၂၀

^၁ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် ရာ မ မြို့၊ နာ ယုတ် အ ရပ် မှ ထွက် ပြေး ၍ ယော န သန် ထံ သို့ ရောက် လာ ကာ “အ ကျွန်ုပ် မည် သို့ ပြု မိ ပါ သ နည်း။ မည် သည့် အ ပြစ် ကို ပြု မိ ပါ သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် အ သက် ကို လိုက် ရန် ရှာ ရ လေ အောင် သင့် ခ မည်း တော် ကို အ ကျွန်ုပ် မည် သည့် အ မှား ပြု မိ ပါ သ နည်း” ဟု မေး ၏။ ^၂ ယော န သန် က လည်း “ထို သို့ ဖြစ် မည် မ ဟုတ်။ သင် မ သေ ရ။ ငါ ခ မည်း တော် သည် အ မှု ကြီး ကြီး ငယ် ငယ် ငါ နှင့် မ တိုင် ပင် ဘဲ မ ပြု။ ငါ့ ခ မည်း တော် သည် ဤ အ မှု ကို ငါ့ အား မ ပြော ဘဲ အ ဘယ် ကြောင့် ဖုံး ကွယ် ထား မည် နည်း။ ဤ အ မှု မ ဖြစ် ရ” ဟု ပြန် ပြော လေ ၏။

^၃ ထို့ ပြင် ဒါ ဝိဒ် က “သင် နှင့် ကျွန်ုပ် အ လွန် ခင် မင် ကြ သည် ကို သင့် ခ မည်း တော် သိ သည် ဖြစ် ၍ ‘ဤ အ မှု ကို ယော န သန် မ သိ စေ ရ။ သို့ မ ဟုတ် လျှင် သူ စိတ် ထိ ခိုက် လိမ့် မည်’ ဟု ဆို ပါ ၏။ အ ကယ် စင် စစ် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ၊ သင် လည်း အ သက် ရှင် သည် နှင့် အ ညီ အ ကျွန်ုပ် နှင့် သေ ခြင်း သည် ခြေ တစ် လှမ်း သာ ကွာ တော့ သည်” ဟု ကျိန် ၍ ပြော ဆို လေ ၏။

^၄ ထို အ ခါ ယော န သန် က ဒါ ဝိဒ် အား “သင့် စိတ် အ လို ရှိ သည့် အ တိုင်း ငါ ပြု ပေး မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၅ ဒါ ဝိဒ် က ယော န သန် အား “မ နက် ဖြန် သည် လ ဆန်း နေ့ ဖြစ် ၏။ အ ကျွန်ုပ် သည် ရှင် ဘု ရင် နှင့် အ တူ စား သောက် ပွဲ တွင် ထိုင် စား ရ မည် ဖြစ် သော် လည်း သုံး ရက် မြောက် နေ့ နေ ဝင် ချိန် အ ထိ တော ထဲ ၌ သွား ပုန်း ခွင့် ပြု ပါ။ ^၆ အ ကျွန်ုပ် ပျက် ကွက် ကြောင်း သင့် ခ မည်း တော် သိ သွား ခဲ့ လျှင် ‘မျိုး နွယ် စု တစ် စု လုံး နှစ် စဉ် ပူ ဇော် ပွဲ ရှိ သည် ဖြစ် ၍ ဒါ ဝိဒ် က ဗက် လင် မြို့ သို့ ပြန် သွား ခွင့် ပြု ပါ မည့် အ ကြောင်း အ ကျွန်ုပ် ထံ တ စာ စာ ခွင့် တောင်း သ ဖြင့် အ ကျွန်ုပ် ခွင့် ပြု လိုက် ပါ သည်’ ဟု လျှောက် တင် ‌ပေး ပါ။ ^၇ မင်း ကြီး က ‘ကောင်း ပြီ’ ဟု ဆို လျှင် အ ရှင် ၏ အ စေ အ ပါး သည် အ သက် ချမ်း သာ ရာ ရ ပြီ။ ထို သို့ မ ဟုတ် ဘဲ အ မျက် ပြင်း စွာ ထွက် လျှင် အ ကျွန်ုပ် ကို မ ကောင်း ကြံ ပြီး ဖြစ် ကြောင်း သိ ပါ လော့။ ^၈ သို့ ဖြစ် ၍ အ ရှင် နှင့် အ ကျွန်ုပ် သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တွင် ပ ဋိ ညာဉ် ပြု ထား ကြ ပြီ ဖြစ် ၍ အ ရှင် ၏ အ စေ အ ပါး ကို သ နား ပါ လော့။ အ ကျွန်ုပ် အ ပြစ် ပြု မိ ခဲ့ လျှင် အ ရှင် ကိုယ် တိုင် အ ကျွန်ုပ် ကို သတ် ပါ။ အ ဘယ် ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် ကို အ ရှင့် ခ မည်း‌ တော် လက် သို့ အပ် မည် နည်း” ဟု ဆို ၏။

^၉ ထို အ ခါ ယော န သန် က “သင် ၌ ထို သို့ မ ဖြစ် ရ။ ငါ့ ခ မည်း တော် သည် သင့် အား မ ကောင်း ကြံ သည် ကို ငါ သိ ခဲ့ လျှင် သင့် ကို ငါ မ ပြော ဘဲ နေ မည် လော” ဟု ပြန် ပြော ၏။ ^၁၀ ဒါ ဝိဒ် က လည်း ယော န သန် အား “အ ကယ် ၍ သင့် ခ မည်း တော် က သင့် ကို ကြမ်း ကြမ်း တမ်း တမ်း စ ကား ပြန် ပြော လျှင် ကျွန်ုပ် ကို မည် သူ ပြော ပြ မည် နည်း” ဟု ဆို ၏။ ^၁၁ ယော န သန် က လည်း ဒါ ဝိဒ် အား “လာ ပါ။ ငါ တို့ တော ထဲ သို့ သွား ရ အောင်” ဟု ဆို ပြီး နှစ် ယောက် သား တော သို့ ထွက် သွား ကြ ၏။

