၂၉

^၁ ထို အ ခါ ယော ဘ က ဆက် ၍၊ ^၂ “ကုန် ဆုံး သွား သော လ များ ကဲ့ သို့၊ ငါ့ ကို ဘု ရား သ ခင် စောင့် ရှောက် တော် မူ သော နေ့ ရက် များ ကဲ့ သို့ ပြန် ဖြစ် ချင် မိ ပါ ၏။ ^၃ ထို စဉ် က ကိုယ် တော် ၏ မီး ခွက် သည် ငါ့ ဦး ခေါင်း ထက် တွင် မီး ခွက် သ ဖွယ် ထွန်း လင်း‌ တော် မူ သ ဖြင့် ထို အ လင်း ဖြင့် မှောင် မိုက် ထဲ တွင် ငါ သွား လာ ရ ၏။ ^၄ ငါ အ ရွယ် ကောင်း စဉ် က ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ့ တဲ နှင့် ရင်း နှီး ကျွမ်း ဝင် ခဲ့ ၏။ ^၅ ငါ နှင့် အ တူ အ နန္တ တန် ခိုး ရှင် ရှိ ခဲ့ ၏။ ငါ နှင့် အ တူ ငါ့ သား သ မီး တို့ ရှိ ခဲ့ ၏။ ^၆ ငါ လျှောက် သော လမ်း တွင် နို့ ရည် စီး ၏။ ငါ့ အ ဖို့ ကျောက် ဆောင် မှ လည်း ဆီ များ ချောင်း သ ဖွယ် စီး ဆင်း ၏။ ^၇ လူ စည် ကား ရာ မြို့ တံ ခါး သို့ သွား လျှင် လည်း ထိုင် စ ရာ နေ ရာ အ သင့် ရှိ ၏။ ^၈ လူ ငယ် တို့ သည် လည်း ငါ့ ကို မြင် လျှင် ရှောင် ပေး ကြ ၏။ အ သက် ကြီး သူ တို့ သည် လည်း ထ ၍ ရပ် ပေး ကြ ၏။ ^၉ အ ကြီး အ ကဲ များ ပင် စ ကား ပြော ရာ မှ ရပ် ၍ နှုတ် ကို လက် နှင့် ပိတ် ထား ကြ ၏။ ^၁၀ အုပ် ချုပ် သူ မင်း များ လည်း အ သံ တိတ် သွား ကြ ပြီး သူ တို့ ၏ လျှာ သည် အာ ခေါင် တွင် ကပ် ၍ နေ ၏။ ^၁၁ ငါ့ အ ကြောင်း ကို ကြား သော အ ခါ ငါ့ ကို မင်္ဂ လာ ရှိ သူ ဟု ခေါ် ဆို ကြ ၏။ ငါ့ ကို မြင် လျှင် ငါ့ ကို ချီး ကျူး ကြ ၏။

^၁၂ ငါ သည် အ ကူ အ ညီ အော် ဟစ် တောင်း ခံ သော ဆင်း ရဲ သား နှင့် အ ကူ အ ညီ မဲ့ သော ဖ တ ဆိုး တို့ ကို ကယ် မ ပေး ခဲ့ ၏။ ^၁၃ ဘ ဝ ပျက် လု သူ များ က ပင် ငါ့ ကို လာ ၍ ချီး ကျူး ကြ ၏။ ငါ သည် မု ဆိုး မ တို့ ၏ စိတ် နှ လုံး ကို ရွှင် လန်း ဝမ်း မြောက် စေ ခဲ့ ၏။ ^၁၄ ငါ သည် ဖြောင့် မတ် ခြင်း ကို လွှမ်း ခြုံ ဝတ် ဆင် ထား ၏။ တ ရား မျှ တ ခြင်း သည် ငါ့ ဝတ် လုံ၊ ငါ့ ခေါင်း ပေါင်း ကဲ့ သို့ ဖြစ် ခဲ့ ၏။၊ ^၁၅ ငါ သည် မျက် မ မြင် သူ အ ဖို့ မျက် စိ၊ ခြေ မ သန် သူ အ ဖို့ ခြေ ဖြစ် ခဲ့ ၏။ ^၁၆ နွမ်း ပါး သူ တို့ အ ဖို့ ဖ ခင်၊ သူ စိမ်း တို့ ၏ အ မှု ကိစ္စ ကို ကူ ညီ ဖြေ ရှင်း ပေး ခဲ့ သူ ဖြစ် ၏။ ^၁၇ ဒု စ ရိုက် ပြု သော သူ တို့ ၏ အ စွယ် ကို ချိုး ပြီး သူ့ သွား မှ သား ကောင် ကို ကယ် နုတ် ပေး ခဲ့ ၏။

