၄၁

^၁ နှစ် နှစ် ကြာ သော အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး အိပ် မက် မက် သည် မှာ သူ သည် နိုင်း မြစ် နား တွင် ရပ် လျက် နေ ၏။ ^၂ အ ဆင်း လှ ၍ ဆူ ဖြိုး သော နွား မ ခု နစ် ကောင် သည် နိုင်း မြစ် မှ တက် လာ ၍ ကျူ တော ၌ ကျက် စား နေ ကြ ၏။ ^၃ ထို နွား များ နောက် မှ အ ဆင်း မ လှ၊ ပိန် ချုံး သော အ ခြား နွား မ ခု နစ် ကောင် သည် နိုင်း မြစ် မှ တက် လာ ၍ နိုင်း မြစ် ကမ်း စပ် ရှိ အ လျင် နွား မ များ ဘေး တွင် ရပ် နေ ကြ ၏။ ^၄ ထို့ နောက် အ ဆင်း မ လှ၊ ကိုယ် ခန္ဓာ ပိန် ချုံး သော နွား မ တို့ သည် အ ဆင်း လှ ၍ ဆူ ဖြိုး သော နွား မ ခု နစ် ကောင် ကို ကိုက် စား လိုက် ကြ ၏။ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး နိုး လာ ၏။

^၅ တစ် ဖန် သူ သည် အိပ် ပျော် ၍ ဒု တိ ယ အ ကြိမ် အိပ် မက် မက် ၏။ အိပ် မက် ထဲ ၌ အ လုံး ကြီး ၍ ကောင်း သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ သည် ရိုး တံ တစ် ခု တည်း မှ ထွက် လာ ၏။ ^၆ သုန် ဖျင်း ၍ အ ရှေ့ ‌လေ ကြောင့် ညှိုး ရော် နေ သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ သည် လည်း အ လျင် စ ပါး နှံ တို့ နောက် မှ ပေါက် လာ ၏။ ^၇ သုန် ဖျင်း သော စ ပါး နှံ တို့ သည် အ လုံး ကြီး ၍ အ ဆန် အောင် သော ကောက် နှံ ခု နစ် နှံ ကို မျို လေ ၏။ ထို့ နောက် ဖာ ရော မင်း ကြီး နိုး လာ ၍ အိပ် မက် ဖြစ် ကြောင်း သိ ရ ၏။

^၈ နံ နက် ရောက် သော အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် စိတ် မ ငြိမ် မ သက် ဖြစ် လေ ၏။ ထို့ ကြောင့် လူ လွှတ် ၍ အီ ဂျစ် ပြည် ရှိ နတ် ဝိဇ္ဇာ ဆ ရာ အ ပေါင်း တို့ နှင့် ပ ညာ ရှိ အ ပေါင်း တို့ ကို ခေါ် ပြီး လျှင် မိ မိ ၏ အိပ် မက် ကို သူ တို့ အား ပြော ပြ လေ ၏။ သို့ သော် ဖာ ရော မင်း ကြီး အ တွက် ထို အိပ် မက် တို့ ၏ အ နက် ကို ဖွင့် ပြ နိုင် သော သူ တစ် ယောက် မျှ မ ရှိ။

^၉ ထို အ ခါ ဖ လား တော် ဝန် က ဖော ရော မင်း ကြီး အား “အ ကျွန်ုပ် သည် ယ နေ့ ကိုယ့် အ ပြစ် ကို ကိုယ် အောက် မေ့ ပါ ၏။ ^၁၀ အ ရှင် ဖာ ‌ရော မင်း ကြီး၊ အ ရှင် သည် အ စေ အ ပါး တို့ ကို အ မျက် ထွက် ၍ အ ကျွန်ုပ် နှင့် စား တော် ဝန် ကို ကိုယ် ရံ တော် မှူး ၏ အိမ် ၌ အ ကျဉ်း ချ ထား ပါ ၏။ ^၁၁ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် တစ် ည တည်း ၌ အ နက် ကိုယ် စီ ရှိ သော အိပ် မက် ကို အ သီး သီး မက် ကြ ပါ ၏။ ^၁၂ ထို နေ ရာ ၌ အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ ကိုယ် ရံ တော် မှူး ၏ အ စေ အ ပါး ဟေ ‌ဗြဲ လူ ငယ် တစ် ယောက် ရှိ ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သူ့ အား ပြော ပြ ၍ သူ သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ အိပ် မက် အ နက် ကို ဖွင့် ပြ ပေး ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ကိုယ် စီ မက် သော အိပ် မက် ၏ အ နက် ကို ဖွင့် ပြ ပေး ပါ ၏။ ^၁၃ အ ကျွန်ုပ် တို့ အ တွက် သူ အ နက် ဖွင့် ပြ ပေး သည့် အ တိုင်း ဖြစ် လာ ခဲ့ ပါ ၏။ အ ရှင် သည် အ ကျွန်ုပ် အား အ ကျွန်ုပ် ၏ ရာ ထူး ကို ပြန် ပေး ၍ စား တော် ဝန် ကို သစ် တိုင် ၌ ချိတ် ဆွဲ ခဲ့ ပါ ၏” ဟု လျှောက် လေ ၏။

