယော ယ ဒ ၏ သား ဗေ နာ ယ ကို ယွာ ဘ ၏ နေ ရာ တွင် စစ် တပ် ကို အုပ် ချုပ် စေ ၏။ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဇာ ဒုတ် ကို လည်း အ ဗျာ သာ နေ ရာ ၌ ခန့် ထား လေ ၏။

^၃၆ ထို့ နောက် ရှင် ဘု ရင် သည် ရှိ မိ ကို လူ လွှတ် ၍ ခေါ်‌ စေ ပြီး “ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ထဲ တွင် အိမ် ဆောက် ၍ နေ လော့။ ထို မြို့ မှ လွဲ ၍ မည် သည့် အ ရပ် သို့ မျှ မ သွား နှင့်။ ^၃၇ သင် သည် မြို့ ပြင် ထွက် ၍ ကေ ဒြုန် ချောင်း ကို ဖြတ် သည့် နေ့ တွင် ပင် မု ချ သေ ရ မည် ဟု မှတ် လော့။ သင့် အ ပြစ် သည် သင့် ခေါင်း ပေါ် သို့ ပြန် ရောက် ခြင်း သာ ဖြစ် ၏” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၃၈ ထို အ ခါ ရှိ မိ က ရှင် ဘု ရင် အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ အ မိန့် တော် မှာ ကောင်း ပါ ၏။ အ မိန့် တော် အ တိုင်း ကျွန် တော် မျိုး ပြု ပါ မည်” ဟု လျှောက် တင် ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် ရှိ မိ သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ တွင် ကာ လ ကြာ မြင့် စွာ နေ ထိုင် လေ ၏။

^၃၉ သုံး နှစ် ပြည့် သော အ ခါ ရှိ မိ ၏ အ စေ အ ပါး နှစ် ယောက် သည် မာ ခါ ၏ သား ဂါ သ ဘု ရင် အာ ခိတ် မင်း ကြီး ထံ သို့ ထွက် ပြေး ခို ဝင် ကြ ၏။ “သင့် အ စေ အ ပါး တို့ သည် ဂါ သ မြို့ ၌ ရှိ ပါ ၏” ဟု ရှိ မိ ကြား သိ သော အ ခါ၊ ^၄၀ ရှိ မိ သည် ချက် ချင်း ထ ၍ မြင်း ကို ကုန်း နှီး တင် ပြီး သူ့ အ စေ အ ပါး တို့ ကို ရှာ ရန် အာ ခိတ် မင်း ကြီး ရှိ ရာ ဂါ သ မြို့ သို့ သွား လေ ၏။ ရှိ မိ သည် သွား ၍ မိ မိ အ စေ အ ပါး တို့ ကို ဂါ သ မြို့ မှ ပြန် ခေါ် လာ ခဲ့ ၏။

^၄၁ ထို သို့ ရှိ မိ သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ မှ ဂါ သ မြို့ သို့ သွား ၍ ပြန် လာ ခဲ့ ကြောင်း ကို ရှော လ မုန် မင်း ကြီး ကြား သိ လျှင်၊ ^၄၂ ရှိ မိ အား လူ လွှတ် ၍ ခေါ်‌ စေ ပြီး လျှင် ရှင် ဘု ရင် က “ငါ သည် သင့် အား ‘ဤ မြို့ မှ သင် ထွက် သွား သော နေ့ တွင် သင် မု ချ သေ ရ မည်’ ဟု ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် ၌ တိုင် တည် ကျိန် ဆို ၍ သ တိ ပေး ခဲ့ သည် မ ဟုတ် လော။ သင် က လည်း ‘အ ကျွန်ုပ် ကြား ရ သော အ မိန့် တော် မှာ ကောင်း ပါ ၏’ ဟု သင် ဆို ခဲ့ ပြီ။ ^၄၃ သို့ ဖြစ် လျက် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် ၌ ကျိန် ဆို ခဲ့ သည့် အ တိုင်း၊ ငါ့ အ မိန့် အ တိုင်း အ ဘယ် ကြောင့် မ နာ ခံ သ နည်း” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၄၄ ထို့ ပြင် ရှင် ဘု ရင် က ရှိ မိ အား “ငါ့ ခ မည်း‌ တော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အ ပေါ် သင် ပြု မိ ခဲ့ သော အ မှား များ ကို လည်း သင် ကိုယ် တိုင် သိ ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင် ၏ မ ကောင်း မှု ကို သင့် ခေါင်း‌ ပေါ် သို့ ပြန် ရောက် စေ မည်။ ^၄၅ သို့ သော် ငါ ရှော လ မုန် မင်း ကြီး သည် ကောင်း ချီး ခံ စား ရ လိမ့် မည်။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ရာ ဇ ပလ္လင် သည် လည်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် ၌ အ စဉ် အ မြဲ တည် လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၄၆ ထို့ နောက် ရှင် ဘု ရင် သည် ယော ယ ဒ ၏ သား ဗေ နာ ယ ကို အ မိန့် ပေး သ ဖြင့် ဗေ နာ ယ သည် သွား ၍ ရှိ မိ အား ကွပ် မျက် သ ဖြင့် သူ သေ လေ ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် ရှော လ မုန် မင်း ကြီး လက် ထက် တွင် နိုင် ငံ တော် တည် မြဲ လေ ၏။

