၂

^၁ ထို့ နောက် မှ ဒါ ဝိဒ် က “ယု ဒ ပြည် ရှိ မြို့ တစ် မြို့ မြို့ သို့ အ ကျွန်ုပ် သွား ရ ပါ မည် လော” ဟု ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ မေး လျှောက် လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က “သွား လော့” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ဒါ ဝိဒ် က လည်း “မည် သည့် မြို့ သို့ သွား ရ ပါ မည် နည်း” ဟု မေး လျှောက် လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က “ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ သွား လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၂ ဤ သို့ ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် သည် ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ တက် သွား ရာ တွင် သူ ၏ မ ယား နှစ် ဦး ဖြစ် သော ယေ ဇ ရေ လ မြို့ သူ အ ဟိ နောင် နှင့် က ရ မေ လ မြို့ သူ နာ ဗ လ ၏ မ ယား ဖြစ် ခဲ့ ဖူး သော အ ဘိ ဂဲ လ တို့ လည်း ပါ လေ ၏။ ^၃ ဒါ ဝိဒ် သည် သူ့ လူ တို့ ကို မိ သား စု အ လိုက် ခေါ် ၍ ဟေ ဗြုန် မြို့ ရွာ တို့ ၌ နေ ထိုင် စေ ၏။

^၄ ထို အ ခါ ယု ဒ အ မျိုး သား တို့ သည် ရောက် လာ ၍ ဒါ ဝိဒ် အား ယု ဒ အ မျိုး အ နွယ် တို့ ၏ ဘု ရင် အ ဖြစ် ထို နေ ရာ တွင် ဘိ သိက် ပေး ကြ ၏။ သူ တို့ က ဒါ ဝိဒ် အား “ယာ ဗက် ဂိ လဒ် မြို့ သား တို့ က ရှော လု မင်း ကြီး ကို သင်္ဂြိုဟ် လိုက် ကြ ပါ ပြီ” ဟု ပြော ပြ ကြ သော အ ခါ၊

^၅ ဒါ ဝိဒ် သည် ယာ ဗက် ဂိ လဒ် မြို့ သား တို့ ထံ သို့ တ မန် တို့ ကို စေ လွှတ် ၍ “သင် တို့ သည် သင် တို့ ၏ အ ရှင် ရှော လု မင်း ကြီး ကို ဤ သို့ မေတ္တာ ပြ ၍ သင်္ဂြိုဟ် ပေး သော ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင် တို့ ကို ကောင်း ချီး ပေး တော် မူ ပါ စေ သော။ ^၆ သင် တို့ ပြု သော ဤ အ မှု ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မေတ္တာ က ရု ဏာ နှင့် သမ္မာ တ ရား ကို သင် တို့ အား ပြ တော် မူ ပါ စေ သော။ ငါ သည် လည်း သင် တို့ ကို ကျေး ဇူး ပြု ပါ မည်။ ^၇ သင် တို့ ၏ အ ရှင် ရှော လု မင်း ကြီး အ နိစ္စ ရောက် လေ ပြီ၊ ယု ဒ အ မျိုး အ နွယ် သည် လည်း ငါ့ ကို ရှင် ဘု ရင် အ ဖြစ် ဘိ သိက် ပေး ကြ ပြီ ဖြစ် သော ကြောင့် အား ယူ ၍ ရဲ ရင့် ခြင်း ရှိ ကြ လော့” ဟု မှာ ကြား လိုက် လေ ၏။

^၈ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ စစ် သူ ကြီး၊ နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ ကား ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား ဣ ရှ ဗော ရှက် ကို ခေါ် ၍ မ ဟာ နိမ် မြို့ သို့ သူ့ ကို ဆောင် သွား လေ ၏။ ^၉ ဣ ရှ ဗော ရှက် ကို ဂိ လဒ် အ မျိုး၊ အာ ရှာ အ မျိုး၊ ယေ ဇ ရေ လ အ မျိုး၊ ဧ ဖ ရိမ် အ မျိုး၊ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး မှ စ ၍ အစ္စ ရေး တစ် မျိုး လုံး ၏ ဘု ရင် အ ဖြစ် တင် မြှောက် လေ ၏။

^၁၀ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား ဣ ရှ ဗော ရှက် သည် အစ္စ ရေး ဘု ရင် ဖြစ် လာ ချိန် တွင် သက် တော် လေး ဆယ် ရှိ ၍ တိုင်း ပြည် ကို နှစ် နှစ် အုပ် စိုး ၏။ ယု ဒ အ မျိုး အ နွယ် တို့ မူ ကား ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နောက် သို့ လိုက် ကြ ၏။ ^၁၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ဟေ ဗြုန် မြို့ တွင် ယု ဒ အ မျိုး အ နွယ် တို့ ကို ခု နစ် နှစ် နှင့် ခြောက် လ တိုင် အောင် အ ချိန် ကြာ ကြာ အုပ် ချုပ် ခဲ့ ၏။

