၂၁

^၁ နေ ဂေ့ အ ရပ် ၌ စံ မြန်း သော ခါ နာန် လူ မျိုး အာ ရဒ် ဘု ရင် သည် အ သ ရိမ် လမ်း ဖြင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ လာ ကြောင်း ကို ကြား သော အ ခါ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို တိုက် ခိုက် ၍ အ ချို့ ကို သုံ့ ပန်း အ ဖြစ် ဖမ်း ဆီး ခေါ် ဆောင် သွား ၏။ ^၂ ထို့ ကြောင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ က ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား “ကိုယ် တော် သည် ဤ လူ မျိုး ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ လက် သို့ အ မှန် တ ကယ် အပ် တော် မူ လျှင် အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သူ တို့ ၏ မြို့ များ ကို အ ကုန် အ စင် ဖျက် ဆီး ပစ် ပါ မည်” ဟု က တိ သစ္စာ ပြု လေ ၏။ ^၃ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အစ္စ လူ မျိုး တို့ ၏ စ ကား ကို နား ညောင်း တော် မူ ၍ ခါ နာန် လူ မျိုး တို့ ကို သူ တို့ လက် သို့ အပ် သ ဖြင့် ထို လူ မျိုး နှင့် သူ တို့ ၏ မြို့ များ ကို အ ကုန် အ စင် ဖျက် ဆီး ပြီး ထို အ ရပ် ၏ အ မည် ကို ဟော မာ ’အ ကုန် အ စင် ဖျက် ဆီး’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ကြ ၏။

^၄ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် ဧ ဒုံ ပြည် ကို ရှောင် ကွင်း သွား ရန် ဟော ရ တောင် မှ ထွက် ခွာ ၍ ပင် လယ် နီ လမ်း အ တိုင်း ခ ရီး ပြု ကြ ရာ လူ တို့ သည် လမ်း ခ ရီး ၌ စိတ် ပျက် အား လျော့ ကြ ၏။ ^၅ လူ တို့ က “မုန့် မ ရှိ၊ ရေ မ ရှိ သော ဤ တော ကန္တာ ရ တွင် သေ စေ ရန် အ ဘယ် ကြောင့် ငါ တို့ ကို အီ ဂျစ် ပြည် မှ ထုတ် ဆောင် ခဲ့ သ နည်း။ အ ရ သာ ပေါ့ ရွှတ် သော အ စား အ စာ ကို လည်း ငါ တို့ ငြီး ငွေ့ လှ ပြီ” ဟု ဘု ရား သ ခင် နှင့် မော ရှေ အား ဆန့် ကျင် ပြော ဆို ကြ ၏။

^၆ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ရှိ ရာ သို့ မီး မြွေ များ ကို စေ လွှတ် ၏။ ထို မြွေ တို့ သည် လူ တို့ ကို ကိုက် သ ဖြင့် လူ များ စွာ သေ ကြ ၏။ ^၇ ထို့ ကြောင့် လူ တို့ သည် မော ရှေ ထံ သို့ လာ ၍ “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို လည်း ကောင်း၊ သ ခင့် ကို လည်း ကောင်း ဆန့် ကျင် ပြော ဆို ၍ ပြစ် မှား မိ ကြ ပါ ပြီ။ ထို မြွေ များ ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ ထံ မှ ဖယ် ရှား ပေး တော် မူ ပါ မည့် အ ကြောင်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ ဆု တောင်း ပေး ပါ” ဟု ဆို ကြ သ ဖြင့် မော ရှေ သည် လူ တို့ အ တွက် ဆု တောင်း ပေး လေ ၏။

^၈ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “မီး မြွေ ရုပ် ကို လုပ် ၍ တိုင် ပေါ် ၌ တင် ထား လော့။ အ ကိုက် ခံ ရ သော သူ တိုင်း ထို မြွေ ရုပ် ကို ကြည့် လျှင် အ သက် ချမ်း သာ ရာ ရ မည်” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၉ သို့ ဖြစ် ၍ မော ရှေ သည် ကြေး နီ မြွေ ရုပ် ကို လုပ် ၍ တိုင် ပေါ် ၌ တင် ထား လေ ၏။ မြွေ အ ကိုက် ခံ ရ သော သူ သည် ကြေး နီ မြွေ ကို ကြည့် သော အ ခါ အ သက် ချမ်း သာ ရာ ရ ၏။

^၁၀ ထို့ နောက် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် ခ ရီး ပြု ကြ ၍ ဩ ဗုတ် အ ရပ် ၌ စ ခန်း ချ ကြ ၏။

^၁၁ သူ တို့ သည် ဩ ဗုတ် အ ရပ် မှ ခ ရီး ပြု ကြ ပြန် ရာ မော ဘ ပြည် နှင့် မျက် နှာ ချင်း ဆိုင်၊ နေ ထွက် ရာ ဘက် ရှိ တော ကန္တာ ရ ထဲ မှ ဣ ဇာ ဗာ ရိမ် အ ရပ် ၌ စ ခန်း ချ ကြ ၏။

