၁၅

^၁ ထို့ နောက် တွင် အ ဗ ရှ လုံ သည် စစ် ရ ထား တစ် စီး၊ မြင်း များ နှင့် ရှေ့ တော် ပြေး တပ် သား အ ယောက် ငါး ဆယ် ကို ပြင် ဆင် ထား ၏။

^၂ အ ဗ ရှ လုံ သည် နံ နက် စော စော ထ ၍ မြို့ တံ ခါး နား လမ်း ဘေး ၌ ရပ် လေ့ ရှိ ၏။ အ မှု ကိစ္စ ဖြစ် ၍ အ ဆုံး အ ဖြတ် ခံ ယူ ရန် ရှင် ဘု ရင် ထံ သို့ လာ သော မည် သူ မ ဆို အ ဗ ရှ လုံ သည် သူ့ ထံ သို့ ခေါ် လာ ပြီး “သင် မည် သည့် မြို့ က လာ သ နည်း” ဟု မေး တတ် ၏။ အ မှု သည် က “ကျွန် တော် မျိုး သည် အစ္စ ရေး အ မျိုး အ နွယ် ထဲ မှ တစ် နွယ် ဖြစ် ပါ ၏” ဟု ပြန် ဖြေ လျှင်၊ ^၃ အ ဗ ရှ လုံ က “သင့် အ မှု ကား ‌လျော် ကန် ဖြောင့် မှန် ပါ ၏။ သို့ သော် သင့် အ မှု ကို ကြား နာ ပြီး ရှင် ဘု ရင် ထံ တင် ပြ ပေး မည့် သူ မ ရှိ” ဟု ပြန် ပြော တတ် ၏။ ^၄ ထို့ ပြင် အ ဗ ရှ လုံ က “ဤ ပြည် တွင် ငါ့ ကို တ ရား သူ ကြီး အ ဖြစ် သာ ခန့် ထား လျှင် အ မှု ကိစ္စ ရှိ သူ၊ အ ဆုံး အ ဖြတ် လို အပ် သူ မည် သူ မ ဆို ငါ့ ထံ သို့ လာ သော အ ခါ သူ တို့ ကို ဖြောင့် မတ် မှန် ကန် စွာ ငါ စီ ရင် ပေး မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၅ သူ့ ကို အ ရို အ သေ ပေး ရန် ချဉ်း ကပ် လာ သော သူ ကို လည်း သူ သည် လက် ကမ်း ၍ ထို သူ ကို ဖက် ပြီး နမ်း တတ် ၏။

^၆ အ ဗ ရှ လုံ သည် အ ဆုံး အ ဖြတ် ခံ ယူ ရန် ရှင် ဘု ရင် ထံ သို့ လာ သော အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ ကို ဤ နည်း အ တိုင်း ဆက် ဆံ ခြင်း ဖြင့် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ နှ လုံး သား ကို သိမ်း သွင်း ထား လေ ၏။

^၇ လေး နှစ် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် ‘အ နှစ် လေး ဆယ်’။ ခန့် မျှ ကြာ လာ သော အ ခါ အ ဗ ရှ လုံ က ရှင် ဘု ရင် အား “အ ကျွန်ုပ် သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ က တိ သစ္စာ ပြု ခဲ့ သည် အ တိုင်း က တိ သစ္စာ ဝတ် ကို ဖြေ ရန် ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ သွား ပါ ရ စေ။ ^၈ အ ကျွန်ုပ် သည် ဆီး ရီး ယား ပြည်၊ ဂေ ရှု ရ မြို့ တွင် နေ စဉ် က ‘ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အ ကျွန်ုပ် ကို ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ အ မှန် တ ကယ် ပြန် လည် ပို့ ဆောင် တော် မူ လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို အ ကျွန်ုပ် ဝတ် ပြု ပါ မည်’ ဟု ကျွန် တော် မျိုး က တိ သစ္စာ ပြု ခဲ့ ပါ ပြီ” ဟု လျှောက် ၏။ ^၉ ရှင် ဘု ရင် က လည်း သူ့ အား “အေး အေး ချမ်း ချမ်း သွား ပါ” ဟု မိန့် ဆို လျှင် သူ သည် ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ ထ သွား လေ ၏။

^၁၀ ထို့ နောက် အ ဗ ရှ လုံ သည် အစ္စ ရေး အ မျိုး အ နွယ် အ ပေါင်း တို့ ထံ သို့ သူ လျှို တို့ ကို စေ လွှတ် ၍ “တံ ပိုး မှုတ် သံ ကို သင် တို့ ကြား လျှင် ‘အ ဗ ရှ လုံ သည် ဟေ ဗြုန် မြို့ တွင် နန်း တက် လေ ပြီ’ ဟူ ၍ ကြွေး ကြော် ကြ လော့” ဟု မှာ လိုက် ၏။ ^၁၁ အ ဗ ရှ လုံ နှင့် အ တူ လူ အ ယောက် နှစ် ရာ တို့ သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ မှ ထွက် လာ ကြ ၏။ သူ တို့ သည် အ ခေါ် ခံ ရ ၍ သာ သ ဘော ရိုး နှင့် လိုက် လာ ကြ ၏။ မည် သည့် အ ကြောင်း တစ် စုံ တစ် ရာ ကို မျှ မ သိ။ ^၁၂ အ ဗ ရှ လုံ သည် ယဇ် ပူ ဇော် စဉ် တွင် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ ကြံ ပေး ဖြစ် သူ ဂိ လော မြို့ သား အ ဟိ သော ဖေ လ ထံ သို့ လူ လွှတ် ၍ သူ့ နေ ရင်း မြို့ ဖြစ် သော ဂိ လော မြို့ မှ ခေါ် လာ စေ ၏။ အ ဗ ရှ လုံ ထံ ၌ လူ အင် အား တိုး ပွား လာ ပြီး လျှို့ ဝှက် ကြံ စည် မှု သည် လည်း အား ကြီး လာ လေ ၏။

