၁၆

^၁ ထို့ နောက် ပေါ လု သည် ဒေ ရ ဗေ မြို့ မှ တစ် ဆင့် လုတ္တ ရ မြို့ သို့ ရောက် လာ ၏။ ထို အ ရပ် ၌ တိ မော သေ အ မည် ရှိ တ ပည့် တော် တစ် ဦး ရှိ ၏။ သူ သည် ယုံ ကြည် သူ ဂျူး အ မျိုး သ မီး ၏ သား ဖြစ် သော် လည်း သူ ၏ ဖ ခင် မှာ မူ ဂ ရိ အ မျိုး သား ဖြစ် ၏။ ^၂ သူ သည် လုတ္တ ရ နှင့် ဣ ကော နိ မြို့ ရှိ ညီ အစ် ကို တို့ တွင် ဂုဏ် သ တင်း ကောင်း သော သူ ဖြစ် ၏။ ^၃ ပေါ လု သည် သူ့ ကို မိ မိ နှင့် အ တူ လိုက် စေ လို ၍ ထို အ ရပ် ၌ ရှိ သော ဂျူး လူ မျိုး တို့ ကြောင့် သူ့ အား အ ရေ ဖျား လှီး ခြင်း ပေး ၏။ အ ကြောင်း မူ ကား သူ ၏ ဖ ခင် သည် ဂ ရိ အ မျိုး သား ဖြစ် ကြောင်း သူ တို့ အား လုံး သိ နေ ကြ ၏။

^၄ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် မြို့ များ ကို ဖြတ် သွား ရင်း ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ၌ ရှိ သော တ မန် တော် များ နှင့် အ သင်း တော် အ ကြီး အ ကဲ များ ဆုံး ဖြတ် ထား သော စည်း မျဉ်း တို့ ကို စောင့် ထိန်း စေ ရန် လူ တို့ အား ပေး အပ် ကြ ၏။ ^၅ ဤ သို့ ဖြင့် အ သင်း တော် များ သည် ယုံ ကြည် ခြင်း ပို မို ခိုင် မာ လာ ၍ တစ် နေ့ တ ခြား လူ ဦး ရေ တိုး ပွား လာ ၏။

^၆ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် ဖြူ ဂိ ပြည် နှင့် ဂ လာ တိ ပြည် တို့ ကို ဖြတ် သွား ကြ သော အ ခါ အာ ရှ ပြည် တွင် နှုတ် က ပတ် တ ရား ကို မ ဟော ပြော ရန် သန့် ရှင်း သော ဝိ ညာဉ် တော် ၏ တား မြစ် ခြင်း ကို ခံ ရ ကြ ၏။ ^၇ တစ် ဖန် မု သိ ပြည် နယ် စပ် သို့ ရောက် ၍ ဗိ သု နိ ပြည် သို့ သွား ရန် ကြိုး စား ကြ ရာ သ ခင် ယေ ရှု ၏ ဝိ ညာဉ် တော် သည် သူ တို့ ကို ခွင့် မ ပြု ခဲ့ ပေ။ ^၈ ထို့ ကြောင့် သူ တို့ သည် မု သိ ပြည် ကို ဖြတ် ၍ တ ရော မြို့ သို့ ဆင်း သွား ကြ ၏။

^၉ ည အ ခါ ပေါ လု သည် ရူ ပါ ရုံ တစ် ခု ကို မြင် ရ ၏။ ထို ရူ ပါ ရုံ ၌ မာ ကေ ဒေါ နိ ပြည် သား တစ် ဦး သည် ရပ် လျက် “မာ ကေ ဒေါ နိ ပြည် သို့ ကူး လာ ၍ အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို ကူ ညီ ပေး ပါ” ဟု သူ့ အား တောင်း ပန် ပြော ဆို ၏။ ^၁၀ ထို ရူ ပါ ရုံ ကို ပေါ လု မြင် ရ သော အ ခါ သူ တို့ အား ကောင်း မြတ် သော သ တင်း ကို ဟော ပြော စေ ရန် ဘု ရား သ ခင် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'သ ခင် ဘု ရား'။ သည် ငါ တို့ ကို ခေါ် တော် မူ ပြီ ဟု ကောက် ချက် ချ ၍ ချက် ချင်း ပင် မာ ကေ ဒေါ နိ ပြည် သို့ သွား ရန် ကြိုး စား ကြ ၏။

^၁၁ ငါ တို့ သည် တ ရော မြို့ မှ ရွက် လွှင့် ၍ သာ မော သ ရက် ကျွန်း သို့ တိုက် ရိုက် သွား ပြီး လျှင် နောက် တစ် နေ့ ၌ နေ အာ ပေါ လိ မြို့ သို့ ရောက် ကြ ၏။ ^၁၂ ထို မြို့ မှ တစ် ဆင့် ဖိ လိပ္ပိ မြို့ သို့ သွား ကြ ၏။ ဖိ လိပ္ပိ မြို သည် မာ ကေ ဒေါ နိ ပြည် ၏ ထို အ ပိုင်း တွင် အ ဓိ က တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'ပ ထ မ'။ မြို့ ဖြစ် ပြီး ရော မ လက် အောက် ခံ မြို့ လည်း ဖြစ် ၏။ ငါ တို့ သည် ထို မြို့ တွင် ရက် အ တန် ကြာ နေ ကြ ၏။ ^၁၃ ဥ ပုသ် နေ့ ၌ ငါ တို့ သည် မြို့ တံ ခါး အ ပြင် သို့ ထွက် ၍ ဆု တောင်း ပတ္ထ နာ ပြု သော နေ ရာ ရှိ မည် ဟု ထင် ရ သည့် မြစ် ကမ်း နား သို့ သွား လျက် ထို နေ ရာ ၌ ထိုင် ပြီး လျှင် စု ဝေး လာ ကြ သော အ မျိုး သ မီး တို့ အား ဟော ပြော ကြ ၏။

