၂၆

^၁ ဇိ ဖ မြို့ သား တို့ သည် ဂိ ဗာ မြို့ ရှိ ရှော လု မင်း ကြီး ထံ ရောက် လာ ပြီး “ဒါ ဝိဒ် သည် ယေ ရှိ မုန် အ ရှေ့ ဘက်၊ ဟ ခိ လ တောင် ကုန်း ၌ ပုန်း ရှောင် နေ သည် မ ဟုတ် ပါ လော” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၂ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ထ ၍ ဇိ ဖ တော ကန္တာ ရ သို့ ဆင်း သွား ၏။ သူ နှင့် အ တူ ရွေး ချယ် ထား သော အစ္စ ရေး တပ် သား သုံး ထောင် တို့ သည် လည်း ဒါ ဝိဒ် ကို လိုက် ရှာ ရန် ဇိ ဖ တော ကန္တာ ရ သို့ လိုက် သွား ကြ ၏။

^၃ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ယေ ရှိ မုန် နှင့် မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် ဟ ခိ လ တောင် ကုန်း ပေါ် လမ်း ဘေး တစ် နေ ရာ တွင် စ ခန်း ချ ၏။ ဒါ ဝိဒ် မူ ကား တော ကန္တာ ရ ထဲ တွင် ပုန်း နေ ၏။ တော ကန္တာ ရ ထဲ သို့ ရှော လု မင်း ကြီး လိုက် လာ သည် ကို ကြား သိ သ ဖြင့်၊ ^၄ ဒါ ဝိဒ် သည် သူ လျှို တို့ ကို စေ လွှတ် စုံ စမ်း စေ ရာ ရှော လု မင်း ကြီး အ မှန် ပင် ရောက် နေ ကြောင်း ကို သိ ရ လေ ၏။

^၅ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် သည် ထ ၍ ရှော လု မင်း ကြီး စ ခန်း ချ ရာ နေ ရာ သို့ သွား လျှင် ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် သူ ၏ စစ် သူ ကြီး ဖြစ် သော နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ တို့ အိပ် သော နေ ရာ ကို တွေ့ လေ ၏။ ရှော လု မင်း ကြီး သည် တပ် သား များ ဝိုင်း ရံ ထား သော တပ် စ ခန်း အ လယ် တွင် အိပ် နေ ၏။

^၆ ဒါ ဝိဒ် သည် ဟိတ္တိ လူ မျိုး အ ဟိ မ လက် နှင့် ဇေ ရု ယာ ၏ သား၊ ယွာ ဘ ၏ ညီ အ ဘိ ရှဲ တို့ အား “ရှော လု တပ် စ ခန်း သို့ ဆင်း သွား လျှင် ငါ နှင့် မည် သူ လိုက် မည် နည်း” ဟု မေး ရာ အ ဘိ ရှဲ က “အ ကျွန်ုပ် လိုက် ပါ မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၇ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် နှင့် အ ဘိ ရှဲ သည် ည အ ချိန် တွင် တပ် စ ခန်း သို့ ဆင်း သွား ရာ ရှော လု သည် စ ခန်း တွင်း အိပ် နေ ပြီး သူ ၏ လှံ တံ ကို သူ့ ခေါင်း ရင်း မြေ ကြီး ပေါ် တွင် ထိုး စိုက် ထား သည် ကို တွေ့ ရ ၏။ အာ ဗ နာ နှင့် တပ် သား တို့ သည် လည်း သူ့ ကို ဝိုင်း ရံ လျက် အိပ် နေ ကြ ၏။

^၈ ထို အ ခါ အ ဘိ ရှဲ က ဒါ ဝိဒ် အား “ယ နေ့ ပင် ဘု ရား သ ခင် သည် သ ခင် ၏ ရန် သူ ကို သ ခင့် လက် သို့ အပ် တော် မူ ပြီ။ ထို ကြောင့် မြေ သို့ ထုတ် ချင်း ပေါက် သွား အောင် သူ့ ကို လှံ နှင့် တစ် ချက် တည်း ထိုး သတ် ပါ ရ စေ။ နှစ် ချက် မ ထိုး စေ ရ ပါ” ဟု လျှောက် ဆို ၏။ ^၉ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် က အ ဘိ ရှဲ အား “သူ့ ကို မ သတ် နှင့်။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဘိ သိက် ပေး ထား သော သူ ကို ကိုယ် ထိ လက် ‌ရောက် ပြု သော သူ သည် အ ပြစ် ဒဏ် နှင့် ကင်း လွတ် လိမ့် မည် လော” ဟု ဆို ၏။

