၁၀

^၁ တစ် ဖန် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ သို့ ဝင် လော့။ ငါ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး နှင့် သူ ၏ အ မှု ထမ်း တို့ ရှေ့ ၌ ဤ နိ မိတ် လက္ခ ဏာ များ ကို ပြု ရန် သူ တို့ ၏ စိတ် နှ လုံး ကို ခိုင် မာ စေ ၏။ ^၂ ထို့ ကြောင့် အီ ဂျစ် လူ မျိုး တို့ ကို ငါ အ ပြင်း အ ထန် ဒဏ် ခတ် ခဲ့ သော အ မှု နှင့် သူ တို့ တွင် ငါ ပြု ခဲ့ သော နိ မိတ် လက္ခ ဏာ များ ကို သင် တို့ သည် သင် တို့ ၏ သား များ၊ သင် တို့ ၏ မြေး များ အား ပြော ကြား နိုင် လိမ့် မည်။ ငါ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဖြစ် ကြောင်း ကို လည်း သင် တို့ သိ ရ လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို တော် မူ ၏။

^၃ မော ရှေ နှင့် အာ ရုန် တို့ သည် လည်း ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ သို့ ဝင် ၍ သူ့ အား “ဟေ ဗြဲ လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ‘သင် သည် ငါ ၏ ရှေ့ ၌ ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် နှိမ့် ချ ရန် မည် မျှ ကြာ အောင် ငြင်း ဆန် လျက် နေ မည် နည်း။ ငါ ၏ လူ မျိုး တော် သည် ငါ့ ကို ဝတ် ပြု ရန် သူ တို့ ကို လွှတ် လော့။ ^၄ အ ကယ် ၍ သင် သည် ငါ ၏ လူ မျိုး တော် ကို လွှတ် ရန် ငြင်း ဆန် လျှင် ကြည့် ရှု လော့။ ငါ သည် ကျိုင်း ကောင် များ ကို သင့် နယ် မြေ ထဲ သို့ မ နက် ဖြန် ရောက် လာ စေ မည်။ ^၅ ကျိုင်း ကောင် များ သည် မြေ မျက် နှာ ပြင် ကို ဖုံး လွှမ်း သ ဖြင့် မြေ ကြီး ကို မြင် နိုင် လိမ့် မည် မ ဟုတ်။ ထို ကျိုင်း ကောင် တို့ သည် မိုး သီး ဘေး ဖြစ် ပြီး နောက် သင် တို့ ၌ ကြွင်း ကျန် သော အ ကြွင်း အ ကျန် တို့ ကို စား ကြ လိမ့် မည်။ သင် တို့ ၏ လယ် ၌ ပေါက် သော အ ပင် ရှိ သ မျှ တို့ ကို စား ကြ လိမ့် မည်။ ^၆ သင် ၏ နန်း ဆောင် များ၊ သင့် အ မှု ထမ်း အ ပေါင်း တို့ ၏ အိမ် များ နှင့် အီ ဂျစ် လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ ၏ အိမ် များ ၌ ပြည့် နှက် ကြ လိမ့် မည်။ မြေ ပေါ် ၌ သင် ၏ ဘိုး ဘေး ဘီ ဘင် များ နေ ထိုင် ခဲ့ သော အ ချိန် မှ စ ၍ ယ နေ့ တိုင် အောင် ဤ သို့ သော အ မှု ကို သူ တို့ မ တွေ့ မြင် ဖူး ကြ ချေ’ ဟူ ၍ မိန့် တော် မူ ၏” ဟု ဆို ပြီး လျှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ မှ လှည့် ထွက် သွား လေ ၏။

