၂

^၁ အာ တ ဇေ ရဇ် မင်း နန်း စံ အ နှစ် နှစ် ဆယ် မြောက်၊ နိ သန် လ တွင် ရှေ့ တော် ၌ ရှိ သော စ ပျစ် ဝိုင် ကို ငါ သည် ယူ ၍ ရှင် ဘု ရင် ထံ ဆက် သ ၏။ ထို စဉ် ငါ သည် ယ ခင် က မ ဖြစ် စ ဖူး မျက် နှာ ညှိုး ငယ် လျက် ရှိ ၏။ ^၂ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က “သင် ကျန်း မာ ပါ လျက် နှင့် အ ဘယ် ကြောင့် မျက် နှာ ညှိုး ငယ် နေ ရ သ နည်း။ ဝမ်း နည်း စ ရာ အ ကြောင်း ရှိ နေ သည် မ ဟုတ် လော” ဟု ငါ့ အား မေး တော် မူ လျှင် ငါ သည် အ လွန် ကြောက် ရွံ့ လျက်၊ ^၃ မင်း ကြီး အား “အ ရှင် မင်း ကြီး သက် တော် ရှည် ပါ စေ။ အ ကျွန်ုပ် ဘိုး ဘေး တို့ ၏ သင်္ချိုင်း မြေ ရှိ ရာ မြို့ သည် ပျက် စီး ၍ မြို့ တံ ခါး များ မီး လောင် ကျွမ်း သွား သော ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် မျက် နှာ မ ညှိုး ဘဲ နေ နိုင် ပါ မည် လော” ဟု ပြန် လျှောက် ၏။

^၄ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က “သင် မည် သို့ ပြု လို သ နည်း” ဟု ငါ့ အား မေး တော် မူ လျှင် ငါ သည် ကောင်း ကင် ဘုံ ရှင် ဘု ရား သ ခင် ထံ ဆု တောင်း ၏။ ^၅ ထို့ နောက် ရှင် ဘု ရင် အား “အ ရှင် မင်း ကြီး အ လို တော် ရှိ ၍ အ ရှင့် အ စေ အ ပါး အား မျက် နှာ သာ ပေး’ မည် ဆို လျှင် အ ကျွန်ုပ် တို့ ဘိုး ဘေး ၏ သင်္ချိုင်း‌ မြေ ရှိ ရာ မြို့ ကို ပြန် လည် တည် ဆောက် ရန် ယု ဒ ပြည် သို့ ပြန် ခွင့် ပေး တော် မူ ပါ” ဟု လျှောက် ဆို ၏။ ^၆ ထို အ ခါ မိ ဖု ရား နှင့် အ တူ ထိုင် နေ သော ရှင် ဘု ရင် က “သင့် ခ ရီး စဉ် မည် မျှ ကြာ မည် နည်း။ မည် သည့် အ ချိန် ၌ ပြန် လာ မည် နည်း” ဟု ငါ့ အား မေး မြန်း လျှင် ငါ သည် ကြာ မည့် အ ချိန် ကို ပြော ပြ ရာ မင်း ကြီး က သ ဘော တူ သ ဖြင့် ငါ့ ကို ပြန် ခွင့် ပြု ၏။

^၇ ထို့ ပြင် ရှင် ဘု ရင် အား “အ ရှင် မင်း ကြီး အ လို တော် ရှိ လျှင် ယု ဒ ပြည် သို့ ပြန် သွား ရာ တွင် ယူ ဖ ရေး တီး မြစ် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် ‘မြစ်’။ အ နောက် ဘက် ကမ်း ကို ဖြတ် သန်း ခွင့် ပြု ရန် ထို ဒေ သ ၏ ဘု ရင် ခံ တို့ ထံ အ မိန့် စာ ကို ပါး လိုက် တော် မူ ပါ။ ^၈ ထို့ ပြင် အိမ် တော် နား ရှိ ရဲ တိုက် တံ ခါး များ၊ မြို့ တံ တိုင်း နှင့် အ ကျွန်ုပ် နေ ဖို့ အိမ် တို့ ကို ဆောက် လုပ် ရန် သစ် များ ကို ပေး မည့် အ ကြောင်း အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ သစ် တော ဝန် အာ သပ် ထံ အ မိန့် စာ ကို ပါး လိုက် တော် မူ ပါ” ဟု တောင်း လျှောက် ရာ ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ နှင့် အ တူ ရှိ ၍ ကျေး ဇူး ပြု တော် မူ သော ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် သည် ငါ တောင်း ဆို သည့် အ တိုင်း ပြု ပေး ၏။

