၉

^၁ ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား အ ဘိ မ လက် သည် ရှေ ခင် မြို့ ရှိ အ မိ ၏ အစ် ကို၊ အ မိ ၏ မောင် တို့ နှင့် မိ မိ ဆွေ မျိုး သား ချင်း တို့ ထံ သွား ၍၊ ^၂ “ရှေ ခင် မြို့ သား အ ပေါင်း တို့ အား ‘သင် တို့ ကို ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် အုပ် စိုး သည် က ပို ကောင်း သ လော။ သို့ မ ဟုတ် တစ် ဦး တည်း အုပ် စိုး သည် က ပို ကောင်း သ လော။ ငါ သည် သင် တို့ ၏ သွေး ရင်း သား ရင်း ဖြစ် သည် ကို သ တိ ရ ကြ ပါ’ ဟူ ၍ ပြော ကြား လော့” ဟု ဆို ၏။

^၃ အ မိ ၏ အစ် ကို၊ အ မိ ၏ မောင် တို့ သည် ထို စ ကား အ လုံး စုံ ကို ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ အား ပြော ကြား သော အ ခါ သူ တို့ က “အ ဘိ မ လက် သည် ငါ တို့ ၏ အ မျိုး သား ချင်း ဖြစ် ၏” ဟု ဆို လျက် သူ့ နောက် သို့ စိတ် ပါ သွား ကြ ၏။ ^၄ သူ တို့ သည် ဗာ လ ဗေ ရိတ် ဝတ် ကျောင်း ထဲ မှ ငွေ ခု နစ် ဆယ် ရှယ် ကယ် ၅၃.၅ ကျပ် သား ခန့် သို့ မ ဟုတ် ၈၀၅ ဂ ရမ် ခန့်။ ကို အ ဘိ မ လက် အား ပေး ရာ သူ က ထို ငွေ ဖြင့် လူ ဆိုး လူ မိုက် တို့ ကို ငှား ရမ်း ၍ သူ့ နောက် လိုက် စေ ၏။ ^၅ အ ဘိ မ လက် သည် ဖ ခင် ၏ အိမ် ရှိ ရာ ဩ ဖ ရ မြို့ သို့ သွား ပြီး ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား မိ မိ ညီ အစ် ကို အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် တို့ ကို ကျောက် ဖျာ တစ် ခု တည်း ပေါ် တွင် သတ် လေ ၏။ ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား ထွေး ယော သံ သည် ပုန်း နေ သော ကြောင့် အ သက် ရှင် ကျန် ရစ် ခဲ့ ၏။

^၆ ထို့ နောက် ရှေ ခင် မြို့ သား၊ ဗက် မိလ္လော မြို့ သား အ ပေါင်း တို့ သည် ရှေ ခင် မြို့ ရှိ အ ထိမ်း အ မှတ် ဝက် သစ် ချ ပင် ရှိ ရာ သို့ စု ရုံး သွား ကြ ပြီး အ ဘိ မ လက် ကို မင်း မြှောက် ကြ ၏။ ^၇ ထို သ တင်း ကို ယော သံ ကြား သော အ ခါ ထွက် သွား ၍ ဂေ ရ ဇိမ် တောင် ထိပ် ပေါ် ၌ ရပ် လျက် “ရှေ ခင် အ မျိုး သား တို့၊ ငါ့ စ ကား ကို နား ထောင် ကြ လော့။ သို့ ပြု လျှင် ဘု ရား သ ခင် လည်း သင် တို့ စ ကား ကို နား ထောင် တော် မူ မည်။

^၈ တစ် ခါ က သစ် ပင် တို့ သည် မိ မိ တို့ ကို အုပ် စိုး မည့် ရှင် ဘု ရင် တစ် ပါး ကို ဘိ သိက် ပေး ရန် လိုက် ရှာ ကြ ရာ သံ လွင် ပင် ထံ သို့ ရောက် ၍ “အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို အုပ် စိုး ပါ လော့’ ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၉ သို့ သော် သံ လွင် ပင် က ‘ဘု ရား နှင့် လူ တို့ ကို ဂုဏ် ပြု ချီး မွမ်း ရာ တွင် သုံး ကြ သော ငါ့ အ ဆီ ကို မ ထုတ် ပေး တော့ ဘဲ သစ် ပင် တို့ ကို သွား ၍ အုပ် စိုး ရ မည် လော’ ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၁၀ တစ် ဖန် သ ဖန်း ပင် ထံ သွား ပြီး ‘အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို လာ အုပ် စိုး ပါ လော့’ ဟု ဆို ပြန် လျှင်၊ ^၁၁ သ ဖန်း ပင် က လည်း ‘ငါ ၏ ချို မြိန် သော အ သီး၊ ကောင်း သော အ သီး သီး ခြင်း မှ ရပ် ပြီး သစ် ပင် တို့ ကို သွား ၍ အုပ် စိုး ရ မည် လော’ ဟု ဆို ၏။

^၁၂ တစ် ဖန် စ ပျစ် ပင် ထံ သွား ပြီး ‘အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို လာ အုပ် စိုး ပါ လော့’ ဟု ဆို ပြန် ၏။ ^၁၃ စ ပျစ် ပင် က လည်း ‘ဘု ရား နှင့် လူ တို့ ကို ဝမ်း မြောက် စေ သော ငါ ၏ စ ပျစ် ဝိုင် အ သစ် ကို မ ထုတ် ပေး တော့ ဘဲ သစ် ပင် တို့ အား သွား ၍ အုပ် စိုး ရ မည် လော’ ဟု ဆို ၏။

^၁၄ နောက် ဆုံး ၌ သစ် ပင် အ ‌ပေါင်း တို့ သည် ဆူး လေ ပင် ထံ သွား ပြီး ‘အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို လာ အုပ် စိုး ပါ လော့’ ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၁၅ ဆူး လေ ပင် က လည်း သစ် ပင် တို့ အား ‘စင် စစ် သင် တို့ သည် ငါ့ ကို ဘိ သိက် ပေး ၍ သင် တို့ ကို အုပ် စိုး စေ လို လျှင် လာ ကြ၊ ငါ့ အ ရိပ် ၌ ခို လှုံ ကြ။ သို့ မ ဟုတ် လျှင် ဆူး လေ ပင် ထဲ က မီး ထွက် ပြီး လက် ဘ နွန် တောင် ရှိ သစ် က တိုး ပင် များ ကို လောင် ကျွမ်း ပစ် မည်’ ဟု ဆို လေ ၏။

^၁၆ သင် တို့ လည်း အ ဘိ မ လက် ကို မင်း မြှောက် ရာ တွင် ဖြောင့် မတ် မှန် ကန် စွာ ပြု ကြ ပြီ လော။ ယေ ရုဗ္ဗာ လ နှင့် သူ ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ ကို တ ရား မျှ တ စွာ ပြု ကြ ပြီ လော။ သူ ခံ ထိုက် သော အ ရာ နှင့် အ ညီ သူ့ ကို ကျေး ဇူး ဆပ် ကြ ပြီ လော။ ^၁၇ ငါ့ ဖ ခင် သည် သင် တို့ အ တွက် အ သက် စွန့် တိုက် ပွဲ ဝင် ခဲ့ ၍ သင် တို့ ကို မိ ဒျန် လူ တို့ လက် မှ ကယ် တင် ခဲ့ ၏။ ^၁၈ သို့ သော် ယ ခု မှာ သင် တို့ သည် ငါ့ ဖ ခင် ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ ကို ထ ကြွ ပုန် ကန် ၍ သူ့ သား အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် ကို ‌ကျောက် ဖျာ တစ် ခု ပေါ် တွင် သတ် ပစ် ကြ ပြီ။ သူ့ ကျွန် မ ၏ သား အ ဘိ မ လက် သည် သင် တို့ ၏ အ မျိုး သား ချင်း ဖြစ် သော ကြောင့် ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ ကို အုပ် စိုး ရန် သူ့ ကို မင်း မြှောက် ကြ ၏။

