၃၀

^၁ သုံး ရက် မြောက် သော နေ့ တွင် ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ့ နောက် လိုက် တို့ သည် ဇိ က လတ် မြို့ သို့ ပြန် ရောက် လာ ကြ ၏။ ထို အ ချိန် တွင် အာ မ လက် လူ မျိုး တို့ သည် နေ ဂေ့ အ ရပ် နှင့် ဇိ က လတ် မြို့ ကို ဝင် ရောက် စီး နင်း ပြီး ဇိ က လတ် မြို့ ကို တိုက် ခိုက် မီး ရှို့ ကာ၊ ^၂ ထို မြို့ ရှိ မိန်း မ များ နှင့် လူ ကြီး လူ ငယ် အား လုံး ကို ဖမ်း ဆီး ပြီး တစ် ယောက် ကို မျှ မ သတ် ဘဲ သူ တို့ နှင့် အ တူ ခေါ် ဆောင် သွား ၏။

^၃ ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ့ နောက် လိုက် တို့ မြို့ သို့ ပြန် ရောက် ချိန် တွင် မြို့ မှာ မီး ရှို့ ဖျက် ဆီး ထား ခြင်း ခံ ရ သည် ကို တွေ့ ရှိ ရ ၏။ သူ တို့ ၏ ဇ နီး နှင့် သား သ မီး တို့ ကို လည်း ဖမ်း ဆီး ခေါ် ဆောင် သွား ပြီ ဖြစ် သော ကြောင့်၊ ^၄ ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ့ လူ တို့ သည် ငို ကြွေး ဖို့ အား မ ရှိ တော့ လောက် အောင် ပင် အ သံ ကုန် ငို ကြွေး ကြ လေ ၏။ ^၅ ဒါ ဝိဒ် ၏ မ ယား နှစ် ဦး ဖြစ် သော ယေ ဇ ရေ လ မြို့ သူ အ ဟိ နောင် နှင့် နာ ဗ လ ၏ မ ယား ဖြစ် ခဲ့ ဖူး သော က ရ မေ လ မြို့ သူ အ ဘိ ဂဲ လ တို့ သည် လည်း ဖမ်း ဆီး ခေါ် ဆောင် သွား ခြင်း ခံ ရ ၏။

^၆ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် မိ မိ တို့ ၏ သား သ မီး များ အ တွက် စိတ် သော က ရောက် လျက် ဒါ ဝိဒ် ကို ခဲ နှင့် ပေါက် သတ် ရန် ပြော ဆို ကြ သ ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် မှာ အ လွန် စိတ် ဒုက္ခ ရောက် ရ လေ ၏။ သို့ သော် သူ သည် သူ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ တော် မှ အား ယူ လေ ၏။

^၇ ဒါ ဝိဒ် က အ ဟိ မ လက် ၏ သား ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ ဗျာ သာ အား “ဧ ဖုဒ် ’ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ တွက် အ ထူး ချုပ် ထား သော အ ပေါ် အင်္ကျီ’။ ကို ငါ့ ထံ ယူ လာ ပေး ပါ လော့” ဟု ဆို သ ဖြင့် အ ဗျာ သာ သည် လည်း ဒါ ဝိဒ် ထံ ဧ ဖုဒ် ’ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ တွက် အ ထူး ချုပ် ထား သော အ ပေါ် အင်္ကျီ’။ ကို ယူ လာ ပေး ၏။ ^၈ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် က ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား “ထို ဓား ပြ တို့ နောက် သို့ လိုက် ရ ပါ မည် လော။ သူ တို့ ကို မီ နိုင် ပါ မည် လော” ဟု မေး လျှောက် လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က “လိုက် လော့။ အ မှန် ပင် မီ လိမ့် မည်။ လူ တို့ ကို အ မှန် ပင် ကယ် တင် နိုင် လိမ့် မည်” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။

^၉ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ့ နောက် လိုက် လူ ခြောက် ရာ တို့ သည် ချီ သွား ၍ ဗေ သော် ချောင်း နား သို့ ရောက် လျှင် နောက် ၌ ကျန် ခဲ့ သူ တို့ က ထို နေ ရာ တွင် နေ ရစ် ခဲ့ ကြ ၏။ ^၁၀ ဒါ ဝိဒ် နှင့် အ တူ လူ လေး ရာ တို့ သည် ဆက် ၍ လိုက် ကြ ၏။ လူ နှစ် ရာ မူ ကား မော ပန်း လွန်း သ ဖြင့် ဗေ သော် ချောင်း ကို ပင် မ ကျော် နိုင် ဘဲ နေ ရစ် ခဲ့ ကြ ၏။

