၁၄

^၁ တစ် နေ့ တွင် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား တော် ယော န သန် သည် ခ မည်း တော် ကို အ သိ မ ပေး ဘဲ မိ မိ ၏ လက် နက် ကိုင် လု လင် အား “လာ ပါ။ တစ် ဖက် ကမ်း ရှိ ဖိ လိတ္တိ ကင်း တပ် သို့ ကူး သွား ကြ စို့” ဟု ဆို ၏။

^၂ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဂိ ဗာ မြို့ စွန်၊ မိ ဂ ရုန် အ ရပ် ရှိ သ လဲ ပင် အောက် တွင် စ ခန်း ချ နေ ၏။ သူ နှင့် အ တူ စစ် သည် အ ယောက် ခြောက် ရာ ခန့် ရှိ ၏။ ^၃ ထို စဉ် က ရှိ လော မြို့ တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဧ လိ ၏ မြစ်၊ ဖိ န ဟတ် ၏ မြေး၊ ဣ ခ ဗုဒ် ၏ အစ် ကို၊ အ ဟိ တုပ် ၏ သား အ ဟိ ယ သည် ဧ ဖုဒ် ’ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ တွက် အ ထူး ချုပ် ထား သော အ ပေါ် အင်္ကျီ’။ ကို ဝတ် ဆင် လျက် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ ဖြစ် အ မှု ဆောင် နေ ၏။ ယော န သန် ထွက် သွား သည် ကို လူ တစ် ယောက် မျှ မ သိ။

^၄ ယော န သန် သည် ဖိ လိတ္တိ ကင်း တပ် သို့ ကူး သွား မည့် လမ်း ကို ရှာ ဖွေ ရာ ထို လမ်း မှာ တောင် ကြား လမ်း ဖြစ် ၍ တစ် ဖက် တစ် ချက် စီ ၌ ကျောက် ဆောင် ရှိ ၏။ တစ် ခု မှ ဗော ဇက် ဟု ခေါ် ၍ ကျန် တစ် ခု မှာ သေ နေ ဟု ခေါ် ၏။ ^၅ မြောက် ဘက် ရှိ ကျောက် ဆောင် တစ် ခု မှာ မိတ် မတ် မြို့ သို့ မျက် နှာ မူ ၏။ တောင် ဘက် ရှိ ကျန် တစ် ခု မှာ ဂေ ဗ မြို့ သို့ မျက် နှာ မူ လျက် ရှိ ၏။

^၆ ယော န သန် က လက် နက် ကိုင် လု လင် အား “လာ ပါ။ အ ရေ ဖျား မ လှီး သော ထို သူ တို့ ၏ ကင်း တပ် သို့ ကူး သွား ကြ စို့။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ငါ တို့ နှင့် ပါ ရှိ ကောင်း ပါ ရှိ တော် မူ လိမ့် မည်။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မည် သည့် အ မှု ၌ မ ဆို လူ အ နည်း ငယ် နှင့် ဖြစ် စေ၊ လူ အ များ နှင့် ဖြစ် စေ အ တား အ ဆီး မ ရှိ ကယ် တင် ပေး နိုင် သည်” ဟု ဆို ၏။ ^၇ လက် နက် ကိုင် လု လင် က လည်း “အ ရှင့် စိတ် တိုင်း ကျ ပြု ပါ။ အ ရှင် သွား လို ရာ သို့ သွား ပါ။ အ ရှင့် အ လို အ တိုင်း အ ကျွန်ုပ် ပြု ပါ မည်” ဟု ပြန် ပြော လေ ၏။

^၈ ယော န သန် က လည်း “သူ တို့ ရှိ ရာ သို့ ငါ တို့ ကူး သွား ပြီး လူ ရိပ် ပြ ကြည့် မည်။ ^၉ သူ တို့ က ငါ တို့ အား ‘သင် တို့ ထံ သို့ ငါ တို့ မ လာ မ ချင်း စောင့် နေ ပါ’ ဟု ဆို လျှင် သူ တို့ ထံ မ သွား ဘဲ ကိုယ့် နေ ရာ မှာ ကိုယ် ရပ် နေ မည်။ ^၁၀ အ ကယ် ၍ ‘ငါ တို့ ထံ တက် လာ ပါ’ ဟု သူ တို့ ဆို လျှင် ငါ တို့ တက် သွား မည်။ ဤ သည် မှာ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ တို့ ကို ငါ တို့ လက် သို့ အပ် တော် မူ ကြောင်း နိ မိတ် လက္ခ ဏာ ပင် ဖြစ် ၏” ဟု ဆို ပြီး၊

^၁၁ သူ တို့ နှစ် ဦး စ လုံး သည် ဖိ လိတ္တိ ကင်း တပ် ရှေ့ တွင် လူ ရိပ် ပြ လေ ၏။ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ က လည်း “ကြည့် ပါ။ ဟေ ဗြဲ လူ မျိုး တို့ သည် ပုန်း ခို ရာ တွင်း ထဲ မှ ထွက် လာ ကြ ပြီ” ဟု ဆို ပြီး လျှင်၊ ^၁၂ ကင်း စောင့် တပ် သား တို့ က ယော န သန် နှင့် သူ ၏ လက် နက် ကိုင် လု လင် အား “ငါ တို့ ထံ တက် လာ ကြ။ ငါ တို့ အ ကြောင်း သိ စေ ရ မည်” ဟု အော် ပြော ၏။ ယော န သန် က လည်း သူ့ လက် နက် ကိုင် လု လင် အား “ငါ့ နောက် လိုက် ခဲ့။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ တို့ ကို အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ လက် သို့ အပ် တော် မူ ပြီ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၃ ယော န သန် သည် လေး ဖက် ထောက် တက် သွား ၍ သူ့ လက် နက် ကိုင် လု လင် သည် လည်း သူ့ နောက် မှ လိုက် တက် ၏။ ယော န သန် သည် ရှေ့ မှ နေ ၍ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို လှဲ ချ ၏။ သူ့ လက် နက် ကိုင် လု လင် သည် လည်း နောက် မှ နေ ၍ ထို သူ တို့ ကို သတ် ဖြတ် လေ ၏။

^၁၄ ဤ သို့ ယော န သန် နှင့် သူ့ လက် နက် ကိုင် လု လင် တို့ သည် ပွဲ ဦး ထွက် တိုက် ခိုက် ရာ ၌ ဧ က ဝက် ခန့် မျှ ရှိ သော မြေ ကွက် တွင် လူ နှစ် ဆယ် ခန့် ကို သတ် ဖြတ် နိုင် ၏။ ^၁၅ တစ် စ ခန်း အ တွင်း အ ပြင် ရှိ ကင်း တပ် သား အား လုံး ကြောက် ရွံ့ ကြ ကုန် ၏။ အ သေ ခံ တပ် သား များ လည်း ထိတ် လန့် ကြ လေ ၏။ ထို စဉ် တွင် င လျင် ပါ လှုပ် သ ဖြင့် ပို ၍ ကြောက် ရွံ့ ကြ လေ ၏။ ^၁၆ ဗင်္ယာ မိန် နယ်၊ ဂိ ဗာ မြို့ တွင် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ ကင်း စောင့် တို့ သည် ဖိ လိတ္တိ စစ် သည် များ တပ် ပျက် ၍ ဟို ဟို သည် သည် ပြေး လွှား နေ ကြ သည် ကို မြင် လျှင်၊

