၁၈

^၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မိ မိ နှင့် အ တူ ပါ လာ သော လူ တို့ ကို ရေ တွက် ပြီး သူ တို့ ကို အုပ် ချုပ် ရန် လူ တစ် ထောင် အုပ်၊ လူ တစ် ရာ အုပ် တို့ ကို ခန့် ထား ၏။ ^၂ ထို့ နောက် လူ သုံး ပုံ တစ် ပုံ ကို ယွာ ဘ လက် အောက် သို့ လည်း ကောင်း၊ နောက် သုံး ပုံ တစ် ပုံ ကို ယွာ ဘ ညီ၊ ဇေ ရု ယာ ၏ သား အ ဘိ ရှဲ လက် အောက် သို့ လည်း ကောင်း၊ ကျန် သုံး ပုံ တစ် ပုံ ကို ဂိတ္တိ လူ မျိုး အိတ္တဲ လက် အောက် သို့ လည်း ကောင်း နေ ရာ ချ ထား ပေး ၏။ ထို့ နောက် ရှင် ဘု ရင် က သူ တို့ အား “ငါ ကိုယ် တိုင် သင် တို့ နှင့် အ တူ ဆက် ဆက် ချီ တက် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၃ သို့ သော် သူ တို့ က “အ ရှင် မင်း ကြီး ချီ တော် မ မူ ပါ နှင့်။ စင် စစ် အ ကျွန်ုပ် တို့ ထွက် ပြေး သွား လျှင် လည်း သူ တို့ အ ရေး ထား မည် မ ဟုတ် ပါ။ အ ကျွန်ုပ် တို့ တစ် ဝက် မျှ သေ သွား လျှင် လည်း သူ တို့ အ ရေး ထား မည် မ ဟုတ် ပါ။ အ ရှင် မင်း ကြီး တစ် ပါး တည်း သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ လူ တစ် သောင်း နှင့် ညီ မျှ ပါ ၏။ အ ရှင် မင်း ကြီး မြို့ ထဲ ၌ နေ ရစ် ပြီး အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို ကူ ညီ ခြင်း က ပို ကောင်း ပါ လိမ့် မည်” ဟု လျှောက် တင် ကြ ၏။ ^၄ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က သူ တို့ အား “သင် တို့ ကောင်း မည် ထင် သည့် အ တိုင်း ငါ ပြု ပါ မည်” ဟု မိန့် ဆို ပြီး မြို့ တံ ခါး နား တွင် ရပ် နေ ခဲ့ ၏။ လူ အ ပေါင်း တို့ မူ ကား ရာ အုပ် လိုက်၊ ထောင် အုပ် လိုက် ချီ သွား ကြ လေ ၏။

^၅ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ယွာ ဘ၊ အ ဘိ ရှဲ နှင့် အိတ္တဲ တို့ အား “ငါ့ မျက် နှာ ကို ထောက် ပြီး သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ကို သက် ညှာ ပေး ပါ” ဟု မိန့် မှာ ၏။ ရှင် ဘု ရင် က အ ဗ ရှ လုံ နှင့် ပတ် သက် ၍ တပ် မှူး အား လုံး တို့ အား ဤ သို့ မိန့် မှာ သည် ကို လူ အ ပေါင်း တို့ ကြား ကြ ၏။

^၆ သူ တို့ သည် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ နှင့် စစ် တိုက် ရန် စစ် မြေ ပြင် သို့ ချီ သွား ကြ ပြီး ဧ ဖ ရိမ် တော ၌ စစ် ခင်း ကြ ၏။ ^၇ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ စစ် သည် တို့ ကို ရှုံး နိမ့် သွား လေ ၏။ ထို နေ့ တိုက် ပွဲ အ ပြင်း အ ထန် ဖြစ် ပြီး လူ အ ယောက် နှစ် သောင်း ကျ ဆုံး လေ ၏။ ^၈ ဤ စစ် ပွဲ သည် တိုင်း နိုင် ငံ အား လုံး သို့ ကူး စက် ပျံ့ နှံ့ သွား ပြီး ထို နေ့ တွင် ဓား စာ ဖြစ် သွား သော လူ ထက် တော စာ တောင် စာ ဖြစ် သွား သော လူ က ပို ၍ များ ၏။

^၉ အ ဗ ရှ လုံ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ လူ တို့ နှင့် ပက် ပင်း တိုး သ ဖြင့် လား စီး ပြီး ထွက် ပြေး သွား ၏။ သူ့ လား သည် သ ပိတ် ပင် အ ကိုင်း ကြီး အောက် ကို ပြေး ဝင် သွား စဉ် အ ဗ ရှ လုံ ၏ ဦး ခေါင်း သည် ထို သ ပိတ် ပင် အ ကိုင်း ကြီး နှင့် ငြိ မိ ပြီး လား ကာ ဆက် ပြေး သွား ၍ သူ သည် လေ ထဲ တွင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် ‘မိုး နှင့် မြေ ကြား’။ တွဲ လွဲ ကျ ကျန် နေ ခဲ့ ၏။