^၁၂ ထို အ ရပ် မှ ခ ရီး ပြု ကြ ပြန် ရာ ဇာ ရက် ချောင်း ၌ စ ခန်း ချ ကြ ၏။

^၁၃ ထို အ ရပ် မှ ခ ရီး ပြု ကြ ပြန် ရာ အာ မော ရိ ပြည် ၏ နယ် စပ် နှင့် ဆက် နေ သော တော ကန္တာ ရ ရှိ အာ နုန် ချောင်း တစ် ဖက် ကမ်း ၌ စ ခန်း ချ ကြ ၏။ အာ နုန် ချောင်း သည် မော ဘ ပြည် နှင့် အာ မော ရိ ပြည် အ ကြား ရှိ မော ဘ ပြည် ၏ နယ် စပ် ဖြစ် ၏။ ^၁၄ သို့ ဖြစ် ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ စစ် ပွဲ များ နှင့် ပတ် သက် ၍ ရေး သား ထား သော စာ အုပ် တွင် “သု ပ အ ရပ် ရှိ ဝါ ဟက် မြို့၊ အာ နုန် ချောင်း များ၊ ^၁၅ အာ ရ မြို့ ရှိ ရာ သို့ စီ တန်း လျက် မော ဘ နယ် စပ် တစ် လျှောက် စီး ဆင်း နေ သည့် ချောင်း များ” ဟု ဆို ထား ၏။

^၁၆ တစ် ဖန် သူ တို့ သည် ထို နေ ရာ မှ ဗေ ရ ရေ တွင်း ရှိ ရာ အ ရပ် သို့ ခ ရီး ပြု ကြ ၏။ ထို ရေ တွင်း ကား ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “လူ တို့ ကို စု ဝေး စေ လော့။ သူ တို့ အား ငါ ရေ ပေး မည်” ဟု မိန့် တော် မူ သော ‌ရေ တွင်း ဖြစ် ၏။ ^၁၇ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ က “အို ရေ တွင်း၊ ရေ ထွက် လော့။ ရေ တွင်း ကို သီ ချင်း ဆို ကြ လော့။ ^၁၈ အ ကြီး အ ကဲ တို့ တူး သော ရေ တွင်း၊ ကျိုင်း နှင့် တောင် ဝှေး တို့ ဖြင့် အ မျိုး သား ချင်း တို့ ထဲ မှ မြင့် မြတ် သော သူ တို့ တူး သော ရေ တွင်း” ဟူ သော သီ ချင်း ကို သီ ဆို ကြ ၏။ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် တော ကန္တာ ရ မှ မတ္တ နာ အ ရပ် သို့ လည်း ကောင်း၊

^၁၉ မတ္တ နာ အ ရပ် မှ န ဟာ လျေ လ အ ရပ် သို့ လည်း ကောင်း၊ န ဟာ လျေ လ အ ရပ် မှ ဗာ မုတ် အ ရပ် သို့ လည်း ကောင်း၊

^၂၀ ဗာ မုတ် အ ရပ် မှ ကန္တာ ရ မြေ ကို စီး မြင် ရ သော ပိ သ ဂါ တောင် ထိပ် အ နီး ရှိ မော ဘ ချိုင့် ဝှမ်း လွင် ပြင် သို့ လည်း ကောင်း ခ ရီး ပြု ကြ ၏။

^၂၁ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် အာ မော ရိ လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရင် ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး ထံ သို့ စေ တ မန် တို့ ကို စေ လွှတ် ၍၊ ^၂၂ “အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ ပြည် ထဲ မှ ဖြတ် သွား ခွင့် ပြု တော် မူ ပါ။ လယ် ယာ နှင့် စ ပျစ် ခြံ တို့ ထဲ မှ ဖြတ် မ သွား ပါ။ ရေ တွင်း ထဲ မှ ရေ ကို လည်း မ သောက် ပါ။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ နယ် မြေ ကို ကျော် လွန် သည် အ ထိ ရှင် ဘု ရင် လမ်း မ အ တိုင်း သာ သွား ပါ မည်” ဟု လျှောက် စေ ၏။ ^၃ သို့ သော် ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို မိ မိ ၏ နယ် မြေ ထဲ မှ ဖြတ် သွား ခွင့် မ ပြု သည့် အ ပြင် ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး သည် မိ မိ လူ အား လုံး ကို စု ဝေး စေ ပြီး အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို ဆီး တား ရန် တော ကန္တာ ရ သို့ ထွက် သွား ၏။ ယာ ဟတ် အ ရပ် သို့ ရောက် သော အ ခါ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို တိုက် ခိုက် လေ ၏။