^၁၄ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် လူ လွှတ် ၍ ယော သပ် ကို ခေါ် စေ သ ဖြင့် ယော သပ် ကို မြေ အောက် အ ကျဉ်း ခန်း ထဲ မှ အ လျင် အ မြန် ထုတ် ဆောင် ကြ ၏။ ယော သပ် သည် မုတ် ဆိတ် ရိတ် ၍ အ ဝတ် အ စား လဲ ပြီး လျှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ သို့ အ ခ စား ဝင် လေ ၏။ ^၁၅ ဖာ ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် အား “ငါ သည် အိပ် မက် တစ် ခု မက် ၏။ ထို အိပ် မက် ၏ အ နက် ကို ဖွင့် ပြ နိုင် သော သူ တစ် ယောက် မျှ မ ရှိ။ သို့ ရာ တွင် သင် သည် အိပ် မက် ကို ကြား သော အ ခါ အိပ် မက် ၏ အ နက် ကို ဖွင့် ပြ နိုင် သည် ဟု သင့် အ ကြောင်း ငါ ကြား ၏” ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။ ^၁၆ ယော သပ် က လည်း “အ ကျွန်ုပ် မ တတ် နိုင် ပါ။ ဘု ရား သ ခင် သာ လျှင် အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး အ တွက် သင့် မြတ် ကောင်း မွန် သော အ ဖြေ ကို ပေး တော် မူ ပါ လိမ့် မည်” ဟု ဖာ ရော မင်း ကြီး အား ပြန် လျှောက် လေ ၏။

^၁၇ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် အား “ငါ့ အိပ် မက် ထဲ ၌ ငါ သည် နိုင်း မြစ် ကမ်း စပ် တွင် ရပ် လျက် နေ ၏။ ^၁၈ ဆူ ဖြိုး ၍ ပုံ ပန်း လှ သော နွား မ ခု နစ် ကောင် သည် နိုင်း မြစ် မှ တက် လာ ၍ ကျူ တော ၌ ကျက် စား နေ ကြ ၏။ ^၁၉ ထို နွား များ နောက် မှ ချည့် နဲ့ ၍ ပုံ ပန်း အ လွန် ဆိုး ပြီး ကိုယ် ခန္ဓာ ပိန် လှီ သော အ ခြား နွား မ ခု နစ် ကောင် တက် လာ ၏။ ဤ မျှ လောက် ကြည့် ရ ဆိုး သော နွား တို့ ကို အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ၌ ငါ မ တွေ့ ဖူး ပေ။ ^၂၀ ပိန် လှီ ၍ အ ရုပ် ဆိုး သော နွား မ တို့ သည် အ လျင် ဆူ ဖြိုး သော နွား မ ခု နစ် ကောင် ကို စား လိုက် ကြ ၏။ ^၂၁ ထို နွား မ တို့ ၏ ဝမ်း ထဲ သို့ ရောက် သွား သော် လည်း ဝမ်း ထဲ သို့ ရောက် သွား ကြောင်း ကို မည် သူ မျှ မ သိ ချေ။ အ ကြောင်း မူ ကား ထို နွား မ တို့ ၏ အ ဆင်း သဏ္ဌာန် သည် ယ ခင် ကဲ့ သို့ ပင် အ ရုပ် ဆိုး လျက် ရှိ သေး ၏။ ထို့ နောက် ငါ နိုး လာ ၏။

^၂၂ တစ် ဖန် ငါ့ အိပ် မက် ထဲ ၌ မြင် ရ သည် မှာ ရိုး တံ တစ် ခု တည်း တွင် အ ဆန် အောင် ၍ ကောင်း သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ သည် ရိုး တံ တစ် ခု တည်း မှ ထွက် လာ ၏။ ^၂၃ ထို စ ပါး နှံ တို့ နောက် မှ ခြောက် သွေ့ သုန် ဖျင်း ၍ အ ရှေ့ လေ ကြောင့် ညှိုး ရော် နေ သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ ထွက် လာ ၏။ ^၂၄ သုန် ဖျင်း သော စ ပါး နှံ တို့ သည် ကောင်း သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ ကို မျို ကြ ၏။ ငါ သည် ထို အိပ် မက် ကို နတ် ဝိဇ္ဇာ ဆ ရာ တို့ အား ပြော ပြ သော် လည်း ငါ့ အား ဖော် ပြ ပေး နိုင် သော သူ တစ် ယောက် မျှ မ ရှိ” ဟု ဆို လေ ၏။