^၁၉ ယ ခု သင် တို့ သည် ယေ ရုဗ္ဗာ လ နှင့် သူ့ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ ကို ဖြောင့် မတ် မှန် ကန် စွာ ပြု သည် မှန် လျှင် အ ဘိ မ လက် အား ဖြင့် ဝမ်း မြောက် ကြ လော့။ သူ သည် လည်း သင် တို့ အား ဖြင့် ဝမ်း မြောက် ပါ စေ။ ^၂၀ သို့ မ ဟုတ် လျှင် အ ဘိ မ လက် ထဲ မှ မီး ထွက် ၍ ရှေ ခင် မြို့ သား၊ ဗက် မိလ္လော မြို့ သား တို့ ကို လောင် ကျွမ်း ပါ စေ။ ရှေ ခင် မြို့ သား၊ ဗက် မိလ္လော မြို့ သား တို့ ထဲ မှ လည်း မီး ထွက် ၍ အ ဘိ မ လက် ကို လောင် ကျွမ်း ပါ စေ” ဟု ကျယ် လောင် စွာ အော် ဟစ် ပြီး လျှင်၊ ^၂၁ ယော သံ သည် မိ မိ အစ် ကို အ ဘိ မ လက် ကို ကြောက် သော ကြောင့် ထွက် ပြေး ပြီး ဗေ ရ မြို့ တွင် သွား ရောက် နေ ထိုင် လေ ၏။

^၂၂ အ ဘိ မ လက် သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို သုံး နှစ် ကြာ အုပ် စိုး ၏။ ^၂၃ ဘု ရား သ ခင် သည် အ ဘိ မ လက် နှင့် ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ ကြား တွင် ဆိုး ညစ် သော ဝိ ညာဉ် ကို စေ လွှတ် သ ဖြင့် ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ သည် အ ဘိ မ လက် ကို သစ္စာ ဖောက် ကြ ၏။ ^၂၄ ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် ကို ရက် ရက် စက် စက် သတ် ဖြတ် ကြ သော အ မှု ကြောင့် ညီ အစ် ကို တို့ အား သတ် သော အ ဘိ မ လက် နှင့် ထို ညီ အစ် ကို တို့ အား သတ် သော အ မှု ၌ ကူ ညီ ပေး သော ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ သည် သွေး ကြွေး ကို ပြန် ပေး ဆပ် ရ ၏။ ^၂၅ ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ သည် အ ဘိ မ လက် ကို ချောင်း မြောင်း တိုက် ခိုက် ရန် တောင် ပေါ် တွင် လူ စောင့် ချ ထား ကြောင်း၊ လမ်း သွား လမ်း လာ တို့ ကို လု ယက် တိုက် ခိုက် ကြောင်း ကို အ ဘိ မ လက် လည်း ကြား သိ ၏။

^၂၆ ထို စဉ် ဧ ဗက် ၏ သား ဂါ လ နှင့် သူ့ ညီ အစ် ကို တို့ သည် ရှေ ခင် မြို့ သို့ ရောက် လာ ကြ ၏။ ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ သည် သူ့ ကို ယုံ ကြည် အား ထား ကြ ၏။ ^၂၇ သူ တို့ သည် လယ် ပြင် သို့ သွား ၍ စ ပျစ် ခြံ မှ စ ပျစ် သီး များ ကို ဆွတ် ခူး ကြ ၏။ စ ပျစ် သီး များ ကို နင်း နယ် ၍ ပျော် ပွဲ ကျင်း ပ ကြ ၏။ သူ တို့ ၏ ဘု ရား ဝတ် ကျောင်း သို့ သွား ၍ စား သောက် လျက် အ ဘိ မ လက် ကို ကျိန် ဆဲ ကြ ၏။ ^၂၈ ဧ ဗက် ၏ သား ဂါ လ က “ငါ တို့ သည် အ ဘိ မ လက် ကို အ စေ ခံ ရ မည့် အ ကြောင်း ရှေ ခင် သား အ ဘိ မ လက် ကား မည် သူ နည်း။ သူ သည် ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား မ ဟုတ် လော။ ဇေ ဗု လ သည် သူ ၏ လက် ထောက် မ ဟုတ် လော။ ရှေ ခင် ၏ အ ဖ ဟာ မော် ၏ လူ တို့ ကို အ စေ ခံ ကြ လော့။ အ ဘိ မ လက် ကို အ ဘယ် ကြောင့် အ စေ ခံ ရ မည် နည်း။ ^၂၉ ဤ လူ တို့ သာ ငါ့ လက် အောက် သို့ ရောက် လျှင် ငါ သည် အ ဘိ မ လက် ကို ဖယ် ရှား ပစ် မည်” ဟု ဆို ပြီး လျှင် အ ဘိ မ လက် အား လည်း “သင် ၏ စစ် တပ် ကို အင် အား ဖြည့် ပြီး ထွက် ခဲ့ လော့” ဟု စိန် ခေါ် လေ ၏။

^၃၀ ထို မြို့ ၏ အ ကြီး အ ကဲ ဇေ ဗု လ သည် ဧ ဗက် ၏ သား ဂါ လ ပြော သော စ ကား ကို ကြား သော အ ခါ အ မျက် ထွက် ၍၊ ^၃၁ အ ဘိ မ လက် ထံ သို့ တ မန် တို့ ကို တိတ် တ ဆိတ် စေ လွှတ် ကာ “ဧ ဗက် ၏ သား ဂါ လ နှင့် သူ ၏ ညီ အစ် ကို တို့ သည် ရှေ ခင် မြို့ သို့ ရောက် လာ ၍ သင့် ကို ဆန့် ကျင် ရန် မြို့ သား တို့ ကို လှုံ့ ဆော် နေ ပြီ။ ^၃၂ ထို့ ကြောင့် သင် နှင့် သင့် လူ တို့ သည် ည အ ချိန် ချီ လာ ၍ တော ၌ ကင်း ပုန်း ချ လော့။ ^၃၃ သင် သည် စော စော ထ ၍ နံ နက် နေ ထွက် လျှင် ထွက် ချင်း ထို မြို့ ကို တစ် ဟုန် ထိုး ဝင် တိုက် လော့။ သူ နှင့် သူ့ လူ တို့ ထွက် လာ သော အ ခါ အ ခွင့် သာ သည့် အ တိုင်း သူ တို့ ကို တိုက် လော့” ဟု ဆင့် ဆို စေ ၏။ ^၃၄ ထို့ ကြောင့် အ ဘိ မ လက် သည် မိ မိ လူ အ ပေါင်း တို့ နှင့် တ ကွ ည အ ချိန် ချီ လာ ၍ ရှေ ခင် မြို့ အ နီး ၌ ကင်း ပုန်း လေး ခု ချ ထား ၏။

^၃၅ ဧ ဗက် ၏ သား ဂါ လ သည် မြို့ တံ ခါး ဝ တွင် ထွက် ရပ် နေ သော အ ခါ အ ဘိ မ လက် နှင့် သူ့ လူ တို့ လည်း ကင်း ပုန်း ချ ရာ နေ ရာ မှ ထွက် လာ ကြ ၏။ ^၃၆ ဂါ လ သည် သူ တို့ ကို မြင် သော အ ခါ ဇေ ဗု လ အား “ကြည့် ပါ။ လူ များ တောင် ထိပ် ပေါ် မှ ဆင်း လာ ကြသည်” ဟု ဆို လျှင် ဇေ ဗု လ က သူ့ အား “တောင် ၏ အ ရိပ် ကို လူ ကဲ့ သို့ သင် မြင် နေ သည်” ဟု ပြန် ပြော ၏။ ^၃၇ တစ် ဖန် ဂါ လ က “ကြည့် ပါ။ လူ တို့ သည် တောင် အ လယ် တစ် ဝက် မှ ဆင်း လာ ကြ ပြီး နောက် တစ် ဖွဲ့ က မော နေ နိမ် ဝက် သစ် ချ ပင် လမ်း မှ လာ နေ ကြ ပြီ” ဟု ဆို ၏။ ^၃၈ ထို အ ခါ ဇေ ဗု လ က ဂါ လ အား “သင် က ‘ငါ တို့ သည် အ ဘိ မ လက် ကို အ စေ ခံ ရ မည့် အ ကြောင်း သူ ကား မည် သူ နည်း’ ဟု ပြော ခဲ့ သည် မှာ ယ ခု မည် သို့ ဖြစ် ပြီ နည်း။ သင် သည် ထို သူ တို့ ကို မ ထီ မဲ့ မြင် ပြု ခဲ့ သည် မ ဟုတ် လော။ ယ ခု သူ့ ကို ထွက် တိုက် ပါ လော့” ဟု ဆို လေ ၏။

