၄၄

^၁ ထို့ နောက် ယော သပ် သည် မိ မိ ၏ အိမ် ထိန်း အား “သူ တို့ အိတ် များ ထဲ ၌ သူ တို့ သယ် နိုင် သ မျှ အ စား အ စာ ကို အ ပြည့် ဖြည့် လော့။ သူ တို့ အ သီး သီး ၏ ငွေ ကို လည်း သူ တို့ အိတ် ဝ ၌ ပြန် ထည့် ပေး လော့။ ^၂ အ ငယ် ဆုံး ၏ အိတ် ဝ ၌ စား နပ် ရိက္ခာ ဝယ် ယူ သည့် ငွေ နှင့် တ ကွ ငါ့ ငွေ ခွက် ကို ထည့် လိုက် လော့” ဟု မိန့် မှာ ၏။ အိမ် ထိန်း သည် ယော သပ် မိန့် ဆို သည့် စ ကား အ တိုင်း ပြု လေ ၏။

^၃ နံ နက် မိုး လင်း သော အ ခါ သူ တို့ ကို သူ တို့ ၏ မြည်း များ နှင့် တ ကွ ပြန် လွှတ် လိုက် လေ ၏။ ^၄ သူ တို့ သည် မြို့ မှ ထွက် ၍ အ ဝေး သို့ မ ရောက် သေး မီ ယော သပ် သည် မိ မိ ၏ အိမ် ထိန်း အား “ထ ‌လော့။ သူ တို့ နောက် သို့ လိုက် လော့။ သူ တို့ ကို မီ သော အ ခါ ‘သင် တို့ သည် အ ဘယ် ကြောင့် အ ကောင်း ကို အ ဆိုး ဖြင့် တုံ့ ပြန် ရ သ နည်း။ ^၅ ဤ ခွက် သည့် ငါ့ သ ခင် သောက် သော ခွက် ဖြစ် သည် သာ မ က နိ မိတ် ဖတ် သော ခွက် လည်း ဖြစ် သည် မ ဟုတ် လော။ သင် တို့ ပြု သော အ မှု သည် ဆိုး ညစ် လှ ပါ တ ကား’ ဟု သူ တို့ အား ပြော ရ မည် ဟု မိန့် မှာ လေ ၏။

^၆ အိမ် ထိန်း သည် သူ တို့ ကို မီ သော အ ခါ သူ တိ့ အား ထို စ ကား ကို ပြော လေ ၏။ ^၇ သူ တို့ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် သ ခင်၊ အ ဘယ် ကြောင့် ဤ စ ကား ကို ပြော ရ ပါ သ နည်း။ ထို သို့ ပြု ခြင်း အ မှု သည် သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ နှင့် ဝေး ပါ စေ။ ^၈ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ အိတ် ဝ ၌ တွေ့ ရှိ ခဲ့ သော ငွေ ကို ခါ နာန် ပြည် မှ သ ခင့် ထံ သို့ ပြန် ယူ လာ ခဲ့ ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် အ ဘယ် ကြောင့် သ ခင် ၏ အ ရှင် သ ခင် အိမ် မှ ရွှေ၊ ငွေ ကို ခိုး ယူ ရ မည် နည်း။ ^၉ သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ ထဲ မှ တစ် ယောက် ယောက် ထံ ၌ ထို ခွက် ကို တွေ့ လျှင် သူ သည် သေ ဒဏ် သင့် ပါ စေ။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် လည်း သ ခင့် ထံ ၌ ကျွန် ခံ ပါ မည်” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၁၀ အိမ် ထိန်း က “ကောင်း ပြီ။ သင် တို့ ၏ စ ကား အ တိုင်း ဖြစ် စေ။ တစ် ယောက် ယောက် ထံ ၌ ထို ခွက် ကို တွေ့ လျှင် ထို သူ သည် ငါ့ ထံ ၌ ကျွန် ခံ ရ မည်။ ကျန် သော သူ တို့ မူ ကား ကင်း လွတ် စေ” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၁၁ ထို အ ခါ သူ တို့ အ သီး သီး သည် မိ မိ တို့ အိတ် ကို မြေ ပေါ် သို့ အ လျင် အ မြန် ချ ပြီး မိ မိ တို့ အိတ် ကို ဖွင့် ကြ ၏။ ^၁၂ အိမ် ထိန်း သည် လည်း အ ကြီး ဆုံး မှ စ ၍ အ ငယ် ဆုံး တိုင် အောင် ရှာ ဖွေ ရာ ဗင်္ယာ မိန် ၏ အိတ် ထဲ ၌ ခွက် ကို တွေ့ လေ ၏။ ^၁၃ ထို အ ခါ သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ၏ အ ဝတ် များ ကို ဆုတ် ဖြဲ ၍ အ သီး သီး မိ မိ တို့ ၏ မြည်း များ ပေါ် သို့ ဝန် ကို ပြန် တင် ပြီး လျှင် မြို့ သို့ ပြန် လာ ကြ ၏။