^၂၅ ထို အ ခါ ယော သပ် က ဖာ ရော မင်း ကြီး အား “အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ အိပ် မက် နှစ် ခု သည် အ တူ တူ ပင် ဖြစ် ပါ ၏။ ဘု ရား သ ခင် သည် မိ မိ ပြု မည့် အ မှု ကို အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး အား ဖော် ပြ တော် မူ ပြီ။ ^၂၆ ကောင်း သော နွား မ ခု နစ် ကောင် သည် ခု နစ် နှစ် ဖြစ် ၏။ ကောင်း သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ သည် လည်း ခု နစ် နှစ် ဖြစ် ၏။ အိပ် မက် နှစ် ခု သည် အ တူ တူ ပင် ဖြစ် ပါ ၏။ ^၂၇ ဆူ ဖြိုး သော နွား မ များ နောက် မှ တက် လာ သည့် ပိန် လှီ ၍ အ ရုပ် ဆိုး သော နွား မ ခု နစ် ကောင် သည် ခု နစ် နှစ် ဖြစ် ၏။ အ ရှေ့ လေ ကြောင့် ညှိုး ရော် ၍ သုန် ဖျင်း သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ သည် ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး သော ခု နစ် နှစ် ဖြစ် ၏။

^၂၈ အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး အား အ ကျွန်ုပ် လျှောက် ထား ခဲ့ သည် စ ကား အ တိုင်း ဘု ရား သ ခင် သည် မိ မိ ပြု မည့် အ မှု ကို အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး အား ဖော် ပြ တော် မူ ပြီ။ ^၂၉ အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး တွင် အ လွန် ဝ ပြော သော နှစ် ခု နစ် နှစ် ရောက် လာ လိမ့် မည်။ ^၃၀ ထို့ နောက် မှ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး သော နှစ် ခု နစ် နှစ် ဖြစ် လာ လိမ့် မည်။ ထို အ ခါ အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ဝ ပြော ခဲ့ သ မျှ ကို မေ့ လျော့ ကြ လိမ့် မည်။ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သည် တစ် ပြည် လုံး ကို ဖျက် ဆီး လိမ့် မည်။ ^၃၁ ထို ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သည် အ လွန် ဆိုး ရွား မည် ဖြစ် သ ဖြင့် ဝ ပြော ခြင်း နောက် တွင် ဖြစ် လာ မည့် ထို ငတ် မွတ် ခေင်း ပါး ခြင်း ဘေး ကြောင့် ထို ပြည် ၌ ဝ ပြော ခြင်း ရှိ ခဲ့ သည် ကို ပင် သိ မှတ် ကြ တော့ မည် မ ဟုတ်။ ^၃၂ အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် အိပ် မက် ကို နောက် တစ် ကြိမ် ထပ် ၍ မက် သည် မှာ ထို အ မှု ကို ဘု ရား သ ခင် တည် စေ တော် မူ ပြီ ဖြစ် ၍ ဘု ရား သ ခင် သည် ထို အ မှု ကို အ လျင် အ မြန် ပြု တော် မူ မည် ဖြစ် ၏။

^၃၃ ထို့ ကြောင့် အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး၊ အ သိ ဉာဏ် ရှိ သော၊ ပ ညာ ရှိ သော သူ ကို ရှာ ပြီး လျှင် အီ ဂျစ် ပြည် ကို အုပ် စိုး ရန် ထို သူ ကို ခန့် ထား ပါ လော့။ ^၃၄ အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး ခန့် ထား သော သူ သည် လည်း တိုင်း ပြည် အား ကြီး ကြပ် သူ များ ကို ခန့် အပ် ထား ပါ စေ။ သူ သည် အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ဝ ပြော သော နှစ် ခု နစ် နှစ် တွင် ငါး ပုံ တစ် ပုံ ကောက် ယူ ပါ စေ။ ^၃၅ ထို သူ တို့ သည် လာ မည့် ကြွယ် ဝ သော နှစ် များ မှ အ စား အ စာ ရှိ သ မျှ တို့ ကို စု သိမ်း ကြ ပါ စေ။ ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ အာ ဏာ အောက် ၌ အ စား အ စာ ဂျုံ စ ပါး ကို မြို့ များ ၌ စု ဆောင်း ထိန်း သိမ်း ကြ ပါ စေ။ ^၃၆ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ကြောင့် တိုင်း ပြည် သည် ပျက် စီး ခြင်း သို့ မ ရောက် မည့် အ ကြောင်း ထို အ စား အ စာ တို့ သည် အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ဖြစ် လာ မည့် ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး သော နှစ် ခု နစ် နှစ် တွင် တိုင်း ပြည် အ တွက် အ ရန် သို မှီး ထား သော အ စား အစာ ဖြစ် လိမ့် မည်” ဟု လျှောက် လေ ၏။

