၄၃

^၁ ထို ပြည် ၌ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ပို ၍ ဆိုး ရွား လာ ၏။ ^၂ အီ ဂျစ် ပြည် မှ သူ တို့ ယူ ဆောင် လာ သော စား နပ် ရိက္ခာ ကို စား ၍ ကုန် သော အ ခါ ဖ ခင် က သူ တို့ အား “တစ် ဖန် သွား ၍ ငါ တို့ အ တွက် အ စား အ စာ အ နည်း ငယ် ကို ဝယ် ယူ ကြ လော့” ဟု ဆို ၏။ ^၃ ယု ဒ က လည်း “ထို သူ က ‘သင် တို့ နှင့် အ တူ သင် တို့ ညီ မ ပါ လာ လျှင် ငါ့ မျက် နှာ ကို သင် တို့ မြင် ရ မည် မ ဟုတ်’ ဟု အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို အ သေ အ ချာ သ တိ ပေး ထား ပါ ၏။ ^၄ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ညီ ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ လွှတ် လျှင် အ ဖေ့ အ တွက် အ စား အ စာ ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ သွား ၍ ဝယ် ယူ ပါ မည်။ ^၅ မ လွှတ် လျှင် အ ကျွန်ုပ် တို့ မ သွား ပါ။ အ ကြောင်း မူ ကား ထို သူ က ‘သင် တို့ ၏ ညီ သည် သင် တို့ နှင့် အ တူ မ ပါ လာ လျှင် ငါ့ မျက် နှာ ကို သင် တို့ မြင် ရ မည် မ ဟုတ်’ ဟု အ ကျွန်ုပ် တို့ အား ပြော ပါ ၏” ဟု ဖ ခင် အား ဆို လေ ၏။

^၆ အစ္စ ရေး က လည်း “သင် တို့ သည် သင် တို့ ၌ ညီ နောက် တစ် ယောက် ရှိ ‌သေး ကြောင်း ထို သူ အား ပြော ပြီး အ ဘယ် ကြောင့် ငါ့ ကို ဒုက္ခ ရောက် စေ သ နည်း” ဟု ဆို ၏။ ^၇ သူ တို့ က လည်း “ထို သူ က ‘သင် တို့ ဖ ခင် အ သက် ရှင် သေး သ လော။ သင် တို့ ၌ ညီ ရှိ သ လော’ ဟု ဆို လျက် အ ကျွန်ုပ် တို့ အ ကြောင်း၊ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဆွေ မျိုး သား ချင်း အ ကြောင်း ကို စေ့ စေ့ စပ် စပ် မေး မြန်း သော ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ထို စ ကား များ အ လိုက် သူ့ ကို ပြန် ဖြေ ရ ပါ ၏။ ‘သင် တို့ ညီ ကို ခေါ် ဆောင် ခဲ့ လော့’ ဟု သူ ပြော လိမ့် မည် ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ အ မှန် သိ နိုင် ပါ မည် လော” ဟု ပြန် ပြော ကြ ၏။

^၈ ယု ဒ က လည်း မိ မိ ၏ ဖ ခင် အစ္စ ရေး အား “အ ဖေ မှ စ ၍ အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ က လေး တို့ သည် မ သေ ဘဲ အ သက် ရှင် မည့် အ ကြောင်း သူ ငယ် ကို အ ကျွန်ုပ် နှင့် အ တူ လွှတ် ပါ လော့။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ထ ၍ သွား ကြ ပါ မည်။ ^၉ သူ့ အ တွက် အ ကျွန်ုပ် အာ မ ခံ ပါ ၏။ သူ့ ကို အ ကျွန်ုပ် တာ ဝန် ယူ ပါ မည်။ အ ကယ် ၍ အ ကျွန်ုပ် သည် သူ့ ကို အ ဖေ့ ထံ သို့ ပြန် မ ခေါ် လာ၊ အ ‌ဖေ့ ထံ ပြန် မ အပ် လျှင် အ ကျွန်ုပ် သည် အ ဖေ ၏ အ ပြစ် တင် ခြင်း ကို တစ် သက် လုံး ခံ ယူ ပါ မည်။ ^၁၀ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ဤ မျှ လောက် တုံ့ ဆိုင်း မ နေ ခဲ့ လျှင် နှစ် ကြိမ် ပြန် ရောက် နိုင် လောက် ပြီ” ဟု ဆို လေ ၏။