^၉ ငါ သည် ယူ ဖ ရေး တီး မြစ် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် ‘မြစ်’။ အ နောက် ဘက် ကမ်း ရှိ ဘု ရင် ခံ တို့ ထံ သို့ ရောက် သော အ ခါ ရှင် ဘု ရင် ၏ အ မိန့် စာ ကို သူ တို့ အား ပေး ၏။ ရှင် ဘု ရင် သည် ငါ နှင့် အ တူ စစ် သူ ကြီး များ၊ မြင်း စီး သူ ရဲ များ ကို လည်း စေ လွှတ် ပေး ခဲ့ ၏။ ^၁၀ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ ၏ ကောင်း ကျိုး ကို ပြု စု ပေး မည့် သူ တစ် ဦး ရောက် လာ ကြောင်း ကို ဟော ရ နိ လူ မျိုး သမ္ဘာ လတ် နှင့် အမ္မုန် လူ မျိုး အ မှု ထမ်း တော ဘိ တို့ ကြား သိ လျှင် အ ကြီး အ ကျယ် စိတ် အ နှောင့် အ ယှက် ဖြစ် လေ ၏။

^၁၁ ငါ သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ရောက် ၍ ထို မြို့ ၌ သုံး ရက် နေ ပြီး မှ၊ ^၁၂ ငါ ၏ ဘု ရား သ ခင် ငါ့ အား ဖွင့် ပြ ပေး သော ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ နှင့် ဆိုင် သည့် လုပ် ဆောင် ရ မည့် အ ရာ ကို မည် သူ့ ကို မျှ မ ပြော၊ ငါ နှင့် ပါ လာ သော လူ အ ချို့ တို့ နှင့် ည အ ချိန် တွင် ထ ၍ ငါ စီး လာ သော မြင်း မှ တစ် ပါး အ ခြား တိ ရစ္ဆာန် တစ် ကောင် မျှ မ ပါ ဘဲ၊ ^၁၃ ထို ည အ ချိန် တွင် ပင် ချိုင့် ဝှမ်း လွင် ပြင် တံ ခါး မှ ထွက် ၍ ‌မြွေ န ဂါး ရေ တွင်း နှင့် မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် နောက် ချေး ပုံ တံ ခါး သို့ သွား ပြီး ပြို ပျက် သွား သော ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ရိုး နှင့် မီး လောင် ကျွမ်း သွား သော တံ ခါး များ ကို ကြည့် ရှု စစ် ဆေး ၏။ ^၁၄ ထို့ နောက် စမ်း ရေ တွင်း တံ ခါး နှင့် ဘု ရင့် ရေ ကန် ဘက် သို့ သွား ရာ ငါ စီး လာ သော မြင်း သွား ဖို့ ရာ လမ်း မ ရှိ။ ^၁၅ ထို့ ကြောင့် ထို ည ၌ ပင် ချောင်း နား သို့ သွား ၍ မြို့ ရိုး ကို ကြည့် ရှု စစ် ဆေး ပြီး လျှင် ပြန် လှည့် လာ ပြီး ချိုင့် ဝှမ်း လွင် ပြင် တံ ခါး မှ ပြန် ဝင် လာ ခဲ့ ၏။ ^၁၆ ဂျူး လူ မျိုး များ၊ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် များ၊ မှူး မတ် များ၊ မင်း အ ရာ ရှိ များ နှင့် အ ခြား အ လုပ် သ မား များ ကို ဘာ မျှ ငါ မ ပြော ပြ သေး သ ဖြင့် မည် သည့် နေ ရာ သို့ ငါ သွား ၍ မည် သည့် အ ရာ ပြု သည် ကို မင်း အ ရာ ရှိ တို့ သည် မ သိ ကြ ပေ။