^၃၉ ဂါ လ လည်း ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ ကို ဦး ဆောင် ၍ အ ဘိ မ လက် ကို ထွက် တိုက် လေ ၏။ ^၄၀ သို့ ရာ တွင် အ ဘိ မ လက် သည် သူ့ ကို လိုက် တိုက် သ ဖြင့် သူ သည် အ ဘိ မ လက် ရှေ့ မှ ထွက် ပြေး လေ ၏။ မြို့ တံ ခါး ဝ တိုင် အောင် ဒဏ် ရာ ရ သူ အ မြောက် အ မြား လဲ ကျ သေ ဆုံး ကြ ၏။ ^၄၁ အ ဘိ မ လက် သည် အ ရု မ မြို့ ၌ နေ ထိုင် လေ ၏။ ဇေ ဗု လ သည် ဂါ လ နှင့် သူ ၏ ညီ အစ် ကို တို့ ကို နှင် ထုတ် လိုက် သ ဖြင့် ရှေ ခင် မြို့ ၌ သူ တို့ မ နေ ထိုင် ရ တော့ ချေ။

^၄၂ နောက် တစ် နေ့ တွင် ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ မြို့ ပြင် သို့ ထွက် လာ သည် ကို အ ဘိ မ လက် ကြား လျှင်၊ ^၄၃ သူ့ လူ တို့ ကို သုံး ဖွဲ့ ခွဲ ၍ မြို့ ပြင် တွင် ကင်း ပုန်း ချ ၏။ မြို့ ထဲ မှ လူ တို့ ထွက် လာ သည် ကို မြင် လျှင် သူ တို့ ကို တိုက် ခိုက် သတ် ဖြတ် လေ ၏။ ^၄၄ အ ဘိ မ လက် နှင့် အ ဖွဲ့ သည် မြို့ တံ ခါး ဝ သို့ ပြေး သွား ၍ နေ ရာ ယူ ကြ ၏။ ကျန် နှစ် ဖွဲ့ သည် မြို့ ပြင် ရှိ လူ တို့ ထံ ပြေး သွား ၍ သူ တို့ ကို သတ် ဖြတ် လေ ၏။ ^၄၅ အ ဘိ မ လက် သည် ထို နေ့ တစ် နေ့ လုံး ထို မြို့ ကို တိုက် ခိုက် ပြီး မြို့ ကို သိမ်း ယူ ၍ မြို့ သား တို့ ကို သတ် ပစ် ၏။ မြို့ ကို ဖျက် ဆီး ပြီး ဆား နှင့် ပက် လေ ၏။

^၄၆ ရဲ တိုက် ရှိ ရှေ ခင် မြို့ သား အ ပေါင်း တို့ သည် ထို သ တင်း ကို ကြား သော အ ခါ သူ တို့ သည် ဧ လ ဗာ ရိတ် ဝတ် ကျောင်း ၏ မြေ အောက် ခန်း ထဲ သို့ ဝင် သွား ကြ ၏။ ^၄၇ ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ ရဲ တိုက် ထဲ ၌ စု ဝေး နေ ကြ ကြောင်း ကို အ ဘိ မ လက် ကြား သော်၊ ^၄၈ အ ဘိ မ လက် နှင့် သူ့ လူ တို့ သည် ဇာ လ မုန် တောင် သို့ တက် သွား ပြီး လျှင် အ ဘိ မ လက် သည် ပု ဆိန် ဖြင့် သစ် ကိုင်း ကို ခုတ် ၍ ပ ခုံး ပေါ် ထမ်း ထား ၏။ ထို့ နောက် သူ့ လူ တို့ ကို “ငါ ပြု သော အ ရာ ကို သင် တို့ မြင် ပြီ မ ဟုတ် လော။ ငါ ပြု သ ကဲ့ သို့ သင် တို့ အ လျင် အ မြန် ပြု ကြ လော့” ဟု ဆို ၏။ ^၄၉ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း သစ် ကိုင်း ကို ခုတ် ကြ ပြီး လျှင် အ ဘိ မ လက် နောက် သို့ လိုက် သွား ၍ သစ် ကိုင်း တို့ ကို မြေ အောက် ခန်း ပေါ် ပုံ ထား ကြ ၏။ ထို့ နောက် ထို သစ် ကိုင်း များ ကို မီး ရှို့ သ ဖြင့် မြေ အောင် ခန်း ကို မီး လောင် လေ ၏။ ရဲ တိုက် ရှိ ရှေ ခင် လူ ယောက်ျား၊ မိန်း မ တစ် ထောင် ခန့် လည်း သေ ကြ ကုန် ၏။

^၅၀ ထို့ နောက် အ ဘိ မ လက် သည် သေ ဗက် မြို့ သို့ ချီ သွား ပြီး တပ် ချ ကာ ထို မြို့ ကို သိမ်း ယူ ၏။ ^၅၁ ထို မြို့ ၌ ခိုင် ခံ့ သော ရဲ တိုက် ရှိ သ ဖြင့် ယောက်ျား၊ မိန်း မ၊ မြို့ သား အ ပေါင်း တို့ သည် ထို ရဲ တိုက် ထဲ သို့ ပြေး ဝင် ၍ တံ ခါး ကို ပိတ် ထား ပြီး လျှင် ရဲ တိုက် ခေါင် မိုး ပေါ် သို့ တက် ပြေး ကြ ၏။ ^၅၂ အ ဘိ မ လက် သည် လည်း ရဲ တိုက် ကို သွား ရောက် တိုက် ခိုက် ၏။ ရဲ တိုက် ကို မီး ရှို့ ရန် ရဲ တိုက် တံ ခါး ဝ သို့ ချဉ်း ကပ် လာ သော အ ခါ၊ ^၅၃ မိန်း မ တစ် ယောက် သည် ကြိတ် ဆုံ ကျောက် ပြား ကို အ ဘိ မ လက် ခေါင်း ပေါ် သို့ ပစ် ချ လိုက် ရာ အ ဘိ မ လက် ခေါင်း ကွဲ လေ ၏။ ^၅၄ ထို အ ခါ သူ သည် သူ ၏ လက် နက် ကိုင် လု လင် ကို အ လျင် အ မြန် ခေါ် ၍ “လူ တို့ က ငါ့ ကို ‘မိန်း မ သတ် ၍ သေ ရ သည်’ ဟု မ ဆို ရ လေ အောင် သင့် ဓား ကို ဆွဲ ထုတ် ၍ ငါ့ ကို သတ် ပါ လော့” ဟု ဆို သ ဖြင့် သူ ၏ ငယ် သား သည် သူ့ ကို ထိုး လိုက် ရာ သူ သေ လေ ၏။ ^၅၅ အ ဘိ မ လက် သေ သည် ကို အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ မြင် လျှင် အ သီး သီး ကိုယ့် အိမ် သို့ ပြန် သွား ကြ လေ ၏။

^၅၆ အ ဘိ မ လက် သည် မိ မိ ညီ အစ် ကို အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် ကို သတ် ခြင်း ဖြင့် ဖ ခင် အ ပေါ် ပြု ခဲ့ သော မ ကောင်း မှု ကြောင့် ဘု ရား သ ခင် သည် သူ့ အား ထို သို့ ပြန် ခံ ရ စေ တော် မူ ၏။ ^၅၇ ဘု ရား သ ခင် သည် ရှေ ခင် အ မျိုး သား တို့ ပြု ခဲ့ သော မ ကောင်း မှု အ လုံး စုံ တို့ ကို သူ တို့ ၏ ခေါင်း ပေါ် သို့ ပြန် ကျ စေ တော် မူ ၏။ ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား ယော သံ ၏ ကျိန် ခြင်း သည် သူ တို့ အ ပေါ် ကျ ရောက် လေ ၏။

9

¹ Abimelech the son of Jerubbaal went to Shechem to his mother’s brothers, and spoke with them and with all the family of the house of his mother’s father, saying, ² “Please speak in the ears of all the men of Shechem, ‘Is it better for you that all the sons of Jerubbaal, who are seventy persons, rule over you, or that one rule over you?’ Remember also that I am your bone and your flesh.”