^၁၄ ယု ဒ နှင့် သူ ၏ ညီ အစ် ကို တို့ သည် ယော သပ် ၏ အိမ် သို့ ပြန် ရောက် သော အ ခါ ယော သပ် သည် အိမ် ၌ ပင် ရှိ နေ သေး ၍ သူ တို့ သည် ယော သပ် ရှေ့ ၌ ညွတ် တွား ပျပ် ဝပ် ကြ ၏။ ^၁၅ ယော သပ် က သူ တို့ အား “သင် တို့ ပြု သော ဤ အ မှု ကား မည် သို့ နည်း။ ငါ ကဲ့ သို့ သော လူ သည် နိ မိတ် ဖတ် တတ် ကြောင်း ကို သင် တို့ မ သိ ကြ သ လော” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၁၆ ယု ဒ က “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သ ခင့် အား မည် သို့ ပြန် လျှောက် နိုင် ပါ မည် နည်း။ မည် သို့ ဆို နိုင် ပါ မည် နည်း။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ဖြောင့် မတ် ကြောင်း မည် သို့ သက် သေ ပြ နိုင် ပါ မည် နည်း။ ဘု ရား သ ခင် သည် သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ ၏ ဒု စ ရိုက် ကို တွေ့ မြင် တော် မူ ပြီ။ လက် ဝယ် ၌ ခွက် ရှိ သော သူ မှ စ ၍ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သ ခင့် ကျွန် များ ဖြစ် ကြ ပါ ၏” ဟု လျှောက် လေ ၏။ ^၁၇ သို့ သော် ယော သပ် က “ထို သို့ ပြု ခြင်း သည် ငါ နှင့် ဝေး ပါ စေ။ လက် ဝယ် ၌ ခွက် ရှိ သော သူ သည် ငါ့ ထံ ၌ ကျွန် ခံ ရ မည်။ သင် တို့ မူ ကား သင် တို့ ဖ ခင် ထံ သို့ ငြိမ်း ချမ်း စွာ ပြန် သွား ကြ လော့” ဟု ဆို ၏။

^၁၈ ထို အ ခါ ယု ဒ သည် သူ့ ထံ သို့ ချဉ်း ကပ် ၍ “အို အ ကျွန်ုပ် သ ခင်၊ သ ခင် သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ကဲ့ သို့ ဖြစ် ပါ ၏။ သ ခင့် အ စေ အ ပါး သည် သ ခင့် အား စ ကား တစ် ခွန်း လျှောက် ပါ ရ စေ။ သ ခင့် အ ‌စေ အ ပါး အ ပေါ် အ မျက် မ ထွက် ပါ နှင့်။ ^၁၉ သ ခင် က သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ အား ‘သင် တို့ ၌ ဖ ခင် ရှိ သ လော၊ ညီ ရှိ သ လော’ ဟု မေး သ ဖြင့်၊ ^၂၀ အ ကျွန်ုပ် တို့ က လည်း သ ခင့် အား ‘အ ကျွန်ုပ် တို့ ၌ အ သက် ကြီး ပြီ ဖြစ် သော ဖ ခင် နှင့် ဖ ခင် အ သက် ကြီး မှ ရ သော သား အ ငယ် ဆုံး တစ် ယောက် ရှိ ပါ ၏။ သူ ၏ အစ် ကို ကား သေ ဆုံး သွား ပါ ပြီ။ သူ့ မိ ခင် ဖွား သော သား တွင် သူ တစ် ယောက် တည်း ကျန် ပါ ၏။ သူ့ ဖ ခင် သည် သူ့ ကို ချစ် ပါ ၏’ ဟု ဖြေ ကြား ခဲ့ ပါ ၏။ ^၂၁ ထို အ ခါ သ ခင် က သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ အား ‘သူ့ ကို တွေ့ မြင် ရ ဖို့ ငါ့ ထံ သို့ ခေါ် ဆောင် ခဲ့ လော့’ ဟု ဆို ပါ ၏။

^၂၂ အ ကျွန်ုပ် တို့ က လည်း သ ခင့် အား ‘သူ ငယ် သည် အ ဖေ့ ကို ထား ခဲ့ ၍ မ ရ ပါ။ အ ဖေ့ ကို ထား ခဲ့ လျှင် အ ဖေ သေ ပါ လိမ့် မည်’ ဟု လျှောက် ကြ ပါ ၏။ ^၂၃ သို့ သော် သ ခင် က သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ အား ‘သင် တို့ ၏ အ ငယ် ဆုံး ညီ ကို သင် တို့ နှင့် အ တူ မ ခေါ် ဆောင် လာ ခဲ့ ပါ က ငါ့ မျက် နှာ ကို နောက် တစ် ဖန် သင် တို့ မြင် ရ မည် မ ဟုတ်’ ဟု ဆို ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သ ခင့် အ စေ အ ပါး ဖြစ် သော အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဖ ခင် ထံ သို့ ပြန် ရောက် သော အ ခါ သ ခင့် စ ကား ကို ဖ ခင် အား ပြော ပြ ကြ ပါ ၏။