^၁၁ ထို အ ခါ သူ တို့ ၏ ဖ ခင် အစ္စ ရေး က သူ တို့ အား “သို့ ဖြစ် လျှင် ဤ သို့ ပြု ကြ လော့။ လိမ်း ဆေး အ နည်း ငယ်၊ ပျား ရည် အ နည်း ငယ်၊ နံ့ သာ မျိုး၊ မု ရန် စေး၊ အ ခွံ မာ သီး၊ ဗာ ဒံ သီး စ သည့် ဤ ပြည် မှ ထွက် သော အ ကောင်း ဆုံး အ ရာ တို့ ကို သင် တို့ အိတ် များ ၌ ထည့် ၍ ထို သူ အ ဖို့ လက် ဆောင် အ ဖြစ် ယူ သွား ကြ လော့။ ^၁၂ သင် တို့ လက် ထဲ ၌ ငွေ နှစ် ဆ ယူ သွား ကြ လော့။ သင် တို့ ၏ အိတ် ဝ တွင် ပြန် ထည့် ပေး လိုက် သော ငွေ ကို လည်း ပြန် ယူ သွား ကြ လော့။ မှား ၍ ထည့် ပေး လိုက် ခြင်း ဖြစ် ကောင်း ဖြစ် မည်။ ^၁၃ သင် တို့ ၏ ညီ ကို ခေါ် ဆောင် ပြီး တစ် ဖန် ထို သူ ထံ သို့ ထ သွား ကြ လော့။ ^၁၄ အ နန္တ တန် ခိုး ရှင် ဘု ရား သ ခင် သည် သင် တို့ ကို သ နား စုံ မက် တော် မူ ၍ ထို သူ သည် သင် တို့ ၏ ညီ အစ် ကို ရှိ မောင် နှင့် ဗင်္ယာ မိန် ကို သင် တို့ နှင့် အ တူ ပြန် လွှတ် ပေး ပါ စေ သော။ ငါ သည် သား များ ကို ဆုံး ရှုံး လျှင် လည်း ဆုံး ရှုံး ရ ပါ တော့ မည်” ဟု ဆို လေ ၏။

^၁၅ ထို့ ကြောင့် သူ တို့ သည် လက် ဆောင် တို့ ကို ယူ ဆောင် သွား ၍ သူ တို့ လက် ထဲ ၌ ငွေ နှစ် ဆ နှင့် တ ကွ ဗင်္ယာ မိန် ကို လည်း ခေါ် ဆောင် သွား ကြ ၏။ သူ တို့ သည် ထ ၍ အီ ဂျစ် ပြည် သို့ ဆင်း သွား ကာ ယော သပ် ရှေ့ ၌ အ ခ စား ဝင် ကြ ၏။ ^၁၆ ယော သပ် သည် သူ တို့ နှင့် အ တူ ဗင်္ယာ မိန် ကို မြင် သော အ ခါ မိ မိ အိမ် ထိန်း အား “ဤ သူ တို့ ကို အိမ် သို့ ခေါ် သွား လော့။ တိ ရစ္ဆာန် ကို သတ် ၍ ပြင် ဆင် ချက် ပြုတ် ထား လော့။ ဤ သူ တို့ သည် ငါ နှင့် အ တူ နေ့ လည် စာ စား သောက် ကြ လိမ့် မည်” ဟု မှား ကြား လေ ၏။ ^၁၇ သို့ ဖြစ် ၍ အိမ် ထိန်း သည် ယော သပ် မှာ ကြား သည့် အ တိုင်း ပြု ၏။ သူ တို့ ကို လည်း ယော သပ် ၏ အိမ် သို့ ခေါ် ဆောင် သွား ၏။

^၁၈ သူ တို့ ကို ယော သပ် အိမ် သို့ ခေါ် ဆောင် သွား သော ကြောင့် သူ တို့ သည် ကြောက် ရွံ့ လျက် “ယ ခင် တစ် ကြိမ် တွင် ငါ တို့ အိတ် ထဲ ၌ ပြန် ထည့် ပေး လိုက် သည့် ငွေ နှင့် ပတ် သက် ၍ သူ သည် ငါ တို့ ကို ရန် ရှာ ပြီး ငါ တို့ ကို နှိပ် စက် တော့ မည်။ ငါ တို့ နှင့် ငါ တို့ ၏ မြည်း တို့ ကို လည်း ဖမ်း ဆီး ပြီး ကျွန် ပြု တော့ မည်” ဟု ပြော ဆို ကြ ပြီး လျှင်၊ ^၁၉ အိမ် တံ ခါး ဝ ရောက် သော အ ခါ ယော သပ် ၏ အိမ် ထိန်း အ နား သို့ ကပ် ၍၊ ^၂၀ သူ တို့ က “အို အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ သ ခင်၊ စင် စစ် အ ကျွန်ုပ် တို့ သည်  အ စား အ စာ ဝယ် ရန် ယ ခင် တစ် ခါ ရောက် လာ ခဲ့ ပါ ၏။ ^၂၁ အ ပြန် တွင် အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် စ ခန်း ချ ရာ နေ ရာ သို့ ရောက် ၍ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ အိတ် များ ကို ဖွင့် သော အ ခါ အ သီး သီး ၏ ငွေ သည် မိ မိ တို့ အိတ် ဝ ၌ ရှိ ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ငွေ သည် အ လျှင်း မ လျော့ ပါ။ ထို ငွေ ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ ပြန် ယူ ဆောင် လာ ခဲ့ ပါ ၏။ ^၂၂ အ စား အ စာ ဝယ် ယူ ရန် နောက် ထပ် ငွေ ကို လည်း အ ကျွန်ုပ် တို့ ယူ ဆောင် လာ ခဲ့ ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ အိတ် များ ထဲ ၌ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ငွေ ကို မည် သူ ပြန် ထည့် ထား သည် ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ မ သိ ပါ” ဟု သူ့ အား ပြော ဆို ကြ ၏။ ^၂၃ ထို အ ခါ အိမ် ထိန်း က “စိတ် အေး အေး ထား ပါ။ မ ကြောက် နှင့်။ သင် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင်၊ သင် တို့ အ ဖ ၏ ဘု ရား သ ခင် သည် သင် တို့ ၏ အိတ် များ ထဲ ၌ သင် တို့ အ တွက် ဘဏ္ဍာ ကို ထည့် ပေး တော် မူ ပြီ။ သင် တို့ ၏ ငွေ ကို ကား ငါ ရ ရှိ ပြီ” ဟု ဆို ပြီး လျှင် ရှိ မောင် ကို သူ တို့ ထံ သို့ ခေါ် ဆောင် ခဲ့ ၏။

