၁၈

^၁ ဒါ ဝိဒ် သည် ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် စ ကား ပြော ဆို ပြီး နောက် တွင် ယော န သန် ၏ စိတ် သည် ဒါ ဝိဒ် ၏ စိတ် နှင့် ငြိ တွယ် သွား ပြီး ယော န သန် သည် ကိုယ် နှင့် အ မျှ ဒါ ဝိဒ် ကို ချစ် လေ ၏။

^၂ ထို နေ့ မှ စ ၍ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် အား ဖ ခင် အိမ် သို့ ပြန် သွား ခွင့် မ ပေး တော့ ဘဲ ခေါ် ထား လေ ၏။ ^၃ ယော န သန် သည် ဒါ ဝိဒ် ကို ကိုယ် နှင့် အ မျှ ချစ် သော ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် နှင့် က တိ သစ္စာ ပြု လေ ၏။ ^၄ ထို့ နောက် ယော န သန် သည် မိ မိ ဝတ် ထား သော ဝတ် လုံ ကို ချွတ် ပြီး ဒါ ဝိဒ် အား ပေး ၏။ စစ် ဝတ် တန် ဆာ များ၊ ဓား၊ လေး နှင့် ခါး ပန်း တို့ ကို လည်း ပေး ၏။

^၅ ဒါ ဝိဒ် သည် ရှော လု မင်း ကြီး စေ ခိုင်း သ မျှ တို့ ၌ အောင် မြင် စွာ လုပ် ဆောင် နိုင် ၏။ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် အား စစ် သူ ရဲ အုပ် အ ရာ ၌ ခန့် ထား ရာ စစ် သည် အ ပေါင်း တို့ သာ မ က ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ လည်း သူ့ ကို နှစ် သက် သ ဘော ကျ ကြ ၏။

^၆ ဒါ ဝိဒ် အ ပါ အ ဝင် စစ် သည် တို့ သည် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး ကို နှိမ် နင်း ရာ မှ ပြန် လာ ‌သော အ ချိန် တွင် အစ္စ ရေး မြို့ အ သီး သီး တို့ မှ အ မျိုး သ မီး တို့ သည် ရှော လု မင်း ကြီး ကို ကြို ဆို ရန် ဝမ်း မြောက် စွာ ဖြင့် ပတ် သာ၊ စောင်း တို့ ကို တီး မှုတ် ၍ သီ ဆို က ခုန် လျက် ထွက် လာ ကြ ၏။ ^၇ ထို အ မျိုး သ မီး တို့ သည် က ခုန် လျက် “ရှော လု မင်း ကြီး အ ထောင် ထောင်၊ ဒါ ဝိဒ် အ သောင်း သောင်း သတ် လေ ပြီ” ဟု သီ ဆို ကြ ၏။

^၈ ထို သို့ သီ ဆို သည် ကို ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဘ ဝင် မ ကျ ဘဲ အ လွန် အ မျက် ထွက် လျက် “သူ တို့ က ရှော လု မင်း ကြီး အ ထောင် ထောင်၊ ဒါ ဝိဒ် အ သောင်း သောင်း ဟု ဆို ကြ လေ ပြီ။ ထို့ ထက် ပို လာ လျှင် သူ့ အား နိုင် ငံ တော် ပေး ရန် သာ ရှိ တော့ သည်” ဟု ဆို ၏။ ^၉ ထို နေ့ မှ စ ၍ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် ကို မ နာ လို စိတ် ဝင် ၍ စောင့် ကြည့် နေ လေ ၏။

^၁၀ နောက် တစ် နေ့ တွင် ဘု ရား သ ခင် ထံ တော် မှ ဝိ ညာဉ် ဆိုး သည် ရှော လု မင်း ကြီး ကို ဝင် ပူး သ ဖြင့် သူ သည် နန်း တော် အ လယ် တွင် အော် ဟစ် ရေ ရွတ် နေ ၍ ဒါ ဝိဒ် သည် ယ ခင် နေ့ များ ကဲ့ သို့ ပင် စောင်း တီး ပေး ၏။ ရှော လု မင်း ကြီး သည် လှံ ကို လည်း ကိုင် ထား ၏။ ^၁၁ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး က “ဒါ ဝိဒ် ကို နံ ရံ ထုတ် ချင်း ပေါက် အောင် ငါ ထိုး သတ် မည်” ဟု ဆို လျက် လှံ ကို ပစ် လွှတ် လိုက် ၏။ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် သည် နှစ် ကြိမ် တိုင် တိုင် ရှောင် တိမ်း လိုက် နိုင် ၏။