^၁၄ သွာ တိ ရ မြို့ မှ ခ ရမ်း ရောင် အ ထည် ကုန် သည် ဖြစ် ပြီး ဘု ရား သ ခင် ကို ကိုး ကွယ် သော လု ဒိ အ မည် ရှိ အ မျိုး သ မီး တစ် ဦး သည် လည်း နား ထောင် နေ ၏။ ပေါ လု ဟော ပြော နေ သော အ ရာ တို့ ကို အာ ရုံ စိုက် စေ ရန် သ ခင် ဘု ရား သည် သူ ၏ စိတ် နှ လုံး ကို ဖွင့် ပေး တော် မူ ၏။ ^၁၅ သူ သည် မိ မိ အိမ် သူ အိမ် သား များ နှင့် အ တူ ဗတ္တိ ဇံ ခံ ပြီး သော အ ခါ “ကျွန် မ သည် သ ခင် ဘု ရား ကို ယုံ ကြည် သူ ဖြစ် သည် ဟု သင် တို့ ယူ ဆ လျှင် ကျွန် မ အိမ် သို့ လာ ရောက် တည်း ခို ကြ ပါ” ဟု တောင်း ပန် လျက် ငါ တို့ ကို မ ရ အ ရ ဖိတ် ခေါ် လေ ၏။

^၁၆ တစ် နေ့ တွင် ငါ တို့ သည် ဆု တောင်း ပတ္ထ နာ ပြု သော နေ ရာ သို့ သွား ကြ စဉ် ဗေ ဒင် ဟော တတ် သော နတ် ပူး နေ သည့် အ စေ ခံ မိန်း မ တစ် ဦး နှင့် ဆုံ ကြ ၏။ သူ သည် ဗေ ဒင် ဟော ခြင်း ဖြင့် မိ မိ သ ခင် တို့ အ တွက် များ စွာ သော အ ကျိုး စီး ပွား ကို ဖြစ် စေ ၏။ ^၁၇ ထို မိန်း မ သည် ပေါ လု နှင့် ငါ တို့ နောက် သို့ လိုက် လာ ၍ “ဤ သူ တို့ သည် အ မြင့် ဆုံး သော ဘု ရား သ ခင် ၏ အ စေ အ ပါး များ ဖြစ် ကြ ပြီး သင် တို့ အား အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ငါ တို့ အား'။ ကယ် တင် ခြင်း တ ရား လမ်း ကို ဟော ပြော နေ သူ များ ဖြစ် ကြ ၏” ဟု အော် ဟစ် လေ ၏။ ^၁၈ သူ သည် ရက် ပေါင်း များ စွာ ထို သို့ ပြု နေ ၍ ပေါ လု သည် စိတ် အ နှောင့် အ ယှက် ဖြစ် သ ဖြင့် နောက် သို့ လှည့် ကာ “သူ့ အ ထဲ မှ ထွက် သွား ရန် ယေ ရှု ခ ရစ် တော် ၏ နာ မ တော် ၌ သင့် ကို ငါ အ မိန့် ပေး ၏” ဟု ထို နတ် အား ဆို လျှင် ၎င်း သည် ထို အ ချိန် ၌ ပင် ထွက် သွား လေ ၏။

 ^၁၉ သို့ သော် ထို မိန်း မ ၏ သ ခင် တို့ သည် မိ မိ တို့ အ ကျိုး စီး ပွား အ တွက် မျှော် လင့် ချက် မ ရှိ တော့ ကြောင်း သိ မြင် သ ဖြင့် ပေါ လု နှင့် သိ လ တို့ ကို ဖမ်း ဆီး ၍ အ ကြီး အ ကဲ များ ရှိ ရာ ဈေး အ ရပ် သို့ ဆွဲ ခေါ် သွား ကြ ၏။ ^၂၀ အုပ် ချုပ် ရေး အ ရာ ရှိ များ ထံ ရောက် ကြ သော အ ခါ “ဤ သူ တို့ သည် ဂျူး လူ မျိုး ဖြစ် ကြ ပြီး အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ မြို့ ကို အ လွန် မ ငြိမ် မ သက် ဖြစ် စေ ၍၊ ^၂၁ ရော မ နိုင် ငံ သား များ ဖြစ် ကြ သော အ ကျွန်ုပ် တို့ လက် မ ခံ အပ်၊ မ ကျင့် သုံး အပ် သော ဓ လေ့ ထုံး စံ များ ကို ဟော ပြော နေ ကြ ပါ သည်” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၂၂ လူ ထု ပ ရိ သတ် က လည်း သူ တို့ နှင့် အ တူ ထ လျက် ပေါ လု နှင့် သိ လ တို့ ကို ဆန့် ကျင် ကြ ၏။ ထို အ ခါ အုပ် ချုပ် ရေး အ ရာ ရှိ တို့ သည် ပေါ လု နှင့် သိ လ တို့ ၏ အ ဝတ် ကို ဆွဲ ဖြဲ ၍ သူ တို့ ကို ရိုက် နှက် ရန် အ မိန့် ပေး ကြ ၏။