^၁၀ တစ် ဖန် ဒါ ဝိဒ် က “ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ့ ကို အ မှန် ပင် ဒဏ် ခတ် တော် မူ လိမ့် မည်။ သို့ မ ဟုတ် သူ သေ ရ မည့် နေ့ ရောက် လျှင် လည်း ရောက် လာ လိမ့် မည်။ စစ် သွား တိုက် ၍ သူ ကျ ဆုံး လျှင် လည်း ကျ ဆုံး လိမ့် မည်။ ^၁၁ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဘိ သိက် ပေး ထား သော သူ ကို ကိုယ် ထိ လက် ‌ရောက် ပြု မိ သည့် အ ပြစ် မှ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ နှင့် ဝေး စေ ပါ စေ သော။ ယ ခု သူ့ ခေါင်း ရင်း ရှိ လှံ နှင့် သူ့ ရေ ဘူး ကို ယူ ပြီး ငါ တို့ သွား ကြ စို့” ဟု ဆို ၏။

^၁၂ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ ခေါင် ရင်း ရှိ လှံ နှင့် ရေ ဘူး ကို ယူ ပြီး ပြန် သွား ကြ ၏။ ဤ သည် ကို မည် သူ က မျှ မ သိ၊ မ မြင်။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ တို့ ကို အိပ် မော ကျ စေ သ ဖြင့် အား လုံး အိပ် ပျော် နေ သည် ဖြစ် ၍ တစ် ယောက် မျှ မ နိုး ကြ။

^၁၃ ဒါ ဝိဒ် သည် လွင် ပြင် ကျယ် ကြီး ၏ အ ခြား တစ် ဖက် သို့ ကူး သွား ပြီး အ ဝေး ရှိ တောင် ကုန်း ၏ ထိပ် တွင် ရပ် နေ ပြီး လျှင်၊ ^၁၄ စစ် သည် များ နှင့် နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ ကို အော် ခေါ် ပြီး “အို အာ ဗ နာ၊ ငါ့ ကို သင် မ ထူး သ လော” ဟု မေး လျှင် အာ ဗ နာ က “ရှင် ဘု ရင် ကို အော် ခေါ် နေ သော သူ ကား မည် သူ နည်း” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၁၅ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် က အာ ဗ နာ အား “သင် သည် ယောက်ျား မ ဟုတ် သ လော။ အစ္စ ရေး ပြည် တွင် သင့် ကို မည် သူ ယှဉ် နိုင် သ နည်း။ သင့် သ ခင် ရှင် ဘု ရင် ကို အ ဘယ် ကြောင့် မ စောင့် ရှောက် သ နည်း။ သင့် သ ခင် ရှင် ဘု ရင် ကို သုတ် သင် ရန် လူ တစ် ယောက် ဝင် သွား လေ ပြီ။ ^၁၆ သင် ဤ သို့ ပြု သည် မှာ မ ကောင်း မ သင့် ပေ။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ဘိ သိက် ခံ သင် ၏ ရှင် ဘု ရင် ကို သင် မ စောင့် ရှောက် နိုင် သော ကြောင့် သင် သည် အ မှန် ပင် သေ သင့် သော သူ ဖြစ် ၏။ ယ ခု ကြည့် ပါ။ ရှင် ဘု ရင် ၏ ခေါင်း ရင်း ၌ ထား သော လှံ နှင့် ရေ ဘူး ကား အ ဘယ် မှာ နည်း” ဟု အော် ပြော လေ ၏။

^၁၇ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် ၏ အ သံ ကို မှတ် မိ သ ဖြင့် “ဤ အ သံ သည် ငါ့ သား ဒါ ဝိဒ် ၏ အ သံ မ ဟုတ် လော” ဟု အော် မေး ရာ ဒါ ဝိဒ် က “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ အ ကျွန်ုပ် ၏ အ သံ ဟုတ် ပါ ၏။