^၁၈ ‘ငါ့ အ သိုက် အ မြုံ တွင် ငါ သေ ရ လိမ့် မည်။ ငါ အ သက် ရှင် ရ သော နေ့ တို့ သည် သဲ ပွင့် နှင့် အ မျှ များ ဦး မည်။ ^၁၉ ငါ့ အ မြစ် သည် ရေ ရှိ ရာ အ ထိ ဖြာ ထွက် ပြီး ငါ့ အ ခက် အ လက် တို့ သည် လည်း နှင်း စက် များ ဖြင့် တစ် ည လုံး စို နေ လိမ့် မည်။ ^၂၀ ငါ့ ဂုဏ် သ ရေ သည် အ စဉ် ပွင့် လန်း လိမ့် မည်။ ငါ့ လေး သည် လည်း ငါ့ လက် ၌ သစ် လွင် နေ လိမ့် မည်’ ဟု ငါ ထင် မှတ် ခဲ့ ၏။

^၂၁ လူ တို့ သည် ငါ ပြော မည့် စ ကား ကို နား စွင့် ပြီး မျှော် တတ် ကြ ၏။ ငါ အ ကြံ ပေး မည် ကို တိတ် ဆိတ် စွာ စောင့် နေ ကြ ၏။ ^၂၂ ငါ စ ကား ပြော ပြီး လျှင် မည် သူ မျှ စော ဒ က မ တက် ကြ။ ငါ့ စ ကား သည် သူ တို့ အ ပေါ် နှင်း စက် ကဲ့ သို့ ကျ ၏။ ^၂၃ သူ တို့ သည် မိုး ကို မျှော် သ ကဲ့ သို့ ငါ့ ကို မျှော် တတ် ကြ ၏။ သူ တို့ ၏ ပါး စပ် ကို ကျယ် ကျယ် ဖွင့် ထား ၍ မိုး နှောင်း ကို မျှော် သ ကဲ့ သို့ ငါ့ ကို မျှော် တတ် ကြ ၏။ ^၂၄ ငါ ပြုံး ပြ သော အ ခါ သူ တို့ မ ယုံ နိုင် အောင် ဖြစ် ကြ ၏။ ကြည် လင် ဝင်း ပ နေ သော ငါ့ မျက် နှာ ကို မ ညှိုး နွမ်း စေ ကြ။ ^၂၅ ငါ သည် ခေါင်း ဆောင် နေ ရာ တွင် နေ ၍ သူ တို့ ကို လမ်း ညွှန် ပြ သ ပေး ခဲ့ ၏။ စစ် သည် တို့ ခြံ ရံ ထား သော ရှင် ဘု ရင် ကဲ့ သို့ လည်း ကောင်း၊ ငို ကြွေး မြည် တမ်း သူ ကို နှစ် သိမ့် ပေး သူ ကဲ့ သို့ လည်း ကောင်း ဖြစ် ခဲ့ ၏။

29

¹ Job again took up his parable, and said, ² “Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me; ³ when his lamp shone on my head, and by his light I walked through darkness, ⁴ as I was in my prime, when the friendship of God was in my tent, ⁵ when the Almighty was yet with me, and my children were around me, ⁶ when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil for me, ⁷ when I went out to the city gate, when I prepared my seat in the street. ⁸ The young men saw me and hid themselves. The aged rose up and stood. ⁹ The princes refrained from talking, and laid their hand on their mouth. ¹⁰ The voice of the nobles was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth. ¹¹ For when the ear heard me, then it blessed me, and when the eye saw me, it commended me,

¹² because I delivered the poor who cried, and the fatherless also, who had no one to help him, ¹³ the blessing of him who was ready to perish came on me, and I caused the widow’s heart to sing for joy. ¹⁴ I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem. ¹⁵ I was eyes to the blind, and feet to the lame. ¹⁶ I was a father to the needy. I researched the cause of him whom I didn’t know. ¹⁷ I broke the jaws of the unrighteous and plucked the prey out of his teeth.

¹⁸ Then I said, ‘I will die in my own house, I will count my days as the sand. ¹⁹ My root is spread out to the waters. The dew lies all night on my branch. ²⁰ My glory is fresh in me. My bow is renewed in my hand.’

²¹ “Men listened to me, waited, and kept silence for my counsel. ²² After my words they didn’t speak again. My speech fell on them. ²³ They waited for me as for the rain. Their mouths drank as with the spring rain. ²⁴ I smiled on them when they had no confidence. They didn’t reject the light of my face. ²⁵ I chose out their way, and sat as chief. I lived as a king in the army, as one who comforts the mourners.