^၇ ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က လည်း “ဤ သူ သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ အ တွက် မည် မျှ ကြာ အောင် ထောင် ချောက် ဖြစ် နေ မည် နည်း။ သူ တို့ သည် သူ တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား ဝတ် ပြု ရန် ယောက်ျား သား များ ကို လွှတ် ပေး ပါ။ အီ ဂျစ် ပြည် ပျက် စီး ကြောင်း ကို အ ရှင် မ သိ သ လော” ဟု ဖာ ရော မင်း ကြီး အား လျှောက် ကြ ၏။ ^၈ ထို့ ကြောင့် မော ရှေ နှင့် အာ ရုန် ကို ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ သို့ ပြန် ခေါ် သွင်း ၍ ဖာ ရော မင်း ကြီး က “သင် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား သွား ၍ ဝတ် ပြု ကြ လော့။ မည် သူ တို့ သွား ကြ မည် နည်း” ဟု မေး လျှင်၊ ^၉ မော ရှေ က “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် လူ ကြီး ရော လူ ငယ် ပါ သွား ကြ ပါ မည်။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ သား သ မီး များ နှင့် တ ကွ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ သိုး ဆိတ် များ၊ နွား များ ကို လည်း ခေါ် ဆောင် သွား ပါ မည်။ အ ကြောင်း မူ ကား ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ပွဲ တော် ကို ကျင်း ပ ရ မည် ဖြစ် ၏” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၁၀ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး က “ငါ သည် သင် တို့ နှင့် တ ကွ သင် တို့ ၏ က လေး များ ကို လွှတ် ပေး ဖို့ ရန် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင် တို့ နှင့် အ တူ ရှိ တော် မူ ပါ စေ။ ကြည့် လော့၊ သင် တို့ ၏ မျက် နှာ တွင် မ ကောင်း မှု ပေါ် လွင် သို့ မ ဟုတ် ‘သင် တို့ ၏ စိတ် ထဲ တွင် မ ကောင်း မှု ကြံ စည်’။ လျက် နေ ၏။ ^၁၁ ထို သို့ မ ဖြစ် ရ။ ယောက်ျား သား များ သာ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား သွား ၍ ဝတ် ပြု ကြ လော့။ အ ကြောင်း မူ ကား ထို သို့ သင် တို့ တောင်း ဆို ခဲ့ ကြ ၏” ဟု ဆို ပြီး လျှင် ဖာ ‌ရော မင်း ကြီး သည် သူ တို့ ကို မိ မိ ရှေ့ မှောက် မှ နှင် ထုတ် လေ ၏။

^၁၂ ထို့ နောက် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “ကျိုင်း ကောင် များ အီ ဂျစ် ပြည် ပေါ် သို့ တက် လာ ၍ မိုး သီး ဘေး ဖြစ် ပြီး နောက် ကြွင်း ကျန် သ မျှ သော ထို ပြည် ရှိ အ ပင် အား လုံး တို့ ကို စား မည့် အ ကြောင်း သင် ၏ လက် ကို အီ ဂျစ် ပြည် ပေါ် သို့ ဆန့် လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၁၃ သို့ ဖြစ် ၍ မော ရှေ သည် မိ မိ ၏ တောင် ဝှေး ကို အီ ဂျစ် ပြည် ပေါ် သို့ ဆန့် လိုက် သော် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ထို ပြည် ပေါ် သို့ အ ရှေ့ လေ ကို ထို နေ့ တစ် နေ့ လုံး ထို ည တစ် ည လုံး တိုက် ခတ် စေ တော် မူ ၏။ နံ နက် အ ချိန် ရောက် သော အ ခါ ထို အ ရှေ့‌ လေ သည် ကျိုင်း ကောင် များ ကို သယ် ဆောင် လာ ၏။ ^၁၄ အ လွန် များ ပြား သော ကျိုင်း ကောင် များ သည် အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ပေါ် သို့ တက် လာ ၍ အီ ဂျစ် ပြည် တစ် လျှောက် လုံး တွင် နား နေ ကြ ၏။ ထို ကဲ့ သို့သော ကျိုင်း ကောင် များ သည် ယ ခင် က လည်း မ ရှိ စ ဖူး၊ ထို့ အ တူ နောင် တွင် လည်း ရှိ လိမ့် မည် မ ဟုတ်။ ^၁၅ ကျိုင်း ကောင် တို့ သည် မြေ မျက် နှာ တစ် ပြင် လုံး ကို ဖုံး လွှမ်း သ ဖြင့် မြေ ပြင် သည် မည်း နက် လေ ၏။ မိုး သီး ဘေး ပြီး နောက် ကျန် ရစ် သော ကောက် ပင် အား လုံး နှင့် ထို ပြည် ရှိ သစ် သီး ဝ လံ အား လုံး တို့ ကို စား ကြ သ ဖြင့် အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး တွင် အ ပင် မှ အ ရွက် စိမ်း တစ် ရွက် မျှ၊ လယ် ထဲ ရှိ ကောက် ပင် တစ် ပင် မျှ မ ကြွင်း ကျန် ပေ။