^၁၂ ထို့ နောက် ယော န သန် က ဒါ ဝိဒ် အား “အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို တိုင် တည် ၍ မ နက် ဖြန်၊ သန် ဘက် ခါ ဤ အ ချိန် တွင် ငါ့ ခ မည်း တော် ကို ငါ စောင့် ကြည့် မည်။ သင် ဒါ ဝိဒ် အ ပေါ် ငါ့ ခ မည်း တော် ကောင်း မည် ဆို လျှင် ငါ သည် သင့် ထံ သို့ လူ လွှတ် ၍ ဆက် ဆက် ပြော ကြား ပေး မည်။ ^၁၃ ငါ့ ခ မည်း တော် က သင့် ကို မ ကောင်း ကြံ လျှင် လည်း သင် သည် ဘေး ကင်း စွာ ထွက် သွား နိုင် ရန် သင့် ကို ပြော ကြား ပေး မည်။ ထို သို့ ငါ မ ပြု လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ ယော န သန် ကို ထို ထက် မ က ပြု တော် မူ ပါ စေ သော။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ့ ခ မည်း တော် နှင့် အ တူ ရှိ တော် မူ သ ကဲ့ သို့ သင် နှင့် လည်း အ တူ ရှိ တော် မူ ပါ စေ သော။ ^၁၄ ငါ မ သေ ရ မည့် အ ကြောင်း ငါ အ သက် ရှင် လျက် နေ စဉ် တွင် ငါ့ အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ မေတ္တာ က ရု ဏာ တော် ကို မ ပြ ဘဲ မ နေ ပါ နှင့်။ ^၁၅ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဒါ ဝိဒ် ၏ ရန် သူ အ ပေါင်း တို့ ကို မြေ မျက် နှာ ပြင် မှ သုတ် သင် ပယ် ရှင်း တော် မူ သည့် အ ခါ ငါ ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ အား သင် ၏ မေတ္တာ က ရု ဏာ ကို မ ဖြတ် ဘဲ ဆက် ၍ ပြ သ ပေး ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၆ ထို့ နောက် ယော န သန် က “ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဒါ ဝိဒ် ၏ ရန် သူ ကို သုတ် သင် တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု ဆို ၍ ဒါ ဝိဒ် ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ နှင့် က တိ သစ္စာ ပြု လေ ၏။ ^၁၇ ယော န သန် သည် ဒါ ဝိဒ် ကို မိ မိ ကိုယ် နှင့် အ မျှ ချစ် သော ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် ကို ချစ် သော စိတ် ဖြင့် ထပ် မံ ကျိန် ဆို ၏။

^၁၈ ယော န သန် က ဒါ ဝိဒ် အား “မ နက် ဖြန် သည် လ ဆန်း နေ့ ဖြစ် ၏။ သင့် ထိုင် ခုံ လွတ် နေ လျှင် သင် မ ရှိ သည် မှာ သိ သာ လိမ့် မည်။ ^၁၉ သုံး ရက် မြောက် နေ့ တွင် အ ခင်း ဖြစ် သော နေ့ ၌ သင် ပုန်း နေ ခဲ့ သော နေ ရာ သို့ အ မြန် လာ ခဲ့ ပြီး ဧ ဇေ လ ကျောက် နား တွင် စောင့် နေ ပါ။ ^၂၀ ငါ သည် ပစ် မှတ် ကို ပစ် သ ကဲ့ သို့ ထို ကျောက် ဘေး နား သို့ မြား သုံး စင်း ပစ် လွှတ် မည်။ ^၂၁ လူ ငယ် တစ် ဦး အား ‘မြား တို့ ကို လိုက် ရှာ လော့’ ဟု စေ ခိုင်း မည်။ အ ကယ် ၍ ငါ က ထို လူ ငယ် အား ‘ကြည့် လော့။ မြား တို့ သည် သင့် ဘေး ၌ ရှိ ၏။ ကောက် ယူ လာ ခဲ့ လော့’ ဟု ဆို လျှင် သင် ထွက် လာ လော့။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ သင် ၌ အန္တ ရာယ် မ ရှိ။ ဘေး ကင်း လေ ပြီ။ ^၂၂ အ ကယ် ၍ ငါ က ထို လူ ငယ် အား ‘မြား တို့ သည် သင့် ကို လွန် သွား ပြီ’ ဟု ဆို လျှင် သင် ထွက် သွား ပါ။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင့် ကို ထွက် ပြေး စေ ပြီ။ ^၂၃ ယ ခု သင် နှင့် ငါ က တိ သစ္စာ ထား ခဲ့ သော အ ရာ များ နှင့် ပတ် သက် ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင် နှင့် ငါ ၏ ကြား မှာ သက် သေ အ စဉ် ဖြစ် ပါ စေ” ဟု ဆို ၏။

^၂၄ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် တော ၌ ပုန်း အောင်း နေ ၏။ လ ဆန်း ပွဲ နေ့ ရောက် သော အ ခါ ရှင် ဘု ရင် သည် စား တော် ခေါ် ရန် နေ ရာ ယူ လေ ၏။ ^၂၅ ရှင် ဘု ရင် သည် ယ ခင် က ကဲ့ သို့ ပင် သူ့ နေ ရာ ဖြစ် သော နံ ရံ နား တွင် နေ ရာ ယူ ၏။ ယော န သန် သည် ရပ် နေ ၍ အာ ဗ နာ သည် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ ဘေး ၌ ထိုင် ၏။ ဒါ ဝိဒ် ၏ နေ ရာ မူ ကား လွတ် နေ ၏။ ^၂၆ ထို နေ့ တွင် ရှော လု မင်း ကြီး က “ဒါ ဝိဒ် သည် တစ် စုံ တစ် ရာ ကြောင့် မ စင် ကြယ် ဖြစ် ၍ ဖြစ် မည်။ စင် စစ် သူ မ စင် ကြယ် ဖြစ် ၍ မ လာ ခြင်း ဖြစ် မည်” ဟု တွေး ၍ မည် သို့ မျှ မ ပြော ပေ။