^၁၁ ထို့ နောက် တော ထဲ တွင် အီ ဂျစ် ပြည် သား တစ် ဦး ကို တွေ့ သ ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် ထံ သို့ ခေါ် လာ ပြီး သူ့ အား စား စ ရာ ကို ပေး ၍ သူ သည် စား လေ ၏။ သူ့ အား ရေ ကို လည်း တိုက် ၏။ ^၁၂ သူ သည် သုံး ရက် သုံး ည တိုင် တိုင် အ စာ ကို မ စား ရ၊ ရေ ကို မ သောက် ရ သ ဖြင့် သူ့ အား သ ဖန်း ပျဉ် အ နည်း ငယ် နှင့် စ ပျစ် သီး ခြောက် နှစ် ခိုင် တို့ ကို ကျွေး ရာ သူ သည် စား ၍ အား ပြန် ပြည့် လာ ၏။

^၁၃ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် က သူ့ အား “သင် သည် မည် သူ ၏ လူ ဖြစ် သ နည်း။ မည် သည့် အ ရပ် က လာ သ နည်း” ဟု မေး လျှင် သူ က “အ ကျွန်ုပ် သည် အီ ဂျစ် ပြည် မှ လာ ပါ ၏။ အာ မ လက် အ မျိုး သား တစ် ဦး ၏ ကျွန် ဖြစ် ပါ ၏။ လွန် ခဲ့ သော သုံး ရက် က အ ကျွန်ုပ် ဖျား နာ သ ဖြင့် အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် သည် အ ကျွန်ုပ် ကို ပစ် ထား ခဲ့ ပါ ၏။ ^၁၄ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ခေ ရ သိ လူ မျိုး ပိုင် သော နေ ဂေ့ အ ရပ် ဒေ သ၊ ယု ဒ လူ မျိုး ပိုင် သော အ ရပ် ဒေ သ နှင့် ကာ လက် လူ မျိုး ပိုင် သော နေ ဂေ့ အ ရပ် ဒေ သ တို့ ကို ဝင် ရောက် စီး နင်း ပြီး ဇိ က လတ် မြို့ ကို မီး ရှို့ ခဲ့ ပါ ပြီ” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။

^၁၅ ဒါ ဝိဒ် က သူ့ အား “ထို ဓား ပြ တို့ ရှိ ရာ သို့ ငါ့ ကို လိုက် ပို့ နိုင် သ လော” ဟု ဆို လျှင် သူ က “အ ကျွန်ုပ် ကို မ သတ်၊ အ ကျွန်ုပ် သ ခင့် လက် သို့ လည်း ပြန် မ အပ် ပါ ဟု ဘု ရား သ ခင် ထံ ကျိန် ဆို မည် ဆို လျှင် ထို ဓား ပြ တို့ ရှိ ရာ သို့ လိုက် ပို့ ပါ မည်” ဟု ဆို ပြီး၊

^၁၆ ဒါ ဝိဒ် ကို ခေါ် ဆောင် သွား ရာ ထို သူ တို့ သည် ဖိ လိတ္တိ ပြည်၊ ယု ဒ ပြည် တို့ မှ ပစ္စည်း အ များ အ ပြား ကို လု ယက် သိမ်း ယူ နိုင် သော ကြောင့် တစ် ပြည် လုံး နေ ရာ အ နှံ့ စား သောက် လျက် က ခုန် နေ ကြ ၏။ ^၁၇ ဒါ ဝိဒ် သည် မှောင် ရီ ပျိုး ချိန် မှ စ ၍ နောက် တစ် နေ့ နေ ဝင် ချိန် ထိ ထို သူ တို့ ကို တိုက် ခိုက် ရာ ကု လား အုတ် စီး ၍ ထွက် ပြေး သွား သော လူ ငယ် လေး ရာ မှ လွဲ ၍ ကျန် တစ် ဦး တစ် ယောက် မျှ မ လွတ် ပေ။