^၂၅ ထို့ နောက် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဖ ခင် က ‘တစ် ဖန် သွား ၍ ငါ တို့ အ တွက် အ စား အ စာ အ နည်း ငယ် ကို ဝယ် ယူ ကြ လော့’ ဟု ဆို ၏။ ^၂၆ သို့ သော် အ ကျွန်ုပ် တို့ က ‘အ ကျွန်ုပ် တို့ မ သွား နိုင် ပါ။ အ ငယ် ဆုံး သော ညီ သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ မ ပါ လျှင် ထို သူ ၏ မျက် နှာ ကို မြင် ရ မည် မ ဟုတ်။ ထို့ ကြောင့် အ ငယ် ဆုံး ညီ သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ ပါ လျှင် အ ကျွန်ုပ် တို့ သွား ပါ မည်’ ဟု ပြန် ပြော ကြ ပါ ၏။ ^၂၇ ထို အ ခါ သ ခင့် အ စေ အ ပါး ဖြစ် သော အ ကျွန်ုပ် တို့ ဖ ခင် က ‘ငါ့ မ ယား သည် ငါ့ အ တွက် သား နှစ် ယောက် မွေး ဖွား ခဲ့ ကြောင်း သင် တို့ သိ ကြ ၏။ ^၂၈ တစ် ယောက် သည် ငါ့ ထံ မှ ထွက် သွား လေ ပြီ။ “သူ သည် အ မှန် ပင် အ ပိုင်း ပိုင်း ကိုက် ဖြတ် ခြင်း ကို ခံ ရ လေ ပြီ” ဟု ငါ ညည်း တွား ပြော ဆို ခဲ့ ရ ၏။ ထို အ ချိန် မှ စ ၍ သူ့ ကို ငါ မ တွေ့ ရ တော့ ပေ။ ^၂၉ ဤ တစ် ယောက် ကို လည်း သင် တို့ သည် ငါ့ ထံ မှ ယူ သွား ၍ သူ့ အ ပေါ် အန္တ ရာယ် ကျ ရောက် မည် ဆို လျှင် သင် တို့ သည် ဆံ ပင် ဖြူ သူ ငါ့ ကို ဝမ်း နည်း စွာ ဖြင့် မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ဆင်း သွား စေ ရာ ရောက် လိမ့် မည်’ ဟု အ ကျွန်ုပ် တို့ အား ဆို ပါ ၏။

^၃၀ သို့ ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် သည် သ ခင့် အ စေ အ ပါး ဖြစ် သော အ ကျွန်ုပ် ဖ ခင် ထံ သို့ ပြန် ရောက် သော အ ခါ အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ သူ ငယ် မ ပါ လျှင် အ ဖေ ၏ အ သက် သည် သူ ငယ် ၏ အ သက် နှင့် နှောင် ဖွဲ့ ရစ် ပတ် လျက် ရှိ သော ကြောင့်၊ ^၃၁ သူ ငယ် မ ပါ သည် ကို သိ မြင် သော အ ခါ အ ဖေ သည် သေ ပါ လိမ့် မည်။ ကျွန် တော် မျိုး တို့ သည် သ ခင့် အ စေ အ ပါး ဖြစ် သော ဆံ ပင် ဖြူ သူ အ ကျွန်ုပ် တို့ ဖ ခင် ကို ဝမ်း နည်း စွာ ဖြင့် မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ဆင်း သွား စေ ရာ ရောက် လိမ့် မည်။

^၃၂ သ ခင့် အ စေ အ ပါး အ ကျွန်ုပ် က ‘သူ ငယ် ကို အ ဖေ့ ထံ သို့ ပြန် မ ခေါ် လာ ခဲ့ လျှင် အ ကျွန်ုပ် သည် အ ဖေ ၏ အ ပြစ် တင် ခြင်း ကို အ စဉ် အ မြဲ ခံ ယူ ပါ မည်’ ဟု ဆို လျက် အ ဖေ့ ထံ သူ ငယ် အ တွက် အာ မ ခံ ခဲ့ ပါ ၏။ ^၃၃ ထို့ ကြောင့် သ ခင့် အ စေ အ ပါး သည် သူ ငယ် အ စား သ ခင့် ထံ ၌ ကျွန် အ ဖြစ် နေ ရစ် ခဲ့ ပါ ရ စေ။ သူ ငယ် ကို သူ ၏ အစ် ကို တို့ နှင့် အ တူ ပြန် သွား ခွင့် ပြု ပါ။ ^၃၄ အ ကျွန်ုပ် နှင့် အ တူ သူ ငယ် မ ပါ လျှင် အ ကျွန်ုပ် သည် ဖ ခင် ထံ သို့ မည် သို့ ပြန် သွား ရ ပါ မည် နည်း။ အ ကျွန်ုပ် ဖ ခင် ကြုံ တွေ့ ရ မည့် စိတ် ဒုက္ခ ကို အ ကျွန်ုပ် မ မြင် လို ပါ” ဟု လျှောက် လေ ၏ဲ