^၁၇ ထို့ နောက် မှ ငါ က “ငါ တို့ ခံ ရ သော ဒုက္ခ ကို သင် တို့ တွေ့ ပြီ လော။ ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ လည်း ပျက် စီး ပြီ။ မြို့ တံ ခါး များ လည်း မီး လောင် ကျွမ်း ပြီ။ လာ ကြ။ နောက် ထပ် ကဲ့ ရဲ့ ရှုတ် ချ မ ခံ ရ အောင် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ရိုး ကို ပြန် လည် တည် ဆောက် ကြ စို့” ဟု သူ တို့ အား ဆို ၏။ ^၁၈ ထို့ ပြင် ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ နှင့် အ တူ ရှိ ၍ ကျေး ဇူး ပြု တော် မူ ကြောင်း နှင့် ငါ့ အား ရှင် ဘု ရင် ပြော ခဲ့ သော စ ကား များ ကို သူ တို့ အား ပြော ပြ သော အ ခါ သူ တို့ က “ငါ တို့ ထ ၍ တည် ဆောက် ကြ စို့” ဟု ဆို လျက် ထို ကောင်း သော အ မှု ကို အား တက် သ ရော စ တင် လုပ် ဆောင် ကြ ၏။

^၁၉ ထို အ ကြောင်း ကို ဟော ရ နိ လူ မျိုး သမ္ဘာ လတ်၊ အမ္မုန် လူ မျိုး အ မှု ထမ်း တော ဘိ နှင့် အာ ရပ် လူ မျိုး ဂေ ရှင် တို့ ကြား သော အ ခါ သူ တို့ သည် ငါ တို့ ကို ပြက် ရယ် ပြု လှောင် ပြောင် ကာ “သင် တို့ မည် သည့် အ မှု ကို ပြု ကြ သ နည်း။၊ ရှင် ဘု ရင် ကို ပုန် ကန် ကြ ပြီ လော” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၂၀ ငါ က လည်း သူ တို့ အား “ကောင်း ကင် ဘုံ ရှင် ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ တို့ အား အောင် မြင် ခွင့် ကို ပေး တော် မူ မည်။ ကိုယ် တော် ၏ အ စေ အ ပါး များ ဖြစ် သော ငါ တို့ သည် ထ ၍ ပြန် လည် တည် ဆောက် ခြင်း အ မှု ကို ပြု မည်။ သင် တို့ မူ ကား ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ တွင် သင် တို့ အ ဖို့ မည် သည့် ဝေ စု၊ မည် သည့် အ ခွင့် အ ရေး၊ မည် သည့် အ မှတ် ရ စ ရာ မျှ မ ရှိ” ဟု ဆို လေ ၏။

2

¹ In the month Nisan, in the twentieth year of Artaxerxes the king, when wine was before him, I picked up the wine, and gave it to the king. Now I had not been sad before in his presence. ² The king said to me, “Why is your face sad, since you are not sick? This is nothing else but sorrow of heart.” Then I was very much afraid. ³ I said to the king, “Let the king live forever! Why shouldn’t my face be sad, when the city, the place of my fathers’ tombs, lies waste, and its gates have been consumed with fire?”

⁴ Then the king said to me, “What is your request?” So I prayed to the God of heaven. ⁵ I said to the king, “If it pleases the king, and if your servant has found favor in your sight, I ask that you would send me to Judah, to the city of my fathers’ tombs, that I may build it.” ⁶ The king said to me (the queen was also sitting by him), “How long will your journey be? When will you return?” So it pleased the king to send me, and I set a time for him.

⁷ Moreover I said to the king, “If it pleases the king, let letters be given me to the governors beyond the River, that they may let me pass through until I come to Judah; ⁸ and a letter to Asaph the keeper of the king’s forest, that he may give me timber to make beams for the gates of the citadel by the temple, for the wall of the city, and for the house that I will occupy.” The king granted my requests, because of the good hand of my God on me.