^၁၈ ဒါ ဝိဒ် သည် အာ မ လက် လူ မျိုး တို့ သိမ်း ယူ သွား ခဲ့ သ မျှ တို့ ကို ပြန် လည် သိမ်း ယူ နိုင် ခဲ့ ၏။ မိ မိ မ ယား နှစ် ဦး ကို လည်း ကယ် တင် နိုင် ခဲ့ ၏။ ^၁၉ ဒါ ဝိဒ် သည် လူ ကြီး လူ ငယ် မှ စ ၍ သား သ မီး များ ကို တစ် ယောက် မ ကျန်၊ တိုက် ခိုက် လု ယူ သွား သော ပစ္စည်း များ ကို လည်း တစ် ခု မ ကျန် အား လုံး ပြန် လည် တိုက် ယူ နိုင် ခဲ့ ၏။ ^၂၀ ထို့ ပြင် ဒါ ဝိဒ် သည် သိုး အုပ် နွား အုပ် အား လုံး ကို လည်း သိမ်း ယူ ခဲ့ ၏။ လူ တို့ သည် တိ ရစ္ဆာန် တို့ ကို ရှေ့ မှ နှင် စေ လျက် “ဤ သည် ကား ဒါ ဝိဒ် တိုက် ခိုက် ယု ယူ ပေး သော ပစ္စည်း များ တည်း” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၂၁ မော ပန်း ၍ ဒါ ဝိဒ် နောက် သို့ မ လိုက် နိုင် တော့ ဘဲ ဗေ သော် ချောင်း နား တွင် နေ ခဲ့ သော လူ နှစ် ရာ တို့ ရှိ ရာ သို့ ဒါ ဝိဒ် ပြန် ရောက် လာ သော အ ခါ သူ တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ နှင့် အ တူ ပြန် လာ သော လူ တို့ ကို ကြို ဆို ရန် ထွက် လာ ကြ ၏။ ဒါ ဝိဒ် သည် သူ တို့ အ နီး သို့ ရောက် လာ ၍ သူ တို့ အား နှုတ် ဆက် စ ကား ပြော ဆို လေ ၏။ ^၂၂ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် နှင့် အ တူ လိုက် သွား သော သူ တို့ ထဲ မှ စိတ် ထား ယုတ် ညံ့ သေး သိမ် သူ အ ပေါင်း တို့ က “သူ တို့ သည် ငါ တို့ နှင့် အ တူ မ လိုက် သော ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ ပြန် တိုက် ခိုက် လု ယက် ယူ လာ သော ပစ္စည်း တို့ ကို သူ တို့ အား မ ပေး နိုင်။ သူ တို့ သည် သူ တို့ ၏ မ ယား၊ သား သ မီး တို့ ကို သာ ခေါ် ၍ ထွက် သွား ပါ စေ” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၂၃ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် က သူ တို့ အား “ငါ့ ညီ အစ် ကို တို့၊ ငါ တို့ အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား ပေး သ နား တော် မူ သော အ ရာ တို့ ကို ဤ သို့ မ ပြု ရ။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ တို့ ကို စောင့် ရှောက် တော် မူ ၍ ငါ တို့ အား လာ ရောက် တိုက် ခိုက် သော ဓား ပြ တို့ ကို လည်း ငါ တို့ လက် သို့ အပ် တော် မူ ပြီ။ ^၂၄ ဤ အ မှု နှင့် ပတ် သက် ၍ သင် တို့ စ ကား ကို မည် သူ နား ထောင် မည် နည်း။ စစ် တိုက် သွား သော သူ ရ သော ဝေ စု အ တိုင်း ပစ္စည်း စောင့် ကျန် ခဲ့ သော သူ ကို လည်း ညီ တူ ညီ မျှ ဝေ စု ခွဲ ဝေ ပေး ရ မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၂၅ ထို နေ့ မှ စ ၍ ယ နေ့ ချိန် ထိ ဒါ ဝိဒ် သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ တွင် ထို သို့ စည်း မျဉ်း ဥ ပ ဒေ ချ မှတ် လေ ၏။

^၂၆ ဒါ ဝိဒ် သည် ဇိ က လတ် မြို့ သို့ ရောက် လျှင် သူ ၏ မိတ် ဆွေ ယု ဒ သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ အား “ကြည့် ရှု လော့။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ရန် သူ တို့ ထံ မှ တိုက် ရာ ပါ ပစ္စည်း များ ကို သင် တို့ အ ဖို့ လက် ဆောင် ပေး လိုက် ပါ ၏” ဟု ဆို ၍ တိုက် ရာ ပါ ပစ္စည်း များ ကို ပေး လိုက် လေ ၏။ ^၂၇ ဗေ သ လ မြို့ သား များ၊ ရာ မုတ် နေ ဂေ့ မြို့ သား များ၊ ယတ္တိ ရ မြို့ သား များ၊ ^၂၈ အာ ရော် မြို့ သား များ၊ ရှိ ဖ မုတ် မြို့ သား များ၊ ဧ ရှ တ မော မြို့ သား များ၊ ^၂၉ ရာ ခ လ မြို့ သား များ၊ ‌ယေ ရ မေ လ မြို့ များ ရှိ မြို့ သား များ၊ ကေ နိ မြို့ များ ရှိ မြို့ သား များ၊ ^၃၀ ဟော မာ မြို့ သား များ၊ ခေါ ရာ ရှန် မြို့ သား များ၊ အာ သက် မြို့ သား များ၊ ^၃၁ ဟေ ဗြုန် မြို့ သား များ စ သည် တို့ မှ စ ၍ ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ့ နောက် လိုက် တို့ သွား လာ ခဲ့ သော မြို့ ရှိ သ မျှ တို့ သို့ လည်း ပေး လိုက် လေ ၏။

30

¹ When David and his men had come to Ziklag on the third day, the Amalekites had made a raid on the South and on Ziklag, and had struck Ziklag and burned it with fire, ² and had taken captive the women and all who were in it, both small and great. They didn’t kill any, but carried them off and went their way.