^၁၆ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် မော ရှေ နှင့် အာ ရုန် ကို အ လျင် အ မြန် ဆင့် ခေါ် ၍ “ငါ သည် သင် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို လည်း ကောင်း၊ သင် တို့ ကို လည်း ကောင်း ပြစ် မှား ပါ ပြီ။ ^၁၇ ယ ခု တစ် ကြိမ် သာ လျှင် ငါ့ အ ပြစ် ကို ခွင့် လွှတ် ပါ လော့။ ဤ သေ ဘေး ကို လည်း ငါ့ ထံ မှ ဖယ် ရှား ပေး မည့် အ ကြောင်း သင် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ ဆု တောင်း ပေး ပါ လော့” ဟု မိန့် ဆို လျှင်၊ ^၁၈ မော ရှေ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ မှ ထွက် သွား ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ ဆု တောင်း လေ ၏။ ^၁၉ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အ လွန် ပြင်း ထန် သော အ နောက် လေ ကို တိုက် ခတ် စေ ၍ ထို လေ သည် ကျိုင်း ကောင် များ ကို ဆောင် ယူ သွား ပြီး ပင် လယ် နီ ထဲ သို့ ချ လိုက် သ ဖြင့် အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး တွင် ကျိုင်း ကောင် တစ် ကောင် မျှ မ ကြွင်း ကျန် တော့ ပေ။ ^၂၀ သို့ သော် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ စိတ် နှ လုံး ကို မာ ကျော စေ သ ဖြင့် သူ သည် အစ္စ‌ ရေး အ မျိုး သား တို့ ကို မ လွှတ် ဘဲ နေ လေ ၏။

^၂၁ တစ် ဖန် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “စမ်း သပ် ၍ ပင် ရ နိုင် သည့် အ မှောင် ထု သည် အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ပေါ် သို့ ကျ ရောက် စေ ရန် သင် ၏ လက် ကို ကောင်း ကင် သို့ ဆန့် လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၂၂ သို့ ဖြစ် ၍ မော ရှေ သည် မိ မိ လက် ကို ကောင်း ကင် သို့ ဆန့် လိုက် ရာ အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ၌ သုံး ရက် ပတ် လုံး အ မှောင် ထု ကြီး ကျ ရောက် ၏။ ^၂၃ လူ တို့ သည် တစ် ယောက် ကို တစ် ယောက် မ မြင် နိုင် ကြ သ ဖြင့် သုံး ရက် ပတ် လုံး မည် သူ မျှ မိ မိ နေ ရာ မှ မ ထ ကြ ချေ။ သို့ သော် အစ္စ‌ ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ နေ ထိုင် ရာ အ ရပ် ၌ အ လင်း ရောင် ရှိ ၏။

^၂၄ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် မော ရှေ ကို ဆင့် ခေါ် ၍ “ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား ဝတ် ပြု ရန် သွား ကြ လော့။ သို့ သော် သင် တို့ ၏ သိုး ဆိတ် များ၊ နွား များ ကို ထား ခဲ့ ရ မည်။ သင် တို့ ၏ က လေး များ မူ ကား သင် တို့ နှင့် အ တူ သွား နိုင် သည်” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၂၅ မော ရှေ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား ပူ ဇော် ရန် ယဇ် ကောင် များ နှင့် မီး ရှို့ ရာ ယဇ် များ ကို အ ရှင် သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ ထည့် ပေး ရ မည်။ ^၂၆ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ တိ ရစ္ဆာန် များ သည် လည်း အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ သွား ရ မည်။ တစ် ကောင် မျှ မ ကျန် ရစ် ရ။ အ ကြောင်း မူ ကား အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား ပူ ဇော် ရန် ၎င်း တို့ ထဲ မှ ရွေး ယူ ရ မည်။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား မည် သည့် အ ကောင် ဖြင့် ပူ ဇော် ရ မည် ကို ထို အ ရပ် သို့ မ ရောက် မီ မ သိ နိုင် ပါ” ဟု လျှောက် လေ ၏။

^၂၇ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ စိတ် နှ လုံး ကို မာ ကျော စေ သ ဖြင့် သူ သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို လွှတ် ပေး လို သော ဆန္ဒ မ ရှိ။ ^၂၈ သို့ ဖြစ် ၍ ဖာ ရော မင်း ကြီး က မော ‌ရှေ အား “ငါ့ ထံ မှ ထွက် သွား လော့။ ငါ့ ရှေ့ သို့ နောက် ထပ် မ ဝင် မိ စေ ရန် သ တိ ပြု လော့။ အ ကယ် စင် စစ် ငါ့ မျက် နှာ ကို သင် မြင် သော နေ့ ၌ သင် သေ ရ လိမ့် မည်” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၂၉ မော ရှေ က လည်း “အ ရှင် မိန့် ဆို သည့် အ တိုင်း ပေ တည်း။ အ ကျွန်ုပ် သည် အ ရှင့် ရှေ့ သို့ နောက် ထပ် မ ဝင် တော့ ပါ” ဟု ဆို လေ ၏။

10

¹ Yahweh said to Moses, “Go in to Pharaoh, for I have hardened his heart and the heart of his servants, that I may show these my signs among them; ² and that you may tell in the hearing of your son, and of your son’s son, what things I have done to Egypt, and my signs which I have done among them; that you may know that I am Yahweh.”