⁹ Then I came to the governors beyond the River, and gave them the king’s letters. Now the king had sent captains of the army and horsemen with me. ¹⁰ When Sanballat the Horonite and Tobiah the Ammonite servant heard of it, it grieved them exceedingly, because a man had come to seek the welfare of the children of Israel.

¹¹ So I came to Jerusalem, and was there three days. ¹² I arose in the night, I and a few men with me. I didn’t tell anyone what my God put into my heart to do for Jerusalem. There wasn’t any animal with me except the animal that I rode on. ¹³ I went out by night by the valley gate toward the jackal’s well, then to the dung gate; and I inspected the walls of Jerusalem, which were broken down, and its gates were consumed with fire. ¹⁴ Then I went on to the spring gate and to the king’s pool, but there was no place for the animal that was under me to pass. ¹⁵ Then I went up in the night by the brook and inspected the wall; and I turned back, and entered by the valley gate, and so returned. ¹⁶ The rulers didn’t know where I went, or what I did. I had not as yet told it to the Jews, nor to the priests, nor to the nobles, nor to the rulers, nor to the rest who did the work.

¹⁷ Then I said to them, “You see the bad situation that we are in, how Jerusalem lies waste, and its gates are burned with fire. Come, let’s build up the wall of Jerusalem, that we won’t be disgraced.” ¹⁸ I told them about the hand of my God which was good on me, and also about the king’s words that he had spoken to me. They said, “Let’s rise up and build.” So they strengthened their hands for the good work.

¹⁹ But when Sanballat the Horonite, Tobiah the Ammonite servant, and Geshem the Arabian, heard it, they ridiculed us and despised us, and said, “What is this thing that you are doing? Will you rebel against the king?” ²⁰ Then I answered them, and said to them, “The God of heaven will prosper us. Therefore we, his servants, will arise and build; but you have no portion, nor right, nor memorial in Jerusalem.”

၂

^၁ အာ တ ဇေ ရဇ် မင်း နန်း စံ အ နှစ် နှစ် ဆယ် မြောက်၊ နိ သန် လ တွင် ရှေ့ တော် ၌ ရှိ သော စ ပျစ် ဝိုင် ကို ငါ သည် ယူ ၍ ရှင် ဘု ရင် ထံ ဆက် သ ၏။ ထို စဉ် ငါ သည် ယ ခင် က မ ဖြစ် စ ဖူး မျက် နှာ ညှိုး ငယ် လျက် ရှိ ၏။ ^၂ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က “သင် ကျန်း မာ ပါ လျက် နှင့် အ ဘယ် ကြောင့် မျက် နှာ ညှိုး ငယ် နေ ရ သ နည်း။ ဝမ်း နည်း စ ရာ အ ကြောင်း ရှိ နေ သည် မ ဟုတ် လော” ဟု ငါ့ အား မေး တော် မူ လျှင် ငါ သည် အ လွန် ကြောက် ရွံ့ လျက်၊ ^၃ မင်း ကြီး အား “အ ရှင် မင်း ကြီး သက် တော် ရှည် ပါ စေ။ အ ကျွန်ုပ် ဘိုး ဘေး တို့ ၏ သင်္ချိုင်း မြေ ရှိ ရာ မြို့ သည် ပျက် စီး ၍ မြို့ တံ ခါး များ မီး လောင် ကျွမ်း သွား သော ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် မျက် နှာ မ ညှိုး ဘဲ နေ နိုင် ပါ မည် လော” ဟု ပြန် လျှောက် ၏။

