၁၇

^၁ ထို့ နောက် အ ဟိ သော ဖေ လ က အ ဗ ရှ လုံ အား “လူ အ ယောက် တစ် သောင်း နှစ် ထောင် ကို ရွေး ချယ် ပြီး ယ နေ့ ည တွင် ပင် ထ ၍ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နောက် သို့ အ ကျွန်ုပ် လိုက် ပါ ရ စေ။ ^၂ သူ ခြေ ကုန် လက် ပန်း ကျ ၍ အား နည်း နေ ချိန် တွင် သူ့ ကို တိုက် ခိုက် ပါ ရ စေ။ သူ့ ကို ခြိမ်း ခြောက် ပြီး သူ့ လူ အ ပေါင်း တို့ ထွက် ပြေး ကြ သော အ ခါ ရှင် ဘု ရင် ကို သာ ကွပ် မျက် ပါ မည်။ ^၃ လူ အား လုံး ကို လည်း အ ရှင့် ထံ ပြန် ခေါ် လာ ပါ မည်။ အ ရှင် အ လို ရှိ သော သူ ကို ရ လျှင် ကျန် လူ အ ပေါင်း တို့ ကို လည်း ပြန် ရ သ ကဲ့ သို့ ဖြစ် ပါ လိမ့် မည်။ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် ပြန် လာ ၍ ငြိမ်း ချမ်း စွာ နေ ရ ပါ လိမ့် မည်” ဟု အ ကြံ ပေး ၏။

^၄ အ ဗ ရှ လုံ အ ပါ အ ဝင် အစ္စ ရေး သက် ကြီး ဝါ ကြီး အား လုံး တို့ သည် ထို အ ကြံ ကို နှစ် သက် သ ဘော ကျ ကြ ၏။

^၅ သို့ သော် အ ဗ ရှ လုံ က “အာ ခိ လူ မျိုး ဟု ရှဲ ကို ခေါ် ခဲ့ ပါ။ သူ အ ဘယ် သို့ အ ကြံ ပေး မည် ကို လည်း နား ထောင် ကြည့် ရ မည်” ဟု ဆို ၏။

^၆ အ ဗ ရှ လုံ ထံ သို့ ဟု ရှဲ ရောက် လာ သော အ ခါ အ ဗ ရှ လုံ က သူ့ အား “အ ဟိ သော ဖေ လ က ဤ သို့ အ ကြံ ပေး ပါ ပြီ။ သူ့ အ ကြံ အ တိုင်း ပြု သင့် မ ပြု သင့် သင် အ ကြံ ပေး ပါ လော့” ဟု ဆို လျှင်၊ ^၇ ဟု ရှဲ က အ ဗ ရှ လုံ အား “အ ဟိ သော ဖေ လ ပေး သော အ ကြံ သည် ယ ခု လို အ ချိန် မျိုး တွင် မ သင့် လျော် ပါ” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။ ^၈ ထို့ ပြင် ဟု ရှဲ က “အ ရှင့် ခ မည်း တော် နှင့် သူ့ အ မှု ထမ်း တို့ သည် စစ် သူ ရဲ များ ဖြစ် ကြ သည် သာ မ က တော ထဲ ၌ သား ပျောက် သော ဝံ မ ကဲ့ သို့ စိတ် နှ လုံး ခက် ထန် နေ မည် ကို အ ရှင် သိ ပါ ၏။ ထို့ ပြင် အ ရှင့် ခ မည်း တော် သည် သူ ရဲ ကောင်း ဖြစ် သည် နှင့် အ ညီ လူ အ များ နှင့် အ တူ ည အိပ် မည် မ ဟုတ် ပါ။ ^၉ ယ ခု ဆို လျှင် သူ သည် လိုဏ် ဂူ တစ် ခု ခု၊ သို့ မ ဟုတ် နေ ရာ တစ် နေ ရာ ရာ တွင် ပုန်း ရှောင် နေ ပါ လိမ့် မည်။ စစ် စ တိုက် သည် နှင့် စစ် သည် တို့ ကျ ဆုံး ကြောင်း ကြား သော သူ တို့ က ‘အ ဗ ရှ လုံ နောက် လိုက် သူ တို့ အ သတ် ခံ ရ လေ ပြီ’ ဟု ဆို ကြ ပါ လိမ့် မည်။ ^၁၀ ခြင်္သေ့ ကဲ့ သို့ ရဲ ရင့် သော စိတ် နှ လုံး ရှိ သူ များ ပင် စိတ် ပျက် အား လျော့ ကုန် ကြ ပါ လိမ့် မည်။ အ ကြောင်း မူ ကား အ ရှင့် ခ မည်း တော် သည် သူ ရဲ ကောင်း ဖြစ် ကြောင်း၊ သူ့ အ မှု ထမ်း တို့ သည် လည်း ရဲ စွမ်း သတ္တိ ရှိ သူ များ ဖြစ် ကြောင်း ကို အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သိ ကြ ပါ ၏။