^၂၇ နောက် တစ် ‌နေ့ လ ဆန်း ပွဲ ဒု တိ ယ မြောက် နေ့ တွင် လည်း ဒါ ဝိဒ် ၏ နေ ရာ သည် လွတ် နေ ပြန် ၏။ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး က သား တော် ယော န သန် အား “ယေ ရှဲ ၏ သား သည် မ နေ့ က ရော ယ နေ့ ပါ စား သောက် ပွဲ သို့ အ ဘယ် ကြောင့် မ လာ ဘဲ နေ သ နည်း” ဟု မေး ၏။ ^၂၈ ယော န သန် က “ဒါ ဝိဒ် သည် ဗက် လင် မြို့ သို့ ပြန် သွား ခွင့် ပြု ပါ မည့် အ ကြောင်း အ ကျွန်ုပ် ထံ တ စာ စာ ခွင့် တောင်း ပါ ၏။ ^၂၉ သူ က ‘ထို မြို့ ၌ အ ကျွန်ုပ် တို့ မျိုး နွယ် စု ၏ ယဇ် ပူ ဇော် ပွဲ ရှိ သည် ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် ၏ အစ် ကို လည်း အ ကျွန်ုပ် ကို မှာ လိုက် ပါ ပြီ။ ထို့ ကြောင့် အ ရှင် အ လို ရှိ လျှင် အ ကျွန်ုပ် ၏ အစ် ကို တို့ နှင့် ပြန် လည် တွေ့ ဆုံ ခွင့် ပြု ပါ’ ဟု ဆို ပါ ၏။ ထို့ ကြောင့် ယ ခု အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ စား သောက် ပွဲ သို့ သူ မ လာ နိုင် ပါ” ဟု ပြန် လျှောက် ၏။

^၃၀ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ယော န သန် အား အ မျက် ပြင်း စွာ ထွက် လျက် “ပုန် ကန် ဖောက် ပြား သော မိန်း မ ၏ သား၊ သင် အ ရှက် ရ အောင်၊ သင့် မိ ခင် အ ဝတ် အ ချည်း စည်း ဖြစ် ပြီး အ ရှက် ကွဲ အောင် သင် သည် ယေ ရှဲ ၏ သား ဘက် ၌ ရပ် တည် နေ သည် ကို ငါ မ သိ ဘဲ နေ မည် လော။ ^၃၁ ယေ ရှဲ ၏ သား သည် မြေ ကြီး ပေါ် တွင် အ သက် ရှင် သ မျှ ကာ လ ပတ် လုံး သင် နှင့် သင့် နိုင် ငံ တည် မြဲ မည် မ ဟုတ်။ ယ ခု ချက် ချင်း သူ့ ကို လူ လွှတ် ခေါ် စေ။ သူ သည် သေ သင့် သော သူ ဖြစ် ၏” ဟု ဆို ၏။

^၃၂ ယော န သန် က လည်း ခ မည်း တော် ရှော လု မင်း ကြီး အား “အ ဘယ် ကြောင့် သူ သေ ရ မည် နည်း။ မည် သည့် အ မှု ကို သူ ပြု မိ သ နည်း” ဟု မေး လျှောက် လျှင်၊ ^၃၃ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ယော န သန် ကို သတ် ရန် လှံ နှင့် ထိုး လိုက် ၏။ ယော န သန် လည်း သူ့ ခ မည်း တော် သည် ဒါ ဝိဒ် ကို သတ် ရန် စိတ် ပိုင်း ဖြတ် ထား ပြီး ဖြစ် ကြောင်း ရိပ် မိ လေ ၏။ ^၃၄ ထို့ ကြောင့် ယော န သန် သည် အ မျက် ပြင်း စွာ ထွက် ၍ စား ပွဲ မှ ထ လေ ၏။ မိ မိ ခ မည်း‌ တော် သည် ဒါ ဝိဒ် ကို နှိမ် သော ကြောင့် စိတ် ထိ ခိုက် သ ဖြင့် လ ဆန်း ပွဲ ဒု တိ ယ နေ့ တွင် အ စာ ကို မ စား ဘဲ နေ ၏။

^၃၅ နံ နက် ရောက် သော အ ခါ ယော န သန် သည် လူ ငယ် လေး တစ် ဦး နှင့် အ တူ ဒါ ဝိဒ် နှင့် ချိန်း ချက် ထား သော တော သို့ သွား ၍၊ ^၃၆ လူ ငယ် လေး အား “ယ ခု ပြေး ပြီး ငါ ပစ် လွှတ် သော မြား ကို ရှာ ပါ” ဟု ဆို ၏။ ထို လူ ငယ် လေး ပြေး သော အ ခါ သူ့ ကို ကျော် သွား အောင် ယော န သန် သည် မြား ကို ပစ် လွှတ် လိုက် ၏။ ^၃၇ ယော န သန် ပစ် လိုက် သော မြား ကျ သည့် နေ ရာ သို့ လူ ငယ် လေး ရောက် သွား သော အ ခါ “မြား က သင့် ရှေ့ ကို ကျော် သွား ပြီ မ ဟုတ် လော” ဟု ယော န သန် သည် လူ ငယ် လေး နောက် မှ အော် ပြော ၏။ ^၃၈ ထို့ ပြင် ယော န သန် က “အ လျင် အ မြန် ပြေး ပါ တော့။ ရပ် မ နေ ဘဲ အ မြန် သာ ပြေး ပါ တော့” ဟု လူ ငယ် လေး နောက် မှ အော် ဟစ် ၏။ လူ ငယ် လေး သည် လည်း ယော န သန် ပစ် လိုက် သော မြား ကို ကောက် ပြီး သ ခင့် ထံ ပြန် လာ ၏။ ^၃၉ လူ ငယ် လေး သည် ဤ ကိစ္စ ကို ဘာ မျှ နား မ လည်။ ယော န သန် နှင့် ဒါ ဝိဒ် သာ သိ သော ကိစ္စ ဖြစ် ၏။ ^၄၀ ယော န သန် သည် သူ နှင့် အ တူ ပါ လာ သော လူ ငယ် လေး အား သူ့ လက် နက် များ ကို ပေး ၍ “မြို့ ထဲ သို့ ပြန် ယူ သွား ပါ တော့” ဟု ဆို ၏။

^၄၁ ထို သူ ငယ် ထွက် သွား သော အ ခါ ဒါ ဝိဒ် သည် တောင် ဘက် ပုန်း အောင်း ရာ မှ ထွက် လာ ပြီး မြေ ပေါ် မှာ ပျပ် ဝပ် လျက် သုံး ကြိမ် ဦး ချ လေ ၏။ ပြီး လျှင် တစ် ဦး ကို တစ် ဦး ဖက် နမ်း လျက် ငို ကြွေး ကြ ၏။ ဒါ ဝိဒ် သည် ယော န သန် ထက် ပို ၍ ငို ကြွေး လေ ၏။ ^၄၂ ထို့ နောက် ယော န သန် က ဒါ ဝိဒ် အား “အေး အေး ဆေး ဆေး သွား ပါ တော့။ ‘ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ နှင့် သင့် ကြား၊ ငါ့ သား စဉ် မြေး ဆက် နှင့် သင့် သား စဉ် မြေး ဆက် တို့ ကြား တွင် သက် သေ အ စဉ် ဖြစ် ပါ စေ’ ဟူ ၍ ထို ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ နာ မ တော် ၌ ငါ တို့ နှစ် ယောက် ကျိန် ဆို ထား ပြီ” ဟု ဆို ၏။ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် ထွက် သွား ၍ ယော န သန် လည်း မြို့ ထဲ သို့ ပြန် သွား လေ ၏။

20

¹ David fled from Naioth in Ramah, and came and said to Jonathan, “What have I done? What is my iniquity? What is my sin before your father, that he seeks my life?” ² He said to him, “Far from it; you will not die. Behold, my father does nothing either great or small, but that he discloses it to me. Why would my father hide this thing from me? It is not so.”