^၄ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က “သင် မည် သို့ ပြု လို သ နည်း” ဟု ငါ့ အား မေး တော် မူ လျှင် ငါ သည် ကောင်း ကင် ဘုံ ရှင် ဘု ရား သ ခင် ထံ ဆု တောင်း ၏။ ^၅ ထို့ နောက် ရှင် ဘု ရင် အား “အ ရှင် မင်း ကြီး အ လို တော် ရှိ ၍ အ ရှင့် အ စေ အ ပါး အား မျက် နှာ သာ ပေး’ မည် ဆို လျှင် အ ကျွန်ုပ် တို့ ဘိုး ဘေး ၏ သင်္ချိုင်း‌ မြေ ရှိ ရာ မြို့ ကို ပြန် လည် တည် ဆောက် ရန် ယု ဒ ပြည် သို့ ပြန် ခွင့် ပေး တော် မူ ပါ” ဟု လျှောက် ဆို ၏။ ^၆ ထို အ ခါ မိ ဖု ရား နှင့် အ တူ ထိုင် နေ သော ရှင် ဘု ရင် က “သင့် ခ ရီး စဉ် မည် မျှ ကြာ မည် နည်း။ မည် သည့် အ ချိန် ၌ ပြန် လာ မည် နည်း” ဟု ငါ့ အား မေး မြန်း လျှင် ငါ သည် ကြာ မည့် အ ချိန် ကို ပြော ပြ ရာ မင်း ကြီး က သ ဘော တူ သ ဖြင့် ငါ့ ကို ပြန် ခွင့် ပြု ၏။

^၇ ထို့ ပြင် ရှင် ဘု ရင် အား “အ ရှင် မင်း ကြီး အ လို တော် ရှိ လျှင် ယု ဒ ပြည် သို့ ပြန် သွား ရာ တွင် ယူ ဖ ရေး တီး မြစ် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် ‘မြစ်’။ အ နောက် ဘက် ကမ်း ကို ဖြတ် သန်း ခွင့် ပြု ရန် ထို ဒေ သ ၏ ဘု ရင် ခံ တို့ ထံ အ မိန့် စာ ကို ပါး လိုက် တော် မူ ပါ။ ^၈ ထို့ ပြင် အိမ် တော် နား ရှိ ရဲ တိုက် တံ ခါး များ၊ မြို့ တံ တိုင်း နှင့် အ ကျွန်ုပ် နေ ဖို့ အိမ် တို့ ကို ဆောက် လုပ် ရန် သစ် များ ကို ပေး မည့် အ ကြောင်း အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ သစ် တော ဝန် အာ သပ် ထံ အ မိန့် စာ ကို ပါး လိုက် တော် မူ ပါ” ဟု တောင်း လျှောက် ရာ ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ နှင့် အ တူ ရှိ ၍ ကျေး ဇူး ပြု တော် မူ သော ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် သည် ငါ တောင်း ဆို သည့် အ တိုင်း ပြု ပေး ၏။

^၉ ငါ သည် ယူ ဖ ရေး တီး မြစ် တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် ‘မြစ်’။ အ နောက် ဘက် ကမ်း ရှိ ဘု ရင် ခံ တို့ ထံ သို့ ရောက် သော အ ခါ ရှင် ဘု ရင် ၏ အ မိန့် စာ ကို သူ တို့ အား ပေး ၏။ ရှင် ဘု ရင် သည် ငါ နှင့် အ တူ စစ် သူ ကြီး များ၊ မြင်း စီး သူ ရဲ များ ကို လည်း စေ လွှတ် ပေး ခဲ့ ၏။ ^၁၀ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ ၏ ကောင်း ကျိုး ကို ပြု စု ပေး မည့် သူ တစ် ဦး ရောက် လာ ကြောင်း ကို ဟော ရ နိ လူ မျိုး သမ္ဘာ လတ် နှင့် အမ္မုန် လူ မျိုး အ မှု ထမ်း တော ဘိ တို့ ကြား သိ လျှင် အ ကြီး အ ကျယ် စိတ် အ နှောင့် အ ယှက် ဖြစ် လေ ၏။