^၁၇ ရှော လု မင်း ကြီး က သူ ၌ ရှိ သော လူ တို့ အား “ငါ တို့ ထဲ မှ မည် သူ ထွက် သွား သည် ကို သိ ရှိ နိုင် ရန် ယ ခု ချက် ချင်း လူ တို့ ကို ရေ တွက် ကြည့် ပါ” ဟု ဆို လေ ၏။ သူ တို့ လည်း လူ ကို ရေ တွက် ကြည့် သော အ ခါ ယော န သန် နှင့် သူ့ လက် နက် ကိုင် လု လင် မ ရှိ သည် ကို တွေ့ ရ ၏။ ^၁၈ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး က အ ဟိ ယ အား “ဘု ရား သ ခင် ၏ သေတ္တာ တော် ကို ယူ ခဲ့ လော့” ဟု ဆို ၏။ ထို စဉ် က ဘု ရား သ ခင် ၏ သေတ္တာ တော် မှာ အစ္စ ‌ရေး အ မျိုး သား တို့ တွင် ရှိ နေ ၏။ ^၁၉ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် မင်း အ ဟိ ယ နှင့် စ ကား ပြော နေ စဉ် ဖိ လိတ္တိ တပ် စ ခန်း မှ ရုန်း ရင်း ဆန် ခတ် အ သံ များ မှာ ပို ၍ ပို ၍ ကျယ် လာ လေ ၏။ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး က ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အား “ရှိ ပါ စေ တော့” ဟု ဆို ၏။

^၂၀ ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် သူ ၌ ရှိ သော လူ အ ပေါင်း တို့ သည် စု ရုံး ၍ စစ် မြေ ပြင် သို့ ချီ သွား ကြ လျှင် ဖိ လိတ္တိ စစ် သည် အ ချင်း ချင်း ဓား နှင့် ခုတ် သတ် ကြ ၍ ဝ ရုန်း သုန်း ကား ဖြစ် နေ ကြ သည် ကို တွေ့ လိုက် ရ ၏။ ^၂၁ ယ ခင် က ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ နှင့် ပေါင်း ဖော် ၍ သူ တို့ နှင့် အ တူ အ ရပ် ရပ် မှ လိုက် လာ သ ဖြင့် တစ် စ ခန်း တွင် ရှိ နေ သော ဟေ ဗြဲ လူ မျိုး တို့ သည် လည်း ရှော လု၊ ယော န သန် တို့ နှင့် အ တူ ရှိ သော အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ဘက် သို့ ပြန် လာ ကြ ၏။ ^၂၂ ဧ ဖ ရိမ် တောင် ပေါ် ဒေ သ ၌ ပုန်း အောင်း‌ နေ သော အစ္စ ‌ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ထွက် ပြေး နေ ရ ကြောင်း ကို ကြား သိ လျှင် တိုက် ပွဲ တွင် ပါ ဝင် လာ ကြ ပြီး သူ တို့ အား လိုက် လံ တိုက် ခိုက်‌ လေ ၏။

^၂၃ ဤ သို့ ဖြင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို ထို နေ့ တွင် ကယ် တင် တော် မူ ၍ တိုက် ပွဲ မှာ ဗေ သ ဝင် မြို့ သို့ တိုင် ရောက် လေ ၏။

^၂၄ ရှော လု မင်း ကြီး က လူ တို့ အား “နေ ဝင် ချိန် အ ထိ ရန် သူ တို့ ကို လက် တုံ့ ပြန် မ ပြီး မ ချင်း အ စာ စား သော သူ သည် ကျိန် ခြင်း ခံ ရ မည်” ဟု ကျိန် ဆို စေ သ ဖြင့် မည် သူ မျှ အ စာ မ စား ဝံ့။ ထို ကြောင့် ထို နေ့ တွင် အစ္စ ‌ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် အ လွန် ဒုက္ခ ရောက် ကြ ၏။ ^၂၅ လူ တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် ‘မြေ’။ အ ပေါင်း တို့ သည် မြေ ပြင် ပေါ် တွင် ပျား ရည် ရှိ ရာ တော အုပ် ထဲ သို့ ရောက် ကြ ၏။ ^၂၆ သူ တို့ သည် တော အုပ် ထဲ သို့ ဝင် သွား ရာ ပျား ရည် တ စက် စက် ယို ကျ နေ သည် ကို တွေ့ နေ ရ သော် လည်း ကျိန် စာ သင့် မည် ကို ကြောက် သော ကြောင့် မည် သူ မျှ လက် နှင့် ပါး စပ် ကို မ ထိ ဝံ့ ကြ။

^၂၇ သို့ သော် ခ မည်း တော် သည် လူ တို့ အား ကျိန် ဆို စေ သည် ကို ယော န သန် မ သိ။ ထို့ ကြောင့် သူ ၏ လက် ကို ဆန့် ပြီး သူ ကိုင် ထား သော တောင် ဝှေး အ ဖျား ကို ပျား လ ပို့ ထဲ သို့ နှစ် ၍ ပျား ရည်ကို လက် နှင့် ယူ စား လိုက် ရာ အား ပြည့် လန်း ဆန်း လာ လေ ၏။ ^၂၈ ထို အ ခါ လူ တစ် ဦး က သူ့ အား “အ ရှင့် ခ မည်း တော် က ‘ယ နေ့ အ စာ စား သူ သည် ကျိန် ခြင်း ကို ခံ ရ မည်’ ဟု တင်း ကျပ် စွာ ကျိန် ထား သော ကြောင့် လူ တို့ သည် လည်း အား ယုတ် နွမ်း နယ် လျက် ရှိ ၏” ဟု ပြော ပြ ၏။ ^၂၉ ယော န သန် က လည်း “ငါ့ ခ မည်း တော် သည် ပြည် သား တို့ ကို ဒုက္ခ ပေး လေ ပြီ။ ယ ခု ကြည့် ကြ လော့။ ဤ ပျား ရည် အ နည်း ငယ် ကို ငါ မြည်း စမ်း ကြည့် သော အ ခါ ငါ အား ပြည့် လန်း ဆန်း လာ ပြီ။ ^၃၀ စစ် သည် တို့ သည် ရန် သူ တို့ ထံ မှ သိမ်း ဆည်း ရ ရှိ လာ သော အ စား အ စာ များ ကို ယ နေ့ သာ စိတ် ကြိုက် စား ခွင့် ရ ခဲ့ မည် ဆို လျှင် မည် မျှ အ ကျိုး ရှိ မည် နည်း။ ယ ခု မှာ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို များ စွာ မ သုတ် သင် ပစ် နိုင် ခဲ့ ပါ တ ကား” ဟု ဆို ၏။

^၃၁ ထို နေ့ တွင် သူ တို့ သည် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို မိတ် မတ် မြို့ မှ အာ ယ လုန် မြို့ အ ထိ လိုက် လံ ချေ မှုန်း ကြ ၏။ စစ် သည် များ လည်း အ လွန် မော ပန်း ကြ လေ ၏။ ^၃၂ ထို့ ကြောင့် သူ တို့ သည် တိုက် ရာ ပါ ပစ္စည်း များ ရှိ ရာ သို့ တစ် ဟုန် ထိုး ပြေး သွား ၍ သိုး နွား များ၊ နွား သ ငယ် များ ကို မြေ ပေါ် တွင် သတ် ပြီး လျှင် အ သွေး ပါ စား မိ ကြ လေ ၏။ ^၃၃ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး အား “ကြည့် ပါ လော့။ စစ် သည် တို့ သည် အ သွေး နှင့် တ ကွ စား ခြင်း ဖြင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို ပြစ် မှား မိ ကြ ပြီ” ဟု လျှောက် ကြ ရာ၊ ရှော လု မင်း ကြီး က “သင် တို့ သစ္စာ ဖျက် ကြ ပြီ။ ယ နေ့ ငါ့ ထံ ကျောက် တုံး ကြီး တစ် တုံး လှိမ့် လာ ခဲ့ ပါ” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၃၄ ထို့ နောက် ရှော လု မင်း ကြီး က “လူ တို့ ထံ သို့ အ နှံ့ သွား ၍ သူ တို့ အား ‘သူ တို့ အ သီး သီး ပိုင် ဆိုင် သော သိုး နွား တို့ ကို ငါ့ ထံ သို့ ယူ ဆောင် လာ စေ ပါ။ ဤ နေ ရာ တွင် သတ် ၍ စား ကြ ပါ။ အ သွေး ကို စား ခြင်း ဖြင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို မ ပြစ် မှား ကြ ပါ နှင့်’ ဟူ ၍ ပြော ကြား လော့” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ထို ည မှာ ပင် လူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ၌ ရှိ သော နွား တို့ ကို ယူ လာ ၍ ထို နေ ရာ ၌ သတ် ကြ ၏။