^၁၁ ထို့ ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် အ ကြံ ပေး လို သည် မှာ ဒန် မြို့ မှ စ ၍ ဗေ ရ ရှေ ဘ မြို့ အ ထိ သ မုဒ္ဒ ရာ သဲ လုံး နှင့် အ မျှ များ ပြား သော အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ ကို အ ကုန် စု ဝေး စေ ပြီး အ ရှင် ကိုယ် တိုင် ဦး ဆောင် ၍ စစ် ထွက် တိုက် စေ လို ပါ သည်။ ^၁၂ သူ ရှိ နိုင် သော နေ ရာ တစ် ခု သို့ အ ကျွန်ုပ် တို့ ဝင် ရောက် ပြီး မြေ ပေါ် နှင်း ကျ သ ကဲ့ သို့ သူ တို့ ကို စီး နင်း တိုက် ခိုက် လျှင် သူ့ လူ အား လုံး တစ် ယောက် မျှ ကျန် တော့ မည် မ ဟုတ် ပါ။ ^၁၃ အ ကယ် ၍ မြို့ တစ် မြို့ မြို့ သို့ ဆုတ် သွား လျှင် အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သည် ကြိုး ကို ယူ လာ ပြီး မြို့ ထဲ တွင် ကျောက် စ ရစ် ခဲ တစ် ခဲ မျှ မ ကျန် အောင် ထို မြို့ ကို ချိုင့် ဝှမ်း ထဲ သို့ အ ကျွန်ုပ် တို့ ဆွဲ ချ ပစ် မည်” ဟု လျှောက် လေ ၏။

^၁၄ ထို အ ခါ ‌အ ဗ ရှ လုံ နှင့် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ က “အာ ခိ လူ မျိုး ဟု ရှဲ ပေး သော အ ကြံ သည် အ ဟိ သော ဖေ လ ပေး သော အ ကြံ ထက် ကောင်း သည်” ဟု ထောက် ခံ ကြ ၏။ အ ကြောင်း မှာ အ ဗ ရှ လုံ ကို ဘေး တွေ့ စေ မည့် အ ကြောင်း အ ဟိ သော ဖေ လ ပေး သော အ ကြံ ပျက် ပြား ရန် ထာ ဝ ရ ဘု ရား စီ စဉ် တော် မူ ပြီ။

^၁၅ ထို့ နောက် ဟု ရှဲ သည် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဇာ ဒုတ် နှင့် အ ဗျာ သာ အား “အ ဟိ သော ဖေ လ က အ ဗ ရှ လုံ နှင့် အစ္စ ရေး သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ အား ဤ နည်း ဤ လမ်း အ ကြံ ပေး ပြီ။ အ ကျွန်ုပ် မူ ကား ထို နည်း ထို လမ်း အ ကြံ ပေး ပြီ။ ^၁၆ ယ ခု ချက် ချင်း ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သို့ လူ လွှတ် ပြီး ‘ကန္တာ ရ လွင် ပြင် ၌ ည အိပ် မ နား ဘဲ ခ ရီး ဆက် သွား ပါ။ သို့ မ ဟုတ် လျှင် ရှင် ဘု ရင် နှင့် လူ အား လုံး ဝါး မျို ခြင်း ခံ ရ လိမ့် မည်’ ဟူ ၍ ကြား လျှောက် လော့” ဟု မှာ ကြား လိုက် ၏။ ^၁၇ ယော န သန် နှင့် အ ဟိ မတ် တို့ သည် မြို့ တွင်း သို့ ဝင် ပြီး လူ မြင် ခံ ၍ မ ရ သ ဖြင့် အင်္ရော ဂေ လ အ ရပ် တွင် နေ နေ ၏။ သ တင်း ရ ရှိ သော အ စေ ခံ မ လေး တစ် ဦး က သူ တို့ အား လာ ပြော ပြ သော အ ခါ သူ တို့ သည် လည်း ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား သွား ပြော ပြ ကြ ၏။