^၂၄ အိမ် ထိန်း သည် သူ တို့ ကို ယော သပ် အိမ် ထဲ သို့ ခေါ် ဆောင် သွား ပြီး မှ ရေ ပေး ၍ သူ တို့ သည် ခြေ ဆေး ကြ ၏။ သူ တို့ ၏ မြည်း များ ကို လည်း အ စာ ကျွေး ၏။ ^၂၅ သူ တို့ သည် ယော သပ် အိမ် ၌ နေ့ လည် စာ စား ရ မည် ကို ကြား သိ ထား သ ဖြင့် ယော သပ် ရောက် မ လာ မီ လက် ဆောင် ကို ပြင် ဆင် ထား ကြ ၏။

 ^၂၆ ယော သပ် အိမ် သို့ ပြန် ရောက် သော အ ခါ သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ၏ လက် ဆောင် ကို အိမ် ထဲ သို့ ယူ ဆောင် လာ ၍ ယော သပ် ရှေ့ ၌ ပျပ် ဝပ် ကြ ၏။ ^၂၇ ထို အ ခါ ယော သပ် သည် သူ တို့ အား သာ ကြောင်း မာ ကြောင်း နှုတ် ခွန်း ဆက် ပြီး လျှင် “အ သက် ကြီး ပြီ ဟု သင် တို့ ပြော သည့် သင် တို့ ၏ ဖ ခင် သည် ကျန်း မာ ပါ ၏ လော။ အ သင် ရှင် သေး ၏ လော” ဟု မေး လေ ၏။ ^၂၈ သူ တို့ က လည်း “သ ခင့် အ စေ အ ပါး အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဖ ခင် သည် ကျန်း မာ ပါ ၏။ အ သက် ရှင် ပါ သေး ၏” ဟု ပြန် လျှောက် ပြီး လျှင် ဦး ညွှတ် ပျပ် ဝပ် ကြ ၏။ ^၂၉ ယော သပ် သည် လှမ်း ကြည့် ၍ မိ မိ မိ ခင် ၏ သား၊ မိ မိ ၏ ညီ ဗင်္ယာ မိန် ကို မြင် သော အ ခါ “ဤ သူ သည် သင် တို့ ပြော သည့် သင် တို့ ၏ ညီ အ ငယ် ဆုံး လော” ဟု ဆို ပြီး “ငါ့ သား၊ ဘု ရား သ ခင် သင့် ကို သ နား တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၃၀ ယော သပ် သည် မိ မိ ညီ ကို အ လွန် က ရု ဏာ သက် သော ကြောင့် အ လျင် အ မြန် ထွက် သွား ၍ ငို ကြွေး ရန် နေ ရာ ရှာ ပြီး အ တွင်း ခန်း ထဲ သို့ ဝင် ၍ ငို ကြွေး လေ ၏။

^၃၁ ထို့ နောက် သူ သည် မျက် နှာ သစ် ၍ အ ပြင် သို့ ထွက် လာ ပြီး လျှင် စိတ် ကို ထိန်း လျက် “အ စား အ စာ ပြင် ဆင် လော့” ဟု မိန့် လေ ၏။ ^၃၂ ထို အ ခါ ယော သပ် အ တွက် တစ် ပွဲ၊ ယော သပ် ၏ ညီ အစ် ကို တို့ အ တွက် တစ် ပွဲ၊ ယော သပ် နှင့် အ တူ စား သော အီ ဂျစ် လူ မျိုး တို့ အ တွက် တစ် ပွဲ သီး သန့် စီ ပြင် ဆင် ကြ ၏။ အ ကြောင်း မှာ အီ ဂျစ် လူ မျိုး တို့ သည် ဟေ ဗြဲ လူ မျိုး တို့ နှင့် အ တူ အ စား အ စာ မ စား ရ။ အ တူ တူ စား ခြင်း သည် အီ ဂျစ် လူ မျိုး တို့ အ တွက် စက် ဆုပ် ရွံ ရှာ ဖွယ် ဖြစ် ၏။