^၁၂ နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ နှင့် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား ဣ ရှ ဗော ရှက် မင်း ကြီး ၏ အ စေ အ ပါး တို့ သည် မ ဟာ နိမ် မြို့ မှ ဂိ ဗောင် မြို့ သို့ ထွက် လာ လျှင်၊ ^၁၃ ဇေ ရု ယာ သား ယွာ ဘ နှင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ လည်း ထွက် လာ ၍ ဂိ ဗောင် ရေ ကန် နား ၌ တစ် ဖွဲ့ နှင့် တစ် ဖွဲ့ ဆုံ ကြ ၏။ တစ် ဖွဲ့ သည် ရေ ကန် ၏ တစ် ဖက် တွင် နေ ရာ ယူ ၍ အ ခြား တစ် ဖွဲ့ သည် ရေ ကန် ၏ အ ခြား တစ် ဖက် တွင် နေ ရာ ယူ ကြ ၏။

^၁၄ ထို့ နောက် အာ ဗ နာ က ယွာ ဘ အား “လု လင် တို့ ကို ငါ တို့ ရှေ့ သို့ ထွက် လာ ပြီး စစ် ထိုး က စား စေ မည်” ဟု ဆို လျှင် ယွာ ဘ က “ထွက် လာ ကြ စေ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၅ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား ဣ ရှ ဗော ရှက် မင်း ကြီး ၏ ဘက် မှ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး တစ် ဆယ့် နှစ် ယောက် နှင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ ဘက် မှ တစ် ဆယ့် နှစ် ယောက် ထွက် လာ ၍၊ ^၁၆ ပြိုင် ဖက် အ ချင်း ချင်း တစ် ဦး နှင့် တစ် ဦး ခေါင်း ကို ဖမ်း ဆွဲ ၍ နံ ဘေး ကို ဓား နှင့် ထိုး ကြ ရာ အား လုံး လဲ ကျ သေ ဆုံး ကြ လေ ၏။ ထို့ ကြောင့် ဂိ ဗောင် မြို့ ရှိ ထို နေ ရာ ကို ဟေ လ က သဇ္ဇု ရိမ် ဟု ခေါ် ဆို ကြ ၏။

^၁၇ ထို့ နေ့ တွင် တိုက် ပွဲ အ လွန် ပြင်း ထန် ရာ အာ ဗ နာ နှင့် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ ကို ရှုံး နိမ့် သွား ၏။ ^၁၈ ဇေ ရု ယာ ၏ သား သုံး ယောက် ဖြစ် သော ယွာ ဘ၊ အ ဘိ ရှဲ နှင့် အာ သ ဟေ လ တို့ သည် လည်း ထို တိုက် ပွဲ တွင် ပါ ဝင် ၏။ အာ သ ဟေ လ သည် တော ဒ ရယ် တစ် ကောင် ကဲ့ သို့ အ ပြေး မြန် သူ ဖြစ် ၏။ ^၁၉ အာ သ ဟေ လ သည် အာ ဗ နာ နောက် သို့ လိုက် လေ ၏။ သူ သည် ဝဲ ယာ မ ယိမ်း ဘဲ အာ ဗ နာ နောက် သို့ တ စိုက် မတ် မတ် လိုက် လေ ၏။

^၂၀ ထို အ ခါ အာ ဗ နာ သည် နောက် သို့ လှည့် ကြည့် ၍ “သင် ကား အာ သ ဟေ လ ဟုတ် သ‌ လော” ဟု မေး လျှင် သူ က “ဟုတ် ၏” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။ ^၂၁ ထို့ နောက် အာ ဗ နာ က “ငါ့ ကို မ လိုက် တော့ နှင့်။ ဝဲ ဘက် ဖြစ် စေ၊ ယာ ဘက် ဖြစ် စေ လှည့် ၍ လု လင် တစ် ယောက် ယောက် ကို လိုက် ဖမ်း ပြီး သူ့ ထံ မှ လက် နက် ပစ္စည်း များ ကို သိမ်း ယူ ပါ လော့” ဟု ဆို သော် လည်း အာ သ ဟေ လ သည် ပြန် မ လှည့် ဘဲ ဆက် ၍ သာ လိုက် ၏။ ^၂၂ အာ ဗ နာ က လည်း အာ သ ဟေ လ အား “ပြန် လှည့် သွား လော့။ ငါ့ ကို မ လိုက် နှင့်။ အ ဘယ် ကြောင့် သင့် ကို ငါ သတ် ရ မည် နည်း။ သင့် ကို သတ် မိ လျှင် သင့် အစ် ကို ယွာ ဘ ကို ငါ မည် သို့ မျက် နှာ ပြ ရ မည် နည်း” ဟု ထပ် ပြော ၏။ ^၂၃ အာ သ ဟေ လ သည် ပြန် မ လှည့် ဘဲ ဆက် ၍ လိုက် နေ သော ကြောင့် အာ ဗ နာ သည် သူ့ ကို လှံ ဖြင့် နောက် ပြန် ထိုး လိုက် ရာ လှံ သည် ဝမ်း ဗိုက် မှ နောက် ကျော အ ထိ ထုတ် ချင်း ပေါက် သွား ပြီး သူ သည် ထို နေ ရာ တွင် ပင် လဲ ကျ သေ ဆုံး သွား လေ ၏။ အာ သ ဟေ လ လဲ ကျ သေ ဆုံး သော နေ ရာ သို့ ရောက် လာ သူ အား လုံး လည်း ရပ် တန့် သွား ကြ ၏။