^၁၈ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင်၊ အ ဘယ် ကြောင့် သ ခင့် အ စေ အ ပါး နောက် သို့ လိုက် နေ ရ ပါ သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် မည် သို့ ပြု မိ ပါ သ နည်း။ မည် သည့် အ မှား ကို ပြု မိ ပါ သ နည်း။ ^၁၉ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ သ ခင့် အ စေ အ ပါး ၏ စ ကား ကို ယ ခု နား ထောင် ပါ လော့။ အ ကယ် ၍ အ ကျွန်ုပ် ကို တိုက် ခိုက် ရန် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား နှိုး ဆော် သည် မှန် လျှင် ဘော ဇဉ် ပူ ဇော် သက္ကာ ကို လက် ခံ တော် မူ ပါ စေ သော။ ထို သို့ မ ဟုတ် ဘဲ လူ တို့ ၏ နှိုး ဆော် ခြင်း ဖြစ် လျှင် သူ တို့ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ မှ ကျိန် ခြင်း ကို ခံ ရ ပါ စေ သော။ အ ကြောင်း မူ ကား သူ တို့ က ‘အ ခြား ဘု ရား အ များ ကို သွား ဝတ် ပြု ပါ’ ဟု ဆို ပြီး အ ကျွန်ုပ် ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ အ မွေ စား အ မွေ ခံ အ ဖြစ် မှ နှင် ထုတ် ကြ ပါ ပြီ။ ^၂၀ ယ ခု မှာ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် နှင့် ဝေး ရာ ၌ အ ကျွန်ုပ် ကို မ သတ် ပါ နှင့်။ အစ္စ ရေး ဘု ရင် သည် တောင် များ ပေါ် တွင် ခါ ငှက် ကို လိုက် သ ကဲ့ သို့ ခွေး လှေး တစ် ကောင် ကို ရှာ ထွက် လေ ပြီ” ဟု ပြန် အော် ပြော ၏။

^၂၁ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး က “ငါ အ ပြစ် ပြု မိ လေ ပြီ။ ငါ့ သား ဒါ ဝိဒ်၊ ပြန် လာ ပါ။ သင့် ကို နောက် ထပ် အန္တ ရာယ် မ ပြု တော့ ပါ။ ကြည့် ရှု လော့။ ငါ သည် မိုက် မဲ လျက် အ မှား ကြီး မှား နေ သော် လည်း ယ နေ့ တွင် သင် သည် ငါ့ အ သက် ကို တန် ဖိုး ထား လေ ပြီ” ဟု ပြန် အော် ပြော လေ ၏။

^၂၂ ဒါ ဝိဒ် က “အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ လှံ တော် ဤ မှာ ရှိ ပါ ၏။ ငယ် သား တစ် ဦး ကို စေ လွှတ် ၍ ပြန် ယူ စေ ပါ။ ^၂၃ လူ တို့ ဖြောင့် မတ် သည့် အ တိုင်း၊ သစ္စာ ရှိ သည့် အ တိုင်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ပြန် ပေး ဆပ် တော် မူ ပါ ၏။ ယ နေ့ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို အ ကျွန်ုပ် လက် သို့ အပ် တော် မူ သော် လည်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဘိ သိက် ပေး ခြင်း ကို ခံ ရ သော သူ အား အ ကျွန်ုပ် ကိုယ် ထိ လက် ရောက် မ ပြု ပါ။ ^၂၄ ယ နေ့ အ ရှင် မင်း ကြီး အ သက် ကို အ ကျွန်ုပ် တန် ဖိုး ထား သ ကဲ့ သို့ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အ ကျွန်ုပ် ၏ အ သက် ကို တန် ဖိုး ထား တော် မူ ပါ စေ သော။ အ ကျွန်ုပ် ကို လည်း ဆင်း ရဲ ဒုက္ခ အ ပေါင်း မှ ကယ် နုတ် တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု ပြန် အော် ပြော လေ ၏။

^၂၅ ရှော လု မင်း ကြီး က လည်း ဒါ ဝိဒ် အား “ငါ့ သား ဒါ ဝိဒ်၊ သင် သည် ကောင်း ချီး မင်္ဂ လာ ခံ စား ရ ပါ စေ သော။ အ ကယ် စင် စစ် သင် သည် ပြု လေ ရာ ရာ ၌ အောင် မြင် လိမ့် မည်” ဟု အော် ပြော ပြီး လျှင် ဒါ ဝိဒ် သည် ပြန် သွား ပြီး ရှော လု မင်း ကြီး လည်း သူ ၏ နေ ရပ် သို့ ပြန် သွား‌ လေ ၏။

26

¹ The Ziphites came to Saul to Gibeah, saying, “Doesn’t David hide himself in the hill of Hachilah, which is before the desert?” ² Then Saul arose and went down to the wilderness of Ziph, having three thousand chosen men of Israel with him, to seek David in the wilderness of Ziph.