^၃၃ ယော သပ် ရှေ့ ၌ ယော သပ် ၏ ညီ အစ် ကို တို့ ကို အ ကြီး ဆုံး မှ အ ငယ် ဆုံး တိုင် အောင် အ သက် အ ရွယ် အ လိုက် နေ ရာ ချ ထား ၏။ သူ တို့ သည် အ ချင်း ချင်း တစ် ယောက် ကို တစ် ယောက် ကြည့် လျက် အံ့ အား သင့် နေ ကြ ၏။ ^၃၄ ယော သပ် သည် မိ မိ စား ပွဲ မှ အ စား အ စာ များ ကို ညီ အစ် ကို တို့ ထံ သို့ ပေး လိုက် ၏။ ဗင်္ယာ မိန် ရ သော အ စား အ စာ သည် အစ် ကို အ သီး သီး တို့ ထက် ငါး ဆ များ ၏။ သူ တို့ သည် ယော သပ် နှင့် အ တူ စား သောက် ပျော် ပါး ကြ ၏။

43

¹ The famine was severe in the land. ² When they had eaten up the grain which they had brought out of Egypt, their father said to them, “Go again, buy us a little more food.” ³ Judah spoke to him, saying, “The man solemnly warned us, saying, ‘You shall not see my face, unless your brother is with you.’ ⁴ If you’ll send our brother with us, we’ll go down and buy you food; ⁵ but if you don’t send him, we won’t go down, for the man said to us, ‘You shall not see my face, unless your brother is with you.’ ”

⁶ Israel said, “Why did you treat me so badly, telling the man that you had another brother?” ⁷ They said, “The man asked directly concerning ourselves, and concerning our relatives, saying, ‘Is your father still alive? Have you another brother?’ We just answered his questions. Is there any way we could know that he would say, ‘Bring your brother down?’ ”

⁸ Judah said to Israel, his father, “Send the boy with me, and we’ll get up and go, so that we may live, and not die, both we, and you, and also our little ones. ⁹ I’ll be collateral for him. From my hand will you require him. If I don’t bring him to you, and set him before you, then let me bear the blame forever; ¹⁰ for if we hadn’t delayed, surely we would have returned a second time by now.”

¹¹ Their father, Israel, said to them, “If it must be so, then do this: Take from the choice fruits of the land in your bags, and carry down a present for the man, a little balm, a little honey, spices and myrrh, nuts, and almonds; ¹² and take double money in your hand, and take back the money that was returned in the mouth of your sacks. Perhaps it was an oversight. ¹³ Take your brother also, get up, and return to the man. ¹⁴ May God Almighty give you mercy before the man, that he may release to you your other brother and Benjamin. If I am bereaved of my children, I am bereaved.”

¹⁵ The men took that present, and they took double money in their hand, and Benjamin; and got up, went down to Egypt, and stood before Joseph. ¹⁶ When Joseph saw Benjamin with them, he said to the steward of his house, “Bring the men into the house, and butcher an animal, and prepare; for the men will dine with me at noon.” ¹⁷ The man did as Joseph commanded, and the man brought the men to Joseph’s house.

¹⁸ The men were afraid, because they were brought to Joseph’s house; and they said, “Because of the money that was returned in our sacks the first time, we’re brought in; that he may seek occasion against us, attack us, and seize us as slaves, along with our donkeys.” ¹⁹ They came near to the steward of Joseph’s house, and they spoke to him at the door of the house, ²⁰ and said, “Oh, my lord, we indeed came down the first time to buy food. ²¹ When we came to the lodging place, we opened our sacks, and behold, each man’s money was in the mouth of his sack, our money in full weight. We have brought it back in our hand. ²² We have brought down other money in our hand to buy food. We don’t know who put our money in our sacks.”

²³ He said, “Peace be to you. Don’t be afraid. Your God, and the God of your father, has given you treasure in your sacks. I received your money.” He brought Simeon out to them. ²⁴ The man brought the men into Joseph’s house, and gave them water, and they washed their feet. He gave their donkeys fodder. ²⁵ They prepared the present for Joseph’s coming at noon, for they heard that they should eat bread there.

²⁶ When Joseph came home, they brought him the present which was in their hand into the house, and bowed themselves down to the earth before him. ²⁷ He asked them of their welfare, and said, “Is your father well, the old man of whom you spoke? Is he yet alive?” ²⁸ They said, “Your servant, our father, is well. He is still alive.” They bowed down humbly. ²⁹ He lifted up his eyes, and saw Benjamin, his brother, his mother’s son, and said, “Is this your youngest brother, of whom you spoke to me?” He said, “God be gracious to you, my son.” ³⁰ Joseph hurried, for his heart yearned over his brother; and he sought a place to weep. He entered into his room, and wept there.

³¹ He washed his face, and came out. He controlled himself, and said, “Serve the meal.” ³² They served him by himself, and them by themselves, and the Egyptians who ate with him by themselves, because the Egyptians don’t eat with the Hebrews, for that is an abomination to the Egyptians.

³³ They sat before him, the firstborn according to his birthright, and the youngest according to his youth, and the men marveled with one another. ³⁴ He sent portions to them from before him, but Benjamin’s portion was five times as much as any of theirs. They drank, and were merry with him.

