၆

^၁ ထို့ နောက် ယေ ရှု သည် ထို နေ ရာ မှ ထွက် ခွာ ၍ မိ မိ ၏ နေ ရင်း မြို့ သို့ ကြွ တော် မူ ၏။ တ ပည့် တော် တို့ သည် လည်း နောက် တော် သို့ လိုက် ကြ ၏။ ^၂ ဥ ပုသ် နေ့ ရောက် သော အ ခါ ဝတ် ပြု စည်း ဝေး ကျောင်း စု ဝေး ၍ ဝတ် ပြု ကိုး ကွယ် ခြင်း၊ ဆု တောင်း ခြင်း၊ ကျမ်း စာ ဖတ် ကြား နာ ယူ ခြင်း နှင့် ဘာ သာ ရေး ကိစ္စ များ ဆုံး ဖြတ် ခြင်း တို့ အ တွက် ဂျူး လူ မျိုး တို့ အ သုံး ပြု လေ့ ရှိ‌ သော အ ဆောက် အ အုံ။ ဆ ရာ ယု ဒ သန် ပြန် ဆို သော သမ္မာ ကျမ်း တွင် 'တ ရား စ ရပ်' ဟု ဘာ သာ ပြန် ထား သည်။ ၌ သွန် သင် တော် မူ ရာ ကြား နာ သူ များ စွာ တို့ သည် အံ့ အား သင့် လျက် “ဤ သူ သည် ဤ အ ရာ များ ကို အ ဘယ် က ရ သ နည်း။ ဤ သူ ရ သည့် ဉာဏ် ပ ညာ နှင့် သူ့ လက် ဖြင့် ပြု သော တန် ခိုး လက္ခ ဏာ များ ကား မည် သို့ နည်း။ ^၃ သူ သည် လက် သ မား မ ဟုတ် လော။ မာ ရိ ၏ သား ဖြစ် ပြီး ယာ ကုပ်၊ ယော သေ၊ ယု ဒ နှင့် ရှိ မုန် တို့ ၏ အစ် ကို မ ဟုတ် လော။ သူ ၏ နှ မ များ သည် လည်း ငါ တို့ နှင့် အ တူ ဤ အ ရပ် ၌ ရှိ ကြ သည် မ ဟုတ် လော” ဟု ပြော ဆို ကာ ကိုယ် တော် အ ပေါ် ဘ ဝင် မ ကျ ဖြစ် ကြ ၏။

^၄ ယေ ရှု က လည်း “ပ ရော ဖက် သည် မိ မိ ၏ နေ ရင်း မြို့၊ မိ မိ ၏ ဆွေ မျိုး များ ကြား နှင့် မိ မိ ၏ အိမ် တို့ မှ တစ် ပါး မည် သည့် အ ရပ် ၌ မျှ ဂုဏ် သ ရေ မဲ့ သည် ဟူ ၍ မ ရှိ” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၅ ကိုယ် တော် သည် မ ကျန်း မာ သော သူ အ နည်း ငယ် တို့ အ ပေါ် လက် တော် တင် လျက် ကျန်း မာ စေ ခဲ့ ခြင်း မှ တစ် ပါး ထို နေ ရာ ၌ မည် သည့် တန် ခိုး လက္ခ ဏာ ကို မျှ မ ပြု နိုင် ခဲ့ ပေ။ ^၆ ကိုယ် တော် သည် သူ တို့ ၏ မ ယုံ ကြည် မှု အ တွက် အံ့ ဩ တော် မူ ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် ဝန်း ကျင် ရှိ ကျေး ရွာ များ သို့ လှည့် လည် ၍ သွန် သင် တော် မူ ၏။

^၇ ထို့ နောက် ကိုယ် တော် သည် တစ် ဆယ့် နှစ် ပါး သော တ ပည့် တော် တို့ ကို ခေါ် ၍ နှစ် ဦး စီ၊ နှစ် ဦး စီ စေ လွှတ် ကာ သူ တို့ အား ညစ် ညူး သော နတ် တို့ ကို နိုင် ရ သော အ ခွင့် အာ ဏာ ကို ပေး တော် မူ ၏။ ^၈ ထို့ ပြင် လမ်း ခ ရီး အ တွက် တောင် ဝှေး တစ် ချောင်း မှ တစ် ပါး မည် သည့် အ ရာ ကို မျှ မ ယူ သွား ကြ ရန် နှင့် အ စား အ စာ၊ တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'မုန့်'။ လွယ် အိတ်၊ ကြေး ဒင်္ဂါး တို့ ကို လည်း ခါး ပန်း ၌ မ ထည့် သွား ဘဲ၊ ^၉ ဖိ နပ် ကို သာ စီး ၍ အင်္ကျီ ကို လည်း နှစ် ထပ် မ ဝတ် သွား ကြ ရန် မိန့် မှာ တော် မူ ၏။

^၁၀ တစ် ဖန် သူ တို့ အား “မည် သည့် အ ရပ် တွင် မ ဆို အိမ် တစ် အိမ် သို့ သင် တို့ ဝင် ကြ သော အ ခါ ထို အ ရပ် မှ ပြန် လည် ထွက် ခွာ သည့် တိုင် အောင် ထို အိမ် ၌ တည်း ခို ကြ လော့။ ^၁၁ မည် သည့် အ ရပ် ၌ မ ဆို သင် တို့ ကို လက် မ ခံ၊ သင် တို့ ၏ စ ကား ကို လည်း နား မ ထောင် လျှင် ထို အ ရပ် မှ ထွက် ခွာ ကြ စဉ် သူ တို့ တစ် ဖက် ၌ သက် သေ ဖြစ် စေ ရန် သင် တို့ ၏ ခြေ ဖ ဝါး မှ မြေ မှုန့် ကို ခါ ချ ခဲ့ ကြ လော့” အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ငါ အ မှန် ဆို သည် ကား တ ရား စီ ရင် တော် မူ ရာ နေ့ ၌ သော ဒုံ မြို့ နှင့် ဂေါ မော ရ မြို့ တို့ သည် ထို မြို့ ထက် ပို ၍ ခံ သာ လိမ့် မည်' ပါ သည်။ ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၁၂ ထို အ ခါ တ ပည့် တော် တို့ သည် ထွက် သွား ၍ လူ တို့ နောင် တ ရ ကြ မည့် အ ကြောင်း ဟော ပြော ကြ ၏။ ^၁၃ သူ တို့ သည် များ စွာ သော နတ် ဆိုး တို့ ကို နှင် ထုတ် ကာ မ ကျန်း မာ သော သူ များ စွာ တို့ ကို ဆီ လိမ်း ၍ ကျန်း မာ စေ ကြ ၏။

^၁၄ ကိုယ် တော် ၏ နာ မ တော် သည် ထင် ပေါ် ကျော် ကြား လာ သ ဖြင့် ဟေ ရုဒ် မင်း ၏ နား တော် သို့ ရောက် လေ ၏။ လူ အ ချို့ တို့ က အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'သူ (ဟေ ရုဒ် မင်း) က'။ “ဗတ္တိ ဇံ ဆ ရာ ယော ဟန် သည် သေ သော သူ တို့ ထဲ မှ ထ မြောက် လေ ပြီ။ ထို့ ကြောင့် သူ ၌ တန် ခိုး လက္ခ ဏာ များ ထင် ရှား နေ ၏” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၁၅ အ ချို့ တို့ က လည်း “သူ သည် ဧ လိ ယ ဖြစ် ၏” ဟု ဆို ကြ ပြီး အ ချို့ တို့ က လည်း “ရှေး ပ ရော ဖက် များ တစ် ပါး ပါး ကဲ့ သို့ သော ပ ရော ဖက် ဖြစ် ၏” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၁၆ ဟေ ရုဒ် သည် ကြား လျှင် “ငါ ခေါင်း ဖြတ် ကွပ် မျက် ခဲ့ သော ယော ဟန် သည် ထ မြောက် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'သေ သော သူ တို့ ထဲ မှ ထ မြောက်'။ လေ ပြီ” ဟု ဆို ၏။