44

¹ He commanded the steward of his house, saying, “Fill the men’s sacks with food, as much as they can carry, and put each man’s money in his sack’s mouth. ² Put my cup, the silver cup, in the sack’s mouth of the youngest, with his grain money.” He did according to the word that Joseph had spoken.

³ As soon as the morning was light, the men were sent away, they and their donkeys. ⁴ When they had gone out of the city, and were not yet far off, Joseph said to his steward, “Up, follow after the men. When you overtake them, ask them, ‘Why have you rewarded evil for good? ⁵ Isn’t this that from which my lord drinks, and by which he indeed divines? You have done evil in so doing.’ ”

⁶ He overtook them, and he spoke these words to them. ⁷ They said to him, “Why does my lord speak such words as these? Far be it from your servants that they should do such a thing! ⁸ Behold, the money, which we found in our sacks’ mouths, we brought again to you out of the land of Canaan. How then should we steal silver or gold out of your lord’s house? ⁹ With whomever of your servants it is found, let him die, and we also will be my lord’s slaves.”

¹⁰ He said, “Now also let it be according to your words. He with whom it is found will be my slave; and you will be blameless.” ¹¹ Then they hurried, and each man took his sack down to the ground, and each man opened his sack. ¹² He searched, beginning with the oldest, and ending at the youngest. The cup was found in Benjamin’s sack. ¹³ Then they tore their clothes, and each man loaded his donkey, and returned to the city.

¹⁴ Judah and his brothers came to Joseph’s house, and he was still there. They fell on the ground before him. ¹⁵ Joseph said to them, “What deed is this that you have done? Don’t you know that such a man as I can indeed do divination?” ¹⁶ Judah said, “What will we tell my lord? What will we speak? How will we clear ourselves? God has found out the iniquity of your servants. Behold, we are my lord’s slaves, both we and he also in whose hand the cup is found.” ¹⁷ He said, “Far be it from me that I should do so. The man in whose hand the cup is found, he will be my slave; but as for you, go up in peace to your father.”

¹⁸ Then Judah came near to him, and said, “Oh, my lord, please let your servant speak a word in my lord’s ears, and don’t let your anger burn against your servant; for you are even as Pharaoh. ¹⁹ My lord asked his servants, saying, ‘Have you a father, or a brother?’ ²⁰ We said to my lord, ‘We have a father, an old man, and a child of his old age, a little one; and his brother is dead, and he alone is left of his mother; and his father loves him.’ ²¹ You said to your servants, ‘Bring him down to me, that I may set my eyes on him.’

²² We said to my lord, ‘The boy can’t leave his father, for if he should leave his father, his father would die.’ ²³ You said to your servants, ‘Unless your youngest brother comes down with you, you will see my face no more.’ ²⁴ When we came up to your servant my father, we told him the words of my lord.

²⁵ Our father said, ‘Go again and buy us a little food.’ ²⁶ We said, ‘We can’t go down. If our youngest brother is with us, then we will go down: for we may not see the man’s face, unless our youngest brother is with us.’ ²⁷ Your servant, my father, said to us, ‘You know that my wife bore me two sons. ²⁸ One went out from me, and I said, “Surely he is torn in pieces;” and I haven’t seen him since. ²⁹ If you take this one also from me, and harm happens to him, you will bring down my gray hairs with sorrow to Sheol.’ Sheol is the place of the dead.

³⁰ Now therefore when I come to your servant my father, and the boy is not with us; since his life is bound up in the boy’s life; ³¹ it will happen, when he sees that the boy is no more, that he will die. Your servants will bring down the gray hairs of your servant, our father, with sorrow to Sheol. Sheol is the place of the dead.

³² For your servant became collateral for the boy to my father, saying, ‘If I don’t bring him to you, then I will bear the blame to my father forever.’ ³³ Now therefore, please let your servant stay instead of the boy, my lord’s slave; and let the boy go up with his brothers. ³⁴ For how will I go up to my father, if the boy isn’t with me?—lest I see the evil that will come on my father.”