³ When David and his men came to the city, behold, it was burned with fire; and their wives, their sons, and their daughters were taken captive. ⁴ Then David and the people who were with him lifted up their voice and wept until they had no more power to weep. ⁵ David’s two wives were taken captive, Ahinoam the Jezreelitess, and Abigail the wife of Nabal the Carmelite.

⁶ David was greatly distressed, for the people spoke of stoning him, because the souls of all the people were grieved, every man for his sons and for his daughters; but David strengthened himself in Yahweh his God.

⁷ David said to Abiathar the priest, the son of Ahimelech, “Please bring the ephod here to me.” Abiathar brought the ephod to David. ⁸ David inquired of Yahweh, saying, “If I pursue after this troop, will I overtake them?” He answered him, “Pursue, for you will surely overtake them, and will without fail recover all.”

⁹ So David went, he and the six hundred men who were with him, and came to the brook Besor, where those who were left behind stayed. ¹⁰ But David pursued, he and four hundred men; for two hundred stayed behind, who were so faint that they couldn’t go over the brook Besor.

¹¹ They found an Egyptian in the field, and brought him to David, and gave him bread, and he ate; and they gave him water to drink. ¹² They gave him a piece of a cake of figs and two clusters of raisins. When he had eaten, his spirit came again to him; for he had eaten no bread, and drank no water for three days and three nights.

¹³ David asked him, “To whom do you belong? Where are you from?” He said, “I am a young man of Egypt, servant to an Amalekite; and my master left me, because three days ago I got sick. ¹⁴ We made a raid on the South of the Cherethites, and on that which belongs to Judah, and on the South of Caleb; and we burned Ziklag with fire.”

¹⁵ David said to him, “Will you bring me down to this troop?” He said, “Swear to me by God that you will not kill me and not deliver me up into the hands of my master, and I will bring you down to this troop.”

¹⁶ When he had brought him down, behold, they were spread around over all the ground, eating, drinking, and dancing, because of all the great plunder that they had taken out of the land of the Philistines, and out of the land of Judah. ¹⁷ David struck them from the twilight even to the evening of the next day. Not a man of them escaped from there, except four hundred young men who rode on camels and fled.

¹⁸ David recovered all that the Amalekites had taken, and David rescued his two wives. ¹⁹ There was nothing lacking to them, neither small nor great, neither sons nor daughters, neither plunder, nor anything that they had taken. David brought them all back. ²⁰ David took all the flocks and the herds, which they drove before those other livestock, and said, “This is David’s plunder.”

²¹ David came to the two hundred men, who were so faint that they could not follow David, whom also they had made to stay at the brook Besor; and they went out to meet David, and to meet the people who were with him. When David came near to the people, he greeted them. ²² Then all the wicked men and worthless fellows of those who went with David answered and said, “Because they didn’t go with us, we will not give them anything of the plunder that we have recovered, except to every man his wife and his children, that he may lead them away and depart.”

²³ Then David said, “Do not do so, my brothers, with that which Yahweh has given to us, who has preserved us, and delivered the troop that came against us into our hand. ²⁴ Who will listen to you in this matter? For as his share is who goes down to the battle, so shall his share be who stays with the baggage. They shall share alike.” ²⁵ It was so from that day forward that he made it a statute and an ordinance for Israel to this day.

²⁶ When David came to Ziklag, he sent some of the plunder to the elders of Judah, even to his friends, saying, “Behold, a present for you from the plunder of Yahweh’s enemies.” ²⁷ He sent it to those who were in Bethel, to those who were in Ramoth of the South, to those who were in Jattir, ²⁸ to those who were in Aroer, to those who were in Siphmoth, to those who were in Eshtemoa, ²⁹ to those who were in Racal, to those who were in the cities of the Jerahmeelites, to those who were in the cities of the Kenites, ³⁰ to those who were in Hormah, to those who were in Borashan, to those who were in Athach, ³¹ to those who were in Hebron, and to all the places where David himself and his men used to stay.