³ David swore moreover, and said, “Your father knows well that I have found favor in your eyes; and he says, ‘Don’t let Jonathan know this, lest he be grieved;’ but truly as Yahweh lives, and as your soul lives, there is but a step between me and death.”

⁴ Then Jonathan said to David, “Whatever your soul desires, I will even do it for you.” ⁵ David said to Jonathan, “Behold, tomorrow is the new moon, and I should not fail to dine with the king; but let me go, that I may hide myself in the field to the third day at evening. ⁶ If your father misses me at all, then say, ‘David earnestly asked leave of me that he might run to Bethlehem, his city; for it is the yearly sacrifice there for all the family.’ ⁷ If he says, ‘It is well,’ your servant shall have peace; but if he is angry, then know that evil is determined by him. ⁸ Therefore deal kindly with your servant, for you have brought your servant into a covenant of Yahweh with you; but if there is iniquity in me, kill me yourself, for why should you bring me to your father?”

⁹ Jonathan said, “Far be it from you; for if I should at all know that evil were determined by my father to come on you, then wouldn’t I tell you that?” ¹⁰ Then David said to Jonathan, “Who will tell me if your father answers you roughly?” ¹¹ Jonathan said to David, “Come! Let’s go out into the field.” They both went out into the field.

¹² Jonathan said to David, “By Yahweh, the God of Israel, when I have sounded out my father about this time tomorrow, or the third day, behold, if there is good toward David, won’t I then send to you and disclose it to you? ¹³ Yahweh do so to Jonathan and more also, should it please my father to do you evil, if I don’t disclose it to you and send you away, that you may go in peace. May Yahweh be with you as he has been with my father. ¹⁴ You shall not only show me the loving kindness of Yahweh while I still live, that I not die; ¹⁵ but you shall also not cut off your kindness from my house forever, no, not when Yahweh has cut off every one of the enemies of David from the surface of the earth.” ¹⁶ So Jonathan made a covenant with David’s house, saying, “Yahweh will require it at the hand of David’s enemies.” ¹⁷ Jonathan caused David to swear again, for the love that he had to him; for he loved him as he loved his own soul.

¹⁸ Then Jonathan said to him, “Tomorrow is the new moon, and you will be missed, because your seat will be empty. ¹⁹ When you have stayed three days, go down quickly and come to the place where you hid yourself when this started, and remain by the stone Ezel. ²⁰ I will shoot three arrows on its side, as though I shot at a mark. ²¹ Behold, I will send the boy, saying, ‘Go, find the arrows!’ If I tell the boy, ‘Behold, the arrows are on this side of you. Take them;’ then come, for there is peace to you and no danger, as Yahweh lives. ²² But if I say this to the boy, ‘Behold, the arrows are beyond you,’ then go your way, for Yahweh has sent you away. ²³ Concerning the matter which you and I have spoken of, behold, Yahweh is between you and me forever.”

²⁴ So David hid himself in the field. When the new moon had come, the king sat himself down to eat food. ²⁵ The king sat on his seat, as at other times, even on the seat by the wall; and Jonathan stood up, and Abner sat by Saul’s side, but David’s place was empty. ²⁶ Nevertheless Saul didn’t say anything that day, for he thought, “Something has happened to him. He is not clean. Surely he is not clean.”

²⁷ On the next day after the new moon, the second day, David’s place was empty. Saul said to Jonathan his son, “Why didn’t the son of Jesse come to eat, either yesterday, or today?” ²⁸ Jonathan answered Saul, “David earnestly asked permission of me to go to Bethlehem. ²⁹ He said, ‘Please let me go, for our family has a sacrifice in the city. My brother has commanded me to be there. Now, if I have found favor in your eyes, please let me go away and see my brothers.’ Therefore he has not come to the king’s table.”

³⁰ Then Saul’s anger burned against Jonathan, and he said to him, “You son of a perverse rebellious woman, don’t I know that you have chosen the son of Jesse to your own shame, and to the shame of your mother’s nakedness? ³¹ For as long as the son of Jesse lives on the earth, you will not be established, nor will your kingdom. Therefore now send and bring him to me, for he shall surely die!”

³² Jonathan answered Saul his father, and said to him, “Why should he be put to death? What has he done?” ³³ Saul cast his spear at him to strike him. By this Jonathan knew that his father was determined to put David to death. ³⁴ So Jonathan arose from the table in fierce anger, and ate no food the second day of the month; for he was grieved for David, because his father had treated him shamefully.

³⁵ In the morning, Jonathan went out into the field at the time appointed with David, and a little boy with him. ³⁶ He said to his boy, “Run, find now the arrows which I shoot.” As the boy ran, he shot an arrow beyond him. ³⁷ When the boy had come to the place of the arrow which Jonathan had shot, Jonathan cried after the boy, and said, “Isn’t the arrow beyond you?” ³⁸ Jonathan cried after the boy, “Go fast! Hurry! Don’t delay!” Jonathan’s boy gathered up the arrows, and came to his master. ³⁹ But the boy didn’t know anything. Only Jonathan and David knew the matter. ⁴⁰ Jonathan gave his weapons to his boy, and said to him, “Go, carry them to the city.”

⁴¹ As soon as the boy was gone, David arose out of the south, and fell on his face to the ground, and bowed himself three times. They kissed one another and wept with one another, and David wept the most. ⁴² Jonathan said to David, “Go in peace, because we have both sworn in Yahweh’s name, saying, ‘Yahweh is between me and you, and between my offspring and your offspring, forever.’ ” He arose and departed; and Jonathan went into the city.