^၁၃ ထို အ ခါ တ မန် တစ် ဦး သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သို့ လာ ပြီး “အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ ၏ စိတ် သည် အ ဗ ရှ လုံ နောက် သို့ ပါ သွား ပါ ပြီ” ဟု လျှောက် တင် ၏။

^၁၄ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က လည်း ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ရှိ မိ မိ ထံ ခ စား သော မင်း မှု ထမ်း အ ပေါင်း တို့ အား “ထ ကြ။ ယ ခု ငါ တို့ ထွက် ပြေး ကြ ရ မည်။ မ ဟုတ် လျှင် အ ဗ ရှ လုံ လက် မှ လွတ် မည် မ ဟုတ်။ ငါ တို့ အ လျင် အ မြန် ထွက် သွား ရ မည်။ မ ဟုတ် လျှင် သူ သည် ငါ တို့ ကို လိုက် မီ ၍ အန္တ ရာယ် ပြု လိမ့် မည်။ မြို့ သား တို့ ကို လည်း ဓား နှင့် သတ် လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၁၅ ရှင် ဘု ရင် ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က လည်း ရှင် ဘု ရင် အား “ကျွန်ုပ် တို့ ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး စိတ် ပိုင်း ဖြတ် တော် မူ သည့် အ တိုင်း ကျွန် တော် မျိုး တို့ ပြု ပါ မည်” ဟု ပြန် လျှောက် ကြ ပြီး လျှင်၊ ^၁၆ ရှင် ဘု ရင် သည် နန်း တော် ကို စောင့် ရှောက် ရန် မောင်း မ ဆယ် ယောက် ကို ချန် ထား ပြီး ရှင် ဘု ရင် နှင့် တ ကွ အ ခြွေ အ ရံ နန်း တွင်း သူ နန်း တွင်း သား အား လုံး နန်း တော် မှ ထွက် ခွာ လာ ကြ ၏။

^၁၇ ဤ သို့ ဖြင့် ရှင် ဘု ရင် သည် နောက် လိုက် အ ခြွေ အ ရံ အား လုံး နှင့် တကွ ထွက် သွား ရာ ရပ် ဝေး သို့ ရောက် လျှင် အိမ် တစ် အိမ် ၌ ရပ် နား ကြ ၏။ ^၁၈ အ ထံ တော် ပါး ၌ ခ စား ရ သော မင်း မှု ထမ်း အား လုံး တို့ သည် ဘု ရင့် ရှေ့ တော် ၌ ချီ သွား ကြ ၏။ ခေ ရ သိ လူ မျိုး အား လုံး၊ ပေ လ သိ လူ မျိုး အား လုံး နှင့် ဂါ သ မြို့ မှ လိုက် လာ သော ဂိတ္တိ လူ မျိုး အား လုံး လူ အ ယောက် ခြောက် ရာ တို့ သည် လည်း ဘု ရင့် ရှေ့ တော် ၌ ချီ သွား ကြ ၏။

^၁၉ ရှင် ဘု ရင် က ဂတ္တိ လူ မျိုး အိတ္တဲ အား “အ ဘယ် ကြောင့် ငါ တို့ နှင့် အ တူ လိုက် လာ သ နည်း။ ပြန် သွား ပြီး ဘု ရင် နှင့် အ တူ နေ လော့။ သင် သည် နေ ရင်း ပြည် မှ ဖမ်း ခေါ် လာ ခြင်း ခံ ရ သော တစ် ပါး အ မျိုး သား ဖြစ် ၏။ ^၂၀ သင် သည် မ နေ့ တစ် နေ့ က မှ ရောက် လာ သော သူ ဖြစ် ၍ ယ ခု ငါ တို့ နှင့် အ တူ လှည့် လည် စေ ရ မည် လော။ ငါ သည် ဘယ် နေ ရာ သွား ရ မည် ကို မ သိ သေး ပါ။ သင့် အ မျိုး သား ချင်း တို့ ကို ခေါ် ပြီး ပြန် သွား လော့။ က ရု ဏာ တော် နှင့် သစ္စာ တော် သည် သင် တို့ နှင့် အ တူ ရှိ ပါ စေ သော” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၂၁ ထို အ ခါ အိတ္တဲ က ရှင် ဘု ရင် အား “ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ၊ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး လည်း အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ သေ သည် ဖြစ် စေ၊ ရှင် သည် ဖြစ် စေ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ရှိ တော် မူ ရာ အ ရပ် ၌ ကျွန် တော် မျိုး ရှိ ပါ မည်” ဟု ပြန် လျှောက် ၏။

^၂၂ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က အိတ္တဲ အား “သို့ ဖြစ် လျှင် လည်း သွား ၍ ဖြတ် ကူး လော့” ဟု မိန့် ဆို လျှင် ဂိတ္တိ လူ မျိုး အိတ္တဲ မှ စ ၍ သူ နှင့် အ တူ ပါ လာ သော လူ အ ကြီး အ ငယ် အား လုံး လည်း ဖြတ် ကူး လေ ၏။ ^၂၃ လူ အ ပေါင်း တို့ ဖြတ် ကူး သွား ကြ သော အ ခါ ပြည် သူ ပြည် သား အ ပေါင်း တို့ သည် အော် ဟစ် ငို ကြွေး ကြ ၏။ ရှင် ဘု ရင် သည် ကေ ဒြုန် ချောင်း ကို ဖြတ် ကူး သ ဖြင့် လူ အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ဖြတ် ကူး ၍ ကန္တာ ရ လမ်း အ တိုင်း သွား ကြ ၏။