³ His mother’s brothers spoke of him in the ears of all the men of Shechem all these words. Their hearts inclined to follow Abimelech; for they said, “He is our brother.” ⁴ They gave him seventy pieces of silver out of the house of Baal Berith, with which Abimelech hired vain and reckless fellows who followed him. ⁵ He went to his father’s house at Ophrah, and killed his brothers the sons of Jerubbaal, being seventy persons, on one stone; but Jotham the youngest son of Jerubbaal was left, for he hid himself.

⁶ All the men of Shechem assembled themselves together with all the house of Millo, and went and made Abimelech king by the oak of the pillar that was in Shechem. ⁷ When they told it to Jotham, he went and stood on the top of Mount Gerizim and lifted up his voice, cried out, and said to them, “Listen to me, you men of Shechem, that God may listen to you.

⁸ The trees set out to anoint a king over themselves. They said to the olive tree, ‘Reign over us.’ ⁹ “But the olive tree said to them, ‘Should I stop producing my oil, with which they honor God and man by me, and go to wave back and forth over the trees?’

¹⁰ “The trees said to the fig tree, ‘Come and reign over us.’ ¹¹ “But the fig tree said to them, ‘Should I leave my sweetness, and my good fruit, and go to wave back and forth over the trees?’

¹² “The trees said to the vine, ‘Come and reign over us.’ ¹³ “The vine said to them, ‘Should I leave my new wine, which cheers God and man, and go to wave back and forth over the trees?’

¹⁴ “Then all the trees said to the bramble, ‘Come and reign over us.’ ¹⁵ “The bramble said to the trees, ‘If in truth you anoint me king over you, then come and take refuge in my shade; and if not, let fire come out of the bramble, and devour the cedars of Lebanon.’

¹⁶ “Now therefore, if you have dealt truly and righteously, in that you have made Abimelech king, and if you have dealt well with Jerubbaal and his house, and have done to him according to the deserving of his hands ¹⁷ (for my father fought for you, risked his life, and delivered you out of the hand of Midian; ¹⁸ and you have risen up against my father’s house today and have slain his sons, seventy persons, on one stone, and have made Abimelech, the son of his female servant, king over the men of Shechem, because he is your brother);

¹⁹ if you then have dealt truly and righteously with Jerubbaal and with his house today, then rejoice in Abimelech, and let him also rejoice in you; ²⁰ but if not, let fire come out from Abimelech and devour the men of Shechem and the house of Millo; and let fire come out from the men of Shechem and from the house of Millo and devour Abimelech.” ²¹ Jotham ran away and fled, and went to Beer ‘Beer’ is Hebrew for ‘well’, i.e., a village named for its well. and lived there, for fear of Abimelech his brother.

²² Abimelech was prince over Israel three years. ²³ Then God sent an evil spirit between Abimelech and the men of Shechem; and the men of Shechem dealt treacherously with Abimelech, ²⁴ that the violence done to the seventy sons of Jerubbaal might come, and that their blood might be laid on Abimelech their brother who killed them, and on the men of Shechem who strengthened his hands to kill his brothers. ²⁵ The men of Shechem set an ambush for him on the tops of the mountains, and they robbed all who came along that way by them; and Abimelech was told about it.

²⁶ Gaal the son of Ebed came with his brothers and went over to Shechem; and the men of Shechem put their trust in him. ²⁷ They went out into the field, harvested their vineyards, trod the grapes, celebrated, and went into the house of their god and ate and drank, and cursed Abimelech. ²⁸ Gaal the son of Ebed said, “Who is Abimelech, and who is Shechem, that we should serve him? Isn’t he the son of Jerubbaal? Isn’t Zebul his officer? Serve the men of Hamor the father of Shechem, but why should we serve him? ²⁹ I wish that this people were under my hand! Then I would remove Abimelech.” He said to Abimelech, “Increase your army and come out!”

³⁰ When Zebul the ruler of the city heard the words of Gaal the son of Ebed, his anger burned. ³¹ He sent messengers to Abimelech craftily, saying, “Behold, Gaal the son of Ebed and his brothers have come to Shechem; and behold, they incite the city against you. ³² Now therefore, go up by night, you and the people who are with you, and lie in wait in the field. ³³ It shall be that in the morning, as soon as the sun is up, you shall rise early and rush on the city. Behold, when he and the people who are with him come out against you, then may you do to them as you shall find occasion.” ³⁴ Abimelech rose up, and all the people who were with him, by night, and they laid wait against Shechem in four companies.

³⁵ Gaal the son of Ebed went out, and stood in the entrance of the gate of the city. Abimelech rose up, and the people who were with him, from the ambush. ³⁶ When Gaal saw the people, he said to Zebul, “Behold, people are coming down from the tops of the mountains.” Zebul said to him, “You see the shadows of the mountains as if they were men.” ³⁷ Gaal spoke again and said, “Behold, people are coming down by the middle of the land, and one company comes by the way of the oak of Meonenim.” ³⁸ Then Zebul said to him, “Now where is your mouth, that you said, ‘Who is Abimelech, that we should serve him?’ Isn’t this the people that you have despised? Please go out now and fight with them.”

³⁹ Gaal went out before the men of Shechem, and fought with Abimelech. ⁴⁰ Abimelech chased him, and he fled before him, and many fell wounded, even to the entrance of the gate. ⁴¹ Abimelech lived at Arumah; and Zebul drove out Gaal and his brothers, that they should not dwell in Shechem.

⁴² On the next day, the people went out into the field; and they told Abimelech. ⁴³ He took the people and divided them into three companies, and laid wait in the field; and he looked, and behold, the people came out of the city. So, he rose up against them and struck them. ⁴⁴ Abimelech and the companies that were with him rushed forward and stood in the entrance of the gate of the city; and the two companies rushed on all who were in the field and struck them. ⁴⁵ Abimelech fought against the city all that day; and he took the city and killed the people in it. He beat down the city and sowed it with salt.

⁴⁶ When all the men of the tower of Shechem heard of it, they entered into the stronghold of the house of Elberith. ⁴⁷ Abimelech was told that all the men of the tower of Shechem were gathered together. ⁴⁸ Abimelech went up to Mount Zalmon, he and all the people who were with him; and Abimelech took an ax in his hand, and cut down a bough from the trees, and took it up, and laid it on his shoulder. Then he said to the people who were with him, “What you have seen me do, make haste, and do as I have done!” ⁴⁹ All the people likewise each cut down his bough, followed Abimelech, and put them at the base of the stronghold, and set the stronghold on fire over them, so that all the people of the tower of Shechem died also, about a thousand men and women.

⁵⁰ Then Abimelech went to Thebez and encamped against Thebez, and took it. ⁵¹ But there was a strong tower within the city, and all the men and women of the city fled there, and shut themselves in, and went up to the roof of the tower. ⁵² Abimelech came to the tower and fought against it, and came near to the door of the tower to burn it with fire. ⁵³ A certain woman cast an upper millstone on Abimelech’s head, and broke his skull. ⁵⁴ Then he called hastily to the young man, his armor bearer, and said to him, “Draw your sword and kill me, that men not say of me, ‘A woman killed him.’ His young man thrust him through, and he died.” ⁵⁵ When the men of Israel saw that Abimelech was dead, they each departed to his place.

⁵⁶ Thus God repaid the wickedness of Abimelech, which he did to his father in killing his seventy brothers; ⁵⁷ and God repaid all the wickedness of the men of Shechem on their heads; and the curse of Jotham the son of Jerubbaal came on them.