³ Saul encamped in the hill of Hachilah, which is before the desert, by the way. But David stayed in the wilderness, and he saw that Saul came after him into the wilderness. ⁴ David therefore sent out spies, and understood that Saul had certainly come.

⁵ Then David arose and came to the place where Saul had encamped; and David saw the place where Saul lay, with Abner the son of Ner, the captain of his army. Saul lay within the place of the wagons, and the people were encamped around him.

⁶ Then David answered and said to Ahimelech the Hittite, and to Abishai the son of Zeruiah, brother of Joab, saying, “Who will go down with me to Saul to the camp?” Abishai said, “I will go down with you.” ⁷ So David and Abishai came to the people by night; and, behold, Saul lay sleeping within the place of the wagons, with his spear stuck in the ground at his head; and Abner and the people lay around him.

⁸ Then Abishai said to David, “God has delivered up your enemy into your hand today. Now therefore please let me strike him with the spear to the earth at one stroke, and I will not strike him the second time.” ⁹ David said to Abishai, “Don’t destroy him, for who can stretch out his hand against Yahweh’s anointed, and be guiltless?”

¹⁰ David said, “As Yahweh lives, Yahweh will strike him; or his day shall come to die, or he shall go down into battle and perish. ¹¹ Yahweh forbid that I should stretch out my hand against Yahweh’s anointed; but now please take the spear that is at his head and the jar of water, and let’s go.”

¹² So David took the spear and the jar of water from Saul’s head, and they went away. No man saw it, or knew it, nor did any awake; for they were all asleep, because a deep sleep from Yahweh had fallen on them.

¹³ Then David went over to the other side, and stood on the top of the mountain far away, a great space being between them; ¹⁴ and David cried to the people, and to Abner the son of Ner, saying, “Don’t you answer, Abner?” Then Abner answered, “Who are you who calls to the king?”

¹⁵ David said to Abner, “Aren’t you a man? Who is like you in Israel? Why then have you not kept watch over your lord the king? For one of the people came in to destroy your lord the king. ¹⁶ This thing isn’t good that you have done. As Yahweh lives, you are worthy to die, because you have not kept watch over your lord, Yahweh’s anointed. Now see where the king’s spear is, and the jar of water that was at his head.”

¹⁷ Saul recognized David’s voice, and said, “Is this your voice, my son David?” David said, “It is my voice, my lord, O king.”

¹⁸ He said, “Why does my lord pursue his servant? For what have I done? What evil is in my hand? ¹⁹ Now therefore, please let my lord the king hear the words of his servant. If it is so that Yahweh has stirred you up against me, let him accept an offering. But if it is the children of men, they are cursed before Yahweh; for they have driven me out today that I shouldn’t cling to Yahweh’s inheritance, saying, ‘Go, serve other gods!’ ²⁰ Now therefore, don’t let my blood fall to the earth away from the presence of Yahweh; for the king of Israel has come out to seek a flea, as when one hunts a partridge in the mountains.”

²¹ Then Saul said, “I have sinned. Return, my son David; for I will no more do you harm, because my life was precious in your eyes today. Behold, I have played the fool, and have erred exceedingly.”

²² David answered, “Behold the spear, O king! Let one of the young men come over and get it. ²³ Yahweh will render to every man his righteousness and his faithfulness; because Yahweh delivered you into my hand today, and I wouldn’t stretch out my hand against Yahweh’s anointed. ²⁴ Behold, as your life was respected today in my eyes, so let my life be respected in Yahweh’s eyes, and let him deliver me out of all oppression.”

²⁵ Then Saul said to David, “You are blessed, my son David. You will both do mightily, and will surely prevail.” So David went his way, and Saul returned to his place.