၃၀

^၁ သုံး ရက် မြောက် သော နေ့ တွင် ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ့ နောက် လိုက် တို့ သည် ဇိ က လတ် မြို့ သို့ ပြန် ရောက် လာ ကြ ၏။ ထို အ ချိန် တွင် အာ မ လက် လူ မျိုး တို့ သည် နေ ဂေ့ အ ရပ် နှင့် ဇိ က လတ် မြို့ ကို ဝင် ရောက် စီး နင်း ပြီး ဇိ က လတ် မြို့ ကို တိုက် ခိုက် မီး ရှို့ ကာ၊ ^၂ ထို မြို့ ရှိ မိန်း မ များ နှင့် လူ ကြီး လူ ငယ် အား လုံး ကို ဖမ်း ဆီး ပြီး တစ် ယောက် ကို မျှ မ သတ် ဘဲ သူ တို့ နှင့် အ တူ ခေါ် ဆောင် သွား ၏။

^၃ ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ့ နောက် လိုက် တို့ မြို့ သို့ ပြန် ရောက် ချိန် တွင် မြို့ မှာ မီး ရှို့ ဖျက် ဆီး ထား ခြင်း ခံ ရ သည် ကို တွေ့ ရှိ ရ ၏။ သူ တို့ ၏ ဇ နီး နှင့် သား သ မီး တို့ ကို လည်း ဖမ်း ဆီး ခေါ် ဆောင် သွား ပြီ ဖြစ် သော ကြောင့်၊ ^၄ ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ့ လူ တို့ သည် ငို ကြွေး ဖို့ အား မ ရှိ တော့ လောက် အောင် ပင် အ သံ ကုန် ငို ကြွေး ကြ လေ ၏။ ^၅ ဒါ ဝိဒ် ၏ မ ယား နှစ် ဦး ဖြစ် သော ယေ ဇ ရေ လ မြို့ သူ အ ဟိ နောင် နှင့် နာ ဗ လ ၏ မ ယား ဖြစ် ခဲ့ ဖူး သော က ရ မေ လ မြို့ သူ အ ဘိ ဂဲ လ တို့ သည် လည်း ဖမ်း ဆီး ခေါ် ဆောင် သွား ခြင်း ခံ ရ ၏။

^၆ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် မိ မိ တို့ ၏ သား သ မီး များ အ တွက် စိတ် သော က ရောက် လျက် ဒါ ဝိဒ် ကို ခဲ နှင့် ပေါက် သတ် ရန် ပြော ဆို ကြ သ ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် မှာ အ လွန် စိတ် ဒုက္ခ ရောက် ရ လေ ၏။ သို့ သော် သူ သည် သူ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ တော် မှ အား ယူ လေ ၏။

^၇ ဒါ ဝိဒ် က အ ဟိ မ လက် ၏ သား ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ ဗျာ သာ အား “ဧ ဖုဒ် ’ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ တွက် အ ထူး ချုပ် ထား သော အ ပေါ် အင်္ကျီ’။ ကို ငါ့ ထံ ယူ လာ ပေး ပါ လော့” ဟု ဆို သ ဖြင့် အ ဗျာ သာ သည် လည်း ဒါ ဝိဒ် ထံ ဧ ဖုဒ် ’ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ တွက် အ ထူး ချုပ် ထား သော အ ပေါ် အင်္ကျီ’။ ကို ယူ လာ ပေး ၏။ ^၈ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် က ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား “ထို ဓား ပြ တို့ နောက် သို့ လိုက် ရ ပါ မည် လော။ သူ တို့ ကို မီ နိုင် ပါ မည် လော” ဟု မေး လျှောက် လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က “လိုက် လော့။ အ မှန် ပင် မီ လိမ့် မည်။ လူ တို့ ကို အ မှန် ပင် ကယ် တင် နိုင် လိမ့် မည်” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။

^၉ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ့ နောက် လိုက် လူ ခြောက် ရာ တို့ သည် ချီ သွား ၍ ဗေ သော် ချောင်း နား သို့ ရောက် လျှင် နောက် ၌ ကျန် ခဲ့ သူ တို့ က ထို နေ ရာ တွင် နေ ရစ် ခဲ့ ကြ ၏။ ^၁၀ ဒါ ဝိဒ် နှင့် အ တူ လူ လေး ရာ တို့ သည် ဆက် ၍ လိုက် ကြ ၏။ လူ နှစ် ရာ မူ ကား မော ပန်း လွန်း သ ဖြင့် ဗေ သော် ချောင်း ကို ပင် မ ကျော် နိုင် ဘဲ နေ ရစ် ခဲ့ ကြ ၏။