၂၀

^၁ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် ရာ မ မြို့၊ နာ ယုတ် အ ရပ် မှ ထွက် ပြေး ၍ ယော န သန် ထံ သို့ ရောက် လာ ကာ “အ ကျွန်ုပ် မည် သို့ ပြု မိ ပါ သ နည်း။ မည် သည့် အ ပြစ် ကို ပြု မိ ပါ သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် အ သက် ကို လိုက် ရန် ရှာ ရ လေ အောင် သင့် ခ မည်း တော် ကို အ ကျွန်ုပ် မည် သည့် အ မှား ပြု မိ ပါ သ နည်း” ဟု မေး ၏။ ^၂ ယော န သန် က လည်း “ထို သို့ ဖြစ် မည် မ ဟုတ်။ သင် မ သေ ရ။ ငါ ခ မည်း တော် သည် အ မှု ကြီး ကြီး ငယ် ငယ် ငါ နှင့် မ တိုင် ပင် ဘဲ မ ပြု။ ငါ့ ခ မည်း တော် သည် ဤ အ မှု ကို ငါ့ အား မ ပြော ဘဲ အ ဘယ် ကြောင့် ဖုံး ကွယ် ထား မည် နည်း။ ဤ အ မှု မ ဖြစ် ရ” ဟု ပြန် ပြော လေ ၏။

^၃ ထို့ ပြင် ဒါ ဝိဒ် က “သင် နှင့် ကျွန်ုပ် အ လွန် ခင် မင် ကြ သည် ကို သင့် ခ မည်း တော် သိ သည် ဖြစ် ၍ ‘ဤ အ မှု ကို ယော န သန် မ သိ စေ ရ။ သို့ မ ဟုတ် လျှင် သူ စိတ် ထိ ခိုက် လိမ့် မည်’ ဟု ဆို ပါ ၏။ အ ကယ် စင် စစ် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ၊ သင် လည်း အ သက် ရှင် သည် နှင့် အ ညီ အ ကျွန်ုပ် နှင့် သေ ခြင်း သည် ခြေ တစ် လှမ်း သာ ကွာ တော့ သည်” ဟု ကျိန် ၍ ပြော ဆို လေ ၏။

^၄ ထို အ ခါ ယော န သန် က ဒါ ဝိဒ် အား “သင့် စိတ် အ လို ရှိ သည့် အ တိုင်း ငါ ပြု ပေး မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၅ ဒါ ဝိဒ် က ယော န သန် အား “မ နက် ဖြန် သည် လ ဆန်း နေ့ ဖြစ် ၏။ အ ကျွန်ုပ် သည် ရှင် ဘု ရင် နှင့် အ တူ စား သောက် ပွဲ တွင် ထိုင် စား ရ မည် ဖြစ် သော် လည်း သုံး ရက် မြောက် နေ့ နေ ဝင် ချိန် အ ထိ တော ထဲ ၌ သွား ပုန်း ခွင့် ပြု ပါ။ ^၆ အ ကျွန်ုပ် ပျက် ကွက် ကြောင်း သင့် ခ မည်း တော် သိ သွား ခဲ့ လျှင် ‘မျိုး နွယ် စု တစ် စု လုံး နှစ် စဉ် ပူ ဇော် ပွဲ ရှိ သည် ဖြစ် ၍ ဒါ ဝိဒ် က ဗက် လင် မြို့ သို့ ပြန် သွား ခွင့် ပြု ပါ မည့် အ ကြောင်း အ ကျွန်ုပ် ထံ တ စာ စာ ခွင့် တောင်း သ ဖြင့် အ ကျွန်ုပ် ခွင့် ပြု လိုက် ပါ သည်’ ဟု လျှောက် တင် ‌ပေး ပါ။ ^၇ မင်း ကြီး က ‘ကောင်း ပြီ’ ဟု ဆို လျှင် အ ရှင် ၏ အ စေ အ ပါး သည် အ သက် ချမ်း သာ ရာ ရ ပြီ။ ထို သို့ မ ဟုတ် ဘဲ အ မျက် ပြင်း စွာ ထွက် လျှင် အ ကျွန်ုပ် ကို မ ကောင်း ကြံ ပြီး ဖြစ် ကြောင်း သိ ပါ လော့။ ^၈ သို့ ဖြစ် ၍ အ ရှင် နှင့် အ ကျွန်ုပ် သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တွင် ပ ဋိ ညာဉ် ပြု ထား ကြ ပြီ ဖြစ် ၍ အ ရှင် ၏ အ စေ အ ပါး ကို သ နား ပါ လော့။ အ ကျွန်ုပ် အ ပြစ် ပြု မိ ခဲ့ လျှင် အ ရှင် ကိုယ် တိုင် အ ကျွန်ုပ် ကို သတ် ပါ။ အ ဘယ် ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် ကို အ ရှင့် ခ မည်း‌ တော် လက် သို့ အပ် မည် နည်း” ဟု ဆို ၏။

^၉ ထို အ ခါ ယော န သန် က “သင် ၌ ထို သို့ မ ဖြစ် ရ။ ငါ့ ခ မည်း တော် သည် သင့် အား မ ကောင်း ကြံ သည် ကို ငါ သိ ခဲ့ လျှင် သင့် ကို ငါ မ ပြော ဘဲ နေ မည် လော” ဟု ပြန် ပြော ၏။ ^၁၀ ဒါ ဝိဒ် က လည်း ယော န သန် အား “အ ကယ် ၍ သင့် ခ မည်း တော် က သင့် ကို ကြမ်း ကြမ်း တမ်း တမ်း စ ကား ပြန် ပြော လျှင် ကျွန်ုပ် ကို မည် သူ ပြော ပြ မည် နည်း” ဟု ဆို ၏။ ^၁၁ ယော န သန် က လည်း ဒါ ဝိဒ် အား “လာ ပါ။ ငါ တို့ တော ထဲ သို့ သွား ရ အောင်” ဟု ဆို ပြီး နှစ် ယောက် သား တော သို့ ထွက် သွား ကြ ၏။