^၂၃ သူ တို့ ကို အ ချက် ပေါင်း များ စွာ ရိုက် နှက် စေ ပြီး လျှင် ထောင် ထဲ ၌ ထည့် ထား ကာ သူ တို့ ကို သေ ချာ စွာ စောင့် ကြပ် ထား ရန် ထောင် မှူး အား အ မိန့် ပေး ကြ ၏။ ^၂၄ ထို အ မိန့် ကို ရ သော ထောင် မှူး သည် သူ တို့ ကို ထောင် အ တွင်း ခန်း တွင် ထည့် ထား ၍ သူ တို့ ခြေ ကို ထိတ် တုံး ခတ် ထား လေ ၏။ ^၂၅ သန်း ခေါင် အ ချိန် ခန့် တွင် ပေါ လု နှင့် သိ လ တို့ သည် ဘု ရား သ ခင် ထံ ဆု တောင်း လျက် ချီး မွမ်း သီ ချင်း သီ ဆို နေ ကြ ၏။ အ ကျဉ်း သား များ သည် လည်း သူ တို့ ကို နား ထောင် နေ ကြ ၏။ ^၂၆ ထို အ ခါ ရုတ် တ ရက် င လျင် ပြင်း ထန် စွာ လှုပ် သ ဖြင့် ထောင် ၏ အုတ် မြစ် သည် တုန် ခါ ၍ တံ ခါး ရှိ သ မျှ သည် ချက် ချင်း ပွင့် သွား ကာ အ ကျဉ်း သား အား လုံး ၏ သံ ကြိုး များ သည် ပြုတ် သွား လေ ၏။

^၂၇ ထောင် မှူး သည် နိုး လာ ၍ ထောင် တံ ခါး များ ပွင့် နေ သည် ကို မြင် လျှင် အ ကျဉ်း သား များ လွတ် သွား ပြီ ဟု ထင် မှတ် လျက် ဓား ကို ဆွဲ ထုတ် ကာ မိ မိ ကိုယ် ကို သတ် မည် ပြု ၏။ ^၂၈ သို့ သော် ပေါ လု က “သင့် ကို သင် အန္တ ရာယ် မ ပြု နှင့်။ ငါ တို့ အား လုံး ဤ နေ ရာ ၌ ရှိ ကြ သည်” ဟု ကျယ် လောင် သော အ သံ ဖြင့် အော် ဟစ် လေ ၏။ ^၂၉ ထို အ ခါ ထောင် မှူး သည် မီး တိုင် ကို တောင်း ယူ ၍ ပြေး ဝင် လာ ပြီး လျှင် တုန် လှုပ် လျက် ပေါ လု နှင့် သိ လ တို့ ရှေ့ တွင် ပျပ် ဝပ် လေ ၏။ ^၃၀ ထို့ နောက် သူ တို့ ကို အ ပြင် သို့ ထုတ် ဆောင် ကာ “အ ရှင် တို့၊ ကယ် တင် ခြင်း ခံ ရ ရန် အ ကျွန်ုပ် မည် သည့် အ ရာ ကို ပြု ရ ပါ မည် နည်း” ဟု မေး လေ ၏။

^၃၁ သူ တို့ က လည်း “သ ခင် ယေ ရှု အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'သ ခင် ယေ ရှု ခ ရစ် တော်'။ ကို ယုံ ကြည် လော့။ သို့ ပြု လျှင် သင် နှင့် သင် ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ သည် ကယ် တင် ခြင်း ခံ ရ လိမ့် မည်” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၃၂ ထို့ ‌နောက် သူ နှင့် သူ ၏ အိမ် ၌ ရှိ သော သူ အား လုံး တို့ အား သ ခင် ဘု ရား ၏ နှုတ် က ပတ် တ ရား ကို ဟော ပြော ကြ ၏။ ^၃၃ ထောင် မှူး သည် ထို ည တွင်း ချင်း ပင် သူ တို့ ကို ခေါ် ဆောင် သွား ၍ ဒဏ် ရာ များ ကို ဆေး ကြော ပေး ၏။ ထို့ နောက် သူ နှင့် သူ ၏ အိမ် သူ အိမ် သား အား လုံး တို့ သည် ချက် ချင်း ဗတ္တိ ဇံ ခံ ကြ ၏။ ^၃၄ သူ သည် ပေါ လု နှင့် သိ လ တို့ ကို အိမ် သို့ ခေါ် ဖိတ် ၍ စား ဖွယ် ရာ များ တည် ခင်း ကျွေး မွေး ကာ အိမ် သူ အိမ် သား အား လုံး နှင့် အ တူ ဘု ရား သ ခင် ကို ယုံ ကြည် ရ သော ကြောင့် အ လွန် ဝမ်း မြောက် လေ ၏။

^၃၅ မိုး လင်း သော အ ခါ အုပ် ချုပ် ရေး အ ရာ ရှိ များ သည် နယ် ထိန်း တို့ ကို စေ လွှတ် ၍ “ထို သူ တို့ ကို လွှတ် ပေး လိုက် ပါ” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၃၆ ထို အ ခါ ထောင် မှူး သည် ထို သ တင်း ကို ပေါ လု အား ပြော ကြား လျက် “အုပ် ချုပ် ရေး အ ရာ ရှိ များ က လူ လွှတ် ၍ သင် တို့ ကို လွှတ် ပေး ရန် မှာ လိုက် ပါ သည်။ ထို့ ကြောင့် ယ ခု ထွက် လာ ၍ ငြိမ်း ချမ်း စွာ သွား ကြ ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၃၇ သို့ သော် ပေါ လု သည် ထို နယ် ထိန်း တို့ အား “သူ တို့ သည် ရော မ နိုင် ငံ သား များ ဖြစ် ကြ သော ငါ တို့ ကို မ စစ် ဆေး ဘဲ လူ အ များ ရှေ့ ၌ ရိုက် နှက် လျက် ထောင် ထဲ ၌ ထည့် ထား ကြ ပြီး မှ ယ ခု ငါ တို့ ကို တိတ် တ ဆိတ် ပြန် လွှတ် ကြ မည် လော။ ထို သို့ မ ပြု သင့်။ သူ တို့ ကိုယ် တိုင် လာ ၍ ငါ တို့ ကို ခေါ် ထုတ် ကြ ပါ စေ” ဟု ဆို လေ ၏။