^၂၄ ဇာ ဒုတ် နှင့် ဘု ရား သ ခင် ၏ ပ ဋိ ညာဉ် သေတ္တာ တော် ကို ထမ်း ရ သော လေ ဝိ အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း သူ နှင့် အ တူ လိုက် ပါ လာ ကြ ၏။ သူ တို့ သည် ဘု ရား သ ခင် ၏ သေတ္တာ တော် ကို ချ ထား ကြ ၏။ အ ဗျာ သာ သည် လည်း လူ အ ပေါင်း တို့ မြို့ ထဲ မှ ထွက် ခွာ သွား ပြီး ချိန် ထိ ယဇ် ပူ ဇော် လျက် နေ ၏။ ^၂၅ ရှင် ဘု ရင် က ဇာ ဒုတ် အား “ဘု ရား သ ခင် ၏ သေတ္တာ တော် ကို မြို့ ထဲ သို့ ပြန် ပို့ လော့။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ့ ကို မျက် နှာ သာ ပေး ၍ ငါ ပြန် လာ ရ လျှင် သေတ္တာ တော် ကို လည်း ကောင်း၊ ကိန်း ဝပ် တော် မူ ရာ အ ရပ် ကို လည်း ကောင်း ဖူး မြင် ခွင့် ရ ပါ လိမ့် မည်။ ^၂၆ ထို သို့ မ ဟုတ် ဘဲ ကိုယ် တော် က ‘သင့် ကို ငါ အ လို မ ရှိ’ ဟု မိန့် ဆို လျှင် လည်း ငါ အ သင့် ရှိ ပါ သည်။ အ လို တော် အ တိုင်း သာ ငါ့ ကို ပြု တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၂၇ ထို့ ပြင် ရှင် ဘု ရင် က ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဇာ ဒုတ် အား “သင် သည် စိတ် အာ ရုံ မြင် ရ သူ မ ဟုတ် လော။ သင် တို့ နှင့် အ တူ ရှိ နေ သော သင့် သား အ ဟိ မတ် နှင့် အ ဗျာ သာ ၏ သား ယော န သန် တို့ နှစ် ဦး ကို ခေါ် ပြီး မြို့ ထဲ သို့ အေး အေး ချမ်း ချမ်း ပြန် သွား လော့။ ^၂၈ သင် တို့ ထံ မှ သ တင်း မ ရ မ ချင်း ငါ သည် တော ကန္တာ ရ လွင် ပြင် တွင် စောင့် နေ မည်” ဟု မိန့် ဆို လျှင်၊ ^၂၉ ဇာ ဒုတ် နှင့် အ ဗျာ သာ တို့ လည်း ဘု ရား သ ခင် ၏ သေတ္တာ တော် ကို ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ပြန် ယူ ဆောင် လာ ပြီး ထို မြို့ တွင် နေ ထိုင် ကြ ၏။

^၃၀ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် သံ လွင် တောင် တက် လမ်း အ တိုင်း ငို ကြွေး လျက်၊ ဦး ခေါင်း ကို လည်း ခြုံ လျက် ခြေ နင်း တော် မ ပါ ဘဲ တက် သွား ၏။ သူ နှင့် ပါ လာ သော လူ အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း အ သီး သီး ဦး ခေါင်း ကို ခြုံ ထား လျက်၊ ငို ကြွေး လျက် လိုက် တက် သွား ကြ ၏။

^၃၁ တစ် စုံ တစ် ယောက် က ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား “အ ဗ ရှ လုံ နှင့် အ တူ ပူး ပေါင်း ကြံ စည် သူ တို့ ထဲ တွင် အ ဟိ သော ဖေ လ လည်း ပါ သည်” ဟု ကြား ပြော ၏။ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က “အို ထာ ဝ ရ ဘု ရား၊ အ ဟိ သော ဖေ လ ၏ အ ကြံ ကို မိုက် မဲ သော အ ကြံ ဖြစ် စေ တော် မူ ပါ” ဟု ဆု တောင်း လေ ၏။

^၃၂ ဘု ရား သ ခင် ကို ဝတ် ပြု ကိုး ကွယ် ရာ နေ ရာ တောင် ထိပ် သို့ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ရောက် သော အ ခါ အာ ခိ လူ မျိုး ဟု ရှဲ သည် မိ မိ အ ဝတ် ကို ဆုတ် ဖြဲ ၍ ခေါင်း ပေါ် မြေ မှုန့် တင် လျက် မင်း ကြီး ကို ဆီး ကြို ၏။ ^၃၃ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က သူ့ အား “သင် သည် ငါ နှင့် အ တူ လိုက် လျှင် ငါ့ အ ဖို့ ဝန် ထုပ် ဝန် ပိုး ဖြစ် လိမ့် မည်။ ^၃၄ မြို့ သို့ ပြန် သွား ပြီး အ ဗ ရှ လုံ အား ‘အ ကျွန်ုပ် သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း ဖြစ် ပါ ၏။ ယ ခင် က အ ရှင့် ခ မည်း တော် ၏ အ မှု ထမ်း လည်း ဖြစ် ခဲ့ ဖူး ပါ ၏။ သို့ သော် ယ ခု မှာ အ ရှင် ၏ အ မှု ထမ်း လုပ် ပါ မည်’ ဟု လျှောက် လျှင် အ ဟိ သော ဖေ လ ပေး မည့် အ ကြံ ကို ငါ့ အ ဖို့ သင် ဖျက် ဆီး ပေး နိုင် လိမ့် မည်။

^၃၅ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဇာ ဒုတ် နှင့် အ ဗျာ သာ တို့ လည်း ထို မြို့ ၌ သင် နှင့် အ တူ ရှိ သည် မ ဟုတ် လော။ နန်း တွင်း မှ တစ် စုံ တစ် ရာ ကို ကြား သိ လျှင် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဇာ ဒုတ် နှင့် အ ဗျာ သာ ကို သင် ပြော ပြ ရ မည်။ ^၃၆ ထို နေ ရာ တွင် ဇာ ဒုတ် ၏ သား အ ဟိ မတ် နှင့် အ ဗျာ သာ ၏ သား ယော န သန် တို့ နှစ် ဦး လည်း ရှိ ကြ ၏။ သင် ကြား သိ သော သ တင်း တစ် စုံ တစ် ရာ ကို သူ တို့ မှ တစ် ဆင့် ငါ့ ထံ အ ကြောင်း ကြား ရ မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၃၇ ဤ သို့ ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ မိတ် ဆွေ ဟု ရှဲ သည် မြို့ ထဲ သို့ ပြန် သွား ၏။ အ ဗ ရှ လုံ သည် လည်း ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ရောက် လာ ၏။

15

¹ After this, Absalom prepared a chariot and horses for himself, and fifty men to run before him.