^၁၁ ငါ သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ရောက် ၍ ထို မြို့ ၌ သုံး ရက် နေ ပြီး မှ၊ ^၁၂ ငါ ၏ ဘု ရား သ ခင် ငါ့ အား ဖွင့် ပြ ပေး သော ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ နှင့် ဆိုင် သည့် လုပ် ဆောင် ရ မည့် အ ရာ ကို မည် သူ့ ကို မျှ မ ပြော၊ ငါ နှင့် ပါ လာ သော လူ အ ချို့ တို့ နှင့် ည အ ချိန် တွင် ထ ၍ ငါ စီး လာ သော မြင်း မှ တစ် ပါး အ ခြား တိ ရစ္ဆာန် တစ် ကောင် မျှ မ ပါ ဘဲ၊ ^၁၃ ထို ည အ ချိန် တွင် ပင် ချိုင့် ဝှမ်း လွင် ပြင် တံ ခါး မှ ထွက် ၍ ‌မြွေ န ဂါး ရေ တွင်း နှင့် မျက် နှာ ချင်း ဆိုင် နောက် ချေး ပုံ တံ ခါး သို့ သွား ပြီး ပြို ပျက် သွား သော ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ရိုး နှင့် မီး လောင် ကျွမ်း သွား သော တံ ခါး များ ကို ကြည့် ရှု စစ် ဆေး ၏။ ^၁၄ ထို့ နောက် စမ်း ရေ တွင်း တံ ခါး နှင့် ဘု ရင့် ရေ ကန် ဘက် သို့ သွား ရာ ငါ စီး လာ သော မြင်း သွား ဖို့ ရာ လမ်း မ ရှိ။ ^၁၅ ထို့ ကြောင့် ထို ည ၌ ပင် ချောင်း နား သို့ သွား ၍ မြို့ ရိုး ကို ကြည့် ရှု စစ် ဆေး ပြီး လျှင် ပြန် လှည့် လာ ပြီး ချိုင့် ဝှမ်း လွင် ပြင် တံ ခါး မှ ပြန် ဝင် လာ ခဲ့ ၏။ ^၁၆ ဂျူး လူ မျိုး များ၊ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် များ၊ မှူး မတ် များ၊ မင်း အ ရာ ရှိ များ နှင့် အ ခြား အ လုပ် သ မား များ ကို ဘာ မျှ ငါ မ ပြော ပြ သေး သ ဖြင့် မည် သည့် နေ ရာ သို့ ငါ သွား ၍ မည် သည့် အ ရာ ပြု သည် ကို မင်း အ ရာ ရှိ တို့ သည် မ သိ ကြ ပေ။

^၁၇ ထို့ နောက် မှ ငါ က “ငါ တို့ ခံ ရ သော ဒုက္ခ ကို သင် တို့ တွေ့ ပြီ လော။ ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ လည်း ပျက် စီး ပြီ။ မြို့ တံ ခါး များ လည်း မီး လောင် ကျွမ်း ပြီ။ လာ ကြ။ နောက် ထပ် ကဲ့ ရဲ့ ရှုတ် ချ မ ခံ ရ အောင် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ရိုး ကို ပြန် လည် တည် ဆောက် ကြ စို့” ဟု သူ တို့ အား ဆို ၏။ ^၁၈ ထို့ ပြင် ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ နှင့် အ တူ ရှိ ၍ ကျေး ဇူး ပြု တော် မူ ကြောင်း နှင့် ငါ့ အား ရှင် ဘု ရင် ပြော ခဲ့ သော စ ကား များ ကို သူ တို့ အား ပြော ပြ သော အ ခါ သူ တို့ က “ငါ တို့ ထ ၍ တည် ဆောက် ကြ စို့” ဟု ဆို လျက် ထို ကောင်း သော အ မှု ကို အား တက် သ ရော စ တင် လုပ် ဆောင် ကြ ၏။