^၁၂ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ရှော လု မင်း ကြီး ကို စွန့် ပယ် ၍ ဒါ ဝိဒ် နှင့် အ တူ ရှိ နေ သော ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် ကို ကြောက် ၏။ ^၁၃ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် ကို လူ တစ် ထောင် အုပ် အ ဖြစ် ခန့် အပ် ပြီး အ ထံ တော် မှ ရွှေ့ ပြောင်း ပစ် ၏။ ဒါ ဝိဒ် သည် လည်း စစ် သည် တို့ ကို ဦး ဆောင် ရ ၏။

^၁၄ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဒါ ဝိဒ် နှင့် အ တူ ပါ ရှိ ‌တော် မူ သ ဖြင့် သူ လုပ် ဆောင် လေ ရာ ရာ တို့ ၌ အောင် မြင် မှု ရ ရှိ လေ ၏။ ^၁၅ ထို သို့ အ ရာ ရာ ၌ အောင် မြင် မှု ရ ရှိ နေ သည် ကို ရှော လု မင်း ကြီး သိ မြင် လျှင် ဒါ ဝိဒ် ကို ပို ၍ ကြောက် လေ ၏။ ^၁၆ သို့ သော် အစ္စ ရေး လူ မျိုး နှင့် ယု ဒ လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သည် စစ် ချီ ရာ တွင် သူ တို့ ကို ဦး ဆောင် ပေး သော ဒါ ဝိဒ် ကို ချစ် ကြ ၏။

^၁၇ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး က ဒါ ဝိဒ် အား “ကြည့် လော့။ ငါ့ သ မီး အ ကြီး မေ ရပ် ကို သင် နှင့် ပေး စား မည်။ ငါ ၏ စစ် သူ ရဲ အ ဖြစ် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ တိုက် ပွဲ ဝင် ပါ လော့” ဟု ဆို ၏။ အ ကယ် စင် စစ် ရှော လု မင်း ကြီး က “ငါ့ လက် ချက် နှင့် သူ မ သေ။ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ လက် ချက် ဖြင့် သေ ပါ စေ” ဟု ကြံ စည် ခြင်း ဖြစ် ၏။ ^၁၈ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် က ရှော လု မင်း ကြီး အား “အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ တွင် အ ကျွန်ုပ် အ ပါ အ ဝင် အ ကျွန်ုပ် ၏ မိ သား စု နှင့် အ ကျွန်ုပ် ၏ ဖ ခင် မျိုး နွယ် စု ကား မည် သူ များ ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ သ မက် တော် ဖြစ် ရ ပါ မည် နည်း” ဟု ပြန် လျှောက် ၏။

^၁၉ သို့ သော် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သ မီး မေ ရပ် ကို ဒါ ဝိဒ် နှင့် ပေး စား မည့် အ ချိန် ရောက် သော အ ခါ တွင် မူ သူ့ အား မေ ဟော လ သိ မြို့ သား အ ဒြေ လ နှင့် ပေး စား နှင့် လေ ပြီ။

^၂၀ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သ မီး မိ ခါ လ သည် ဒါ ဝိဒ် ကို ချစ် နှစ် သက် နေ ကြောင်း လျှောက် တင် ကြ သော အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး စိတ် ကြိုက် တွေ့ သွား ၏။ ^၂၁ ရှော လု မင်း ကြီး က “ငါ့ သ မီး ကို သူ နှင့် ပေး စား မည်။ သူ သည် ဒါ ဝိဒ် အ ဖို့ ထောင် ချောက် ကဲ့ သို့ ဖြစ် ၍ ဒါ ဝိဒ် သည် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ လက် သို့ ရောက် ရ လိမ့် မည်” ဟု အ ကောက် ကြံ ၏။ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး က ဒါ ဝိဒ် အား “ယ ခု မှာ သင် သည် ငါ့ သ မက် ဖြစ် ရ တော့ မည်” ဟု ဒု တိ ယ အ ကြိမ် ပြော ပြန် ၏။