၄၄

^၁ ထို့ နောက် ယော သပ် သည် မိ မိ ၏ အိမ် ထိန်း အား “သူ တို့ အိတ် များ ထဲ ၌ သူ တို့ သယ် နိုင် သ မျှ အ စား အ စာ ကို အ ပြည့် ဖြည့် လော့။ သူ တို့ အ သီး သီး ၏ ငွေ ကို လည်း သူ တို့ အိတ် ဝ ၌ ပြန် ထည့် ပေး လော့။ ^၂ အ ငယ် ဆုံး ၏ အိတ် ဝ ၌ စား နပ် ရိက္ခာ ဝယ် ယူ သည့် ငွေ နှင့် တ ကွ ငါ့ ငွေ ခွက် ကို ထည့် လိုက် လော့” ဟု မိန့် မှာ ၏။ အိမ် ထိန်း သည် ယော သပ် မိန့် ဆို သည့် စ ကား အ တိုင်း ပြု လေ ၏။

^၃ နံ နက် မိုး လင်း သော အ ခါ သူ တို့ ကို သူ တို့ ၏ မြည်း များ နှင့် တ ကွ ပြန် လွှတ် လိုက် လေ ၏။ ^၄ သူ တို့ သည် မြို့ မှ ထွက် ၍ အ ဝေး သို့ မ ရောက် သေး မီ ယော သပ် သည် မိ မိ ၏ အိမ် ထိန်း အား “ထ ‌လော့။ သူ တို့ နောက် သို့ လိုက် လော့။ သူ တို့ ကို မီ သော အ ခါ ‘သင် တို့ သည် အ ဘယ် ကြောင့် အ ကောင်း ကို အ ဆိုး ဖြင့် တုံ့ ပြန် ရ သ နည်း။ ^၅ ဤ ခွက် သည့် ငါ့ သ ခင် သောက် သော ခွက် ဖြစ် သည် သာ မ က နိ မိတ် ဖတ် သော ခွက် လည်း ဖြစ် သည် မ ဟုတ် လော။ သင် တို့ ပြု သော အ မှု သည် ဆိုး ညစ် လှ ပါ တ ကား’ ဟု သူ တို့ အား ပြော ရ မည် ဟု မိန့် မှာ လေ ၏။

^၆ အိမ် ထိန်း သည် သူ တို့ ကို မီ သော အ ခါ သူ တိ့ အား ထို စ ကား ကို ပြော လေ ၏။ ^၇ သူ တို့ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် သ ခင်၊ အ ဘယ် ကြောင့် ဤ စ ကား ကို ပြော ရ ပါ သ နည်း။ ထို သို့ ပြု ခြင်း အ မှု သည် သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ နှင့် ဝေး ပါ စေ။ ^၈ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ အိတ် ဝ ၌ တွေ့ ရှိ ခဲ့ သော ငွေ ကို ခါ နာန် ပြည် မှ သ ခင့် ထံ သို့ ပြန် ယူ လာ ခဲ့ ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် အ ဘယ် ကြောင့် သ ခင် ၏ အ ရှင် သ ခင် အိမ် မှ ရွှေ၊ ငွေ ကို ခိုး ယူ ရ မည် နည်း။ ^၉ သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ ထဲ မှ တစ် ယောက် ယောက် ထံ ၌ ထို ခွက် ကို တွေ့ လျှင် သူ သည် သေ ဒဏ် သင့် ပါ စေ။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် လည်း သ ခင့် ထံ ၌ ကျွန် ခံ ပါ မည်” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၁၀ အိမ် ထိန်း က “ကောင်း ပြီ။ သင် တို့ ၏ စ ကား အ တိုင်း ဖြစ် စေ။ တစ် ယောက် ယောက် ထံ ၌ ထို ခွက် ကို တွေ့ လျှင် ထို သူ သည် ငါ့ ထံ ၌ ကျွန် ခံ ရ မည်။ ကျန် သော သူ တို့ မူ ကား ကင်း လွတ် စေ” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၁၁ ထို အ ခါ သူ တို့ အ သီး သီး သည် မိ မိ တို့ အိတ် ကို မြေ ပေါ် သို့ အ လျင် အ မြန် ချ ပြီး မိ မိ တို့ အိတ် ကို ဖွင့် ကြ ၏။ ^၁၂ အိမ် ထိန်း သည် လည်း အ ကြီး ဆုံး မှ စ ၍ အ ငယ် ဆုံး တိုင် အောင် ရှာ ဖွေ ရာ ဗင်္ယာ မိန် ၏ အိတ် ထဲ ၌ ခွက် ကို တွေ့ လေ ၏။ ^၁၃ ထို အ ခါ သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ၏ အ ဝတ် များ ကို ဆုတ် ဖြဲ ၍ အ သီး သီး မိ မိ တို့ ၏ မြည်း များ ပေါ် သို့ ဝန် ကို ပြန် တင် ပြီး လျှင် မြို့ သို့ ပြန် လာ ကြ ၏။