^၁၀ ထို အ ခြင်း အ ရာ ကို မြင် သော သူ တစ် ယောက် က ယွာ ဘ အား “အ ကျွန်ုပ် သည် အ ဗ ရှ လုံ အား သ ပိတ် ပင် ၌ တွဲ လွဲ ကျ နေ သည် ကို တွေ့ ခဲ့ ပါ ၏” ဟု ပြော ပြ လျှင်၊ ^၁၁ ယွာ ဘ က သူ့ ကို ပြော ပြ သော သူ အား “သင် မြင် ခဲ့ လျက် နှင့် အ ဘယ် ကြောင့် သူ့ ကို မြေ ပေါ် ထိုး ချ ပြီး မ သတ် ရ သ နည်း။ ထို သို့ ပြု ခဲ့ လျှင် သင့် ကို ငါ ငွေ စ တစ် ဆယ် နှင့် ခါး စည်း ကြိုး ကို ချီး မြှင့် ပြီ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၂ ထို သူ က ယွာ ဘ အား “အ ကျွန်ုပ် ကို ငွေ စ တစ် ထောင် ပေး လျှင် ပင် ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် ကို အ ကျွန်ုပ် ကိုယ် တိုင် မ သတ် ပါ။ ရှင် ဘု ရင် က သင် နှင့် တ ကွ အ ဘိ ရှဲ၊ အိတ္တဲ တို့ အား ‘သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ကို ကာ ကွယ် ပေး ပါ’ ဟု မိန့် မှာ လိုက် သည် ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ နား နှင့် ဆတ် ဆတ် ကြား ခဲ့ ပါ ပြီ။ ^၁၃ အ ကယ် ၍ သာ အ ကျွန်ုပ် သတ် မိ လျှင် ကိုယ့် အ သက် ကို ကိုယ် အန္တ ရာယ် ပေး မိ ပြီ။ ရှင် ဘု ရင် ထံ မှ ကွယ် ဝှက် ၍ ရ သော အ ရာ တစ် စုံ တစ် ခု မျှ မ ရှိ ပါ။ သင် သည် လည်း အ ကျွန်ုပ် ဘက် မှ ရပ် တည် ပေး မည် မ ဟုတ် ပါ” ဟု ဆို ၏။

^၁၄ ထို အ ခါ ယွာ ဘ က “သင် နှင့် ယ ခု လို အ ချိန် ဖြုန်း မ နေ နိုင် ပါ” ဟု ဆို လျက် လှံ သုံး စင်း ကို ယူ ၍ သ ပိတ် ပင် ၌ တွဲ လွဲ ကျ လျက် အ သက် ရှင် နေ သေး သော အ ဗ ရှ လုံ ထံ သွား ၍ သူ့ နှ လုံး ထဲ သို့ ထုတ် ချင်း ပေါက် အောင် ထိုး လေ ၏။ ^၁၅ ယွာ ဘ ၏ လက် နက် ကိုင် တပ် သား ဆယ် ဦး တို့ က လည်း အ ဗ ရှ လုံ ကို ဝိုင်း ဝန်း ထိုး သတ် ကြ လေ ၏။

^၁၆ ထို့ နောက် ယွာ ဘ က မိ မိ လူ တို့ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ နောက် သို့ ဆက် မ လိုက် ရန် တံ ပိုး ကို မှုတ် သ ဖြင့် သူ တို့ လည်း ဆက် မ လိုက် တော့ ဘဲ ပြန် လာ ကြ လေ ၏။ ^၁၇ ထို့ နောက် အ ဗ ရှ လုံ ၏ အ လောင်း ကို ဆွဲ ချ ပြီး တော ထဲ ရှိ တွင်း ကြီး တစ် တွင်း ထဲ သို့ ပစ် ချ ကာ သူ့ အ ပေါ် တွင် ကျောက် ပုံ ကြီး ပုံ ထား ကြ ၏။ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ လည်း အ သီး သီး မိ မိ တို့ နေ ရာ သို့ ပြန် ပြေး ကြ လေ ၏။

^၁၈ အ ဗ ရှ လုံ အ သက် ရှင် စဉ် က “ငါ့ နာ မည် မ ပျောက် ပျက် အောင် စောင့် ထိန်း ပေး မည့် သား မ ရှိ” ဟု ဆို လျက် ကျောက် တုံး ကို ယူ ၍ ရှင် ဘု ရင် ချိုင့် ဝှမ်း တွင် မိ မိ နာ မည် ဖြင့် သ မုတ် ၍ ကျောက် တိုင် စိုက် ထူ ခဲ့ ၏။ ထို ကျောက် တိုင် ကို ယ နေ့ တိုင် “အ ဗ ရှ လုံ ကျောက် တိုင်” ဟု ခေါ် ဝေါ် ကြ ၏။

^၁၉ ဇာ ဒုတ် ၏ သား အ ဟိ မတ် က “ယ ခု အ ကျွန်ုပ် ပြေး ၍ ရှင် ဘု ရင် အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ့ ကို ရန် သူ တို့ လက် မှ ကယ် တင် တော် မူ ပြီ ဟူ သော သ တင်း ကို လျှောက် တင် ပါ ရ စေ” ဟု ဆို လျှင်၊ ^၂၀ ယွာ ဘ က သူ့ အား “ယ နေ့ သင် သွား ၍ သ တင်း မ လျှောက် တင် ရ။ နောက် တစ် နေ့ မှ လျှောက် တင် ရ မည်။ ဤ နေ့ သည် ရှင် ဘု ရင့် သား တော် သေ ဆုံး သော နေ့ ဖြစ် သော ကြောင့် သင် သွား ၍ သ တင်း မ လျှောက် တင် ရ” ဟု ဆို ၏။ ^၂၁ သို့ သော် ယွာ ဘ သည် ကု ရှိ အ မျိုး သား တစ် ဦး အား “သင် မြင် ခဲ့ သ မျှ ကို ရှင် ဘု ရင် ထံ သွား လျှောက် တင် လော့” ဟု ဆို လျှင် ထို ကု ရှိ အ မျိုး သား သည် ယွာ ဘ ကို ဦး ညွှတ် ၍ ပြေး ထွက် သွား လေ ၏။