^၂၂ “’ရှင် ဘု ရင် သည် သင့် ကို နှစ် သက် ၏။ မင်း မှု ထမ်း တို့ လည်း သင့် ကို သ ဘော ကျ ၏။ ထို့ ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် ၏ သ မက် အ ဖြစ် လက် ခံ ပါ’ ဟူ ၍ ဒါ ဝိဒ် အား တိတ် တ ဆိတ် ပြော ကြ လော့” ဟု ရှော လု မင်း ကြီး က သူ ၏ အ မှု ထမ်း တို့ အား မိန့် ဆို ၏။ ^၂၃ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က လည်း ထို စ ကား များ ကို ဒါ ဝိဒ် အား ပြော ကြား ကြ ၏။ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် က သူ တို့ အား “ဂုဏ် မ ရှိ‌ သော ဆင်း ရဲ သား အ ကျွန်ုပ် ကား ရှင် ဘု ရင် ၏ သ မက် ဖြစ် ရန် ဤ မျှ လောက် လွယ် ကူ မည် ဟု သင် တို့ ထင် သ လော” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၂၄ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က လည်း ဒါ ဝိဒ် ဆို ခဲ့ သည့် စ ကား အ တိုင်း ပြန် လျှောက် ကြ ၏။ ^၂၅ ရှော လု မင်း ကြီး က လည်း “သင် တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် အား ‘ရှင် ဘု ရင် ၏ ရန် သူ ဖြစ် သော ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို လက် တုံ့ ပြန် ရန် သူ တို့ ၏ ထိပ် ဖုံး အ ရေ ပြား တစ် ရာ မှ တစ် ပါး မည် သည့် မင်္ဂ လာ ကြေး ကို မျှ ရှင် ဘု ရင် အ လို မ ရှိ ပါ’ ဟူ ၍ ပြော ကြား လော့” ဟု ဆို ၏။ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ ကြံ မှာ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ လက် ချက် ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် ကျ ဆုံး စေ ရန် ဖြစ် ၏။

^၂၆ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် အား ထို စ ကား တို့ ကို ပြန် ပြော ပြ လျှင် ဒါ ဝိဒ် သည် ဘု ရင့် သ မက် တော် ဖြစ် ရ မည့် အ ရေး ကို နှစ် သက် သ ဘော ကျ မိ ၏။ ထို့ ကြောင့် သတ် မှတ် ချိန် မ ရောက် မီ၊ ^၂၇ ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ့ လူ တို့ သည် ထ သွား ၍ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး အ ယောက် နှစ် ရာ ကို သတ် လေ ၏။ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် ထို သူ တို့ ၏ ထိပ် ဖုံး အ ရေ ပြား ကို ယူ လာ ၍ ဘု ရင့် သ မက် တော် ဖြစ် ရ ဖို့ ရှင် ဘု ရင် အား အ တိ အ ကျ ဆက် သ လေ ၏။ ထို ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး သည် မိ မိ သ မီး မိ ခါ လ ကို ဒါ ဝိဒ် နှင့် ပေး စား လေ ၏။

^၂၈ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် နှင့် အ တူ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှိ ‌တော် မူ သည် ကို လည်း ကောင်း၊ မိ မိ သ မီး မိ ခါ လ သည် ဒါ ဝိဒ် အား ချစ် မြတ် နိုး သည် ကို လည်း ကောင်း သိ မြင် ၏။ ^၂၉ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် ကို ပို ၍ ပင် ကြောက် ရွံ့ ကာ ဒါ ဝိဒ် ကို ရန် သူ အ ဖြစ် အ စဉ် အ မြဲ မှတ် လေ ၏။

^၃၀ ဖိ လိတ္တိ တပ် မှူး တို့ ချီ တက် တိုက် ခိုက် လေ တိုင်း ဒါ ဝိဒ် သည် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း အ ပေါင်း တို့ ထက် အောင် နိုင် သ ဖြင့် နာ မည် ကျော် ကြား လေ ၏။

18

¹ When he had finished speaking to Saul, the soul of Jonathan was knit with the soul of David, and Jonathan loved him as his own soul.