^၁၈ သို့ သော် လု လင် တစ် ဦး သည် သူ တို့ ကို တွေ့ သွား ၍ အ ဗ ရှ လုံ အား သွား လျှောက် သ ဖြင့် သူ တို့ နှစ် ဦး သည် အ လျင် အ မြန် ထွက် ပြေး သွား ပြီး ဗာ ဟု ရိမ် မြို့ ရှိ လူ တစ် ယောက် ၏ အိမ် သို့ ပြေး သွား ကာ ထို အိမ် ဝင်း ရှိ ရေ တွင်း ထဲ သို့ ဆင်း ၍ ပုန်း နေ ကြ ၏။ ^၁၉ ထို အိမ် ၏ အိမ် ရှင် မ က အ ဖုံး တစ် ခု ကို ယူ ပြီး ရေ တွင်း ဝ ကို ပိတ် ကာ ထို အ ပေါ် တွင် ဂျုံ ကို လှန်း ထား လိုက် သ ဖြင့် မည် သူ မျှ သ တိ မ ထား မိ ပေ။ ^၂၀ ‌အ ဗ ရှ လုံ ၏ လူ တို့ က ထို မိန်း မ ၏ အိမ် သို့ ရောက် လာ ပြီး “အ ဟိ မတ် နှင့် ယော န သန် ကား အ ဘယ် မှာ နည်း” ဟု မေး လျှင် ထို မိန်း မ က “ချောင်း ကို ကူး သွား ကြ ပြီ” ဟု ပြန် ပြော ၏။ သူ တို့ လိုက် ရှာ သော် လည်း မ တွေ့ သ ဖြင့် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ပြန် သွား ကြ ၏။

^၂၁ ထို သူ တို့ ပြန် သွား လျှင် အ ဟိ မတ် နှင့် ယော န သန် သည် ရေ တွင်း မှ တက် လာ ကြ ပြီး ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သို့ သွား ၍ “အို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး၊ အ ဟိ သော ဖေ လ သည် အ ရှင့် ကို တိုက် ခိုက် ရန် အ ကြံ ပေး ပါ ပြီ။ အ လျင် အ မြန် ထ ၍ မြစ် ကို ကူး ပါ လော့” ဟု အ ကြောင်း ကြား ကြ ၏။ ^၂၂ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် သူ နှင့် အ တူ ရှိ သော လူ အ ပေါင်း တို့ သည် ထ ၍ ဂျော် ဒန် မြစ် ကို ကူး ကြ ၏။ နံ နက် မိုး လင်း ချိန် ရောက် လျှင် တစ် ယောက် မ ကျန် ဂျော် ဒန် မြစ် တစ် ဖက် ကမ်း ကို ရောက် ကုန် ကြ ၏။

^၂၃ အ ဟိ သော ဖေ လ သည် မိ မိ ပေး သော အ ကြံ အ တိုင်း မ လုပ် သည် ကို သိ မြင် လျှင် မြည်း ကို ကုန်း နှီး တင် ပြီး နေ ရင်း မြို့ ရှိ မိ မိ အိမ် သို့ ပြန် ကာ အိမ် သား တို့ အား မှာ စ ရာ ရှိ သည် ကို မှာ ကြား ပြီး မိ မိ ကိုယ် ကို ကြိုး ဆွဲ ချ သေ လေ ၏။ သူ့ ကို ဘိုး‌ ဘေး တို့ ၏ သင်္ချိုင်း တွင် သင်္ဂြိုဟ် ကြ ၏။

^၂၄ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မ ဟာ နိမ် မြို့ သို့ ထွက် သွား ၏။ အ ဗ ရှ လုံ သည် လည်း သူ့ နောက် လိုက် အစ္စ ရေး လူ အ ပေါင်း တို့ နှင့် အ တူ ဂျော် ဒန် မြစ် ကို ဖြတ် ကူး လာ ကြ ၏။

^၂၅ အ ဗ ရှ လုံ သည် အာ မ သ ကို ဗိုလ် ချုပ် ယွာ ဘ နေ ရာ တွင် ခန့် ထား ၏။ အာ မ သ သည် ယွာ ဘ ၏ မိ ခင်၊ ဇေ ရု ယာ ၏ ညီ မ၊ နာ ဟတ် ၏ သ မီး အ ဘိ ဂဲ လ နှင့် ပေါင်း သင်း သော ယေ သာ အ မည် ရှိ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တစ် ဦး ၏ သား ဖြစ် ၏။ ^၂၆ အ ဗ ရှ လုံ နှင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် ဂိ လဒ် ပြည် ၌ စ ခန်း ချ ကြ ၏။

^၂၇ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မ ဟာ နိမ် မြို့ သို့ ရောက် သော အ ခါ အမ္မုန် ပြည်၊ ရဗ္ဗာ မြို့ မှ နာ ဟတ် ၏ သား ရှော ဘိ၊ လော ဒေ ဗာ မြို့ မှ အ မျေ လ ၏ သား မာ ခိ ရ၊ ရော ဂေ လိမ် မြို့ မှ ဂိ လဒ် ပြည် သား ဗာ ဇိ လဲ တို့ က၊ ^၂၈ ကန္တာ ရ လမ်း တွင် လူ တို့ ဆာ လောင် မော ပန်း ကြ လိမ့် မည်၊ ရေ ငတ် ကြ လိမ့် မည်” ဟု တွေး ပြီး အိပ် ရာ၊ ဇ လုံ မှ အ စ မြေ အိုး မြေ ခွက် များ၊ ဂျုံ၊ မု ယော၊ မုန့် ညက်၊ သီး နှံ အ ခြောက်၊ ပဲ ကြီး၊ ပဲ နီ၊ မုန့် ဆန်း၊ ^၂၉ ပျား ရည်၊ ဒိန် ချဉ်၊ သိုး သား၊ နွား နို့ ခဲ စ သည် တို့ ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် သူ့ လူ တို့ စား ဖို့ ယူ ဆောင် လာ ကြ ၏။