^၁၂ ထို့ နောက် ယော န သန် က ဒါ ဝိဒ် အား “အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို တိုင် တည် ၍ မ နက် ဖြန်၊ သန် ဘက် ခါ ဤ အ ချိန် တွင် ငါ့ ခ မည်း တော် ကို ငါ စောင့် ကြည့် မည်။ သင် ဒါ ဝိဒ် အ ပေါ် ငါ့ ခ မည်း တော် ကောင်း မည် ဆို လျှင် ငါ သည် သင့် ထံ သို့ လူ လွှတ် ၍ ဆက် ဆက် ပြော ကြား ပေး မည်။ ^၁၃ ငါ့ ခ မည်း တော် က သင့် ကို မ ကောင်း ကြံ လျှင် လည်း သင် သည် ဘေး ကင်း စွာ ထွက် သွား နိုင် ရန် သင့် ကို ပြော ကြား ပေး မည်။ ထို သို့ ငါ မ ပြု လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ ယော န သန် ကို ထို ထက် မ က ပြု တော် မူ ပါ စေ သော။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ့ ခ မည်း တော် နှင့် အ တူ ရှိ တော် မူ သ ကဲ့ သို့ သင် နှင့် လည်း အ တူ ရှိ တော် မူ ပါ စေ သော။ ^၁၄ ငါ မ သေ ရ မည့် အ ကြောင်း ငါ အ သက် ရှင် လျက် နေ စဉ် တွင် ငါ့ အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ မေတ္တာ က ရု ဏာ တော် ကို မ ပြ ဘဲ မ နေ ပါ နှင့်။ ^၁၅ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဒါ ဝိဒ် ၏ ရန် သူ အ ပေါင်း တို့ ကို မြေ မျက် နှာ ပြင် မှ သုတ် သင် ပယ် ရှင်း တော် မူ သည့် အ ခါ ငါ ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ အား သင် ၏ မေတ္တာ က ရု ဏာ ကို မ ဖြတ် ဘဲ ဆက် ၍ ပြ သ ပေး ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၆ ထို့ နောက် ယော န သန် က “ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဒါ ဝိဒ် ၏ ရန် သူ ကို သုတ် သင် တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု ဆို ၍ ဒါ ဝိဒ် ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ နှင့် က တိ သစ္စာ ပြု လေ ၏။ ^၁၇ ယော န သန် သည် ဒါ ဝိဒ် ကို မိ မိ ကိုယ် နှင့် အ မျှ ချစ် သော ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် ကို ချစ် သော စိတ် ဖြင့် ထပ် မံ ကျိန် ဆို ၏။

^၁၈ ယော န သန် က ဒါ ဝိဒ် အား “မ နက် ဖြန် သည် လ ဆန်း နေ့ ဖြစ် ၏။ သင့် ထိုင် ခုံ လွတ် နေ လျှင် သင် မ ရှိ သည် မှာ သိ သာ လိမ့် မည်။ ^၁၉ သုံး ရက် မြောက် နေ့ တွင် အ ခင်း ဖြစ် သော နေ့ ၌ သင် ပုန်း နေ ခဲ့ သော နေ ရာ သို့ အ မြန် လာ ခဲ့ ပြီး ဧ ဇေ လ ကျောက် နား တွင် စောင့် နေ ပါ။ ^၂၀ ငါ သည် ပစ် မှတ် ကို ပစ် သ ကဲ့ သို့ ထို ကျောက် ဘေး နား သို့ မြား သုံး စင်း ပစ် လွှတ် မည်။ ^၂၁ လူ ငယ် တစ် ဦး အား ‘မြား တို့ ကို လိုက် ရှာ လော့’ ဟု စေ ခိုင်း မည်။ အ ကယ် ၍ ငါ က ထို လူ ငယ် အား ‘ကြည့် လော့။ မြား တို့ သည် သင့် ဘေး ၌ ရှိ ၏။ ကောက် ယူ လာ ခဲ့ လော့’ ဟု ဆို လျှင် သင် ထွက် လာ လော့။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ သင် ၌ အန္တ ရာယ် မ ရှိ။ ဘေး ကင်း လေ ပြီ။ ^၂၂ အ ကယ် ၍ ငါ က ထို လူ ငယ် အား ‘မြား တို့ သည် သင့် ကို လွန် သွား ပြီ’ ဟု ဆို လျှင် သင် ထွက် သွား ပါ။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင့် ကို ထွက် ပြေး စေ ပြီ။ ^၂၃ ယ ခု သင် နှင့် ငါ က တိ သစ္စာ ထား ခဲ့ သော အ ရာ များ နှင့် ပတ် သက် ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင် နှင့် ငါ ၏ ကြား မှာ သက် သေ အ စဉ် ဖြစ် ပါ စေ” ဟု ဆို ၏။

^၂၄ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် တော ၌ ပုန်း အောင်း နေ ၏။ လ ဆန်း ပွဲ နေ့ ရောက် သော အ ခါ ရှင် ဘု ရင် သည် စား တော် ခေါ် ရန် နေ ရာ ယူ လေ ၏။ ^၂၅ ရှင် ဘု ရင် သည် ယ ခင် က ကဲ့ သို့ ပင် သူ့ နေ ရာ ဖြစ် သော နံ ရံ နား တွင် နေ ရာ ယူ ၏။ ယော န သန် သည် ရပ် နေ ၍ အာ ဗ နာ သည် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ ဘေး ၌ ထိုင် ၏။ ဒါ ဝိဒ် ၏ နေ ရာ မူ ကား လွတ် နေ ၏။ ^၂၆ ထို နေ့ တွင် ရှော လု မင်း ကြီး က “ဒါ ဝိဒ် သည် တစ် စုံ တစ် ရာ ကြောင့် မ စင် ကြယ် ဖြစ် ၍ ဖြစ် မည်။ စင် စစ် သူ မ စင် ကြယ် ဖြစ် ၍ မ လာ ခြင်း ဖြစ် မည်” ဟု တွေး ၍ မည် သို့ မျှ မ ပြော ပေ။