² Saul took him that day, and wouldn’t let him go home to his father’s house any more. ³ Then Jonathan and David made a covenant, because he loved him as his own soul. ⁴ Jonathan stripped himself of the robe that was on him and gave it to David with his clothing, even including his sword, his bow, and his sash.

⁵ David went out wherever Saul sent him, and behaved himself wisely; and Saul set him over the men of war. It was good in the sight of all the people, and also in the sight of Saul’s servants.

⁶ As they came, when David returned from the slaughter of the Philistine, the women came out of all the cities of Israel, singing and dancing, to meet King Saul with tambourines, with joy, and with instruments of music. ⁷ The women sang to one another as they played, and said, “Saul has slain his thousands, and David his ten thousands.”

⁸ Saul was very angry, and this saying displeased him. He said, “They have credited David with ten thousands, and they have only credited me with thousands. What can he have more but the kingdom?” ⁹ Saul watched David from that day and forward.

¹⁰ On the next day, an evil spirit from God came mightily on Saul, and he prophesied in the middle of the house. David played with his hand, as he did day by day. Saul had his spear in his hand; ¹¹ and Saul threw the spear, for he said, “I will pin David to the wall!” David escaped from his presence twice.

¹² Saul was afraid of David, because Yahweh was with him, and had departed from Saul. ¹³ Therefore Saul removed him from his presence, and made him his captain over a thousand; and he went out and came in before the people.

¹⁴ David behaved himself wisely in all his ways; and Yahweh was with him. ¹⁵ When Saul saw that he behaved himself very wisely, he stood in awe of him. ¹⁶ But all Israel and Judah loved David; for he went out and came in before them.

¹⁷ Saul said to David, “Behold, my elder daughter Merab. I will give her to you as wife. Only be valiant for me, and fight Yahweh’s battles.” For Saul said, “Don’t let my hand be on him, but let the hand of the Philistines be on him.” ¹⁸ David said to Saul, “Who am I, and what is my life, or my father’s family in Israel, that I should be son-in-law to the king?”

¹⁹ But at the time when Merab, Saul’s daughter, should have been given to David, she was given to Adriel the Meholathite as wife.

²⁰ Michal, Saul’s daughter, loved David; and they told Saul, and the thing pleased him. ²¹ Saul said, I will give her to him, that she may be a snare to him and that the hand of the Philistines may be against him. Therefore Saul said to David a second time, “You shall today be my son-in-law.”

²² Saul commanded his servants, “Talk with David secretly, and say, ‘Behold, the king has delight in you, and all his servants love you. Now therefore be the king’s son-in-law.’ ” ²³ Saul’s servants spoke those words in the ears of David. David said, “Does it seem to you a light thing to be the king’s son-in-law, since I am a poor man and little known?”

²⁴ The servants of Saul told him, saying, “David spoke like this.” ²⁵ Saul said, “Tell David, ‘The king desires no dowry except one hundred foreskins of the Philistines, to be avenged of the king’s enemies.’ ” Now Saul thought he would make David fall by the hand of the Philistines.

²⁶ When his servants told David these words, it pleased David well to be the king’s son-in-law. Before the deadline, ²⁷ David arose and went, he and his men, and killed two hundred men of the Philistines. Then David brought their foreskins, and they gave them in full number to the king, that he might be the king’s son-in-law. Then Saul gave him Michal his daughter as wife.

²⁸ Saul saw and knew that Yahweh was with David; and Michal, Saul’s daughter, loved him. ²⁹ Saul was even more afraid of David; and Saul was David’s enemy continually.

³⁰ Then the princes of the Philistines went out; and as often as they went out, David behaved himself more wisely than all the servants of Saul, so that his name was highly esteemed.

