၂၇

^၁ ငါ တို့ သည် အီ တ လီ ပြည် သို့ ရွက် လွှင့် ရ မည် ဟု သူ တို့ ဆုံး ဖြတ် ကြ သော အ ခါ သူ တို့ သည် ပေါ လု နှင့် အ ခြား အ ကျဉ်း သား အ ချို့ တို့ ကို ဧ က ရာဇ် မင်း ၏ တပ် ဖွဲ့ မှ ယု လိ အ မည် ရှိ သော တပ် မှူး ထံ အပ် ကြ ၏။ ^၂ ငါ တို့ သည် အာ ရှ ပြည် ကမ်း ခြေ တစ် လျှောက် ရှိ ဆိပ် ကမ်း များ သို့ ရွက် လွှင့် သွား မည့် အ ဒြာ မုတ္တိ သင်္ဘော ကို စီး လျက် ရွက် လွှင့် ကြ ၏။ မာ ကေ ဒေါ နိ ပြည်၊ သက် သာ လော နိတ် မြို့ သား အာ ရိတ္တာ ခု သည် လည်း ငါ တို့ နှင့် အ တူ ပါ လာ ၏။

^၃ နောက် တစ် နေ့ တွင် ငါ တို့ သည် ဆီ ဒုန် မြို့ သို့ ဆိုက် ကပ် ကြ ၏။ ယု လိ သည် ပေါ လု ကို ကြင် နာ စွာ ဆက် ဆံ လျက် မိတ် ဆွေ များ ထံ သွား ၍ လုပ် ကျွေး ပြု စု ခြင်း ခံ ယူ ခွင့် ကို ပေး လေ ၏။ ^၄ ထို မြို့ မှ ရွက် လွှင့် ကြ သော အ ခါ လေ ဆန် ဖြစ် နေ သ ဖြင့် ဆိုက် ပ ရပ် ကျွန်း ၏ လေ ကွယ် ရာ ဘက် မှ ရွက် လွှင့် သွား ကြ ၏။ ^၅ ထို့ နောက် ဆီ လီ ဆီး ယား ပြည် နှင့် ပံ ဖု လိ ပြည် ၏ ပင် လယ် ပြင် ကို ရွက် လွှင့် ပြီး လု ကိ ပြည်၊ မု ရ မြို့ သို့ ရောက် ကြ ၏။

^၆ ထို မြို့ တွင် တပ် မှူး သည် အီ တ လီ ပြည် သို့ ရွက် လွှင့် မည့် အ လက် ဇန္ဒြိ ယ သင်္ဘော ကို တွေ့ ၍ ငါ တို့ အား ထို သင်္ဘော ပေါ် သို့ တက် စေ ၏။ ^၇ ရက် ပေါင်း များ စွာ တစ် ‌ရွေ့ ရွေ့ ရွက် လွှင့် ကြ ပြီး နောက် က နိဒ် မြို့ နား သို့ ခက် ခဲ စွာ ဖြင့် ရောက် ရှိ ကြ ၏။ ငါ တို့ သည် လေ ကြောင့် ဆက် မ သွား နိုင် တော့ သ ဖြင့် သာ လ မုန် အ ငူ နား မှ ဖြတ် ၍ က ရေ တေ ကျွန်း ၏ လေ ကွယ် ရာ ဘက် မှာ ရွက် လွှင့် သွား ကြ ၏။ ^၈ ကမ်း ရိုး တန်း တစ် လျှောက် ခက် ခဲ စွာ ရွက် လွှင့် သွား ပြီး နောက် လာ သဲ မြို့ အ နီး ရှိ ဆိပ် ကမ်း သာ ဟု ခေါ် သော အ ရပ် သို့ ရောက် ကြ ၏။

^၉ အ ချိန် များ စွာ ကြာ လာ ၍ အ စာ ရှောင် ရာ နေ့ အ ပြစ် ဖြေ ခြင်း အ မှု ကို ပြု သော နေ့။ ဝတ် ၁၆:၂၉-၃၄။ သည် လည်း လွန် ခဲ့ ပြီ ဖြစ် သော ကြောင့် ပင် လယ် ခ ရီး သည် ဘေး အန္တ ရာယ် ရှိ လာ သ ဖြင့် ပေါ လု သည် သူ တို့ အား သ တိ ပေး ကာ၊ ^၁၀ “မိတ် ဆွေ တို့၊ ဤ ပင် လယ် ခ ရီး တွင် သင်္ဘော နှင့် ကုန် ပစ္စည်း သာ မ က အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ အ သက် အ ပေါ် ၌ ပင် ဘေး အန္တ ရာယ် နှင့် များ စွာ သော ဆုံး ရှုံး မှု ကျ ရောက် လာ လိမ့် မည် ဟု အ ကျွန်ုပ် တွေ့ မြင် ရ သည်” ဟူ ၍ ဆို လေ ၏။ ^၁၁ သို့ သော် တပ် မှူး သည် ပေါ လု ပြော ဆို သော စ ကား ထက် ရေ ယာဉ် မှူး နှင့် သင်္ဘော ပိုင် ရှင် တို့ ကို ပို ၍ ယုံ ၏။

^၁၂ ထို ဆိပ် ကမ်း သည် လည်း ဆောင်း ခို ရန် မ သင့် လျော် သော ဆိပ် ကမ်း ဖြစ် သော ကြောင့် အ များ စု က ထို ဆိပ် ကမ်း မှ ရွက် လွှင့် ပြီး ဖြစ် နိုင် လျှင် အ နောက် တောင် နှင့် အ နောက် မြောက် သို့ မျက် နှာ မူ သည့် က ရေ တေ ကျွန်း ၏ ဖိ နိတ် ဆိပ် ကမ်း သို့ တစ် နည်း နည်း ဖြင့် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'တစ် နည်း နည်း ဖြင့်' မ ပါ။ သွား ၍ ဆောင်း ခို မည် ဟု ဆုံး ဖြတ် ကြ ၏။ ^၁၃ တောင် လေ ဖြည်း ညင်း စွာ တိုက် ခတ် လာ သော အ ခါ သူ တို့ သည် အ ကြံ အ စည် အောင် မြင် ပြီ ဟု ထင် မှတ် လျက် ကျောက် ဆူး ကို နုတ် ပြီး လျှင် က ရေ တေ ကျွန်း ၏ ကမ်း ခြေ ကို ကပ် ၍ ရွက် လွှင့် ကြ ၏။