^၃၈ ထို အ ခါ နယ် ထိန်း တို့ သည် ထို စ ကား တို့ ကို အုပ် ချုပ် ရေး အ ရာ ရှိ များ ထံ ပြော ကြား ကြ ၏။ သူ တို့ နှစ် ဦး သည် ရော မ နိုင် ငံ သား ဖြစ် ကြောင်း အုပ် ချုပ် ရေး အ ရာ ရှိ များ ကြား သိ သော အ ခါ ကြောက် ရွံ့ ကြ ၍၊ ^၃၉ ကိုယ် တိုင် လာ ပြီး တောင်း ပန် ကြ ကာ သူ တို့ ကို ခေါ် ထုတ် လျက် ထို မြို့ မှ ထွက် ခွာ ကြ ရန် မေတ္တာ ရပ် ခံ ကြ ၏။ ^၄၀ သူ တို့ သည် လည်း ထောင် ထဲ မှ ထွက် လာ ကြ သော အ ခါ လု ဒိ ထံ သို့ သွား ၍ ညီ အစ် ကို များ နှင့် တွေ့ ဆုံ ကာ သူ တို့ ကို တိုက် တွန်း နှိုး ဆော် ပြီး မှ ထွက် ခွာ သွား ကြ ၏။

16

¹ He came to Derbe and Lystra; and behold, a certain disciple was there, named Timothy, the son of a Jewess who believed, but his father was a Greek. ² The brothers who were at Lystra and Iconium gave a good testimony about him. ³ Paul wanted to have him go out with him, and he took and circumcised him because of the Jews who were in those parts, for they all knew that his father was a Greek.

⁴ As they went on their way through the cities, they delivered the decrees to them to keep which had been ordained by the apostles and elders who were at Jerusalem. ⁵ So the assemblies were strengthened in the faith, and increased in number daily.

⁶ When they had gone through the region of Phrygia and Galatia, they were forbidden by the Holy Spirit to speak the word in Asia. ⁷ When they had come opposite Mysia, they tried to go into Bithynia, but the Spirit didn’t allow them. ⁸ Passing by Mysia, they came down to Troas.

⁹ A vision appeared to Paul in the night. There was a man of Macedonia standing, begging him and saying, “Come over into Macedonia and help us.” ¹⁰ When he had seen the vision, immediately we sought to go out to Macedonia, concluding that the Lord had called us to preach the Good News to them.

¹¹ Setting sail therefore from Troas, we made a straight course to Samothrace, and the day following to Neapolis; ¹² and from there to Philippi, which is a city of Macedonia, the foremost of the district, a Roman colony. We were staying some days in this city. ¹³ On the Sabbath day we went outside of the city by a riverside, where we supposed there was a place of prayer, and we sat down and spoke to the women who had come together.

¹⁴ A certain woman named Lydia, a seller of purple, of the city of Thyatira, one who worshiped God, heard us. The Lord opened her heart to listen to the things which were spoken by Paul. ¹⁵ When she and her household were baptized, she begged us, saying, “If you have judged me to be faithful to the Lord, come into my house and stay.” So she persuaded us.

¹⁶ As we were going to prayer, a certain girl having a spirit of divination met us, who brought her masters much gain by fortune telling. ¹⁷ Following Paul and us, she cried out, “These men are servants of the Most High God, who proclaim to us a way of salvation!” ¹⁸ She was doing this for many days. But Paul, becoming greatly annoyed, turned and said to the spirit, “I command you in the name of Jesus Christ to come out of her!” It came out that very hour.

¹⁹ But when her masters saw that the hope of their gain was gone, they seized Paul and Silas and dragged them into the marketplace before the rulers. ²⁰ When they had brought them to the magistrates, they said, “These men, being Jews, are agitating our city ²¹ and advocate customs which it is not lawful for us to accept or to observe, being Romans.” ²² The multitude rose up together against them and the magistrates tore their clothes from them, then commanded them to be beaten with rods.

²³ When they had laid many stripes on them, they threw them into prison, charging the jailer to keep them safely. ²⁴ Having received such a command, he threw them into the inner prison and secured their feet in the stocks. ²⁵ But about midnight Paul and Silas were praying and singing hymns to God, and the prisoners were listening to them. ²⁶ Suddenly there was a great earthquake, so that the foundations of the prison were shaken; and immediately all the doors were opened, and everyone’s bonds were loosened.

²⁷ The jailer, being roused out of sleep and seeing the prison doors open, drew his sword and was about to kill himself, supposing that the prisoners had escaped. ²⁸ But Paul cried with a loud voice, saying, “Don’t harm yourself, for we are all here!” ²⁹ He called for lights, sprang in, fell down trembling before Paul and Silas, ³⁰ brought them out, and said, “Sirs, what must I do to be saved?”

³¹ They said, “Believe in the Lord Jesus Christ, and you will be saved, you and your household.” ³² They spoke the word of the Lord to him, and to all who were in his house. ³³ He took them the same hour of the night and washed their stripes, and was immediately baptized, he and all his household. ³⁴ He brought them up into his house and set food before them, and rejoiced greatly with all his household, having believed in God.

³⁵ But when it was day, the magistrates sent the sergeants, saying, “Let those men go.” ³⁶ The jailer reported these words to Paul, saying, “The magistrates have sent to let you go; now therefore come out and go in peace.” ³⁷ But Paul said to them, “They have beaten us publicly without a trial, men who are Romans, and have cast us into prison! Do they now release us secretly? No, most certainly, but let them come themselves and bring us out!”

³⁸ The sergeants reported these words to the magistrates, and they were afraid when they heard that they were Romans, ³⁹ and they came and begged them. When they had brought them out, they asked them to depart from the city. ⁴⁰ They went out of the prison and entered into Lydia’s house. When they had seen the brothers, they encouraged them, then departed.