၁၈

^၁ ဒါ ဝိဒ် သည် ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် စ ကား ပြော ဆို ပြီး နောက် တွင် ယော န သန် ၏ စိတ် သည် ဒါ ဝိဒ် ၏ စိတ် နှင့် ငြိ တွယ် သွား ပြီး ယော န သန် သည် ကိုယ် နှင့် အ မျှ ဒါ ဝိဒ် ကို ချစ် လေ ၏။

^၂ ထို နေ့ မှ စ ၍ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် အား ဖ ခင် အိမ် သို့ ပြန် သွား ခွင့် မ ပေး တော့ ဘဲ ခေါ် ထား လေ ၏။ ^၃ ယော န သန် သည် ဒါ ဝိဒ် ကို ကိုယ် နှင့် အ မျှ ချစ် သော ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် နှင့် က တိ သစ္စာ ပြု လေ ၏။ ^၄ ထို့ နောက် ယော န သန် သည် မိ မိ ဝတ် ထား သော ဝတ် လုံ ကို ချွတ် ပြီး ဒါ ဝိဒ် အား ပေး ၏။ စစ် ဝတ် တန် ဆာ များ၊ ဓား၊ လေး နှင့် ခါး ပန်း တို့ ကို လည်း ပေး ၏။

^၅ ဒါ ဝိဒ် သည် ရှော လု မင်း ကြီး စေ ခိုင်း သ မျှ တို့ ၌ အောင် မြင် စွာ လုပ် ဆောင် နိုင် ၏။ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် အား စစ် သူ ရဲ အုပ် အ ရာ ၌ ခန့် ထား ရာ စစ် သည် အ ပေါင်း တို့ သာ မ က ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ လည်း သူ့ ကို နှစ် သက် သ ဘော ကျ ကြ ၏။

^၆ ဒါ ဝိဒ် အ ပါ အ ဝင် စစ် သည် တို့ သည် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး ကို နှိမ် နင်း ရာ မှ ပြန် လာ ‌သော အ ချိန် တွင် အစ္စ ရေး မြို့ အ သီး သီး တို့ မှ အ မျိုး သ မီး တို့ သည် ရှော လု မင်း ကြီး ကို ကြို ဆို ရန် ဝမ်း မြောက် စွာ ဖြင့် ပတ် သာ၊ စောင်း တို့ ကို တီး မှုတ် ၍ သီ ဆို က ခုန် လျက် ထွက် လာ ကြ ၏။ ^၇ ထို အ မျိုး သ မီး တို့ သည် က ခုန် လျက် “ရှော လု မင်း ကြီး အ ထောင် ထောင်၊ ဒါ ဝိဒ် အ သောင်း သောင်း သတ် လေ ပြီ” ဟု သီ ဆို ကြ ၏။

^၈ ထို သို့ သီ ဆို သည် ကို ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဘ ဝင် မ ကျ ဘဲ အ လွန် အ မျက် ထွက် လျက် “သူ တို့ က ရှော လု မင်း ကြီး အ ထောင် ထောင်၊ ဒါ ဝိဒ် အ သောင်း သောင်း ဟု ဆို ကြ လေ ပြီ။ ထို့ ထက် ပို လာ လျှင် သူ့ အား နိုင် ငံ တော် ပေး ရန် သာ ရှိ တော့ သည်” ဟု ဆို ၏။ ^၉ ထို နေ့ မှ စ ၍ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် ကို မ နာ လို စိတ် ဝင် ၍ စောင့် ကြည့် နေ လေ ၏။

^၁၀ နောက် တစ် နေ့ တွင် ဘု ရား သ ခင် ထံ တော် မှ ဝိ ညာဉ် ဆိုး သည် ရှော လု မင်း ကြီး ကို ဝင် ပူး သ ဖြင့် သူ သည် နန်း တော် အ လယ် တွင် အော် ဟစ် ရေ ရွတ် နေ ၍ ဒါ ဝိဒ် သည် ယ ခင် နေ့ များ ကဲ့ သို့ ပင် စောင်း တီး ပေး ၏။ ရှော လု မင်း ကြီး သည် လှံ ကို လည်း ကိုင် ထား ၏။ ^၁၁ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး က “ဒါ ဝိဒ် ကို နံ ရံ ထုတ် ချင်း ပေါက် အောင် ငါ ထိုး သတ် မည်” ဟု ဆို လျက် လှံ ကို ပစ် လွှတ် လိုက် ၏။ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် သည် နှစ် ကြိမ် တိုင် တိုင် ရှောင် တိမ်း လိုက် နိုင် ၏။