၄၃

^၁ ထို ပြည် ၌ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ပို ၍ ဆိုး ရွား လာ ၏။ ^၂ အီ ဂျစ် ပြည် မှ သူ တို့ ယူ ဆောင် လာ သော စား နပ် ရိက္ခာ ကို စား ၍ ကုန် သော အ ခါ ဖ ခင် က သူ တို့ အား “တစ် ဖန် သွား ၍ ငါ တို့ အ တွက် အ စား အ စာ အ နည်း ငယ် ကို ဝယ် ယူ ကြ လော့” ဟု ဆို ၏။ ^၃ ယု ဒ က လည်း “ထို သူ က ‘သင် တို့ နှင့် အ တူ သင် တို့ ညီ မ ပါ လာ လျှင် ငါ့ မျက် နှာ ကို သင် တို့ မြင် ရ မည် မ ဟုတ်’ ဟု အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို အ သေ အ ချာ သ တိ ပေး ထား ပါ ၏။ ^၄ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ညီ ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ လွှတ် လျှင် အ ဖေ့ အ တွက် အ စား အ စာ ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ သွား ၍ ဝယ် ယူ ပါ မည်။ ^၅ မ လွှတ် လျှင် အ ကျွန်ုပ် တို့ မ သွား ပါ။ အ ကြောင်း မူ ကား ထို သူ က ‘သင် တို့ ၏ ညီ သည် သင် တို့ နှင့် အ တူ မ ပါ လာ လျှင် ငါ့ မျက် နှာ ကို သင် တို့ မြင် ရ မည် မ ဟုတ်’ ဟု အ ကျွန်ုပ် တို့ အား ပြော ပါ ၏” ဟု ဖ ခင် အား ဆို လေ ၏။

^၆ အစ္စ ရေး က လည်း “သင် တို့ သည် သင် တို့ ၌ ညီ နောက် တစ် ယောက် ရှိ ‌သေး ကြောင်း ထို သူ အား ပြော ပြီး အ ဘယ် ကြောင့် ငါ့ ကို ဒုက္ခ ရောက် စေ သ နည်း” ဟု ဆို ၏။ ^၇ သူ တို့ က လည်း “ထို သူ က ‘သင် တို့ ဖ ခင် အ သက် ရှင် သေး သ လော။ သင် တို့ ၌ ညီ ရှိ သ လော’ ဟု ဆို လျက် အ ကျွန်ုပ် တို့ အ ကြောင်း၊ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဆွေ မျိုး သား ချင်း အ ကြောင်း ကို စေ့ စေ့ စပ် စပ် မေး မြန်း သော ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ထို စ ကား များ အ လိုက် သူ့ ကို ပြန် ဖြေ ရ ပါ ၏။ ‘သင် တို့ ညီ ကို ခေါ် ဆောင် ခဲ့ လော့’ ဟု သူ ပြော လိမ့် မည် ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ အ မှန် သိ နိုင် ပါ မည် လော” ဟု ပြန် ပြော ကြ ၏။

^၈ ယု ဒ က လည်း မိ မိ ၏ ဖ ခင် အစ္စ ရေး အား “အ ဖေ မှ စ ၍ အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ က လေး တို့ သည် မ သေ ဘဲ အ သက် ရှင် မည့် အ ကြောင်း သူ ငယ် ကို အ ကျွန်ုပ် နှင့် အ တူ လွှတ် ပါ လော့။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ထ ၍ သွား ကြ ပါ မည်။ ^၉ သူ့ အ တွက် အ ကျွန်ုပ် အာ မ ခံ ပါ ၏။ သူ့ ကို အ ကျွန်ုပ် တာ ဝန် ယူ ပါ မည်။ အ ကယ် ၍ အ ကျွန်ုပ် သည် သူ့ ကို အ ဖေ့ ထံ သို့ ပြန် မ ခေါ် လာ၊ အ ‌ဖေ့ ထံ ပြန် မ အပ် လျှင် အ ကျွန်ုပ် သည် အ ဖေ ၏ အ ပြစ် တင် ခြင်း ကို တစ် သက် လုံး ခံ ယူ ပါ မည်။ ^၁၀ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ဤ မျှ လောက် တုံ့ ဆိုင်း မ နေ ခဲ့ လျှင် နှစ် ကြိမ် ပြန် ရောက် နိုင် လောက် ပြီ” ဟု ဆို လေ ၏။