^၁၇ ထို သို့ ဆို သည့် အ ကြောင်း မှာ ဟေ ရုဒ် သည် မိ မိ အစ် ကို ဖိ လိပ္ပု ၏ ဇ နီး ဟေ ရော ဒိ ကိစ္စ ကြောင့် သူ ကိုယ် တိုင် လူ လွှတ် ၍ ယော ဟန် ကို ဖမ်း ဆီး ကာ ထောင် ထဲ ၌ ချုပ် နှောင် ထား ၏။ အ ဘယ် ကြောင့် ဆို သော်‌ ဟေ ရုဒ် သည် ထို မိန်း မ နှင့် ထိမ်း မြား စုံ ဖက် သ ဖြင့်၊ ^၁၈ ယော ဟန် က “သင် သည် အစ် ကို ၏ ဇ နီး ကို သိမ်း ယူ ခြင်း မှာ တ ရား တော် နှင့် မ ညီ ပါ” ဟု ပြော ခဲ့ သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။ ^၁၉ ဟေ ရော ဒိ သည် ယော ဟန် ကို ရန် ငြိုး ထား လျက် သတ် လို သော် လည်း အ ခွင့် မ ရ ခဲ့ ချေ။ အ ကြောင်း မူ ကား ယော ဟန် သည် ဖြောင့် မတ် သန့် ရှင်း သူ ဖြစ် ကြောင်း ဟေ ရုဒ် သည် သိ ၍ သူ့ ကို ကြောက် ရွံ့ ရို သေ လျက် စောင့် ရှောက် ထား သည့် အ ပြင် ယော ဟန် ၏ စ ကား ကို ကြား ရ သည့် အ ခါ အ လွန် စိတ် အ နှောင့် အ ယှက် ဖြစ် တတ် သော် လည်း ဝမ်း မြောက် စွာ နား ထောင် လေ့ ရှိ သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။

^၂၁ သို့ သော် အ ခွင့် ကောင်း ရောက် လာ လေ ၏။ ဟေ ရုဒ် သည် မိ မိ ၏ မွေး နေ့ ၌ မှူး ကြီး မတ် ရာ များ၊ တပ် မှူး ကြီး များ နှင့် ဂါ လိ လဲ နယ် ၏ ခေါင်း ဆောင် များ အ တွက် ည စာ စား ပွဲ ကျင်း ပ သော အ ခါ၊ ^၂၂ ဟေ ရော ဒိ ၏ သ မီး သည် ထို စား ပွဲ သို့ ဝင် လာ ၍ က ပြ လျက် ဟေ ရုဒ် မှ စ ၍ သူ နှင့် အ တူ စား သောက် ပွဲ ၌ ထိုင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'လျောင်း'။ ဂျူး လူ မျိုး တို့ သည် အ တူ တ ကွ စား သောက် ကြ သော အ ခါ လျောင်း ၍ စား သောက် လေ့ ရှိ ကြ သည်။ နေ သော သူ တို့ ကို နှစ် သက် စေ ၏။ ဟေ ရုဒ် က “လို ချင် သ မျှ သော အ ရာ ကို တောင်း လော့။ သင့် ကို ငါ ပေး မည်” ဟု မိန်း က လေး အား ဆို ပြီး မှ၊ ^၂၃ တစ် ဖန် “ငါ့ ကို သင် တောင်း သ မျှ ငါ့ နိုင် ငံ တစ် ဝက် တိုင် အောင် သင့် အား ငါ ပေး မည်” ဟု တိုင် တည် ပြော ဆို လေ ၏။ ^၂၄ ထို အ ခါ မိန်း က လေး သည် ထွက် သွား ၍ “မည် သည့် အ ရာ ကို တောင်း ရ ပါ မည် နည်း” ဟု မိ မိ ၏ မိ ခင် အား မေး လေ ရာ မိ ခင် က “ဗတ္တိ ဇံ ဆ ရာ ယော ဟန် ၏ ဦး ခေါင်း” ဟု ဆို ၏။ သူ သည် လည်း ချက် ချင်း ပင် မင်း ကြီး ထံ အ လျင် အ မြန် ဝင် ၍ “ဗတ္တိ ဇံ ဆ ရာ ယော ဟန် ၏ ဦး ခေါင်း ကို လင် ပန်း ပေါ် တင် ၍ ယ ခု ပင် ကျွန် မ အား ပေး စေ လို ပါ သည် ဟု တောင်း လျှောက် လေ ၏။

^၂၆ မင်း ကြီး သည် အ လွန် စိတ် မ ကောင်း ဖြစ် သော် လည်း ပြု ထား သော က တိ သစ္စာ ကို လည်း ကောင်း၊ စား ပွဲ ၌ ထိုင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'လျောင်း'။ ဂျူး လူ မျိုး တို့ သည် အ တူ တ ကွ စား သောက် ကြ သော အ ခါ လျောင်း ၍ စား သောက် လေ့ ရှိ ကြ သည်။ နေ သော သူ တို့ ၏ မျက် နှာ ကိုလည်း ကောင်း ထောက် ၍ သူ့ ကို မ ငြင်း ဆန် လို သ ဖြင့်၊ ^၂၇ အာ ဏာ ပါး ကွက် တစ် ဦး ကို ချက် ချင်း စေ လွှတ် ကာ ယော ဟန် ၏ ဦး ‌ခေါင်း ကို ယူ ဆောင် ခဲ့ ရန် အ မိန့် ပေး လေ ၏။ ထို သူ သည် လည်း သွား ၍ ယော ဟန် ၏ ဦး ခေါင်း ကို ထောင် ထဲ ၌ ဖြတ် ပြီး လျှင်၊ ^၂၈ ထို ဦး ခေါင်း ကို လင် ပန်း ပေါ် တင် ၍ ယူ လာ ကာ မိန်း က လေး အား ပေး လေ ၏။ မိန်း က လေး သည် လည်း ၎င်း ကို မိ မိ ၏ မိ ခင် အား ပေး လေ ၏။ ^၂၉ ယော ဟန် ၏ တ ပည့် တို့ သည် ထို သ တင်း ကို ကြား သိ ကြ သော အ ခါ လာ ၍ သူ ၏ အ လောင်း ကို ယူ ဆောင် သွား ပြီး လျှင် ဂူ သွင်း သင်္ဂြိုဟ် ကြ ၏။

^၃၀ တ မန် တော် တို့ သည် ယေ ရှု ထံ ပြန် လည် စု ဝေး လာ ကြ ၍ သူ တို့ ပြု ခဲ့ သ မျှ နှင့် သွန် သင် ခဲ့ သ မျှ တို့ ကို ကိုယ် တော် အား ကြား လျှောက် ကြ ၏။ ^၃၁ ကိုယ် တော် က လည်း “သင် တို့ သည် လူ သူ ကင်း ဝေး ရာ အ ရပ် သို့ သင် တို့ ချည်း သာ လာ ၍ ခေတ္တ အ နား ယူ ကြ လော့” ဟု သူ တို့ အား မိန့် တော် မူ ၏။ ထို သို့ မိန့် တော် မူ ခြင်း မှာ ဝင် ထွက် သူ များ သ ဖြင့် သူ တို့ သည် အ စာ စား ရန် ပင် အ ချိန် မ ရ ကြ သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။ ^၃၂ ထို့ ကြောင့် သူ တို့ သည် လူ သူ ကင်း ဝေး ရာ အ ရပ် သို့ သူ တို့ ချည်း သာ လှေ ဖြင့် ထွက် သွား ကြ ၏။ ^၃၃ သို့ သော် လူ များ စွာ တို့ သည် သူ တို့ သွား ကြ သည် ကို တွေ့ ၍ သိ မြင် သ ဖြင့် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ကိုယ် တော် ဖြစ် သည် ကို သိ မြင် သ ဖြင့်'။ မြို့ ရွာ အ ပေါင်း တို့ မှ ထို အ ရပ် သို့ ကုန်း ကြောင်း ဖြင့် ပြေး သွား ကာ သူ တို့ ထက် အ လျင် ဦး စွာ ရောက် နှင့် ကြ လေ ၏။ အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ထို့ နောက် သူ တို့ သည် အ ထံ တော် ၌ စု ဝေး လာ ကြ ၏' ပါ သည်။