^၁၂ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ရှော လု မင်း ကြီး ကို စွန့် ပယ် ၍ ဒါ ဝိဒ် နှင့် အ တူ ရှိ နေ သော ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် ကို ကြောက် ၏။ ^၁၃ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် ကို လူ တစ် ထောင် အုပ် အ ဖြစ် ခန့် အပ် ပြီး အ ထံ တော် မှ ရွှေ့ ပြောင်း ပစ် ၏။ ဒါ ဝိဒ် သည် လည်း စစ် သည် တို့ ကို ဦး ဆောင် ရ ၏။

^၁၄ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဒါ ဝိဒ် နှင့် အ တူ ပါ ရှိ ‌တော် မူ သ ဖြင့် သူ လုပ် ဆောင် လေ ရာ ရာ တို့ ၌ အောင် မြင် မှု ရ ရှိ လေ ၏။ ^၁၅ ထို သို့ အ ရာ ရာ ၌ အောင် မြင် မှု ရ ရှိ နေ သည် ကို ရှော လု မင်း ကြီး သိ မြင် လျှင် ဒါ ဝိဒ် ကို ပို ၍ ကြောက် လေ ၏။ ^၁၆ သို့ သော် အစ္စ ရေး လူ မျိုး နှင့် ယု ဒ လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သည် စစ် ချီ ရာ တွင် သူ တို့ ကို ဦး ဆောင် ပေး သော ဒါ ဝိဒ် ကို ချစ် ကြ ၏။

^၁၇ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး က ဒါ ဝိဒ် အား “ကြည့် လော့။ ငါ့ သ မီး အ ကြီး မေ ရပ် ကို သင် နှင့် ပေး စား မည်။ ငါ ၏ စစ် သူ ရဲ အ ဖြစ် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ တိုက် ပွဲ ဝင် ပါ လော့” ဟု ဆို ၏။ အ ကယ် စင် စစ် ရှော လု မင်း ကြီး က “ငါ့ လက် ချက် နှင့် သူ မ သေ။ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ လက် ချက် ဖြင့် သေ ပါ စေ” ဟု ကြံ စည် ခြင်း ဖြစ် ၏။ ^၁၈ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် က ရှော လု မင်း ကြီး အား “အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ တွင် အ ကျွန်ုပ် အ ပါ အ ဝင် အ ကျွန်ုပ် ၏ မိ သား စု နှင့် အ ကျွန်ုပ် ၏ ဖ ခင် မျိုး နွယ် စု ကား မည် သူ များ ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ သ မက် တော် ဖြစ် ရ ပါ မည် နည်း” ဟု ပြန် လျှောက် ၏။

^၁၉ သို့ သော် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သ မီး မေ ရပ် ကို ဒါ ဝိဒ် နှင့် ပေး စား မည့် အ ချိန် ရောက် သော အ ခါ တွင် မူ သူ့ အား မေ ဟော လ သိ မြို့ သား အ ဒြေ လ နှင့် ပေး စား နှင့် လေ ပြီ။

^၂၀ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သ မီး မိ ခါ လ သည် ဒါ ဝိဒ် ကို ချစ် နှစ် သက် နေ ကြောင်း လျှောက် တင် ကြ သော အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး စိတ် ကြိုက် တွေ့ သွား ၏။ ^၂၁ ရှော လု မင်း ကြီး က “ငါ့ သ မီး ကို သူ နှင့် ပေး စား မည်။ သူ သည် ဒါ ဝိဒ် အ ဖို့ ထောင် ချောက် ကဲ့ သို့ ဖြစ် ၍ ဒါ ဝိဒ် သည် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ လက် သို့ ရောက် ရ လိမ့် မည်” ဟု အ ကောက် ကြံ ၏။ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး က ဒါ ဝိဒ် အား “ယ ခု မှာ သင် သည် ငါ့ သ မက် ဖြစ် ရ တော့ မည်” ဟု ဒု တိ ယ အ ကြိမ် ပြော ပြန် ၏။