17

¹ Moreover Ahithophel said to Absalom, “Let me now choose twelve thousand men, and I will arise and pursue after David tonight. ² I will come on him while he is weary and exhausted, and will make him afraid. All the people who are with him will flee. I will strike the king only, ³ and I will bring back all the people to you. The man whom you seek is as if all returned. All the people shall be in peace.”

⁴ The saying pleased Absalom well, and all the elders of Israel.

⁵ Then Absalom said, “Now call Hushai the Archite also, and let’s hear likewise what he says.”

⁶ When Hushai had come to Absalom, Absalom spoke to him, saying, “Ahithophel has spoken like this. Shall we do what he says? If not, speak up.” ⁷ Hushai said to Absalom, “The counsel that Ahithophel has given this time is not good.” ⁸ Hushai said moreover, “You know your father and his men, that they are mighty men, and they are fierce in their minds, like a bear robbed of her cubs in the field. Your father is a man of war, and will not lodge with the people. ⁹ Behold, he is now hidden in some pit, or in some other place. It will happen, when some of them have fallen at the first, that whoever hears it will say, ‘There is a slaughter among the people who follow Absalom!’ ¹⁰ Even he who is valiant, whose heart is as the heart of a lion, will utterly melt; for all Israel knows that your father is a mighty man, and those who are with him are valiant men.

¹¹ But I counsel that all Israel be gathered together to you, from Dan even to Beersheba, as the sand that is by the sea for multitude; and that you go to battle in your own person. ¹² So we will come on him in some place where he will be found, and we will light on him as the dew falls on the ground, then we will not leave so much as one of him and of all the men who are with him. ¹³ Moreover, if he has gone into a city, then all Israel will bring ropes to that city, and we will draw it into the river, until there isn’t one small stone found there.”

¹⁴ Absalom and all the men of Israel said, “The counsel of Hushai the Archite is better than the counsel of Ahithophel.” For Yahweh had ordained to defeat the good counsel of Ahithophel, to the intent that Yahweh might bring evil on Absalom.

¹⁵ Then Hushai said to Zadok and to Abiathar the priests, “Ahithophel counseled Absalom and the elders of Israel that way; and I have counseled this way. ¹⁶ Now therefore send quickly, and tell David, saying, ‘Don’t lodge tonight at the fords of the wilderness, but by all means pass over, lest the king be swallowed up, and all the people who are with him.’ ” ¹⁷ Now Jonathan and Ahimaaz were staying by En Rogel; and a female servant used to go and report to them, and they went and told King David; for they couldn’t risk being seen coming into the city.

¹⁸ But a boy saw them, and told Absalom. Then they both went away quickly and came to the house of a man in Bahurim, who had a well in his court; and they went down there. ¹⁹ The woman took and spread the covering over the well’s mouth, and spread out crushed grain on it; and nothing was known. ²⁰ Absalom’s servants came to the woman to the house; and they said, “Where are Ahimaaz and Jonathan?” The woman said to them, “They have gone over the brook of water.” When they had sought and could not find them, they returned to Jerusalem.

²¹ After they had departed, they came up out of the well and went and told King David; and they said to David, “Arise and pass quickly over the water; for thus has Ahithophel counseled against you.” ²² Then David arose, and all the people who were with him, and they passed over the Jordan. By the morning light there lacked not one of them who had not gone over the Jordan.

²³ When Ahithophel saw that his counsel was not followed, he saddled his donkey, arose, and went home to his city, set his house in order, and hanged himself; and he died, and was buried in the tomb of his father.

²⁴ Then David came to Mahanaim. Absalom passed over the Jordan, he and all the men of Israel with him.

²⁵ Absalom set Amasa over the army instead of Joab. Now Amasa was the son of a man whose name was Ithra the Israelite, who went in to Abigail the daughter of Nahash, sister to Zeruiah, Joab’s mother. ²⁶ Israel and Absalom encamped in the land of Gilead.

²⁷ When David had come to Mahanaim, Shobi the son of Nahash of Rabbah of the children of Ammon, and Machir the son of Ammiel of Lodebar, and Barzillai the Gileadite of Rogelim, ²⁸ brought beds, basins, earthen vessels, wheat, barley, meal, parched grain, beans, lentils, roasted grain, ²⁹ honey, butter, sheep, and cheese of the herd, for David and for the people who were with him to eat; for they said, “The people are hungry, weary, and thirsty in the wilderness.”