^၁၁ ထို အ ခါ သူ တို့ ၏ ဖ ခင် အစ္စ ရေး က သူ တို့ အား “သို့ ဖြစ် လျှင် ဤ သို့ ပြု ကြ လော့။ လိမ်း ဆေး အ နည်း ငယ်၊ ပျား ရည် အ နည်း ငယ်၊ နံ့ သာ မျိုး၊ မု ရန် စေး၊ အ ခွံ မာ သီး၊ ဗာ ဒံ သီး စ သည့် ဤ ပြည် မှ ထွက် သော အ ကောင်း ဆုံး အ ရာ တို့ ကို သင် တို့ အိတ် များ ၌ ထည့် ၍ ထို သူ အ ဖို့ လက် ဆောင် အ ဖြစ် ယူ သွား ကြ လော့။ ^၁၂ သင် တို့ လက် ထဲ ၌ ငွေ နှစ် ဆ ယူ သွား ကြ လော့။ သင် တို့ ၏ အိတ် ဝ တွင် ပြန် ထည့် ပေး လိုက် သော ငွေ ကို လည်း ပြန် ယူ သွား ကြ လော့။ မှား ၍ ထည့် ပေး လိုက် ခြင်း ဖြစ် ကောင်း ဖြစ် မည်။ ^၁၃ သင် တို့ ၏ ညီ ကို ခေါ် ဆောင် ပြီး တစ် ဖန် ထို သူ ထံ သို့ ထ သွား ကြ လော့။ ^၁၄ အ နန္တ တန် ခိုး ရှင် ဘု ရား သ ခင် သည် သင် တို့ ကို သ နား စုံ မက် တော် မူ ၍ ထို သူ သည် သင် တို့ ၏ ညီ အစ် ကို ရှိ မောင် နှင့် ဗင်္ယာ မိန် ကို သင် တို့ နှင့် အ တူ ပြန် လွှတ် ပေး ပါ စေ သော။ ငါ သည် သား များ ကို ဆုံး ရှုံး လျှင် လည်း ဆုံး ရှုံး ရ ပါ တော့ မည်” ဟု ဆို လေ ၏။

^၁၅ ထို့ ကြောင့် သူ တို့ သည် လက် ဆောင် တို့ ကို ယူ ဆောင် သွား ၍ သူ တို့ လက် ထဲ ၌ ငွေ နှစ် ဆ နှင့် တ ကွ ဗင်္ယာ မိန် ကို လည်း ခေါ် ဆောင် သွား ကြ ၏။ သူ တို့ သည် ထ ၍ အီ ဂျစ် ပြည် သို့ ဆင်း သွား ကာ ယော သပ် ရှေ့ ၌ အ ခ စား ဝင် ကြ ၏။ ^၁၆ ယော သပ် သည် သူ တို့ နှင့် အ တူ ဗင်္ယာ မိန် ကို မြင် သော အ ခါ မိ မိ အိမ် ထိန်း အား “ဤ သူ တို့ ကို အိမ် သို့ ခေါ် သွား လော့။ တိ ရစ္ဆာန် ကို သတ် ၍ ပြင် ဆင် ချက် ပြုတ် ထား လော့။ ဤ သူ တို့ သည် ငါ နှင့် အ တူ နေ့ လည် စာ စား သောက် ကြ လိမ့် မည်” ဟု မှား ကြား လေ ၏။ ^၁၇ သို့ ဖြစ် ၍ အိမ် ထိန်း သည် ယော သပ် မှာ ကြား သည့် အ တိုင်း ပြု ၏။ သူ တို့ ကို လည်း ယော သပ် ၏ အိမ် သို့ ခေါ် ဆောင် သွား ၏။

^၁၈ သူ တို့ ကို ယော သပ် အိမ် သို့ ခေါ် ဆောင် သွား သော ကြောင့် သူ တို့ သည် ကြောက် ရွံ့ လျက် “ယ ခင် တစ် ကြိမ် တွင် ငါ တို့ အိတ် ထဲ ၌ ပြန် ထည့် ပေး လိုက် သည့် ငွေ နှင့် ပတ် သက် ၍ သူ သည် ငါ တို့ ကို ရန် ရှာ ပြီး ငါ တို့ ကို နှိပ် စက် တော့ မည်။ ငါ တို့ နှင့် ငါ တို့ ၏ မြည်း တို့ ကို လည်း ဖမ်း ဆီး ပြီး ကျွန် ပြု တော့ မည်” ဟု ပြော ဆို ကြ ပြီး လျှင်၊ ^၁၉ အိမ် တံ ခါး ဝ ရောက် သော အ ခါ ယော သပ် ၏ အိမ် ထိန်း အ နား သို့ ကပ် ၍၊ ^၂၀ သူ တို့ က “အို အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ သ ခင်၊ စင် စစ် အ ကျွန်ုပ် တို့ သည်  အ စား အ စာ ဝယ် ရန် ယ ခင် တစ် ခါ ရောက် လာ ခဲ့ ပါ ၏။ ^၂၁ အ ပြန် တွင် အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် စ ခန်း ချ ရာ နေ ရာ သို့ ရောက် ၍ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ အိတ် များ ကို ဖွင့် သော အ ခါ အ သီး သီး ၏ ငွေ သည် မိ မိ တို့ အိတ် ဝ ၌ ရှိ ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ငွေ သည် အ လျှင်း မ လျော့ ပါ။ ထို ငွေ ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ ပြန် ယူ ဆောင် လာ ခဲ့ ပါ ၏။ ^၂၂ အ စား အ စာ ဝယ် ယူ ရန် နောက် ထပ် ငွေ ကို လည်း အ ကျွန်ုပ် တို့ ယူ ဆောင် လာ ခဲ့ ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ အိတ် များ ထဲ ၌ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ငွေ ကို မည် သူ ပြန် ထည့် ထား သည် ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ မ သိ ပါ” ဟု သူ့ အား ပြော ဆို ကြ ၏။ ^၂၃ ထို အ ခါ အိမ် ထိန်း က “စိတ် အေး အေး ထား ပါ။ မ ကြောက် နှင့်။ သင် တို့ ၏ ဘု ရား သ ခင်၊ သင် တို့ အ ဖ ၏ ဘု ရား သ ခင် သည် သင် တို့ ၏ အိတ် များ ထဲ ၌ သင် တို့ အ တွက် ဘဏ္ဍာ ကို ထည့် ပေး တော် မူ ပြီ။ သင် တို့ ၏ ငွေ ကို ကား ငါ ရ ရှိ ပြီ” ဟု ဆို ပြီး လျှင် ရှိ မောင် ကို သူ တို့ ထံ သို့ ခေါ် ဆောင် ခဲ့ ၏။