^၃၄ ကိုယ် တော် သည် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ယေ ရှု သည်'။ လှေ ပေါ် မှ ဆင်း သော အ ခါ များ စွာ သော လူ ထု ပ ရိ သတ် ကို မြင် လျှင် သူ တို့ သည် သိုး ထိန်း မ ရှိ သော သိုး များ ကဲ့ သို့ ဖြစ် ကြ သော ကြောင့် သူ တို့ အ ပေါ် ကြင် နာ စိတ် ရှိ တော် မူ ၍ များ စွာ သော အ ရာ တို့ ကို သွန် သင် တော် မူ ၏။ ^၃၅ အ ချိန် နောက် ကျ နေ ပြီ ဖြစ် ၍ တ ပည့် တော် တို့ သည် အ ထံ တော် သို့ ချဉ်း ကပ် လျက် “ဤ နေ ရာ သည် လူ သူ ကင်း ဝေး ရာ အ ရပ် ဖြစ် ပြီး အ ချိန် လည်း နောက် ကျ နေ ပါ ပြီ။ ^၃၆ လူ တို့ သည် ဝန်း ကျင် ရှိ ကျေး လက် တော ရွာ များ သို့ သွား ၍ မိ မိ တို့ အ တွက် စား စ ရာ များ ဝယ် ယူ နိုင် ရန် သူ တို့ ကို ပြန် လွှတ် တော် မူ ပါ” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၃၇ သို့ သော် ကိုယ် တော် က “သင် တို့ ကိုယ် တိုင် သူ တို့ အား စား စ ရာ ပေး ကြ လော့” ဟု ပြန် ၍ မိန့် တော် မူ ၏။ တ ပည့် တော် တို့ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ဒေ နာ ရိ နေ့ စား အ လုပ် သ မား တစ် ဦး ၏ တစ် နေ့ လုပ် အား ခ နှင့် ညီ မျှ သော ရော မ ငွေ ဒင်္ဂါး။ နှစ် ရာ ဖြင့် မုန့် များ သွား ဝယ် ၍ သူ တို့ စား ရန် ပေး ရ ပါ မည် လော” ဟု ပြန် လျှောက် ကြ ၏။

^၃၈ ကိုယ် တော် က လည်း သင် တို့ ၌ မုန့် မည် မျှ ရှိ သ နည်း။ သွား ၍ ကြည့် ကြ လော့” ဟု သူ တို့ အား မိန့် တော် မူ ၏။ သူ တို့ သည် လည်း သိ ရှိ ပြီး မှ “မုန့် ငါး လုံး နှင့် ငါး နှစ် ကောင် ရှိ ပါ သည်” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၃၉ ထို့ နောက် ကိုယ် တော် သည် လူ အ ပေါင်း တို့ ကို စိမ်း လန်း သော မြက် ခင်း ပေါ် ၌ အ စု လိုက် ထိုင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'လျောင်း'။ ဂျူး လူ မျိုး တို့ သည် အ တူ တ ကွ စား သောက် ကြ သော အ ခါ လျောင်း ၍ စား သောက် လေ့ ရှိ ကြ သည်။ စေ ရန် တ ပည့် တော် တို့ အား အ မိန့် ပေး တော် မူ ၏။ ^၄၀ လူ တို့ သည် လည်း တစ် ရာ စီ၊ ငါး ဆယ် စီ အ စု လိုက် ထိုင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'လျောင်း'။ ဂျူး လူ မျိုး တို့ သည် အ တူ တ ကွ စား သောက် ကြ သော အ ခါ လျောင်း ၍ စား သောက် လေ့ ရှိ ကြ သည်။ ကြ ၏။ ^၄၁ ထို အ ခါ ကိုယ် တော် သည် မုန့် ငါး လုံး နှင့် ငါး နှစ် ကောင် ကို ယူ ၍ မိုး ကောင်း ကင် သို့ မျှော် ကြည့် ကာ ကျေး ဇူး တော် ချီး မွမ်း ပြီး လျှင် မုန့် ကို ဖဲ့ ၍ လူ တို့ ကို ဝေ ပေး ရန် တ ပည့် ‌တော် တို့ အား ပေး တော် မူ ၏။ ငါး နှစ် ကောင် ကို လည်း လူ အ ပေါင်း တို့ အား ခွဲ ဝေ ပေး တော် မူ ၏။ ^၄၂ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် စား ၍ ဝ ကြ ၏။ ^၄၃ ထို့ နောက် မုန့် အ ကျိုး အ ပဲ့ နှင့် ငါး ၏ အ ကြွင်း အ ကျန် တို့ ကို ကောက် သိမ်း ကြ ရာ တစ် ဆယ့် နှစ် တောင်း အ ပြည့် ရ ကြ ၏။ ^၄၄ မုန့် ကို စား သော ယောက်ျား ဦး ရေ မှာ ငါး ထောင် ရှိ ၏။

^၄၅ ထို့ နောက် ကိုယ် တော် သည် ချက် ချင်း ပင် တ ပည့် တော် တို့ ကို လှေ ပေါ် သို့ တက် စေ ၍ တစ် ဖက် ကမ်း ရှိ ဗက် ဇဲ ဒ မြို့ သို့ အ လျင် ဦး စွာ ကူး နှင့် စေ တော် မူ ပြီး တစ် ချိန် တည်း မှာ ပင် လူ ထု ပ ရိ သတ် များ ကို ပြန် လွှတ် တော် မူ ၏။ ^၄၆ လူ တို့ ကို နှုတ် ဆက် ပြီး နောက် ကိုယ် တော် သည် ဆု တောင်း ရန် တောင် ပေါ် သို့ တက် တော် မူ ၏။ ^၄၇ ည နေ ချမ်း အ ချိန် ရောက် သော အ ခါ လှေ သည် ပင် လယ် အ လယ် ၌ ရှိ ၏။ ကိုယ် တော် မူ ကား ကုန်း ပေါ် ၌ တစ် ပါး တည်း ရှိ တော် မူ ၏။ ^၄၈ လေ ဆန် သော ကြောင့် လှော် ခတ် ၍ ပင် ပန်း နေ ကြ သော တ ပည့် တော် တို့ ကို ကိုယ် တော် မြင် တော် မူ လျှင် မိုး သောက် ယံ အ ချိန် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'ည ၏ စ တုတ္ထ အ ချိန်'။ ဝန်း ကျင် ၌ ပင် လယ် ပေါ် တွင် လမ်း လျှောက် လျက် သူ တို့ ထံ သို့ ကြွ တော် မူ ပြီး သူ တို့ ကို ကျော် ဖြတ် သွား မည် ပြု လေ ၏။ ^၄၉ တ ပည့် တော် တို့ သည် ပင် လယ် ပေါ် တွင် ကိုယ် တော် လမ်း လျှောက် နေ သည် ကို မြင် ၍ တစ္ဆေ ဖြစ် သည် ဟု ထင် မှတ် လျက် အော် ဟစ် ကြ ၏။ ^၅၀ သူ တို့ အား လုံး သည် ကိုယ် တော် ကို တွေ့ မြင် ၍ တုန် လှုပ် ချောက် ချား ကြ သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။ သို့ သော် ကိုယ် တော် သည် ချက် ချင်း ပင် သူ တို့ နှင့် စ ကား ပြော လျက် “မ စိုး ရိမ် ကြ နှင့်။ ငါ ပင် ဖြစ် ၏။ မ ကြောက် ကြ နှင့်” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၅၁ ထို့ နောက် သူ တို့ ရှိ ရာ လှေ ပေါ် သို့ တက် တော် မူ သော် လေ သည် ငြိမ် သွား လေ ၏။ သူ တို့ သည် အ လွန် အ မင်း အံ့ ဩ ငေး မော ကြ ၏။ ^၅၂ အ ကြောင်း မူ ကား သူ တို့ သည် မုန့် နှင့် ပတ် သက် သော ဖြစ် ရပ် ကို နား မ လည် ဘဲ သူ တို့ ၏ စိတ် နှ လုံး မာ ကျော လျက် ရှိ ကြ သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။