၉

^၁ ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား အ ဘိ မ လက် သည် ရှေ ခင် မြို့ ရှိ အ မိ ၏ အစ် ကို၊ အ မိ ၏ မောင် တို့ နှင့် မိ မိ ဆွေ မျိုး သား ချင်း တို့ ထံ သွား ၍၊ ^၂ “ရှေ ခင် မြို့ သား အ ပေါင်း တို့ အား ‘သင် တို့ ကို ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် အုပ် စိုး သည် က ပို ကောင်း သ လော။ သို့ မ ဟုတ် တစ် ဦး တည်း အုပ် စိုး သည် က ပို ကောင်း သ လော။ ငါ သည် သင် တို့ ၏ သွေး ရင်း သား ရင်း ဖြစ် သည် ကို သ တိ ရ ကြ ပါ’ ဟူ ၍ ပြော ကြား လော့” ဟု ဆို ၏။

^၃ အ မိ ၏ အစ် ကို၊ အ မိ ၏ မောင် တို့ သည် ထို စ ကား အ လုံး စုံ ကို ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ အား ပြော ကြား သော အ ခါ သူ တို့ က “အ ဘိ မ လက် သည် ငါ တို့ ၏ အ မျိုး သား ချင်း ဖြစ် ၏” ဟု ဆို လျက် သူ့ နောက် သို့ စိတ် ပါ သွား ကြ ၏။ ^၄ သူ တို့ သည် ဗာ လ ဗေ ရိတ် ဝတ် ကျောင်း ထဲ မှ ငွေ ခု နစ် ဆယ် ရှယ် ကယ် ၅၃.၅ ကျပ် သား ခန့် သို့ မ ဟုတ် ၈၀၅ ဂ ရမ် ခန့်။ ကို အ ဘိ မ လက် အား ပေး ရာ သူ က ထို ငွေ ဖြင့် လူ ဆိုး လူ မိုက် တို့ ကို ငှား ရမ်း ၍ သူ့ နောက် လိုက် စေ ၏။ ^၅ အ ဘိ မ လက် သည် ဖ ခင် ၏ အိမ် ရှိ ရာ ဩ ဖ ရ မြို့ သို့ သွား ပြီး ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား မိ မိ ညီ အစ် ကို အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် တို့ ကို ကျောက် ဖျာ တစ် ခု တည်း ပေါ် တွင် သတ် လေ ၏။ ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား ထွေး ယော သံ သည် ပုန်း နေ သော ကြောင့် အ သက် ရှင် ကျန် ရစ် ခဲ့ ၏။

^၆ ထို့ နောက် ရှေ ခင် မြို့ သား၊ ဗက် မိလ္လော မြို့ သား အ ပေါင်း တို့ သည် ရှေ ခင် မြို့ ရှိ အ ထိမ်း အ မှတ် ဝက် သစ် ချ ပင် ရှိ ရာ သို့ စု ရုံး သွား ကြ ပြီး အ ဘိ မ လက် ကို မင်း မြှောက် ကြ ၏။ ^၇ ထို သ တင်း ကို ယော သံ ကြား သော အ ခါ ထွက် သွား ၍ ဂေ ရ ဇိမ် တောင် ထိပ် ပေါ် ၌ ရပ် လျက် “ရှေ ခင် အ မျိုး သား တို့၊ ငါ့ စ ကား ကို နား ထောင် ကြ လော့။ သို့ ပြု လျှင် ဘု ရား သ ခင် လည်း သင် တို့ စ ကား ကို နား ထောင် တော် မူ မည်။

^၈ တစ် ခါ က သစ် ပင် တို့ သည် မိ မိ တို့ ကို အုပ် စိုး မည့် ရှင် ဘု ရင် တစ် ပါး ကို ဘိ သိက် ပေး ရန် လိုက် ရှာ ကြ ရာ သံ လွင် ပင် ထံ သို့ ရောက် ၍ “အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို အုပ် စိုး ပါ လော့’ ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၉ သို့ သော် သံ လွင် ပင် က ‘ဘု ရား နှင့် လူ တို့ ကို ဂုဏ် ပြု ချီး မွမ်း ရာ တွင် သုံး ကြ သော ငါ့ အ ဆီ ကို မ ထုတ် ပေး တော့ ဘဲ သစ် ပင် တို့ ကို သွား ၍ အုပ် စိုး ရ မည် လော’ ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၁၀ တစ် ဖန် သ ဖန်း ပင် ထံ သွား ပြီး ‘အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို လာ အုပ် စိုး ပါ လော့’ ဟု ဆို ပြန် လျှင်၊ ^၁၁ သ ဖန်း ပင် က လည်း ‘ငါ ၏ ချို မြိန် သော အ သီး၊ ကောင်း သော အ သီး သီး ခြင်း မှ ရပ် ပြီး သစ် ပင် တို့ ကို သွား ၍ အုပ် စိုး ရ မည် လော’ ဟု ဆို ၏။

^၁၂ တစ် ဖန် စ ပျစ် ပင် ထံ သွား ပြီး ‘အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို လာ အုပ် စိုး ပါ လော့’ ဟု ဆို ပြန် ၏။ ^၁၃ စ ပျစ် ပင် က လည်း ‘ဘု ရား နှင့် လူ တို့ ကို ဝမ်း မြောက် စေ သော ငါ ၏ စ ပျစ် ဝိုင် အ သစ် ကို မ ထုတ် ပေး တော့ ဘဲ သစ် ပင် တို့ အား သွား ၍ အုပ် စိုး ရ မည် လော’ ဟု ဆို ၏။

^၁၄ နောက် ဆုံး ၌ သစ် ပင် အ ‌ပေါင်း တို့ သည် ဆူး လေ ပင် ထံ သွား ပြီး ‘အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို လာ အုပ် စိုး ပါ လော့’ ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၁၅ ဆူး လေ ပင် က လည်း သစ် ပင် တို့ အား ‘စင် စစ် သင် တို့ သည် ငါ့ ကို ဘိ သိက် ပေး ၍ သင် တို့ ကို အုပ် စိုး စေ လို လျှင် လာ ကြ၊ ငါ့ အ ရိပ် ၌ ခို လှုံ ကြ။ သို့ မ ဟုတ် လျှင် ဆူး လေ ပင် ထဲ က မီး ထွက် ပြီး လက် ဘ နွန် တောင် ရှိ သစ် က တိုး ပင် များ ကို လောင် ကျွမ်း ပစ် မည်’ ဟု ဆို လေ ၏။

^၁၆ သင် တို့ လည်း အ ဘိ မ လက် ကို မင်း မြှောက် ရာ တွင် ဖြောင့် မတ် မှန် ကန် စွာ ပြု ကြ ပြီ လော။ ယေ ရုဗ္ဗာ လ နှင့် သူ ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ ကို တ ရား မျှ တ စွာ ပြု ကြ ပြီ လော။ သူ ခံ ထိုက် သော အ ရာ နှင့် အ ညီ သူ့ ကို ကျေး ဇူး ဆပ် ကြ ပြီ လော။ ^၁၇ ငါ့ ဖ ခင် သည် သင် တို့ အ တွက် အ သက် စွန့် တိုက် ပွဲ ဝင် ခဲ့ ၍ သင် တို့ ကို မိ ဒျန် လူ တို့ လက် မှ ကယ် တင် ခဲ့ ၏။ ^၁၈ သို့ သော် ယ ခု မှာ သင် တို့ သည် ငါ့ ဖ ခင် ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ ကို ထ ကြွ ပုန် ကန် ၍ သူ့ သား အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် ကို ‌ကျောက် ဖျာ တစ် ခု ပေါ် တွင် သတ် ပစ် ကြ ပြီ။ သူ့ ကျွန် မ ၏ သား အ ဘိ မ လက် သည် သင် တို့ ၏ အ မျိုး သား ချင်း ဖြစ် သော ကြောင့် ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ ကို အုပ် စိုး ရန် သူ့ ကို မင်း မြှောက် ကြ ၏။