၂၉

^၁ ထို အ ခါ ယော ဘ က ဆက် ၍၊ ^၂ “ကုန် ဆုံး သွား သော လ များ ကဲ့ သို့၊ ငါ့ ကို ဘု ရား သ ခင် စောင့် ရှောက် တော် မူ သော နေ့ ရက် များ ကဲ့ သို့ ပြန် ဖြစ် ချင် မိ ပါ ၏။ ^၃ ထို စဉ် က ကိုယ် တော် ၏ မီး ခွက် သည် ငါ့ ဦး ခေါင်း ထက် တွင် မီး ခွက် သ ဖွယ် ထွန်း လင်း‌ တော် မူ သ ဖြင့် ထို အ လင်း ဖြင့် မှောင် မိုက် ထဲ တွင် ငါ သွား လာ ရ ၏။ ^၄ ငါ အ ရွယ် ကောင်း စဉ် က ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ့ တဲ နှင့် ရင်း နှီး ကျွမ်း ဝင် ခဲ့ ၏။ ^၅ ငါ နှင့် အ တူ အ နန္တ တန် ခိုး ရှင် ရှိ ခဲ့ ၏။ ငါ နှင့် အ တူ ငါ့ သား သ မီး တို့ ရှိ ခဲ့ ၏။ ^၆ ငါ လျှောက် သော လမ်း တွင် နို့ ရည် စီး ၏။ ငါ့ အ ဖို့ ကျောက် ဆောင် မှ လည်း ဆီ များ ချောင်း သ ဖွယ် စီး ဆင်း ၏။ ^၇ လူ စည် ကား ရာ မြို့ တံ ခါး သို့ သွား လျှင် လည်း ထိုင် စ ရာ နေ ရာ အ သင့် ရှိ ၏။ ^၈ လူ ငယ် တို့ သည် လည်း ငါ့ ကို မြင် လျှင် ရှောင် ပေး ကြ ၏။ အ သက် ကြီး သူ တို့ သည် လည်း ထ ၍ ရပ် ပေး ကြ ၏။ ^၉ အ ကြီး အ ကဲ များ ပင် စ ကား ပြော ရာ မှ ရပ် ၍ နှုတ် ကို လက် နှင့် ပိတ် ထား ကြ ၏။ ^၁၀ အုပ် ချုပ် သူ မင်း များ လည်း အ သံ တိတ် သွား ကြ ပြီး သူ တို့ ၏ လျှာ သည် အာ ခေါင် တွင် ကပ် ၍ နေ ၏။ ^၁၁ ငါ့ အ ကြောင်း ကို ကြား သော အ ခါ ငါ့ ကို မင်္ဂ လာ ရှိ သူ ဟု ခေါ် ဆို ကြ ၏။ ငါ့ ကို မြင် လျှင် ငါ့ ကို ချီး ကျူး ကြ ၏။

^၁၂ ငါ သည် အ ကူ အ ညီ အော် ဟစ် တောင်း ခံ သော ဆင်း ရဲ သား နှင့် အ ကူ အ ညီ မဲ့ သော ဖ တ ဆိုး တို့ ကို ကယ် မ ပေး ခဲ့ ၏။ ^၁၃ ဘ ဝ ပျက် လု သူ များ က ပင် ငါ့ ကို လာ ၍ ချီး ကျူး ကြ ၏။ ငါ သည် မု ဆိုး မ တို့ ၏ စိတ် နှ လုံး ကို ရွှင် လန်း ဝမ်း မြောက် စေ ခဲ့ ၏။ ^၁၄ ငါ သည် ဖြောင့် မတ် ခြင်း ကို လွှမ်း ခြုံ ဝတ် ဆင် ထား ၏။ တ ရား မျှ တ ခြင်း သည် ငါ့ ဝတ် လုံ၊ ငါ့ ခေါင်း ပေါင်း ကဲ့ သို့ ဖြစ် ခဲ့ ၏။၊ ^၁၅ ငါ သည် မျက် မ မြင် သူ အ ဖို့ မျက် စိ၊ ခြေ မ သန် သူ အ ဖို့ ခြေ ဖြစ် ခဲ့ ၏။ ^၁၆ နွမ်း ပါး သူ တို့ အ ဖို့ ဖ ခင်၊ သူ စိမ်း တို့ ၏ အ မှု ကိစ္စ ကို ကူ ညီ ဖြေ ရှင်း ပေး ခဲ့ သူ ဖြစ် ၏။ ^၁၇ ဒု စ ရိုက် ပြု သော သူ တို့ ၏ အ စွယ် ကို ချိုး ပြီး သူ့ သွား မှ သား ကောင် ကို ကယ် နုတ် ပေး ခဲ့ ၏။