၂၆

^၁ ဇိ ဖ မြို့ သား တို့ သည် ဂိ ဗာ မြို့ ရှိ ရှော လု မင်း ကြီး ထံ ရောက် လာ ပြီး “ဒါ ဝိဒ် သည် ယေ ရှိ မုန် အ ရှေ့ ဘက်၊ ဟ ခိ လ တောင် ကုန်း ၌ ပုန်း ရှောင် နေ သည် မ ဟုတ် ပါ လော” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၂ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ထ ၍ ဇိ ဖ တော ကန္တာ ရ သို့ ဆင်း သွား ၏။ သူ နှင့် အ တူ ရွေး ချယ် ထား သော အစ္စ ရေး တပ် သား သုံး ထောင် တို့ သည် လည်း ဒါ ဝိဒ် ကို လိုက် ရှာ ရန် ဇိ ဖ တော ကန္တာ ရ သို့ လိုက် သွား ကြ ၏။

^၃ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ယေ ရှိ မုန် နှင့် မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် ဟ ခိ လ တောင် ကုန်း ပေါ် လမ်း ဘေး တစ် နေ ရာ တွင် စ ခန်း ချ ၏။ ဒါ ဝိဒ် မူ ကား တော ကန္တာ ရ ထဲ တွင် ပုန်း နေ ၏။ တော ကန္တာ ရ ထဲ သို့ ရှော လု မင်း ကြီး လိုက် လာ သည် ကို ကြား သိ သ ဖြင့်၊ ^၄ ဒါ ဝိဒ် သည် သူ လျှို တို့ ကို စေ လွှတ် စုံ စမ်း စေ ရာ ရှော လု မင်း ကြီး အ မှန် ပင် ရောက် နေ ကြောင်း ကို သိ ရ လေ ၏။

^၅ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် သည် ထ ၍ ရှော လု မင်း ကြီး စ ခန်း ချ ရာ နေ ရာ သို့ သွား လျှင် ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် သူ ၏ စစ် သူ ကြီး ဖြစ် သော နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ တို့ အိပ် သော နေ ရာ ကို တွေ့ လေ ၏။ ရှော လု မင်း ကြီး သည် တပ် သား များ ဝိုင်း ရံ ထား သော တပ် စ ခန်း အ လယ် တွင် အိပ် နေ ၏။

^၆ ဒါ ဝိဒ် သည် ဟိတ္တိ လူ မျိုး အ ဟိ မ လက် နှင့် ဇေ ရု ယာ ၏ သား၊ ယွာ ဘ ၏ ညီ အ ဘိ ရှဲ တို့ အား “ရှော လု တပ် စ ခန်း သို့ ဆင်း သွား လျှင် ငါ နှင့် မည် သူ လိုက် မည် နည်း” ဟု မေး ရာ အ ဘိ ရှဲ က “အ ကျွန်ုပ် လိုက် ပါ မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၇ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် နှင့် အ ဘိ ရှဲ သည် ည အ ချိန် တွင် တပ် စ ခန်း သို့ ဆင်း သွား ရာ ရှော လု သည် စ ခန်း တွင်း အိပ် နေ ပြီး သူ ၏ လှံ တံ ကို သူ့ ခေါင်း ရင်း မြေ ကြီး ပေါ် တွင် ထိုး စိုက် ထား သည် ကို တွေ့ ရ ၏။ အာ ဗ နာ နှင့် တပ် သား တို့ သည် လည်း သူ့ ကို ဝိုင်း ရံ လျက် အိပ် နေ ကြ ၏။

^၈ ထို အ ခါ အ ဘိ ရှဲ က ဒါ ဝိဒ် အား “ယ နေ့ ပင် ဘု ရား သ ခင် သည် သ ခင် ၏ ရန် သူ ကို သ ခင့် လက် သို့ အပ် တော် မူ ပြီ။ ထို ကြောင့် မြေ သို့ ထုတ် ချင်း ပေါက် သွား အောင် သူ့ ကို လှံ နှင့် တစ် ချက် တည်း ထိုး သတ် ပါ ရ စေ။ နှစ် ချက် မ ထိုး စေ ရ ပါ” ဟု လျှောက် ဆို ၏။ ^၉ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် က အ ဘိ ရှဲ အား “သူ့ ကို မ သတ် နှင့်။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဘိ သိက် ပေး ထား သော သူ ကို ကိုယ် ထိ လက် ‌ရောက် ပြု သော သူ သည် အ ပြစ် ဒဏ် နှင့် ကင်း လွတ် လိမ့် မည် လော” ဟု ဆို ၏။