^၁၄ ယု ဒ နှင့် သူ ၏ ညီ အစ် ကို တို့ သည် ယော သပ် ၏ အိမ် သို့ ပြန် ရောက် သော အ ခါ ယော သပ် သည် အိမ် ၌ ပင် ရှိ နေ သေး ၍ သူ တို့ သည် ယော သပ် ရှေ့ ၌ ညွတ် တွား ပျပ် ဝပ် ကြ ၏။ ^၁၅ ယော သပ် က သူ တို့ အား “သင် တို့ ပြု သော ဤ အ မှု ကား မည် သို့ နည်း။ ငါ ကဲ့ သို့ သော လူ သည် နိ မိတ် ဖတ် တတ် ကြောင်း ကို သင် တို့ မ သိ ကြ သ လော” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၁၆ ယု ဒ က “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သ ခင့် အား မည် သို့ ပြန် လျှောက် နိုင် ပါ မည် နည်း။ မည် သို့ ဆို နိုင် ပါ မည် နည်း။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ဖြောင့် မတ် ကြောင်း မည် သို့ သက် သေ ပြ နိုင် ပါ မည် နည်း။ ဘု ရား သ ခင် သည် သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ ၏ ဒု စ ရိုက် ကို တွေ့ မြင် တော် မူ ပြီ။ လက် ဝယ် ၌ ခွက် ရှိ သော သူ မှ စ ၍ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သ ခင့် ကျွန် များ ဖြစ် ကြ ပါ ၏” ဟု လျှောက် လေ ၏။ ^၁၇ သို့ သော် ယော သပ် က “ထို သို့ ပြု ခြင်း သည် ငါ နှင့် ဝေး ပါ စေ။ လက် ဝယ် ၌ ခွက် ရှိ သော သူ သည် ငါ့ ထံ ၌ ကျွန် ခံ ရ မည်။ သင် တို့ မူ ကား သင် တို့ ဖ ခင် ထံ သို့ ငြိမ်း ချမ်း စွာ ပြန် သွား ကြ လော့” ဟု ဆို ၏။

^၁၈ ထို အ ခါ ယု ဒ သည် သူ့ ထံ သို့ ချဉ်း ကပ် ၍ “အို အ ကျွန်ုပ် သ ခင်၊ သ ခင် သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ကဲ့ သို့ ဖြစ် ပါ ၏။ သ ခင့် အ စေ အ ပါး သည် သ ခင့် အား စ ကား တစ် ခွန်း လျှောက် ပါ ရ စေ။ သ ခင့် အ ‌စေ အ ပါး အ ပေါ် အ မျက် မ ထွက် ပါ နှင့်။ ^၁၉ သ ခင် က သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ အား ‘သင် တို့ ၌ ဖ ခင် ရှိ သ လော၊ ညီ ရှိ သ လော’ ဟု မေး သ ဖြင့်၊ ^၂၀ အ ကျွန်ုပ် တို့ က လည်း သ ခင့် အား ‘အ ကျွန်ုပ် တို့ ၌ အ သက် ကြီး ပြီ ဖြစ် သော ဖ ခင် နှင့် ဖ ခင် အ သက် ကြီး မှ ရ သော သား အ ငယ် ဆုံး တစ် ယောက် ရှိ ပါ ၏။ သူ ၏ အစ် ကို ကား သေ ဆုံး သွား ပါ ပြီ။ သူ့ မိ ခင် ဖွား သော သား တွင် သူ တစ် ယောက် တည်း ကျန် ပါ ၏။ သူ့ ဖ ခင် သည် သူ့ ကို ချစ် ပါ ၏’ ဟု ဖြေ ကြား ခဲ့ ပါ ၏။ ^၂၁ ထို အ ခါ သ ခင် က သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ အား ‘သူ့ ကို တွေ့ မြင် ရ ဖို့ ငါ့ ထံ သို့ ခေါ် ဆောင် ခဲ့ လော့’ ဟု ဆို ပါ ၏။

^၂၂ အ ကျွန်ုပ် တို့ က လည်း သ ခင့် အား ‘သူ ငယ် သည် အ ဖေ့ ကို ထား ခဲ့ ၍ မ ရ ပါ။ အ ဖေ့ ကို ထား ခဲ့ လျှင် အ ဖေ သေ ပါ လိမ့် မည်’ ဟု လျှောက် ကြ ပါ ၏။ ^၂၃ သို့ သော် သ ခင် က သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ အား ‘သင် တို့ ၏ အ ငယ် ဆုံး ညီ ကို သင် တို့ နှင့် အ တူ မ ခေါ် ဆောင် လာ ခဲ့ ပါ က ငါ့ မျက် နှာ ကို နောက် တစ် ဖန် သင် တို့ မြင် ရ မည် မ ဟုတ်’ ဟု ဆို ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သ ခင့် အ စေ အ ပါး ဖြစ် သော အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဖ ခင် ထံ သို့ ပြန် ရောက် သော အ ခါ သ ခင့် စ ကား ကို ဖ ခင် အား ပြော ပြ ကြ ပါ ၏။