^၅၃ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် ပင် လယ် ကို ကူး ၍ ဂင် နေ သ ရက် မြို့ သို့ ရောက် သ ဖြင့် လှေ ကို ဆိုက် ကပ် ကြ ၏။ ^၅၄ လှေ ပေါ် မှ သူ တို့ ဆင်း ကြ ရာ လူ တို့ သည် ကိုယ် တော် ကို ချက် ချင်း မှတ် မိ ကြ သ ဖြင့်၊ ^၅၅ ထို အ ရပ် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ထို နယ် ပတ် ဝန်း ကျင်'။ ဒေ သ တစ် ဝန်း လုံး သို့ ပြေး သွား ကာ ကိုယ် တော် ရှိ တော် မူ သည် ဟု သူ တို့ ကြား ရ သည့် နေ ရာ သို့ နာ မ ကျန်း ဖြစ် သူ တို့ ကို အိပ် ရာ နှင့် တ ကွ သယ် ဆောင် လာ ကြ ၏။ ^၅၆ ကိုယ် တော် ကြွ တော် မူ သော မြို့ ၌ ဖြစ် စေ၊ ကျေး လက် တော ရွာ ၌ ဖြစ် စေ လူ တို့ သည် နာ မ ကျန်း ဖြစ် သူ တို့ ကို ဈေး အ ရပ် ၌ ချ ထား ကာ သူ တို့ အား ကိုယ် တော် ၏ ဝတ် ရုံ တော် ပန်း ဖွား ကို မျှ တို့ ထိ ခွင့် ပြု ပါ မည့် အ ကြောင်း ကိုယ် တော် ကို တောင်း ပန် ကြ ၏။ ကိုယ် တော် ကို တို့ ထိ ရ သော သူ ရှိ သ မျှ တို့ သည် လည်း ရော ဂါ ပျောက် ကင်း ခြင်း အ ခွင့် ကို ရ ကြ ၏။

6

¹ He went out from there. He came into his own country, and his disciples followed him. ² When the Sabbath had come, he began to teach in the synagogue, and many hearing him were astonished, saying, “Where did this man get these things?” and, “What is the wisdom that is given to this man, that such mighty works come about by his hands? ³ Isn’t this the carpenter, the son of Mary and brother of James, Joses, Judah, and Simon? Aren’t his sisters here with us?” So they were offended at him.

⁴ Jesus said to them, “A prophet is not without honor, except in his own country, and among his own relatives, and in his own house.” ⁵ He could do no mighty work there, except that he laid his hands on a few sick people and healed them. ⁶ He marveled because of their unbelief. He went around the villages teaching.

⁷ He called to himself the twelve, and began to send them out two by two; and he gave them authority over the unclean spirits. ⁸ He commanded them that they should take nothing for their journey, except a staff only: no bread, no wallet, no money in their purse, ⁹ but to wear sandals, and not put on two tunics.

¹⁰ He said to them, “Wherever you enter into a house, stay there until you depart from there. ¹¹ Whoever will not receive you nor hear you, as you depart from there, shake off the dust that is under your feet for a testimony against them. Assuredly, I tell you, it will be more tolerable for Sodom and Gomorrah in the day of judgment than for that city!” ¹² They went out and preached that people should repent. ¹³ They cast out many demons, and anointed many with oil who were sick and healed them.

¹⁴ King Herod heard this, for his name had become known, and he said, “John the Baptizer has risen from the dead, and therefore these powers are at work in him.” ¹⁵ But others said, “He is Elijah.” Others said, “He is a prophet, or like one of the prophets.” ¹⁶ But Herod, when he heard this, said, “This is John, whom I beheaded. He has risen from the dead.”

¹⁷ For Herod himself had sent out and arrested John and bound him in prison for the sake of Herodias, his brother Philip’s wife, for he had married her. ¹⁸ For John had said to Herod, “It is not lawful for you to have your brother’s wife.” ¹⁹ Herodias set herself against him and desired to kill him, but she couldn’t, ²⁰ for Herod feared John, knowing that he was a righteous and holy man, and kept him safe. When he heard him, he did many things, and he heard him gladly.

 

²¹ Then a convenient day came when Herod on his birthday made a supper for his nobles, the high officers, and the chief men of Galilee. ²² When the daughter of Herodias herself came in and danced, she pleased Herod and those sitting with him. The king said to the young lady, “Ask me whatever you want, and I will give it to you.” ²³ He swore to her, “Whatever you ask of me, I will give you, up to half of my kingdom.” ²⁴ She went out and said to her mother, “What shall I ask?” She said, “The head of John the Baptizer.” ²⁵ She came in immediately with haste to the king and requested, “I want you to give me right now the head of John the Baptizer on a platter.”

²⁶ The king was exceedingly sorry, but for the sake of his oaths and of his dinner guests, he didn’t wish to refuse her. ²⁷ Immediately the king sent out a soldier of his guard and commanded to bring John’s head; and he went and beheaded him in the prison, ²⁸ and brought his head on a platter, and gave it to the young lady; and the young lady gave it to her mother. ²⁹ When his disciples heard this, they came and took up his corpse and laid it in a tomb.

³⁰ The apostles gathered themselves together to Jesus, and they told him all things, whatever they had done, and whatever they had taught. ³¹ He said to them, “Come away into a deserted place, and rest awhile.” For there were many coming and going, and they had no leisure so much as to eat. ³² They went away in the boat to a deserted place by themselves. ³³ They TR reads 'The multitudes' instead of 'They' saw them going, and many recognized him and ran there on foot from all the cities. They arrived before them and came together to him.

³⁴ Jesus came out, saw a great multitude, and he had compassion on them because they were like sheep without a shepherd; and he began to teach them many things. ³⁵ When it was late in the day, his disciples came to him and said, “This place is deserted, and it is late in the day. ³⁶ Send them away, that they may go into the surrounding country and villages and buy themselves bread, for they have nothing to eat.” ³⁷ But he answered them, “You give them something to eat.” They asked him, “Shall we go and buy two hundred denarii 200 denarii was about 7 or 8 months wages for an agricultural laborer. worth of bread and give them something to eat?”

³⁸ He said to them, “How many loaves do you have? Go see.” When they knew, they said, “Five, and two fish.” ³⁹ He commanded them that everyone should sit down in groups on the green grass. ⁴⁰ They sat down in ranks, by hundreds and by fifties. ⁴¹ He took the five loaves and the two fish; and looking up to heaven, he blessed and broke the loaves, and he gave to his disciples to set before them, and he divided the two fish among them all. ⁴² They all ate and were filled. ⁴³ They took up twelve baskets full of broken pieces and also of the fish. ⁴⁴ Those who ate the loaves were TR adds 'about' five thousand men.

⁴⁵ Immediately he made his disciples get into the boat and go ahead to the other side, to Bethsaida, while he himself sent the multitude away. ⁴⁶ After he had taken leave of them, he went up the mountain to pray. ⁴⁷ When evening had come, the boat was in the middle of the sea, and he was alone on the land. ⁴⁸ Seeing them distressed in rowing, for the wind was contrary to them, about the fourth watch of the night he came to them, walking on the sea; See Job 9:8 and he would have passed by them, ⁴⁹ but they, when they saw him walking on the sea, supposed that it was a ghost, and cried out; ⁵⁰ for they all saw him and were troubled. But he immediately spoke with them and said to them, “Cheer up! It is I! or, 'I AM!' Don’t be afraid.” ⁵¹ He got into the boat with them; and the wind ceased, and they were very amazed among themselves, and marveled; ⁵² for they hadn’t understood about the loaves, but their hearts were hardened.

⁵³ When they had crossed over, they came to land at Gennesaret and moored to the shore. ⁵⁴ When they had come out of the boat, immediately the people recognized him, ⁵⁵ and ran around that whole region, and began to bring those who were sick on their mats to where they heard he was. ⁵⁶ Wherever he entered—into villages, or into cities, or into the country—they laid the sick in the marketplaces and begged him that they might just touch the fringe or, tassel of his garment; and as many as touched him were made well.