^၂၂ ဇာ ဒုတ် ၏ သား အ ဟိ မတ် က ထပ် ၍ ယွာ ဘ အား “မည် သို့ ပင် ဖြစ် စေ၊ ယ ခု ထို ကု ရှိ အ မျိုး သား နောက် သို့ အ ကျွန်ုပ် ပြေး လိုက် ပါ ရ စေ” ဟု ဆို လျှင် ယွာ ဘ က သူ့ အား “ငါ့ သား၊ အ ဘယ် ကြောင့် သင် ပြေး လိုက် လို သ နည်း။ ဤ သ တင်း သည် ဆု ရ ရှိ စေ မည့် သ တင်း မ ဟုတ်” ဟု သူ့ အား ဆို ၏။ ^၂၃ သို့ သော် သူ က “မည် သို့ ပင် ဖြစ် ပါ စေ။ အ ကျွန်ုပ် ပြေး လိုက် ပါ ရ စေ” ဟု သာ ဆို သ ဖြင့် ယွာ ဘ က “ပြေး လိုက် လော့” ဟု ဆို သည် နှင့် အ ဟိ မတ် သည် လွင် ပြင် လမ်း မှ ပြေး သွား ရာ ကု ရှိ အ မျိုး သား ကို ကျော် သွား ၏။

^၂၄ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မြို့ တံ ခါး နှစ် ခု ကြား တွင် ထိုင် နေ စဉ် ကင်း စောင့် တစ် ယောက် သည် မြို့ ရိုး မှ တစ် ဆင့် မြို့ တံ ခါး အ မိုး ပေါ် သို့ တက် ၍ မျှော် ကြည့် ရာ လူ တစ် ယောက် တည်း ပြေး လာ နေ သည် ကို တွေ့ ရ ၏။ ^၂၅ ထို့ ကြောင့် ကင်း စောင့် သည် ရှင် ဘု ရင် အား အော် ဟစ် လျှောက် တင် လေ ၏။ ရှင် ဘု ရင် က လည်း “တစ် ယောက် တည်း ဆို လျှင် သ တင်း ကြား ပြော ဖို့ ဖြစ် လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ပြေး လာ သော သူ သည် တ ဖြည်း ဖြည်း နီး လာ ၏။ ^၂၆ ကင်း စောင့် သည် နောက် ထပ် လူ တစ် ယောက် ပြေး လာ နေ သည် ကို မြင် ပြန် သ ဖြင့် တံ ခါး စောင့် အား “ကြည့် ပါ။ လူ တစ် ယောက် ထပ် ပြေး လာ နေ ပါ သည်” ဟု အော် ပြော လျှင် ရှင် ဘု ရင် က “သူ ၌ လည်း သ တင်း ပါ လာ လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၂၇ ကင်း စောင့် က “ကြည့် ရ သည် မှာ ပ ထ မ လူ ပြေး ပုံ က ဇာ ဒုတ် ၏ သား အ ဟိ မတ် ပြေး ပုံ နှင့် တူ ပါ ၏” ဟု ဆို လျှင် ရှင် ဘု ရင် က “သူ သည် လူ ကောင်း ဖြစ် ၏။ သူ ၌ သ တင်း ကောင်း ပါ လာ လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၂၈ အ ဟိ မတ် က လည်း ရှင် ဘု ရင် အား “ချမ်း မြေ့ ပါ စေ” ဟု နှုတ် ခွန်း ဆက် သ ပြီး လျှင် ရှင် ဘု ရင် ရှေ့ မြေ ပေါ် တွင် ပျပ် ဝပ် လျက် “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို ဆန့် ကျင် တိုက် ခိုက် သော သူ တို့ အား ရှုံး နိမ့် စေ တော် မူ သော အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မင်္ဂ လာ ရှိ တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု လျှောက် လေ ၏။ ^၂၉ ရှင် ဘု ရင် က လည်း “သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ဘေး ကင်း ပါ ၏ လော” ဟု မေး လျှင် အ ဟိ မတ် က “အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း ကျွန် တော် မျိုး ကို ယွာ ဘ စေ လွှတ် စဉ် က အ ကြီး အ ကျယ် ရုန်း ရင်း ဆန် ခတ် ဖြစ် နေ သည် ကို မြင် သော် လည်း မည် သို့ ဖြစ် ပျက် နေ သည် ကို အ ကျွန်ုပ် မ သိ ပါ” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။ ^၃၀ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က သူ့ အား “ဘေး မှာ ရပ် နေ လော့” ဟု ဆို သ ဖြင့် သူ သည် ဘေး ၌ ရပ် နေ ၏။

^၃၁ ထို့ နောက် ကု ရှိ အ မျိုး သား သည် ရောက် လာ ပြီး “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ သ တင်း ကောင်း ကို လျှောက် တင် ပါ ရ စေ။ ယ နေ့ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အ ရှင် မင်း ကြီး အား ဆန့် ကျင် တိုက် ခိုက် နေ သော သူ အ ပေါင်း တို့ ကို ရှုံး စေ တော် မူ ပြီ” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။ ^၃၂ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က ကု ရှိ အ မျိုး သား အား “သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ဘေး ကင်း ပါ ၏ လော” ဟု မေး လျှင် သူ က “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ ရန် သူ များ နှင့် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို ဆန့် ကျင် တိုက် ခိုက် သော သူ အား လုံး တို့ သည် ထို သား တော် ကဲ့ သို့ ဖြစ် ကြ ပါ စေ သော” ဟု ပြန် လည် လျှောက် တင် ၏။