^၂၅ ထို့ နောက် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဖ ခင် က ‘တစ် ဖန် သွား ၍ ငါ တို့ အ တွက် အ စား အ စာ အ နည်း ငယ် ကို ဝယ် ယူ ကြ လော့’ ဟု ဆို ၏။ ^၂၆ သို့ သော် အ ကျွန်ုပ် တို့ က ‘အ ကျွန်ုပ် တို့ မ သွား နိုင် ပါ။ အ ငယ် ဆုံး သော ညီ သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ မ ပါ လျှင် ထို သူ ၏ မျက် နှာ ကို မြင် ရ မည် မ ဟုတ်။ ထို့ ကြောင့် အ ငယ် ဆုံး ညီ သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ ပါ လျှင် အ ကျွန်ုပ် တို့ သွား ပါ မည်’ ဟု ပြန် ပြော ကြ ပါ ၏။ ^၂၇ ထို အ ခါ သ ခင့် အ စေ အ ပါး ဖြစ် သော အ ကျွန်ုပ် တို့ ဖ ခင် က ‘ငါ့ မ ယား သည် ငါ့ အ တွက် သား နှစ် ယောက် မွေး ဖွား ခဲ့ ကြောင်း သင် တို့ သိ ကြ ၏။ ^၂၈ တစ် ယောက် သည် ငါ့ ထံ မှ ထွက် သွား လေ ပြီ။ “သူ သည် အ မှန် ပင် အ ပိုင်း ပိုင်း ကိုက် ဖြတ် ခြင်း ကို ခံ ရ လေ ပြီ” ဟု ငါ ညည်း တွား ပြော ဆို ခဲ့ ရ ၏။ ထို အ ချိန် မှ စ ၍ သူ့ ကို ငါ မ တွေ့ ရ တော့ ပေ။ ^၂၉ ဤ တစ် ယောက် ကို လည်း သင် တို့ သည် ငါ့ ထံ မှ ယူ သွား ၍ သူ့ အ ပေါ် အန္တ ရာယ် ကျ ရောက် မည် ဆို လျှင် သင် တို့ သည် ဆံ ပင် ဖြူ သူ ငါ့ ကို ဝမ်း နည်း စွာ ဖြင့် မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ဆင်း သွား စေ ရာ ရောက် လိမ့် မည်’ ဟု အ ကျွန်ုပ် တို့ အား ဆို ပါ ၏။

^၃၀ သို့ ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် သည် သ ခင့် အ စေ အ ပါး ဖြစ် သော အ ကျွန်ုပ် ဖ ခင် ထံ သို့ ပြန် ရောက် သော အ ခါ အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ သူ ငယ် မ ပါ လျှင် အ ဖေ ၏ အ သက် သည် သူ ငယ် ၏ အ သက် နှင့် နှောင် ဖွဲ့ ရစ် ပတ် လျက် ရှိ သော ကြောင့်၊ ^၃၁ သူ ငယ် မ ပါ သည် ကို သိ မြင် သော အ ခါ အ ဖေ သည် သေ ပါ လိမ့် မည်။ ကျွန် တော် မျိုး တို့ သည် သ ခင့် အ စေ အ ပါး ဖြစ် သော ဆံ ပင် ဖြူ သူ အ ကျွန်ုပ် တို့ ဖ ခင် ကို ဝမ်း နည်း စွာ ဖြင့် မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ဆင်း သွား စေ ရာ ရောက် လိမ့် မည်။

^၃၂ သ ခင့် အ စေ အ ပါး အ ကျွန်ုပ် က ‘သူ ငယ် ကို အ ဖေ့ ထံ သို့ ပြန် မ ခေါ် လာ ခဲ့ လျှင် အ ကျွန်ုပ် သည် အ ဖေ ၏ အ ပြစ် တင် ခြင်း ကို အ စဉ် အ မြဲ ခံ ယူ ပါ မည်’ ဟု ဆို လျက် အ ဖေ့ ထံ သူ ငယ် အ တွက် အာ မ ခံ ခဲ့ ပါ ၏။ ^၃၃ ထို့ ကြောင့် သ ခင့် အ စေ အ ပါး သည် သူ ငယ် အ စား သ ခင့် ထံ ၌ ကျွန် အ ဖြစ် နေ ရစ် ခဲ့ ပါ ရ စေ။ သူ ငယ် ကို သူ ၏ အစ် ကို တို့ နှင့် အ တူ ပြန် သွား ခွင့် ပြု ပါ။ ^၃၄ အ ကျွန်ုပ် နှင့် အ တူ သူ ငယ် မ ပါ လျှင် အ ကျွန်ုပ် သည် ဖ ခင် ထံ သို့ မည် သို့ ပြန် သွား ရ ပါ မည် နည်း။ အ ကျွန်ုပ် ဖ ခင် ကြုံ တွေ့ ရ မည့် စိတ် ဒုက္ခ ကို အ ကျွန်ုပ် မ မြင် လို ပါ” ဟု လျှောက် လေ ၏ဲ