^၂၄ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး ကို ဓား ဖြင့် ခုတ် သတ် ၍ အာ နုန် ချောင်း မှ အမ္မုန် အ မျိုး သား တို့ ၏ နယ် စပ် ယဗ္ဗုတ် ချောင်း အ ထိ ထို မင်း ၏ ပြည် ကို သိမ်း ပိုက် နိုင် ၏။ အမ္မုန် အ မျိုး သား တို့ ၏ နယ် စပ် သည် အ ခိုင် အ မာ ရှိ ၏။ ^၂၅ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် ထို ပြည် ရှိ မြို့ အား လုံး ကို သိမ်း ယူ ကြ ၏။ အာ မော ရိ ၏ မြို့ များ ဖြစ် သော ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ မှ စ ၍ ထို မြို့ နှင့် ဆိုင် သော မြို့ ငယ် ရှိ သ မျှ တို့ ၌ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ နေ ထိုင် ကြ ၏။

^၂၆ ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ သည် အာ မော ရိ လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရင် ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး စံ မြန်း ရာ မြို့ ဖြစ် ၏။ ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး သည် ယ ခင် မော ဘ ဘု ရင် ကို တိုက် ခိုက် ၍ အာ နုန် ချောင်း တိုင် အောင် ထို ရှင် ဘု ရင် ၏ လက် ထဲ မှ ပြည် တစ် ဝှမ်း လုံး ကို သိမ်း ယူ ခဲ့ ၏။ ^၂၇ ထို့ ကြောင့် က ဗျာ ဆ ရာ တို့ က “ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ သို့ လာ ကြ။ ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး စံ မြန်း ရာ မြို့ ကို တည် ဆောက် ကြ၊ ပြု ပြင် ကြ။ ^၂၈ ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ ထဲ မှ မီး၊ ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး စံ မြန်း ရာ မြို့ ထဲ မှ မီး လျှံ ထွက် လာ ပြီး မော ဘ ပြည် ရှိ အာ ရ မြို့၊ အာ နုန် ချောင်း ရှိ မြင့် ရာ အ ရပ် တို့ မှ အ ရှင် သ ခင် တို့ ကို လောင် ကျွမ်း လေ ပြီ။ ^၂၉ အို မော ဘ ပြည်၊ သင် ၌ အ မင်္ဂ လာ ရှိ ၏။ အို ခေ မု ရှ ဘု ရား ၏ လူ တို့၊ သင် တို့ ပျက် စီး လေ ပြီ။ ခေ မု ရှ ဘု ရား သည် မိ မိ သား များ ကို ဝ ရမ်း ပြေး အ ဖြစ်၊ မိ မိ သ မီး များ ကို သုံ့ ပန်း အ ဖြစ် အာ မော ရိ လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရင် ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး အား ‌ပေး အပ် လေ ပြီ တ ကား။ ^၃၀ သို့ သော် ငါ တို့ သည် သူ တို့ ကို ပစ် ခတ် သ ဖြင့် ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ မှ ဒိ ဘုန် မြို့ တိုင် အောင် ပျက် စီး လေ ပြီ။ မေ ဒ ဘ အ ရပ် မှ နော ဖာ အ ရပ် တိုင် အောင် လူ သူ ကင်း မဲ့ လေ ပြီ” ဟု စပ် ဆို ကြ ၏။

^၃၁ ဤ သို့ ဖြင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် အာ မော ရိ ပြည် ၌ နေ ထိုင် ကြ ၏။ ^၃၂ မော ရှေ သည် လူ လွှတ် ၍ ယာ ဇာ မြို့ ကို ထောက် လှမ်း ပြီး နောက် ထို မြို့ နှင့် ဆိုင် သော မြို့ ရွာ တို့ ကို သိမ်း ပိုက် ပြီး ထို အ ရပ် ရှိ အာ မော ရိ လူ မျိုး တို့ ကို နှင် ထုတ် လေ ၏။

^၃၃ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် ဗာ ရှန် ပြည် လမ်း သို့ လှည့် ၍ တက် သွား ကြ ၏။ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို ဆီး တား တိုက် ခိုက် ရန် ဧ ဒြိ အ ရပ် သို့ ဗာ ရှန် ဘု ရင် ဩ ဃ မင်း ကြီး သည် မိ မိ ၏ လူ အ ပေါင်း တို့ နှင့် အ တူ ထွက် လာ ၏။ ^၃၄ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “သူ့ ကို မ ကြောက် နှင့်။ ငါ သည် သူ နှင့် တ ကွ သူ ၏ လူ အ ပေါင်း တို့ ကို လည်း ကောင်း၊ သူ ၏ ပြည် ကို လည်း ကောင်း သင် ၏ လက် သို့ ပေး အပ် ပြီ။ သင် သည် ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ ၌ စံ မြန်း သော အာ မော ရိ လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရင် ရှိ ဟုန် ကို ပြု သ ကဲ့ သို့ သူ့ ကို လည်း ပြု ရ လိမ့် မည်” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၃၅ ထို့ ကြောင့် အ သက် ရှင် ကျန် ရစ် သူ တစ် စုံ တစ် ယောက် မျှ မ ရှိ သည့် တိုင် အောင် ရှင် ဘု ရင် နှင့် သူ့ သား များ မှ စ ၍ သူ့ လူ အ ပေါင်း တို့ ကို တိုက် ခိုက် ပြီး လျှင် သူ ၏ ပြည် ကို သိမ်း ပိုက် လေ ၏။