^၃၇ ထို အ ကြံ ဉာဏ် ကို ဖာ ရော မင်း ကြီး နှင့် သူ ၏ အ မှု ထမ်း အ ပေါင်း တို့ သည် နှစ် သက် သ ဘော ကျ ကြ ၏။ ^၃၈ ဖာ ရော မင်း ကြီး က မိ မိ ၏ အ မှု ထမ်း တို့ အား “ဘု ရား သ ခင် ၏ ဝိ ညာဉ် တော် ကို ရ သည့် ဤ သို့ သော သူ ကို ငါ တို့ ရှာ တွေ့ နိုင် မည် ‌လော” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၃၉ ထို့ နောက် ဖာ ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် အား “ဘု ရား သ ခင် သည် ဤ အ မှု အ လုံး စုံ ကို သင့် အား ဖော် ပြ တော် မူ ပြီ ဖြစ် ၍ သင် ကဲ့ သို့ အ သိ ဉာဏ် ရှိ သော သူ၊ ပ ညာ ရှိ သော သူ တစ် ယောက် မျှ မ ရှိ။ ^၄၀ သင် သည် ငါ ၏ နန်း တော် အုပ် ဖြစ် ရ မည်။ ငါ ၏ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် သင် ၏ အ မိန့် ကို နာ ခံ ကြ ရ မည်။ ငါ သည် ရာ ဇ ပလ္လင် အား ဖြင့် သာ သင့် ထက် ကြီး မြတ် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၄၁ တစ် ဖန် ဖာ ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် အား “အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ကို အုပ် စိုး ရန် သင့် ကို ငါ ခန့် ထား ပြီ” ဟု မိန့် ဆို ပြီး လျှင်၊ ^၄၂ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် မိ မိ ၏ လက် မှ တံ ဆိပ် တုံး လက် စွပ် ကို ချွတ် ၍ ယော သပ် ၏ လက် ၌ စွပ် ‌ပေး ၏။ ပိတ် ချော ထည် အ ဝတ် တို့ ကို လည်း ဝတ် ပေး ၍ သူ ၏ လည် ပင်း ၌ ရွှေ ဆွဲ ကြိုး ကို ဆွဲ ပေး ပြီး၊ ^၄၃ မိ မိ ၏ ဒု တိ ယ ရ ထား ကို စီး စေ ၏။ သူ့ ရှေ့ ၌ လည်း “ဒူး ထောက် ကြ လော့” ဟု ဟစ် အော် ကြ ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ကို အုပ် စိုး ရန် ယော သပ် အား ခန့် ထား လေ ၏။ ^၄၄ ထို့ ပြင် ဖာ ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် အား “ငါ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ဖြစ် ၏။ သို့ သော် လည်း သင် ခွင့် မ ပြု လျှင် အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ရှိ လူ တစ် စုံ တစ် ယောက် မျှ မိ မိ လက်၊ မိ မိ ခြေ ကို မ ကြွ ရ” ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။ ^၄၅ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် ယော သပ် ၏ အ မည် ကို ဇာ ဖ ဏာ သ ဖာ ဏ ဟု မှည့် ခေါ် ၍ ယော သပ် ကို ဩ န မြို့ ၏ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ပေါ တိ ဖေ ရ ၏ သ မီး အာ သ နတ် နှင့် ထိမ်း မြား ပေး ၏။ ထို့ နောက် ယော သပ် သည် အီ ဂျစ် ပြည် ကို ကြည့် ရှု ရန် ထွက် သွား ၏။