³ Moses and Aaron went in to Pharaoh, and said to him, “This is what Yahweh, the God of the Hebrews, says: ‘How long will you refuse to humble yourself before me? Let my people go, that they may serve me. ⁴ Or else, if you refuse to let my people go, behold, tomorrow I will bring locusts into your country, ⁵ and they shall cover the surface of the earth, so that one won’t be able to see the earth. They shall eat the residue of that which has escaped, which remains to you from the hail, and shall eat every tree which grows for you out of the field. ⁶ Your houses shall be filled, and the houses of all your servants, and the houses of all the Egyptians, as neither your fathers nor your fathers’ fathers have seen, since the day that they were on the earth to this day.’ ” He turned, and went out from Pharaoh.

⁷ Pharaoh’s servants said to him, “How long will this man be a snare to us? Let the men go, that they may serve Yahweh, their God. Don’t you yet know that Egypt is destroyed?” ⁸ Moses and Aaron were brought again to Pharaoh, and he said to them, “Go, serve Yahweh your God; but who are those who will go?” ⁹ Moses said, “We will go with our young and with our old. We will go with our sons and with our daughters, with our flocks and with our herds; for we must hold a feast to Yahweh.” ¹⁰ He said to them, “Yahweh be with you if I let you go with your little ones! See, evil is clearly before your faces. ¹¹ Not so! Go now you who are men, and serve Yahweh; for that is what you desire!” Then they were driven out from Pharaoh’s presence.

¹² Yahweh said to Moses, “Stretch out your hand over the land of Egypt for the locusts, that they may come up on the land of Egypt, and eat every herb of the land, even all that the hail has left.” ¹³ Moses stretched out his rod over the land of Egypt, and Yahweh brought an east wind on the land all that day, and all night; and when it was morning, the east wind brought the locusts. ¹⁴ The locusts went up over all the land of Egypt, and rested in all the borders of Egypt. They were very grievous. Before them there were no such locusts as they, nor will there ever be again. ¹⁵ For they covered the surface of the whole earth, so that the land was darkened, and they ate every herb of the land, and all the fruit of the trees which the hail had left. There remained nothing green, either tree or herb of the field, through all the land of Egypt.

¹⁶ Then Pharaoh called for Moses and Aaron in haste, and he said, “I have sinned against Yahweh your God, and against you. ¹⁷ Now therefore please forgive my sin again, and pray to Yahweh your God, that he may also take away from me this death.” ¹⁸ Moses went out from Pharaoh, and prayed to Yahweh. ¹⁹ Yahweh sent an exceedingly strong west wind, which took up the locusts, and drove them into the Red Sea. ’Red Sea’ is the translation for the Hebrew ‘Yam Suf’, which could be more literally translated ‘Sea of Reeds’ or ‘Sea of Cattails’. It refers to the body of water currently known as the Red Sea, or possibly to one of the bodies of water connected to it or near it. There remained not one locust in all the borders of Egypt. ²⁰ But Yahweh hardened Pharaoh’s heart, and he didn’t let the children of Israel go.

²¹ Yahweh said to Moses, “Stretch out your hand toward the sky, that there may be darkness over the land of Egypt, even darkness which may be felt.” ²² Moses stretched out his hand toward the sky, and there was a thick darkness in all the land of Egypt for three days. ²³ They didn’t see one another, and nobody rose from his place for three days; but all the children of Israel had light in their dwellings.

²⁴ Pharaoh called to Moses, and said, “Go, serve Yahweh. Only let your flocks and your herds stay behind. Let your little ones also go with you.” ²⁵ Moses said, “You must also give into our hand sacrifices and burnt offerings, that we may sacrifice to Yahweh our God. ²⁶ Our livestock also shall go with us. Not a hoof shall be left behind, for of it we must take to serve Yahweh our God; and we don’t know with what we must serve Yahweh, until we come there.”

²⁷ But Yahweh hardened Pharaoh’s heart, and he wouldn’t let them go. ²⁸ Pharaoh said to him, “Get away from me! Be careful to see my face no more; for in the day you see my face you shall die!” ²⁹ Moses said, “You have spoken well. I will see your face again no more.”