^၁၉ ယ ခု သင် တို့ သည် ယေ ရုဗ္ဗာ လ နှင့် သူ့ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ ကို ဖြောင့် မတ် မှန် ကန် စွာ ပြု သည် မှန် လျှင် အ ဘိ မ လက် အား ဖြင့် ဝမ်း မြောက် ကြ လော့။ သူ သည် လည်း သင် တို့ အား ဖြင့် ဝမ်း မြောက် ပါ စေ။ ^၂၀ သို့ မ ဟုတ် လျှင် အ ဘိ မ လက် ထဲ မှ မီး ထွက် ၍ ရှေ ခင် မြို့ သား၊ ဗက် မိလ္လော မြို့ သား တို့ ကို လောင် ကျွမ်း ပါ စေ။ ရှေ ခင် မြို့ သား၊ ဗက် မိလ္လော မြို့ သား တို့ ထဲ မှ လည်း မီး ထွက် ၍ အ ဘိ မ လက် ကို လောင် ကျွမ်း ပါ စေ” ဟု ကျယ် လောင် စွာ အော် ဟစ် ပြီး လျှင်၊ ^၂၁ ယော သံ သည် မိ မိ အစ် ကို အ ဘိ မ လက် ကို ကြောက် သော ကြောင့် ထွက် ပြေး ပြီး ဗေ ရ မြို့ တွင် သွား ရောက် နေ ထိုင် လေ ၏။

^၂၂ အ ဘိ မ လက် သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို သုံး နှစ် ကြာ အုပ် စိုး ၏။ ^၂၃ ဘု ရား သ ခင် သည် အ ဘိ မ လက် နှင့် ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ ကြား တွင် ဆိုး ညစ် သော ဝိ ညာဉ် ကို စေ လွှတ် သ ဖြင့် ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ သည် အ ဘိ မ လက် ကို သစ္စာ ဖောက် ကြ ၏။ ^၂၄ ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် ကို ရက် ရက် စက် စက် သတ် ဖြတ် ကြ သော အ မှု ကြောင့် ညီ အစ် ကို တို့ အား သတ် သော အ ဘိ မ လက် နှင့် ထို ညီ အစ် ကို တို့ အား သတ် သော အ မှု ၌ ကူ ညီ ပေး သော ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ သည် သွေး ကြွေး ကို ပြန် ပေး ဆပ် ရ ၏။ ^၂၅ ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ သည် အ ဘိ မ လက် ကို ချောင်း မြောင်း တိုက် ခိုက် ရန် တောင် ပေါ် တွင် လူ စောင့် ချ ထား ကြောင်း၊ လမ်း သွား လမ်း လာ တို့ ကို လု ယက် တိုက် ခိုက် ကြောင်း ကို အ ဘိ မ လက် လည်း ကြား သိ ၏။

^၂၆ ထို စဉ် ဧ ဗက် ၏ သား ဂါ လ နှင့် သူ့ ညီ အစ် ကို တို့ သည် ရှေ ခင် မြို့ သို့ ရောက် လာ ကြ ၏။ ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ သည် သူ့ ကို ယုံ ကြည် အား ထား ကြ ၏။ ^၂၇ သူ တို့ သည် လယ် ပြင် သို့ သွား ၍ စ ပျစ် ခြံ မှ စ ပျစ် သီး များ ကို ဆွတ် ခူး ကြ ၏။ စ ပျစ် သီး များ ကို နင်း နယ် ၍ ပျော် ပွဲ ကျင်း ပ ကြ ၏။ သူ တို့ ၏ ဘု ရား ဝတ် ကျောင်း သို့ သွား ၍ စား သောက် လျက် အ ဘိ မ လက် ကို ကျိန် ဆဲ ကြ ၏။ ^၂၈ ဧ ဗက် ၏ သား ဂါ လ က “ငါ တို့ သည် အ ဘိ မ လက် ကို အ စေ ခံ ရ မည့် အ ကြောင်း ရှေ ခင် သား အ ဘိ မ လက် ကား မည် သူ နည်း။ သူ သည် ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား မ ဟုတ် လော။ ဇေ ဗု လ သည် သူ ၏ လက် ထောက် မ ဟုတ် လော။ ရှေ ခင် ၏ အ ဖ ဟာ မော် ၏ လူ တို့ ကို အ စေ ခံ ကြ လော့။ အ ဘိ မ လက် ကို အ ဘယ် ကြောင့် အ စေ ခံ ရ မည် နည်း။ ^၂၉ ဤ လူ တို့ သာ ငါ့ လက် အောက် သို့ ရောက် လျှင် ငါ သည် အ ဘိ မ လက် ကို ဖယ် ရှား ပစ် မည်” ဟု ဆို ပြီး လျှင် အ ဘိ မ လက် အား လည်း “သင် ၏ စစ် တပ် ကို အင် အား ဖြည့် ပြီး ထွက် ခဲ့ လော့” ဟု စိန် ခေါ် လေ ၏။

^၃၀ ထို မြို့ ၏ အ ကြီး အ ကဲ ဇေ ဗု လ သည် ဧ ဗက် ၏ သား ဂါ လ ပြော သော စ ကား ကို ကြား သော အ ခါ အ မျက် ထွက် ၍၊ ^၃၁ အ ဘိ မ လက် ထံ သို့ တ မန် တို့ ကို တိတ် တ ဆိတ် စေ လွှတ် ကာ “ဧ ဗက် ၏ သား ဂါ လ နှင့် သူ ၏ ညီ အစ် ကို တို့ သည် ရှေ ခင် မြို့ သို့ ရောက် လာ ၍ သင့် ကို ဆန့် ကျင် ရန် မြို့ သား တို့ ကို လှုံ့ ဆော် နေ ပြီ။ ^၃၂ ထို့ ကြောင့် သင် နှင့် သင့် လူ တို့ သည် ည အ ချိန် ချီ လာ ၍ တော ၌ ကင်း ပုန်း ချ လော့။ ^၃၃ သင် သည် စော စော ထ ၍ နံ နက် နေ ထွက် လျှင် ထွက် ချင်း ထို မြို့ ကို တစ် ဟုန် ထိုး ဝင် တိုက် လော့။ သူ နှင့် သူ့ လူ တို့ ထွက် လာ သော အ ခါ အ ခွင့် သာ သည့် အ တိုင်း သူ တို့ ကို တိုက် လော့” ဟု ဆင့် ဆို စေ ၏။ ^၃၄ ထို့ ကြောင့် အ ဘိ မ လက် သည် မိ မိ လူ အ ပေါင်း တို့ နှင့် တ ကွ ည အ ချိန် ချီ လာ ၍ ရှေ ခင် မြို့ အ နီး ၌ ကင်း ပုန်း လေး ခု ချ ထား ၏။

^၃၅ ဧ ဗက် ၏ သား ဂါ လ သည် မြို့ တံ ခါး ဝ တွင် ထွက် ရပ် နေ သော အ ခါ အ ဘိ မ လက် နှင့် သူ့ လူ တို့ လည်း ကင်း ပုန်း ချ ရာ နေ ရာ မှ ထွက် လာ ကြ ၏။ ^၃၆ ဂါ လ သည် သူ တို့ ကို မြင် သော အ ခါ ဇေ ဗု လ အား “ကြည့် ပါ။ လူ များ တောင် ထိပ် ပေါ် မှ ဆင်း လာ ကြသည်” ဟု ဆို လျှင် ဇေ ဗု လ က သူ့ အား “တောင် ၏ အ ရိပ် ကို လူ ကဲ့ သို့ သင် မြင် နေ သည်” ဟု ပြန် ပြော ၏။ ^၃၇ တစ် ဖန် ဂါ လ က “ကြည့် ပါ။ လူ တို့ သည် တောင် အ လယ် တစ် ဝက် မှ ဆင်း လာ ကြ ပြီး နောက် တစ် ဖွဲ့ က မော နေ နိမ် ဝက် သစ် ချ ပင် လမ်း မှ လာ နေ ကြ ပြီ” ဟု ဆို ၏။ ^၃၈ ထို အ ခါ ဇေ ဗု လ က ဂါ လ အား “သင် က ‘ငါ တို့ သည် အ ဘိ မ လက် ကို အ စေ ခံ ရ မည့် အ ကြောင်း သူ ကား မည် သူ နည်း’ ဟု ပြော ခဲ့ သည် မှာ ယ ခု မည် သို့ ဖြစ် ပြီ နည်း။ သင် သည် ထို သူ တို့ ကို မ ထီ မဲ့ မြင် ပြု ခဲ့ သည် မ ဟုတ် လော။ ယ ခု သူ့ ကို ထွက် တိုက် ပါ လော့” ဟု ဆို လေ ၏။