၁၆

^၁ ထို့ နောက် ပေါ လု သည် ဒေ ရ ဗေ မြို့ မှ တစ် ဆင့် လုတ္တ ရ မြို့ သို့ ရောက် လာ ၏။ ထို အ ရပ် ၌ တိ မော သေ အ မည် ရှိ တ ပည့် တော် တစ် ဦး ရှိ ၏။ သူ သည် ယုံ ကြည် သူ ဂျူး အ မျိုး သ မီး ၏ သား ဖြစ် သော် လည်း သူ ၏ ဖ ခင် မှာ မူ ဂ ရိ အ မျိုး သား ဖြစ် ၏။ ^၂ သူ သည် လုတ္တ ရ နှင့် ဣ ကော နိ မြို့ ရှိ ညီ အစ် ကို တို့ တွင် ဂုဏ် သ တင်း ကောင်း သော သူ ဖြစ် ၏။ ^၃ ပေါ လု သည် သူ့ ကို မိ မိ နှင့် အ တူ လိုက် စေ လို ၍ ထို အ ရပ် ၌ ရှိ သော ဂျူး လူ မျိုး တို့ ကြောင့် သူ့ အား အ ရေ ဖျား လှီး ခြင်း ပေး ၏။ အ ကြောင်း မူ ကား သူ ၏ ဖ ခင် သည် ဂ ရိ အ မျိုး သား ဖြစ် ကြောင်း သူ တို့ အား လုံး သိ နေ ကြ ၏။

^၄ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် မြို့ များ ကို ဖြတ် သွား ရင်း ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ၌ ရှိ သော တ မန် တော် များ နှင့် အ သင်း တော် အ ကြီး အ ကဲ များ ဆုံး ဖြတ် ထား သော စည်း မျဉ်း တို့ ကို စောင့် ထိန်း စေ ရန် လူ တို့ အား ပေး အပ် ကြ ၏။ ^၅ ဤ သို့ ဖြင့် အ သင်း တော် များ သည် ယုံ ကြည် ခြင်း ပို မို ခိုင် မာ လာ ၍ တစ် နေ့ တ ခြား လူ ဦး ရေ တိုး ပွား လာ ၏။

^၆ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် ဖြူ ဂိ ပြည် နှင့် ဂ လာ တိ ပြည် တို့ ကို ဖြတ် သွား ကြ သော အ ခါ အာ ရှ ပြည် တွင် နှုတ် က ပတ် တ ရား ကို မ ဟော ပြော ရန် သန့် ရှင်း သော ဝိ ညာဉ် တော် ၏ တား မြစ် ခြင်း ကို ခံ ရ ကြ ၏။ ^၇ တစ် ဖန် မု သိ ပြည် နယ် စပ် သို့ ရောက် ၍ ဗိ သု နိ ပြည် သို့ သွား ရန် ကြိုး စား ကြ ရာ သ ခင် ယေ ရှု ၏ ဝိ ညာဉ် တော် သည် သူ တို့ ကို ခွင့် မ ပြု ခဲ့ ပေ။ ^၈ ထို့ ကြောင့် သူ တို့ သည် မု သိ ပြည် ကို ဖြတ် ၍ တ ရော မြို့ သို့ ဆင်း သွား ကြ ၏။

^၉ ည အ ခါ ပေါ လု သည် ရူ ပါ ရုံ တစ် ခု ကို မြင် ရ ၏။ ထို ရူ ပါ ရုံ ၌ မာ ကေ ဒေါ နိ ပြည် သား တစ် ဦး သည် ရပ် လျက် “မာ ကေ ဒေါ နိ ပြည် သို့ ကူး လာ ၍ အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို ကူ ညီ ပေး ပါ” ဟု သူ့ အား တောင်း ပန် ပြော ဆို ၏။ ^၁၀ ထို ရူ ပါ ရုံ ကို ပေါ လု မြင် ရ သော အ ခါ သူ တို့ အား ကောင်း မြတ် သော သ တင်း ကို ဟော ပြော စေ ရန် ဘု ရား သ ခင် အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'သ ခင် ဘု ရား'။ သည် ငါ တို့ ကို ခေါ် တော် မူ ပြီ ဟု ကောက် ချက် ချ ၍ ချက် ချင်း ပင် မာ ကေ ဒေါ နိ ပြည် သို့ သွား ရန် ကြိုး စား ကြ ၏။

^၁၁ ငါ တို့ သည် တ ရော မြို့ မှ ရွက် လွှင့် ၍ သာ မော သ ရက် ကျွန်း သို့ တိုက် ရိုက် သွား ပြီး လျှင် နောက် တစ် နေ့ ၌ နေ အာ ပေါ လိ မြို့ သို့ ရောက် ကြ ၏။ ^၁၂ ထို မြို့ မှ တစ် ဆင့် ဖိ လိပ္ပိ မြို့ သို့ သွား ကြ ၏။ ဖိ လိပ္ပိ မြို သည် မာ ကေ ဒေါ နိ ပြည် ၏ ထို အ ပိုင်း တွင် အ ဓိ က တိုက် ရိုက် ပြန် ဆို လျှင် 'ပ ထ မ'။ မြို့ ဖြစ် ပြီး ရော မ လက် အောက် ခံ မြို့ လည်း ဖြစ် ၏။ ငါ တို့ သည် ထို မြို့ တွင် ရက် အ တန် ကြာ နေ ကြ ၏။ ^၁၃ ဥ ပုသ် နေ့ ၌ ငါ တို့ သည် မြို့ တံ ခါး အ ပြင် သို့ ထွက် ၍ ဆု တောင်း ပတ္ထ နာ ပြု သော နေ ရာ ရှိ မည် ဟု ထင် ရ သည့် မြစ် ကမ်း နား သို့ သွား လျက် ထို နေ ရာ ၌ ထိုင် ပြီး လျှင် စု ဝေး လာ ကြ သော အ မျိုး သ မီး တို့ အား ဟော ပြော ကြ ၏။