^၄၆ ယော သပ် သည် အီ ဂျစ် ဘု ရင် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ ၌ အ မှု ထမ်း သော အ ခါ အ သက် သုံး ဆယ် ရှိ ပြီ ဖြစ် ၏။ ယော သပ် သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ မှ ထွက် သွား ၍ အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ကို လှည့် ပတ် ကြည့် ရှု ၏။ ^၄၇ ဝ ပြော သော နှစ် ခု နစ် နှစ် အ တွင်း တိုင်း ပြည် ၌ သီး နှံ အ လျှံ အ ပယ် ထွက် ၏။ ^၄၈ ယော သပ် သည် ခု နစ် နှစ် ပတ် လုံး အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ထွက် သည့် အ စား အ စာ ရှိ သ မျှ တို့ ကို စု သိမ်း ၍ ထို အ စား အ စာ ကို မြို့ များ ၌ သို လှောင် ထား ၏။ မြို့ အ သီး သီး ၏ ပတ် ပတ် လည် ရှိ လယ် ယာ မှ ထွက် သည့် အ စား အ စာ ကို ထို မြို့ အ သီး သီး ၌ ပင် သို လှောင် ထား ၏။ ^၄၉ ယော သပ် သည် ဂျုံ စ ပါး ကို ပင် လယ် သဲ ပွင့် နှင့် အ မျှ မြောက် မြား စွာ စု ဆောင်း ထား ၏။ မ ခြင် တွယ် နိုင် အောင် များ ပြား လှ သ ဖြင့် စာ ရင်း မ မှတ် ဘဲ နေ လေ ၏။

^၅၀ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး သော နှစ် မ ရောက် မီ ယော သပ် သည် ဩ န မြို့ ၏ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ပေါ တိ ဖေ ရ ၏ သ မီး အာ သ နတ် နှင့် သား နှစ် ယောက် ရ ၏။ ^၅၁ ယော သပ် က “ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ ၏ ဒုက္ခ ပြဿ နာ အ ပေါင်း နှင့် ငါ့ ဖ ခင် ၏ အိမ် သူ အိမ် သား အ ပေါင်း တို့ ကို ငါ မေ့ လျော့ စေ ရန် ပြု တော် မူ ပြီ” ဟု ဆို လျက် သား ဦး ၏ အ မည် ကို မ နာ ရှေ ’မေ့ လျော့ စေ ပြီ’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု မှည့် ခေါ် လေ ၏။ ^၅၂ တစ် ဖန် ယော သပ် က “ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ ဖိ စီး နှိပ် စက် ခံ ရ သည့် ပြည် ၌ ငါ့ ကို ပွား များ စေ တော် မူ ပြီ” ဟု ဆို လျက် ဒု တိ ယ သား ၏ အ မည် ကို ဧ ဖ ရိမ် ’ပွား များ စေ ပြီ’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု မှည့် ခေါ် လေ ၏။

^၅၃ ထို့ နောက် အီ ဂျစ် ပြည် တွင် ဝ ပြော သော နှစ် ခု နစ် နှစ် ကုန် ဆုံး လေ ၏။ ^၅၄ ယော သပ် ပြော ခဲ့ သည့် အ တိုင်း ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး သော နှစ် ခု နစ် နှစ် စ တင် ဖြစ် လာ ၏။ အ ပြည် ပြည် တို့ ၌ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ဖြစ် သော် လည်း အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး တွင် မူ အ စား အ စာ ရှိ ၏။

^၅၅ အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ဆာ လောင် မွတ် သိပ် သော အ ခါ လူ တို့ သည် အ စား အ စာ အ တွက် ‌ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ အော် ဟစ် ကြ ၏။ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် အီ ဂျစ် ပြည် သား အ ပေါင်း တို့ အား “ယော သပ် ထံ သို့ သွား ကြ လော့။ သင် တို့ အား သူ ပြော သည့် အ တိုင်း ပြု ကြ လော့” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၅၆ မြေ တစ် ပြင် လုံး ၌ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ဖြစ် ‌သော အ ခါ ယော သပ် သည် သို လှောင် ရုံ ရှိ သ မျှ တို့ ကို ဖွင့် ၍ အီ ဂျစ် ပြည် သား တို့ အား အ စား အ စာ ကို ရောင်း ချ ပေး ၏။ အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ကျ ရောက် သော ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သည် ဆိုး ရွား လှ ၏။

^၅၇ အ ပြည် ပြည် မှ လူ တို့ သည် လည်း အ စား အ စာ ဝယ် ယူ ရန် အီ ဂျစ် ပြည် ရှိ ယော သပ် ထံ သို့ လာ ကြ ၏။ အ ကြောင်း မူ ကား အ ပြည် ပြည် တို့ ၌ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သည် ဆိုး ရွား လှ ၏။

41

¹ At the end of two full years, Pharaoh dreamed, and behold, he stood by the river. ² Behold, seven cattle came up out of the river. They were sleek and fat, and they fed in the marsh grass. ³ Behold, seven other cattle came up after them out of the river, ugly and thin, and stood by the other cattle on the brink of the river. ⁴ The ugly and thin cattle ate up the seven sleek and fat cattle. So Pharaoh awoke.