၁၀

^၁ တစ် ဖန် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ သို့ ဝင် လော့။ ငါ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး နှင့် သူ ၏ အ မှု ထမ်း တို့ ရှေ့ ၌ ဤ နိ မိတ် လက္ခ ဏာ များ ကို ပြု ရန် သူ တို့ ၏ စိတ် နှ လုံး ကို ခိုင် မာ စေ ၏။ ^၂ ထို့ ကြောင့် အီ ဂျစ် လူ မျိုး တို့ ကို ငါ အ ပြင်း အ ထန် ဒဏ် ခတ် ခဲ့ သော အ မှု နှင့် သူ တို့ တွင် ငါ ပြု ခဲ့ သော နိ မိတ် လက္ခ ဏာ များ ကို သင် တို့ သည် သင် တို့ ၏ သား များ၊ သင် တို့ ၏ မြေး များ အား ပြော ကြား နိုင် လိမ့် မည်။ ငါ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဖြစ် ကြောင်း ကို လည်း သင် တို့ သိ ရ လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို တော် မူ ၏။

^၃ မော ရှေ နှင့် အာ ရုန် တို့ သည် လည်း ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ သို့ ဝင် ၍ သူ့ အား “ဟေ ဗြဲ လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ‘သင် သည် ငါ ၏ ရှေ့ ၌ ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် နှိမ့် ချ ရန် မည် မျှ ကြာ အောင် ငြင်း ဆန် လျက် နေ မည် နည်း။ ငါ ၏ လူ မျိုး တော် သည် ငါ့ ကို ဝတ် ပြု ရန် သူ တို့ ကို လွှတ် လော့။ ^၄ အ ကယ် ၍ သင် သည် ငါ ၏ လူ မျိုး တော် ကို လွှတ် ရန် ငြင်း ဆန် လျှင် ကြည့် ရှု လော့။ ငါ သည် ကျိုင်း ကောင် များ ကို သင့် နယ် မြေ ထဲ သို့ မ နက် ဖြန် ရောက် လာ စေ မည်။ ^၅ ကျိုင်း ကောင် များ သည် မြေ မျက် နှာ ပြင် ကို ဖုံး လွှမ်း သ ဖြင့် မြေ ကြီး ကို မြင် နိုင် လိမ့် မည် မ ဟုတ်။ ထို ကျိုင်း ကောင် တို့ သည် မိုး သီး ဘေး ဖြစ် ပြီး နောက် သင် တို့ ၌ ကြွင်း ကျန် သော အ ကြွင်း အ ကျန် တို့ ကို စား ကြ လိမ့် မည်။ သင် တို့ ၏ လယ် ၌ ပေါက် သော အ ပင် ရှိ သ မျှ တို့ ကို စား ကြ လိမ့် မည်။ ^၆ သင် ၏ နန်း ဆောင် များ၊ သင့် အ မှု ထမ်း အ ပေါင်း တို့ ၏ အိမ် များ နှင့် အီ ဂျစ် လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ ၏ အိမ် များ ၌ ပြည့် နှက် ကြ လိမ့် မည်။ မြေ ပေါ် ၌ သင် ၏ ဘိုး ဘေး ဘီ ဘင် များ နေ ထိုင် ခဲ့ သော အ ချိန် မှ စ ၍ ယ နေ့ တိုင် အောင် ဤ သို့ သော အ မှု ကို သူ တို့ မ တွေ့ မြင် ဖူး ကြ ချေ’ ဟူ ၍ မိန့် တော် မူ ၏” ဟု ဆို ပြီး လျှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ မှ လှည့် ထွက် သွား လေ ၏။