၁၇

^၁ ထို့ နောက် အ ဟိ သော ဖေ လ က အ ဗ ရှ လုံ အား “လူ အ ယောက် တစ် သောင်း နှစ် ထောင် ကို ရွေး ချယ် ပြီး ယ နေ့ ည တွင် ပင် ထ ၍ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နောက် သို့ အ ကျွန်ုပ် လိုက် ပါ ရ စေ။ ^၂ သူ ခြေ ကုန် လက် ပန်း ကျ ၍ အား နည်း နေ ချိန် တွင် သူ့ ကို တိုက် ခိုက် ပါ ရ စေ။ သူ့ ကို ခြိမ်း ခြောက် ပြီး သူ့ လူ အ ပေါင်း တို့ ထွက် ပြေး ကြ သော အ ခါ ရှင် ဘု ရင် ကို သာ ကွပ် မျက် ပါ မည်။ ^၃ လူ အား လုံး ကို လည်း အ ရှင့် ထံ ပြန် ခေါ် လာ ပါ မည်။ အ ရှင် အ လို ရှိ သော သူ ကို ရ လျှင် ကျန် လူ အ ပေါင်း တို့ ကို လည်း ပြန် ရ သ ကဲ့ သို့ ဖြစ် ပါ လိမ့် မည်။ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် ပြန် လာ ၍ ငြိမ်း ချမ်း စွာ နေ ရ ပါ လိမ့် မည်” ဟု အ ကြံ ပေး ၏။

^၄ အ ဗ ရှ လုံ အ ပါ အ ဝင် အစ္စ ရေး သက် ကြီး ဝါ ကြီး အား လုံး တို့ သည် ထို အ ကြံ ကို နှစ် သက် သ ဘော ကျ ကြ ၏။

^၅ သို့ သော် အ ဗ ရှ လုံ က “အာ ခိ လူ မျိုး ဟု ရှဲ ကို ခေါ် ခဲ့ ပါ။ သူ အ ဘယ် သို့ အ ကြံ ပေး မည် ကို လည်း နား ထောင် ကြည့် ရ မည်” ဟု ဆို ၏။

^၆ အ ဗ ရှ လုံ ထံ သို့ ဟု ရှဲ ရောက် လာ သော အ ခါ အ ဗ ရှ လုံ က သူ့ အား “အ ဟိ သော ဖေ လ က ဤ သို့ အ ကြံ ပေး ပါ ပြီ။ သူ့ အ ကြံ အ တိုင်း ပြု သင့် မ ပြု သင့် သင် အ ကြံ ပေး ပါ လော့” ဟု ဆို လျှင်၊ ^၇ ဟု ရှဲ က အ ဗ ရှ လုံ အား “အ ဟိ သော ဖေ လ ပေး သော အ ကြံ သည် ယ ခု လို အ ချိန် မျိုး တွင် မ သင့် လျော် ပါ” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။ ^၈ ထို့ ပြင် ဟု ရှဲ က “အ ရှင့် ခ မည်း တော် နှင့် သူ့ အ မှု ထမ်း တို့ သည် စစ် သူ ရဲ များ ဖြစ် ကြ သည် သာ မ က တော ထဲ ၌ သား ပျောက် သော ဝံ မ ကဲ့ သို့ စိတ် နှ လုံး ခက် ထန် နေ မည် ကို အ ရှင် သိ ပါ ၏။ ထို့ ပြင် အ ရှင့် ခ မည်း တော် သည် သူ ရဲ ကောင်း ဖြစ် သည် နှင့် အ ညီ လူ အ များ နှင့် အ တူ ည အိပ် မည် မ ဟုတ် ပါ။ ^၉ ယ ခု ဆို လျှင် သူ သည် လိုဏ် ဂူ တစ် ခု ခု၊ သို့ မ ဟုတ် နေ ရာ တစ် နေ ရာ ရာ တွင် ပုန်း ရှောင် နေ ပါ လိမ့် မည်။ စစ် စ တိုက် သည် နှင့် စစ် သည် တို့ ကျ ဆုံး ကြောင်း ကြား သော သူ တို့ က ‘အ ဗ ရှ လုံ နောက် လိုက် သူ တို့ အ သတ် ခံ ရ လေ ပြီ’ ဟု ဆို ကြ ပါ လိမ့် မည်။ ^၁၀ ခြင်္သေ့ ကဲ့ သို့ ရဲ ရင့် သော စိတ် နှ လုံး ရှိ သူ များ ပင် စိတ် ပျက် အား လျော့ ကုန် ကြ ပါ လိမ့် မည်။ အ ကြောင်း မူ ကား အ ရှင့် ခ မည်း တော် သည် သူ ရဲ ကောင်း ဖြစ် ကြောင်း၊ သူ့ အ မှု ထမ်း တို့ သည် လည်း ရဲ စွမ်း သတ္တိ ရှိ သူ များ ဖြစ် ကြောင်း ကို အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သိ ကြ ပါ ၏။