⁵ He slept and dreamed a second time; and behold, seven heads of grain came up on one stalk, healthy and good. ⁶ Behold, seven heads of grain, thin and blasted with the east wind, sprung up after them. ⁷ The thin heads of grain swallowed up the seven healthy and full ears. Pharaoh awoke, and behold, it was a dream.

⁸ In the morning, his spirit was troubled, and he sent and called for all of Egypt’s magicians and wise men. Pharaoh told them his dreams, but there was no one who could interpret them to Pharaoh.

⁹ Then the chief cup bearer spoke to Pharaoh, saying, “I remember my faults today. ¹⁰ Pharaoh was angry with his servants, and put me in custody in the house of the captain of the guard, with the chief baker. ¹¹ We dreamed a dream in one night, he and I. Each man dreamed according to the interpretation of his dream. ¹² There was with us there a young man, a Hebrew, servant to the captain of the guard, and we told him, and he interpreted to us our dreams. He interpreted to each man according to his dream. ¹³ As he interpreted to us, so it was. He restored me to my office, and he hanged him.”

¹⁴ Then Pharaoh sent and called Joseph, and they brought him hastily out of the dungeon. He shaved himself, changed his clothing, and came in to Pharaoh. ¹⁵ Pharaoh said to Joseph, “I have dreamed a dream, and there is no one who can interpret it. I have heard it said of you, that when you hear a dream you can interpret it.” ¹⁶ Joseph answered Pharaoh, saying, “It isn’t in me. God will give Pharaoh an answer of peace.”

¹⁷ Pharaoh spoke to Joseph, “In my dream, behold, I stood on the brink of the river; ¹⁸ and behold, seven fat and sleek cattle came up out of the river. They fed in the marsh grass; ¹⁹ and behold, seven other cattle came up after them, poor and very ugly and thin, such as I never saw in all the land of Egypt for ugliness. ²⁰ The thin and ugly cattle ate up the first seven fat cattle; ²¹ and when they had eaten them up, it couldn’t be known that they had eaten them, but they were still ugly, as at the beginning. So I awoke.

²² I saw in my dream, and behold, seven heads of grain came up on one stalk, full and good; ²³ and behold, seven heads of grain, withered, thin, and blasted with the east wind, sprung up after them. ²⁴ The thin heads of grain swallowed up the seven good heads of grain. I told it to the magicians, but there was no one who could explain it to me.”

²⁵ Joseph said to Pharaoh, “The dream of Pharaoh is one. What God is about to do he has declared to Pharaoh. ²⁶ The seven good cattle are seven years; and the seven good heads of grain are seven years. The dream is one. ²⁷ The seven thin and ugly cattle that came up after them are seven years, and also the seven empty heads of grain blasted with the east wind; they will be seven years of famine.

²⁸ That is the thing which I have spoken to Pharaoh. God has shown Pharaoh what he is about to do. ²⁹ Behold, seven years of great plenty throughout all the land of Egypt are coming. ³⁰ Seven years of famine will arise after them, and all the plenty will be forgotten in the land of Egypt. The famine will consume the land, ³¹ and the plenty will not be known in the land by reason of that famine which follows; for it will be very grievous. ³² The dream was doubled to Pharaoh, because the thing is established by God, and God will shortly bring it to pass.

³³ “Now therefore let Pharaoh look for a discreet and wise man, and set him over the land of Egypt. ³⁴ Let Pharaoh do this, and let him appoint overseers over the land, and take up the fifth part of the land of Egypt’s produce in the seven plenteous years. ³⁵ Let them gather all the food of these good years that come, and store grain under the hand of Pharaoh for food in the cities, and let them keep it. ³⁶ The food will be to supply the land against the seven years of famine, which will be in the land of Egypt; so that the land will not perish through the famine.”

³⁷ The thing was good in the eyes of Pharaoh, and in the eyes of all his servants. ³⁸ Pharaoh said to his servants, “Can we find such a one as this, a man in whom is the Spirit of God?” ³⁹ Pharaoh said to Joseph, “Because God has shown you all of this, there is no one so discreet and wise as you. ⁴⁰ You shall be over my house. All my people will be ruled according to your word. Only in the throne I will be greater than you.”

⁴¹ Pharaoh said to Joseph, “Behold, I have set you over all the land of Egypt.” ⁴² Pharaoh took off his signet ring from his hand, and put it on Joseph’s hand, and arrayed him in robes of fine linen, and put a gold chain about his neck. ⁴³ He made him ride in the second chariot which he had. They cried before him, “Bow the knee!” He set him over all the land of Egypt. ⁴⁴ Pharaoh said to Joseph, “I am Pharaoh. Without you, no man shall lift up his hand or his foot in all the land of Egypt.” ⁴⁵ Pharaoh called Joseph’s name Zaphenath-Paneah. He gave him Asenath, the daughter of Potiphera priest of On as a wife. Joseph went out over the land of Egypt.