^၁၀ တစ် ဖန် ဒါ ဝိဒ် က “ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ့ ကို အ မှန် ပင် ဒဏ် ခတ် တော် မူ လိမ့် မည်။ သို့ မ ဟုတ် သူ သေ ရ မည့် နေ့ ရောက် လျှင် လည်း ရောက် လာ လိမ့် မည်။ စစ် သွား တိုက် ၍ သူ ကျ ဆုံး လျှင် လည်း ကျ ဆုံး လိမ့် မည်။ ^၁၁ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဘိ သိက် ပေး ထား သော သူ ကို ကိုယ် ထိ လက် ‌ရောက် ပြု မိ သည့် အ ပြစ် မှ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ နှင့် ဝေး စေ ပါ စေ သော။ ယ ခု သူ့ ခေါင်း ရင်း ရှိ လှံ နှင့် သူ့ ရေ ဘူး ကို ယူ ပြီး ငါ တို့ သွား ကြ စို့” ဟု ဆို ၏။

^၁၂ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ ခေါင် ရင်း ရှိ လှံ နှင့် ရေ ဘူး ကို ယူ ပြီး ပြန် သွား ကြ ၏။ ဤ သည် ကို မည် သူ က မျှ မ သိ၊ မ မြင်။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ တို့ ကို အိပ် မော ကျ စေ သ ဖြင့် အား လုံး အိပ် ပျော် နေ သည် ဖြစ် ၍ တစ် ယောက် မျှ မ နိုး ကြ။

^၁၃ ဒါ ဝိဒ် သည် လွင် ပြင် ကျယ် ကြီး ၏ အ ခြား တစ် ဖက် သို့ ကူး သွား ပြီး အ ဝေး ရှိ တောင် ကုန်း ၏ ထိပ် တွင် ရပ် နေ ပြီး လျှင်၊ ^၁၄ စစ် သည် များ နှင့် နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ ကို အော် ခေါ် ပြီး “အို အာ ဗ နာ၊ ငါ့ ကို သင် မ ထူး သ လော” ဟု မေး လျှင် အာ ဗ နာ က “ရှင် ဘု ရင် ကို အော် ခေါ် နေ သော သူ ကား မည် သူ နည်း” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၁၅ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် က အာ ဗ နာ အား “သင် သည် ယောက်ျား မ ဟုတ် သ လော။ အစ္စ ရေး ပြည် တွင် သင့် ကို မည် သူ ယှဉ် နိုင် သ နည်း။ သင့် သ ခင် ရှင် ဘု ရင် ကို အ ဘယ် ကြောင့် မ စောင့် ရှောက် သ နည်း။ သင့် သ ခင် ရှင် ဘု ရင် ကို သုတ် သင် ရန် လူ တစ် ယောက် ဝင် သွား လေ ပြီ။ ^၁၆ သင် ဤ သို့ ပြု သည် မှာ မ ကောင်း မ သင့် ပေ။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ဘိ သိက် ခံ သင် ၏ ရှင် ဘု ရင် ကို သင် မ စောင့် ရှောက် နိုင် သော ကြောင့် သင် သည် အ မှန် ပင် သေ သင့် သော သူ ဖြစ် ၏။ ယ ခု ကြည့် ပါ။ ရှင် ဘု ရင် ၏ ခေါင်း ရင်း ၌ ထား သော လှံ နှင့် ရေ ဘူး ကား အ ဘယ် မှာ နည်း” ဟု အော် ပြော လေ ၏။

^၁၇ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် ၏ အ သံ ကို မှတ် မိ သ ဖြင့် “ဤ အ သံ သည် ငါ့ သား ဒါ ဝိဒ် ၏ အ သံ မ ဟုတ် လော” ဟု အော် မေး ရာ ဒါ ဝိဒ် က “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ အ ကျွန်ုပ် ၏ အ သံ ဟုတ် ပါ ၏။