^၁၁ ထို့ ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် အ ကြံ ပေး လို သည် မှာ ဒန် မြို့ မှ စ ၍ ဗေ ရ ရှေ ဘ မြို့ အ ထိ သ မုဒ္ဒ ရာ သဲ လုံး နှင့် အ မျှ များ ပြား သော အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ ကို အ ကုန် စု ဝေး စေ ပြီး အ ရှင် ကိုယ် တိုင် ဦး ဆောင် ၍ စစ် ထွက် တိုက် စေ လို ပါ သည်။ ^၁၂ သူ ရှိ နိုင် သော နေ ရာ တစ် ခု သို့ အ ကျွန်ုပ် တို့ ဝင် ရောက် ပြီး မြေ ပေါ် နှင်း ကျ သ ကဲ့ သို့ သူ တို့ ကို စီး နင်း တိုက် ခိုက် လျှင် သူ့ လူ အား လုံး တစ် ယောက် မျှ ကျန် တော့ မည် မ ဟုတ် ပါ။ ^၁၃ အ ကယ် ၍ မြို့ တစ် မြို့ မြို့ သို့ ဆုတ် သွား လျှင် အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သည် ကြိုး ကို ယူ လာ ပြီး မြို့ ထဲ တွင် ကျောက် စ ရစ် ခဲ တစ် ခဲ မျှ မ ကျန် အောင် ထို မြို့ ကို ချိုင့် ဝှမ်း ထဲ သို့ အ ကျွန်ုပ် တို့ ဆွဲ ချ ပစ် မည်” ဟု လျှောက် လေ ၏။

^၁၄ ထို အ ခါ ‌အ ဗ ရှ လုံ နှင့် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ က “အာ ခိ လူ မျိုး ဟု ရှဲ ပေး သော အ ကြံ သည် အ ဟိ သော ဖေ လ ပေး သော အ ကြံ ထက် ကောင်း သည်” ဟု ထောက် ခံ ကြ ၏။ အ ကြောင်း မှာ အ ဗ ရှ လုံ ကို ဘေး တွေ့ စေ မည့် အ ကြောင်း အ ဟိ သော ဖေ လ ပေး သော အ ကြံ ပျက် ပြား ရန် ထာ ဝ ရ ဘု ရား စီ စဉ် တော် မူ ပြီ။

^၁၅ ထို့ နောက် ဟု ရှဲ သည် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဇာ ဒုတ် နှင့် အ ဗျာ သာ အား “အ ဟိ သော ဖေ လ က အ ဗ ရှ လုံ နှင့် အစ္စ ရေး သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ အား ဤ နည်း ဤ လမ်း အ ကြံ ပေး ပြီ။ အ ကျွန်ုပ် မူ ကား ထို နည်း ထို လမ်း အ ကြံ ပေး ပြီ။ ^၁၆ ယ ခု ချက် ချင်း ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သို့ လူ လွှတ် ပြီး ‘ကန္တာ ရ လွင် ပြင် ၌ ည အိပ် မ နား ဘဲ ခ ရီး ဆက် သွား ပါ။ သို့ မ ဟုတ် လျှင် ရှင် ဘု ရင် နှင့် လူ အား လုံး ဝါး မျို ခြင်း ခံ ရ လိမ့် မည်’ ဟူ ၍ ကြား လျှောက် လော့” ဟု မှာ ကြား လိုက် ၏။ ^၁၇ ယော န သန် နှင့် အ ဟိ မတ် တို့ သည် မြို့ တွင်း သို့ ဝင် ပြီး လူ မြင် ခံ ၍ မ ရ သ ဖြင့် အင်္ရော ဂေ လ အ ရပ် တွင် နေ နေ ၏။ သ တင်း ရ ရှိ သော အ စေ ခံ မ လေး တစ် ဦး က သူ တို့ အား လာ ပြော ပြ သော အ ခါ သူ တို့ သည် လည်း ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား သွား ပြော ပြ ကြ ၏။