² Absalom rose up early, and stood beside the way of the gate. When any man had a suit which should come to the king for judgment, then Absalom called to him, and said, “What city are you from?” He said, “Your servant is of one of the tribes of Israel.” ³ Absalom said to him, “Behold, your matters are good and right; but there is no man deputized by the king to hear you.” ⁴ Absalom said moreover, “Oh that I were made judge in the land, that every man who has any suit or cause might come to me, and I would do him justice!” ⁵ It was so, that when any man came near to bow down to him, he stretched out his hand, took hold of him, and kissed him.

⁶ Absalom did this sort of thing to all Israel who came to the king for judgment. So Absalom stole the hearts of the men of Israel.

⁷ At the end of forty years, Absalom said to the king, “Please let me go and pay my vow, which I have vowed to Yahweh, in Hebron. ⁸ For your servant vowed a vow while I stayed at Geshur in Syria, saying, ‘If Yahweh shall indeed bring me again to Jerusalem, then I will serve Yahweh.’ ” ⁹ The king said to him, “Go in peace.” So he arose and went to Hebron.

¹⁰ But Absalom sent spies throughout all the tribes of Israel, saying, “As soon as you hear the sound of the trumpet, then you shall say, ‘Absalom is king in Hebron!’ ” ¹¹ Two hundred men went with Absalom out of Jerusalem, who were invited, and went in their simplicity; and they didn’t know anything. ¹² Absalom sent for Ahithophel the Gilonite, David’s counselor, from his city, even from Giloh, while he was offering the sacrifices. The conspiracy was strong, for the people increased continually with Absalom.

¹³ A messenger came to David, saying, “The hearts of the men of Israel are after Absalom.”

¹⁴ David said to all his servants who were with him at Jerusalem, “Arise! Let’s flee, or else none of us will escape from Absalom. Hurry to depart, lest he overtake us quickly and bring down evil on us, and strike the city with the edge of the sword.” ¹⁵ The king’s servants said to the king, “Behold, your servants are ready to do whatever my lord the king chooses.” ¹⁶ The king went out, and all his household after him. The king left ten women, who were concubines, to keep the house.

¹⁷ The king went out, and all the people after him; and they stayed in Beth Merhak. ¹⁸ All his servants passed on beside him; and all the Cherethites, and all the Pelethites, and all the Gittites, six hundred men who came after him from Gath, passed on before the king.

¹⁹ Then the king said to Ittai the Gittite, “Why do you also go with us? Return, and stay with the king; for you are a foreigner and also an exile. Return to your own place. ²⁰ Whereas you came but yesterday, should I today make you go up and down with us, since I go where I may? Return, and take back your brothers. Mercy and truth be with you.” ²¹ Ittai answered the king and said, “As Yahweh lives, and as my lord the king lives, surely in what place my lord the king is, whether for death or for life, your servant will be there also.”

²² David said to Ittai, “Go and pass over.” Ittai the Gittite passed over, and all his men, and all the little ones who were with him. ²³ All the country wept with a loud voice, and all the people passed over. The king also himself passed over the brook Kidron, and all the people passed over toward the way of the wilderness.

²⁴ Behold, Zadok also came, and all the Levites with him, bearing the ark of the covenant of God; and they set down God’s ark; and Abiathar went up until all the people finished passing out of the city. ²⁵ The king said to Zadok, “Carry God’s ark back into the city. If I find favor in Yahweh’s eyes, he will bring me again, and show me both it and his habitation; ²⁶ but if he says, ‘I have no delight in you,’ behold, here I am. Let him do to me as seems good to him.”

²⁷ The king said also to Zadok the priest, “Aren’t you a seer? Return into the city in peace, and your two sons with you, Ahimaaz your son and Jonathan the son of Abiathar. ²⁸ Behold, I will stay at the fords of the wilderness until word comes from you to inform me.” ²⁹ Zadok therefore and Abiathar carried God’s ark to Jerusalem again; and they stayed there.

³⁰ David went up by the ascent of the Mount of Olives, and wept as he went up; and he had his head covered and went barefoot. All the people who were with him each covered his head, and they went up, weeping as they went up.

³¹ Someone told David, saying, “Ahithophel is among the conspirators with Absalom.” David said, “Yahweh, please turn the counsel of Ahithophel into foolishness.”

³² When David had come to the top, where God was worshiped, behold, Hushai the Archite came to meet him with his tunic torn and earth on his head. ³³ David said to him, “If you pass on with me, then you will be a burden to me; ³⁴ but if you return to the city, and tell Absalom, ‘I will be your servant, O king. As I have been your father’s servant in time past, so I will now be your servant; then will you defeat for me the counsel of Ahithophel.’

³⁵ Don’t you have Zadok and Abiathar the priests there with you? Therefore whatever you hear out of the king’s house, tell it to Zadok and Abiathar the priests. ³⁶ Behold, they have there with them their two sons, Ahimaaz, Zadok’s son, and Jonathan, Abiathar’s son. Send to me everything that you shall hear by them.”

³⁷ So Hushai, David’s friend, came into the city; and Absalom came into Jerusalem.