^၃၅ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ထို နေ ရာ တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ ယဇ် ပလ္လင် ကို တည်‌ လေ ၏။ ထို ယဇ် ပလ္လင် သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ ရှော လု မင်း ကြီး ပ ထ မ ဦး ဆုံး တည် သော ယဇ် ပလ္လင် ဖြစ် ၏။

^၃၆ ရှော လု မင်း ကြီး က “ယ ခု ည ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ထံ သို့ သွား ၍ နံ နက် မိုး လင်း သည့် တိုင် အောင် တိုက် ခိုက် သိမ်း ယူ ကြ စို့။ တစ် ယောက် မျှ အ သက် ရှင် ကျန် ရစ် သူ မ ရှိ‌ စေ နှင့်” ဟု ဆို လျှင် သူ တို့ က “အ ရှင် အ လို ရှိ သည့် အ တိုင်း ပြု တော် မူ ပါ” ဟု ပြန် လျှောက် ကြ ၏။ သို့ သော် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် က “ဦး စွာ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ ချဉ်း ကပ် ကြ စို့ ဟု သူ တို့ အား ဆို ၏။ ^၃၇ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး က “ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို အ ကျွန်ုပ် ဆင်း တိုက် ရ ပါ မည် လော။ သူ တို့ ကို အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ လက် သို့ အပ် တော် မူ မည် လော” ဟု ဘု ရား သ ခင် ထံ မေး လျှောက် သော် လည်း ထို နေ့ ၌ တုံ့ ပြန် တော် မ မူ။ ^၃၈ ထို့ နောက် ရှော လု မင်း ကြီး က “အစ္စ‌ ရေး အ ကြီး အ ကဲ အ ပေါင်း တို့၊ ဤ နေ ရာ သို့ လာ ကြ လော့။ ယ နေ့ မည် သည့် အ ပြစ် ကျူး လွန် ထား ကြောင်း သိ ရှိ နိုင် ရန် ကြည့် ရှု စစ် ဆေး ကြ လော့။ ^၃၉ အစ္စ ရေး လူ မျိုး ၏ ကယ် တင် ရှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ ငါ့ သား ယော န သန် ပင် ဖြစ် စေ ကာ မူ မု ချ အ သတ် ခံ ရ မည်” ဟု ဆို ၏။ သို့ သော် မည် သူ တစ် ဦး တစ် ယောက် မျှ သူ့ ကို ပြန် ၍ မ လျှောက် တင် ကြ။

^၄၀ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး က အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ အား “သင် တို့ အား လုံး တစ် ဖက် မှာ နေ ပါ။ ငါ နှင့် ငါ့ သား ယော န သန် သည် တစ် ဖက် မှာ နေ မည်” ဟု ဆို လျှင် လူ တို့ က “အ ရှင် အ လို ရှိ သည့် အ တိုင်း ပြု တော် မူ ပါ” ဟု ရှော လု မင်း ကြီး အား လျှောက် တင် ကြ ၏။ ^၄၁ ထို့ နောက် ရှော လု မင်း ကြီး က အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ “အ မှန် ကို သိ စေ တော် မူ ပါ” ဟု ဆု တောင်း ပြီး မဲ ချ ရာ ရှော လု နှင့် ယော န သန် ၌ မဲ ကျ သ ဖြင့် အ ခြား သော သူ တို့ လွတ် သွား ကြ ၏။ ^၄၂ ရှော လု မင်း ကြီး က “ငါ နှင့် ငါ့ သား ယော န သန် ကို မဲ ချ ပေး လော့” ဟု ဆို သ ဖြင့် မဲ ချ သော အ ခါ ယော န သန် ၌ မဲ ကျ လေ ၏။ ^၄၃ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး က ယော န သန် အား “သင် မည် သို့ ပြု မိ သ နည်း။ ငါ့ အား ပြော ပြ လော့” ဟု ဆို သော် ယော န သန် က “စင် စစ် အ ကျွန်ုပ် ကိုင် ထား သော တောင် ဝှေး အ ဖျား ဖြင့် ပျား ရည် အ နည်း ငယ် ကို ယူ ၍ စား မိ ပါ ပြီ။ ထို့ ကြောင့် ယ ခု အ ကျွန်ုပ် ကို သေ ဒဏ် ပေး ပါ” ဟု ဆို ၏။

^၄၄ ရှော လု မင်း ကြီး က လည်း “ယော န သန်၊ သင် မု ချ သေ ရ မည်။ သင် မ သေ လျှင် ဘု ရား သ ခင် သည် ထို ထက် မ က ငါ့ ကို ပြု တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု ဆို ၏။ ^၄၅ သို့ သော် စစ် သည် တို့ က ရှော လု မင်း ကြီး အား “အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို အ ကြီး အ ကျယ် ကယ် တင် ပေး ခဲ့ သော ယော န သန် သည် သေ ရ မည် လော။ ဤ အ ဖြစ် နှင့် ဝေး ပါ စေ၊ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ သူ့ ဦး ခေါင်း မှ ဆံ ချည် တစ် ပင် မျှ မြေ ပေါ် သို့ မ ကျ စေ ရ။ ယ နေ့ ပင် သူ သည် ဘု ရား သ ခင် နှင့် အ တူ စစ် တိုက် လေ ပြီ” ဟု ဆို ကြ ၏။ ဤ သို့ ယော န သန် ကို စစ် သည် တို့ ကယ် တင် သော ကြောင့် ယော န သန် သည် သေ ဒဏ် မ ခံ ရ တော့ ပေ။

^၄၆ ရှော လု မင်း ကြီး သည် လည်း ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို လိုက် လံ တိုက် ခိုက် ရာ မှ ပြန် လာ ၏။ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ သည် လည်း မိ မိ တို့ နေ ရပ် သို့ ပြန် သွား ကြ လေ ၏။

^၄၇ ရှော လု မင်း ကြီး သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို အုပ် စိုး ၍ မော ဘ လူ မျိုး၊ အမ္မုန် လူ မျိုး၊ ဧ ဒုံ လူ မျိုး၊ ဇော ဘ ဘု ရင် များ နှင့် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး စ သည့် ဝန်း ကျင် ရှိ ရန် သူ အ ပေါင်း တို့ ကို တိုက် ခိုက် ချေ မှုန်း လေ ၏။ စစ် တိုက် လေ ရာ ရာ ၌ လည်း အောင် မြင် မှု ရ လေ ၏။ ^၄၈ သူ သည် ရဲ စွမ်း သတ္တိ အ ပြည့် ရှိ သူ ဖြစ် ၏။ အာ မ လက် လူ မျိုး တို့ ကို ချေ မှုန်း ၍ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို တိုက် ခိုက် လု ယက် သူ တို့ ၏ လက် မှ ကယ် နုတ် ခဲ့ ၏။

^၄၉ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား များ မှာ ယော န သန်၊ ဣ ရွှိ၊ မေ လ ခိ ရွှ တို့ ဖြစ် ကြ ၏။ သ မီး နှစ် ဦး ရှိ ၍ သ မီး ကြီး ၏ အ မည် မှာ ‌မေ ရပ် ဟု ခေါ် ပြီး သ မီး ငယ် ၏ အ မည် မှာ မိ ခါ လ ဟု ခေါ် ၏။ ^၅၀ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ မိ ဖု ရား မှာ အ ဟိ မတ် ၏ သ မီး အ ဟိ နောင် ဖြစ် ၏။ သူ ၏ စစ် သူ ကြီး မှာ သူ့ ဘ ထွေး နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ ဖြစ် ၏။ ^၅၁ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ ဖ ခင် ကိ ရှ နှင့် အာ ဗ နာ ၏ ဖ ခင် နေ ရ တို့ သည် အ ‌ဗျေ လ ၏ သား များ ဖြစ် ကြ ၏။

^၅၂ ရှော လု မင်း ကြီး လက် ထက် ကာ လ ပတ် လုံး ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ နှင့် တိုက် ပွဲ ပြင်း ပြင်း ထန် ထန် ဆင် နွှဲ ခဲ့ ရ ၏။ သူ သည် ခွန် အား ကြီး သူ၊ ရဲ စွမ်း သတ္တိ ရှိ သူ တို့ ကို ခေါ် ယူ စု ဆောင်း ထား တတ် ၏။

14

¹ Now it happened on a day that Jonathan the son of Saul said to the young man who bore his armor, “Come! Let’s go over to the Philistines’ garrison that is on the other side.” But he didn’t tell his father.