^၂၄ ယွာ ဘ နှင့် အ ဘိ ရှဲ မူ ကား အာ ဗ နာ ကို ဆက် လိုက် ကြ ပြီး နေ ဝင် ချိန် တွင် ဂိ ဗောင် တော ကန္တာ ရ သွား ရာ လမ်း၊ ဂိ အာ မြို့ နှင့် မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် အမ္မ တောင် ကုန်း သို့ ရောက် လာ ကြ ၏။ ^၂၅ အာ ဗ နာ နောက် တွင် ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး သား တို့ စု ရုံး လာ ပြီး တစ် စု တည်း ပေါင်း မိ ကြ ကာ သူ တို့ တစ် ဖွဲ့ လုံး တောင် ကုန်း ထိပ် တွင် နေ ရာ ယူ ကြ ၏။

^၂၆ အာ ဗ နာ က ယွာ ဘ အား ဟစ် ခေါ် ပြီး “ဓား သည် အ စဉ် ဝါး မျို ရ မည် လော။ အ ဆုံး မှာ ခါး သီး ကြေ ကွဲ ရ မည် ကို မ သိ သ လော။ ကိုယ့် ညီ အစ် ကို ချင်း ကို ဆက် ၍ မ လိုက် ကြ ရန် လူ တို့ ကို မ တား တော့ ပြီ လော” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၂၇ ထို အ ခါ ယွာ ဘ က “ဘု ရား သ ခင် အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ သင် သာ ဤ သို့ မ ပြော ခဲ့ လျှင် လူ တို့ သည် ကိုယ့် ညီ အစ် ကို ချင်း ကို မိုး လင်း သည့် တိုင် အောင် အ မှန် ပင် ဆက် လိုက် မိ ကြ လိမ့် မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၂၈ ထို့ နောက် ယွာ ဘ သည် တံ ပိုး ကို မှုတ် လိုက် လျှင် လူ အ ပေါင်း တို့ လည်း ရပ် တန့် သွား ကြ ပြီး အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ နောက် ကို ဆက် မ လိုက် ကြ တော့ ပေ။ တိုက် ပွဲ လည်း ထပ် မ ဖြစ် တော့ ပေ။

^၂၉ ထို့ နောက် အာ ဗ နာ နှင့် သူ့ လူ တို့ သည် တစ် ည လုံး အ ရာ ဗ လွင် ပြင် တစ် ‌လျှောက် ချီ တက် သွား ပြီး ဂျော် ဒန် မြစ် ကို ဖြတ် ကာ ဗိ သ ရုန် ပြည် တစ် လျှောက် ဖြတ် ပြီး နောက် မ ဟာ နိမ် မြို့ သို့ ပြန် ရောက် ကြ ၏။

^၃၀ ယွာ ဘ သည် အာ ဗ နာ ကို လိုက် ရာ မှ ပြန် လာ ပြီး နောက် လူ အား လုံး ကို စု ဝေး စေ ရာ အာ သ ဟေ လ နှင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ စေ အ ပါး တစ် ဆယ့် ကိုး ယောက် ပျောက် ဆုံး နေ သည် ကို တွေ့ ရ ၏။ ^၃၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ ကား အာ ဗ နာ ၏ လူ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး အ ‌ယောက် သုံး ရာ ခြောက် ဆယ် ကို တိုက် ခိုက် သတ် ဖြတ် ခဲ့ ၏။ ^၃၂ ထို့ နောက် တွင် အာ သ ဟေ လ အ လောင်း ကို သူ့ ဖ ခင် သင်္ချိုင်း ရှိ ရာ ဗက် လင် မြို့ သို့ သယ် သွား ပြီး သင်္ဂြိုဟ် ကြ ၏။ ထို့ နောက် ယွာ ဘ နှင့် သူ့ လူ တို့ သည် ည တွင်း ချင်း ပြန် လာ ကြ ရာ မိုး လင်း မှ ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ ပြန် ရောက် ကြ ၏။

2

¹ After this, David inquired of Yahweh, saying, “Shall I go up into any of the cities of Judah?” Yahweh said to him, “Go up.” David said, “Where shall I go up?” He said, “To Hebron.” ² So David went up there with his two wives, Ahinoam the Jezreelitess, and Abigail the wife of Nabal the Carmelite. ³ David brought up his men who were with him, every man with his household. They lived in the cities of Hebron.