21

¹ The Canaanite, the king of Arad, who lived in the South, heard that Israel came by the way of Atharim. He fought against Israel, and took some of them captive. ² Israel vowed a vow to Yahweh, and said, “If you will indeed deliver this people into my hand, then I will utterly destroy their cities.” ³ Yahweh listened to the voice of Israel, and delivered up the Canaanites; and they utterly destroyed them and their cities. The name of the place was called Hormah. ’Hormah’ means ‘destruction’.

⁴ They traveled from Mount Hor by the way to the Red Sea, to go around the land of Edom. The soul of the people was very discouraged because of the journey. ⁵ The people spoke against God and against Moses: “Why have you brought us up out of Egypt to die in the wilderness? For there is no bread, there is no water, and our soul loathes this disgusting food!”

⁶ Yahweh sent venomous snakes among the people, and they bit the people. Many people of Israel died. ⁷ The people came to Moses, and said, “We have sinned, because we have spoken against Yahweh and against you. Pray to Yahweh, that he take away the serpents from us.” Moses prayed for the people.

⁸ Yahweh said to Moses, “Make a venomous snake, and set it on a pole. It shall happen that everyone who is bitten, when he sees it, shall live.” ⁹ Moses made a serpent of bronze, and set it on the pole. If a serpent had bitten any man, when he looked at the serpent of bronze, he lived.

¹⁰ The children of Israel traveled, and encamped in Oboth.

¹¹ They traveled from Oboth, and encamped at Iyeabarim, in the wilderness which is before Moab, toward the sunrise.

¹² From there they traveled, and encamped in the valley of Zered.

¹³ From there they traveled, and encamped on the other side of the Arnon, which is in the wilderness that comes out of the border of the Amorites; for the Arnon is the border of Moab, between Moab and the Amorites. ¹⁴ Therefore it is said in The Book of the Wars of Yahweh, “Vaheb in Suphah, the valleys of the Arnon, ¹⁵ the slope of the valleys that incline toward the dwelling of Ar, leans on the border of Moab.”

¹⁶ From there they traveled to Beer; that is the well of which Yahweh said to Moses, “Gather the people together, and I will give them water.” ¹⁷ Then Israel sang this song: “Spring up, well! Sing to it, ¹⁸ the well, which the princes dug, which the nobles of the people dug, with the scepter, and with their poles.” From the wilderness they traveled to Mattanah;

¹⁹ and from Mattanah to Nahaliel; and from Nahaliel to Bamoth;

²⁰ and from Bamoth to the valley that is in the field of Moab, to the top of Pisgah, which looks down on the desert.

²¹ Israel sent messengers to Sihon king of the Amorites, saying, ²² “Let me pass through your land. We will not turn away into field or vineyard. We will not drink of the water of the wells. We will go by the king’s highway, until we have passed your border.” ²³ Sihon would not allow Israel to pass through his border, but Sihon gathered all his people together, and went out against Israel into the wilderness, and came to Jahaz. He fought against Israel.

²⁴ Israel struck him with the edge of the sword, and possessed his land from the Arnon to the Jabbok, even to the children of Ammon; for the border of the children of Ammon was fortified. ²⁵ Israel took all these cities. Israel lived in all the cities of the Amorites, in Heshbon, and in all its villages.

²⁶ For Heshbon was the city of Sihon the king of the Amorites, who had fought against the former king of Moab, and taken all his land out of his hand, even to the Arnon. ²⁷ Therefore those who speak in proverbs say, “Come to Heshbon. Let the city of Sihon be built and established; ²⁸ for a fire has gone out of Heshbon, a flame from the city of Sihon. It has devoured Ar of Moab, The lords of the high places of the Arnon. ²⁹ Woe to you, Moab! You are undone, people of Chemosh! He has given his sons as fugitives, and his daughters into captivity, to Sihon king of the Amorites. ³⁰ We have shot at them. Heshbon has perished even to Dibon. We have laid waste even to Nophah, Which reaches to Medeba.”

³¹ Thus Israel lived in the land of the Amorites. ³² Moses sent to spy out Jazer. They took its villages, and drove out the Amorites who were there.

³³ They turned and went up by the way of Bashan. Og the king of Bashan went out against them, he and all his people, to battle at Edrei. ³⁴ Yahweh said to Moses, “Don’t fear him, for I have delivered him into your hand, with all his people, and his land. You shall do to him as you did to Sihon king of the Amorites, who lived at Heshbon.” ³⁵ So they struck him, with his sons and all his people, until there were no survivors; and they possessed his land.