^၁၈ သို့ သော် လု လင် တစ် ဦး သည် သူ တို့ ကို တွေ့ သွား ၍ အ ဗ ရှ လုံ အား သွား လျှောက် သ ဖြင့် သူ တို့ နှစ် ဦး သည် အ လျင် အ မြန် ထွက် ပြေး သွား ပြီး ဗာ ဟု ရိမ် မြို့ ရှိ လူ တစ် ယောက် ၏ အိမ် သို့ ပြေး သွား ကာ ထို အိမ် ဝင်း ရှိ ရေ တွင်း ထဲ သို့ ဆင်း ၍ ပုန်း နေ ကြ ၏။ ^၁၉ ထို အိမ် ၏ အိမ် ရှင် မ က အ ဖုံး တစ် ခု ကို ယူ ပြီး ရေ တွင်း ဝ ကို ပိတ် ကာ ထို အ ပေါ် တွင် ဂျုံ ကို လှန်း ထား လိုက် သ ဖြင့် မည် သူ မျှ သ တိ မ ထား မိ ပေ။ ^၂၀ ‌အ ဗ ရှ လုံ ၏ လူ တို့ က ထို မိန်း မ ၏ အိမ် သို့ ရောက် လာ ပြီး “အ ဟိ မတ် နှင့် ယော န သန် ကား အ ဘယ် မှာ နည်း” ဟု မေး လျှင် ထို မိန်း မ က “ချောင်း ကို ကူး သွား ကြ ပြီ” ဟု ပြန် ပြော ၏။ သူ တို့ လိုက် ရှာ သော် လည်း မ တွေ့ သ ဖြင့် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ပြန် သွား ကြ ၏။

^၂၁ ထို သူ တို့ ပြန် သွား လျှင် အ ဟိ မတ် နှင့် ယော န သန် သည် ရေ တွင်း မှ တက် လာ ကြ ပြီး ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သို့ သွား ၍ “အို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး၊ အ ဟိ သော ဖေ လ သည် အ ရှင့် ကို တိုက် ခိုက် ရန် အ ကြံ ပေး ပါ ပြီ။ အ လျင် အ မြန် ထ ၍ မြစ် ကို ကူး ပါ လော့” ဟု အ ကြောင်း ကြား ကြ ၏။ ^၂၂ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် သူ နှင့် အ တူ ရှိ သော လူ အ ပေါင်း တို့ သည် ထ ၍ ဂျော် ဒန် မြစ် ကို ကူး ကြ ၏။ နံ နက် မိုး လင်း ချိန် ရောက် လျှင် တစ် ယောက် မ ကျန် ဂျော် ဒန် မြစ် တစ် ဖက် ကမ်း ကို ရောက် ကုန် ကြ ၏။

^၂၃ အ ဟိ သော ဖေ လ သည် မိ မိ ပေး သော အ ကြံ အ တိုင်း မ လုပ် သည် ကို သိ မြင် လျှင် မြည်း ကို ကုန်း နှီး တင် ပြီး နေ ရင်း မြို့ ရှိ မိ မိ အိမ် သို့ ပြန် ကာ အိမ် သား တို့ အား မှာ စ ရာ ရှိ သည် ကို မှာ ကြား ပြီး မိ မိ ကိုယ် ကို ကြိုး ဆွဲ ချ သေ လေ ၏။ သူ့ ကို ဘိုး‌ ဘေး တို့ ၏ သင်္ချိုင်း တွင် သင်္ဂြိုဟ် ကြ ၏။

^၂၄ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မ ဟာ နိမ် မြို့ သို့ ထွက် သွား ၏။ အ ဗ ရှ လုံ သည် လည်း သူ့ နောက် လိုက် အစ္စ ရေး လူ အ ပေါင်း တို့ နှင့် အ တူ ဂျော် ဒန် မြစ် ကို ဖြတ် ကူး လာ ကြ ၏။

^၂၅ အ ဗ ရှ လုံ သည် အာ မ သ ကို ဗိုလ် ချုပ် ယွာ ဘ နေ ရာ တွင် ခန့် ထား ၏။ အာ မ သ သည် ယွာ ဘ ၏ မိ ခင်၊ ဇေ ရု ယာ ၏ ညီ မ၊ နာ ဟတ် ၏ သ မီး အ ဘိ ဂဲ လ နှင့် ပေါင်း သင်း သော ယေ သာ အ မည် ရှိ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တစ် ဦး ၏ သား ဖြစ် ၏။ ^၂၆ အ ဗ ရှ လုံ နှင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် ဂိ လဒ် ပြည် ၌ စ ခန်း ချ ကြ ၏။

^၂၇ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မ ဟာ နိမ် မြို့ သို့ ရောက် သော အ ခါ အမ္မုန် ပြည်၊ ရဗ္ဗာ မြို့ မှ နာ ဟတ် ၏ သား ရှော ဘိ၊ လော ဒေ ဗာ မြို့ မှ အ မျေ လ ၏ သား မာ ခိ ရ၊ ရော ဂေ လိမ် မြို့ မှ ဂိ လဒ် ပြည် သား ဗာ ဇိ လဲ တို့ က၊ ^၂၈ ကန္တာ ရ လမ်း တွင် လူ တို့ ဆာ လောင် မော ပန်း ကြ လိမ့် မည်၊ ရေ ငတ် ကြ လိမ့် မည်” ဟု တွေး ပြီး အိပ် ရာ၊ ဇ လုံ မှ အ စ မြေ အိုး မြေ ခွက် များ၊ ဂျုံ၊ မု ယော၊ မုန့် ညက်၊ သီး နှံ အ ခြောက်၊ ပဲ ကြီး၊ ပဲ နီ၊ မုန့် ဆန်း၊ ^၂၉ ပျား ရည်၊ ဒိန် ချဉ်၊ သိုး သား၊ နွား နို့ ခဲ စ သည် တို့ ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် သူ့ လူ တို့ စား ဖို့ ယူ ဆောင် လာ ကြ ၏။