^၁၄ သွာ တိ ရ မြို့ မှ ခ ရမ်း ရောင် အ ထည် ကုန် သည် ဖြစ် ပြီး ဘု ရား သ ခင် ကို ကိုး ကွယ် သော လု ဒိ အ မည် ရှိ အ မျိုး သ မီး တစ် ဦး သည် လည်း နား ထောင် နေ ၏။ ပေါ လု ဟော ပြော နေ သော အ ရာ တို့ ကို အာ ရုံ စိုက် စေ ရန် သ ခင် ဘု ရား သည် သူ ၏ စိတ် နှ လုံး ကို ဖွင့် ပေး တော် မူ ၏။ ^၁၅ သူ သည် မိ မိ အိမ် သူ အိမ် သား များ နှင့် အ တူ ဗတ္တိ ဇံ ခံ ပြီး သော အ ခါ “ကျွန် မ သည် သ ခင် ဘု ရား ကို ယုံ ကြည် သူ ဖြစ် သည် ဟု သင် တို့ ယူ ဆ လျှင် ကျွန် မ အိမ် သို့ လာ ရောက် တည်း ခို ကြ ပါ” ဟု တောင်း ပန် လျက် ငါ တို့ ကို မ ရ အ ရ ဖိတ် ခေါ် လေ ၏။

^၁၆ တစ် နေ့ တွင် ငါ တို့ သည် ဆု တောင်း ပတ္ထ နာ ပြု သော နေ ရာ သို့ သွား ကြ စဉ် ဗေ ဒင် ဟော တတ် သော နတ် ပူး နေ သည့် အ စေ ခံ မိန်း မ တစ် ဦး နှင့် ဆုံ ကြ ၏။ သူ သည် ဗေ ဒင် ဟော ခြင်း ဖြင့် မိ မိ သ ခင် တို့ အ တွက် များ စွာ သော အ ကျိုး စီး ပွား ကို ဖြစ် စေ ၏။ ^၁၇ ထို မိန်း မ သည် ပေါ လု နှင့် ငါ တို့ နောက် သို့ လိုက် လာ ၍ “ဤ သူ တို့ သည် အ မြင့် ဆုံး သော ဘု ရား သ ခင် ၏ အ စေ အ ပါး များ ဖြစ် ကြ ပြီး သင် တို့ အား အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'ငါ တို့ အား'။ ကယ် တင် ခြင်း တ ရား လမ်း ကို ဟော ပြော နေ သူ များ ဖြစ် ကြ ၏” ဟု အော် ဟစ် လေ ၏။ ^၁၈ သူ သည် ရက် ပေါင်း များ စွာ ထို သို့ ပြု နေ ၍ ပေါ လု သည် စိတ် အ နှောင့် အ ယှက် ဖြစ် သ ဖြင့် နောက် သို့ လှည့် ကာ “သူ့ အ ထဲ မှ ထွက် သွား ရန် ယေ ရှု ခ ရစ် တော် ၏ နာ မ တော် ၌ သင့် ကို ငါ အ မိန့် ပေး ၏” ဟု ထို နတ် အား ဆို လျှင် ၎င်း သည် ထို အ ချိန် ၌ ပင် ထွက် သွား လေ ၏။

 ^၁၉ သို့ သော် ထို မိန်း မ ၏ သ ခင် တို့ သည် မိ မိ တို့ အ ကျိုး စီး ပွား အ တွက် မျှော် လင့် ချက် မ ရှိ တော့ ကြောင်း သိ မြင် သ ဖြင့် ပေါ လု နှင့် သိ လ တို့ ကို ဖမ်း ဆီး ၍ အ ကြီး အ ကဲ များ ရှိ ရာ ဈေး အ ရပ် သို့ ဆွဲ ခေါ် သွား ကြ ၏။ ^၂၀ အုပ် ချုပ် ရေး အ ရာ ရှိ များ ထံ ရောက် ကြ သော အ ခါ “ဤ သူ တို့ သည် ဂျူး လူ မျိုး ဖြစ် ကြ ပြီး အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ မြို့ ကို အ လွန် မ ငြိမ် မ သက် ဖြစ် စေ ၍၊ ^၂၁ ရော မ နိုင် ငံ သား များ ဖြစ် ကြ သော အ ကျွန်ုပ် တို့ လက် မ ခံ အပ်၊ မ ကျင့် သုံး အပ် သော ဓ လေ့ ထုံး စံ များ ကို ဟော ပြော နေ ကြ ပါ သည်” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၂၂ လူ ထု ပ ရိ သတ် က လည်း သူ တို့ နှင့် အ တူ ထ လျက် ပေါ လု နှင့် သိ လ တို့ ကို ဆန့် ကျင် ကြ ၏။ ထို အ ခါ အုပ် ချုပ် ရေး အ ရာ ရှိ တို့ သည် ပေါ လု နှင့် သိ လ တို့ ၏ အ ဝတ် ကို ဆွဲ ဖြဲ ၍ သူ တို့ ကို ရိုက် နှက် ရန် အ မိန့် ပေး ကြ ၏။