၂၁

^၁ နေ ဂေ့ အ ရပ် ၌ စံ မြန်း သော ခါ နာန် လူ မျိုး အာ ရဒ် ဘု ရင် သည် အ သ ရိမ် လမ်း ဖြင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ လာ ကြောင်း ကို ကြား သော အ ခါ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို တိုက် ခိုက် ၍ အ ချို့ ကို သုံ့ ပန်း အ ဖြစ် ဖမ်း ဆီး ခေါ် ဆောင် သွား ၏။ ^၂ ထို့ ကြောင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ က ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား “ကိုယ် တော် သည် ဤ လူ မျိုး ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ လက် သို့ အ မှန် တ ကယ် အပ် တော် မူ လျှင် အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သူ တို့ ၏ မြို့ များ ကို အ ကုန် အ စင် ဖျက် ဆီး ပစ် ပါ မည်” ဟု က တိ သစ္စာ ပြု လေ ၏။ ^၃ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အစ္စ လူ မျိုး တို့ ၏ စ ကား ကို နား ညောင်း တော် မူ ၍ ခါ နာန် လူ မျိုး တို့ ကို သူ တို့ လက် သို့ အပ် သ ဖြင့် ထို လူ မျိုး နှင့် သူ တို့ ၏ မြို့ များ ကို အ ကုန် အ စင် ဖျက် ဆီး ပြီး ထို အ ရပ် ၏ အ မည် ကို ဟော မာ ’အ ကုန် အ စင် ဖျက် ဆီး’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ကြ ၏။

^၄ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် ဧ ဒုံ ပြည် ကို ရှောင် ကွင်း သွား ရန် ဟော ရ တောင် မှ ထွက် ခွာ ၍ ပင် လယ် နီ လမ်း အ တိုင်း ခ ရီး ပြု ကြ ရာ လူ တို့ သည် လမ်း ခ ရီး ၌ စိတ် ပျက် အား လျော့ ကြ ၏။ ^၅ လူ တို့ က “မုန့် မ ရှိ၊ ရေ မ ရှိ သော ဤ တော ကန္တာ ရ တွင် သေ စေ ရန် အ ဘယ် ကြောင့် ငါ တို့ ကို အီ ဂျစ် ပြည် မှ ထုတ် ဆောင် ခဲ့ သ နည်း။ အ ရ သာ ပေါ့ ရွှတ် သော အ စား အ စာ ကို လည်း ငါ တို့ ငြီး ငွေ့ လှ ပြီ” ဟု ဘု ရား သ ခင် နှင့် မော ရှေ အား ဆန့် ကျင် ပြော ဆို ကြ ၏။

^၆ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ရှိ ရာ သို့ မီး မြွေ များ ကို စေ လွှတ် ၏။ ထို မြွေ တို့ သည် လူ တို့ ကို ကိုက် သ ဖြင့် လူ များ စွာ သေ ကြ ၏။ ^၇ ထို့ ကြောင့် လူ တို့ သည် မော ရှေ ထံ သို့ လာ ၍ “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို လည်း ကောင်း၊ သ ခင့် ကို လည်း ကောင်း ဆန့် ကျင် ပြော ဆို ၍ ပြစ် မှား မိ ကြ ပါ ပြီ။ ထို မြွေ များ ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ ထံ မှ ဖယ် ရှား ပေး တော် မူ ပါ မည့် အ ကြောင်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ ဆု တောင်း ပေး ပါ” ဟု ဆို ကြ သ ဖြင့် မော ရှေ သည် လူ တို့ အ တွက် ဆု တောင်း ပေး လေ ၏။

^၈ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “မီး မြွေ ရုပ် ကို လုပ် ၍ တိုင် ပေါ် ၌ တင် ထား လော့။ အ ကိုက် ခံ ရ သော သူ တိုင်း ထို မြွေ ရုပ် ကို ကြည့် လျှင် အ သက် ချမ်း သာ ရာ ရ မည်” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၉ သို့ ဖြစ် ၍ မော ရှေ သည် ကြေး နီ မြွေ ရုပ် ကို လုပ် ၍ တိုင် ပေါ် ၌ တင် ထား လေ ၏။ မြွေ အ ကိုက် ခံ ရ သော သူ သည် ကြေး နီ မြွေ ကို ကြည့် သော အ ခါ အ သက် ချမ်း သာ ရာ ရ ၏။

^၁၀ ထို့ နောက် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ သည် ခ ရီး ပြု ကြ ၍ ဩ ဗုတ် အ ရပ် ၌ စ ခန်း ချ ကြ ၏။

^၁၁ သူ တို့ သည် ဩ ဗုတ် အ ရပ် မှ ခ ရီး ပြု ကြ ပြန် ရာ မော ဘ ပြည် နှင့် မျက် နှာ ချင်း ဆိုင်၊ နေ ထွက် ရာ ဘက် ရှိ တော ကန္တာ ရ ထဲ မှ ဣ ဇာ ဗာ ရိမ် အ ရပ် ၌ စ ခန်း ချ ကြ ၏။