⁴ The men of Judah came, and there they anointed David king over the house of Judah. They told David, “The men of Jabesh Gilead were those who buried Saul.”

⁵ David sent messengers to the men of Jabesh Gilead, and said to them, “Blessed are you by Yahweh, that you have shown this kindness to your lord, even to Saul, and have buried him. ⁶ Now may Yahweh show loving kindness and truth to you. I also will reward you for this kindness, because you have done this thing. ⁷ Now therefore let your hands be strong, and be valiant; for Saul your lord is dead, and also the house of Judah have anointed me king over them.”

⁸ Now Abner the son of Ner, captain of Saul’s army, had taken Ishbosheth the son of Saul and brought him over to Mahanaim. ⁹ He made him king over Gilead, over the Ashurites, over Jezreel, over Ephraim, over Benjamin, and over all Israel.

¹⁰ Ishbosheth, Saul’s son, was forty years old when he began to reign over Israel, and he reigned two years. But the house of Judah followed David. ¹¹ The time that David was king in Hebron over the house of Judah was seven years and six months.

¹² Abner the son of Ner, and the servants of Ishbosheth the son of Saul, went out from Mahanaim to Gibeon. ¹³ Joab the son of Zeruiah and David’s servants went out, and met them by the pool of Gibeon; and they sat down, the one on the one side of the pool and the other on the other side of the pool.

¹⁴ Abner said to Joab, “Please let the young men arise and compete before us!” Joab said, “Let them arise!” ¹⁵ Then they arose and went over by number: twelve for Benjamin and for Ishbosheth the son of Saul, and twelve of David’s servants. ¹⁶ They each caught his opponent by the head and thrust his sword in his fellow’s side; so they fell down together. Therefore that place in Gibeon was called Helkath Hazzurim. ’Helkath Hazzurim’ means ‘field of daggers’.

¹⁷ The battle was very severe that day; and Abner was beaten, and the men of Israel, before David’s servants. ¹⁸ The three sons of Zeruiah were there: Joab, Abishai, and Asahel. Asahel was as light of foot as a wild gazelle. ¹⁹ Asahel pursued Abner. He didn’t turn to the right hand or to the left from following Abner.

²⁰ Then Abner looked behind him and said, “Is that you, Asahel?” He answered, “It is.” ²¹ Abner said to him, “Turn away to your right hand or to your left, and grab one of the young men, and take his armor.” But Asahel would not turn away from following him. ²² Abner said again to Asahel, “Turn away from following me. Why should I strike you to the ground? How then could I look Joab your brother in the face?” ²³ However, he refused to turn away. Therefore Abner with the back end of the spear struck him in the body, so that the spear came out behind him; and he fell down there and died in the same place. As many as came to the place where Asahel fell down and died stood still.

²⁴ But Joab and Abishai pursued Abner. The sun went down when they had come to the hill of Ammah, that lies before Giah by the way of the wilderness of Gibeon. ²⁵ The children of Benjamin gathered themselves together after Abner and became one band, and stood on the top of a hill.

²⁶ Then Abner called to Joab, and said, “Shall the sword devour forever? Don’t you know that it will be bitterness in the latter end? How long will it be then, before you ask the people to return from following their brothers?” ²⁷ Joab said, “As God The Hebrew word rendered 'God’ is ‘אֱלֹהִ֑ים’ (Elohim). lives, if you had not spoken, surely then in the morning the people would have gone away, and not each followed his brother.” ²⁸ So Joab blew the trumpet; and all the people stood still and pursued Israel no more, and they fought no more.

 ²⁹ Abner and his men went all that night through the Arabah; and they passed over the Jordan, and went through all Bithron, and came to Mahanaim.

³⁰ Joab returned from following Abner; and when he had gathered all the people together, nineteen men of David’s and Asahel were missing. ³¹ But David’s servants had struck Benjamin Abner’s men so that three hundred sixty men died. ³² They took up Asahel and buried him in the tomb of his father, which was in Bethlehem. Joab and his men went all night, and the day broke on them at Hebron.