၁၅

^၁ ထို့ နောက် တွင် အ ဗ ရှ လုံ သည် စစ် ရ ထား တစ် စီး၊ မြင်း များ နှင့် ရှေ့ တော် ပြေး တပ် သား အ ယောက် ငါး ဆယ် ကို ပြင် ဆင် ထား ၏။

^၂ အ ဗ ရှ လုံ သည် နံ နက် စော စော ထ ၍ မြို့ တံ ခါး နား လမ်း ဘေး ၌ ရပ် လေ့ ရှိ ၏။ အ မှု ကိစ္စ ဖြစ် ၍ အ ဆုံး အ ဖြတ် ခံ ယူ ရန် ရှင် ဘု ရင် ထံ သို့ လာ သော မည် သူ မ ဆို အ ဗ ရှ လုံ သည် သူ့ ထံ သို့ ခေါ် လာ ပြီး “သင် မည် သည့် မြို့ က လာ သ နည်း” ဟု မေး တတ် ၏။ အ မှု သည် က “ကျွန် တော် မျိုး သည် အစ္စ ရေး အ မျိုး အ နွယ် ထဲ မှ တစ် နွယ် ဖြစ် ပါ ၏” ဟု ပြန် ဖြေ လျှင်၊ ^၃ အ ဗ ရှ လုံ က “သင့် အ မှု ကား ‌လျော် ကန် ဖြောင့် မှန် ပါ ၏။ သို့ သော် သင့် အ မှု ကို ကြား နာ ပြီး ရှင် ဘု ရင် ထံ တင် ပြ ပေး မည့် သူ မ ရှိ” ဟု ပြန် ပြော တတ် ၏။ ^၄ ထို့ ပြင် အ ဗ ရှ လုံ က “ဤ ပြည် တွင် ငါ့ ကို တ ရား သူ ကြီး အ ဖြစ် သာ ခန့် ထား လျှင် အ မှု ကိစ္စ ရှိ သူ၊ အ ဆုံး အ ဖြတ် လို အပ် သူ မည် သူ မ ဆို ငါ့ ထံ သို့ လာ သော အ ခါ သူ တို့ ကို ဖြောင့် မတ် မှန် ကန် စွာ ငါ စီ ရင် ပေး မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၅ သူ့ ကို အ ရို အ သေ ပေး ရန် ချဉ်း ကပ် လာ သော သူ ကို လည်း သူ သည် လက် ကမ်း ၍ ထို သူ ကို ဖက် ပြီး နမ်း တတ် ၏။

^၆ အ ဗ ရှ လုံ သည် အ ဆုံး အ ဖြတ် ခံ ယူ ရန် ရှင် ဘု ရင် ထံ သို့ လာ သော အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ ကို ဤ နည်း အ တိုင်း ဆက် ဆံ ခြင်း ဖြင့် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ နှ လုံး သား ကို သိမ်း သွင်း ထား လေ ၏။

^၇ လေး နှစ် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် ‘အ နှစ် လေး ဆယ်’။ ခန့် မျှ ကြာ လာ သော အ ခါ အ ဗ ရှ လုံ က ရှင် ဘု ရင် အား “အ ကျွန်ုပ် သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ က တိ သစ္စာ ပြု ခဲ့ သည် အ တိုင်း က တိ သစ္စာ ဝတ် ကို ဖြေ ရန် ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ သွား ပါ ရ စေ။ ^၈ အ ကျွန်ုပ် သည် ဆီး ရီး ယား ပြည်၊ ဂေ ရှု ရ မြို့ တွင် နေ စဉ် က ‘ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အ ကျွန်ုပ် ကို ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ အ မှန် တ ကယ် ပြန် လည် ပို့ ဆောင် တော် မူ လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို အ ကျွန်ုပ် ဝတ် ပြု ပါ မည်’ ဟု ကျွန် တော် မျိုး က တိ သစ္စာ ပြု ခဲ့ ပါ ပြီ” ဟု လျှောက် ၏။ ^၉ ရှင် ဘု ရင် က လည်း သူ့ အား “အေး အေး ချမ်း ချမ်း သွား ပါ” ဟု မိန့် ဆို လျှင် သူ သည် ဟေ ဗြုန် မြို့ သို့ ထ သွား လေ ၏။

^၁၀ ထို့ နောက် အ ဗ ရှ လုံ သည် အစ္စ ရေး အ မျိုး အ နွယ် အ ပေါင်း တို့ ထံ သို့ သူ လျှို တို့ ကို စေ လွှတ် ၍ “တံ ပိုး မှုတ် သံ ကို သင် တို့ ကြား လျှင် ‘အ ဗ ရှ လုံ သည် ဟေ ဗြုန် မြို့ တွင် နန်း တက် လေ ပြီ’ ဟူ ၍ ကြွေး ကြော် ကြ လော့” ဟု မှာ လိုက် ၏။ ^၁၁ အ ဗ ရှ လုံ နှင့် အ တူ လူ အ ယောက် နှစ် ရာ တို့ သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ မှ ထွက် လာ ကြ ၏။ သူ တို့ သည် အ ခေါ် ခံ ရ ၍ သာ သ ဘော ရိုး နှင့် လိုက် လာ ကြ ၏။ မည် သည့် အ ကြောင်း တစ် စုံ တစ် ရာ ကို မျှ မ သိ။ ^၁၂ အ ဗ ရှ လုံ သည် ယဇ် ပူ ဇော် စဉ် တွင် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ ကြံ ပေး ဖြစ် သူ ဂိ လော မြို့ သား အ ဟိ သော ဖေ လ ထံ သို့ လူ လွှတ် ၍ သူ့ နေ ရင်း မြို့ ဖြစ် သော ဂိ လော မြို့ မှ ခေါ် လာ စေ ၏။ အ ဗ ရှ လုံ ထံ ၌ လူ အင် အား တိုး ပွား လာ ပြီး လျှို့ ဝှက် ကြံ စည် မှု သည် လည်း အား ကြီး လာ လေ ၏။