၆

^၁ ထို့ နောက် ယေ ရှု သည် ထို နေ ရာ မှ ထွက် ခွာ ၍ မိ မိ ၏ နေ ရင်း မြို့ သို့ ကြွ တော် မူ ၏။ တ ပည့် တော် တို့ သည် လည်း နောက် တော် သို့ လိုက် ကြ ၏။ ^၂ ဥ ပုသ် နေ့ ရောက် သော အ ခါ ဝတ် ပြု စည်း ဝေး ကျောင်း စု ဝေး ၍ ဝတ် ပြု ကိုး ကွယ် ခြင်း၊ ဆု တောင်း ခြင်း၊ ကျမ်း စာ ဖတ် ကြား နာ ယူ ခြင်း နှင့် ဘာ သာ ရေး ကိစ္စ များ ဆုံး ဖြတ် ခြင်း တို့ အ တွက် ဂျူး လူ မျိုး တို့ အ သုံး ပြု လေ့ ရှိ‌ သော အ ဆောက် အ အုံ။ ဆ ရာ ယု ဒ သန် ပြန် ဆို သော သမ္မာ ကျမ်း တွင် 'တ ရား စ ရပ်' ဟု ဘာ သာ ပြန် ထား သည်။ ၌ သွန် သင် တော် မူ ရာ ကြား နာ သူ များ စွာ တို့ သည် အံ့ အား သင့် လျက် “ဤ သူ သည် ဤ အ ရာ များ ကို အ ဘယ် က ရ သ နည်း။ ဤ သူ ရ သည့် ဉာဏ် ပ ညာ နှင့် သူ့ လက် ဖြင့် ပြု သော တန် ခိုး လက္ခ ဏာ များ ကား မည် သို့ နည်း။ ^၃ သူ သည် လက် သ မား မ ဟုတ် လော။ မာ ရိ ၏ သား ဖြစ် ပြီး ယာ ကုပ်၊ ယော သေ၊ ယု ဒ နှင့် ရှိ မုန် တို့ ၏ အစ် ကို မ ဟုတ် လော။ သူ ၏ နှ မ များ သည် လည်း ငါ တို့ နှင့် အ တူ ဤ အ ရပ် ၌ ရှိ ကြ သည် မ ဟုတ် လော” ဟု ပြော ဆို ကာ ကိုယ် တော် အ ပေါ် ဘ ဝင် မ ကျ ဖြစ် ကြ ၏။

^၄ ယေ ရှု က လည်း “ပ ရော ဖက် သည် မိ မိ ၏ နေ ရင်း မြို့၊ မိ မိ ၏ ဆွေ မျိုး များ ကြား နှင့် မိ မိ ၏ အိမ် တို့ မှ တစ် ပါး မည် သည့် အ ရပ် ၌ မျှ ဂုဏ် သ ရေ မဲ့ သည် ဟူ ၍ မ ရှိ” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၅ ကိုယ် တော် သည် မ ကျန်း မာ သော သူ အ နည်း ငယ် တို့ အ ပေါ် လက် တော် တင် လျက် ကျန်း မာ စေ ခဲ့ ခြင်း မှ တစ် ပါး ထို နေ ရာ ၌ မည် သည့် တန် ခိုး လက္ခ ဏာ ကို မျှ မ ပြု နိုင် ခဲ့ ပေ။ ^၆ ကိုယ် တော် သည် သူ တို့ ၏ မ ယုံ ကြည် မှု အ တွက် အံ့ ဩ တော် မူ ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် ဝန်း ကျင် ရှိ ကျေး ရွာ များ သို့ လှည့် လည် ၍ သွန် သင် တော် မူ ၏။

^၇ ထို့ နောက် ကိုယ် တော် သည် တစ် ဆယ့် နှစ် ပါး သော တ ပည့် တော် တို့ ကို ခေါ် ၍ နှစ် ဦး စီ၊ နှစ် ဦး စီ စေ လွှတ် ကာ သူ တို့ အား ညစ် ညူး သော နတ် တို့ ကို နိုင် ရ သော အ ခွင့် အာ ဏာ ကို ပေး တော် မူ ၏။ ^၈ ထို့ ပြင် လမ်း ခ ရီး အ တွက် တောင် ဝှေး တစ် ချောင်း မှ တစ် ပါး မည် သည့် အ ရာ ကို မျှ မ ယူ သွား ကြ ရန် နှင့် အ စား အ စာ၊ တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'မုန့်'။ လွယ် အိတ်၊ ကြေး ဒင်္ဂါး တို့ ကို လည်း ခါး ပန်း ၌ မ ထည့် သွား ဘဲ၊ ^၉ ဖိ နပ် ကို သာ စီး ၍ အင်္ကျီ ကို လည်း နှစ် ထပ် မ ဝတ် သွား ကြ ရန် မိန့် မှာ တော် မူ ၏။

^၁၀ တစ် ဖန် သူ တို့ အား “မည် သည့် အ ရပ် တွင် မ ဆို အိမ် တစ် အိမ် သို့ သင် တို့ ဝင် ကြ သော အ ခါ ထို အ ရပ် မှ ပြန် လည် ထွက် ခွာ သည့် တိုင် အောင် ထို အိမ် ၌ တည်း ခို ကြ လော့။ ^၁၁ မည် သည့် အ ရပ် ၌ မ ဆို သင် တို့ ကို လက် မ ခံ၊ သင် တို့ ၏ စ ကား ကို လည်း နား မ ထောင် လျှင် ထို အ ရပ် မှ ထွက် ခွာ ကြ စဉ် သူ တို့ တစ် ဖက် ၌ သက် သေ ဖြစ် စေ ရန် သင် တို့ ၏ ခြေ ဖ ဝါး မှ မြေ မှုန့် ကို ခါ ချ ခဲ့ ကြ လော့” အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ငါ အ မှန် ဆို သည် ကား တ ရား စီ ရင် တော် မူ ရာ နေ့ ၌ သော ဒုံ မြို့ နှင့် ဂေါ မော ရ မြို့ တို့ သည် ထို မြို့ ထက် ပို ၍ ခံ သာ လိမ့် မည်' ပါ သည်။ ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၁၂ ထို အ ခါ တ ပည့် တော် တို့ သည် ထွက် သွား ၍ လူ တို့ နောင် တ ရ ကြ မည့် အ ကြောင်း ဟော ပြော ကြ ၏။ ^၁၃ သူ တို့ သည် များ စွာ သော နတ် ဆိုး တို့ ကို နှင် ထုတ် ကာ မ ကျန်း မာ သော သူ များ စွာ တို့ ကို ဆီ လိမ်း ၍ ကျန်း မာ စေ ကြ ၏။

^၁၄ ကိုယ် တော် ၏ နာ မ တော် သည် ထင် ပေါ် ကျော် ကြား လာ သ ဖြင့် ဟေ ရုဒ် မင်း ၏ နား တော် သို့ ရောက် လေ ၏။ လူ အ ချို့ တို့ က အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'သူ (ဟေ ရုဒ် မင်း) က'။ “ဗတ္တိ ဇံ ဆ ရာ ယော ဟန် သည် သေ သော သူ တို့ ထဲ မှ ထ မြောက် လေ ပြီ။ ထို့ ကြောင့် သူ ၌ တန် ခိုး လက္ခ ဏာ များ ထင် ရှား နေ ၏” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၁၅ အ ချို့ တို့ က လည်း “သူ သည် ဧ လိ ယ ဖြစ် ၏” ဟု ဆို ကြ ပြီး အ ချို့ တို့ က လည်း “ရှေး ပ ရော ဖက် များ တစ် ပါး ပါး ကဲ့ သို့ သော ပ ရော ဖက် ဖြစ် ၏” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၁၆ ဟေ ရုဒ် သည် ကြား လျှင် “ငါ ခေါင်း ဖြတ် ကွပ် မျက် ခဲ့ သော ယော ဟန် သည် ထ မြောက် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'သေ သော သူ တို့ ထဲ မှ ထ မြောက်'။ လေ ပြီ” ဟု ဆို ၏။