၂

^၁ ထို့ နောက် မှ ဒါ ဝိဒ် က “ယု ဒ ပြည် ရှိ မြို့ တစ် မြို့ မြို့ သို့ အ ကျွန်ုပ် သွား ရ ပါ မည် လော” ဟု ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ မေး လျှောက် လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က “သွား လော့” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ဒါ ဝိဒ် က လည်း “မည် သည့် မြို့ သို့ သွား ရ ပါ မည် နည်း” ဟု မေး လျှောက် လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က “ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ သွား လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၂ ဤ သို့ ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် သည် ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ တက် သွား ရာ တွင် သူ ၏ မ ယား နှစ် ဦး ဖြစ် သော ယေ ဇ ရေ လ မြို့ သူ အ ဟိ နောင် နှင့် က ရ မေ လ မြို့ သူ နာ ဗ လ ၏ မ ယား ဖြစ် ခဲ့ ဖူး သော အ ဘိ ဂဲ လ တို့ လည်း ပါ လေ ၏။ ^၃ ဒါ ဝိဒ် သည် သူ့ လူ တို့ ကို မိ သား စု အ လိုက် ခေါ် ၍ ဟေ ဗြုန် မြို့ ရွာ တို့ ၌ နေ ထိုင် စေ ၏။

^၄ ထို အ ခါ ယု ဒ အ မျိုး သား တို့ သည် ရောက် လာ ၍ ဒါ ဝိဒ် အား ယု ဒ အ မျိုး အ နွယ် တို့ ၏ ဘု ရင် အ ဖြစ် ထို နေ ရာ တွင် ဘိ သိက် ပေး ကြ ၏။ သူ တို့ က ဒါ ဝိဒ် အား “ယာ ဗက် ဂိ လဒ် မြို့ သား တို့ က ရှော လု မင်း ကြီး ကို သင်္ဂြိုဟ် လိုက် ကြ ပါ ပြီ” ဟု ပြော ပြ ကြ သော အ ခါ၊

^၅ ဒါ ဝိဒ် သည် ယာ ဗက် ဂိ လဒ် မြို့ သား တို့ ထံ သို့ တ မန် တို့ ကို စေ လွှတ် ၍ “သင် တို့ သည် သင် တို့ ၏ အ ရှင် ရှော လု မင်း ကြီး ကို ဤ သို့ မေတ္တာ ပြ ၍ သင်္ဂြိုဟ် ပေး သော ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင် တို့ ကို ကောင်း ချီး ပေး တော် မူ ပါ စေ သော။ ^၆ သင် တို့ ပြု သော ဤ အ မှု ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မေတ္တာ က ရု ဏာ နှင့် သမ္မာ တ ရား ကို သင် တို့ အား ပြ တော် မူ ပါ စေ သော။ ငါ သည် လည်း သင် တို့ ကို ကျေး ဇူး ပြု ပါ မည်။ ^၇ သင် တို့ ၏ အ ရှင် ရှော လု မင်း ကြီး အ နိစ္စ ရောက် လေ ပြီ၊ ယု ဒ အ မျိုး အ နွယ် သည် လည်း ငါ့ ကို ရှင် ဘု ရင် အ ဖြစ် ဘိ သိက် ပေး ကြ ပြီ ဖြစ် သော ကြောင့် အား ယူ ၍ ရဲ ရင့် ခြင်း ရှိ ကြ လော့” ဟု မှာ ကြား လိုက် လေ ၏။

^၈ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ စစ် သူ ကြီး၊ နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ ကား ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား ဣ ရှ ဗော ရှက် ကို ခေါ် ၍ မ ဟာ နိမ် မြို့ သို့ သူ့ ကို ဆောင် သွား လေ ၏။ ^၉ ဣ ရှ ဗော ရှက် ကို ဂိ လဒ် အ မျိုး၊ အာ ရှာ အ မျိုး၊ ယေ ဇ ရေ လ အ မျိုး၊ ဧ ဖ ရိမ် အ မျိုး၊ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး မှ စ ၍ အစ္စ ရေး တစ် မျိုး လုံး ၏ ဘု ရင် အ ဖြစ် တင် မြှောက် လေ ၏။

^၁၀ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား ဣ ရှ ဗော ရှက် သည် အစ္စ ရေး ဘု ရင် ဖြစ် လာ ချိန် တွင် သက် တော် လေး ဆယ် ရှိ ၍ တိုင်း ပြည် ကို နှစ် နှစ် အုပ် စိုး ၏။ ယု ဒ အ မျိုး အ နွယ် တို့ မူ ကား ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နောက် သို့ လိုက် ကြ ၏။ ^၁၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ဟေ ဗြုန် မြို့ တွင် ယု ဒ အ မျိုး အ နွယ် တို့ ကို ခု နစ် နှစ် နှင့် ခြောက် လ တိုင် အောင် အ ချိန် ကြာ ကြာ အုပ် ချုပ် ခဲ့ ၏။