^၁၃ ထို အ ခါ တ မန် တစ် ဦး သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သို့ လာ ပြီး “အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ ၏ စိတ် သည် အ ဗ ရှ လုံ နောက် သို့ ပါ သွား ပါ ပြီ” ဟု လျှောက် တင် ၏။

^၁၄ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က လည်း ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ရှိ မိ မိ ထံ ခ စား သော မင်း မှု ထမ်း အ ပေါင်း တို့ အား “ထ ကြ။ ယ ခု ငါ တို့ ထွက် ပြေး ကြ ရ မည်။ မ ဟုတ် လျှင် အ ဗ ရှ လုံ လက် မှ လွတ် မည် မ ဟုတ်။ ငါ တို့ အ လျင် အ မြန် ထွက် သွား ရ မည်။ မ ဟုတ် လျှင် သူ သည် ငါ တို့ ကို လိုက် မီ ၍ အန္တ ရာယ် ပြု လိမ့် မည်။ မြို့ သား တို့ ကို လည်း ဓား နှင့် သတ် လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၁၅ ရှင် ဘု ရင် ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က လည်း ရှင် ဘု ရင် အား “ကျွန်ုပ် တို့ ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး စိတ် ပိုင်း ဖြတ် တော် မူ သည့် အ တိုင်း ကျွန် တော် မျိုး တို့ ပြု ပါ မည်” ဟု ပြန် လျှောက် ကြ ပြီး လျှင်၊ ^၁၆ ရှင် ဘု ရင် သည် နန်း တော် ကို စောင့် ရှောက် ရန် မောင်း မ ဆယ် ယောက် ကို ချန် ထား ပြီး ရှင် ဘု ရင် နှင့် တ ကွ အ ခြွေ အ ရံ နန်း တွင်း သူ နန်း တွင်း သား အား လုံး နန်း တော် မှ ထွက် ခွာ လာ ကြ ၏။

^၁၇ ဤ သို့ ဖြင့် ရှင် ဘု ရင် သည် နောက် လိုက် အ ခြွေ အ ရံ အား လုံး နှင့် တကွ ထွက် သွား ရာ ရပ် ဝေး သို့ ရောက် လျှင် အိမ် တစ် အိမ် ၌ ရပ် နား ကြ ၏။ ^၁၈ အ ထံ တော် ပါး ၌ ခ စား ရ သော မင်း မှု ထမ်း အား လုံး တို့ သည် ဘု ရင့် ရှေ့ တော် ၌ ချီ သွား ကြ ၏။ ခေ ရ သိ လူ မျိုး အား လုံး၊ ပေ လ သိ လူ မျိုး အား လုံး နှင့် ဂါ သ မြို့ မှ လိုက် လာ သော ဂိတ္တိ လူ မျိုး အား လုံး လူ အ ယောက် ခြောက် ရာ တို့ သည် လည်း ဘု ရင့် ရှေ့ တော် ၌ ချီ သွား ကြ ၏။

^၁၉ ရှင် ဘု ရင် က ဂတ္တိ လူ မျိုး အိတ္တဲ အား “အ ဘယ် ကြောင့် ငါ တို့ နှင့် အ တူ လိုက် လာ သ နည်း။ ပြန် သွား ပြီး ဘု ရင် နှင့် အ တူ နေ လော့။ သင် သည် နေ ရင်း ပြည် မှ ဖမ်း ခေါ် လာ ခြင်း ခံ ရ သော တစ် ပါး အ မျိုး သား ဖြစ် ၏။ ^၂၀ သင် သည် မ နေ့ တစ် နေ့ က မှ ရောက် လာ သော သူ ဖြစ် ၍ ယ ခု ငါ တို့ နှင့် အ တူ လှည့် လည် စေ ရ မည် လော။ ငါ သည် ဘယ် နေ ရာ သွား ရ မည် ကို မ သိ သေး ပါ။ သင့် အ မျိုး သား ချင်း တို့ ကို ခေါ် ပြီး ပြန် သွား လော့။ က ရု ဏာ တော် နှင့် သစ္စာ တော် သည် သင် တို့ နှင့် အ တူ ရှိ ပါ စေ သော” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၂၁ ထို အ ခါ အိတ္တဲ က ရှင် ဘု ရင် အား “ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ၊ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး လည်း အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ သေ သည် ဖြစ် စေ၊ ရှင် သည် ဖြစ် စေ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ရှိ တော် မူ ရာ အ ရပ် ၌ ကျွန် တော် မျိုး ရှိ ပါ မည်” ဟု ပြန် လျှောက် ၏။

^၂၂ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က အိတ္တဲ အား “သို့ ဖြစ် လျှင် လည်း သွား ၍ ဖြတ် ကူး လော့” ဟု မိန့် ဆို လျှင် ဂိတ္တိ လူ မျိုး အိတ္တဲ မှ စ ၍ သူ နှင့် အ တူ ပါ လာ သော လူ အ ကြီး အ ငယ် အား လုံး လည်း ဖြတ် ကူး လေ ၏။ ^၂၃ လူ အ ပေါင်း တို့ ဖြတ် ကူး သွား ကြ သော အ ခါ ပြည် သူ ပြည် သား အ ပေါင်း တို့ သည် အော် ဟစ် ငို ကြွေး ကြ ၏။ ရှင် ဘု ရင် သည် ကေ ဒြုန် ချောင်း ကို ဖြတ် ကူး သ ဖြင့် လူ အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ဖြတ် ကူး ၍ ကန္တာ ရ လမ်း အ တိုင်း သွား ကြ ၏။