⁴⁶ Joseph was thirty years old when he stood before Pharaoh king of Egypt. Joseph went out from the presence of Pharaoh, and went throughout all the land of Egypt. ⁴⁷ In the seven plenteous years the earth produced abundantly. ⁴⁸ He gathered up all the food of the seven years which were in the land of Egypt, and laid up the food in the cities. He stored food in each city from the fields around that city. ⁴⁹ Joseph laid up grain as the sand of the sea, very much, until he stopped counting, for it was without number.

⁵⁰ To Joseph were born two sons before the year of famine came, whom Asenath, the daughter of Potiphera priest of On, bore to him. ⁵¹ Joseph called the name of the firstborn Manasseh, Manasseh sounds like the Hebrew for ‘forget’. “For”, he said, “God has made me forget all my toil, and all my father’s house.” ⁵² The name of the second, he called Ephraim: Ephraim sounds like the Hebrew for ‘twice fruitful’. “For God has made me fruitful in the land of my affliction.”

⁵³ The seven years of plenty, that were in the land of Egypt, came to an end. ⁵⁴ The seven years of famine began to come, just as Joseph had said. There was famine in all lands, but in all the land of Egypt there was bread.

⁵⁵ When all the land of Egypt was famished, the people cried to Pharaoh for bread, and Pharaoh said to all the Egyptians, “Go to Joseph. What he says to you, do.” ⁵⁶ The famine was over all the surface of the earth. Joseph opened all the store houses, and sold to the Egyptians. The famine was severe in the land of Egypt.

⁵⁷ All countries came into Egypt, to Joseph, to buy grain, because the famine was severe in all the earth.

၄၁

^၁ နှစ် နှစ် ကြာ သော အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး အိပ် မက် မက် သည် မှာ သူ သည် နိုင်း မြစ် နား တွင် ရပ် လျက် နေ ၏။ ^၂ အ ဆင်း လှ ၍ ဆူ ဖြိုး သော နွား မ ခု နစ် ကောင် သည် နိုင်း မြစ် မှ တက် လာ ၍ ကျူ တော ၌ ကျက် စား နေ ကြ ၏။ ^၃ ထို နွား များ နောက် မှ အ ဆင်း မ လှ၊ ပိန် ချုံး သော အ ခြား နွား မ ခု နစ် ကောင် သည် နိုင်း မြစ် မှ တက် လာ ၍ နိုင်း မြစ် ကမ်း စပ် ရှိ အ လျင် နွား မ များ ဘေး တွင် ရပ် နေ ကြ ၏။ ^၄ ထို့ နောက် အ ဆင်း မ လှ၊ ကိုယ် ခန္ဓာ ပိန် ချုံး သော နွား မ တို့ သည် အ ဆင်း လှ ၍ ဆူ ဖြိုး သော နွား မ ခု နစ် ကောင် ကို ကိုက် စား လိုက် ကြ ၏။ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး နိုး လာ ၏။

^၅ တစ် ဖန် သူ သည် အိပ် ပျော် ၍ ဒု တိ ယ အ ကြိမ် အိပ် မက် မက် ၏။ အိပ် မက် ထဲ ၌ အ လုံး ကြီး ၍ ကောင်း သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ သည် ရိုး တံ တစ် ခု တည်း မှ ထွက် လာ ၏။ ^၆ သုန် ဖျင်း ၍ အ ရှေ့ ‌လေ ကြောင့် ညှိုး ရော် နေ သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ သည် လည်း အ လျင် စ ပါး နှံ တို့ နောက် မှ ပေါက် လာ ၏။ ^၇ သုန် ဖျင်း သော စ ပါး နှံ တို့ သည် အ လုံး ကြီး ၍ အ ဆန် အောင် သော ကောက် နှံ ခု နစ် နှံ ကို မျို လေ ၏။ ထို့ နောက် ဖာ ရော မင်း ကြီး နိုး လာ ၍ အိပ် မက် ဖြစ် ကြောင်း သိ ရ ၏။

^၈ နံ နက် ရောက် သော အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် စိတ် မ ငြိမ် မ သက် ဖြစ် လေ ၏။ ထို့ ကြောင့် လူ လွှတ် ၍ အီ ဂျစ် ပြည် ရှိ နတ် ဝိဇ္ဇာ ဆ ရာ အ ပေါင်း တို့ နှင့် ပ ညာ ရှိ အ ပေါင်း တို့ ကို ခေါ် ပြီး လျှင် မိ မိ ၏ အိပ် မက် ကို သူ တို့ အား ပြော ပြ လေ ၏။ သို့ သော် ဖာ ရော မင်း ကြီး အ တွက် ထို အိပ် မက် တို့ ၏ အ နက် ကို ဖွင့် ပြ နိုင် သော သူ တစ် ယောက် မျှ မ ရှိ။