^၁၂ နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ နှင့် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား ဣ ရှ ဗော ရှက် မင်း ကြီး ၏ အ စေ အ ပါး တို့ သည် မ ဟာ နိမ် မြို့ မှ ဂိ ဗောင် မြို့ သို့ ထွက် လာ လျှင်၊ ^၁၃ ဇေ ရု ယာ သား ယွာ ဘ နှင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ လည်း ထွက် လာ ၍ ဂိ ဗောင် ရေ ကန် နား ၌ တစ် ဖွဲ့ နှင့် တစ် ဖွဲ့ ဆုံ ကြ ၏။ တစ် ဖွဲ့ သည် ရေ ကန် ၏ တစ် ဖက် တွင် နေ ရာ ယူ ၍ အ ခြား တစ် ဖွဲ့ သည် ရေ ကန် ၏ အ ခြား တစ် ဖက် တွင် နေ ရာ ယူ ကြ ၏။

^၁၄ ထို့ နောက် အာ ဗ နာ က ယွာ ဘ အား “လု လင် တို့ ကို ငါ တို့ ရှေ့ သို့ ထွက် လာ ပြီး စစ် ထိုး က စား စေ မည်” ဟု ဆို လျှင် ယွာ ဘ က “ထွက် လာ ကြ စေ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၅ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား ဣ ရှ ဗော ရှက် မင်း ကြီး ၏ ဘက် မှ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး တစ် ဆယ့် နှစ် ယောက် နှင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ ဘက် မှ တစ် ဆယ့် နှစ် ယောက် ထွက် လာ ၍၊ ^၁၆ ပြိုင် ဖက် အ ချင်း ချင်း တစ် ဦး နှင့် တစ် ဦး ခေါင်း ကို ဖမ်း ဆွဲ ၍ နံ ဘေး ကို ဓား နှင့် ထိုး ကြ ရာ အား လုံး လဲ ကျ သေ ဆုံး ကြ လေ ၏။ ထို့ ကြောင့် ဂိ ဗောင် မြို့ ရှိ ထို နေ ရာ ကို ဟေ လ က သဇ္ဇု ရိမ် ဟု ခေါ် ဆို ကြ ၏။

^၁၇ ထို့ နေ့ တွင် တိုက် ပွဲ အ လွန် ပြင်း ထန် ရာ အာ ဗ နာ နှင့် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ ကို ရှုံး နိမ့် သွား ၏။ ^၁၈ ဇေ ရု ယာ ၏ သား သုံး ယောက် ဖြစ် သော ယွာ ဘ၊ အ ဘိ ရှဲ နှင့် အာ သ ဟေ လ တို့ သည် လည်း ထို တိုက် ပွဲ တွင် ပါ ဝင် ၏။ အာ သ ဟေ လ သည် တော ဒ ရယ် တစ် ကောင် ကဲ့ သို့ အ ပြေး မြန် သူ ဖြစ် ၏။ ^၁၉ အာ သ ဟေ လ သည် အာ ဗ နာ နောက် သို့ လိုက် လေ ၏။ သူ သည် ဝဲ ယာ မ ယိမ်း ဘဲ အာ ဗ နာ နောက် သို့ တ စိုက် မတ် မတ် လိုက် လေ ၏။

^၂၀ ထို အ ခါ အာ ဗ နာ သည် နောက် သို့ လှည့် ကြည့် ၍ “သင် ကား အာ သ ဟေ လ ဟုတ် သ‌ လော” ဟု မေး လျှင် သူ က “ဟုတ် ၏” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။ ^၂၁ ထို့ နောက် အာ ဗ နာ က “ငါ့ ကို မ လိုက် တော့ နှင့်။ ဝဲ ဘက် ဖြစ် စေ၊ ယာ ဘက် ဖြစ် စေ လှည့် ၍ လု လင် တစ် ယောက် ယောက် ကို လိုက် ဖမ်း ပြီး သူ့ ထံ မှ လက် နက် ပစ္စည်း များ ကို သိမ်း ယူ ပါ လော့” ဟု ဆို သော် လည်း အာ သ ဟေ လ သည် ပြန် မ လှည့် ဘဲ ဆက် ၍ သာ လိုက် ၏။ ^၂၂ အာ ဗ နာ က လည်း အာ သ ဟေ လ အား “ပြန် လှည့် သွား လော့။ ငါ့ ကို မ လိုက် နှင့်။ အ ဘယ် ကြောင့် သင့် ကို ငါ သတ် ရ မည် နည်း။ သင့် ကို သတ် မိ လျှင် သင့် အစ် ကို ယွာ ဘ ကို ငါ မည် သို့ မျက် နှာ ပြ ရ မည် နည်း” ဟု ထပ် ပြော ၏။ ^၂၃ အာ သ ဟေ လ သည် ပြန် မ လှည့် ဘဲ ဆက် ၍ လိုက် နေ သော ကြောင့် အာ ဗ နာ သည် သူ့ ကို လှံ ဖြင့် နောက် ပြန် ထိုး လိုက် ရာ လှံ သည် ဝမ်း ဗိုက် မှ နောက် ကျော အ ထိ ထုတ် ချင်း ပေါက် သွား ပြီး သူ သည် ထို နေ ရာ တွင် ပင် လဲ ကျ သေ ဆုံး သွား လေ ၏။ အာ သ ဟေ လ လဲ ကျ သေ ဆုံး သော နေ ရာ သို့ ရောက် လာ သူ အား လုံး လည်း ရပ် တန့် သွား ကြ ၏။