^၁၈ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင်၊ အ ဘယ် ကြောင့် သ ခင့် အ စေ အ ပါး နောက် သို့ လိုက် နေ ရ ပါ သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် မည် သို့ ပြု မိ ပါ သ နည်း။ မည် သည့် အ မှား ကို ပြု မိ ပါ သ နည်း။ ^၁၉ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ သ ခင့် အ စေ အ ပါး ၏ စ ကား ကို ယ ခု နား ထောင် ပါ လော့။ အ ကယ် ၍ အ ကျွန်ုပ် ကို တိုက် ခိုက် ရန် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား နှိုး ဆော် သည် မှန် လျှင် ဘော ဇဉ် ပူ ဇော် သက္ကာ ကို လက် ခံ တော် မူ ပါ စေ သော။ ထို သို့ မ ဟုတ် ဘဲ လူ တို့ ၏ နှိုး ဆော် ခြင်း ဖြစ် လျှင် သူ တို့ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ မှ ကျိန် ခြင်း ကို ခံ ရ ပါ စေ သော။ အ ကြောင်း မူ ကား သူ တို့ က ‘အ ခြား ဘု ရား အ များ ကို သွား ဝတ် ပြု ပါ’ ဟု ဆို ပြီး အ ကျွန်ုပ် ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ အ မွေ စား အ မွေ ခံ အ ဖြစ် မှ နှင် ထုတ် ကြ ပါ ပြီ။ ^၂၀ ယ ခု မှာ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် နှင့် ဝေး ရာ ၌ အ ကျွန်ုပ် ကို မ သတ် ပါ နှင့်။ အစ္စ ရေး ဘု ရင် သည် တောင် များ ပေါ် တွင် ခါ ငှက် ကို လိုက် သ ကဲ့ သို့ ခွေး လှေး တစ် ကောင် ကို ရှာ ထွက် လေ ပြီ” ဟု ပြန် အော် ပြော ၏။

^၂၁ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး က “ငါ အ ပြစ် ပြု မိ လေ ပြီ။ ငါ့ သား ဒါ ဝိဒ်၊ ပြန် လာ ပါ။ သင့် ကို နောက် ထပ် အန္တ ရာယ် မ ပြု တော့ ပါ။ ကြည့် ရှု လော့။ ငါ သည် မိုက် မဲ လျက် အ မှား ကြီး မှား နေ သော် လည်း ယ နေ့ တွင် သင် သည် ငါ့ အ သက် ကို တန် ဖိုး ထား လေ ပြီ” ဟု ပြန် အော် ပြော လေ ၏။

^၂၂ ဒါ ဝိဒ် က “အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ လှံ တော် ဤ မှာ ရှိ ပါ ၏။ ငယ် သား တစ် ဦး ကို စေ လွှတ် ၍ ပြန် ယူ စေ ပါ။ ^၂၃ လူ တို့ ဖြောင့် မတ် သည့် အ တိုင်း၊ သစ္စာ ရှိ သည့် အ တိုင်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ပြန် ပေး ဆပ် တော် မူ ပါ ၏။ ယ နေ့ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို အ ကျွန်ုပ် လက် သို့ အပ် တော် မူ သော် လည်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဘိ သိက် ပေး ခြင်း ကို ခံ ရ သော သူ အား အ ကျွန်ုပ် ကိုယ် ထိ လက် ရောက် မ ပြု ပါ။ ^၂၄ ယ နေ့ အ ရှင် မင်း ကြီး အ သက် ကို အ ကျွန်ုပ် တန် ဖိုး ထား သ ကဲ့ သို့ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အ ကျွန်ုပ် ၏ အ သက် ကို တန် ဖိုး ထား တော် မူ ပါ စေ သော။ အ ကျွန်ုပ် ကို လည်း ဆင်း ရဲ ဒုက္ခ အ ပေါင်း မှ ကယ် နုတ် တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု ပြန် အော် ပြော လေ ၏။

^၂၅ ရှော လု မင်း ကြီး က လည်း ဒါ ဝိဒ် အား “ငါ့ သား ဒါ ဝိဒ်၊ သင် သည် ကောင်း ချီး မင်္ဂ လာ ခံ စား ရ ပါ စေ သော။ အ ကယ် စင် စစ် သင် သည် ပြု လေ ရာ ရာ ၌ အောင် မြင် လိမ့် မည်” ဟု အော် ပြော ပြီး လျှင် ဒါ ဝိဒ် သည် ပြန် သွား ပြီး ရှော လု မင်း ကြီး လည်း သူ ၏ နေ ရပ် သို့ ပြန် သွား‌ လေ ၏။

26

¹ The Ziphites came to Saul to Gibeah, saying, “Doesn’t David hide himself in the hill of Hachilah, which is before the desert?” ² Then Saul arose and went down to the wilderness of Ziph, having three thousand chosen men of Israel with him, to seek David in the wilderness of Ziph.