^၂၇ နောက် တစ် ‌နေ့ လ ဆန်း ပွဲ ဒု တိ ယ မြောက် နေ့ တွင် လည်း ဒါ ဝိဒ် ၏ နေ ရာ သည် လွတ် နေ ပြန် ၏။ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး က သား တော် ယော န သန် အား “ယေ ရှဲ ၏ သား သည် မ နေ့ က ရော ယ နေ့ ပါ စား သောက် ပွဲ သို့ အ ဘယ် ကြောင့် မ လာ ဘဲ နေ သ နည်း” ဟု မေး ၏။ ^၂၈ ယော န သန် က “ဒါ ဝိဒ် သည် ဗက် လင် မြို့ သို့ ပြန် သွား ခွင့် ပြု ပါ မည့် အ ကြောင်း အ ကျွန်ုပ် ထံ တ စာ စာ ခွင့် တောင်း ပါ ၏။ ^၂၉ သူ က ‘ထို မြို့ ၌ အ ကျွန်ုပ် တို့ မျိုး နွယ် စု ၏ ယဇ် ပူ ဇော် ပွဲ ရှိ သည် ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် ၏ အစ် ကို လည်း အ ကျွန်ုပ် ကို မှာ လိုက် ပါ ပြီ။ ထို့ ကြောင့် အ ရှင် အ လို ရှိ လျှင် အ ကျွန်ုပ် ၏ အစ် ကို တို့ နှင့် ပြန် လည် တွေ့ ဆုံ ခွင့် ပြု ပါ’ ဟု ဆို ပါ ၏။ ထို့ ကြောင့် ယ ခု အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ စား သောက် ပွဲ သို့ သူ မ လာ နိုင် ပါ” ဟု ပြန် လျှောက် ၏။

^၃၀ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ယော န သန် အား အ မျက် ပြင်း စွာ ထွက် လျက် “ပုန် ကန် ဖောက် ပြား သော မိန်း မ ၏ သား၊ သင် အ ရှက် ရ အောင်၊ သင့် မိ ခင် အ ဝတ် အ ချည်း စည်း ဖြစ် ပြီး အ ရှက် ကွဲ အောင် သင် သည် ယေ ရှဲ ၏ သား ဘက် ၌ ရပ် တည် နေ သည် ကို ငါ မ သိ ဘဲ နေ မည် လော။ ^၃၁ ယေ ရှဲ ၏ သား သည် မြေ ကြီး ပေါ် တွင် အ သက် ရှင် သ မျှ ကာ လ ပတ် လုံး သင် နှင့် သင့် နိုင် ငံ တည် မြဲ မည် မ ဟုတ်။ ယ ခု ချက် ချင်း သူ့ ကို လူ လွှတ် ခေါ် စေ။ သူ သည် သေ သင့် သော သူ ဖြစ် ၏” ဟု ဆို ၏။

^၃၂ ယော န သန် က လည်း ခ မည်း တော် ရှော လု မင်း ကြီး အား “အ ဘယ် ကြောင့် သူ သေ ရ မည် နည်း။ မည် သည့် အ မှု ကို သူ ပြု မိ သ နည်း” ဟု မေး လျှောက် လျှင်၊ ^၃၃ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ယော န သန် ကို သတ် ရန် လှံ နှင့် ထိုး လိုက် ၏။ ယော န သန် လည်း သူ့ ခ မည်း တော် သည် ဒါ ဝိဒ် ကို သတ် ရန် စိတ် ပိုင်း ဖြတ် ထား ပြီး ဖြစ် ကြောင်း ရိပ် မိ လေ ၏။ ^၃၄ ထို့ ကြောင့် ယော န သန် သည် အ မျက် ပြင်း စွာ ထွက် ၍ စား ပွဲ မှ ထ လေ ၏။ မိ မိ ခ မည်း‌ တော် သည် ဒါ ဝိဒ် ကို နှိမ် သော ကြောင့် စိတ် ထိ ခိုက် သ ဖြင့် လ ဆန်း ပွဲ ဒု တိ ယ နေ့ တွင် အ စာ ကို မ စား ဘဲ နေ ၏။

^၃၅ နံ နက် ရောက် သော အ ခါ ယော န သန် သည် လူ ငယ် လေး တစ် ဦး နှင့် အ တူ ဒါ ဝိဒ် နှင့် ချိန်း ချက် ထား သော တော သို့ သွား ၍၊ ^၃၆ လူ ငယ် လေး အား “ယ ခု ပြေး ပြီး ငါ ပစ် လွှတ် သော မြား ကို ရှာ ပါ” ဟု ဆို ၏။ ထို လူ ငယ် လေး ပြေး သော အ ခါ သူ့ ကို ကျော် သွား အောင် ယော န သန် သည် မြား ကို ပစ် လွှတ် လိုက် ၏။ ^၃၇ ယော န သန် ပစ် လိုက် သော မြား ကျ သည့် နေ ရာ သို့ လူ ငယ် လေး ရောက် သွား သော အ ခါ “မြား က သင့် ရှေ့ ကို ကျော် သွား ပြီ မ ဟုတ် လော” ဟု ယော န သန် သည် လူ ငယ် လေး နောက် မှ အော် ပြော ၏။ ^၃၈ ထို့ ပြင် ယော န သန် က “အ လျင် အ မြန် ပြေး ပါ တော့။ ရပ် မ နေ ဘဲ အ မြန် သာ ပြေး ပါ တော့” ဟု လူ ငယ် လေး နောက် မှ အော် ဟစ် ၏။ လူ ငယ် လေး သည် လည်း ယော န သန် ပစ် လိုက် သော မြား ကို ကောက် ပြီး သ ခင့် ထံ ပြန် လာ ၏။ ^၃၉ လူ ငယ် လေး သည် ဤ ကိစ္စ ကို ဘာ မျှ နား မ လည်။ ယော န သန် နှင့် ဒါ ဝိဒ် သာ သိ သော ကိစ္စ ဖြစ် ၏။ ^၄၀ ယော န သန် သည် သူ နှင့် အ တူ ပါ လာ သော လူ ငယ် လေး အား သူ့ လက် နက် များ ကို ပေး ၍ “မြို့ ထဲ သို့ ပြန် ယူ သွား ပါ တော့” ဟု ဆို ၏။

^၄၁ ထို သူ ငယ် ထွက် သွား သော အ ခါ ဒါ ဝိဒ် သည် တောင် ဘက် ပုန်း အောင်း ရာ မှ ထွက် လာ ပြီး မြေ ပေါ် မှာ ပျပ် ဝပ် လျက် သုံး ကြိမ် ဦး ချ လေ ၏။ ပြီး လျှင် တစ် ဦး ကို တစ် ဦး ဖက် နမ်း လျက် ငို ကြွေး ကြ ၏။ ဒါ ဝိဒ် သည် ယော န သန် ထက် ပို ၍ ငို ကြွေး လေ ၏။ ^၄၂ ထို့ နောက် ယော န သန် က ဒါ ဝိဒ် အား “အေး အေး ဆေး ဆေး သွား ပါ တော့။ ‘ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ နှင့် သင့် ကြား၊ ငါ့ သား စဉ် မြေး ဆက် နှင့် သင့် သား စဉ် မြေး ဆက် တို့ ကြား တွင် သက် သေ အ စဉ် ဖြစ် ပါ စေ’ ဟူ ၍ ထို ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ နာ မ တော် ၌ ငါ တို့ နှစ် ယောက် ကျိန် ဆို ထား ပြီ” ဟု ဆို ၏။ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် ထွက် သွား ၍ ယော န သန် လည်း မြို့ ထဲ သို့ ပြန် သွား လေ ၏။

20

¹ David fled from Naioth in Ramah, and came and said to Jonathan, “What have I done? What is my iniquity? What is my sin before your father, that he seeks my life?” ² He said to him, “Far from it; you will not die. Behold, my father does nothing either great or small, but that he discloses it to me. Why would my father hide this thing from me? It is not so.”