^၂၂ “’ရှင် ဘု ရင် သည် သင့် ကို နှစ် သက် ၏။ မင်း မှု ထမ်း တို့ လည်း သင့် ကို သ ဘော ကျ ၏။ ထို့ ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် ၏ သ မက် အ ဖြစ် လက် ခံ ပါ’ ဟူ ၍ ဒါ ဝိဒ် အား တိတ် တ ဆိတ် ပြော ကြ လော့” ဟု ရှော လု မင်း ကြီး က သူ ၏ အ မှု ထမ်း တို့ အား မိန့် ဆို ၏။ ^၂၃ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က လည်း ထို စ ကား များ ကို ဒါ ဝိဒ် အား ပြော ကြား ကြ ၏။ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် က သူ တို့ အား “ဂုဏ် မ ရှိ‌ သော ဆင်း ရဲ သား အ ကျွန်ုပ် ကား ရှင် ဘု ရင် ၏ သ မက် ဖြစ် ရန် ဤ မျှ လောက် လွယ် ကူ မည် ဟု သင် တို့ ထင် သ လော” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၂၄ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က လည်း ဒါ ဝိဒ် ဆို ခဲ့ သည့် စ ကား အ တိုင်း ပြန် လျှောက် ကြ ၏။ ^၂၅ ရှော လု မင်း ကြီး က လည်း “သင် တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် အား ‘ရှင် ဘု ရင် ၏ ရန် သူ ဖြစ် သော ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို လက် တုံ့ ပြန် ရန် သူ တို့ ၏ ထိပ် ဖုံး အ ရေ ပြား တစ် ရာ မှ တစ် ပါး မည် သည့် မင်္ဂ လာ ကြေး ကို မျှ ရှင် ဘု ရင် အ လို မ ရှိ ပါ’ ဟူ ၍ ပြော ကြား လော့” ဟု ဆို ၏။ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ ကြံ မှာ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ လက် ချက် ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် ကျ ဆုံး စေ ရန် ဖြစ် ၏။

^၂၆ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် အား ထို စ ကား တို့ ကို ပြန် ပြော ပြ လျှင် ဒါ ဝိဒ် သည် ဘု ရင့် သ မက် တော် ဖြစ် ရ မည့် အ ရေး ကို နှစ် သက် သ ဘော ကျ မိ ၏။ ထို့ ကြောင့် သတ် မှတ် ချိန် မ ရောက် မီ၊ ^၂၇ ဒါ ဝိဒ် နှင့် သူ့ လူ တို့ သည် ထ သွား ၍ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး အ ယောက် နှစ် ရာ ကို သတ် လေ ၏။ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် ထို သူ တို့ ၏ ထိပ် ဖုံး အ ရေ ပြား ကို ယူ လာ ၍ ဘု ရင့် သ မက် တော် ဖြစ် ရ ဖို့ ရှင် ဘု ရင် အား အ တိ အ ကျ ဆက် သ လေ ၏။ ထို ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး သည် မိ မိ သ မီး မိ ခါ လ ကို ဒါ ဝိဒ် နှင့် ပေး စား လေ ၏။

^၂၈ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် နှင့် အ တူ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှိ ‌တော် မူ သည် ကို လည်း ကောင်း၊ မိ မိ သ မီး မိ ခါ လ သည် ဒါ ဝိဒ် အား ချစ် မြတ် နိုး သည် ကို လည်း ကောင်း သိ မြင် ၏။ ^၂၉ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဒါ ဝိဒ် ကို ပို ၍ ပင် ကြောက် ရွံ့ ကာ ဒါ ဝိဒ် ကို ရန် သူ အ ဖြစ် အ စဉ် အ မြဲ မှတ် လေ ၏။

^၃၀ ဖိ လိတ္တိ တပ် မှူး တို့ ချီ တက် တိုက် ခိုက် လေ တိုင်း ဒါ ဝိဒ် သည် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း အ ပေါင်း တို့ ထက် အောင် နိုင် သ ဖြင့် နာ မည် ကျော် ကြား လေ ၏။

18

¹ When he had finished speaking to Saul, the soul of Jonathan was knit with the soul of David, and Jonathan loved him as his own soul.