^၃၃ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် သည် တုန် လှုပ် လျက်၊ မြို့ တံ ခါး အ ထက် ခန်း သို့ တက် သွား ပြီး လျှင် လမ်း လျှောက် ရင်း ငို ကြွေး လျက် “အို ငါ့ သား၊ ငါ့ သား အ ဗ ရှ လုံ၊ အ ဘယ် ကြောင့် သင့် အ စား ငါ မ သေ ရ သ နည်း။ အို ငါ့ သား၊ ငါ့ သား အ ဗ ရှ လုံ” ဟု မြည် တမ်း လေ ၏။

18

¹ David counted the people who were with him, and set captains of thousands and captains of hundreds over them. ² David sent the people out, a third part under the hand of Joab, and a third part under the hand of Abishai the son of Zeruiah, Joab’s brother, and a third part under the hand of Ittai the Gittite. The king said to the people, “I will also surely go out with you myself.”

³ But the people said, “You shall not go out, for if we flee away, they will not care for us, neither if half of us die, will they care for us. But you are worth ten thousand of us. Therefore now it is better that you are ready to help us out of the city.” ⁴ The king said to them, “I will do what seems best to you.” The king stood beside the gate, and all the people went out by hundreds and by thousands.

⁵ The king commanded Joab and Abishai and Ittai, saying, “Deal gently for my sake with the young man Absalom.” All the people heard when the king commanded all the captains concerning Absalom.

⁶ So the people went out into the field against Israel; and the battle was in the forest of Ephraim. ⁷ The people of Israel were struck there before David’s servants, and there was a great slaughter there that day of twenty thousand men. ⁸ For the battle was there spread over the surface of all the country, and the forest devoured more people that day than the sword devoured.

⁹ Absalom happened to meet David’s servants. Absalom was riding on his mule, and the mule went under the thick boughs of a great oak; and his head caught hold of the oak, and he was hanging between the sky and earth; and the mule that was under him went on.

¹⁰ A certain man saw it, and told Joab, and said, “Behold, I saw Absalom hanging in an oak.” ¹¹ Joab said to the man who told him, “Behold, you saw it, and why didn’t you strike him there to the ground? I would have given you ten pieces of silver and a sash.” ¹² The man said to Joab, “Though I should receive a thousand pieces of silver in my hand, I still wouldn’t stretch out my hand against the king’s son; for in our hearing the king commanded you and Abishai and Ittai, saying, ‘Beware that no one touch the young man Absalom.’ ¹³ Otherwise, if I had dealt falsely against his life (and there is no matter hidden from the king), then you yourself would have set yourself against me.”

¹⁴ Then Joab said, “I’m not going to wait like this with you.” He took three darts in his hand and thrust them through Absalom’s heart while he was still alive in the middle of the oak. ¹⁵ Ten young men who bore Joab’s armor surrounded and struck Absalom, and killed him.

¹⁶ Joab blew the trumpet, and the people returned from pursuing after Israel; for Joab held the people back. ¹⁷ They took Absalom and cast him into a great pit in the forest, and raised over him a very great heap of stones. Then all Israel fled, each to his own tent.

¹⁸ Now Absalom in his lifetime had taken and reared up for himself the pillar which is in the king’s valley, for he said, “I have no son to keep my name in memory.” He called the pillar after his own name. It is called Absalom’s monument, to this day.

¹⁹ Then Ahimaaz the son of Zadok said, “Let me now run and carry the king news, how Yahweh has avenged him of his enemies.” ²⁰ Joab said to him, “You must not be the bearer of news today, but you must carry news another day. But today you must carry no news, because the king’s son is dead.” ²¹ Then Joab said to the Cushite, “Go, tell the king what you have seen!” The Cushite bowed himself to Joab, and ran.

²² Then Ahimaaz the son of Zadok said yet again to Joab, “But come what may, please let me also run after the Cushite.” Joab said, “Why do you want to run, my son, since you will have no reward for the news?” ²³ “But come what may,” he said, “I will run.” He said to him, “Run!” Then Ahimaaz ran by the way of the Plain, and outran the Cushite.

²⁴ Now David was sitting between the two gates; and the watchman went up to the roof of the gate to the wall, and lifted up his eyes and looked, and, behold, a man running alone. ²⁵ The watchman shouted and told the king. The king said, “If he is alone, there is news in his mouth.” He came closer and closer. ²⁶ The watchman saw another man running; and the watchman called to the gatekeeper and said, “Behold, a man running alone!” The king said, “He also brings news.” ²⁷ The watchman said, “I think the running of the first one is like the running of Ahimaaz the son of Zadok.” The king said, “He is a good man, and comes with good news.”

²⁸ Ahimaaz called, and said to the king, “All is well.” He bowed himself before the king with his face to the earth, and said, “Blessed is Yahweh your God, who has delivered up the men who lifted up their hand against my lord the king!” ²⁹ The king said, “Is it well with the young man Absalom?” Ahimaaz answered, “When Joab sent the king’s servant, even me your servant, I saw a great tumult, but I don’t know what it was.” ³⁰ The king said, “Come and stand here.” He came and stood still.

³¹ Behold, the Cushite came. The Cushite said, “Good news for my lord the king, for Yahweh has avenged you today of all those who rose up against you.” ³² The king said to the Cushite, “Is it well with the young man Absalom?” The Cushite answered, “May the enemies of my lord the king, and all who rise up against you to do you harm, be as that young man is.”

³³ The king was much moved, and went up to the room over the gate and wept. As he went, he said, “My son Absalom! My son, my son Absalom! I wish I had died instead of you, Absalom, my son, my son!”