^၁၄ သို့ သော် မ ကြာ မီ အ တွင်း ဥ ရု က လု ဒုန် သို့ မ ဟုတ် 'အ ရှေ့ မြောက် လေ ပြင်း'။ ဟု ခေါ် သည့် လေ မုန် တိုင်း သည် ကုန်း တွင်း ပိုင်း မှ တိုက် ခတ် လာ လေ ၏။ ^၁၅ သင်္ဘော သည် လေ မုန် တိုင်း မိ သ ဖြင့် လေ ကို ဆန် ၍ မ သွား နိုင် သော ကြောင့် ငါ တို့ သည် လက် လျှော့ ၍ လေ တိုက် ရာ သို့ မျော ပါ သွား ကြ ၏။

^၁၆ က လော ဒေ ဟု ခေါ် သော ကျွန်း ငယ် တစ် ကျွန်း ၏ လေ ကွယ် ရာ သို့ ရောက် ကြ သော အ ခါ အ သက် ကယ် လှေ ကို ခက် ခဲ စွာ ဖြင့် ပြန် လည် ထိန်း သိမ်း နိုင် ခဲ့ ကြ ၏။ ^၁၇ သူ တို့ သည် ထို လှေ ကို သင်္ဘော ပေါ် တင် ပြီး လျှင် သင်္ဘော ကို ခိုင် ခံ့ စေ ရန် ကြိုး ဖြင့် ပတ် စည်း ကြ ၏။ ဆိ တစ် သဲ သောင် ပေါ် ၌ သောင် တင် မည် ကို စိုး ရိမ် သော ကြောင့် ရွက် ကို လျှော ချ လျက် လေ တိုက် ရာ သို့ မျော ပါ သွား ကြ ၏။ ^၁၈ ငါ တို့ သည် လေ မုန် တိုင်း ဒဏ် ကို ပြင်း စွာ ခံ ရ သ ဖြင့် နောက် တစ် နေ့ တွင် လူ တို့ သည် ကုန် ပစ္စည်း များ ကို သင်္ဘော ပေါ် မှ ပစ် ချ ကြ ၏။ ^၁၉ သုံး ရက် မြောက် သော နေ့ တွင် သင်္ဘော ၏ ကုန် တင် တင် ချ ပစ္စည်း များ ကို ပင် မိ မိ တို့ လက် ဖြင့် ယူ ၍ ပစ် ချ ကြ ၏။ ^၂၀ ရက် ပေါင်း များ စွာ နေ နှင့် ကြယ် များ ကို မ တွေ့ ရ ချေ။ မုန် တိုင်း သည် လည်း အ ရှိန် မ လျော့ ဘဲ တိုက် ခတ် လျက် ရှိ သ ဖြင့် နောက် ဆုံး တွင် ငါ တို့ လွတ် မြောက် မည် ဟူ သော မျှော် လင့် ချက် ရှိ သ မျှ သည် ပျောက် ကွယ် သွား ခဲ့ လေ ၏။

^၂၁ လူ တို့ သည် ကြာ မြင့် စွာ အ စာ မ စား ဘဲ နေ ကြ သော အ ခါ ပေါ လု သည် သူ တို့ အ လယ် ၌ ရပ် လျက် “အို မိတ် ဆွေ တို့၊ သင် တို့ သည် အ ကျွန်ုပ် ၏ စ ကား ကို နား ထောင် ၍ က ရေ တေ ကျွန်း မှ မ ထွက် ခွာ ဘဲ နေ သင့် ပေ သည်။ သို့ ပြု လျှင် ဤ ဘေး အန္တ ရာယ် နှင့် ဆုံး ရှုံး မှု တို့ မှ ကင်း လွတ် ခဲ့ ရ ကြ ပေ လိမ့် မည်။ ^၂၂ သို့ သော် အား မ ငယ် ကြ ရန် သင် တို့ အား အ ကျွန်ုပ် တိုက် တွန်း ပါ သည်။ အ ကြောင်း မူ ကား သင် တို့ ထဲ မှ တစ် စုံ တစ် ဦး မျှ အ သက် ဆုံး ရှုံး ရ မည် မ ဟုတ်။ သင်္ဘော ကို သာ ဆုံး ရှုံး ရ လိမ့် မည်။ ^၂၃ အ ဘယ် ကြောင့် ဆို သော် အ ကျွန်ုပ် ကို ပိုင် သ တော် မူ သည့် အ ကျွန်ုပ် ဝတ် ပြု သော ဘု ရား သ ခင် ၏ ကောင်း ကင် တ မန် သည် လွန် ခဲ့ သော ည က အ ကျွန်ုပ် အ နီး ၌ ရပ် လျက်၊ ^၂၄ ‘ပေါ လု၊ မ စိုး ရိမ် နှင့်။ သင် သည် ဆီ ဇာ ဧ က ရာဇ် ရှေ့ သို့ ရောက် ရ မည်။ ဘု ရား သ ခင် သည် သင် နှင့် အ တူ ရွက် လွှင့် နေ သူ အ ပေါင်း တို့ ကို လည်း သင့် အား ပေး အပ် တော် မူ ပြီ’ ဟု မြွက် ဆို ခဲ့ ပါ သည်။ ^၂၅ သို့ ဖြစ် ၍ မိတ် ဆွေ တို့၊ အား မ ငယ် ကြ နှင့်။ အ ကြောင်း မူ ကား အ ကျွန်ုပ် အား မိန့် တော် မူ သည့် အ တိုင်း ပင် ဖြစ် လိမ့် မည် ဟု ဘု ရား သ ခင် ကို အ မှီ ပြု ၍ အ ကျွန်ုပ် ယုံ ကြည် ပါ သည်။ ^၂၆ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ကျွန်း တစ် ခု တွင် သောင် တင် ရ လိမ့် မည်’ ဟု ဆို လေ ၏။