^၁၂ ထို အ ရပ် မှ ခ ရီး ပြု ကြ ပြန် ရာ ဇာ ရက် ချောင်း ၌ စ ခန်း ချ ကြ ၏။

^၁၃ ထို အ ရပ် မှ ခ ရီး ပြု ကြ ပြန် ရာ အာ မော ရိ ပြည် ၏ နယ် စပ် နှင့် ဆက် နေ သော တော ကန္တာ ရ ရှိ အာ နုန် ချောင်း တစ် ဖက် ကမ်း ၌ စ ခန်း ချ ကြ ၏။ အာ နုန် ချောင်း သည် မော ဘ ပြည် နှင့် အာ မော ရိ ပြည် အ ကြား ရှိ မော ဘ ပြည် ၏ နယ် စပ် ဖြစ် ၏။ ^၁၄ သို့ ဖြစ် ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ စစ် ပွဲ များ နှင့် ပတ် သက် ၍ ရေး သား ထား သော စာ အုပ် တွင် “သု ပ အ ရပ် ရှိ ဝါ ဟက် မြို့၊ အာ နုန် ချောင်း များ၊ ^၁၅ အာ ရ မြို့ ရှိ ရာ သို့ စီ တန်း လျက် မော ဘ နယ် စပ် တစ် လျှောက် စီး ဆင်း နေ သည့် ချောင်း များ” ဟု ဆို ထား ၏။

^၁၆ တစ် ဖန် သူ တို့ သည် ထို နေ ရာ မှ ဗေ ရ ရေ တွင်း ရှိ ရာ အ ရပ် သို့ ခ ရီး ပြု ကြ ၏။ ထို ရေ တွင်း ကား ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “လူ တို့ ကို စု ဝေး စေ လော့။ သူ တို့ အား ငါ ရေ ပေး မည်” ဟု မိန့် တော် မူ သော ‌ရေ တွင်း ဖြစ် ၏။ ^၁၇ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ က “အို ရေ တွင်း၊ ရေ ထွက် လော့။ ရေ တွင်း ကို သီ ချင်း ဆို ကြ လော့။ ^၁၈ အ ကြီး အ ကဲ တို့ တူး သော ရေ တွင်း၊ ကျိုင်း နှင့် တောင် ဝှေး တို့ ဖြင့် အ မျိုး သား ချင်း တို့ ထဲ မှ မြင့် မြတ် သော သူ တို့ တူး သော ရေ တွင်း” ဟူ သော သီ ချင်း ကို သီ ဆို ကြ ၏။ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် တော ကန္တာ ရ မှ မတ္တ နာ အ ရပ် သို့ လည်း ကောင်း၊

^၁၉ မတ္တ နာ အ ရပ် မှ န ဟာ လျေ လ အ ရပ် သို့ လည်း ကောင်း၊ န ဟာ လျေ လ အ ရပ် မှ ဗာ မုတ် အ ရပ် သို့ လည်း ကောင်း၊

^၂၀ ဗာ မုတ် အ ရပ် မှ ကန္တာ ရ မြေ ကို စီး မြင် ရ သော ပိ သ ဂါ တောင် ထိပ် အ နီး ရှိ မော ဘ ချိုင့် ဝှမ်း လွင် ပြင် သို့ လည်း ကောင်း ခ ရီး ပြု ကြ ၏။

^၂၁ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် အာ မော ရိ လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရင် ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး ထံ သို့ စေ တ မန် တို့ ကို စေ လွှတ် ၍၊ ^၂၂ “အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ ပြည် ထဲ မှ ဖြတ် သွား ခွင့် ပြု တော် မူ ပါ။ လယ် ယာ နှင့် စ ပျစ် ခြံ တို့ ထဲ မှ ဖြတ် မ သွား ပါ။ ရေ တွင်း ထဲ မှ ရေ ကို လည်း မ သောက် ပါ။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ နယ် မြေ ကို ကျော် လွန် သည် အ ထိ ရှင် ဘု ရင် လမ်း မ အ တိုင်း သာ သွား ပါ မည်” ဟု လျှောက် စေ ၏။ ^၃ သို့ သော် ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး သည် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို မိ မိ ၏ နယ် မြေ ထဲ မှ ဖြတ် သွား ခွင့် မ ပြု သည့် အ ပြင် ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး သည် မိ မိ လူ အား လုံး ကို စု ဝေး စေ ပြီး အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို ဆီး တား ရန် တော ကန္တာ ရ သို့ ထွက် သွား ၏။ ယာ ဟတ် အ ရပ် သို့ ရောက် သော အ ခါ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို တိုက် ခိုက် လေ ၏။