၁၈

^၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မိ မိ နှင့် အ တူ ပါ လာ သော လူ တို့ ကို ရေ တွက် ပြီး သူ တို့ ကို အုပ် ချုပ် ရန် လူ တစ် ထောင် အုပ်၊ လူ တစ် ရာ အုပ် တို့ ကို ခန့် ထား ၏။ ^၂ ထို့ နောက် လူ သုံး ပုံ တစ် ပုံ ကို ယွာ ဘ လက် အောက် သို့ လည်း ကောင်း၊ နောက် သုံး ပုံ တစ် ပုံ ကို ယွာ ဘ ညီ၊ ဇေ ရု ယာ ၏ သား အ ဘိ ရှဲ လက် အောက် သို့ လည်း ကောင်း၊ ကျန် သုံး ပုံ တစ် ပုံ ကို ဂိတ္တိ လူ မျိုး အိတ္တဲ လက် အောက် သို့ လည်း ကောင်း နေ ရာ ချ ထား ပေး ၏။ ထို့ နောက် ရှင် ဘု ရင် က သူ တို့ အား “ငါ ကိုယ် တိုင် သင် တို့ နှင့် အ တူ ဆက် ဆက် ချီ တက် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၃ သို့ သော် သူ တို့ က “အ ရှင် မင်း ကြီး ချီ တော် မ မူ ပါ နှင့်။ စင် စစ် အ ကျွန်ုပ် တို့ ထွက် ပြေး သွား လျှင် လည်း သူ တို့ အ ရေး ထား မည် မ ဟုတ် ပါ။ အ ကျွန်ုပ် တို့ တစ် ဝက် မျှ သေ သွား လျှင် လည်း သူ တို့ အ ရေး ထား မည် မ ဟုတ် ပါ။ အ ရှင် မင်း ကြီး တစ် ပါး တည်း သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ လူ တစ် သောင်း နှင့် ညီ မျှ ပါ ၏။ အ ရှင် မင်း ကြီး မြို့ ထဲ ၌ နေ ရစ် ပြီး အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို ကူ ညီ ခြင်း က ပို ကောင်း ပါ လိမ့် မည်” ဟု လျှောက် တင် ကြ ၏။ ^၄ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က သူ တို့ အား “သင် တို့ ကောင်း မည် ထင် သည့် အ တိုင်း ငါ ပြု ပါ မည်” ဟု မိန့် ဆို ပြီး မြို့ တံ ခါး နား တွင် ရပ် နေ ခဲ့ ၏။ လူ အ ပေါင်း တို့ မူ ကား ရာ အုပ် လိုက်၊ ထောင် အုပ် လိုက် ချီ သွား ကြ လေ ၏။

^၅ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ယွာ ဘ၊ အ ဘိ ရှဲ နှင့် အိတ္တဲ တို့ အား “ငါ့ မျက် နှာ ကို ထောက် ပြီး သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ကို သက် ညှာ ပေး ပါ” ဟု မိန့် မှာ ၏။ ရှင် ဘု ရင် က အ ဗ ရှ လုံ နှင့် ပတ် သက် ၍ တပ် မှူး အား လုံး တို့ အား ဤ သို့ မိန့် မှာ သည် ကို လူ အ ပေါင်း တို့ ကြား ကြ ၏။

^၆ သူ တို့ သည် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ နှင့် စစ် တိုက် ရန် စစ် မြေ ပြင် သို့ ချီ သွား ကြ ပြီး ဧ ဖ ရိမ် တော ၌ စစ် ခင်း ကြ ၏။ ^၇ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ စစ် သည် တို့ ကို ရှုံး နိမ့် သွား လေ ၏။ ထို နေ့ တိုက် ပွဲ အ ပြင်း အ ထန် ဖြစ် ပြီး လူ အ ယောက် နှစ် သောင်း ကျ ဆုံး လေ ၏။ ^၈ ဤ စစ် ပွဲ သည် တိုင်း နိုင် ငံ အား လုံး သို့ ကူး စက် ပျံ့ နှံ့ သွား ပြီး ထို နေ့ တွင် ဓား စာ ဖြစ် သွား သော လူ ထက် တော စာ တောင် စာ ဖြစ် သွား သော လူ က ပို ၍ များ ၏။

^၉ အ ဗ ရှ လုံ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ လူ တို့ နှင့် ပက် ပင်း တိုး သ ဖြင့် လား စီး ပြီး ထွက် ပြေး သွား ၏။ သူ့ လား သည် သ ပိတ် ပင် အ ကိုင်း ကြီး အောက် ကို ပြေး ဝင် သွား စဉ် အ ဗ ရှ လုံ ၏ ဦး ခေါင်း သည် ထို သ ပိတ် ပင် အ ကိုင်း ကြီး နှင့် ငြိ မိ ပြီး လား ကာ ဆက် ပြေး သွား ၍ သူ သည် လေ ထဲ တွင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် ‘မိုး နှင့် မြေ ကြား’။ တွဲ လွဲ ကျ ကျန် နေ ခဲ့ ၏။