^၇ ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က လည်း “ဤ သူ သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ အ တွက် မည် မျှ ကြာ အောင် ထောင် ချောက် ဖြစ် နေ မည် နည်း။ သူ တို့ သည် သူ တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား ဝတ် ပြု ရန် ယောက်ျား သား များ ကို လွှတ် ပေး ပါ။ အီ ဂျစ် ပြည် ပျက် စီး ကြောင်း ကို အ ရှင် မ သိ သ လော” ဟု ဖာ ရော မင်း ကြီး အား လျှောက် ကြ ၏။ ^၈ ထို့ ကြောင့် မော ရှေ နှင့် အာ ရုန် ကို ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ သို့ ပြန် ခေါ် သွင်း ၍ ဖာ ရော မင်း ကြီး က “သင် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား သွား ၍ ဝတ် ပြု ကြ လော့။ မည် သူ တို့ သွား ကြ မည် နည်း” ဟု မေး လျှင်၊ ^၉ မော ရှေ က “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် လူ ကြီး ရော လူ ငယ် ပါ သွား ကြ ပါ မည်။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ သား သ မီး များ နှင့် တ ကွ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ သိုး ဆိတ် များ၊ နွား များ ကို လည်း ခေါ် ဆောင် သွား ပါ မည်။ အ ကြောင်း မူ ကား ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ပွဲ တော် ကို ကျင်း ပ ရ မည် ဖြစ် ၏” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၁၀ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး က “ငါ သည် သင် တို့ နှင့် တ ကွ သင် တို့ ၏ က လေး များ ကို လွှတ် ပေး ဖို့ ရန် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သင် တို့ နှင့် အ တူ ရှိ တော် မူ ပါ စေ။ ကြည့် လော့၊ သင် တို့ ၏ မျက် နှာ တွင် မ ကောင်း မှု ပေါ် လွင် သို့ မ ဟုတ် ‘သင် တို့ ၏ စိတ် ထဲ တွင် မ ကောင်း မှု ကြံ စည်’။ လျက် နေ ၏။ ^၁၁ ထို သို့ မ ဖြစ် ရ။ ယောက်ျား သား များ သာ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား သွား ၍ ဝတ် ပြု ကြ လော့။ အ ကြောင်း မူ ကား ထို သို့ သင် တို့ တောင်း ဆို ခဲ့ ကြ ၏” ဟု ဆို ပြီး လျှင် ဖာ ‌ရော မင်း ကြီး သည် သူ တို့ ကို မိ မိ ရှေ့ မှောက် မှ နှင် ထုတ် လေ ၏။

^၁၂ ထို့ နောက် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “ကျိုင်း ကောင် များ အီ ဂျစ် ပြည် ပေါ် သို့ တက် လာ ၍ မိုး သီး ဘေး ဖြစ် ပြီး နောက် ကြွင်း ကျန် သ မျှ သော ထို ပြည် ရှိ အ ပင် အား လုံး တို့ ကို စား မည့် အ ကြောင်း သင် ၏ လက် ကို အီ ဂျစ် ပြည် ပေါ် သို့ ဆန့် လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၁၃ သို့ ဖြစ် ၍ မော ရှေ သည် မိ မိ ၏ တောင် ဝှေး ကို အီ ဂျစ် ပြည် ပေါ် သို့ ဆန့် လိုက် သော် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ထို ပြည် ပေါ် သို့ အ ရှေ့ လေ ကို ထို နေ့ တစ် နေ့ လုံး ထို ည တစ် ည လုံး တိုက် ခတ် စေ တော် မူ ၏။ နံ နက် အ ချိန် ရောက် သော အ ခါ ထို အ ရှေ့‌ လေ သည် ကျိုင်း ကောင် များ ကို သယ် ဆောင် လာ ၏။ ^၁၄ အ လွန် များ ပြား သော ကျိုင်း ကောင် များ သည် အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ပေါ် သို့ တက် လာ ၍ အီ ဂျစ် ပြည် တစ် လျှောက် လုံး တွင် နား နေ ကြ ၏။ ထို ကဲ့ သို့သော ကျိုင်း ကောင် များ သည် ယ ခင် က လည်း မ ရှိ စ ဖူး၊ ထို့ အ တူ နောင် တွင် လည်း ရှိ လိမ့် မည် မ ဟုတ်။ ^၁၅ ကျိုင်း ကောင် တို့ သည် မြေ မျက် နှာ တစ် ပြင် လုံး ကို ဖုံး လွှမ်း သ ဖြင့် မြေ ပြင် သည် မည်း နက် လေ ၏။ မိုး သီး ဘေး ပြီး နောက် ကျန် ရစ် သော ကောက် ပင် အား လုံး နှင့် ထို ပြည် ရှိ သစ် သီး ဝ လံ အား လုံး တို့ ကို စား ကြ သ ဖြင့် အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး တွင် အ ပင် မှ အ ရွက် စိမ်း တစ် ရွက် မျှ၊ လယ် ထဲ ရှိ ကောက် ပင် တစ် ပင် မျှ မ ကြွင်း ကျန် ပေ။