² Saul stayed in the uttermost part of Gibeah under the pomegranate tree which is in Migron; and the people who were with him were about six hundred men, ³ including Ahijah the son of Ahitub, Ichabod’s brother, the son of Phinehas, the son of Eli the priest of Yahweh in Shiloh, wearing an ephod. The people didn’t know that Jonathan was gone.

⁴ Between the passes, by which Jonathan sought to go over to the Philistines’ garrison, there was a rocky crag on the one side and a rocky crag on the other side; and the name of the one was Bozez, and the name of the other Seneh. ⁵ The one crag rose up on the north in front of Michmash, and the other on the south in front of Geba.

⁶ Jonathan said to the young man who bore his armor, “Come! Let’s go over to the garrison of these uncircumcised. It may be that Yahweh will work for us, for there is no restraint on Yahweh to save by many or by few.” ⁷ His armor bearer said to him, “Do all that is in your heart. Go, and behold, I am with you according to your heart.”

⁸ Then Jonathan said, “Behold, we will pass over to the men, and we will reveal ourselves to them. ⁹ If they say this to us, ‘Wait until we come to you!’ then we will stand still in our place and will not go up to them. ¹⁰ But if they say this, ‘Come up to us!’ then we will go up, for Yahweh has delivered them into our hand. This shall be the sign to us.”

¹¹ Both of them revealed themselves to the garrison of the Philistines; and the Philistines said, “Behold, the Hebrews are coming out of the holes where they had hidden themselves!” ¹² The men of the garrison answered Jonathan and his armor bearer, and said, “Come up to us, and we will show you something!” Jonathan said to his armor bearer, “Come up after me, for Yahweh has delivered them into the hand of Israel.” ¹³ Jonathan climbed up on his hands and on his feet, and his armor bearer after him, and they fell before Jonathan; and his armor bearer killed them after him.

¹⁴ That first slaughter, which Jonathan and his armor bearer made, was about twenty men, within as it were half a furrow’s length in an acre of land. ¹⁵ There was a trembling in the camp, in the field, and among all the people; the garrison and the raiders also trembled; and the earth quaked, so there was an exceedingly great trembling. ¹⁶ The watchmen of Saul in Gibeah of Benjamin looked; and behold, the multitude melted away and scattered.

¹⁷ Then Saul said to the people who were with him, “Count now, and see who is missing from us.” When they had counted, behold, Jonathan and his armor bearer were not there. ¹⁸ Saul said to Ahijah, “Bring God’s ark here.” For God’s ark was with the children of Israel at that time. ¹⁹ While Saul talked to the priest, the tumult that was in the camp of the Philistines went on and increased; and Saul said to the priest, “Withdraw your hand!”

²⁰ Saul and all the people who were with him were gathered together, and came to the battle; and behold, they were all striking each other with their swords in very great confusion. ²¹ Now the Hebrews who were with the Philistines before and who went up with them into the camp from all around, even they also turned to be with the Israelites who were with Saul and Jonathan. ²² Likewise all the men of Israel who had hidden themselves in the hill country of Ephraim, when they heard that the Philistines fled, even they also followed hard after them in the battle.

²³ So Yahweh saved Israel that day; and the battle passed over by Beth Aven.

²⁴ The men of Israel were distressed that day; for Saul had adjured the people, saying, “Cursed is the man who eats any food until it is evening, and I am avenged of my enemies.” So none of the people tasted food. ²⁵ All the people came into the forest; and there was honey on the ground. ²⁶ When the people had come to the forest, behold, honey was dripping, but no one put his hand to his mouth, for the people feared the oath.

²⁷ But Jonathan didn’t hear when his father commanded the people with the oath. Therefore he put out the end of the rod that was in his hand and dipped it in the honeycomb, and put his hand to his mouth; and his eyes brightened. ²⁸ Then one of the people answered, and said, “Your father directly commanded the people with an oath, saying, ‘Cursed is the man who eats food today.’ ” So the people were faint. ²⁹ Then Jonathan said, “My father has troubled the land. Please look how my eyes have brightened because I tasted a little of this honey. ³⁰ How much more, if perhaps the people had eaten freely today of the plunder of their enemies which they found? For now there has been no great slaughter among the Philistines.”

 ³¹ They struck the Philistines that day from Michmash to Aijalon. The people were very faint; ³² and the people pounced on the plunder, and took sheep, cattle, and calves, and killed them on the ground; and the people ate them with the blood. ³³ Then they told Saul, saying, “Behold, the people are sinning against Yahweh, in that they eat meat with the blood.” He said, “You have dealt treacherously. Roll a large stone to me today!” ³⁴ Saul said, “Disperse yourselves among the people, and tell them, ‘Every man bring me here his ox, and every man his sheep, and kill them here, and eat; and don’t sin against Yahweh in eating meat with the blood.’ ” All the people brought every man his ox with him that night, and killed them there.

³⁵ Saul built an altar to Yahweh. This was the first altar that he built to Yahweh.

³⁶ Saul said, “Let’s go down after the Philistines by night, and take plunder among them until the morning light. Let’s not leave a man of them.” They said, “Do whatever seems good to you.” Then the priest said, “Let’s draw near here to God.” ³⁷ Saul asked counsel of God: “Shall I go down after the Philistines? Will you deliver them into the hand of Israel?” But he didn’t answer him that day. ³⁸ Saul said, “Draw near here, all you chiefs of the people, and know and see in whom this sin has been today. ³⁹ For as Yahweh lives, who saves Israel, though it is in Jonathan my son, he shall surely die.” But there was not a man among all the people who answered him.

⁴⁰ Then he said to all Israel, “You be on one side, and I and Jonathan my son will be on the other side.” The people said to Saul, “Do what seems good to you.” ⁴¹ Therefore Saul said to Yahweh, the God of Israel, “Show the right.” Jonathan and Saul were chosen, but the people escaped. ⁴² Saul said, “Cast lots between me and Jonathan my son.” Jonathan was selected. ⁴³ Then Saul said to Jonathan, “Tell me what you have done!” Jonathan told him, and said, “I certainly did taste a little honey with the end of the rod that was in my hand; and behold, I must die.”

⁴⁴ Saul said, “God do so and more also; for you shall surely die, Jonathan.” ⁴⁵ The people said to Saul, “Shall Jonathan die, who has worked this great salvation in Israel? Far from it! As Yahweh lives, there shall not one hair of his head fall to the ground, for he has worked with God today!” So the people rescued Jonathan, so he didn’t die.

⁴⁶ Then Saul went up from following the Philistines; and the Philistines went to their own place.

⁴⁷ Now when Saul had taken the kingdom over Israel, he fought against all his enemies on every side: against Moab, and against the children of Ammon, and against Edom, and against the kings of Zobah, and against the Philistines. Wherever he turned himself, he defeated them. ⁴⁸ He did valiantly and struck the Amalekites, and delivered Israel out of the hands of those who plundered them.

⁴⁹ Now the sons of Saul were Jonathan, Ishvi, and Malchishua; and the names of his two daughters were these: the name of the firstborn Merab, and the name of the younger Michal. ⁵⁰ The name of Saul’s wife was Ahinoam the daughter of Ahimaaz. The name of the captain of his army was Abner the son of Ner, Saul’s uncle. ⁵¹ Kish was the father of Saul, and Ner the father of Abner was the son of Abiel.

⁵² There was severe war against the Philistines all the days of Saul; and when Saul saw any mighty man or any valiant man, he took him into his service.