^၁၀ ထို အ ခြင်း အ ရာ ကို မြင် သော သူ တစ် ယောက် က ယွာ ဘ အား “အ ကျွန်ုပ် သည် အ ဗ ရှ လုံ အား သ ပိတ် ပင် ၌ တွဲ လွဲ ကျ နေ သည် ကို တွေ့ ခဲ့ ပါ ၏” ဟု ပြော ပြ လျှင်၊ ^၁၁ ယွာ ဘ က သူ့ ကို ပြော ပြ သော သူ အား “သင် မြင် ခဲ့ လျက် နှင့် အ ဘယ် ကြောင့် သူ့ ကို မြေ ပေါ် ထိုး ချ ပြီး မ သတ် ရ သ နည်း။ ထို သို့ ပြု ခဲ့ လျှင် သင့် ကို ငါ ငွေ စ တစ် ဆယ် နှင့် ခါး စည်း ကြိုး ကို ချီး မြှင့် ပြီ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၂ ထို သူ က ယွာ ဘ အား “အ ကျွန်ုပ် ကို ငွေ စ တစ် ထောင် ပေး လျှင် ပင် ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် ကို အ ကျွန်ုပ် ကိုယ် တိုင် မ သတ် ပါ။ ရှင် ဘု ရင် က သင် နှင့် တ ကွ အ ဘိ ရှဲ၊ အိတ္တဲ တို့ အား ‘သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ကို ကာ ကွယ် ပေး ပါ’ ဟု မိန့် မှာ လိုက် သည် ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ နား နှင့် ဆတ် ဆတ် ကြား ခဲ့ ပါ ပြီ။ ^၁၃ အ ကယ် ၍ သာ အ ကျွန်ုပ် သတ် မိ လျှင် ကိုယ့် အ သက် ကို ကိုယ် အန္တ ရာယ် ပေး မိ ပြီ။ ရှင် ဘု ရင် ထံ မှ ကွယ် ဝှက် ၍ ရ သော အ ရာ တစ် စုံ တစ် ခု မျှ မ ရှိ ပါ။ သင် သည် လည်း အ ကျွန်ုပ် ဘက် မှ ရပ် တည် ပေး မည် မ ဟုတ် ပါ” ဟု ဆို ၏။

^၁၄ ထို အ ခါ ယွာ ဘ က “သင် နှင့် ယ ခု လို အ ချိန် ဖြုန်း မ နေ နိုင် ပါ” ဟု ဆို လျက် လှံ သုံး စင်း ကို ယူ ၍ သ ပိတ် ပင် ၌ တွဲ လွဲ ကျ လျက် အ သက် ရှင် နေ သေး သော အ ဗ ရှ လုံ ထံ သွား ၍ သူ့ နှ လုံး ထဲ သို့ ထုတ် ချင်း ပေါက် အောင် ထိုး လေ ၏။ ^၁၅ ယွာ ဘ ၏ လက် နက် ကိုင် တပ် သား ဆယ် ဦး တို့ က လည်း အ ဗ ရှ လုံ ကို ဝိုင်း ဝန်း ထိုး သတ် ကြ လေ ၏။

^၁၆ ထို့ နောက် ယွာ ဘ က မိ မိ လူ တို့ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ နောက် သို့ ဆက် မ လိုက် ရန် တံ ပိုး ကို မှုတ် သ ဖြင့် သူ တို့ လည်း ဆက် မ လိုက် တော့ ဘဲ ပြန် လာ ကြ လေ ၏။ ^၁၇ ထို့ နောက် အ ဗ ရှ လုံ ၏ အ လောင်း ကို ဆွဲ ချ ပြီး တော ထဲ ရှိ တွင်း ကြီး တစ် တွင်း ထဲ သို့ ပစ် ချ ကာ သူ့ အ ပေါ် တွင် ကျောက် ပုံ ကြီး ပုံ ထား ကြ ၏။ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ လည်း အ သီး သီး မိ မိ တို့ နေ ရာ သို့ ပြန် ပြေး ကြ လေ ၏။

^၁၈ အ ဗ ရှ လုံ အ သက် ရှင် စဉ် က “ငါ့ နာ မည် မ ပျောက် ပျက် အောင် စောင့် ထိန်း ပေး မည့် သား မ ရှိ” ဟု ဆို လျက် ကျောက် တုံး ကို ယူ ၍ ရှင် ဘု ရင် ချိုင့် ဝှမ်း တွင် မိ မိ နာ မည် ဖြင့် သ မုတ် ၍ ကျောက် တိုင် စိုက် ထူ ခဲ့ ၏။ ထို ကျောက် တိုင် ကို ယ နေ့ တိုင် “အ ဗ ရှ လုံ ကျောက် တိုင်” ဟု ခေါ် ဝေါ် ကြ ၏။

^၁၉ ဇာ ဒုတ် ၏ သား အ ဟိ မတ် က “ယ ခု အ ကျွန်ုပ် ပြေး ၍ ရှင် ဘု ရင် အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ့ ကို ရန် သူ တို့ လက် မှ ကယ် တင် တော် မူ ပြီ ဟူ သော သ တင်း ကို လျှောက် တင် ပါ ရ စေ” ဟု ဆို လျှင်၊ ^၂၀ ယွာ ဘ က သူ့ အား “ယ နေ့ သင် သွား ၍ သ တင်း မ လျှောက် တင် ရ။ နောက် တစ် နေ့ မှ လျှောက် တင် ရ မည်။ ဤ နေ့ သည် ရှင် ဘု ရင့် သား တော် သေ ဆုံး သော နေ့ ဖြစ် သော ကြောင့် သင် သွား ၍ သ တင်း မ လျှောက် တင် ရ” ဟု ဆို ၏။ ^၂၁ သို့ သော် ယွာ ဘ သည် ကု ရှိ အ မျိုး သား တစ် ဦး အား “သင် မြင် ခဲ့ သ မျှ ကို ရှင် ဘု ရင် ထံ သွား လျှောက် တင် လော့” ဟု ဆို လျှင် ထို ကု ရှိ အ မျိုး သား သည် ယွာ ဘ ကို ဦး ညွှတ် ၍ ပြေး ထွက် သွား လေ ၏။