^၂၄ ယွာ ဘ နှင့် အ ဘိ ရှဲ မူ ကား အာ ဗ နာ ကို ဆက် လိုက် ကြ ပြီး နေ ဝင် ချိန် တွင် ဂိ ဗောင် တော ကန္တာ ရ သွား ရာ လမ်း၊ ဂိ အာ မြို့ နှင့် မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် အမ္မ တောင် ကုန်း သို့ ရောက် လာ ကြ ၏။ ^၂၅ အာ ဗ နာ နောက် တွင် ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး သား တို့ စု ရုံး လာ ပြီး တစ် စု တည်း ပေါင်း မိ ကြ ကာ သူ တို့ တစ် ဖွဲ့ လုံး တောင် ကုန်း ထိပ် တွင် နေ ရာ ယူ ကြ ၏။

^၂၆ အာ ဗ နာ က ယွာ ဘ အား ဟစ် ခေါ် ပြီး “ဓား သည် အ စဉ် ဝါး မျို ရ မည် လော။ အ ဆုံး မှာ ခါး သီး ကြေ ကွဲ ရ မည် ကို မ သိ သ လော။ ကိုယ့် ညီ အစ် ကို ချင်း ကို ဆက် ၍ မ လိုက် ကြ ရန် လူ တို့ ကို မ တား တော့ ပြီ လော” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၂၇ ထို အ ခါ ယွာ ဘ က “ဘု ရား သ ခင် အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ သင် သာ ဤ သို့ မ ပြော ခဲ့ လျှင် လူ တို့ သည် ကိုယ့် ညီ အစ် ကို ချင်း ကို မိုး လင်း သည့် တိုင် အောင် အ မှန် ပင် ဆက် လိုက် မိ ကြ လိမ့် မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၂၈ ထို့ နောက် ယွာ ဘ သည် တံ ပိုး ကို မှုတ် လိုက် လျှင် လူ အ ပေါင်း တို့ လည်း ရပ် တန့် သွား ကြ ပြီး အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ နောက် ကို ဆက် မ လိုက် ကြ တော့ ပေ။ တိုက် ပွဲ လည်း ထပ် မ ဖြစ် တော့ ပေ။

^၂၉ ထို့ နောက် အာ ဗ နာ နှင့် သူ့ လူ တို့ သည် တစ် ည လုံး အ ရာ ဗ လွင် ပြင် တစ် ‌လျှောက် ချီ တက် သွား ပြီး ဂျော် ဒန် မြစ် ကို ဖြတ် ကာ ဗိ သ ရုန် ပြည် တစ် လျှောက် ဖြတ် ပြီး နောက် မ ဟာ နိမ် မြို့ သို့ ပြန် ရောက် ကြ ၏။

^၃၀ ယွာ ဘ သည် အာ ဗ နာ ကို လိုက် ရာ မှ ပြန် လာ ပြီး နောက် လူ အား လုံး ကို စု ဝေး စေ ရာ အာ သ ဟေ လ နှင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ စေ အ ပါး တစ် ဆယ့် ကိုး ယောက် ပျောက် ဆုံး နေ သည် ကို တွေ့ ရ ၏။ ^၃၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ ကား အာ ဗ နာ ၏ လူ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး အ ‌ယောက် သုံး ရာ ခြောက် ဆယ် ကို တိုက် ခိုက် သတ် ဖြတ် ခဲ့ ၏။ ^၃၂ ထို့ နောက် တွင် အာ သ ဟေ လ အ လောင်း ကို သူ့ ဖ ခင် သင်္ချိုင်း ရှိ ရာ ဗက် လင် မြို့ သို့ သယ် သွား ပြီး သင်္ဂြိုဟ် ကြ ၏။ ထို့ နောက် ယွာ ဘ နှင့် သူ့ လူ တို့ သည် ည တွင်း ချင်း ပြန် လာ ကြ ရာ မိုး လင်း မှ ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ ပြန် ရောက် ကြ ၏။

2

¹ After this, David inquired of Yahweh, saying, “Shall I go up into any of the cities of Judah?” Yahweh said to him, “Go up.” David said, “Where shall I go up?” He said, “To Hebron.” ² So David went up there with his two wives, Ahinoam the Jezreelitess, and Abigail the wife of Nabal the Carmelite. ³ David brought up his men who were with him, every man with his household. They lived in the cities of Hebron.