၁၄

^၁ တစ် နေ့ တွင် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား တော် ယော န သန် သည် ခ မည်း တော် ကို အ သိ မ ပေး ဘဲ မိ မိ ၏ လက် နက် ကိုင် လု လင် အား “လာ ပါ။ တစ် ဖက် ကမ်း ရှိ ဖိ လိတ္တိ ကင်း တပ် သို့ ကူး သွား ကြ စို့” ဟု ဆို ၏။

^၂ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ဂိ ဗာ မြို့ စွန်၊ မိ ဂ ရုန် အ ရပ် ရှိ သ လဲ ပင် အောက် တွင် စ ခန်း ချ နေ ၏။ သူ နှင့် အ တူ စစ် သည် အ ယောက် ခြောက် ရာ ခန့် ရှိ ၏။ ^၃ ထို စဉ် က ရှိ လော မြို့ တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ဧ လိ ၏ မြစ်၊ ဖိ န ဟတ် ၏ မြေး၊ ဣ ခ ဗုဒ် ၏ အစ် ကို၊ အ ဟိ တုပ် ၏ သား အ ဟိ ယ သည် ဧ ဖုဒ် ’ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ တွက် အ ထူး ချုပ် ထား သော အ ပေါ် အင်္ကျီ’။ ကို ဝတ် ဆင် လျက် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ ဖြစ် အ မှု ဆောင် နေ ၏။ ယော န သန် ထွက် သွား သည် ကို လူ တစ် ယောက် မျှ မ သိ။

^၄ ယော န သန် သည် ဖိ လိတ္တိ ကင်း တပ် သို့ ကူး သွား မည့် လမ်း ကို ရှာ ဖွေ ရာ ထို လမ်း မှာ တောင် ကြား လမ်း ဖြစ် ၍ တစ် ဖက် တစ် ချက် စီ ၌ ကျောက် ဆောင် ရှိ ၏။ တစ် ခု မှ ဗော ဇက် ဟု ခေါ် ၍ ကျန် တစ် ခု မှာ သေ နေ ဟု ခေါ် ၏။ ^၅ မြောက် ဘက် ရှိ ကျောက် ဆောင် တစ် ခု မှာ မိတ် မတ် မြို့ သို့ မျက် နှာ မူ ၏။ တောင် ဘက် ရှိ ကျန် တစ် ခု မှာ ဂေ ဗ မြို့ သို့ မျက် နှာ မူ လျက် ရှိ ၏။

^၆ ယော န သန် က လက် နက် ကိုင် လု လင် အား “လာ ပါ။ အ ရေ ဖျား မ လှီး သော ထို သူ တို့ ၏ ကင်း တပ် သို့ ကူး သွား ကြ စို့။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ငါ တို့ နှင့် ပါ ရှိ ကောင်း ပါ ရှိ တော် မူ လိမ့် မည်။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မည် သည့် အ မှု ၌ မ ဆို လူ အ နည်း ငယ် နှင့် ဖြစ် စေ၊ လူ အ များ နှင့် ဖြစ် စေ အ တား အ ဆီး မ ရှိ ကယ် တင် ပေး နိုင် သည်” ဟု ဆို ၏။ ^၇ လက် နက် ကိုင် လု လင် က လည်း “အ ရှင့် စိတ် တိုင်း ကျ ပြု ပါ။ အ ရှင် သွား လို ရာ သို့ သွား ပါ။ အ ရှင့် အ လို အ တိုင်း အ ကျွန်ုပ် ပြု ပါ မည်” ဟု ပြန် ပြော လေ ၏။

^၈ ယော န သန် က လည်း “သူ တို့ ရှိ ရာ သို့ ငါ တို့ ကူး သွား ပြီး လူ ရိပ် ပြ ကြည့် မည်။ ^၉ သူ တို့ က ငါ တို့ အား ‘သင် တို့ ထံ သို့ ငါ တို့ မ လာ မ ချင်း စောင့် နေ ပါ’ ဟု ဆို လျှင် သူ တို့ ထံ မ သွား ဘဲ ကိုယ့် နေ ရာ မှာ ကိုယ် ရပ် နေ မည်။ ^၁၀ အ ကယ် ၍ ‘ငါ တို့ ထံ တက် လာ ပါ’ ဟု သူ တို့ ဆို လျှင် ငါ တို့ တက် သွား မည်။ ဤ သည် မှာ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ တို့ ကို ငါ တို့ လက် သို့ အပ် တော် မူ ကြောင်း နိ မိတ် လက္ခ ဏာ ပင် ဖြစ် ၏” ဟု ဆို ပြီး၊

^၁၁ သူ တို့ နှစ် ဦး စ လုံး သည် ဖိ လိတ္တိ ကင်း တပ် ရှေ့ တွင် လူ ရိပ် ပြ လေ ၏။ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ က လည်း “ကြည့် ပါ။ ဟေ ဗြဲ လူ မျိုး တို့ သည် ပုန်း ခို ရာ တွင်း ထဲ မှ ထွက် လာ ကြ ပြီ” ဟု ဆို ပြီး လျှင်၊ ^၁၂ ကင်း စောင့် တပ် သား တို့ က ယော န သန် နှင့် သူ ၏ လက် နက် ကိုင် လု လင် အား “ငါ တို့ ထံ တက် လာ ကြ။ ငါ တို့ အ ကြောင်း သိ စေ ရ မည်” ဟု အော် ပြော ၏။ ယော န သန် က လည်း သူ့ လက် နက် ကိုင် လု လင် အား “ငါ့ နောက် လိုက် ခဲ့။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ တို့ ကို အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ လက် သို့ အပ် တော် မူ ပြီ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၃ ယော န သန် သည် လေး ဖက် ထောက် တက် သွား ၍ သူ့ လက် နက် ကိုင် လု လင် သည် လည်း သူ့ နောက် မှ လိုက် တက် ၏။ ယော န သန် သည် ရှေ့ မှ နေ ၍ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို လှဲ ချ ၏။ သူ့ လက် နက် ကိုင် လု လင် သည် လည်း နောက် မှ နေ ၍ ထို သူ တို့ ကို သတ် ဖြတ် လေ ၏။

^၁၄ ဤ သို့ ယော န သန် နှင့် သူ့ လက် နက် ကိုင် လု လင် တို့ သည် ပွဲ ဦး ထွက် တိုက် ခိုက် ရာ ၌ ဧ က ဝက် ခန့် မျှ ရှိ သော မြေ ကွက် တွင် လူ နှစ် ဆယ် ခန့် ကို သတ် ဖြတ် နိုင် ၏။ ^၁၅ တစ် စ ခန်း အ တွင်း အ ပြင် ရှိ ကင်း တပ် သား အား လုံး ကြောက် ရွံ့ ကြ ကုန် ၏။ အ သေ ခံ တပ် သား များ လည်း ထိတ် လန့် ကြ လေ ၏။ ထို စဉ် တွင် င လျင် ပါ လှုပ် သ ဖြင့် ပို ၍ ကြောက် ရွံ့ ကြ လေ ၏။ ^၁၆ ဗင်္ယာ မိန် နယ်၊ ဂိ ဗာ မြို့ တွင် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ ကင်း စောင့် တို့ သည် ဖိ လိတ္တိ စစ် သည် များ တပ် ပျက် ၍ ဟို ဟို သည် သည် ပြေး လွှား နေ ကြ သည် ကို မြင် လျှင်၊

^၁၇ ရှော လု မင်း ကြီး က သူ ၌ ရှိ သော လူ တို့ အား “ငါ တို့ ထဲ မှ မည် သူ ထွက် သွား သည် ကို သိ ရှိ နိုင် ရန် ယ ခု ချက် ချင်း လူ တို့ ကို ရေ တွက် ကြည့် ပါ” ဟု ဆို လေ ၏။ သူ တို့ လည်း လူ ကို ရေ တွက် ကြည့် သော အ ခါ ယော န သန် နှင့် သူ့ လက် နက် ကိုင် လု လင် မ ရှိ သည် ကို တွေ့ ရ ၏။ ^၁၈ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး က အ ဟိ ယ အား “ဘု ရား သ ခင် ၏ သေတ္တာ တော် ကို ယူ ခဲ့ လော့” ဟု ဆို ၏။ ထို စဉ် က ဘု ရား သ ခင် ၏ သေတ္တာ တော် မှာ အစ္စ ‌ရေး အ မျိုး သား တို့ တွင် ရှိ နေ ၏။ ^၁၉ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် မင်း အ ဟိ ယ နှင့် စ ကား ပြော နေ စဉ် ဖိ လိတ္တိ တပ် စ ခန်း မှ ရုန်း ရင်း ဆန် ခတ် အ သံ များ မှာ ပို ၍ ပို ၍ ကျယ် လာ လေ ၏။ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး က ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အား “ရှိ ပါ စေ တော့” ဟု ဆို ၏။