^၂၄ ဇာ ဒုတ် နှင့် ဘု ရား သ ခင် ၏ ပ ဋိ ညာဉ် သေတ္တာ တော် ကို ထမ်း ရ သော လေ ဝိ အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း သူ နှင့် အ တူ လိုက် ပါ လာ ကြ ၏။ သူ တို့ သည် ဘု ရား သ ခင် ၏ သေတ္တာ တော် ကို ချ ထား ကြ ၏။ အ ဗျာ သာ သည် လည်း လူ အ ပေါင်း တို့ မြို့ ထဲ မှ ထွက် ခွာ သွား ပြီး ချိန် ထိ ယဇ် ပူ ဇော် လျက် နေ ၏။ ^၂၅ ရှင် ဘု ရင် က ဇာ ဒုတ် အား “ဘု ရား သ ခင် ၏ သေတ္တာ တော် ကို မြို့ ထဲ သို့ ပြန် ပို့ လော့။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ့ ကို မျက် နှာ သာ ပေး ၍ ငါ ပြန် လာ ရ လျှင် သေတ္တာ တော် ကို လည်း ကောင်း၊ ကိန်း ဝပ် တော် မူ ရာ အ ရပ် ကို လည်း ကောင်း ဖူး မြင် ခွင့် ရ ပါ လိမ့် မည်။ ^၂၆ ထို သို့ မ ဟုတ် ဘဲ ကိုယ် တော် က ‘သင့် ကို ငါ အ လို မ ရှိ’ ဟု မိန့် ဆို လျှင် လည်း ငါ အ သင့် ရှိ ပါ သည်။ အ လို တော် အ တိုင်း သာ ငါ့ ကို ပြု တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၂၇ ထို့ ပြင် ရှင် ဘု ရင် က ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဇာ ဒုတ် အား “သင် သည် စိတ် အာ ရုံ မြင် ရ သူ မ ဟုတ် လော။ သင် တို့ နှင့် အ တူ ရှိ နေ သော သင့် သား အ ဟိ မတ် နှင့် အ ဗျာ သာ ၏ သား ယော န သန် တို့ နှစ် ဦး ကို ခေါ် ပြီး မြို့ ထဲ သို့ အေး အေး ချမ်း ချမ်း ပြန် သွား လော့။ ^၂၈ သင် တို့ ထံ မှ သ တင်း မ ရ မ ချင်း ငါ သည် တော ကန္တာ ရ လွင် ပြင် တွင် စောင့် နေ မည်” ဟု မိန့် ဆို လျှင်၊ ^၂၉ ဇာ ဒုတ် နှင့် အ ဗျာ သာ တို့ လည်း ဘု ရား သ ခင် ၏ သေတ္တာ တော် ကို ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ပြန် ယူ ဆောင် လာ ပြီး ထို မြို့ တွင် နေ ထိုင် ကြ ၏။

^၃၀ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် သံ လွင် တောင် တက် လမ်း အ တိုင်း ငို ကြွေး လျက်၊ ဦး ခေါင်း ကို လည်း ခြုံ လျက် ခြေ နင်း တော် မ ပါ ဘဲ တက် သွား ၏။ သူ နှင့် ပါ လာ သော လူ အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း အ သီး သီး ဦး ခေါင်း ကို ခြုံ ထား လျက်၊ ငို ကြွေး လျက် လိုက် တက် သွား ကြ ၏။

^၃၁ တစ် စုံ တစ် ယောက် က ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား “အ ဗ ရှ လုံ နှင့် အ တူ ပူး ပေါင်း ကြံ စည် သူ တို့ ထဲ တွင် အ ဟိ သော ဖေ လ လည်း ပါ သည်” ဟု ကြား ပြော ၏။ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က “အို ထာ ဝ ရ ဘု ရား၊ အ ဟိ သော ဖေ လ ၏ အ ကြံ ကို မိုက် မဲ သော အ ကြံ ဖြစ် စေ တော် မူ ပါ” ဟု ဆု တောင်း လေ ၏။

^၃၂ ဘု ရား သ ခင် ကို ဝတ် ပြု ကိုး ကွယ် ရာ နေ ရာ တောင် ထိပ် သို့ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ရောက် သော အ ခါ အာ ခိ လူ မျိုး ဟု ရှဲ သည် မိ မိ အ ဝတ် ကို ဆုတ် ဖြဲ ၍ ခေါင်း ပေါ် မြေ မှုန့် တင် လျက် မင်း ကြီး ကို ဆီး ကြို ၏။ ^၃၃ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က သူ့ အား “သင် သည် ငါ နှင့် အ တူ လိုက် လျှင် ငါ့ အ ဖို့ ဝန် ထုပ် ဝန် ပိုး ဖြစ် လိမ့် မည်။ ^၃၄ မြို့ သို့ ပြန် သွား ပြီး အ ဗ ရှ လုံ အား ‘အ ကျွန်ုပ် သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း ဖြစ် ပါ ၏။ ယ ခင် က အ ရှင့် ခ မည်း တော် ၏ အ မှု ထမ်း လည်း ဖြစ် ခဲ့ ဖူး ပါ ၏။ သို့ သော် ယ ခု မှာ အ ရှင် ၏ အ မှု ထမ်း လုပ် ပါ မည်’ ဟု လျှောက် လျှင် အ ဟိ သော ဖေ လ ပေး မည့် အ ကြံ ကို ငါ့ အ ဖို့ သင် ဖျက် ဆီး ပေး နိုင် လိမ့် မည်။

^၃၅ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဇာ ဒုတ် နှင့် အ ဗျာ သာ တို့ လည်း ထို မြို့ ၌ သင် နှင့် အ တူ ရှိ သည် မ ဟုတ် လော။ နန်း တွင်း မှ တစ် စုံ တစ် ရာ ကို ကြား သိ လျှင် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဇာ ဒုတ် နှင့် အ ဗျာ သာ ကို သင် ပြော ပြ ရ မည်။ ^၃၆ ထို နေ ရာ တွင် ဇာ ဒုတ် ၏ သား အ ဟိ မတ် နှင့် အ ဗျာ သာ ၏ သား ယော န သန် တို့ နှစ် ဦး လည်း ရှိ ကြ ၏။ သင် ကြား သိ သော သ တင်း တစ် စုံ တစ် ရာ ကို သူ တို့ မှ တစ် ဆင့် ငါ့ ထံ အ ကြောင်း ကြား ရ မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၃၇ ဤ သို့ ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ မိတ် ဆွေ ဟု ရှဲ သည် မြို့ ထဲ သို့ ပြန် သွား ၏။ အ ဗ ရှ လုံ သည် လည်း ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ရောက် လာ ၏။

15

¹ After this, Absalom prepared a chariot and horses for himself, and fifty men to run before him.