⁴ The men of Judah came, and there they anointed David king over the house of Judah. They told David, “The men of Jabesh Gilead were those who buried Saul.”

⁵ David sent messengers to the men of Jabesh Gilead, and said to them, “Blessed are you by Yahweh, that you have shown this kindness to your lord, even to Saul, and have buried him. ⁶ Now may Yahweh show loving kindness and truth to you. I also will reward you for this kindness, because you have done this thing. ⁷ Now therefore let your hands be strong, and be valiant; for Saul your lord is dead, and also the house of Judah have anointed me king over them.”

⁸ Now Abner the son of Ner, captain of Saul’s army, had taken Ishbosheth the son of Saul and brought him over to Mahanaim. ⁹ He made him king over Gilead, over the Ashurites, over Jezreel, over Ephraim, over Benjamin, and over all Israel.

¹⁰ Ishbosheth, Saul’s son, was forty years old when he began to reign over Israel, and he reigned two years. But the house of Judah followed David. ¹¹ The time that David was king in Hebron over the house of Judah was seven years and six months.

¹² Abner the son of Ner, and the servants of Ishbosheth the son of Saul, went out from Mahanaim to Gibeon. ¹³ Joab the son of Zeruiah and David’s servants went out, and met them by the pool of Gibeon; and they sat down, the one on the one side of the pool and the other on the other side of the pool.

¹⁴ Abner said to Joab, “Please let the young men arise and compete before us!” Joab said, “Let them arise!” ¹⁵ Then they arose and went over by number: twelve for Benjamin and for Ishbosheth the son of Saul, and twelve of David’s servants. ¹⁶ They each caught his opponent by the head and thrust his sword in his fellow’s side; so they fell down together. Therefore that place in Gibeon was called Helkath Hazzurim. ’Helkath Hazzurim’ means ‘field of daggers’.

¹⁷ The battle was very severe that day; and Abner was beaten, and the men of Israel, before David’s servants. ¹⁸ The three sons of Zeruiah were there: Joab, Abishai, and Asahel. Asahel was as light of foot as a wild gazelle. ¹⁹ Asahel pursued Abner. He didn’t turn to the right hand or to the left from following Abner.

²⁰ Then Abner looked behind him and said, “Is that you, Asahel?” He answered, “It is.” ²¹ Abner said to him, “Turn away to your right hand or to your left, and grab one of the young men, and take his armor.” But Asahel would not turn away from following him. ²² Abner said again to Asahel, “Turn away from following me. Why should I strike you to the ground? How then could I look Joab your brother in the face?” ²³ However, he refused to turn away. Therefore Abner with the back end of the spear struck him in the body, so that the spear came out behind him; and he fell down there and died in the same place. As many as came to the place where Asahel fell down and died stood still.

²⁴ But Joab and Abishai pursued Abner. The sun went down when they had come to the hill of Ammah, that lies before Giah by the way of the wilderness of Gibeon. ²⁵ The children of Benjamin gathered themselves together after Abner and became one band, and stood on the top of a hill.

²⁶ Then Abner called to Joab, and said, “Shall the sword devour forever? Don’t you know that it will be bitterness in the latter end? How long will it be then, before you ask the people to return from following their brothers?” ²⁷ Joab said, “As God The Hebrew word rendered 'God’ is ‘אֱלֹהִ֑ים’ (Elohim). lives, if you had not spoken, surely then in the morning the people would have gone away, and not each followed his brother.” ²⁸ So Joab blew the trumpet; and all the people stood still and pursued Israel no more, and they fought no more.

 ²⁹ Abner and his men went all that night through the Arabah; and they passed over the Jordan, and went through all Bithron, and came to Mahanaim.

³⁰ Joab returned from following Abner; and when he had gathered all the people together, nineteen men of David’s and Asahel were missing. ³¹ But David’s servants had struck Benjamin Abner’s men so that three hundred sixty men died. ³² They took up Asahel and buried him in the tomb of his father, which was in Bethlehem. Joab and his men went all night, and the day broke on them at Hebron.