^၁၁ ထို့ နောက် တော ထဲ တွင် အီ ဂျစ် ပြည် သား တစ် ဦး ကို တွေ့ သ ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် ထံ သို့ ခေါ် လာ ပြီး သူ့ အား စား စ ရာ ကို ပေး ၍ သူ သည် စား လေ ၏။ သူ့ အား ရေ ကို လည်း တိုက် ၏။ ^၁၂ သူ သည် သုံး ရက် သုံး ည တိုင် တိုင် အ စာ ကို မ စား ရ၊ ရေ ကို မ သောက် ရ သ ဖြင့် သူ့ အား သ ဖန်း ပျဉ် အ နည်း ငယ် နှင့် စ ပျစ် သီး ခြောက် နှစ် ခိုင် တို့ ကို ကျွေး ရာ သူ သည် စား ၍ အား ပြန် ပြည့် လာ ၏။

^၁၃ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် က သူ့ အား “သင် သည် မည် သူ ၏ လူ ဖြစ် သ နည်း။ မည် သည့် အ ရပ် က လာ သ နည်း” ဟု မေး လျှင် သူ က “အ ကျွန်ုပ် သည် အီ ဂျစ် ပြည် မှ လာ ပါ ၏။ အာ မ လက် အ မျိုး သား တစ် ဦး ၏ ကျွန် ဖြစ် ပါ ၏။ လွန် ခဲ့ သော သုံး ရက် က အ ကျွန်ုပ် ဖျား နာ သ ဖြင့် အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် သည် အ ကျွန်ုပ် ကို ပစ် ထား ခဲ့ ပါ ၏။ ^၁၄ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ခေ ရ သိ လူ မျိုး ပိုင် သော နေ ဂေ့ အ ရပ် ဒေ သ၊ ယု ဒ လူ မျိုး ပိုင် သော အ ရပ် ဒေ သ နှင့် ကာ လက် လူ မျိုး ပိုင် သော နေ ဂေ့ အ ရပ် ဒေ သ တို့ ကို ဝင် ရောက် စီး နင်း ပြီး ဇိ က လတ် မြို့ ကို မီး ရှို့ ခဲ့ ပါ ပြီ” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။

^၁၅ ဒါ ဝိဒ် က သူ့ အား “ထို ဓား ပြ တို့ ရှိ ရာ သို့ ငါ့ ကို လိုက် ပို့ နိုင် သ လော” ဟု ဆို လျှင် သူ က “အ ကျွန်ုပ် ကို မ သတ်၊ အ ကျွန်ုပ် သ ခင့် လက် သို့ လည်း ပြန် မ အပ် ပါ ဟု ဘု ရား သ ခင် ထံ ကျိန် ဆို မည် ဆို လျှင် ထို ဓား ပြ တို့ ရှိ ရာ သို့ လိုက် ပို့ ပါ မည်” ဟု ဆို ပြီး၊

^၁၆ ဒါ ဝိဒ် ကို ခေါ် ဆောင် သွား ရာ ထို သူ တို့ သည် ဖိ လိတ္တိ ပြည်၊ ယု ဒ ပြည် တို့ မှ ပစ္စည်း အ များ အ ပြား ကို လု ယက် သိမ်း ယူ နိုင် သော ကြောင့် တစ် ပြည် လုံး နေ ရာ အ နှံ့ စား သောက် လျက် က ခုန် နေ ကြ ၏။ ^၁၇ ဒါ ဝိဒ် သည် မှောင် ရီ ပျိုး ချိန် မှ စ ၍ နောက် တစ် နေ့ နေ ဝင် ချိန် ထိ ထို သူ တို့ ကို တိုက် ခိုက် ရာ ကု လား အုတ် စီး ၍ ထွက် ပြေး သွား သော လူ ငယ် လေး ရာ မှ လွဲ ၍ ကျန် တစ် ဦး တစ် ယောက် မျှ မ လွတ် ပေ။