2

¹ Now the days of David came near that he should die; and he commanded Solomon his son, saying, ² “I am going the way of all the earth. You be strong therefore, and show yourself a man; ³ and keep the instruction of Yahweh your God, to walk in his ways, to keep his statutes, his commandments, his ordinances, and his testimonies, according to that which is written in the law of Moses, that you may prosper in all that you do and wherever you turn yourself. ⁴ Then Yahweh may establish his word which he spoke concerning me, saying, ‘If your children are careful of their way, to walk before me in truth with all their heart and with all their soul, there shall not fail you,’ he said, ‘a man on the throne of Israel.’

⁵ “Moreover you know also what Joab the son of Zeruiah did to me, even what he did to the two captains of the armies of Israel, to Abner the son of Ner and to Amasa the son of Jether, whom he killed, and shed the blood of war in peace, and put the blood of war on his sash that was around his waist and in his sandals that were on his feet. ⁶ Do therefore according to your wisdom, and don’t let his gray head go down to Sheol Sheol is the place of the dead. in peace.

⁷ But show kindness to the sons of Barzillai the Gileadite, and let them be among those who eat at your table; for so they came to me when I fled from Absalom your brother.

⁸ “Behold, there is with you Shimei the son of Gera, the Benjamite of Bahurim, who cursed me with a grievous curse in the day when I went to Mahanaim; but he came down to meet me at the Jordan, and I swore to him by Yahweh, saying, ‘I will not put you to death with the sword.’ ⁹ Now therefore don’t hold him guiltless, for you are a wise man; and you will know what you ought to do to him, and you shall bring his gray head down to Sheol Sheol is the place of the dead. with blood.”

¹⁰ David slept with his fathers, and was buried in David’s city. ¹¹ The days that David reigned over Israel were forty years; he reigned seven years in Hebron, and he reigned thirty-three years in Jerusalem. ¹² Solomon sat on David his father’s throne; and his kingdom was firmly established.

¹³ Then Adonijah the son of Haggith came to Bathsheba the mother of Solomon. She said, “Do you come peaceably?” He said, “Peaceably. ¹⁴ He said moreover, I have something to tell you.” She said, “Say on.” ¹⁵ He said, “You know that the kingdom was mine, and that all Israel set their faces on me, that I should reign. However, the kingdom is turned around, and has become my brother’s; for it was his from Yahweh. ¹⁶ Now I ask one petition of you. Don’t deny me.” She said to him, “Say on.” ¹⁷ He said, “Please speak to Solomon the king (for he will not tell you ‘no’), that he give me Abishag the Shunammite as wife.” ¹⁸ Bathsheba said, “All right. I will speak for you to the king.”

¹⁹ Bathsheba therefore went to King Solomon, to speak to him for Adonijah. The king rose up to meet her and bowed himself to her, and sat down on his throne and caused a throne to be set for the king’s mother; and she sat on his right hand.