^၂၄ အိမ် ထိန်း သည် သူ တို့ ကို ယော သပ် အိမ် ထဲ သို့ ခေါ် ဆောင် သွား ပြီး မှ ရေ ပေး ၍ သူ တို့ သည် ခြေ ဆေး ကြ ၏။ သူ တို့ ၏ မြည်း များ ကို လည်း အ စာ ကျွေး ၏။ ^၂၅ သူ တို့ သည် ယော သပ် အိမ် ၌ နေ့ လည် စာ စား ရ မည် ကို ကြား သိ ထား သ ဖြင့် ယော သပ် ရောက် မ လာ မီ လက် ဆောင် ကို ပြင် ဆင် ထား ကြ ၏။

 ^၂၆ ယော သပ် အိမ် သို့ ပြန် ရောက် သော အ ခါ သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ၏ လက် ဆောင် ကို အိမ် ထဲ သို့ ယူ ဆောင် လာ ၍ ယော သပ် ရှေ့ ၌ ပျပ် ဝပ် ကြ ၏။ ^၂၇ ထို အ ခါ ယော သပ် သည် သူ တို့ အား သာ ကြောင်း မာ ကြောင်း နှုတ် ခွန်း ဆက် ပြီး လျှင် “အ သက် ကြီး ပြီ ဟု သင် တို့ ပြော သည့် သင် တို့ ၏ ဖ ခင် သည် ကျန်း မာ ပါ ၏ လော။ အ သင် ရှင် သေး ၏ လော” ဟု မေး လေ ၏။ ^၂၈ သူ တို့ က လည်း “သ ခင့် အ စေ အ ပါး အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဖ ခင် သည် ကျန်း မာ ပါ ၏။ အ သက် ရှင် ပါ သေး ၏” ဟု ပြန် လျှောက် ပြီး လျှင် ဦး ညွှတ် ပျပ် ဝပ် ကြ ၏။ ^၂၉ ယော သပ် သည် လှမ်း ကြည့် ၍ မိ မိ မိ ခင် ၏ သား၊ မိ မိ ၏ ညီ ဗင်္ယာ မိန် ကို မြင် သော အ ခါ “ဤ သူ သည် သင် တို့ ပြော သည့် သင် တို့ ၏ ညီ အ ငယ် ဆုံး လော” ဟု ဆို ပြီး “ငါ့ သား၊ ဘု ရား သ ခင် သင့် ကို သ နား တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၃၀ ယော သပ် သည် မိ မိ ညီ ကို အ လွန် က ရု ဏာ သက် သော ကြောင့် အ လျင် အ မြန် ထွက် သွား ၍ ငို ကြွေး ရန် နေ ရာ ရှာ ပြီး အ တွင်း ခန်း ထဲ သို့ ဝင် ၍ ငို ကြွေး လေ ၏။

^၃၁ ထို့ နောက် သူ သည် မျက် နှာ သစ် ၍ အ ပြင် သို့ ထွက် လာ ပြီး လျှင် စိတ် ကို ထိန်း လျက် “အ စား အ စာ ပြင် ဆင် လော့” ဟု မိန့် လေ ၏။ ^၃၂ ထို အ ခါ ယော သပ် အ တွက် တစ် ပွဲ၊ ယော သပ် ၏ ညီ အစ် ကို တို့ အ တွက် တစ် ပွဲ၊ ယော သပ် နှင့် အ တူ စား သော အီ ဂျစ် လူ မျိုး တို့ အ တွက် တစ် ပွဲ သီး သန့် စီ ပြင် ဆင် ကြ ၏။ အ ကြောင်း မှာ အီ ဂျစ် လူ မျိုး တို့ သည် ဟေ ဗြဲ လူ မျိုး တို့ နှင့် အ တူ အ စား အ စာ မ စား ရ။ အ တူ တူ စား ခြင်း သည် အီ ဂျစ် လူ မျိုး တို့ အ တွက် စက် ဆုပ် ရွံ ရှာ ဖွယ် ဖြစ် ၏။