^၂၇ တစ် ဆယ့် လေး ရက် မြောက် ည ရောက် သော အ ခါ ငါ တို့ သည် အာ ဒြိ ပင် လယ် ထဲ တွင် မျော ပါ နေ ကြ စဉ် ည သန်း ခေါင် အ ချိန် ခန့် တွင် သင်္ဘော သား တို့ သည် ကမ်း တစ် ခု ခု နှင့် နီး လာ သည် ဟု ထင် မှတ် ၍၊ ^၂၈ ရေ ကို တိုင်း ကြည့် ရာ အ လံ နှစ် ဆယ် နက် ကြောင်း တွေ့ ကြ ၏။ ထို့ နောက် အ နည်း ငယ် ဆက် သွား ၍ ပြန် တိုင်း ကြည့် ရာ တစ် ဆယ့် ငါး လံ နက် သည် ကို တွေ့ ကြ ၏။ ^၂၉ သူ တို့ သည် ကျောက် ဆောင် နှင့် တိုက် မိ မည် ကို စိုး ရိမ် သ ဖြင့် သင်္ဘော ပဲ့ ပိုင်း မှ ကျောက် ဆူး လေး ခု ကို ချ ပြီး မိုး လင်း ပါ စေ ဟု ဆု တောင်း ကြ ၏။

^၃၀ သင်္ဘော သား များ သည် သင်္ဘော မှ ထွက် ပြေး ရန် ကြိုး စား ၍ သင်္ဘော ဦး ပိုင်း တွင် ကျောက် ဆူး ချ မည့် ဟန် ပြု လျက် အ သက် ကယ် လှေ ကို ရေ ထဲ သို့ လျှော ချ နေ ကြ ၏။ ^၃၁ ပေါ လု က တပ် မှူး နှင့် စစ် သား တို့ အား “သင်္ဘော ပေါ် တွင် ဤ သူ တို့ သာ မ ရှိ လျှင် သင် တို့ လွတ် မြောက် နိုင် မည် မ ဟုတ်” ဟု ပြော လေ ၏။ ^၃၂ ထို အ ခါ စစ် သား တို့ သည် အ သက် ကယ် လှေ ၏ ကြိုး များ ကို ခုတ် ဖြတ် ၍ ၎င်း တို့ ကို အောက် သို့ ချ လိုက် ကြ ၏။

^၃၃ မိုး လင်း လု နီး သော အ ခါ ပေါ လု သည် အား လုံး တို့ အား အ စာ စား ကြ ရန် တိုက် တွန်း လျက် “သင် တို့ သည် အ စာ မ စား ဘဲ ဆက် တိုက် အ ခြေ အ နေ ကို စောင့် ကြည့် ကာ မည် သည့် အ ရာ ကို မျှ မ စား ခဲ့ သည် မှာ ယ နေ့ တစ် ဆယ့် လေး ရက် ရှိ ပါ ပြီ။ ^၃၄ ထို့ ကြောင့် အ စာ စား ကြ ရန် သင် တို့ အား အ ကျွန်ုပ် တိုက် တွန်း ပါ သည်။ ဤ သည် ကား သင် တို့ ၏ လွတ် ‌မြောက် ခြင်း အ တွက် ဖြစ် ၏။ သင် တို့ ၏ ဦး ခေါင်း မှ ဆံ ပင် တစ် ပင် မျှ ပျက် စီး မည် မ ဟုတ်” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၃၅ ဤ သို့ ဆို ပြီး နောက် ပေါ လု သည် မုန့် ကို ယူ ၍ အား လုံး ၏ ရှေ့ တွင် ဘု ရား သ ခင် အား ကျေး ဇူး တင် လျက် မုန့် ကို ဖဲ့ ၍ စား လေ ၏။ ^၃၆ ထို အ ခါ သူ တို့ အား လုံး သည် လည်း အား တက် လာ ၍ အ စာ စား ကြ ၏။ ^၃၇ သင်္ဘော ပေါ် တွင် လူ ပေါင်း နှစ် ရာ ခု နစ် ဆယ့် ခြောက် ယောက် ရှိ ၏။ ^၃၈ အ စာ ကို ဝ လင် စွာ စား ကြ ပြီး နောက် သင်္ဘော ပေါ့ သွား စေ ရန် ဂျုံ ဆန် ကို ပင် လယ် ထဲ သို့ ပစ် ချ ကြ ၏။

^၃၉ မိုး လင်း သော အ ခါ မည် သည့် အ ရပ် ဒေ သ ဖြစ် သည် ကို မ သိ သော် လည်း ကမ်း ခြေ ရှိ သော ပင် လယ် ကွေ့ တစ် ခု ကို မြင် ရ ၍ ဖြစ် နိုင် လျှင် ထို ကမ်း ခြေ ပေါ် သို့ သင်္ဘော ကို ထိုး တင် ရန် တိုင် ပင် ကြံ စည် ကြ ၏။ ^၄၀ ထို့ နောက် ကျောက် ဆူး များ ကို ပင် လယ် ထဲ သို့ ဖြုတ် ချ ခဲ့ ၍ တစ် ချိန် တည်း ၌ ပင် တက် မ ကြိုး များ ကို ဖြေ လျက် ရွက် ကို တင် ပြီး ကမ်း ခြေ ဘက် သို့ လွှင့် သွား ကြ ၏။ ^၄၁ သို့ သော် သင်္ဘော သည် ဒီ ရေ နှစ် ကြောင်း စု ဆုံ ရာ သို့ ရောက် သွား ၍ သောင် တင် သ ဖြင့် သင်္ဘော ဦး သည် သောင် ၌ စိုက် ပြီး လှုပ် ရှား မ ရ တော့ ချေ။ ပဲ့ ပိုင်း မှာ မူ လှိုင်း လုံး များ ရိုက် ခတ် သ ဖြင့် ကျိုး ပျက် လေ ၏။