^၃၉ ဂါ လ လည်း ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ ကို ဦး ဆောင် ၍ အ ဘိ မ လက် ကို ထွက် တိုက် လေ ၏။ ^၄၀ သို့ ရာ တွင် အ ဘိ မ လက် သည် သူ့ ကို လိုက် တိုက် သ ဖြင့် သူ သည် အ ဘိ မ လက် ရှေ့ မှ ထွက် ပြေး လေ ၏။ မြို့ တံ ခါး ဝ တိုင် အောင် ဒဏ် ရာ ရ သူ အ မြောက် အ မြား လဲ ကျ သေ ဆုံး ကြ ၏။ ^၄၁ အ ဘိ မ လက် သည် အ ရု မ မြို့ ၌ နေ ထိုင် လေ ၏။ ဇေ ဗု လ သည် ဂါ လ နှင့် သူ ၏ ညီ အစ် ကို တို့ ကို နှင် ထုတ် လိုက် သ ဖြင့် ရှေ ခင် မြို့ ၌ သူ တို့ မ နေ ထိုင် ရ တော့ ချေ။

^၄၂ နောက် တစ် နေ့ တွင် ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ မြို့ ပြင် သို့ ထွက် လာ သည် ကို အ ဘိ မ လက် ကြား လျှင်၊ ^၄၃ သူ့ လူ တို့ ကို သုံး ဖွဲ့ ခွဲ ၍ မြို့ ပြင် တွင် ကင်း ပုန်း ချ ၏။ မြို့ ထဲ မှ လူ တို့ ထွက် လာ သည် ကို မြင် လျှင် သူ တို့ ကို တိုက် ခိုက် သတ် ဖြတ် လေ ၏။ ^၄၄ အ ဘိ မ လက် နှင့် အ ဖွဲ့ သည် မြို့ တံ ခါး ဝ သို့ ပြေး သွား ၍ နေ ရာ ယူ ကြ ၏။ ကျန် နှစ် ဖွဲ့ သည် မြို့ ပြင် ရှိ လူ တို့ ထံ ပြေး သွား ၍ သူ တို့ ကို သတ် ဖြတ် လေ ၏။ ^၄၅ အ ဘိ မ လက် သည် ထို နေ့ တစ် နေ့ လုံး ထို မြို့ ကို တိုက် ခိုက် ပြီး မြို့ ကို သိမ်း ယူ ၍ မြို့ သား တို့ ကို သတ် ပစ် ၏။ မြို့ ကို ဖျက် ဆီး ပြီး ဆား နှင့် ပက် လေ ၏။

^၄၆ ရဲ တိုက် ရှိ ရှေ ခင် မြို့ သား အ ပေါင်း တို့ သည် ထို သ တင်း ကို ကြား သော အ ခါ သူ တို့ သည် ဧ လ ဗာ ရိတ် ဝတ် ကျောင်း ၏ မြေ အောက် ခန်း ထဲ သို့ ဝင် သွား ကြ ၏။ ^၄၇ ရှေ ခင် မြို့ သား တို့ ရဲ တိုက် ထဲ ၌ စု ဝေး နေ ကြ ကြောင်း ကို အ ဘိ မ လက် ကြား သော်၊ ^၄၈ အ ဘိ မ လက် နှင့် သူ့ လူ တို့ သည် ဇာ လ မုန် တောင် သို့ တက် သွား ပြီး လျှင် အ ဘိ မ လက် သည် ပု ဆိန် ဖြင့် သစ် ကိုင်း ကို ခုတ် ၍ ပ ခုံး ပေါ် ထမ်း ထား ၏။ ထို့ နောက် သူ့ လူ တို့ ကို “ငါ ပြု သော အ ရာ ကို သင် တို့ မြင် ပြီ မ ဟုတ် လော။ ငါ ပြု သ ကဲ့ သို့ သင် တို့ အ လျင် အ မြန် ပြု ကြ လော့” ဟု ဆို ၏။ ^၄၉ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း သစ် ကိုင်း ကို ခုတ် ကြ ပြီး လျှင် အ ဘိ မ လက် နောက် သို့ လိုက် သွား ၍ သစ် ကိုင်း တို့ ကို မြေ အောက် ခန်း ပေါ် ပုံ ထား ကြ ၏။ ထို့ နောက် ထို သစ် ကိုင်း များ ကို မီး ရှို့ သ ဖြင့် မြေ အောင် ခန်း ကို မီး လောင် လေ ၏။ ရဲ တိုက် ရှိ ရှေ ခင် လူ ယောက်ျား၊ မိန်း မ တစ် ထောင် ခန့် လည်း သေ ကြ ကုန် ၏။

^၅၀ ထို့ နောက် အ ဘိ မ လက် သည် သေ ဗက် မြို့ သို့ ချီ သွား ပြီး တပ် ချ ကာ ထို မြို့ ကို သိမ်း ယူ ၏။ ^၅၁ ထို မြို့ ၌ ခိုင် ခံ့ သော ရဲ တိုက် ရှိ သ ဖြင့် ယောက်ျား၊ မိန်း မ၊ မြို့ သား အ ပေါင်း တို့ သည် ထို ရဲ တိုက် ထဲ သို့ ပြေး ဝင် ၍ တံ ခါး ကို ပိတ် ထား ပြီး လျှင် ရဲ တိုက် ခေါင် မိုး ပေါ် သို့ တက် ပြေး ကြ ၏။ ^၅၂ အ ဘိ မ လက် သည် လည်း ရဲ တိုက် ကို သွား ရောက် တိုက် ခိုက် ၏။ ရဲ တိုက် ကို မီး ရှို့ ရန် ရဲ တိုက် တံ ခါး ဝ သို့ ချဉ်း ကပ် လာ သော အ ခါ၊ ^၅၃ မိန်း မ တစ် ယောက် သည် ကြိတ် ဆုံ ကျောက် ပြား ကို အ ဘိ မ လက် ခေါင်း ပေါ် သို့ ပစ် ချ လိုက် ရာ အ ဘိ မ လက် ခေါင်း ကွဲ လေ ၏။ ^၅၄ ထို အ ခါ သူ သည် သူ ၏ လက် နက် ကိုင် လု လင် ကို အ လျင် အ မြန် ခေါ် ၍ “လူ တို့ က ငါ့ ကို ‘မိန်း မ သတ် ၍ သေ ရ သည်’ ဟု မ ဆို ရ လေ အောင် သင့် ဓား ကို ဆွဲ ထုတ် ၍ ငါ့ ကို သတ် ပါ လော့” ဟု ဆို သ ဖြင့် သူ ၏ ငယ် သား သည် သူ့ ကို ထိုး လိုက် ရာ သူ သေ လေ ၏။ ^၅၅ အ ဘိ မ လက် သေ သည် ကို အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ မြင် လျှင် အ သီး သီး ကိုယ့် အိမ် သို့ ပြန် သွား ကြ လေ ၏။

^၅၆ အ ဘိ မ လက် သည် မိ မိ ညီ အစ် ကို အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် ကို သတ် ခြင်း ဖြင့် ဖ ခင် အ ပေါ် ပြု ခဲ့ သော မ ကောင်း မှု ကြောင့် ဘု ရား သ ခင် သည် သူ့ အား ထို သို့ ပြန် ခံ ရ စေ တော် မူ ၏။ ^၅၇ ဘု ရား သ ခင် သည် ရှေ ခင် အ မျိုး သား တို့ ပြု ခဲ့ သော မ ကောင်း မှု အ လုံး စုံ တို့ ကို သူ တို့ ၏ ခေါင်း ပေါ် သို့ ပြန် ကျ စေ တော် မူ ၏။ ယေ ရုဗ္ဗာ လ ၏ သား ယော သံ ၏ ကျိန် ခြင်း သည် သူ တို့ အ ပေါ် ကျ ရောက် လေ ၏။

9

¹ Abimelech the son of Jerubbaal went to Shechem to his mother’s brothers, and spoke with them and with all the family of the house of his mother’s father, saying, ² “Please speak in the ears of all the men of Shechem, ‘Is it better for you that all the sons of Jerubbaal, who are seventy persons, rule over you, or that one rule over you?’ Remember also that I am your bone and your flesh.”