^၂၀ ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် သူ ၌ ရှိ သော လူ အ ပေါင်း တို့ သည် စု ရုံး ၍ စစ် မြေ ပြင် သို့ ချီ သွား ကြ လျှင် ဖိ လိတ္တိ စစ် သည် အ ချင်း ချင်း ဓား နှင့် ခုတ် သတ် ကြ ၍ ဝ ရုန်း သုန်း ကား ဖြစ် နေ ကြ သည် ကို တွေ့ လိုက် ရ ၏။ ^၂၁ ယ ခင် က ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ နှင့် ပေါင်း ဖော် ၍ သူ တို့ နှင့် အ တူ အ ရပ် ရပ် မှ လိုက် လာ သ ဖြင့် တစ် စ ခန်း တွင် ရှိ နေ သော ဟေ ဗြဲ လူ မျိုး တို့ သည် လည်း ရှော လု၊ ယော န သန် တို့ နှင့် အ တူ ရှိ သော အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ဘက် သို့ ပြန် လာ ကြ ၏။ ^၂၂ ဧ ဖ ရိမ် တောင် ပေါ် ဒေ သ ၌ ပုန်း အောင်း‌ နေ သော အစ္စ ‌ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ထွက် ပြေး နေ ရ ကြောင်း ကို ကြား သိ လျှင် တိုက် ပွဲ တွင် ပါ ဝင် လာ ကြ ပြီး သူ တို့ အား လိုက် လံ တိုက် ခိုက်‌ လေ ၏။

^၂၃ ဤ သို့ ဖြင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို ထို နေ့ တွင် ကယ် တင် တော် မူ ၍ တိုက် ပွဲ မှာ ဗေ သ ဝင် မြို့ သို့ တိုင် ရောက် လေ ၏။

^၂၄ ရှော လု မင်း ကြီး က လူ တို့ အား “နေ ဝင် ချိန် အ ထိ ရန် သူ တို့ ကို လက် တုံ့ ပြန် မ ပြီး မ ချင်း အ စာ စား သော သူ သည် ကျိန် ခြင်း ခံ ရ မည်” ဟု ကျိန် ဆို စေ သ ဖြင့် မည် သူ မျှ အ စာ မ စား ဝံ့။ ထို ကြောင့် ထို နေ့ တွင် အစ္စ ‌ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် အ လွန် ဒုက္ခ ရောက် ကြ ၏။ ^၂၅ လူ တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် ‘မြေ’။ အ ပေါင်း တို့ သည် မြေ ပြင် ပေါ် တွင် ပျား ရည် ရှိ ရာ တော အုပ် ထဲ သို့ ရောက် ကြ ၏။ ^၂၆ သူ တို့ သည် တော အုပ် ထဲ သို့ ဝင် သွား ရာ ပျား ရည် တ စက် စက် ယို ကျ နေ သည် ကို တွေ့ နေ ရ သော် လည်း ကျိန် စာ သင့် မည် ကို ကြောက် သော ကြောင့် မည် သူ မျှ လက် နှင့် ပါး စပ် ကို မ ထိ ဝံ့ ကြ။

^၂၇ သို့ သော် ခ မည်း တော် သည် လူ တို့ အား ကျိန် ဆို စေ သည် ကို ယော န သန် မ သိ။ ထို့ ကြောင့် သူ ၏ လက် ကို ဆန့် ပြီး သူ ကိုင် ထား သော တောင် ဝှေး အ ဖျား ကို ပျား လ ပို့ ထဲ သို့ နှစ် ၍ ပျား ရည်ကို လက် နှင့် ယူ စား လိုက် ရာ အား ပြည့် လန်း ဆန်း လာ လေ ၏။ ^၂၈ ထို အ ခါ လူ တစ် ဦး က သူ့ အား “အ ရှင့် ခ မည်း တော် က ‘ယ နေ့ အ စာ စား သူ သည် ကျိန် ခြင်း ကို ခံ ရ မည်’ ဟု တင်း ကျပ် စွာ ကျိန် ထား သော ကြောင့် လူ တို့ သည် လည်း အား ယုတ် နွမ်း နယ် လျက် ရှိ ၏” ဟု ပြော ပြ ၏။ ^၂၉ ယော န သန် က လည်း “ငါ့ ခ မည်း တော် သည် ပြည် သား တို့ ကို ဒုက္ခ ပေး လေ ပြီ။ ယ ခု ကြည့် ကြ လော့။ ဤ ပျား ရည် အ နည်း ငယ် ကို ငါ မြည်း စမ်း ကြည့် သော အ ခါ ငါ အား ပြည့် လန်း ဆန်း လာ ပြီ။ ^၃၀ စစ် သည် တို့ သည် ရန် သူ တို့ ထံ မှ သိမ်း ဆည်း ရ ရှိ လာ သော အ စား အ စာ များ ကို ယ နေ့ သာ စိတ် ကြိုက် စား ခွင့် ရ ခဲ့ မည် ဆို လျှင် မည် မျှ အ ကျိုး ရှိ မည် နည်း။ ယ ခု မှာ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို များ စွာ မ သုတ် သင် ပစ် နိုင် ခဲ့ ပါ တ ကား” ဟု ဆို ၏။

^၃၁ ထို နေ့ တွင် သူ တို့ သည် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို မိတ် မတ် မြို့ မှ အာ ယ လုန် မြို့ အ ထိ လိုက် လံ ချေ မှုန်း ကြ ၏။ စစ် သည် များ လည်း အ လွန် မော ပန်း ကြ လေ ၏။ ^၃၂ ထို့ ကြောင့် သူ တို့ သည် တိုက် ရာ ပါ ပစ္စည်း များ ရှိ ရာ သို့ တစ် ဟုန် ထိုး ပြေး သွား ၍ သိုး နွား များ၊ နွား သ ငယ် များ ကို မြေ ပေါ် တွင် သတ် ပြီး လျှင် အ သွေး ပါ စား မိ ကြ လေ ၏။ ^၃၃ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး အား “ကြည့် ပါ လော့။ စစ် သည် တို့ သည် အ သွေး နှင့် တ ကွ စား ခြင်း ဖြင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို ပြစ် မှား မိ ကြ ပြီ” ဟု လျှောက် ကြ ရာ၊ ရှော လု မင်း ကြီး က “သင် တို့ သစ္စာ ဖျက် ကြ ပြီ။ ယ နေ့ ငါ့ ထံ ကျောက် တုံး ကြီး တစ် တုံး လှိမ့် လာ ခဲ့ ပါ” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၃၄ ထို့ နောက် ရှော လု မင်း ကြီး က “လူ တို့ ထံ သို့ အ နှံ့ သွား ၍ သူ တို့ အား ‘သူ တို့ အ သီး သီး ပိုင် ဆိုင် သော သိုး နွား တို့ ကို ငါ့ ထံ သို့ ယူ ဆောင် လာ စေ ပါ။ ဤ နေ ရာ တွင် သတ် ၍ စား ကြ ပါ။ အ သွေး ကို စား ခြင်း ဖြင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို မ ပြစ် မှား ကြ ပါ နှင့်’ ဟူ ၍ ပြော ကြား လော့” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ထို ည မှာ ပင် လူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ၌ ရှိ သော နွား တို့ ကို ယူ လာ ၍ ထို နေ ရာ ၌ သတ် ကြ ၏။