^၂၃ သူ တို့ ကို အ ချက် ပေါင်း များ စွာ ရိုက် နှက် စေ ပြီး လျှင် ထောင် ထဲ ၌ ထည့် ထား ကာ သူ တို့ ကို သေ ချာ စွာ စောင့် ကြပ် ထား ရန် ထောင် မှူး အား အ မိန့် ပေး ကြ ၏။ ^၂၄ ထို အ မိန့် ကို ရ သော ထောင် မှူး သည် သူ တို့ ကို ထောင် အ တွင်း ခန်း တွင် ထည့် ထား ၍ သူ တို့ ခြေ ကို ထိတ် တုံး ခတ် ထား လေ ၏။ ^၂၅ သန်း ခေါင် အ ချိန် ခန့် တွင် ပေါ လု နှင့် သိ လ တို့ သည် ဘု ရား သ ခင် ထံ ဆု တောင်း လျက် ချီး မွမ်း သီ ချင်း သီ ဆို နေ ကြ ၏။ အ ကျဉ်း သား များ သည် လည်း သူ တို့ ကို နား ထောင် နေ ကြ ၏။ ^၂၆ ထို အ ခါ ရုတ် တ ရက် င လျင် ပြင်း ထန် စွာ လှုပ် သ ဖြင့် ထောင် ၏ အုတ် မြစ် သည် တုန် ခါ ၍ တံ ခါး ရှိ သ မျှ သည် ချက် ချင်း ပွင့် သွား ကာ အ ကျဉ်း သား အား လုံး ၏ သံ ကြိုး များ သည် ပြုတ် သွား လေ ၏။

^၂၇ ထောင် မှူး သည် နိုး လာ ၍ ထောင် တံ ခါး များ ပွင့် နေ သည် ကို မြင် လျှင် အ ကျဉ်း သား များ လွတ် သွား ပြီ ဟု ထင် မှတ် လျက် ဓား ကို ဆွဲ ထုတ် ကာ မိ မိ ကိုယ် ကို သတ် မည် ပြု ၏။ ^၂၈ သို့ သော် ပေါ လု က “သင့် ကို သင် အန္တ ရာယ် မ ပြု နှင့်။ ငါ တို့ အား လုံး ဤ နေ ရာ ၌ ရှိ ကြ သည်” ဟု ကျယ် လောင် သော အ သံ ဖြင့် အော် ဟစ် လေ ၏။ ^၂၉ ထို အ ခါ ထောင် မှူး သည် မီး တိုင် ကို တောင်း ယူ ၍ ပြေး ဝင် လာ ပြီး လျှင် တုန် လှုပ် လျက် ပေါ လု နှင့် သိ လ တို့ ရှေ့ တွင် ပျပ် ဝပ် လေ ၏။ ^၃၀ ထို့ နောက် သူ တို့ ကို အ ပြင် သို့ ထုတ် ဆောင် ကာ “အ ရှင် တို့၊ ကယ် တင် ခြင်း ခံ ရ ရန် အ ကျွန်ုပ် မည် သည့် အ ရာ ကို ပြု ရ ပါ မည် နည်း” ဟု မေး လေ ၏။

^၃၁ သူ တို့ က လည်း “သ ခင် ယေ ရှု အ ချို့ မူ ရင်း ကျမ်း ၌ 'သ ခင် ယေ ရှု ခ ရစ် တော်'။ ကို ယုံ ကြည် လော့။ သို့ ပြု လျှင် သင် နှင့် သင် ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ သည် ကယ် တင် ခြင်း ခံ ရ လိမ့် မည်” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၃၂ ထို့ ‌နောက် သူ နှင့် သူ ၏ အိမ် ၌ ရှိ သော သူ အား လုံး တို့ အား သ ခင် ဘု ရား ၏ နှုတ် က ပတ် တ ရား ကို ဟော ပြော ကြ ၏။ ^၃၃ ထောင် မှူး သည် ထို ည တွင်း ချင်း ပင် သူ တို့ ကို ခေါ် ဆောင် သွား ၍ ဒဏ် ရာ များ ကို ဆေး ကြော ပေး ၏။ ထို့ နောက် သူ နှင့် သူ ၏ အိမ် သူ အိမ် သား အား လုံး တို့ သည် ချက် ချင်း ဗတ္တိ ဇံ ခံ ကြ ၏။ ^၃၄ သူ သည် ပေါ လု နှင့် သိ လ တို့ ကို အိမ် သို့ ခေါ် ဖိတ် ၍ စား ဖွယ် ရာ များ တည် ခင်း ကျွေး မွေး ကာ အိမ် သူ အိမ် သား အား လုံး နှင့် အ တူ ဘု ရား သ ခင် ကို ယုံ ကြည် ရ သော ကြောင့် အ လွန် ဝမ်း မြောက် လေ ၏။

^၃၅ မိုး လင်း သော အ ခါ အုပ် ချုပ် ရေး အ ရာ ရှိ များ သည် နယ် ထိန်း တို့ ကို စေ လွှတ် ၍ “ထို သူ တို့ ကို လွှတ် ပေး လိုက် ပါ” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၃၆ ထို အ ခါ ထောင် မှူး သည် ထို သ တင်း ကို ပေါ လု အား ပြော ကြား လျက် “အုပ် ချုပ် ရေး အ ရာ ရှိ များ က လူ လွှတ် ၍ သင် တို့ ကို လွှတ် ပေး ရန် မှာ လိုက် ပါ သည်။ ထို့ ကြောင့် ယ ခု ထွက် လာ ၍ ငြိမ်း ချမ်း စွာ သွား ကြ ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၃၇ သို့ သော် ပေါ လု သည် ထို နယ် ထိန်း တို့ အား “သူ တို့ သည် ရော မ နိုင် ငံ သား များ ဖြစ် ကြ သော ငါ တို့ ကို မ စစ် ဆေး ဘဲ လူ အ များ ရှေ့ ၌ ရိုက် နှက် လျက် ထောင် ထဲ ၌ ထည့် ထား ကြ ပြီး မှ ယ ခု ငါ တို့ ကို တိတ် တ ဆိတ် ပြန် လွှတ် ကြ မည် လော။ ထို သို့ မ ပြု သင့်။ သူ တို့ ကိုယ် တိုင် လာ ၍ ငါ တို့ ကို ခေါ် ထုတ် ကြ ပါ စေ” ဟု ဆို လေ ၏။