44

¹ He commanded the steward of his house, saying, “Fill the men’s sacks with food, as much as they can carry, and put each man’s money in his sack’s mouth. ² Put my cup, the silver cup, in the sack’s mouth of the youngest, with his grain money.” He did according to the word that Joseph had spoken.

³ As soon as the morning was light, the men were sent away, they and their donkeys. ⁴ When they had gone out of the city, and were not yet far off, Joseph said to his steward, “Up, follow after the men. When you overtake them, ask them, ‘Why have you rewarded evil for good? ⁵ Isn’t this that from which my lord drinks, and by which he indeed divines? You have done evil in so doing.’ ”

⁶ He overtook them, and he spoke these words to them. ⁷ They said to him, “Why does my lord speak such words as these? Far be it from your servants that they should do such a thing! ⁸ Behold, the money, which we found in our sacks’ mouths, we brought again to you out of the land of Canaan. How then should we steal silver or gold out of your lord’s house? ⁹ With whomever of your servants it is found, let him die, and we also will be my lord’s slaves.”

¹⁰ He said, “Now also let it be according to your words. He with whom it is found will be my slave; and you will be blameless.” ¹¹ Then they hurried, and each man took his sack down to the ground, and each man opened his sack. ¹² He searched, beginning with the oldest, and ending at the youngest. The cup was found in Benjamin’s sack. ¹³ Then they tore their clothes, and each man loaded his donkey, and returned to the city.

¹⁴ Judah and his brothers came to Joseph’s house, and he was still there. They fell on the ground before him. ¹⁵ Joseph said to them, “What deed is this that you have done? Don’t you know that such a man as I can indeed do divination?” ¹⁶ Judah said, “What will we tell my lord? What will we speak? How will we clear ourselves? God has found out the iniquity of your servants. Behold, we are my lord’s slaves, both we and he also in whose hand the cup is found.” ¹⁷ He said, “Far be it from me that I should do so. The man in whose hand the cup is found, he will be my slave; but as for you, go up in peace to your father.”

¹⁸ Then Judah came near to him, and said, “Oh, my lord, please let your servant speak a word in my lord’s ears, and don’t let your anger burn against your servant; for you are even as Pharaoh. ¹⁹ My lord asked his servants, saying, ‘Have you a father, or a brother?’ ²⁰ We said to my lord, ‘We have a father, an old man, and a child of his old age, a little one; and his brother is dead, and he alone is left of his mother; and his father loves him.’ ²¹ You said to your servants, ‘Bring him down to me, that I may set my eyes on him.’

²² We said to my lord, ‘The boy can’t leave his father, for if he should leave his father, his father would die.’ ²³ You said to your servants, ‘Unless your youngest brother comes down with you, you will see my face no more.’ ²⁴ When we came up to your servant my father, we told him the words of my lord.

²⁵ Our father said, ‘Go again and buy us a little food.’ ²⁶ We said, ‘We can’t go down. If our youngest brother is with us, then we will go down: for we may not see the man’s face, unless our youngest brother is with us.’ ²⁷ Your servant, my father, said to us, ‘You know that my wife bore me two sons. ²⁸ One went out from me, and I said, “Surely he is torn in pieces;” and I haven’t seen him since. ²⁹ If you take this one also from me, and harm happens to him, you will bring down my gray hairs with sorrow to Sheol.’ Sheol is the place of the dead.

³⁰ Now therefore when I come to your servant my father, and the boy is not with us; since his life is bound up in the boy’s life; ³¹ it will happen, when he sees that the boy is no more, that he will die. Your servants will bring down the gray hairs of your servant, our father, with sorrow to Sheol. Sheol is the place of the dead.

³² For your servant became collateral for the boy to my father, saying, ‘If I don’t bring him to you, then I will bear the blame to my father forever.’ ³³ Now therefore, please let your servant stay instead of the boy, my lord’s slave; and let the boy go up with his brothers. ³⁴ For how will I go up to my father, if the boy isn’t with me?—lest I see the evil that will come on my father.”