²⁰ Then she said, “I ask one small petition of you; don’t deny me.”The king said to her, “Ask on, my mother, for I will not deny you.” ²¹ She said, “Let Abishag the Shunammite be given to Adonijah your brother as wife.” ²² King Solomon answered his mother, “Why do you ask Abishag the Shunammite for Adonijah? Ask for him the kingdom also, for he is my elder brother; even for him, and for Abiathar the priest, and for Joab the son of Zeruiah.”

²³ Then King Solomon swore by Yahweh, saying, “God do so to me, and more also, if Adonijah has not spoken this word against his own life. ²⁴ Now therefore as Yahweh lives, who has established me and set me on my father David’s throne, and who has made me a house as he promised, surely Adonijah shall be put to death today.” ²⁵ King Solomon sent Benaiah the son of Jehoiada; and he fell on him, so that he died.

²⁶ To Abiathar the priest the king said, “Go to Anathoth, to your own fields, for you are worthy of death. But I will not at this time put you to death, because you bore the Lord The word translated ‘Lord’ is ‘Adonai’. Yahweh’s ark before David my father, and because you were afflicted in all in which my father was afflicted.” ²⁷ So Solomon thrust Abiathar out from being priest to Yahweh, that he might fulfill Yahweh’s word which he spoke concerning the house of Eli in Shiloh.

²⁸ This news came to Joab; for Joab had followed Adonijah, although he didn’t follow Absalom. Joab fled to Yahweh’s Tent, and held onto the horns of the altar. ²⁹ King Solomon was told, “Joab has fled to Yahweh’s Tent; and behold, he is by the altar.” Then Solomon sent Benaiah the son of Jehoiada, saying, “Go, fall on him.”

³⁰ Benaiah came to Yahweh’s Tent, and said to him, “The king says, ‘Come out!’ ” He said, “No; but I will die here.” Benaiah brought the king word again, saying, “This is what Joab said, and this is how he answered me.” ³¹ The king said to him, “Do as he has said, and fall on him, and bury him, that you may take away the blood, which Joab shed without cause, from me and from my father’s house. ³² Yahweh will return his blood on his own head, because he fell on two men more righteous and better than he, and killed them with the sword, and my father David didn’t know it: Abner the son of Ner, captain of the army of Israel, and Amasa the son of Jether, captain of the army of Judah. ³³ So their blood will return on the head of Joab and on the head of his offspring or, seed forever. But for David, for his offspring, for his house, and for his throne, there will be peace forever from Yahweh.” ³⁴ Then Benaiah the son of Jehoiada went up and fell on him, and killed him; and he was buried in his own house in the wilderness.

³⁵ The king put Benaiah the son of Jehoiada in his place over the army; and the king put Zadok the priest in the place of Abiathar.

³⁶ The king sent and called for Shimei, and said to him, “Build yourself a house in Jerusalem, and live there, and don’t go anywhere else. ³⁷ For on the day you go out and pass over the brook Kidron, know for certain that you will surely die. Your blood will be on your own head.” ³⁸ Shimei said to the king, “What you say is good. As my lord the king has said, so will your servant do.” Shimei lived in Jerusalem many days.

³⁹ At the end of three years, two of Shimei’s slaves ran away to Achish, son of Maacah, king of Gath. They told Shimei, saying, “Behold, your slaves are in Gath.” ⁴⁰ Shimei arose, saddled his donkey, and went to Gath to Achish to seek his slaves; and Shimei went and brought his slaves from Gath.

⁴¹ Solomon was told that Shimei had gone from Jerusalem to Gath, and had come again. ⁴² The king sent and called for Shimei, and said to him, “Didn’t I adjure you by Yahweh and warn you, saying, ‘Know for certain that on the day you go out and walk anywhere else, you shall surely die’? You said to me, ‘The saying that I have heard is good.’ ⁴³ Why then have you not kept the oath of Yahweh and the commandment that I have instructed you with?” ⁴⁴ The king said moreover to Shimei, “You know in your heart all the wickedness that you did to David my father. Therefore Yahweh will return your wickedness on your own head. ⁴⁵ But King Solomon will be blessed, and David’s throne will be established before Yahweh forever.” ⁴⁶ So the king commanded Benaiah the son of Jehoiada; and he went out, and fell on him, so that he died. The kingdom was established in the hand of Solomon.