^၂၂ ဇာ ဒုတ် ၏ သား အ ဟိ မတ် က ထပ် ၍ ယွာ ဘ အား “မည် သို့ ပင် ဖြစ် စေ၊ ယ ခု ထို ကု ရှိ အ မျိုး သား နောက် သို့ အ ကျွန်ုပ် ပြေး လိုက် ပါ ရ စေ” ဟု ဆို လျှင် ယွာ ဘ က သူ့ အား “ငါ့ သား၊ အ ဘယ် ကြောင့် သင် ပြေး လိုက် လို သ နည်း။ ဤ သ တင်း သည် ဆု ရ ရှိ စေ မည့် သ တင်း မ ဟုတ်” ဟု သူ့ အား ဆို ၏။ ^၂၃ သို့ သော် သူ က “မည် သို့ ပင် ဖြစ် ပါ စေ။ အ ကျွန်ုပ် ပြေး လိုက် ပါ ရ စေ” ဟု သာ ဆို သ ဖြင့် ယွာ ဘ က “ပြေး လိုက် လော့” ဟု ဆို သည် နှင့် အ ဟိ မတ် သည် လွင် ပြင် လမ်း မှ ပြေး သွား ရာ ကု ရှိ အ မျိုး သား ကို ကျော် သွား ၏။

^၂၄ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မြို့ တံ ခါး နှစ် ခု ကြား တွင် ထိုင် နေ စဉ် ကင်း စောင့် တစ် ယောက် သည် မြို့ ရိုး မှ တစ် ဆင့် မြို့ တံ ခါး အ မိုး ပေါ် သို့ တက် ၍ မျှော် ကြည့် ရာ လူ တစ် ယောက် တည်း ပြေး လာ နေ သည် ကို တွေ့ ရ ၏။ ^၂၅ ထို့ ကြောင့် ကင်း စောင့် သည် ရှင် ဘု ရင် အား အော် ဟစ် လျှောက် တင် လေ ၏။ ရှင် ဘု ရင် က လည်း “တစ် ယောက် တည်း ဆို လျှင် သ တင်း ကြား ပြော ဖို့ ဖြစ် လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ပြေး လာ သော သူ သည် တ ဖြည်း ဖြည်း နီး လာ ၏။ ^၂၆ ကင်း စောင့် သည် နောက် ထပ် လူ တစ် ယောက် ပြေး လာ နေ သည် ကို မြင် ပြန် သ ဖြင့် တံ ခါး စောင့် အား “ကြည့် ပါ။ လူ တစ် ယောက် ထပ် ပြေး လာ နေ ပါ သည်” ဟု အော် ပြော လျှင် ရှင် ဘု ရင် က “သူ ၌ လည်း သ တင်း ပါ လာ လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၂၇ ကင်း စောင့် က “ကြည့် ရ သည် မှာ ပ ထ မ လူ ပြေး ပုံ က ဇာ ဒုတ် ၏ သား အ ဟိ မတ် ပြေး ပုံ နှင့် တူ ပါ ၏” ဟု ဆို လျှင် ရှင် ဘု ရင် က “သူ သည် လူ ကောင်း ဖြစ် ၏။ သူ ၌ သ တင်း ကောင်း ပါ လာ လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၂၈ အ ဟိ မတ် က လည်း ရှင် ဘု ရင် အား “ချမ်း မြေ့ ပါ စေ” ဟု နှုတ် ခွန်း ဆက် သ ပြီး လျှင် ရှင် ဘု ရင် ရှေ့ မြေ ပေါ် တွင် ပျပ် ဝပ် လျက် “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို ဆန့် ကျင် တိုက် ခိုက် သော သူ တို့ အား ရှုံး နိမ့် စေ တော် မူ သော အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မင်္ဂ လာ ရှိ တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု လျှောက် လေ ၏။ ^၂၉ ရှင် ဘု ရင် က လည်း “သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ဘေး ကင်း ပါ ၏ လော” ဟု မေး လျှင် အ ဟိ မတ် က “အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း ကျွန် တော် မျိုး ကို ယွာ ဘ စေ လွှတ် စဉ် က အ ကြီး အ ကျယ် ရုန်း ရင်း ဆန် ခတ် ဖြစ် နေ သည် ကို မြင် သော် လည်း မည် သို့ ဖြစ် ပျက် နေ သည် ကို အ ကျွန်ုပ် မ သိ ပါ” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။ ^၃၀ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က သူ့ အား “ဘေး မှာ ရပ် နေ လော့” ဟု ဆို သ ဖြင့် သူ သည် ဘေး ၌ ရပ် နေ ၏။

^၃၁ ထို့ နောက် ကု ရှိ အ မျိုး သား သည် ရောက် လာ ပြီး “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ သ တင်း ကောင်း ကို လျှောက် တင် ပါ ရ စေ။ ယ နေ့ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အ ရှင် မင်း ကြီး အား ဆန့် ကျင် တိုက် ခိုက် နေ သော သူ အ ပေါင်း တို့ ကို ရှုံး စေ တော် မူ ပြီ” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။ ^၃၂ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က ကု ရှိ အ မျိုး သား အား “သား တော် အ ဗ ရှ လုံ ဘေး ကင်း ပါ ၏ လော” ဟု မေး လျှင် သူ က “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ ရန် သူ များ နှင့် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို ဆန့် ကျင် တိုက် ခိုက် သော သူ အား လုံး တို့ သည် ထို သား တော် ကဲ့ သို့ ဖြစ် ကြ ပါ စေ သော” ဟု ပြန် လည် လျှောက် တင် ၏။