^၂၄ ထို အ ခါ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး ကို ဓား ဖြင့် ခုတ် သတ် ၍ အာ နုန် ချောင်း မှ အမ္မုန် အ မျိုး သား တို့ ၏ နယ် စပ် ယဗ္ဗုတ် ချောင်း အ ထိ ထို မင်း ၏ ပြည် ကို သိမ်း ပိုက် နိုင် ၏။ အမ္မုန် အ မျိုး သား တို့ ၏ နယ် စပ် သည် အ ခိုင် အ မာ ရှိ ၏။ ^၂၅ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် ထို ပြည် ရှိ မြို့ အား လုံး ကို သိမ်း ယူ ကြ ၏။ အာ မော ရိ ၏ မြို့ များ ဖြစ် သော ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ မှ စ ၍ ထို မြို့ နှင့် ဆိုင် သော မြို့ ငယ် ရှိ သ မျှ တို့ ၌ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ နေ ထိုင် ကြ ၏။

^၂၆ ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ သည် အာ မော ရိ လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရင် ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး စံ မြန်း ရာ မြို့ ဖြစ် ၏။ ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး သည် ယ ခင် မော ဘ ဘု ရင် ကို တိုက် ခိုက် ၍ အာ နုန် ချောင်း တိုင် အောင် ထို ရှင် ဘု ရင် ၏ လက် ထဲ မှ ပြည် တစ် ဝှမ်း လုံး ကို သိမ်း ယူ ခဲ့ ၏။ ^၂၇ ထို့ ကြောင့် က ဗျာ ဆ ရာ တို့ က “ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ သို့ လာ ကြ။ ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး စံ မြန်း ရာ မြို့ ကို တည် ဆောက် ကြ၊ ပြု ပြင် ကြ။ ^၂၈ ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ ထဲ မှ မီး၊ ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး စံ မြန်း ရာ မြို့ ထဲ မှ မီး လျှံ ထွက် လာ ပြီး မော ဘ ပြည် ရှိ အာ ရ မြို့၊ အာ နုန် ချောင်း ရှိ မြင့် ရာ အ ရပ် တို့ မှ အ ရှင် သ ခင် တို့ ကို လောင် ကျွမ်း လေ ပြီ။ ^၂၉ အို မော ဘ ပြည်၊ သင် ၌ အ မင်္ဂ လာ ရှိ ၏။ အို ခေ မု ရှ ဘု ရား ၏ လူ တို့၊ သင် တို့ ပျက် စီး လေ ပြီ။ ခေ မု ရှ ဘု ရား သည် မိ မိ သား များ ကို ဝ ရမ်း ပြေး အ ဖြစ်၊ မိ မိ သ မီး များ ကို သုံ့ ပန်း အ ဖြစ် အာ မော ရိ လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရင် ရှိ ဟုန် မင်း ကြီး အား ‌ပေး အပ် လေ ပြီ တ ကား။ ^၃၀ သို့ သော် ငါ တို့ သည် သူ တို့ ကို ပစ် ခတ် သ ဖြင့် ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ မှ ဒိ ဘုန် မြို့ တိုင် အောင် ပျက် စီး လေ ပြီ။ မေ ဒ ဘ အ ရပ် မှ နော ဖာ အ ရပ် တိုင် အောင် လူ သူ ကင်း မဲ့ လေ ပြီ” ဟု စပ် ဆို ကြ ၏။

^၃၁ ဤ သို့ ဖြင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် အာ မော ရိ ပြည် ၌ နေ ထိုင် ကြ ၏။ ^၃၂ မော ရှေ သည် လူ လွှတ် ၍ ယာ ဇာ မြို့ ကို ထောက် လှမ်း ပြီး နောက် ထို မြို့ နှင့် ဆိုင် သော မြို့ ရွာ တို့ ကို သိမ်း ပိုက် ပြီး ထို အ ရပ် ရှိ အာ မော ရိ လူ မျိုး တို့ ကို နှင် ထုတ် လေ ၏။

^၃၃ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် ဗာ ရှန် ပြည် လမ်း သို့ လှည့် ၍ တက် သွား ကြ ၏။ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို ဆီး တား တိုက် ခိုက် ရန် ဧ ဒြိ အ ရပ် သို့ ဗာ ရှန် ဘု ရင် ဩ ဃ မင်း ကြီး သည် မိ မိ ၏ လူ အ ပေါင်း တို့ နှင့် အ တူ ထွက် လာ ၏။ ^၃၄ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “သူ့ ကို မ ကြောက် နှင့်။ ငါ သည် သူ နှင့် တ ကွ သူ ၏ လူ အ ပေါင်း တို့ ကို လည်း ကောင်း၊ သူ ၏ ပြည် ကို လည်း ကောင်း သင် ၏ လက် သို့ ပေး အပ် ပြီ။ သင် သည် ဟေ ရှ ဘုန် မြို့ ၌ စံ မြန်း သော အာ မော ရိ လူ မျိုး တို့ ၏ ဘု ရင် ရှိ ဟုန် ကို ပြု သ ကဲ့ သို့ သူ့ ကို လည်း ပြု ရ လိမ့် မည်” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၃၅ ထို့ ကြောင့် အ သက် ရှင် ကျန် ရစ် သူ တစ် စုံ တစ် ယောက် မျှ မ ရှိ သည့် တိုင် အောင် ရှင် ဘု ရင် နှင့် သူ့ သား များ မှ စ ၍ သူ့ လူ အ ပေါင်း တို့ ကို တိုက် ခိုက် ပြီး လျှင် သူ ၏ ပြည် ကို သိမ်း ပိုက် လေ ၏။