^၄၂ စစ် သား တို့ သည် အ ကျဉ်း သား တစ် စုံ တစ် ဦး မျှ ရေ ကူး ၍ မ ထွက် ပြေး စေ ရန် သူ တို့ ကို သတ် မည် ဟု ကြံ စည် ကြ ၏။ ^၄၃ သို့ သော် တပ် မှူး သည် ပေါ လု ကို ကယ် လို သ ဖြင့် သူ တို့ ၏ အ ကြံ အ စည် ကို တား မြစ် ကာ ရေ ကူး တတ် သူ များ သည် ဦး စွာ ခုန် ချ ၍ ကမ်း ပေါ် သို့ ကူး သွား ကြ ရန် နှင့်၊ ^၄၄ ကျန် သော သူ တို့ သည် ပျဉ် ပြား ကို ဖြစ် စေ၊ သင်္ဘော ထဲ မှ အ ရာ တစ် စုံ တစ် ခု ကို ဖြစ် စေ တွယ် စီး ၍ ကူး သွား ကြ ရန် အ မိန့် ပေး လေ ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် အား လုံး သည် ဘေး ကင်း စွာ ဖြင့် ကုန်း ပေါ် သို့ ရောက် ကြ ၏။

27

¹ When it was determined that we should sail for Italy, they delivered Paul and certain other prisoners to a centurion named Julius, of the Augustan band. ² Embarking in a ship of Adramyttium, which was about to sail to places on the coast of Asia, we put to sea, Aristarchus, a Macedonian of Thessalonica being with us.

³ The next day, we touched at Sidon. Julius treated Paul kindly and gave him permission to go to his friends and refresh himself. ⁴ Putting to sea from there, we sailed under the lee of Cyprus, because the winds were contrary. ⁵ When we had sailed across the sea which is off Cilicia and Pamphylia, we came to Myra, a city of Lycia.

⁶ There the centurion found a ship of Alexandria sailing for Italy, and he put us on board. ⁷ When we had sailed slowly many days, and had come with difficulty opposite Cnidus, the wind not allowing us further, we sailed under the lee of Crete, opposite Salmone. ⁸ With difficulty sailing along it we came to a certain place called Fair Havens, near the city of Lasea.

⁹ When much time had passed and the voyage was now dangerous because the Fast had now already gone by, Paul admonished them ¹⁰ and said to them, “Sirs, I perceive that the voyage will be with injury and much loss, not only of the cargo and the ship, but also of our lives.” ¹¹ But the centurion gave more heed to the master and to the owner of the ship than to those things which were spoken by Paul.

¹² Because the haven was not suitable to winter in, the majority advised going to sea from there, if by any means they could reach Phoenix and winter there, which is a port of Crete, looking southwest and northwest. ¹³ When the south wind blew softly, supposing that they had obtained their purpose, they weighed anchor and sailed along Crete, close to shore.

¹⁴ But before long, a stormy wind beat down from shore, which is called Euroclydon. or, 'a northeaster'. ¹⁵ When the ship was caught and couldn’t face the wind, we gave way to it and were driven along.

¹⁶ Running under the lee of a small island called Clauda, we were able, with difficulty, to secure the boat. ¹⁷ After they had hoisted it up, they used cables to help reinforce the ship. Fearing that they would run aground on the Syrtis sand bars, they lowered the sea anchor, and so were driven along. ¹⁸ As we labored exceedingly with the storm, the next day they began to throw things overboard. ¹⁹ On the third day, they threw out the ship’s tackle with their own hands. ²⁰ When neither sun nor stars shone on us for many days, and no small storm pressed on us, all hope that we would be saved was now taken away.

²¹ When they had been long without food, Paul stood up in the middle of them and said, “Sirs, you should have listened to me, and not have set sail from Crete and have gotten this injury and loss. ²² Now I exhort you to cheer up, for there will be no loss of life among you, but only of the ship. ²³ For there stood by me this night an angel, belonging to the God whose I am and whom I serve, ²⁴ saying, ‘Don’t be afraid, Paul. You must stand before Caesar. Behold, God has granted you all those who sail with you.’ ²⁵ Therefore, sirs, cheer up! For I believe God, that it will be just as it has been spoken to me. ²⁶ But we must run aground on a certain island.”

²⁷ But when the fourteenth night had come, as we were driven back and forth in the Adriatic Sea, about midnight the sailors surmised that they were drawing near to some land. ²⁸ They took soundings and found twenty fathoms. 20 fathoms = 120 feet = 36.6 meters. After a little while, they took soundings again, and found fifteen fathoms. 15 fathoms = 90 feet = 27.4 meters  ²⁹ Fearing that we would run aground on rocky ground, they let go four anchors from the stern, and wished for daylight.

³⁰ As the sailors were trying to flee out of the ship and had lowered the boat into the sea, pretending that they would lay out anchors from the bow, ³¹ Paul said to the centurion and to the soldiers, “Unless these stay in the ship, you can’t be saved.” ³² Then the soldiers cut away the ropes of the boat and let it fall off.

³³ While the day was coming on, Paul begged them all to take some food, saying, “Today is the fourteenth day that you wait and continue fasting, having taken nothing. ³⁴ Therefore I beg you to take some food, for this is for your safety; for not a hair will perish from any of your heads.” ³⁵ When he had said this and had taken bread, he gave thanks to God in the presence of all; then he broke it and began to eat. ³⁶ Then they all cheered up, and they also took food. ³⁷ In all, we were two hundred seventy-six souls on the ship. ³⁸ When they had eaten enough, they lightened the ship, throwing out the wheat into the sea.

³⁹ When it was day, they didn’t recognize the land, but they noticed a certain bay with a beach, and they decided to try to drive the ship onto it. ⁴⁰ Casting off the anchors, they left them in the sea, at the same time untying the rudder ropes. Hoisting up the foresail to the wind, they made for the beach. ⁴¹ But coming to a place where two seas met, they ran the vessel aground. The bow struck and remained immovable, but the stern began to break up by the violence of the waves.

⁴² The soldiers’ counsel was to kill the prisoners, so that none of them would swim out and escape. ⁴³ But the centurion, desiring to save Paul, stopped them from their purpose, and commanded that those who could swim should throw themselves overboard first to go toward the land; ⁴⁴ and the rest should follow, some on planks and some on other things from the ship. So they all escaped safely to the land.