^၃၃ ယော သပ် ရှေ့ ၌ ယော သပ် ၏ ညီ အစ် ကို တို့ ကို အ ကြီး ဆုံး မှ အ ငယ် ဆုံး တိုင် အောင် အ သက် အ ရွယ် အ လိုက် နေ ရာ ချ ထား ၏။ သူ တို့ သည် အ ချင်း ချင်း တစ် ယောက် ကို တစ် ယောက် ကြည့် လျက် အံ့ အား သင့် နေ ကြ ၏။ ^၃၄ ယော သပ် သည် မိ မိ စား ပွဲ မှ အ စား အ စာ များ ကို ညီ အစ် ကို တို့ ထံ သို့ ပေး လိုက် ၏။ ဗင်္ယာ မိန် ရ သော အ စား အ စာ သည် အစ် ကို အ သီး သီး တို့ ထက် ငါး ဆ များ ၏။ သူ တို့ သည် ယော သပ် နှင့် အ တူ စား သောက် ပျော် ပါး ကြ ၏။

43

¹ The famine was severe in the land. ² When they had eaten up the grain which they had brought out of Egypt, their father said to them, “Go again, buy us a little more food.” ³ Judah spoke to him, saying, “The man solemnly warned us, saying, ‘You shall not see my face, unless your brother is with you.’ ⁴ If you’ll send our brother with us, we’ll go down and buy you food; ⁵ but if you don’t send him, we won’t go down, for the man said to us, ‘You shall not see my face, unless your brother is with you.’ ”

⁶ Israel said, “Why did you treat me so badly, telling the man that you had another brother?” ⁷ They said, “The man asked directly concerning ourselves, and concerning our relatives, saying, ‘Is your father still alive? Have you another brother?’ We just answered his questions. Is there any way we could know that he would say, ‘Bring your brother down?’ ”

⁸ Judah said to Israel, his father, “Send the boy with me, and we’ll get up and go, so that we may live, and not die, both we, and you, and also our little ones. ⁹ I’ll be collateral for him. From my hand will you require him. If I don’t bring him to you, and set him before you, then let me bear the blame forever; ¹⁰ for if we hadn’t delayed, surely we would have returned a second time by now.”

¹¹ Their father, Israel, said to them, “If it must be so, then do this: Take from the choice fruits of the land in your bags, and carry down a present for the man, a little balm, a little honey, spices and myrrh, nuts, and almonds; ¹² and take double money in your hand, and take back the money that was returned in the mouth of your sacks. Perhaps it was an oversight. ¹³ Take your brother also, get up, and return to the man. ¹⁴ May God Almighty give you mercy before the man, that he may release to you your other brother and Benjamin. If I am bereaved of my children, I am bereaved.”

¹⁵ The men took that present, and they took double money in their hand, and Benjamin; and got up, went down to Egypt, and stood before Joseph. ¹⁶ When Joseph saw Benjamin with them, he said to the steward of his house, “Bring the men into the house, and butcher an animal, and prepare; for the men will dine with me at noon.” ¹⁷ The man did as Joseph commanded, and the man brought the men to Joseph’s house.

¹⁸ The men were afraid, because they were brought to Joseph’s house; and they said, “Because of the money that was returned in our sacks the first time, we’re brought in; that he may seek occasion against us, attack us, and seize us as slaves, along with our donkeys.” ¹⁹ They came near to the steward of Joseph’s house, and they spoke to him at the door of the house, ²⁰ and said, “Oh, my lord, we indeed came down the first time to buy food. ²¹ When we came to the lodging place, we opened our sacks, and behold, each man’s money was in the mouth of his sack, our money in full weight. We have brought it back in our hand. ²² We have brought down other money in our hand to buy food. We don’t know who put our money in our sacks.”

²³ He said, “Peace be to you. Don’t be afraid. Your God, and the God of your father, has given you treasure in your sacks. I received your money.” He brought Simeon out to them. ²⁴ The man brought the men into Joseph’s house, and gave them water, and they washed their feet. He gave their donkeys fodder. ²⁵ They prepared the present for Joseph’s coming at noon, for they heard that they should eat bread there.

²⁶ When Joseph came home, they brought him the present which was in their hand into the house, and bowed themselves down to the earth before him. ²⁷ He asked them of their welfare, and said, “Is your father well, the old man of whom you spoke? Is he yet alive?” ²⁸ They said, “Your servant, our father, is well. He is still alive.” They bowed down humbly. ²⁹ He lifted up his eyes, and saw Benjamin, his brother, his mother’s son, and said, “Is this your youngest brother, of whom you spoke to me?” He said, “God be gracious to you, my son.” ³⁰ Joseph hurried, for his heart yearned over his brother; and he sought a place to weep. He entered into his room, and wept there.

³¹ He washed his face, and came out. He controlled himself, and said, “Serve the meal.” ³² They served him by himself, and them by themselves, and the Egyptians who ate with him by themselves, because the Egyptians don’t eat with the Hebrews, for that is an abomination to the Egyptians.

³³ They sat before him, the firstborn according to his birthright, and the youngest according to his youth, and the men marveled with one another. ³⁴ He sent portions to them from before him, but Benjamin’s portion was five times as much as any of theirs. They drank, and were merry with him.