^၁၇ ထို သို့ ဆို သည့် အ ကြောင်း မှာ ဟေ ရုဒ် သည် မိ မိ အစ် ကို ဖိ လိပ္ပု ၏ ဇ နီး ဟေ ရော ဒိ ကိစ္စ ကြောင့် သူ ကိုယ် တိုင် လူ လွှတ် ၍ ယော ဟန် ကို ဖမ်း ဆီး ကာ ထောင် ထဲ ၌ ချုပ် နှောင် ထား ၏။ အ ဘယ် ကြောင့် ဆို သော်‌ ဟေ ရုဒ် သည် ထို မိန်း မ နှင့် ထိမ်း မြား စုံ ဖက် သ ဖြင့်၊ ^၁၈ ယော ဟန် က “သင် သည် အစ် ကို ၏ ဇ နီး ကို သိမ်း ယူ ခြင်း မှာ တ ရား တော် နှင့် မ ညီ ပါ” ဟု ပြော ခဲ့ သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။ ^၁၉ ဟေ ရော ဒိ သည် ယော ဟန် ကို ရန် ငြိုး ထား လျက် သတ် လို သော် လည်း အ ခွင့် မ ရ ခဲ့ ချေ။ အ ကြောင်း မူ ကား ယော ဟန် သည် ဖြောင့် မတ် သန့် ရှင်း သူ ဖြစ် ကြောင်း ဟေ ရုဒ် သည် သိ ၍ သူ့ ကို ကြောက် ရွံ့ ရို သေ လျက် စောင့် ရှောက် ထား သည့် အ ပြင် ယော ဟန် ၏ စ ကား ကို ကြား ရ သည့် အ ခါ အ လွန် စိတ် အ နှောင့် အ ယှက် ဖြစ် တတ် သော် လည်း ဝမ်း မြောက် စွာ နား ထောင် လေ့ ရှိ သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။

^၂၁ သို့ သော် အ ခွင့် ကောင်း ရောက် လာ လေ ၏။ ဟေ ရုဒ် သည် မိ မိ ၏ မွေး နေ့ ၌ မှူး ကြီး မတ် ရာ များ၊ တပ် မှူး ကြီး များ နှင့် ဂါ လိ လဲ နယ် ၏ ခေါင်း ဆောင် များ အ တွက် ည စာ စား ပွဲ ကျင်း ပ သော အ ခါ၊ ^၂၂ ဟေ ရော ဒိ ၏ သ မီး သည် ထို စား ပွဲ သို့ ဝင် လာ ၍ က ပြ လျက် ဟေ ရုဒ် မှ စ ၍ သူ နှင့် အ တူ စား သောက် ပွဲ ၌ ထိုင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'လျောင်း'။ ဂျူး လူ မျိုး တို့ သည် အ တူ တ ကွ စား သောက် ကြ သော အ ခါ လျောင်း ၍ စား သောက် လေ့ ရှိ ကြ သည်။ နေ သော သူ တို့ ကို နှစ် သက် စေ ၏။ ဟေ ရုဒ် က “လို ချင် သ မျှ သော အ ရာ ကို တောင်း လော့။ သင့် ကို ငါ ပေး မည်” ဟု မိန်း က လေး အား ဆို ပြီး မှ၊ ^၂၃ တစ် ဖန် “ငါ့ ကို သင် တောင်း သ မျှ ငါ့ နိုင် ငံ တစ် ဝက် တိုင် အောင် သင့် အား ငါ ပေး မည်” ဟု တိုင် တည် ပြော ဆို လေ ၏။ ^၂၄ ထို အ ခါ မိန်း က လေး သည် ထွက် သွား ၍ “မည် သည့် အ ရာ ကို တောင်း ရ ပါ မည် နည်း” ဟု မိ မိ ၏ မိ ခင် အား မေး လေ ရာ မိ ခင် က “ဗတ္တိ ဇံ ဆ ရာ ယော ဟန် ၏ ဦး ခေါင်း” ဟု ဆို ၏။ သူ သည် လည်း ချက် ချင်း ပင် မင်း ကြီး ထံ အ လျင် အ မြန် ဝင် ၍ “ဗတ္တိ ဇံ ဆ ရာ ယော ဟန် ၏ ဦး ခေါင်း ကို လင် ပန်း ပေါ် တင် ၍ ယ ခု ပင် ကျွန် မ အား ပေး စေ လို ပါ သည် ဟု တောင်း လျှောက် လေ ၏။

^၂၆ မင်း ကြီး သည် အ လွန် စိတ် မ ကောင်း ဖြစ် သော် လည်း ပြု ထား သော က တိ သစ္စာ ကို လည်း ကောင်း၊ စား ပွဲ ၌ ထိုင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'လျောင်း'။ ဂျူး လူ မျိုး တို့ သည် အ တူ တ ကွ စား သောက် ကြ သော အ ခါ လျောင်း ၍ စား သောက် လေ့ ရှိ ကြ သည်။ နေ သော သူ တို့ ၏ မျက် နှာ ကိုလည်း ကောင်း ထောက် ၍ သူ့ ကို မ ငြင်း ဆန် လို သ ဖြင့်၊ ^၂၇ အာ ဏာ ပါး ကွက် တစ် ဦး ကို ချက် ချင်း စေ လွှတ် ကာ ယော ဟန် ၏ ဦး ‌ခေါင်း ကို ယူ ဆောင် ခဲ့ ရန် အ မိန့် ပေး လေ ၏။ ထို သူ သည် လည်း သွား ၍ ယော ဟန် ၏ ဦး ခေါင်း ကို ထောင် ထဲ ၌ ဖြတ် ပြီး လျှင်၊ ^၂၈ ထို ဦး ခေါင်း ကို လင် ပန်း ပေါ် တင် ၍ ယူ လာ ကာ မိန်း က လေး အား ပေး လေ ၏။ မိန်း က လေး သည် လည်း ၎င်း ကို မိ မိ ၏ မိ ခင် အား ပေး လေ ၏။ ^၂၉ ယော ဟန် ၏ တ ပည့် တို့ သည် ထို သ တင်း ကို ကြား သိ ကြ သော အ ခါ လာ ၍ သူ ၏ အ လောင်း ကို ယူ ဆောင် သွား ပြီး လျှင် ဂူ သွင်း သင်္ဂြိုဟ် ကြ ၏။

^၃၀ တ မန် တော် တို့ သည် ယေ ရှု ထံ ပြန် လည် စု ဝေး လာ ကြ ၍ သူ တို့ ပြု ခဲ့ သ မျှ နှင့် သွန် သင် ခဲ့ သ မျှ တို့ ကို ကိုယ် တော် အား ကြား လျှောက် ကြ ၏။ ^၃၁ ကိုယ် တော် က လည်း “သင် တို့ သည် လူ သူ ကင်း ဝေး ရာ အ ရပ် သို့ သင် တို့ ချည်း သာ လာ ၍ ခေတ္တ အ နား ယူ ကြ လော့” ဟု သူ တို့ အား မိန့် တော် မူ ၏။ ထို သို့ မိန့် တော် မူ ခြင်း မှာ ဝင် ထွက် သူ များ သ ဖြင့် သူ တို့ သည် အ စာ စား ရန် ပင် အ ချိန် မ ရ ကြ သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။ ^၃၂ ထို့ ကြောင့် သူ တို့ သည် လူ သူ ကင်း ဝေး ရာ အ ရပ် သို့ သူ တို့ ချည်း သာ လှေ ဖြင့် ထွက် သွား ကြ ၏။ ^၃၃ သို့ သော် လူ များ စွာ တို့ သည် သူ တို့ သွား ကြ သည် ကို တွေ့ ၍ သိ မြင် သ ဖြင့် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ကိုယ် တော် ဖြစ် သည် ကို သိ မြင် သ ဖြင့်'။ မြို့ ရွာ အ ပေါင်း တို့ မှ ထို အ ရပ် သို့ ကုန်း ကြောင်း ဖြင့် ပြေး သွား ကာ သူ တို့ ထက် အ လျင် ဦး စွာ ရောက် နှင့် ကြ လေ ၏။ အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ထို့ နောက် သူ တို့ သည် အ ထံ တော် ၌ စု ဝေး လာ ကြ ၏' ပါ သည်။