^၁၈ ဒါ ဝိဒ် သည် အာ မ လက် လူ မျိုး တို့ သိမ်း ယူ သွား ခဲ့ သ မျှ တို့ ကို ပြန် လည် သိမ်း ယူ နိုင် ခဲ့ ၏။ မိ မိ မ ယား နှစ် ဦး ကို လည်း ကယ် တင် နိုင် ခဲ့ ၏။ ^၁၉ ဒါ ဝိဒ် သည် လူ ကြီး လူ ငယ် မှ စ ၍ သား သ မီး များ ကို တစ် ယောက် မ ကျန်၊ တိုက် ခိုက် လု ယူ သွား သော ပစ္စည်း များ ကို လည်း တစ် ခု မ ကျန် အား လုံး ပြန် လည် တိုက် ယူ နိုင် ခဲ့ ၏။ ^၂၀ ထို့ ပြင် ဒါ ဝိဒ် သည် သိုး အုပ် နွား အုပ် အား လုံး ကို လည်း သိမ်း ယူ ခဲ့ ၏။ လူ တို့ သည် တိ ရစ္ဆာန် တို့ ကို ရှေ့ မှ နှင် စေ လျက် “ဤ သည် ကား ဒါ ဝိဒ် တိုက် ခိုက် ယု ယူ ပေး သော ပစ္စည်း များ တည်း” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၂၁ မော ပန်း ၍ ဒါ ဝိဒ် နောက် သို့ မ လိုက် နိုင် တော့ ဘဲ ဗေ သော် ချောင်း နား တွင် နေ ခဲ့ သော လူ နှစ် ရာ တို့ ရှိ ရာ သို့ ဒါ ဝိဒ် ပြန် ရောက် လာ သော အ ခါ သူ တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ နှင့် အ တူ ပြန် လာ သော လူ တို့ ကို ကြို ဆို ရန် ထွက် လာ ကြ ၏။ ဒါ ဝိဒ် သည် သူ တို့ အ နီး သို့ ရောက် လာ ၍ သူ တို့ အား နှုတ် ဆက် စ ကား ပြော ဆို လေ ၏။ ^၂၂ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် နှင့် အ တူ လိုက် သွား သော သူ တို့ ထဲ မှ စိတ် ထား ယုတ် ညံ့ သေး သိမ် သူ အ ပေါင်း တို့ က “သူ တို့ သည် ငါ တို့ နှင့် အ တူ မ လိုက် သော ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ ပြန် တိုက် ခိုက် လု ယက် ယူ လာ သော ပစ္စည်း တို့ ကို သူ တို့ အား မ ပေး နိုင်။ သူ တို့ သည် သူ တို့ ၏ မ ယား၊ သား သ မီး တို့ ကို သာ ခေါ် ၍ ထွက် သွား ပါ စေ” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၂၃ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် က သူ တို့ အား “ငါ့ ညီ အစ် ကို တို့၊ ငါ တို့ အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား ပေး သ နား တော် မူ သော အ ရာ တို့ ကို ဤ သို့ မ ပြု ရ။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ တို့ ကို စောင့် ရှောက် တော် မူ ၍ ငါ တို့ အား လာ ရောက် တိုက် ခိုက် သော ဓား ပြ တို့ ကို လည်း ငါ တို့ လက် သို့ အပ် တော် မူ ပြီ။ ^၂၄ ဤ အ မှု နှင့် ပတ် သက် ၍ သင် တို့ စ ကား ကို မည် သူ နား ထောင် မည် နည်း။ စစ် တိုက် သွား သော သူ ရ သော ဝေ စု အ တိုင်း ပစ္စည်း စောင့် ကျန် ခဲ့ သော သူ ကို လည်း ညီ တူ ညီ မျှ ဝေ စု ခွဲ ဝေ ပေး ရ မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၂၅ ထို နေ့ မှ စ ၍ ယ နေ့ ချိန် ထိ ဒါ ဝိဒ် သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ တွင် ထို သို့ စည်း မျဉ်း ဥ ပ ဒေ ချ မှတ် လေ ၏။

^၂၆ ဒါ ဝိဒ် သည် ဇိ က လတ် မြို့ သို့ ရောက် လျှင် သူ ၏ မိတ် ဆွေ ယု ဒ သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ အား “ကြည့် ရှု လော့။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ရန် သူ တို့ ထံ မှ တိုက် ရာ ပါ ပစ္စည်း များ ကို သင် တို့ အ ဖို့ လက် ဆောင် ပေး လိုက် ပါ ၏” ဟု ဆို ၍ တိုက် ရာ ပါ ပစ္စည်း များ ကို ပေး လိုက် လေ ၏။ ^၂၇ ဗေ သ လ မြို့ သား များ၊ ရာ မုတ် နေ ဂေ့ မြို့ သား များ၊ ယတ္တိ ရ မြို့ သား များ၊ ^၂၈ အာ ရော် မြို့ သား များ၊ ရှိ ဖ မုတ် မြို့ သား များ၊ ဧ ရှ တ မော မြို့ သား များ၊ ^၂၉ ရာ ခ လ မြို့ သား များ၊ ‌ယေ ရ မေ လ မြို့ များ ရှိ မြို့ သား များ၊ ကေ နိ မြို့ များ ရှိ မြို့ သား များ၊ ^၃၀ ဟော မာ မြို့ သား များ၊ ခေါ ရာ ရှန် မြို့ သား များ၊ အာ သက် မြို့ သား များ၊ ^၃၁ ဟေ ဗြုန် မြို့ သား များ စ သည် တို့ မှ စ ၍ ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ့ နောက် လိုက် တို့ သွား လာ ခဲ့ သော မြို့ ရှိ သ မျှ တို့ သို့ လည်း ပေး လိုက် လေ ၏။

30

¹ When David and his men had come to Ziklag on the third day, the Amalekites had made a raid on the South and on Ziklag, and had struck Ziklag and burned it with fire, ² and had taken captive the women and all who were in it, both small and great. They didn’t kill any, but carried them off and went their way.