^၁၆ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် မော ရှေ နှင့် အာ ရုန် ကို အ လျင် အ မြန် ဆင့် ခေါ် ၍ “ငါ သည် သင် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို လည်း ကောင်း၊ သင် တို့ ကို လည်း ကောင်း ပြစ် မှား ပါ ပြီ။ ^၁၇ ယ ခု တစ် ကြိမ် သာ လျှင် ငါ့ အ ပြစ် ကို ခွင့် လွှတ် ပါ လော့။ ဤ သေ ဘေး ကို လည်း ငါ့ ထံ မှ ဖယ် ရှား ပေး မည့် အ ကြောင်း သင် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ ဆု တောင်း ပေး ပါ လော့” ဟု မိန့် ဆို လျှင်၊ ^၁၈ မော ရှေ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ မှ ထွက် သွား ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ ဆု တောင်း လေ ၏။ ^၁၉ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အ လွန် ပြင်း ထန် သော အ နောက် လေ ကို တိုက် ခတ် စေ ၍ ထို လေ သည် ကျိုင်း ကောင် များ ကို ဆောင် ယူ သွား ပြီး ပင် လယ် နီ ထဲ သို့ ချ လိုက် သ ဖြင့် အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး တွင် ကျိုင်း ကောင် တစ် ကောင် မျှ မ ကြွင်း ကျန် တော့ ပေ။ ^၂၀ သို့ သော် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ စိတ် နှ လုံး ကို မာ ကျော စေ သ ဖြင့် သူ သည် အစ္စ‌ ရေး အ မျိုး သား တို့ ကို မ လွှတ် ဘဲ နေ လေ ၏။

^၂၁ တစ် ဖန် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “စမ်း သပ် ၍ ပင် ရ နိုင် သည့် အ မှောင် ထု သည် အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ပေါ် သို့ ကျ ရောက် စေ ရန် သင် ၏ လက် ကို ကောင်း ကင် သို့ ဆန့် လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၂၂ သို့ ဖြစ် ၍ မော ရှေ သည် မိ မိ လက် ကို ကောင်း ကင် သို့ ဆန့် လိုက် ရာ အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ၌ သုံး ရက် ပတ် လုံး အ မှောင် ထု ကြီး ကျ ရောက် ၏။ ^၂၃ လူ တို့ သည် တစ် ယောက် ကို တစ် ယောက် မ မြင် နိုင် ကြ သ ဖြင့် သုံး ရက် ပတ် လုံး မည် သူ မျှ မိ မိ နေ ရာ မှ မ ထ ကြ ချေ။ သို့ သော် အစ္စ‌ ရေး အ မျိုး သား အ ပေါင်း တို့ နေ ထိုင် ရာ အ ရပ် ၌ အ လင်း ရောင် ရှိ ၏။

^၂၄ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် မော ရှေ ကို ဆင့် ခေါ် ၍ “ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား ဝတ် ပြု ရန် သွား ကြ လော့။ သို့ သော် သင် တို့ ၏ သိုး ဆိတ် များ၊ နွား များ ကို ထား ခဲ့ ရ မည်။ သင် တို့ ၏ က လေး များ မူ ကား သင် တို့ နှင့် အ တူ သွား နိုင် သည်” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၂၅ မော ရှေ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား ပူ ဇော် ရန် ယဇ် ကောင် များ နှင့် မီး ရှို့ ရာ ယဇ် များ ကို အ ရှင် သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ ထည့် ပေး ရ မည်။ ^၂၆ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ တိ ရစ္ဆာန် များ သည် လည်း အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ သွား ရ မည်။ တစ် ကောင် မျှ မ ကျန် ရစ် ရ။ အ ကြောင်း မူ ကား အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား ပူ ဇော် ရန် ၎င်း တို့ ထဲ မှ ရွေး ယူ ရ မည်။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား မည် သည့် အ ကောင် ဖြင့် ပူ ဇော် ရ မည် ကို ထို အ ရပ် သို့ မ ရောက် မီ မ သိ နိုင် ပါ” ဟု လျှောက် လေ ၏။

^၂၇ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ စိတ် နှ လုံး ကို မာ ကျော စေ သ ဖြင့် သူ သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို လွှတ် ပေး လို သော ဆန္ဒ မ ရှိ။ ^၂၈ သို့ ဖြစ် ၍ ဖာ ရော မင်း ကြီး က မော ‌ရှေ အား “ငါ့ ထံ မှ ထွက် သွား လော့။ ငါ့ ရှေ့ သို့ နောက် ထပ် မ ဝင် မိ စေ ရန် သ တိ ပြု လော့။ အ ကယ် စင် စစ် ငါ့ မျက် နှာ ကို သင် မြင် သော နေ့ ၌ သင် သေ ရ လိမ့် မည်” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၂၉ မော ရှေ က လည်း “အ ရှင် မိန့် ဆို သည့် အ တိုင်း ပေ တည်း။ အ ကျွန်ုပ် သည် အ ရှင့် ရှေ့ သို့ နောက် ထပ် မ ဝင် တော့ ပါ” ဟု ဆို လေ ၏။

10

¹ Yahweh said to Moses, “Go in to Pharaoh, for I have hardened his heart and the heart of his servants, that I may show these my signs among them; ² and that you may tell in the hearing of your son, and of your son’s son, what things I have done to Egypt, and my signs which I have done among them; that you may know that I am Yahweh.”