^၁၈ ‘ငါ့ အ သိုက် အ မြုံ တွင် ငါ သေ ရ လိမ့် မည်။ ငါ အ သက် ရှင် ရ သော နေ့ တို့ သည် သဲ ပွင့် နှင့် အ မျှ များ ဦး မည်။ ^၁၉ ငါ့ အ မြစ် သည် ရေ ရှိ ရာ အ ထိ ဖြာ ထွက် ပြီး ငါ့ အ ခက် အ လက် တို့ သည် လည်း နှင်း စက် များ ဖြင့် တစ် ည လုံး စို နေ လိမ့် မည်။ ^၂၀ ငါ့ ဂုဏ် သ ရေ သည် အ စဉ် ပွင့် လန်း လိမ့် မည်။ ငါ့ လေး သည် လည်း ငါ့ လက် ၌ သစ် လွင် နေ လိမ့် မည်’ ဟု ငါ ထင် မှတ် ခဲ့ ၏။

^၂၁ လူ တို့ သည် ငါ ပြော မည့် စ ကား ကို နား စွင့် ပြီး မျှော် တတ် ကြ ၏။ ငါ အ ကြံ ပေး မည် ကို တိတ် ဆိတ် စွာ စောင့် နေ ကြ ၏။ ^၂၂ ငါ စ ကား ပြော ပြီး လျှင် မည် သူ မျှ စော ဒ က မ တက် ကြ။ ငါ့ စ ကား သည် သူ တို့ အ ပေါ် နှင်း စက် ကဲ့ သို့ ကျ ၏။ ^၂၃ သူ တို့ သည် မိုး ကို မျှော် သ ကဲ့ သို့ ငါ့ ကို မျှော် တတ် ကြ ၏။ သူ တို့ ၏ ပါး စပ် ကို ကျယ် ကျယ် ဖွင့် ထား ၍ မိုး နှောင်း ကို မျှော် သ ကဲ့ သို့ ငါ့ ကို မျှော် တတ် ကြ ၏။ ^၂၄ ငါ ပြုံး ပြ သော အ ခါ သူ တို့ မ ယုံ နိုင် အောင် ဖြစ် ကြ ၏။ ကြည် လင် ဝင်း ပ နေ သော ငါ့ မျက် နှာ ကို မ ညှိုး နွမ်း စေ ကြ။ ^၂၅ ငါ သည် ခေါင်း ဆောင် နေ ရာ တွင် နေ ၍ သူ တို့ ကို လမ်း ညွှန် ပြ သ ပေး ခဲ့ ၏။ စစ် သည် တို့ ခြံ ရံ ထား သော ရှင် ဘု ရင် ကဲ့ သို့ လည်း ကောင်း၊ ငို ကြွေး မြည် တမ်း သူ ကို နှစ် သိမ့် ပေး သူ ကဲ့ သို့ လည်း ကောင်း ဖြစ် ခဲ့ ၏။

29

¹ Job again took up his parable, and said, ² “Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me; ³ when his lamp shone on my head, and by his light I walked through darkness, ⁴ as I was in my prime, when the friendship of God was in my tent, ⁵ when the Almighty was yet with me, and my children were around me, ⁶ when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil for me, ⁷ when I went out to the city gate, when I prepared my seat in the street. ⁸ The young men saw me and hid themselves. The aged rose up and stood. ⁹ The princes refrained from talking, and laid their hand on their mouth. ¹⁰ The voice of the nobles was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth. ¹¹ For when the ear heard me, then it blessed me, and when the eye saw me, it commended me,

¹² because I delivered the poor who cried, and the fatherless also, who had no one to help him, ¹³ the blessing of him who was ready to perish came on me, and I caused the widow’s heart to sing for joy. ¹⁴ I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem. ¹⁵ I was eyes to the blind, and feet to the lame. ¹⁶ I was a father to the needy. I researched the cause of him whom I didn’t know. ¹⁷ I broke the jaws of the unrighteous and plucked the prey out of his teeth.

¹⁸ Then I said, ‘I will die in my own house, I will count my days as the sand. ¹⁹ My root is spread out to the waters. The dew lies all night on my branch. ²⁰ My glory is fresh in me. My bow is renewed in my hand.’

²¹ “Men listened to me, waited, and kept silence for my counsel. ²² After my words they didn’t speak again. My speech fell on them. ²³ They waited for me as for the rain. Their mouths drank as with the spring rain. ²⁴ I smiled on them when they had no confidence. They didn’t reject the light of my face. ²⁵ I chose out their way, and sat as chief. I lived as a king in the army, as one who comforts the mourners.