² Absalom rose up early, and stood beside the way of the gate. When any man had a suit which should come to the king for judgment, then Absalom called to him, and said, “What city are you from?” He said, “Your servant is of one of the tribes of Israel.” ³ Absalom said to him, “Behold, your matters are good and right; but there is no man deputized by the king to hear you.” ⁴ Absalom said moreover, “Oh that I were made judge in the land, that every man who has any suit or cause might come to me, and I would do him justice!” ⁵ It was so, that when any man came near to bow down to him, he stretched out his hand, took hold of him, and kissed him.

⁶ Absalom did this sort of thing to all Israel who came to the king for judgment. So Absalom stole the hearts of the men of Israel.

⁷ At the end of forty years, Absalom said to the king, “Please let me go and pay my vow, which I have vowed to Yahweh, in Hebron. ⁸ For your servant vowed a vow while I stayed at Geshur in Syria, saying, ‘If Yahweh shall indeed bring me again to Jerusalem, then I will serve Yahweh.’ ” ⁹ The king said to him, “Go in peace.” So he arose and went to Hebron.

¹⁰ But Absalom sent spies throughout all the tribes of Israel, saying, “As soon as you hear the sound of the trumpet, then you shall say, ‘Absalom is king in Hebron!’ ” ¹¹ Two hundred men went with Absalom out of Jerusalem, who were invited, and went in their simplicity; and they didn’t know anything. ¹² Absalom sent for Ahithophel the Gilonite, David’s counselor, from his city, even from Giloh, while he was offering the sacrifices. The conspiracy was strong, for the people increased continually with Absalom.

¹³ A messenger came to David, saying, “The hearts of the men of Israel are after Absalom.”

¹⁴ David said to all his servants who were with him at Jerusalem, “Arise! Let’s flee, or else none of us will escape from Absalom. Hurry to depart, lest he overtake us quickly and bring down evil on us, and strike the city with the edge of the sword.” ¹⁵ The king’s servants said to the king, “Behold, your servants are ready to do whatever my lord the king chooses.” ¹⁶ The king went out, and all his household after him. The king left ten women, who were concubines, to keep the house.

¹⁷ The king went out, and all the people after him; and they stayed in Beth Merhak. ¹⁸ All his servants passed on beside him; and all the Cherethites, and all the Pelethites, and all the Gittites, six hundred men who came after him from Gath, passed on before the king.

¹⁹ Then the king said to Ittai the Gittite, “Why do you also go with us? Return, and stay with the king; for you are a foreigner and also an exile. Return to your own place. ²⁰ Whereas you came but yesterday, should I today make you go up and down with us, since I go where I may? Return, and take back your brothers. Mercy and truth be with you.” ²¹ Ittai answered the king and said, “As Yahweh lives, and as my lord the king lives, surely in what place my lord the king is, whether for death or for life, your servant will be there also.”

²² David said to Ittai, “Go and pass over.” Ittai the Gittite passed over, and all his men, and all the little ones who were with him. ²³ All the country wept with a loud voice, and all the people passed over. The king also himself passed over the brook Kidron, and all the people passed over toward the way of the wilderness.

²⁴ Behold, Zadok also came, and all the Levites with him, bearing the ark of the covenant of God; and they set down God’s ark; and Abiathar went up until all the people finished passing out of the city. ²⁵ The king said to Zadok, “Carry God’s ark back into the city. If I find favor in Yahweh’s eyes, he will bring me again, and show me both it and his habitation; ²⁶ but if he says, ‘I have no delight in you,’ behold, here I am. Let him do to me as seems good to him.”

²⁷ The king said also to Zadok the priest, “Aren’t you a seer? Return into the city in peace, and your two sons with you, Ahimaaz your son and Jonathan the son of Abiathar. ²⁸ Behold, I will stay at the fords of the wilderness until word comes from you to inform me.” ²⁹ Zadok therefore and Abiathar carried God’s ark to Jerusalem again; and they stayed there.

³⁰ David went up by the ascent of the Mount of Olives, and wept as he went up; and he had his head covered and went barefoot. All the people who were with him each covered his head, and they went up, weeping as they went up.

³¹ Someone told David, saying, “Ahithophel is among the conspirators with Absalom.” David said, “Yahweh, please turn the counsel of Ahithophel into foolishness.”

³² When David had come to the top, where God was worshiped, behold, Hushai the Archite came to meet him with his tunic torn and earth on his head. ³³ David said to him, “If you pass on with me, then you will be a burden to me; ³⁴ but if you return to the city, and tell Absalom, ‘I will be your servant, O king. As I have been your father’s servant in time past, so I will now be your servant; then will you defeat for me the counsel of Ahithophel.’

³⁵ Don’t you have Zadok and Abiathar the priests there with you? Therefore whatever you hear out of the king’s house, tell it to Zadok and Abiathar the priests. ³⁶ Behold, they have there with them their two sons, Ahimaaz, Zadok’s son, and Jonathan, Abiathar’s son. Send to me everything that you shall hear by them.”

³⁷ So Hushai, David’s friend, came into the city; and Absalom came into Jerusalem.