17

¹ Moreover Ahithophel said to Absalom, “Let me now choose twelve thousand men, and I will arise and pursue after David tonight. ² I will come on him while he is weary and exhausted, and will make him afraid. All the people who are with him will flee. I will strike the king only, ³ and I will bring back all the people to you. The man whom you seek is as if all returned. All the people shall be in peace.”

⁴ The saying pleased Absalom well, and all the elders of Israel.

⁵ Then Absalom said, “Now call Hushai the Archite also, and let’s hear likewise what he says.”

⁶ When Hushai had come to Absalom, Absalom spoke to him, saying, “Ahithophel has spoken like this. Shall we do what he says? If not, speak up.” ⁷ Hushai said to Absalom, “The counsel that Ahithophel has given this time is not good.” ⁸ Hushai said moreover, “You know your father and his men, that they are mighty men, and they are fierce in their minds, like a bear robbed of her cubs in the field. Your father is a man of war, and will not lodge with the people. ⁹ Behold, he is now hidden in some pit, or in some other place. It will happen, when some of them have fallen at the first, that whoever hears it will say, ‘There is a slaughter among the people who follow Absalom!’ ¹⁰ Even he who is valiant, whose heart is as the heart of a lion, will utterly melt; for all Israel knows that your father is a mighty man, and those who are with him are valiant men.

¹¹ But I counsel that all Israel be gathered together to you, from Dan even to Beersheba, as the sand that is by the sea for multitude; and that you go to battle in your own person. ¹² So we will come on him in some place where he will be found, and we will light on him as the dew falls on the ground, then we will not leave so much as one of him and of all the men who are with him. ¹³ Moreover, if he has gone into a city, then all Israel will bring ropes to that city, and we will draw it into the river, until there isn’t one small stone found there.”

¹⁴ Absalom and all the men of Israel said, “The counsel of Hushai the Archite is better than the counsel of Ahithophel.” For Yahweh had ordained to defeat the good counsel of Ahithophel, to the intent that Yahweh might bring evil on Absalom.

¹⁵ Then Hushai said to Zadok and to Abiathar the priests, “Ahithophel counseled Absalom and the elders of Israel that way; and I have counseled this way. ¹⁶ Now therefore send quickly, and tell David, saying, ‘Don’t lodge tonight at the fords of the wilderness, but by all means pass over, lest the king be swallowed up, and all the people who are with him.’ ” ¹⁷ Now Jonathan and Ahimaaz were staying by En Rogel; and a female servant used to go and report to them, and they went and told King David; for they couldn’t risk being seen coming into the city.

¹⁸ But a boy saw them, and told Absalom. Then they both went away quickly and came to the house of a man in Bahurim, who had a well in his court; and they went down there. ¹⁹ The woman took and spread the covering over the well’s mouth, and spread out crushed grain on it; and nothing was known. ²⁰ Absalom’s servants came to the woman to the house; and they said, “Where are Ahimaaz and Jonathan?” The woman said to them, “They have gone over the brook of water.” When they had sought and could not find them, they returned to Jerusalem.

²¹ After they had departed, they came up out of the well and went and told King David; and they said to David, “Arise and pass quickly over the water; for thus has Ahithophel counseled against you.” ²² Then David arose, and all the people who were with him, and they passed over the Jordan. By the morning light there lacked not one of them who had not gone over the Jordan.

²³ When Ahithophel saw that his counsel was not followed, he saddled his donkey, arose, and went home to his city, set his house in order, and hanged himself; and he died, and was buried in the tomb of his father.

²⁴ Then David came to Mahanaim. Absalom passed over the Jordan, he and all the men of Israel with him.

²⁵ Absalom set Amasa over the army instead of Joab. Now Amasa was the son of a man whose name was Ithra the Israelite, who went in to Abigail the daughter of Nahash, sister to Zeruiah, Joab’s mother. ²⁶ Israel and Absalom encamped in the land of Gilead.

²⁷ When David had come to Mahanaim, Shobi the son of Nahash of Rabbah of the children of Ammon, and Machir the son of Ammiel of Lodebar, and Barzillai the Gileadite of Rogelim, ²⁸ brought beds, basins, earthen vessels, wheat, barley, meal, parched grain, beans, lentils, roasted grain, ²⁹ honey, butter, sheep, and cheese of the herd, for David and for the people who were with him to eat; for they said, “The people are hungry, weary, and thirsty in the wilderness.”