၂၇

^၁ ငါ တို့ သည် အီ တ လီ ပြည် သို့ ရွက် လွှင့် ရ မည် ဟု သူ တို့ ဆုံး ဖြတ် ကြ သော အ ခါ သူ တို့ သည် ပေါ လု နှင့် အ ခြား အ ကျဉ်း သား အ ချို့ တို့ ကို ဧ က ရာဇ် မင်း ၏ တပ် ဖွဲ့ မှ ယု လိ အ မည် ရှိ သော တပ် မှူး ထံ အပ် ကြ ၏။ ^၂ ငါ တို့ သည် အာ ရှ ပြည် ကမ်း ခြေ တစ် လျှောက် ရှိ ဆိပ် ကမ်း များ သို့ ရွက် လွှင့် သွား မည့် အ ဒြာ မုတ္တိ သင်္ဘော ကို စီး လျက် ရွက် လွှင့် ကြ ၏။ မာ ကေ ဒေါ နိ ပြည်၊ သက် သာ လော နိတ် မြို့ သား အာ ရိတ္တာ ခု သည် လည်း ငါ တို့ နှင့် အ တူ ပါ လာ ၏။

^၃ နောက် တစ် နေ့ တွင် ငါ တို့ သည် ဆီ ဒုန် မြို့ သို့ ဆိုက် ကပ် ကြ ၏။ ယု လိ သည် ပေါ လု ကို ကြင် နာ စွာ ဆက် ဆံ လျက် မိတ် ဆွေ များ ထံ သွား ၍ လုပ် ကျွေး ပြု စု ခြင်း ခံ ယူ ခွင့် ကို ပေး လေ ၏။ ^၄ ထို မြို့ မှ ရွက် လွှင့် ကြ သော အ ခါ လေ ဆန် ဖြစ် နေ သ ဖြင့် ဆိုက် ပ ရပ် ကျွန်း ၏ လေ ကွယ် ရာ ဘက် မှ ရွက် လွှင့် သွား ကြ ၏။ ^၅ ထို့ နောက် ဆီ လီ ဆီး ယား ပြည် နှင့် ပံ ဖု လိ ပြည် ၏ ပင် လယ် ပြင် ကို ရွက် လွှင့် ပြီး လု ကိ ပြည်၊ မု ရ မြို့ သို့ ရောက် ကြ ၏။

^၆ ထို မြို့ တွင် တပ် မှူး သည် အီ တ လီ ပြည် သို့ ရွက် လွှင့် မည့် အ လက် ဇန္ဒြိ ယ သင်္ဘော ကို တွေ့ ၍ ငါ တို့ အား ထို သင်္ဘော ပေါ် သို့ တက် စေ ၏။ ^၇ ရက် ပေါင်း များ စွာ တစ် ‌ရွေ့ ရွေ့ ရွက် လွှင့် ကြ ပြီး နောက် က နိဒ် မြို့ နား သို့ ခက် ခဲ စွာ ဖြင့် ရောက် ရှိ ကြ ၏။ ငါ တို့ သည် လေ ကြောင့် ဆက် မ သွား နိုင် တော့ သ ဖြင့် သာ လ မုန် အ ငူ နား မှ ဖြတ် ၍ က ရေ တေ ကျွန်း ၏ လေ ကွယ် ရာ ဘက် မှာ ရွက် လွှင့် သွား ကြ ၏။ ^၈ ကမ်း ရိုး တန်း တစ် လျှောက် ခက် ခဲ စွာ ရွက် လွှင့် သွား ပြီး နောက် လာ သဲ မြို့ အ နီး ရှိ ဆိပ် ကမ်း သာ ဟု ခေါ် သော အ ရပ် သို့ ရောက် ကြ ၏။

^၉ အ ချိန် များ စွာ ကြာ လာ ၍ အ စာ ရှောင် ရာ နေ့ အ ပြစ် ဖြေ ခြင်း အ မှု ကို ပြု သော နေ့။ ဝတ် ၁၆:၂၉-၃၄။ သည် လည်း လွန် ခဲ့ ပြီ ဖြစ် သော ကြောင့် ပင် လယ် ခ ရီး သည် ဘေး အန္တ ရာယ် ရှိ လာ သ ဖြင့် ပေါ လု သည် သူ တို့ အား သ တိ ပေး ကာ၊ ^၁၀ “မိတ် ဆွေ တို့၊ ဤ ပင် လယ် ခ ရီး တွင် သင်္ဘော နှင့် ကုန် ပစ္စည်း သာ မ က အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ အ သက် အ ပေါ် ၌ ပင် ဘေး အန္တ ရာယ် နှင့် များ စွာ သော ဆုံး ရှုံး မှု ကျ ရောက် လာ လိမ့် မည် ဟု အ ကျွန်ုပ် တွေ့ မြင် ရ သည်” ဟူ ၍ ဆို လေ ၏။ ^၁၁ သို့ သော် တပ် မှူး သည် ပေါ လု ပြော ဆို သော စ ကား ထက် ရေ ယာဉ် မှူး နှင့် သင်္ဘော ပိုင် ရှင် တို့ ကို ပို ၍ ယုံ ၏။

^၁၂ ထို ဆိပ် ကမ်း သည် လည်း ဆောင်း ခို ရန် မ သင့် လျော် သော ဆိပ် ကမ်း ဖြစ် သော ကြောင့် အ များ စု က ထို ဆိပ် ကမ်း မှ ရွက် လွှင့် ပြီး ဖြစ် နိုင် လျှင် အ နောက် တောင် နှင့် အ နောက် မြောက် သို့ မျက် နှာ မူ သည့် က ရေ တေ ကျွန်း ၏ ဖိ နိတ် ဆိပ် ကမ်း သို့ တစ် နည်း နည်း ဖြင့် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'တစ် နည်း နည်း ဖြင့်' မ ပါ။ သွား ၍ ဆောင်း ခို မည် ဟု ဆုံး ဖြတ် ကြ ၏။ ^၁၃ တောင် လေ ဖြည်း ညင်း စွာ တိုက် ခတ် လာ သော အ ခါ သူ တို့ သည် အ ကြံ အ စည် အောင် မြင် ပြီ ဟု ထင် မှတ် လျက် ကျောက် ဆူး ကို နုတ် ပြီး လျှင် က ရေ တေ ကျွန်း ၏ ကမ်း ခြေ ကို ကပ် ၍ ရွက် လွှင့် ကြ ၏။