^၃၅ ရှော လု မင်း ကြီး သည် ထို နေ ရာ တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ ယဇ် ပလ္လင် ကို တည်‌ လေ ၏။ ထို ယဇ် ပလ္လင် သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ ရှော လု မင်း ကြီး ပ ထ မ ဦး ဆုံး တည် သော ယဇ် ပလ္လင် ဖြစ် ၏။

^၃၆ ရှော လု မင်း ကြီး က “ယ ခု ည ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ထံ သို့ သွား ၍ နံ နက် မိုး လင်း သည့် တိုင် အောင် တိုက် ခိုက် သိမ်း ယူ ကြ စို့။ တစ် ယောက် မျှ အ သက် ရှင် ကျန် ရစ် သူ မ ရှိ‌ စေ နှင့်” ဟု ဆို လျှင် သူ တို့ က “အ ရှင် အ လို ရှိ သည့် အ တိုင်း ပြု တော် မူ ပါ” ဟု ပြန် လျှောက် ကြ ၏။ သို့ သော် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် က “ဦး စွာ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ ချဉ်း ကပ် ကြ စို့ ဟု သူ တို့ အား ဆို ၏။ ^၃၇ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး က “ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို အ ကျွန်ုပ် ဆင်း တိုက် ရ ပါ မည် လော။ သူ တို့ ကို အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ လက် သို့ အပ် တော် မူ မည် လော” ဟု ဘု ရား သ ခင် ထံ မေး လျှောက် သော် လည်း ထို နေ့ ၌ တုံ့ ပြန် တော် မ မူ။ ^၃၈ ထို့ နောက် ရှော လု မင်း ကြီး က “အစ္စ‌ ရေး အ ကြီး အ ကဲ အ ပေါင်း တို့၊ ဤ နေ ရာ သို့ လာ ကြ လော့။ ယ နေ့ မည် သည့် အ ပြစ် ကျူး လွန် ထား ကြောင်း သိ ရှိ နိုင် ရန် ကြည့် ရှု စစ် ဆေး ကြ လော့။ ^၃၉ အစ္စ ရေး လူ မျိုး ၏ ကယ် တင် ရှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ ငါ့ သား ယော န သန် ပင် ဖြစ် စေ ကာ မူ မု ချ အ သတ် ခံ ရ မည်” ဟု ဆို ၏။ သို့ သော် မည် သူ တစ် ဦး တစ် ယောက် မျှ သူ့ ကို ပြန် ၍ မ လျှောက် တင် ကြ။

^၄၀ ထို့ ကြောင့် ရှော လု မင်း ကြီး က အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ အား “သင် တို့ အား လုံး တစ် ဖက် မှာ နေ ပါ။ ငါ နှင့် ငါ့ သား ယော န သန် သည် တစ် ဖက် မှာ နေ မည်” ဟု ဆို လျှင် လူ တို့ က “အ ရှင် အ လို ရှိ သည့် အ တိုင်း ပြု တော် မူ ပါ” ဟု ရှော လု မင်း ကြီး အား လျှောက် တင် ကြ ၏။ ^၄၁ ထို့ နောက် ရှော လု မင်း ကြီး က အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ “အ မှန် ကို သိ စေ တော် မူ ပါ” ဟု ဆု တောင်း ပြီး မဲ ချ ရာ ရှော လု နှင့် ယော န သန် ၌ မဲ ကျ သ ဖြင့် အ ခြား သော သူ တို့ လွတ် သွား ကြ ၏။ ^၄၂ ရှော လု မင်း ကြီး က “ငါ နှင့် ငါ့ သား ယော န သန် ကို မဲ ချ ပေး လော့” ဟု ဆို သ ဖြင့် မဲ ချ သော အ ခါ ယော န သန် ၌ မဲ ကျ လေ ၏။ ^၄၃ ထို အ ခါ ရှော လု မင်း ကြီး က ယော န သန် အား “သင် မည် သို့ ပြု မိ သ နည်း။ ငါ့ အား ပြော ပြ လော့” ဟု ဆို သော် ယော န သန် က “စင် စစ် အ ကျွန်ုပ် ကိုင် ထား သော တောင် ဝှေး အ ဖျား ဖြင့် ပျား ရည် အ နည်း ငယ် ကို ယူ ၍ စား မိ ပါ ပြီ။ ထို့ ကြောင့် ယ ခု အ ကျွန်ုပ် ကို သေ ဒဏ် ပေး ပါ” ဟု ဆို ၏။

^၄၄ ရှော လု မင်း ကြီး က လည်း “ယော န သန်၊ သင် မု ချ သေ ရ မည်။ သင် မ သေ လျှင် ဘု ရား သ ခင် သည် ထို ထက် မ က ငါ့ ကို ပြု တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု ဆို ၏။ ^၄၅ သို့ သော် စစ် သည် တို့ က ရှော လု မင်း ကြီး အား “အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို အ ကြီး အ ကျယ် ကယ် တင် ပေး ခဲ့ သော ယော န သန် သည် သေ ရ မည် လော။ ဤ အ ဖြစ် နှင့် ဝေး ပါ စေ၊ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် တော် မူ သည် နှင့် အ ညီ သူ့ ဦး ခေါင်း မှ ဆံ ချည် တစ် ပင် မျှ မြေ ပေါ် သို့ မ ကျ စေ ရ။ ယ နေ့ ပင် သူ သည် ဘု ရား သ ခင် နှင့် အ တူ စစ် တိုက် လေ ပြီ” ဟု ဆို ကြ ၏။ ဤ သို့ ယော န သန် ကို စစ် သည် တို့ ကယ် တင် သော ကြောင့် ယော န သန် သည် သေ ဒဏ် မ ခံ ရ တော့ ပေ။

^၄၆ ရှော လု မင်း ကြီး သည် လည်း ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ ကို လိုက် လံ တိုက် ခိုက် ရာ မှ ပြန် လာ ၏။ ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ သည် လည်း မိ မိ တို့ နေ ရပ် သို့ ပြန် သွား ကြ လေ ၏။

^၄၇ ရှော လု မင်း ကြီး သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို အုပ် စိုး ၍ မော ဘ လူ မျိုး၊ အမ္မုန် လူ မျိုး၊ ဧ ဒုံ လူ မျိုး၊ ဇော ဘ ဘု ရင် များ နှင့် ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး စ သည့် ဝန်း ကျင် ရှိ ရန် သူ အ ပေါင်း တို့ ကို တိုက် ခိုက် ချေ မှုန်း လေ ၏။ စစ် တိုက် လေ ရာ ရာ ၌ လည်း အောင် မြင် မှု ရ လေ ၏။ ^၄၈ သူ သည် ရဲ စွမ်း သတ္တိ အ ပြည့် ရှိ သူ ဖြစ် ၏။ အာ မ လက် လူ မျိုး တို့ ကို ချေ မှုန်း ၍ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို တိုက် ခိုက် လု ယက် သူ တို့ ၏ လက် မှ ကယ် နုတ် ခဲ့ ၏။

^၄၉ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ သား များ မှာ ယော န သန်၊ ဣ ရွှိ၊ မေ လ ခိ ရွှ တို့ ဖြစ် ကြ ၏။ သ မီး နှစ် ဦး ရှိ ၍ သ မီး ကြီး ၏ အ မည် မှာ ‌မေ ရပ် ဟု ခေါ် ပြီး သ မီး ငယ် ၏ အ မည် မှာ မိ ခါ လ ဟု ခေါ် ၏။ ^၅၀ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ မိ ဖု ရား မှာ အ ဟိ မတ် ၏ သ မီး အ ဟိ နောင် ဖြစ် ၏။ သူ ၏ စစ် သူ ကြီး မှာ သူ့ ဘ ထွေး နေ ရ ၏ သား အာ ဗ နာ ဖြစ် ၏။ ^၅၁ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ ဖ ခင် ကိ ရှ နှင့် အာ ဗ နာ ၏ ဖ ခင် နေ ရ တို့ သည် အ ‌ဗျေ လ ၏ သား များ ဖြစ် ကြ ၏။

^၅၂ ရှော လု မင်း ကြီး လက် ထက် ကာ လ ပတ် လုံး ဖိ လိတ္တိ လူ မျိုး တို့ နှင့် တိုက် ပွဲ ပြင်း ပြင်း ထန် ထန် ဆင် နွှဲ ခဲ့ ရ ၏။ သူ သည် ခွန် အား ကြီး သူ၊ ရဲ စွမ်း သတ္တိ ရှိ သူ တို့ ကို ခေါ် ယူ စု ဆောင်း ထား တတ် ၏။

14

¹ Now it happened on a day that Jonathan the son of Saul said to the young man who bore his armor, “Come! Let’s go over to the Philistines’ garrison that is on the other side.” But he didn’t tell his father.