^၃၄ ကိုယ် တော် သည် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ယေ ရှု သည်'။ လှေ ပေါ် မှ ဆင်း သော အ ခါ များ စွာ သော လူ ထု ပ ရိ သတ် ကို မြင် လျှင် သူ တို့ သည် သိုး ထိန်း မ ရှိ သော သိုး များ ကဲ့ သို့ ဖြစ် ကြ သော ကြောင့် သူ တို့ အ ပေါ် ကြင် နာ စိတ် ရှိ တော် မူ ၍ များ စွာ သော အ ရာ တို့ ကို သွန် သင် တော် မူ ၏။ ^၃၅ အ ချိန် နောက် ကျ နေ ပြီ ဖြစ် ၍ တ ပည့် တော် တို့ သည် အ ထံ တော် သို့ ချဉ်း ကပ် လျက် “ဤ နေ ရာ သည် လူ သူ ကင်း ဝေး ရာ အ ရပ် ဖြစ် ပြီး အ ချိန် လည်း နောက် ကျ နေ ပါ ပြီ။ ^၃၆ လူ တို့ သည် ဝန်း ကျင် ရှိ ကျေး လက် တော ရွာ များ သို့ သွား ၍ မိ မိ တို့ အ တွက် စား စ ရာ များ ဝယ် ယူ နိုင် ရန် သူ တို့ ကို ပြန် လွှတ် တော် မူ ပါ” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၃၇ သို့ သော် ကိုယ် တော် က “သင် တို့ ကိုယ် တိုင် သူ တို့ အား စား စ ရာ ပေး ကြ လော့” ဟု ပြန် ၍ မိန့် တော် မူ ၏။ တ ပည့် တော် တို့ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ဒေ နာ ရိ နေ့ စား အ လုပ် သ မား တစ် ဦး ၏ တစ် နေ့ လုပ် အား ခ နှင့် ညီ မျှ သော ရော မ ငွေ ဒင်္ဂါး။ နှစ် ရာ ဖြင့် မုန့် များ သွား ဝယ် ၍ သူ တို့ စား ရန် ပေး ရ ပါ မည် လော” ဟု ပြန် လျှောက် ကြ ၏။

^၃၈ ကိုယ် တော် က လည်း သင် တို့ ၌ မုန့် မည် မျှ ရှိ သ နည်း။ သွား ၍ ကြည့် ကြ လော့” ဟု သူ တို့ အား မိန့် တော် မူ ၏။ သူ တို့ သည် လည်း သိ ရှိ ပြီး မှ “မုန့် ငါး လုံး နှင့် ငါး နှစ် ကောင် ရှိ ပါ သည်” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၃၉ ထို့ နောက် ကိုယ် တော် သည် လူ အ ပေါင်း တို့ ကို စိမ်း လန်း သော မြက် ခင်း ပေါ် ၌ အ စု လိုက် ထိုင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'လျောင်း'။ ဂျူး လူ မျိုး တို့ သည် အ တူ တ ကွ စား သောက် ကြ သော အ ခါ လျောင်း ၍ စား သောက် လေ့ ရှိ ကြ သည်။ စေ ရန် တ ပည့် တော် တို့ အား အ မိန့် ပေး တော် မူ ၏။ ^၄၀ လူ တို့ သည် လည်း တစ် ရာ စီ၊ ငါး ဆယ် စီ အ စု လိုက် ထိုင် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'လျောင်း'။ ဂျူး လူ မျိုး တို့ သည် အ တူ တ ကွ စား သောက် ကြ သော အ ခါ လျောင်း ၍ စား သောက် လေ့ ရှိ ကြ သည်။ ကြ ၏။ ^၄၁ ထို အ ခါ ကိုယ် တော် သည် မုန့် ငါး လုံး နှင့် ငါး နှစ် ကောင် ကို ယူ ၍ မိုး ကောင်း ကင် သို့ မျှော် ကြည့် ကာ ကျေး ဇူး တော် ချီး မွမ်း ပြီး လျှင် မုန့် ကို ဖဲ့ ၍ လူ တို့ ကို ဝေ ပေး ရန် တ ပည့် ‌တော် တို့ အား ပေး တော် မူ ၏။ ငါး နှစ် ကောင် ကို လည်း လူ အ ပေါင်း တို့ အား ခွဲ ဝေ ပေး တော် မူ ၏။ ^၄၂ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် စား ၍ ဝ ကြ ၏။ ^၄၃ ထို့ နောက် မုန့် အ ကျိုး အ ပဲ့ နှင့် ငါး ၏ အ ကြွင်း အ ကျန် တို့ ကို ကောက် သိမ်း ကြ ရာ တစ် ဆယ့် နှစ် တောင်း အ ပြည့် ရ ကြ ၏။ ^၄၄ မုန့် ကို စား သော ယောက်ျား ဦး ရေ မှာ ငါး ထောင် ရှိ ၏။

^၄၅ ထို့ နောက် ကိုယ် တော် သည် ချက် ချင်း ပင် တ ပည့် တော် တို့ ကို လှေ ပေါ် သို့ တက် စေ ၍ တစ် ဖက် ကမ်း ရှိ ဗက် ဇဲ ဒ မြို့ သို့ အ လျင် ဦး စွာ ကူး နှင့် စေ တော် မူ ပြီး တစ် ချိန် တည်း မှာ ပင် လူ ထု ပ ရိ သတ် များ ကို ပြန် လွှတ် တော် မူ ၏။ ^၄၆ လူ တို့ ကို နှုတ် ဆက် ပြီး နောက် ကိုယ် တော် သည် ဆု တောင်း ရန် တောင် ပေါ် သို့ တက် တော် မူ ၏။ ^၄၇ ည နေ ချမ်း အ ချိန် ရောက် သော အ ခါ လှေ သည် ပင် လယ် အ လယ် ၌ ရှိ ၏။ ကိုယ် တော် မူ ကား ကုန်း ပေါ် ၌ တစ် ပါး တည်း ရှိ တော် မူ ၏။ ^၄၈ လေ ဆန် သော ကြောင့် လှော် ခတ် ၍ ပင် ပန်း နေ ကြ သော တ ပည့် တော် တို့ ကို ကိုယ် တော် မြင် တော် မူ လျှင် မိုး သောက် ယံ အ ချိန် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'ည ၏ စ တုတ္ထ အ ချိန်'။ ဝန်း ကျင် ၌ ပင် လယ် ပေါ် တွင် လမ်း လျှောက် လျက် သူ တို့ ထံ သို့ ကြွ တော် မူ ပြီး သူ တို့ ကို ကျော် ဖြတ် သွား မည် ပြု လေ ၏။ ^၄၉ တ ပည့် တော် တို့ သည် ပင် လယ် ပေါ် တွင် ကိုယ် တော် လမ်း လျှောက် နေ သည် ကို မြင် ၍ တစ္ဆေ ဖြစ် သည် ဟု ထင် မှတ် လျက် အော် ဟစ် ကြ ၏။ ^၅၀ သူ တို့ အား လုံး သည် ကိုယ် တော် ကို တွေ့ မြင် ၍ တုန် လှုပ် ချောက် ချား ကြ သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။ သို့ သော် ကိုယ် တော် သည် ချက် ချင်း ပင် သူ တို့ နှင့် စ ကား ပြော လျက် “မ စိုး ရိမ် ကြ နှင့်။ ငါ ပင် ဖြစ် ၏။ မ ကြောက် ကြ နှင့်” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၅၁ ထို့ နောက် သူ တို့ ရှိ ရာ လှေ ပေါ် သို့ တက် တော် မူ သော် လေ သည် ငြိမ် သွား လေ ၏။ သူ တို့ သည် အ လွန် အ မင်း အံ့ ဩ ငေး မော ကြ ၏။ ^၅၂ အ ကြောင်း မူ ကား သူ တို့ သည် မုန့် နှင့် ပတ် သက် သော ဖြစ် ရပ် ကို နား မ လည် ဘဲ သူ တို့ ၏ စိတ် နှ လုံး မာ ကျော လျက် ရှိ ကြ သော ကြောင့် ဖြစ် ၏။