^၁၄ သို့ သော် မ ကြာ မီ အ တွင်း ဥ ရု က လု ဒုန် သို့ မ ဟုတ် 'အ ရှေ့ မြောက် လေ ပြင်း'။ ဟု ခေါ် သည့် လေ မုန် တိုင်း သည် ကုန်း တွင်း ပိုင်း မှ တိုက် ခတ် လာ လေ ၏။ ^၁၅ သင်္ဘော သည် လေ မုန် တိုင်း မိ သ ဖြင့် လေ ကို ဆန် ၍ မ သွား နိုင် သော ကြောင့် ငါ တို့ သည် လက် လျှော့ ၍ လေ တိုက် ရာ သို့ မျော ပါ သွား ကြ ၏။

^၁၆ က လော ဒေ ဟု ခေါ် သော ကျွန်း ငယ် တစ် ကျွန်း ၏ လေ ကွယ် ရာ သို့ ရောက် ကြ သော အ ခါ အ သက် ကယ် လှေ ကို ခက် ခဲ စွာ ဖြင့် ပြန် လည် ထိန်း သိမ်း နိုင် ခဲ့ ကြ ၏။ ^၁၇ သူ တို့ သည် ထို လှေ ကို သင်္ဘော ပေါ် တင် ပြီး လျှင် သင်္ဘော ကို ခိုင် ခံ့ စေ ရန် ကြိုး ဖြင့် ပတ် စည်း ကြ ၏။ ဆိ တစ် သဲ သောင် ပေါ် ၌ သောင် တင် မည် ကို စိုး ရိမ် သော ကြောင့် ရွက် ကို လျှော ချ လျက် လေ တိုက် ရာ သို့ မျော ပါ သွား ကြ ၏။ ^၁၈ ငါ တို့ သည် လေ မုန် တိုင်း ဒဏ် ကို ပြင်း စွာ ခံ ရ သ ဖြင့် နောက် တစ် နေ့ တွင် လူ တို့ သည် ကုန် ပစ္စည်း များ ကို သင်္ဘော ပေါ် မှ ပစ် ချ ကြ ၏။ ^၁၉ သုံး ရက် မြောက် သော နေ့ တွင် သင်္ဘော ၏ ကုန် တင် တင် ချ ပစ္စည်း များ ကို ပင် မိ မိ တို့ လက် ဖြင့် ယူ ၍ ပစ် ချ ကြ ၏။ ^၂၀ ရက် ပေါင်း များ စွာ နေ နှင့် ကြယ် များ ကို မ တွေ့ ရ ချေ။ မုန် တိုင်း သည် လည်း အ ရှိန် မ လျော့ ဘဲ တိုက် ခတ် လျက် ရှိ သ ဖြင့် နောက် ဆုံး တွင် ငါ တို့ လွတ် မြောက် မည် ဟူ သော မျှော် လင့် ချက် ရှိ သ မျှ သည် ပျောက် ကွယ် သွား ခဲ့ လေ ၏။

^၂၁ လူ တို့ သည် ကြာ မြင့် စွာ အ စာ မ စား ဘဲ နေ ကြ သော အ ခါ ပေါ လု သည် သူ တို့ အ လယ် ၌ ရပ် လျက် “အို မိတ် ဆွေ တို့၊ သင် တို့ သည် အ ကျွန်ုပ် ၏ စ ကား ကို နား ထောင် ၍ က ရေ တေ ကျွန်း မှ မ ထွက် ခွာ ဘဲ နေ သင့် ပေ သည်။ သို့ ပြု လျှင် ဤ ဘေး အန္တ ရာယ် နှင့် ဆုံး ရှုံး မှု တို့ မှ ကင်း လွတ် ခဲ့ ရ ကြ ပေ လိမ့် မည်။ ^၂၂ သို့ သော် အား မ ငယ် ကြ ရန် သင် တို့ အား အ ကျွန်ုပ် တိုက် တွန်း ပါ သည်။ အ ကြောင်း မူ ကား သင် တို့ ထဲ မှ တစ် စုံ တစ် ဦး မျှ အ သက် ဆုံး ရှုံး ရ မည် မ ဟုတ်။ သင်္ဘော ကို သာ ဆုံး ရှုံး ရ လိမ့် မည်။ ^၂၃ အ ဘယ် ကြောင့် ဆို သော် အ ကျွန်ုပ် ကို ပိုင် သ တော် မူ သည့် အ ကျွန်ုပ် ဝတ် ပြု သော ဘု ရား သ ခင် ၏ ကောင်း ကင် တ မန် သည် လွန် ခဲ့ သော ည က အ ကျွန်ုပ် အ နီး ၌ ရပ် လျက်၊ ^၂၄ ‘ပေါ လု၊ မ စိုး ရိမ် နှင့်။ သင် သည် ဆီ ဇာ ဧ က ရာဇ် ရှေ့ သို့ ရောက် ရ မည်။ ဘု ရား သ ခင် သည် သင် နှင့် အ တူ ရွက် လွှင့် နေ သူ အ ပေါင်း တို့ ကို လည်း သင့် အား ပေး အပ် တော် မူ ပြီ’ ဟု မြွက် ဆို ခဲ့ ပါ သည်။ ^၂၅ သို့ ဖြစ် ၍ မိတ် ဆွေ တို့၊ အား မ ငယ် ကြ နှင့်။ အ ကြောင်း မူ ကား အ ကျွန်ုပ် အား မိန့် တော် မူ သည့် အ တိုင်း ပင် ဖြစ် လိမ့် မည် ဟု ဘု ရား သ ခင် ကို အ မှီ ပြု ၍ အ ကျွန်ုပ် ယုံ ကြည် ပါ သည်။ ^၂၆ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ကျွန်း တစ် ခု တွင် သောင် တင် ရ လိမ့် မည်’ ဟု ဆို လေ ၏။