^၃၃ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် သည် တုန် လှုပ် လျက်၊ မြို့ တံ ခါး အ ထက် ခန်း သို့ တက် သွား ပြီး လျှင် လမ်း လျှောက် ရင်း ငို ကြွေး လျက် “အို ငါ့ သား၊ ငါ့ သား အ ဗ ရှ လုံ၊ အ ဘယ် ကြောင့် သင့် အ စား ငါ မ သေ ရ သ နည်း။ အို ငါ့ သား၊ ငါ့ သား အ ဗ ရှ လုံ” ဟု မြည် တမ်း လေ ၏။

18

¹ David counted the people who were with him, and set captains of thousands and captains of hundreds over them. ² David sent the people out, a third part under the hand of Joab, and a third part under the hand of Abishai the son of Zeruiah, Joab’s brother, and a third part under the hand of Ittai the Gittite. The king said to the people, “I will also surely go out with you myself.”

³ But the people said, “You shall not go out, for if we flee away, they will not care for us, neither if half of us die, will they care for us. But you are worth ten thousand of us. Therefore now it is better that you are ready to help us out of the city.” ⁴ The king said to them, “I will do what seems best to you.” The king stood beside the gate, and all the people went out by hundreds and by thousands.

⁵ The king commanded Joab and Abishai and Ittai, saying, “Deal gently for my sake with the young man Absalom.” All the people heard when the king commanded all the captains concerning Absalom.

⁶ So the people went out into the field against Israel; and the battle was in the forest of Ephraim. ⁷ The people of Israel were struck there before David’s servants, and there was a great slaughter there that day of twenty thousand men. ⁸ For the battle was there spread over the surface of all the country, and the forest devoured more people that day than the sword devoured.

⁹ Absalom happened to meet David’s servants. Absalom was riding on his mule, and the mule went under the thick boughs of a great oak; and his head caught hold of the oak, and he was hanging between the sky and earth; and the mule that was under him went on.

¹⁰ A certain man saw it, and told Joab, and said, “Behold, I saw Absalom hanging in an oak.” ¹¹ Joab said to the man who told him, “Behold, you saw it, and why didn’t you strike him there to the ground? I would have given you ten pieces of silver and a sash.” ¹² The man said to Joab, “Though I should receive a thousand pieces of silver in my hand, I still wouldn’t stretch out my hand against the king’s son; for in our hearing the king commanded you and Abishai and Ittai, saying, ‘Beware that no one touch the young man Absalom.’ ¹³ Otherwise, if I had dealt falsely against his life (and there is no matter hidden from the king), then you yourself would have set yourself against me.”

¹⁴ Then Joab said, “I’m not going to wait like this with you.” He took three darts in his hand and thrust them through Absalom’s heart while he was still alive in the middle of the oak. ¹⁵ Ten young men who bore Joab’s armor surrounded and struck Absalom, and killed him.

¹⁶ Joab blew the trumpet, and the people returned from pursuing after Israel; for Joab held the people back. ¹⁷ They took Absalom and cast him into a great pit in the forest, and raised over him a very great heap of stones. Then all Israel fled, each to his own tent.

¹⁸ Now Absalom in his lifetime had taken and reared up for himself the pillar which is in the king’s valley, for he said, “I have no son to keep my name in memory.” He called the pillar after his own name. It is called Absalom’s monument, to this day.

¹⁹ Then Ahimaaz the son of Zadok said, “Let me now run and carry the king news, how Yahweh has avenged him of his enemies.” ²⁰ Joab said to him, “You must not be the bearer of news today, but you must carry news another day. But today you must carry no news, because the king’s son is dead.” ²¹ Then Joab said to the Cushite, “Go, tell the king what you have seen!” The Cushite bowed himself to Joab, and ran.

²² Then Ahimaaz the son of Zadok said yet again to Joab, “But come what may, please let me also run after the Cushite.” Joab said, “Why do you want to run, my son, since you will have no reward for the news?” ²³ “But come what may,” he said, “I will run.” He said to him, “Run!” Then Ahimaaz ran by the way of the Plain, and outran the Cushite.

²⁴ Now David was sitting between the two gates; and the watchman went up to the roof of the gate to the wall, and lifted up his eyes and looked, and, behold, a man running alone. ²⁵ The watchman shouted and told the king. The king said, “If he is alone, there is news in his mouth.” He came closer and closer. ²⁶ The watchman saw another man running; and the watchman called to the gatekeeper and said, “Behold, a man running alone!” The king said, “He also brings news.” ²⁷ The watchman said, “I think the running of the first one is like the running of Ahimaaz the son of Zadok.” The king said, “He is a good man, and comes with good news.”

²⁸ Ahimaaz called, and said to the king, “All is well.” He bowed himself before the king with his face to the earth, and said, “Blessed is Yahweh your God, who has delivered up the men who lifted up their hand against my lord the king!” ²⁹ The king said, “Is it well with the young man Absalom?” Ahimaaz answered, “When Joab sent the king’s servant, even me your servant, I saw a great tumult, but I don’t know what it was.” ³⁰ The king said, “Come and stand here.” He came and stood still.

³¹ Behold, the Cushite came. The Cushite said, “Good news for my lord the king, for Yahweh has avenged you today of all those who rose up against you.” ³² The king said to the Cushite, “Is it well with the young man Absalom?” The Cushite answered, “May the enemies of my lord the king, and all who rise up against you to do you harm, be as that young man is.”

³³ The king was much moved, and went up to the room over the gate and wept. As he went, he said, “My son Absalom! My son, my son Absalom! I wish I had died instead of you, Absalom, my son, my son!”