³ When David and his men came to the city, behold, it was burned with fire; and their wives, their sons, and their daughters were taken captive. ⁴ Then David and the people who were with him lifted up their voice and wept until they had no more power to weep. ⁵ David’s two wives were taken captive, Ahinoam the Jezreelitess, and Abigail the wife of Nabal the Carmelite.

⁶ David was greatly distressed, for the people spoke of stoning him, because the souls of all the people were grieved, every man for his sons and for his daughters; but David strengthened himself in Yahweh his God.

⁷ David said to Abiathar the priest, the son of Ahimelech, “Please bring the ephod here to me.” Abiathar brought the ephod to David. ⁸ David inquired of Yahweh, saying, “If I pursue after this troop, will I overtake them?” He answered him, “Pursue, for you will surely overtake them, and will without fail recover all.”

⁹ So David went, he and the six hundred men who were with him, and came to the brook Besor, where those who were left behind stayed. ¹⁰ But David pursued, he and four hundred men; for two hundred stayed behind, who were so faint that they couldn’t go over the brook Besor.

¹¹ They found an Egyptian in the field, and brought him to David, and gave him bread, and he ate; and they gave him water to drink. ¹² They gave him a piece of a cake of figs and two clusters of raisins. When he had eaten, his spirit came again to him; for he had eaten no bread, and drank no water for three days and three nights.

¹³ David asked him, “To whom do you belong? Where are you from?” He said, “I am a young man of Egypt, servant to an Amalekite; and my master left me, because three days ago I got sick. ¹⁴ We made a raid on the South of the Cherethites, and on that which belongs to Judah, and on the South of Caleb; and we burned Ziklag with fire.”

¹⁵ David said to him, “Will you bring me down to this troop?” He said, “Swear to me by God that you will not kill me and not deliver me up into the hands of my master, and I will bring you down to this troop.”

¹⁶ When he had brought him down, behold, they were spread around over all the ground, eating, drinking, and dancing, because of all the great plunder that they had taken out of the land of the Philistines, and out of the land of Judah. ¹⁷ David struck them from the twilight even to the evening of the next day. Not a man of them escaped from there, except four hundred young men who rode on camels and fled.

¹⁸ David recovered all that the Amalekites had taken, and David rescued his two wives. ¹⁹ There was nothing lacking to them, neither small nor great, neither sons nor daughters, neither plunder, nor anything that they had taken. David brought them all back. ²⁰ David took all the flocks and the herds, which they drove before those other livestock, and said, “This is David’s plunder.”

²¹ David came to the two hundred men, who were so faint that they could not follow David, whom also they had made to stay at the brook Besor; and they went out to meet David, and to meet the people who were with him. When David came near to the people, he greeted them. ²² Then all the wicked men and worthless fellows of those who went with David answered and said, “Because they didn’t go with us, we will not give them anything of the plunder that we have recovered, except to every man his wife and his children, that he may lead them away and depart.”

²³ Then David said, “Do not do so, my brothers, with that which Yahweh has given to us, who has preserved us, and delivered the troop that came against us into our hand. ²⁴ Who will listen to you in this matter? For as his share is who goes down to the battle, so shall his share be who stays with the baggage. They shall share alike.” ²⁵ It was so from that day forward that he made it a statute and an ordinance for Israel to this day.

²⁶ When David came to Ziklag, he sent some of the plunder to the elders of Judah, even to his friends, saying, “Behold, a present for you from the plunder of Yahweh’s enemies.” ²⁷ He sent it to those who were in Bethel, to those who were in Ramoth of the South, to those who were in Jattir, ²⁸ to those who were in Aroer, to those who were in Siphmoth, to those who were in Eshtemoa, ²⁹ to those who were in Racal, to those who were in the cities of the Jerahmeelites, to those who were in the cities of the Kenites, ³⁰ to those who were in Hormah, to those who were in Borashan, to those who were in Athach, ³¹ to those who were in Hebron, and to all the places where David himself and his men used to stay.