^၂၇ တစ် ဆယ့် လေး ရက် မြောက် ည ရောက် သော အ ခါ ငါ တို့ သည် အာ ဒြိ ပင် လယ် ထဲ တွင် မျော ပါ နေ ကြ စဉ် ည သန်း ခေါင် အ ချိန် ခန့် တွင် သင်္ဘော သား တို့ သည် ကမ်း တစ် ခု ခု နှင့် နီး လာ သည် ဟု ထင် မှတ် ၍၊ ^၂၈ ရေ ကို တိုင်း ကြည့် ရာ အ လံ နှစ် ဆယ် နက် ကြောင်း တွေ့ ကြ ၏။ ထို့ နောက် အ နည်း ငယ် ဆက် သွား ၍ ပြန် တိုင်း ကြည့် ရာ တစ် ဆယ့် ငါး လံ နက် သည် ကို တွေ့ ကြ ၏။ ^၂၉ သူ တို့ သည် ကျောက် ဆောင် နှင့် တိုက် မိ မည် ကို စိုး ရိမ် သ ဖြင့် သင်္ဘော ပဲ့ ပိုင်း မှ ကျောက် ဆူး လေး ခု ကို ချ ပြီး မိုး လင်း ပါ စေ ဟု ဆု တောင်း ကြ ၏။

^၃၀ သင်္ဘော သား များ သည် သင်္ဘော မှ ထွက် ပြေး ရန် ကြိုး စား ၍ သင်္ဘော ဦး ပိုင်း တွင် ကျောက် ဆူး ချ မည့် ဟန် ပြု လျက် အ သက် ကယ် လှေ ကို ရေ ထဲ သို့ လျှော ချ နေ ကြ ၏။ ^၃၁ ပေါ လု က တပ် မှူး နှင့် စစ် သား တို့ အား “သင်္ဘော ပေါ် တွင် ဤ သူ တို့ သာ မ ရှိ လျှင် သင် တို့ လွတ် မြောက် နိုင် မည် မ ဟုတ်” ဟု ပြော လေ ၏။ ^၃၂ ထို အ ခါ စစ် သား တို့ သည် အ သက် ကယ် လှေ ၏ ကြိုး များ ကို ခုတ် ဖြတ် ၍ ၎င်း တို့ ကို အောက် သို့ ချ လိုက် ကြ ၏။

^၃၃ မိုး လင်း လု နီး သော အ ခါ ပေါ လု သည် အား လုံး တို့ အား အ စာ စား ကြ ရန် တိုက် တွန်း လျက် “သင် တို့ သည် အ စာ မ စား ဘဲ ဆက် တိုက် အ ခြေ အ နေ ကို စောင့် ကြည့် ကာ မည် သည့် အ ရာ ကို မျှ မ စား ခဲ့ သည် မှာ ယ နေ့ တစ် ဆယ့် လေး ရက် ရှိ ပါ ပြီ။ ^၃၄ ထို့ ကြောင့် အ စာ စား ကြ ရန် သင် တို့ အား အ ကျွန်ုပ် တိုက် တွန်း ပါ သည်။ ဤ သည် ကား သင် တို့ ၏ လွတ် ‌မြောက် ခြင်း အ တွက် ဖြစ် ၏။ သင် တို့ ၏ ဦး ခေါင်း မှ ဆံ ပင် တစ် ပင် မျှ ပျက် စီး မည် မ ဟုတ်” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၃၅ ဤ သို့ ဆို ပြီး နောက် ပေါ လု သည် မုန့် ကို ယူ ၍ အား လုံး ၏ ရှေ့ တွင် ဘု ရား သ ခင် အား ကျေး ဇူး တင် လျက် မုန့် ကို ဖဲ့ ၍ စား လေ ၏။ ^၃၆ ထို အ ခါ သူ တို့ အား လုံး သည် လည်း အား တက် လာ ၍ အ စာ စား ကြ ၏။ ^၃၇ သင်္ဘော ပေါ် တွင် လူ ပေါင်း နှစ် ရာ ခု နစ် ဆယ့် ခြောက် ယောက် ရှိ ၏။ ^၃၈ အ စာ ကို ဝ လင် စွာ စား ကြ ပြီး နောက် သင်္ဘော ပေါ့ သွား စေ ရန် ဂျုံ ဆန် ကို ပင် လယ် ထဲ သို့ ပစ် ချ ကြ ၏။

^၃၉ မိုး လင်း သော အ ခါ မည် သည့် အ ရပ် ဒေ သ ဖြစ် သည် ကို မ သိ သော် လည်း ကမ်း ခြေ ရှိ သော ပင် လယ် ကွေ့ တစ် ခု ကို မြင် ရ ၍ ဖြစ် နိုင် လျှင် ထို ကမ်း ခြေ ပေါ် သို့ သင်္ဘော ကို ထိုး တင် ရန် တိုင် ပင် ကြံ စည် ကြ ၏။ ^၄၀ ထို့ နောက် ကျောက် ဆူး များ ကို ပင် လယ် ထဲ သို့ ဖြုတ် ချ ခဲ့ ၍ တစ် ချိန် တည်း ၌ ပင် တက် မ ကြိုး များ ကို ဖြေ လျက် ရွက် ကို တင် ပြီး ကမ်း ခြေ ဘက် သို့ လွှင့် သွား ကြ ၏။ ^၄၁ သို့ သော် သင်္ဘော သည် ဒီ ရေ နှစ် ကြောင်း စု ဆုံ ရာ သို့ ရောက် သွား ၍ သောင် တင် သ ဖြင့် သင်္ဘော ဦး သည် သောင် ၌ စိုက် ပြီး လှုပ် ရှား မ ရ တော့ ချေ။ ပဲ့ ပိုင်း မှာ မူ လှိုင်း လုံး များ ရိုက် ခတ် သ ဖြင့် ကျိုး ပျက် လေ ၏။