^၁၉ ထို အ ကြောင်း ကို ဟော ရ နိ လူ မျိုး သမ္ဘာ လတ်၊ အမ္မုန် လူ မျိုး အ မှု ထမ်း တော ဘိ နှင့် အာ ရပ် လူ မျိုး ဂေ ရှင် တို့ ကြား သော အ ခါ သူ တို့ သည် ငါ တို့ ကို ပြက် ရယ် ပြု လှောင် ပြောင် ကာ “သင် တို့ မည် သည့် အ မှု ကို ပြု ကြ သ နည်း။၊ ရှင် ဘု ရင် ကို ပုန် ကန် ကြ ပြီ လော” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၂၀ ငါ က လည်း သူ တို့ အား “ကောင်း ကင် ဘုံ ရှင် ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ တို့ အား အောင် မြင် ခွင့် ကို ပေး တော် မူ မည်။ ကိုယ် တော် ၏ အ စေ အ ပါး များ ဖြစ် သော ငါ တို့ သည် ထ ၍ ပြန် လည် တည် ဆောက် ခြင်း အ မှု ကို ပြု မည်။ သင် တို့ မူ ကား ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ တွင် သင် တို့ အ ဖို့ မည် သည့် ဝေ စု၊ မည် သည့် အ ခွင့် အ ရေး၊ မည် သည့် အ မှတ် ရ စ ရာ မျှ မ ရှိ” ဟု ဆို လေ ၏။

2

¹ In the month Nisan, in the twentieth year of Artaxerxes the king, when wine was before him, I picked up the wine, and gave it to the king. Now I had not been sad before in his presence. ² The king said to me, “Why is your face sad, since you are not sick? This is nothing else but sorrow of heart.” Then I was very much afraid. ³ I said to the king, “Let the king live forever! Why shouldn’t my face be sad, when the city, the place of my fathers’ tombs, lies waste, and its gates have been consumed with fire?”

⁴ Then the king said to me, “What is your request?” So I prayed to the God of heaven. ⁵ I said to the king, “If it pleases the king, and if your servant has found favor in your sight, I ask that you would send me to Judah, to the city of my fathers’ tombs, that I may build it.” ⁶ The king said to me (the queen was also sitting by him), “How long will your journey be? When will you return?” So it pleased the king to send me, and I set a time for him.

⁷ Moreover I said to the king, “If it pleases the king, let letters be given me to the governors beyond the River, that they may let me pass through until I come to Judah; ⁸ and a letter to Asaph the keeper of the king’s forest, that he may give me timber to make beams for the gates of the citadel by the temple, for the wall of the city, and for the house that I will occupy.” The king granted my requests, because of the good hand of my God on me.

⁹ Then I came to the governors beyond the River, and gave them the king’s letters. Now the king had sent captains of the army and horsemen with me. ¹⁰ When Sanballat the Horonite and Tobiah the Ammonite servant heard of it, it grieved them exceedingly, because a man had come to seek the welfare of the children of Israel.

¹¹ So I came to Jerusalem, and was there three days. ¹² I arose in the night, I and a few men with me. I didn’t tell anyone what my God put into my heart to do for Jerusalem. There wasn’t any animal with me except the animal that I rode on. ¹³ I went out by night by the valley gate toward the jackal’s well, then to the dung gate; and I inspected the walls of Jerusalem, which were broken down, and its gates were consumed with fire. ¹⁴ Then I went on to the spring gate and to the king’s pool, but there was no place for the animal that was under me to pass. ¹⁵ Then I went up in the night by the brook and inspected the wall; and I turned back, and entered by the valley gate, and so returned. ¹⁶ The rulers didn’t know where I went, or what I did. I had not as yet told it to the Jews, nor to the priests, nor to the nobles, nor to the rulers, nor to the rest who did the work.

¹⁷ Then I said to them, “You see the bad situation that we are in, how Jerusalem lies waste, and its gates are burned with fire. Come, let’s build up the wall of Jerusalem, that we won’t be disgraced.” ¹⁸ I told them about the hand of my God which was good on me, and also about the king’s words that he had spoken to me. They said, “Let’s rise up and build.” So they strengthened their hands for the good work.

¹⁹ But when Sanballat the Horonite, Tobiah the Ammonite servant, and Geshem the Arabian, heard it, they ridiculed us and despised us, and said, “What is this thing that you are doing? Will you rebel against the king?” ²⁰ Then I answered them, and said to them, “The God of heaven will prosper us. Therefore we, his servants, will arise and build; but you have no portion, nor right, nor memorial in Jerusalem.”