³ David swore moreover, and said, “Your father knows well that I have found favor in your eyes; and he says, ‘Don’t let Jonathan know this, lest he be grieved;’ but truly as Yahweh lives, and as your soul lives, there is but a step between me and death.”

⁴ Then Jonathan said to David, “Whatever your soul desires, I will even do it for you.” ⁵ David said to Jonathan, “Behold, tomorrow is the new moon, and I should not fail to dine with the king; but let me go, that I may hide myself in the field to the third day at evening. ⁶ If your father misses me at all, then say, ‘David earnestly asked leave of me that he might run to Bethlehem, his city; for it is the yearly sacrifice there for all the family.’ ⁷ If he says, ‘It is well,’ your servant shall have peace; but if he is angry, then know that evil is determined by him. ⁸ Therefore deal kindly with your servant, for you have brought your servant into a covenant of Yahweh with you; but if there is iniquity in me, kill me yourself, for why should you bring me to your father?”

⁹ Jonathan said, “Far be it from you; for if I should at all know that evil were determined by my father to come on you, then wouldn’t I tell you that?” ¹⁰ Then David said to Jonathan, “Who will tell me if your father answers you roughly?” ¹¹ Jonathan said to David, “Come! Let’s go out into the field.” They both went out into the field.

¹² Jonathan said to David, “By Yahweh, the God of Israel, when I have sounded out my father about this time tomorrow, or the third day, behold, if there is good toward David, won’t I then send to you and disclose it to you? ¹³ Yahweh do so to Jonathan and more also, should it please my father to do you evil, if I don’t disclose it to you and send you away, that you may go in peace. May Yahweh be with you as he has been with my father. ¹⁴ You shall not only show me the loving kindness of Yahweh while I still live, that I not die; ¹⁵ but you shall also not cut off your kindness from my house forever, no, not when Yahweh has cut off every one of the enemies of David from the surface of the earth.” ¹⁶ So Jonathan made a covenant with David’s house, saying, “Yahweh will require it at the hand of David’s enemies.” ¹⁷ Jonathan caused David to swear again, for the love that he had to him; for he loved him as he loved his own soul.

¹⁸ Then Jonathan said to him, “Tomorrow is the new moon, and you will be missed, because your seat will be empty. ¹⁹ When you have stayed three days, go down quickly and come to the place where you hid yourself when this started, and remain by the stone Ezel. ²⁰ I will shoot three arrows on its side, as though I shot at a mark. ²¹ Behold, I will send the boy, saying, ‘Go, find the arrows!’ If I tell the boy, ‘Behold, the arrows are on this side of you. Take them;’ then come, for there is peace to you and no danger, as Yahweh lives. ²² But if I say this to the boy, ‘Behold, the arrows are beyond you,’ then go your way, for Yahweh has sent you away. ²³ Concerning the matter which you and I have spoken of, behold, Yahweh is between you and me forever.”

²⁴ So David hid himself in the field. When the new moon had come, the king sat himself down to eat food. ²⁵ The king sat on his seat, as at other times, even on the seat by the wall; and Jonathan stood up, and Abner sat by Saul’s side, but David’s place was empty. ²⁶ Nevertheless Saul didn’t say anything that day, for he thought, “Something has happened to him. He is not clean. Surely he is not clean.”

²⁷ On the next day after the new moon, the second day, David’s place was empty. Saul said to Jonathan his son, “Why didn’t the son of Jesse come to eat, either yesterday, or today?” ²⁸ Jonathan answered Saul, “David earnestly asked permission of me to go to Bethlehem. ²⁹ He said, ‘Please let me go, for our family has a sacrifice in the city. My brother has commanded me to be there. Now, if I have found favor in your eyes, please let me go away and see my brothers.’ Therefore he has not come to the king’s table.”

³⁰ Then Saul’s anger burned against Jonathan, and he said to him, “You son of a perverse rebellious woman, don’t I know that you have chosen the son of Jesse to your own shame, and to the shame of your mother’s nakedness? ³¹ For as long as the son of Jesse lives on the earth, you will not be established, nor will your kingdom. Therefore now send and bring him to me, for he shall surely die!”

³² Jonathan answered Saul his father, and said to him, “Why should he be put to death? What has he done?” ³³ Saul cast his spear at him to strike him. By this Jonathan knew that his father was determined to put David to death. ³⁴ So Jonathan arose from the table in fierce anger, and ate no food the second day of the month; for he was grieved for David, because his father had treated him shamefully.

³⁵ In the morning, Jonathan went out into the field at the time appointed with David, and a little boy with him. ³⁶ He said to his boy, “Run, find now the arrows which I shoot.” As the boy ran, he shot an arrow beyond him. ³⁷ When the boy had come to the place of the arrow which Jonathan had shot, Jonathan cried after the boy, and said, “Isn’t the arrow beyond you?” ³⁸ Jonathan cried after the boy, “Go fast! Hurry! Don’t delay!” Jonathan’s boy gathered up the arrows, and came to his master. ³⁹ But the boy didn’t know anything. Only Jonathan and David knew the matter. ⁴⁰ Jonathan gave his weapons to his boy, and said to him, “Go, carry them to the city.”

⁴¹ As soon as the boy was gone, David arose out of the south, and fell on his face to the ground, and bowed himself three times. They kissed one another and wept with one another, and David wept the most. ⁴² Jonathan said to David, “Go in peace, because we have both sworn in Yahweh’s name, saying, ‘Yahweh is between me and you, and between my offspring and your offspring, forever.’ ” He arose and departed; and Jonathan went into the city.