^၄၂ စစ် သား တို့ သည် အ ကျဉ်း သား တစ် စုံ တစ် ဦး မျှ ရေ ကူး ၍ မ ထွက် ပြေး စေ ရန် သူ တို့ ကို သတ် မည် ဟု ကြံ စည် ကြ ၏။ ^၄၃ သို့ သော် တပ် မှူး သည် ပေါ လု ကို ကယ် လို သ ဖြင့် သူ တို့ ၏ အ ကြံ အ စည် ကို တား မြစ် ကာ ရေ ကူး တတ် သူ များ သည် ဦး စွာ ခုန် ချ ၍ ကမ်း ပေါ် သို့ ကူး သွား ကြ ရန် နှင့်၊ ^၄၄ ကျန် သော သူ တို့ သည် ပျဉ် ပြား ကို ဖြစ် စေ၊ သင်္ဘော ထဲ မှ အ ရာ တစ် စုံ တစ် ခု ကို ဖြစ် စေ တွယ် စီး ၍ ကူး သွား ကြ ရန် အ မိန့် ပေး လေ ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် အား လုံး သည် ဘေး ကင်း စွာ ဖြင့် ကုန်း ပေါ် သို့ ရောက် ကြ ၏။

27

¹ When it was determined that we should sail for Italy, they delivered Paul and certain other prisoners to a centurion named Julius, of the Augustan band. ² Embarking in a ship of Adramyttium, which was about to sail to places on the coast of Asia, we put to sea, Aristarchus, a Macedonian of Thessalonica being with us.

³ The next day, we touched at Sidon. Julius treated Paul kindly and gave him permission to go to his friends and refresh himself. ⁴ Putting to sea from there, we sailed under the lee of Cyprus, because the winds were contrary. ⁵ When we had sailed across the sea which is off Cilicia and Pamphylia, we came to Myra, a city of Lycia.

⁶ There the centurion found a ship of Alexandria sailing for Italy, and he put us on board. ⁷ When we had sailed slowly many days, and had come with difficulty opposite Cnidus, the wind not allowing us further, we sailed under the lee of Crete, opposite Salmone. ⁸ With difficulty sailing along it we came to a certain place called Fair Havens, near the city of Lasea.

⁹ When much time had passed and the voyage was now dangerous because the Fast had now already gone by, Paul admonished them ¹⁰ and said to them, “Sirs, I perceive that the voyage will be with injury and much loss, not only of the cargo and the ship, but also of our lives.” ¹¹ But the centurion gave more heed to the master and to the owner of the ship than to those things which were spoken by Paul.

¹² Because the haven was not suitable to winter in, the majority advised going to sea from there, if by any means they could reach Phoenix and winter there, which is a port of Crete, looking southwest and northwest. ¹³ When the south wind blew softly, supposing that they had obtained their purpose, they weighed anchor and sailed along Crete, close to shore.

¹⁴ But before long, a stormy wind beat down from shore, which is called Euroclydon. or, 'a northeaster'. ¹⁵ When the ship was caught and couldn’t face the wind, we gave way to it and were driven along.

¹⁶ Running under the lee of a small island called Clauda, we were able, with difficulty, to secure the boat. ¹⁷ After they had hoisted it up, they used cables to help reinforce the ship. Fearing that they would run aground on the Syrtis sand bars, they lowered the sea anchor, and so were driven along. ¹⁸ As we labored exceedingly with the storm, the next day they began to throw things overboard. ¹⁹ On the third day, they threw out the ship’s tackle with their own hands. ²⁰ When neither sun nor stars shone on us for many days, and no small storm pressed on us, all hope that we would be saved was now taken away.

²¹ When they had been long without food, Paul stood up in the middle of them and said, “Sirs, you should have listened to me, and not have set sail from Crete and have gotten this injury and loss. ²² Now I exhort you to cheer up, for there will be no loss of life among you, but only of the ship. ²³ For there stood by me this night an angel, belonging to the God whose I am and whom I serve, ²⁴ saying, ‘Don’t be afraid, Paul. You must stand before Caesar. Behold, God has granted you all those who sail with you.’ ²⁵ Therefore, sirs, cheer up! For I believe God, that it will be just as it has been spoken to me. ²⁶ But we must run aground on a certain island.”

²⁷ But when the fourteenth night had come, as we were driven back and forth in the Adriatic Sea, about midnight the sailors surmised that they were drawing near to some land. ²⁸ They took soundings and found twenty fathoms. 20 fathoms = 120 feet = 36.6 meters. After a little while, they took soundings again, and found fifteen fathoms. 15 fathoms = 90 feet = 27.4 meters  ²⁹ Fearing that we would run aground on rocky ground, they let go four anchors from the stern, and wished for daylight.

³⁰ As the sailors were trying to flee out of the ship and had lowered the boat into the sea, pretending that they would lay out anchors from the bow, ³¹ Paul said to the centurion and to the soldiers, “Unless these stay in the ship, you can’t be saved.” ³² Then the soldiers cut away the ropes of the boat and let it fall off.

³³ While the day was coming on, Paul begged them all to take some food, saying, “Today is the fourteenth day that you wait and continue fasting, having taken nothing. ³⁴ Therefore I beg you to take some food, for this is for your safety; for not a hair will perish from any of your heads.” ³⁵ When he had said this and had taken bread, he gave thanks to God in the presence of all; then he broke it and began to eat. ³⁶ Then they all cheered up, and they also took food. ³⁷ In all, we were two hundred seventy-six souls on the ship. ³⁸ When they had eaten enough, they lightened the ship, throwing out the wheat into the sea.

³⁹ When it was day, they didn’t recognize the land, but they noticed a certain bay with a beach, and they decided to try to drive the ship onto it. ⁴⁰ Casting off the anchors, they left them in the sea, at the same time untying the rudder ropes. Hoisting up the foresail to the wind, they made for the beach. ⁴¹ But coming to a place where two seas met, they ran the vessel aground. The bow struck and remained immovable, but the stern began to break up by the violence of the waves.

⁴² The soldiers’ counsel was to kill the prisoners, so that none of them would swim out and escape. ⁴³ But the centurion, desiring to save Paul, stopped them from their purpose, and commanded that those who could swim should throw themselves overboard first to go toward the land; ⁴⁴ and the rest should follow, some on planks and some on other things from the ship. So they all escaped safely to the land.