³ Moses and Aaron went in to Pharaoh, and said to him, “This is what Yahweh, the God of the Hebrews, says: ‘How long will you refuse to humble yourself before me? Let my people go, that they may serve me. ⁴ Or else, if you refuse to let my people go, behold, tomorrow I will bring locusts into your country, ⁵ and they shall cover the surface of the earth, so that one won’t be able to see the earth. They shall eat the residue of that which has escaped, which remains to you from the hail, and shall eat every tree which grows for you out of the field. ⁶ Your houses shall be filled, and the houses of all your servants, and the houses of all the Egyptians, as neither your fathers nor your fathers’ fathers have seen, since the day that they were on the earth to this day.’ ” He turned, and went out from Pharaoh.

⁷ Pharaoh’s servants said to him, “How long will this man be a snare to us? Let the men go, that they may serve Yahweh, their God. Don’t you yet know that Egypt is destroyed?” ⁸ Moses and Aaron were brought again to Pharaoh, and he said to them, “Go, serve Yahweh your God; but who are those who will go?” ⁹ Moses said, “We will go with our young and with our old. We will go with our sons and with our daughters, with our flocks and with our herds; for we must hold a feast to Yahweh.” ¹⁰ He said to them, “Yahweh be with you if I let you go with your little ones! See, evil is clearly before your faces. ¹¹ Not so! Go now you who are men, and serve Yahweh; for that is what you desire!” Then they were driven out from Pharaoh’s presence.

¹² Yahweh said to Moses, “Stretch out your hand over the land of Egypt for the locusts, that they may come up on the land of Egypt, and eat every herb of the land, even all that the hail has left.” ¹³ Moses stretched out his rod over the land of Egypt, and Yahweh brought an east wind on the land all that day, and all night; and when it was morning, the east wind brought the locusts. ¹⁴ The locusts went up over all the land of Egypt, and rested in all the borders of Egypt. They were very grievous. Before them there were no such locusts as they, nor will there ever be again. ¹⁵ For they covered the surface of the whole earth, so that the land was darkened, and they ate every herb of the land, and all the fruit of the trees which the hail had left. There remained nothing green, either tree or herb of the field, through all the land of Egypt.

¹⁶ Then Pharaoh called for Moses and Aaron in haste, and he said, “I have sinned against Yahweh your God, and against you. ¹⁷ Now therefore please forgive my sin again, and pray to Yahweh your God, that he may also take away from me this death.” ¹⁸ Moses went out from Pharaoh, and prayed to Yahweh. ¹⁹ Yahweh sent an exceedingly strong west wind, which took up the locusts, and drove them into the Red Sea. ’Red Sea’ is the translation for the Hebrew ‘Yam Suf’, which could be more literally translated ‘Sea of Reeds’ or ‘Sea of Cattails’. It refers to the body of water currently known as the Red Sea, or possibly to one of the bodies of water connected to it or near it. There remained not one locust in all the borders of Egypt. ²⁰ But Yahweh hardened Pharaoh’s heart, and he didn’t let the children of Israel go.

²¹ Yahweh said to Moses, “Stretch out your hand toward the sky, that there may be darkness over the land of Egypt, even darkness which may be felt.” ²² Moses stretched out his hand toward the sky, and there was a thick darkness in all the land of Egypt for three days. ²³ They didn’t see one another, and nobody rose from his place for three days; but all the children of Israel had light in their dwellings.

²⁴ Pharaoh called to Moses, and said, “Go, serve Yahweh. Only let your flocks and your herds stay behind. Let your little ones also go with you.” ²⁵ Moses said, “You must also give into our hand sacrifices and burnt offerings, that we may sacrifice to Yahweh our God. ²⁶ Our livestock also shall go with us. Not a hoof shall be left behind, for of it we must take to serve Yahweh our God; and we don’t know with what we must serve Yahweh, until we come there.”

²⁷ But Yahweh hardened Pharaoh’s heart, and he wouldn’t let them go. ²⁸ Pharaoh said to him, “Get away from me! Be careful to see my face no more; for in the day you see my face you shall die!” ²⁹ Moses said, “You have spoken well. I will see your face again no more.”