³ His mother’s brothers spoke of him in the ears of all the men of Shechem all these words. Their hearts inclined to follow Abimelech; for they said, “He is our brother.” ⁴ They gave him seventy pieces of silver out of the house of Baal Berith, with which Abimelech hired vain and reckless fellows who followed him. ⁵ He went to his father’s house at Ophrah, and killed his brothers the sons of Jerubbaal, being seventy persons, on one stone; but Jotham the youngest son of Jerubbaal was left, for he hid himself.

⁶ All the men of Shechem assembled themselves together with all the house of Millo, and went and made Abimelech king by the oak of the pillar that was in Shechem. ⁷ When they told it to Jotham, he went and stood on the top of Mount Gerizim and lifted up his voice, cried out, and said to them, “Listen to me, you men of Shechem, that God may listen to you.

⁸ The trees set out to anoint a king over themselves. They said to the olive tree, ‘Reign over us.’ ⁹ “But the olive tree said to them, ‘Should I stop producing my oil, with which they honor God and man by me, and go to wave back and forth over the trees?’

¹⁰ “The trees said to the fig tree, ‘Come and reign over us.’ ¹¹ “But the fig tree said to them, ‘Should I leave my sweetness, and my good fruit, and go to wave back and forth over the trees?’

¹² “The trees said to the vine, ‘Come and reign over us.’ ¹³ “The vine said to them, ‘Should I leave my new wine, which cheers God and man, and go to wave back and forth over the trees?’

¹⁴ “Then all the trees said to the bramble, ‘Come and reign over us.’ ¹⁵ “The bramble said to the trees, ‘If in truth you anoint me king over you, then come and take refuge in my shade; and if not, let fire come out of the bramble, and devour the cedars of Lebanon.’

¹⁶ “Now therefore, if you have dealt truly and righteously, in that you have made Abimelech king, and if you have dealt well with Jerubbaal and his house, and have done to him according to the deserving of his hands ¹⁷ (for my father fought for you, risked his life, and delivered you out of the hand of Midian; ¹⁸ and you have risen up against my father’s house today and have slain his sons, seventy persons, on one stone, and have made Abimelech, the son of his female servant, king over the men of Shechem, because he is your brother);

¹⁹ if you then have dealt truly and righteously with Jerubbaal and with his house today, then rejoice in Abimelech, and let him also rejoice in you; ²⁰ but if not, let fire come out from Abimelech and devour the men of Shechem and the house of Millo; and let fire come out from the men of Shechem and from the house of Millo and devour Abimelech.” ²¹ Jotham ran away and fled, and went to Beer ‘Beer’ is Hebrew for ‘well’, i.e., a village named for its well. and lived there, for fear of Abimelech his brother.

²² Abimelech was prince over Israel three years. ²³ Then God sent an evil spirit between Abimelech and the men of Shechem; and the men of Shechem dealt treacherously with Abimelech, ²⁴ that the violence done to the seventy sons of Jerubbaal might come, and that their blood might be laid on Abimelech their brother who killed them, and on the men of Shechem who strengthened his hands to kill his brothers. ²⁵ The men of Shechem set an ambush for him on the tops of the mountains, and they robbed all who came along that way by them; and Abimelech was told about it.

²⁶ Gaal the son of Ebed came with his brothers and went over to Shechem; and the men of Shechem put their trust in him. ²⁷ They went out into the field, harvested their vineyards, trod the grapes, celebrated, and went into the house of their god and ate and drank, and cursed Abimelech. ²⁸ Gaal the son of Ebed said, “Who is Abimelech, and who is Shechem, that we should serve him? Isn’t he the son of Jerubbaal? Isn’t Zebul his officer? Serve the men of Hamor the father of Shechem, but why should we serve him? ²⁹ I wish that this people were under my hand! Then I would remove Abimelech.” He said to Abimelech, “Increase your army and come out!”

³⁰ When Zebul the ruler of the city heard the words of Gaal the son of Ebed, his anger burned. ³¹ He sent messengers to Abimelech craftily, saying, “Behold, Gaal the son of Ebed and his brothers have come to Shechem; and behold, they incite the city against you. ³² Now therefore, go up by night, you and the people who are with you, and lie in wait in the field. ³³ It shall be that in the morning, as soon as the sun is up, you shall rise early and rush on the city. Behold, when he and the people who are with him come out against you, then may you do to them as you shall find occasion.” ³⁴ Abimelech rose up, and all the people who were with him, by night, and they laid wait against Shechem in four companies.

³⁵ Gaal the son of Ebed went out, and stood in the entrance of the gate of the city. Abimelech rose up, and the people who were with him, from the ambush. ³⁶ When Gaal saw the people, he said to Zebul, “Behold, people are coming down from the tops of the mountains.” Zebul said to him, “You see the shadows of the mountains as if they were men.” ³⁷ Gaal spoke again and said, “Behold, people are coming down by the middle of the land, and one company comes by the way of the oak of Meonenim.” ³⁸ Then Zebul said to him, “Now where is your mouth, that you said, ‘Who is Abimelech, that we should serve him?’ Isn’t this the people that you have despised? Please go out now and fight with them.”

³⁹ Gaal went out before the men of Shechem, and fought with Abimelech. ⁴⁰ Abimelech chased him, and he fled before him, and many fell wounded, even to the entrance of the gate. ⁴¹ Abimelech lived at Arumah; and Zebul drove out Gaal and his brothers, that they should not dwell in Shechem.

⁴² On the next day, the people went out into the field; and they told Abimelech. ⁴³ He took the people and divided them into three companies, and laid wait in the field; and he looked, and behold, the people came out of the city. So, he rose up against them and struck them. ⁴⁴ Abimelech and the companies that were with him rushed forward and stood in the entrance of the gate of the city; and the two companies rushed on all who were in the field and struck them. ⁴⁵ Abimelech fought against the city all that day; and he took the city and killed the people in it. He beat down the city and sowed it with salt.

⁴⁶ When all the men of the tower of Shechem heard of it, they entered into the stronghold of the house of Elberith. ⁴⁷ Abimelech was told that all the men of the tower of Shechem were gathered together. ⁴⁸ Abimelech went up to Mount Zalmon, he and all the people who were with him; and Abimelech took an ax in his hand, and cut down a bough from the trees, and took it up, and laid it on his shoulder. Then he said to the people who were with him, “What you have seen me do, make haste, and do as I have done!” ⁴⁹ All the people likewise each cut down his bough, followed Abimelech, and put them at the base of the stronghold, and set the stronghold on fire over them, so that all the people of the tower of Shechem died also, about a thousand men and women.

⁵⁰ Then Abimelech went to Thebez and encamped against Thebez, and took it. ⁵¹ But there was a strong tower within the city, and all the men and women of the city fled there, and shut themselves in, and went up to the roof of the tower. ⁵² Abimelech came to the tower and fought against it, and came near to the door of the tower to burn it with fire. ⁵³ A certain woman cast an upper millstone on Abimelech’s head, and broke his skull. ⁵⁴ Then he called hastily to the young man, his armor bearer, and said to him, “Draw your sword and kill me, that men not say of me, ‘A woman killed him.’ His young man thrust him through, and he died.” ⁵⁵ When the men of Israel saw that Abimelech was dead, they each departed to his place.

⁵⁶ Thus God repaid the wickedness of Abimelech, which he did to his father in killing his seventy brothers; ⁵⁷ and God repaid all the wickedness of the men of Shechem on their heads; and the curse of Jotham the son of Jerubbaal came on them.