³ Saul encamped in the hill of Hachilah, which is before the desert, by the way. But David stayed in the wilderness, and he saw that Saul came after him into the wilderness. ⁴ David therefore sent out spies, and understood that Saul had certainly come.

⁵ Then David arose and came to the place where Saul had encamped; and David saw the place where Saul lay, with Abner the son of Ner, the captain of his army. Saul lay within the place of the wagons, and the people were encamped around him.

⁶ Then David answered and said to Ahimelech the Hittite, and to Abishai the son of Zeruiah, brother of Joab, saying, “Who will go down with me to Saul to the camp?” Abishai said, “I will go down with you.” ⁷ So David and Abishai came to the people by night; and, behold, Saul lay sleeping within the place of the wagons, with his spear stuck in the ground at his head; and Abner and the people lay around him.

⁸ Then Abishai said to David, “God has delivered up your enemy into your hand today. Now therefore please let me strike him with the spear to the earth at one stroke, and I will not strike him the second time.” ⁹ David said to Abishai, “Don’t destroy him, for who can stretch out his hand against Yahweh’s anointed, and be guiltless?”

¹⁰ David said, “As Yahweh lives, Yahweh will strike him; or his day shall come to die, or he shall go down into battle and perish. ¹¹ Yahweh forbid that I should stretch out my hand against Yahweh’s anointed; but now please take the spear that is at his head and the jar of water, and let’s go.”

¹² So David took the spear and the jar of water from Saul’s head, and they went away. No man saw it, or knew it, nor did any awake; for they were all asleep, because a deep sleep from Yahweh had fallen on them.

¹³ Then David went over to the other side, and stood on the top of the mountain far away, a great space being between them; ¹⁴ and David cried to the people, and to Abner the son of Ner, saying, “Don’t you answer, Abner?” Then Abner answered, “Who are you who calls to the king?”

¹⁵ David said to Abner, “Aren’t you a man? Who is like you in Israel? Why then have you not kept watch over your lord the king? For one of the people came in to destroy your lord the king. ¹⁶ This thing isn’t good that you have done. As Yahweh lives, you are worthy to die, because you have not kept watch over your lord, Yahweh’s anointed. Now see where the king’s spear is, and the jar of water that was at his head.”

¹⁷ Saul recognized David’s voice, and said, “Is this your voice, my son David?” David said, “It is my voice, my lord, O king.”

¹⁸ He said, “Why does my lord pursue his servant? For what have I done? What evil is in my hand? ¹⁹ Now therefore, please let my lord the king hear the words of his servant. If it is so that Yahweh has stirred you up against me, let him accept an offering. But if it is the children of men, they are cursed before Yahweh; for they have driven me out today that I shouldn’t cling to Yahweh’s inheritance, saying, ‘Go, serve other gods!’ ²⁰ Now therefore, don’t let my blood fall to the earth away from the presence of Yahweh; for the king of Israel has come out to seek a flea, as when one hunts a partridge in the mountains.”

²¹ Then Saul said, “I have sinned. Return, my son David; for I will no more do you harm, because my life was precious in your eyes today. Behold, I have played the fool, and have erred exceedingly.”

²² David answered, “Behold the spear, O king! Let one of the young men come over and get it. ²³ Yahweh will render to every man his righteousness and his faithfulness; because Yahweh delivered you into my hand today, and I wouldn’t stretch out my hand against Yahweh’s anointed. ²⁴ Behold, as your life was respected today in my eyes, so let my life be respected in Yahweh’s eyes, and let him deliver me out of all oppression.”

²⁵ Then Saul said to David, “You are blessed, my son David. You will both do mightily, and will surely prevail.” So David went his way, and Saul returned to his place.