² Saul stayed in the uttermost part of Gibeah under the pomegranate tree which is in Migron; and the people who were with him were about six hundred men, ³ including Ahijah the son of Ahitub, Ichabod’s brother, the son of Phinehas, the son of Eli the priest of Yahweh in Shiloh, wearing an ephod. The people didn’t know that Jonathan was gone.

⁴ Between the passes, by which Jonathan sought to go over to the Philistines’ garrison, there was a rocky crag on the one side and a rocky crag on the other side; and the name of the one was Bozez, and the name of the other Seneh. ⁵ The one crag rose up on the north in front of Michmash, and the other on the south in front of Geba.

⁶ Jonathan said to the young man who bore his armor, “Come! Let’s go over to the garrison of these uncircumcised. It may be that Yahweh will work for us, for there is no restraint on Yahweh to save by many or by few.” ⁷ His armor bearer said to him, “Do all that is in your heart. Go, and behold, I am with you according to your heart.”

⁸ Then Jonathan said, “Behold, we will pass over to the men, and we will reveal ourselves to them. ⁹ If they say this to us, ‘Wait until we come to you!’ then we will stand still in our place and will not go up to them. ¹⁰ But if they say this, ‘Come up to us!’ then we will go up, for Yahweh has delivered them into our hand. This shall be the sign to us.”

¹¹ Both of them revealed themselves to the garrison of the Philistines; and the Philistines said, “Behold, the Hebrews are coming out of the holes where they had hidden themselves!” ¹² The men of the garrison answered Jonathan and his armor bearer, and said, “Come up to us, and we will show you something!” Jonathan said to his armor bearer, “Come up after me, for Yahweh has delivered them into the hand of Israel.” ¹³ Jonathan climbed up on his hands and on his feet, and his armor bearer after him, and they fell before Jonathan; and his armor bearer killed them after him.

¹⁴ That first slaughter, which Jonathan and his armor bearer made, was about twenty men, within as it were half a furrow’s length in an acre of land. ¹⁵ There was a trembling in the camp, in the field, and among all the people; the garrison and the raiders also trembled; and the earth quaked, so there was an exceedingly great trembling. ¹⁶ The watchmen of Saul in Gibeah of Benjamin looked; and behold, the multitude melted away and scattered.

¹⁷ Then Saul said to the people who were with him, “Count now, and see who is missing from us.” When they had counted, behold, Jonathan and his armor bearer were not there. ¹⁸ Saul said to Ahijah, “Bring God’s ark here.” For God’s ark was with the children of Israel at that time. ¹⁹ While Saul talked to the priest, the tumult that was in the camp of the Philistines went on and increased; and Saul said to the priest, “Withdraw your hand!”

²⁰ Saul and all the people who were with him were gathered together, and came to the battle; and behold, they were all striking each other with their swords in very great confusion. ²¹ Now the Hebrews who were with the Philistines before and who went up with them into the camp from all around, even they also turned to be with the Israelites who were with Saul and Jonathan. ²² Likewise all the men of Israel who had hidden themselves in the hill country of Ephraim, when they heard that the Philistines fled, even they also followed hard after them in the battle.

²³ So Yahweh saved Israel that day; and the battle passed over by Beth Aven.

²⁴ The men of Israel were distressed that day; for Saul had adjured the people, saying, “Cursed is the man who eats any food until it is evening, and I am avenged of my enemies.” So none of the people tasted food. ²⁵ All the people came into the forest; and there was honey on the ground. ²⁶ When the people had come to the forest, behold, honey was dripping, but no one put his hand to his mouth, for the people feared the oath.

²⁷ But Jonathan didn’t hear when his father commanded the people with the oath. Therefore he put out the end of the rod that was in his hand and dipped it in the honeycomb, and put his hand to his mouth; and his eyes brightened. ²⁸ Then one of the people answered, and said, “Your father directly commanded the people with an oath, saying, ‘Cursed is the man who eats food today.’ ” So the people were faint. ²⁹ Then Jonathan said, “My father has troubled the land. Please look how my eyes have brightened because I tasted a little of this honey. ³⁰ How much more, if perhaps the people had eaten freely today of the plunder of their enemies which they found? For now there has been no great slaughter among the Philistines.”

 ³¹ They struck the Philistines that day from Michmash to Aijalon. The people were very faint; ³² and the people pounced on the plunder, and took sheep, cattle, and calves, and killed them on the ground; and the people ate them with the blood. ³³ Then they told Saul, saying, “Behold, the people are sinning against Yahweh, in that they eat meat with the blood.” He said, “You have dealt treacherously. Roll a large stone to me today!” ³⁴ Saul said, “Disperse yourselves among the people, and tell them, ‘Every man bring me here his ox, and every man his sheep, and kill them here, and eat; and don’t sin against Yahweh in eating meat with the blood.’ ” All the people brought every man his ox with him that night, and killed them there.

³⁵ Saul built an altar to Yahweh. This was the first altar that he built to Yahweh.

³⁶ Saul said, “Let’s go down after the Philistines by night, and take plunder among them until the morning light. Let’s not leave a man of them.” They said, “Do whatever seems good to you.” Then the priest said, “Let’s draw near here to God.” ³⁷ Saul asked counsel of God: “Shall I go down after the Philistines? Will you deliver them into the hand of Israel?” But he didn’t answer him that day. ³⁸ Saul said, “Draw near here, all you chiefs of the people, and know and see in whom this sin has been today. ³⁹ For as Yahweh lives, who saves Israel, though it is in Jonathan my son, he shall surely die.” But there was not a man among all the people who answered him.

⁴⁰ Then he said to all Israel, “You be on one side, and I and Jonathan my son will be on the other side.” The people said to Saul, “Do what seems good to you.” ⁴¹ Therefore Saul said to Yahweh, the God of Israel, “Show the right.” Jonathan and Saul were chosen, but the people escaped. ⁴² Saul said, “Cast lots between me and Jonathan my son.” Jonathan was selected. ⁴³ Then Saul said to Jonathan, “Tell me what you have done!” Jonathan told him, and said, “I certainly did taste a little honey with the end of the rod that was in my hand; and behold, I must die.”

⁴⁴ Saul said, “God do so and more also; for you shall surely die, Jonathan.” ⁴⁵ The people said to Saul, “Shall Jonathan die, who has worked this great salvation in Israel? Far from it! As Yahweh lives, there shall not one hair of his head fall to the ground, for he has worked with God today!” So the people rescued Jonathan, so he didn’t die.

⁴⁶ Then Saul went up from following the Philistines; and the Philistines went to their own place.

⁴⁷ Now when Saul had taken the kingdom over Israel, he fought against all his enemies on every side: against Moab, and against the children of Ammon, and against Edom, and against the kings of Zobah, and against the Philistines. Wherever he turned himself, he defeated them. ⁴⁸ He did valiantly and struck the Amalekites, and delivered Israel out of the hands of those who plundered them.

⁴⁹ Now the sons of Saul were Jonathan, Ishvi, and Malchishua; and the names of his two daughters were these: the name of the firstborn Merab, and the name of the younger Michal. ⁵⁰ The name of Saul’s wife was Ahinoam the daughter of Ahimaaz. The name of the captain of his army was Abner the son of Ner, Saul’s uncle. ⁵¹ Kish was the father of Saul, and Ner the father of Abner was the son of Abiel.

⁵² There was severe war against the Philistines all the days of Saul; and when Saul saw any mighty man or any valiant man, he took him into his service.