21

¹ The Canaanite, the king of Arad, who lived in the South, heard that Israel came by the way of Atharim. He fought against Israel, and took some of them captive. ² Israel vowed a vow to Yahweh, and said, “If you will indeed deliver this people into my hand, then I will utterly destroy their cities.” ³ Yahweh listened to the voice of Israel, and delivered up the Canaanites; and they utterly destroyed them and their cities. The name of the place was called Hormah. ’Hormah’ means ‘destruction’.

⁴ They traveled from Mount Hor by the way to the Red Sea, to go around the land of Edom. The soul of the people was very discouraged because of the journey. ⁵ The people spoke against God and against Moses: “Why have you brought us up out of Egypt to die in the wilderness? For there is no bread, there is no water, and our soul loathes this disgusting food!”

⁶ Yahweh sent venomous snakes among the people, and they bit the people. Many people of Israel died. ⁷ The people came to Moses, and said, “We have sinned, because we have spoken against Yahweh and against you. Pray to Yahweh, that he take away the serpents from us.” Moses prayed for the people.

⁸ Yahweh said to Moses, “Make a venomous snake, and set it on a pole. It shall happen that everyone who is bitten, when he sees it, shall live.” ⁹ Moses made a serpent of bronze, and set it on the pole. If a serpent had bitten any man, when he looked at the serpent of bronze, he lived.

¹⁰ The children of Israel traveled, and encamped in Oboth.

¹¹ They traveled from Oboth, and encamped at Iyeabarim, in the wilderness which is before Moab, toward the sunrise.

¹² From there they traveled, and encamped in the valley of Zered.

¹³ From there they traveled, and encamped on the other side of the Arnon, which is in the wilderness that comes out of the border of the Amorites; for the Arnon is the border of Moab, between Moab and the Amorites. ¹⁴ Therefore it is said in The Book of the Wars of Yahweh, “Vaheb in Suphah, the valleys of the Arnon, ¹⁵ the slope of the valleys that incline toward the dwelling of Ar, leans on the border of Moab.”

¹⁶ From there they traveled to Beer; that is the well of which Yahweh said to Moses, “Gather the people together, and I will give them water.” ¹⁷ Then Israel sang this song: “Spring up, well! Sing to it, ¹⁸ the well, which the princes dug, which the nobles of the people dug, with the scepter, and with their poles.” From the wilderness they traveled to Mattanah;

¹⁹ and from Mattanah to Nahaliel; and from Nahaliel to Bamoth;

²⁰ and from Bamoth to the valley that is in the field of Moab, to the top of Pisgah, which looks down on the desert.

²¹ Israel sent messengers to Sihon king of the Amorites, saying, ²² “Let me pass through your land. We will not turn away into field or vineyard. We will not drink of the water of the wells. We will go by the king’s highway, until we have passed your border.” ²³ Sihon would not allow Israel to pass through his border, but Sihon gathered all his people together, and went out against Israel into the wilderness, and came to Jahaz. He fought against Israel.

²⁴ Israel struck him with the edge of the sword, and possessed his land from the Arnon to the Jabbok, even to the children of Ammon; for the border of the children of Ammon was fortified. ²⁵ Israel took all these cities. Israel lived in all the cities of the Amorites, in Heshbon, and in all its villages.

²⁶ For Heshbon was the city of Sihon the king of the Amorites, who had fought against the former king of Moab, and taken all his land out of his hand, even to the Arnon. ²⁷ Therefore those who speak in proverbs say, “Come to Heshbon. Let the city of Sihon be built and established; ²⁸ for a fire has gone out of Heshbon, a flame from the city of Sihon. It has devoured Ar of Moab, The lords of the high places of the Arnon. ²⁹ Woe to you, Moab! You are undone, people of Chemosh! He has given his sons as fugitives, and his daughters into captivity, to Sihon king of the Amorites. ³⁰ We have shot at them. Heshbon has perished even to Dibon. We have laid waste even to Nophah, Which reaches to Medeba.”

³¹ Thus Israel lived in the land of the Amorites. ³² Moses sent to spy out Jazer. They took its villages, and drove out the Amorites who were there.

³³ They turned and went up by the way of Bashan. Og the king of Bashan went out against them, he and all his people, to battle at Edrei. ³⁴ Yahweh said to Moses, “Don’t fear him, for I have delivered him into your hand, with all his people, and his land. You shall do to him as you did to Sihon king of the Amorites, who lived at Heshbon.” ³⁵ So they struck him, with his sons and all his people, until there were no survivors; and they possessed his land.