^၃၈ ထို အ ခါ နယ် ထိန်း တို့ သည် ထို စ ကား တို့ ကို အုပ် ချုပ် ရေး အ ရာ ရှိ များ ထံ ပြော ကြား ကြ ၏။ သူ တို့ နှစ် ဦး သည် ရော မ နိုင် ငံ သား ဖြစ် ကြောင်း အုပ် ချုပ် ရေး အ ရာ ရှိ များ ကြား သိ သော အ ခါ ကြောက် ရွံ့ ကြ ၍၊ ^၃၉ ကိုယ် တိုင် လာ ပြီး တောင်း ပန် ကြ ကာ သူ တို့ ကို ခေါ် ထုတ် လျက် ထို မြို့ မှ ထွက် ခွာ ကြ ရန် မေတ္တာ ရပ် ခံ ကြ ၏။ ^၄၀ သူ တို့ သည် လည်း ထောင် ထဲ မှ ထွက် လာ ကြ သော အ ခါ လု ဒိ ထံ သို့ သွား ၍ ညီ အစ် ကို များ နှင့် တွေ့ ဆုံ ကာ သူ တို့ ကို တိုက် တွန်း နှိုး ဆော် ပြီး မှ ထွက် ခွာ သွား ကြ ၏။

16

¹ He came to Derbe and Lystra; and behold, a certain disciple was there, named Timothy, the son of a Jewess who believed, but his father was a Greek. ² The brothers who were at Lystra and Iconium gave a good testimony about him. ³ Paul wanted to have him go out with him, and he took and circumcised him because of the Jews who were in those parts, for they all knew that his father was a Greek.

⁴ As they went on their way through the cities, they delivered the decrees to them to keep which had been ordained by the apostles and elders who were at Jerusalem. ⁵ So the assemblies were strengthened in the faith, and increased in number daily.

⁶ When they had gone through the region of Phrygia and Galatia, they were forbidden by the Holy Spirit to speak the word in Asia. ⁷ When they had come opposite Mysia, they tried to go into Bithynia, but the Spirit didn’t allow them. ⁸ Passing by Mysia, they came down to Troas.

⁹ A vision appeared to Paul in the night. There was a man of Macedonia standing, begging him and saying, “Come over into Macedonia and help us.” ¹⁰ When he had seen the vision, immediately we sought to go out to Macedonia, concluding that the Lord had called us to preach the Good News to them.

¹¹ Setting sail therefore from Troas, we made a straight course to Samothrace, and the day following to Neapolis; ¹² and from there to Philippi, which is a city of Macedonia, the foremost of the district, a Roman colony. We were staying some days in this city. ¹³ On the Sabbath day we went outside of the city by a riverside, where we supposed there was a place of prayer, and we sat down and spoke to the women who had come together.

¹⁴ A certain woman named Lydia, a seller of purple, of the city of Thyatira, one who worshiped God, heard us. The Lord opened her heart to listen to the things which were spoken by Paul. ¹⁵ When she and her household were baptized, she begged us, saying, “If you have judged me to be faithful to the Lord, come into my house and stay.” So she persuaded us.

¹⁶ As we were going to prayer, a certain girl having a spirit of divination met us, who brought her masters much gain by fortune telling. ¹⁷ Following Paul and us, she cried out, “These men are servants of the Most High God, who proclaim to us a way of salvation!” ¹⁸ She was doing this for many days. But Paul, becoming greatly annoyed, turned and said to the spirit, “I command you in the name of Jesus Christ to come out of her!” It came out that very hour.

¹⁹ But when her masters saw that the hope of their gain was gone, they seized Paul and Silas and dragged them into the marketplace before the rulers. ²⁰ When they had brought them to the magistrates, they said, “These men, being Jews, are agitating our city ²¹ and advocate customs which it is not lawful for us to accept or to observe, being Romans.” ²² The multitude rose up together against them and the magistrates tore their clothes from them, then commanded them to be beaten with rods.

²³ When they had laid many stripes on them, they threw them into prison, charging the jailer to keep them safely. ²⁴ Having received such a command, he threw them into the inner prison and secured their feet in the stocks. ²⁵ But about midnight Paul and Silas were praying and singing hymns to God, and the prisoners were listening to them. ²⁶ Suddenly there was a great earthquake, so that the foundations of the prison were shaken; and immediately all the doors were opened, and everyone’s bonds were loosened.

²⁷ The jailer, being roused out of sleep and seeing the prison doors open, drew his sword and was about to kill himself, supposing that the prisoners had escaped. ²⁸ But Paul cried with a loud voice, saying, “Don’t harm yourself, for we are all here!” ²⁹ He called for lights, sprang in, fell down trembling before Paul and Silas, ³⁰ brought them out, and said, “Sirs, what must I do to be saved?”

³¹ They said, “Believe in the Lord Jesus Christ, and you will be saved, you and your household.” ³² They spoke the word of the Lord to him, and to all who were in his house. ³³ He took them the same hour of the night and washed their stripes, and was immediately baptized, he and all his household. ³⁴ He brought them up into his house and set food before them, and rejoiced greatly with all his household, having believed in God.

³⁵ But when it was day, the magistrates sent the sergeants, saying, “Let those men go.” ³⁶ The jailer reported these words to Paul, saying, “The magistrates have sent to let you go; now therefore come out and go in peace.” ³⁷ But Paul said to them, “They have beaten us publicly without a trial, men who are Romans, and have cast us into prison! Do they now release us secretly? No, most certainly, but let them come themselves and bring us out!”

³⁸ The sergeants reported these words to the magistrates, and they were afraid when they heard that they were Romans, ³⁹ and they came and begged them. When they had brought them out, they asked them to depart from the city. ⁴⁰ They went out of the prison and entered into Lydia’s house. When they had seen the brothers, they encouraged them, then departed.