^၅၃ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် ပင် လယ် ကို ကူး ၍ ဂင် နေ သ ရက် မြို့ သို့ ရောက် သ ဖြင့် လှေ ကို ဆိုက် ကပ် ကြ ၏။ ^၅၄ လှေ ပေါ် မှ သူ တို့ ဆင်း ကြ ရာ လူ တို့ သည် ကိုယ် တော် ကို ချက် ချင်း မှတ် မိ ကြ သ ဖြင့်၊ ^၅၅ ထို အ ရပ် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ထို နယ် ပတ် ဝန်း ကျင်'။ ဒေ သ တစ် ဝန်း လုံး သို့ ပြေး သွား ကာ ကိုယ် တော် ရှိ တော် မူ သည် ဟု သူ တို့ ကြား ရ သည့် နေ ရာ သို့ နာ မ ကျန်း ဖြစ် သူ တို့ ကို အိပ် ရာ နှင့် တ ကွ သယ် ဆောင် လာ ကြ ၏။ ^၅၆ ကိုယ် တော် ကြွ တော် မူ သော မြို့ ၌ ဖြစ် စေ၊ ကျေး လက် တော ရွာ ၌ ဖြစ် စေ လူ တို့ သည် နာ မ ကျန်း ဖြစ် သူ တို့ ကို ဈေး အ ရပ် ၌ ချ ထား ကာ သူ တို့ အား ကိုယ် တော် ၏ ဝတ် ရုံ တော် ပန်း ဖွား ကို မျှ တို့ ထိ ခွင့် ပြု ပါ မည့် အ ကြောင်း ကိုယ် တော် ကို တောင်း ပန် ကြ ၏။ ကိုယ် တော် ကို တို့ ထိ ရ သော သူ ရှိ သ မျှ တို့ သည် လည်း ရော ဂါ ပျောက် ကင်း ခြင်း အ ခွင့် ကို ရ ကြ ၏။

6

¹ He went out from there. He came into his own country, and his disciples followed him. ² When the Sabbath had come, he began to teach in the synagogue, and many hearing him were astonished, saying, “Where did this man get these things?” and, “What is the wisdom that is given to this man, that such mighty works come about by his hands? ³ Isn’t this the carpenter, the son of Mary and brother of James, Joses, Judah, and Simon? Aren’t his sisters here with us?” So they were offended at him.

⁴ Jesus said to them, “A prophet is not without honor, except in his own country, and among his own relatives, and in his own house.” ⁵ He could do no mighty work there, except that he laid his hands on a few sick people and healed them. ⁶ He marveled because of their unbelief. He went around the villages teaching.

⁷ He called to himself the twelve, and began to send them out two by two; and he gave them authority over the unclean spirits. ⁸ He commanded them that they should take nothing for their journey, except a staff only: no bread, no wallet, no money in their purse, ⁹ but to wear sandals, and not put on two tunics.

¹⁰ He said to them, “Wherever you enter into a house, stay there until you depart from there. ¹¹ Whoever will not receive you nor hear you, as you depart from there, shake off the dust that is under your feet for a testimony against them. Assuredly, I tell you, it will be more tolerable for Sodom and Gomorrah in the day of judgment than for that city!” ¹² They went out and preached that people should repent. ¹³ They cast out many demons, and anointed many with oil who were sick and healed them.

¹⁴ King Herod heard this, for his name had become known, and he said, “John the Baptizer has risen from the dead, and therefore these powers are at work in him.” ¹⁵ But others said, “He is Elijah.” Others said, “He is a prophet, or like one of the prophets.” ¹⁶ But Herod, when he heard this, said, “This is John, whom I beheaded. He has risen from the dead.”

¹⁷ For Herod himself had sent out and arrested John and bound him in prison for the sake of Herodias, his brother Philip’s wife, for he had married her. ¹⁸ For John had said to Herod, “It is not lawful for you to have your brother’s wife.” ¹⁹ Herodias set herself against him and desired to kill him, but she couldn’t, ²⁰ for Herod feared John, knowing that he was a righteous and holy man, and kept him safe. When he heard him, he did many things, and he heard him gladly.

 

²¹ Then a convenient day came when Herod on his birthday made a supper for his nobles, the high officers, and the chief men of Galilee. ²² When the daughter of Herodias herself came in and danced, she pleased Herod and those sitting with him. The king said to the young lady, “Ask me whatever you want, and I will give it to you.” ²³ He swore to her, “Whatever you ask of me, I will give you, up to half of my kingdom.” ²⁴ She went out and said to her mother, “What shall I ask?” She said, “The head of John the Baptizer.” ²⁵ She came in immediately with haste to the king and requested, “I want you to give me right now the head of John the Baptizer on a platter.”

²⁶ The king was exceedingly sorry, but for the sake of his oaths and of his dinner guests, he didn’t wish to refuse her. ²⁷ Immediately the king sent out a soldier of his guard and commanded to bring John’s head; and he went and beheaded him in the prison, ²⁸ and brought his head on a platter, and gave it to the young lady; and the young lady gave it to her mother. ²⁹ When his disciples heard this, they came and took up his corpse and laid it in a tomb.

³⁰ The apostles gathered themselves together to Jesus, and they told him all things, whatever they had done, and whatever they had taught. ³¹ He said to them, “Come away into a deserted place, and rest awhile.” For there were many coming and going, and they had no leisure so much as to eat. ³² They went away in the boat to a deserted place by themselves. ³³ They TR reads 'The multitudes' instead of 'They' saw them going, and many recognized him and ran there on foot from all the cities. They arrived before them and came together to him.

³⁴ Jesus came out, saw a great multitude, and he had compassion on them because they were like sheep without a shepherd; and he began to teach them many things. ³⁵ When it was late in the day, his disciples came to him and said, “This place is deserted, and it is late in the day. ³⁶ Send them away, that they may go into the surrounding country and villages and buy themselves bread, for they have nothing to eat.” ³⁷ But he answered them, “You give them something to eat.” They asked him, “Shall we go and buy two hundred denarii 200 denarii was about 7 or 8 months wages for an agricultural laborer. worth of bread and give them something to eat?”

³⁸ He said to them, “How many loaves do you have? Go see.” When they knew, they said, “Five, and two fish.” ³⁹ He commanded them that everyone should sit down in groups on the green grass. ⁴⁰ They sat down in ranks, by hundreds and by fifties. ⁴¹ He took the five loaves and the two fish; and looking up to heaven, he blessed and broke the loaves, and he gave to his disciples to set before them, and he divided the two fish among them all. ⁴² They all ate and were filled. ⁴³ They took up twelve baskets full of broken pieces and also of the fish. ⁴⁴ Those who ate the loaves were TR adds 'about' five thousand men.

⁴⁵ Immediately he made his disciples get into the boat and go ahead to the other side, to Bethsaida, while he himself sent the multitude away. ⁴⁶ After he had taken leave of them, he went up the mountain to pray. ⁴⁷ When evening had come, the boat was in the middle of the sea, and he was alone on the land. ⁴⁸ Seeing them distressed in rowing, for the wind was contrary to them, about the fourth watch of the night he came to them, walking on the sea; See Job 9:8 and he would have passed by them, ⁴⁹ but they, when they saw him walking on the sea, supposed that it was a ghost, and cried out; ⁵⁰ for they all saw him and were troubled. But he immediately spoke with them and said to them, “Cheer up! It is I! or, 'I AM!' Don’t be afraid.” ⁵¹ He got into the boat with them; and the wind ceased, and they were very amazed among themselves, and marveled; ⁵² for they hadn’t understood about the loaves, but their hearts were hardened.

⁵³ When they had crossed over, they came to land at Gennesaret and moored to the shore. ⁵⁴ When they had come out of the boat, immediately the people recognized him, ⁵⁵ and ran around that whole region, and began to bring those who were sick on their mats to where they heard he was. ⁵⁶ Wherever he entered—into villages, or into cities, or into the country—they laid the sick in the marketplaces and begged him that they might just touch the fringe or, tassel of his garment; and as many as touched him were made well.