² Saul took him that day, and wouldn’t let him go home to his father’s house any more. ³ Then Jonathan and David made a covenant, because he loved him as his own soul. ⁴ Jonathan stripped himself of the robe that was on him and gave it to David with his clothing, even including his sword, his bow, and his sash.

⁵ David went out wherever Saul sent him, and behaved himself wisely; and Saul set him over the men of war. It was good in the sight of all the people, and also in the sight of Saul’s servants.

⁶ As they came, when David returned from the slaughter of the Philistine, the women came out of all the cities of Israel, singing and dancing, to meet King Saul with tambourines, with joy, and with instruments of music. ⁷ The women sang to one another as they played, and said, “Saul has slain his thousands, and David his ten thousands.”

⁸ Saul was very angry, and this saying displeased him. He said, “They have credited David with ten thousands, and they have only credited me with thousands. What can he have more but the kingdom?” ⁹ Saul watched David from that day and forward.

¹⁰ On the next day, an evil spirit from God came mightily on Saul, and he prophesied in the middle of the house. David played with his hand, as he did day by day. Saul had his spear in his hand; ¹¹ and Saul threw the spear, for he said, “I will pin David to the wall!” David escaped from his presence twice.

¹² Saul was afraid of David, because Yahweh was with him, and had departed from Saul. ¹³ Therefore Saul removed him from his presence, and made him his captain over a thousand; and he went out and came in before the people.

¹⁴ David behaved himself wisely in all his ways; and Yahweh was with him. ¹⁵ When Saul saw that he behaved himself very wisely, he stood in awe of him. ¹⁶ But all Israel and Judah loved David; for he went out and came in before them.

¹⁷ Saul said to David, “Behold, my elder daughter Merab. I will give her to you as wife. Only be valiant for me, and fight Yahweh’s battles.” For Saul said, “Don’t let my hand be on him, but let the hand of the Philistines be on him.” ¹⁸ David said to Saul, “Who am I, and what is my life, or my father’s family in Israel, that I should be son-in-law to the king?”

¹⁹ But at the time when Merab, Saul’s daughter, should have been given to David, she was given to Adriel the Meholathite as wife.

²⁰ Michal, Saul’s daughter, loved David; and they told Saul, and the thing pleased him. ²¹ Saul said, I will give her to him, that she may be a snare to him and that the hand of the Philistines may be against him. Therefore Saul said to David a second time, “You shall today be my son-in-law.”

²² Saul commanded his servants, “Talk with David secretly, and say, ‘Behold, the king has delight in you, and all his servants love you. Now therefore be the king’s son-in-law.’ ” ²³ Saul’s servants spoke those words in the ears of David. David said, “Does it seem to you a light thing to be the king’s son-in-law, since I am a poor man and little known?”

²⁴ The servants of Saul told him, saying, “David spoke like this.” ²⁵ Saul said, “Tell David, ‘The king desires no dowry except one hundred foreskins of the Philistines, to be avenged of the king’s enemies.’ ” Now Saul thought he would make David fall by the hand of the Philistines.

²⁶ When his servants told David these words, it pleased David well to be the king’s son-in-law. Before the deadline, ²⁷ David arose and went, he and his men, and killed two hundred men of the Philistines. Then David brought their foreskins, and they gave them in full number to the king, that he might be the king’s son-in-law. Then Saul gave him Michal his daughter as wife.

²⁸ Saul saw and knew that Yahweh was with David; and Michal, Saul’s daughter, loved him. ²⁹ Saul was even more afraid of David; and Saul was David’s enemy continually.

³⁰ Then the princes of the Philistines went out; and as often as they went out, David behaved himself more wisely than all the servants of Saul, so that his name was highly esteemed.