^၉ ထို အ ခါ ဖ လား တော် ဝန် က ဖော ရော မင်း ကြီး အား “အ ကျွန်ုပ် သည် ယ နေ့ ကိုယ့် အ ပြစ် ကို ကိုယ် အောက် မေ့ ပါ ၏။ ^၁၀ အ ရှင် ဖာ ‌ရော မင်း ကြီး၊ အ ရှင် သည် အ စေ အ ပါး တို့ ကို အ မျက် ထွက် ၍ အ ကျွန်ုပ် နှင့် စား တော် ဝန် ကို ကိုယ် ရံ တော် မှူး ၏ အိမ် ၌ အ ကျဉ်း ချ ထား ပါ ၏။ ^၁၁ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် တစ် ည တည်း ၌ အ နက် ကိုယ် စီ ရှိ သော အိပ် မက် ကို အ သီး သီး မက် ကြ ပါ ၏။ ^၁၂ ထို နေ ရာ ၌ အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ ကိုယ် ရံ တော် မှူး ၏ အ စေ အ ပါး ဟေ ‌ဗြဲ လူ ငယ် တစ် ယောက် ရှိ ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သူ့ အား ပြော ပြ ၍ သူ သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ အိပ် မက် အ နက် ကို ဖွင့် ပြ ပေး ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ကိုယ် စီ မက် သော အိပ် မက် ၏ အ နက် ကို ဖွင့် ပြ ပေး ပါ ၏။ ^၁၃ အ ကျွန်ုပ် တို့ အ တွက် သူ အ နက် ဖွင့် ပြ ပေး သည့် အ တိုင်း ဖြစ် လာ ခဲ့ ပါ ၏။ အ ရှင် သည် အ ကျွန်ုပ် အား အ ကျွန်ုပ် ၏ ရာ ထူး ကို ပြန် ပေး ၍ စား တော် ဝန် ကို သစ် တိုင် ၌ ချိတ် ဆွဲ ခဲ့ ပါ ၏” ဟု လျှောက် လေ ၏။

^၁၄ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် လူ လွှတ် ၍ ယော သပ် ကို ခေါ် စေ သ ဖြင့် ယော သပ် ကို မြေ အောက် အ ကျဉ်း ခန်း ထဲ မှ အ လျင် အ မြန် ထုတ် ဆောင် ကြ ၏။ ယော သပ် သည် မုတ် ဆိတ် ရိတ် ၍ အ ဝတ် အ စား လဲ ပြီး လျှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ သို့ အ ခ စား ဝင် လေ ၏။ ^၁၅ ဖာ ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် အား “ငါ သည် အိပ် မက် တစ် ခု မက် ၏။ ထို အိပ် မက် ၏ အ နက် ကို ဖွင့် ပြ နိုင် သော သူ တစ် ယောက် မျှ မ ရှိ။ သို့ ရာ တွင် သင် သည် အိပ် မက် ကို ကြား သော အ ခါ အိပ် မက် ၏ အ နက် ကို ဖွင့် ပြ နိုင် သည် ဟု သင့် အ ကြောင်း ငါ ကြား ၏” ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။ ^၁၆ ယော သပ် က လည်း “အ ကျွန်ုပ် မ တတ် နိုင် ပါ။ ဘု ရား သ ခင် သာ လျှင် အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး အ တွက် သင့် မြတ် ကောင်း မွန် သော အ ဖြေ ကို ပေး တော် မူ ပါ လိမ့် မည်” ဟု ဖာ ရော မင်း ကြီး အား ပြန် လျှောက် လေ ၏။

^၁၇ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် အား “ငါ့ အိပ် မက် ထဲ ၌ ငါ သည် နိုင်း မြစ် ကမ်း စပ် တွင် ရပ် လျက် နေ ၏။ ^၁၈ ဆူ ဖြိုး ၍ ပုံ ပန်း လှ သော နွား မ ခု နစ် ကောင် သည် နိုင်း မြစ် မှ တက် လာ ၍ ကျူ တော ၌ ကျက် စား နေ ကြ ၏။ ^၁၉ ထို နွား များ နောက် မှ ချည့် နဲ့ ၍ ပုံ ပန်း အ လွန် ဆိုး ပြီး ကိုယ် ခန္ဓာ ပိန် လှီ သော အ ခြား နွား မ ခု နစ် ကောင် တက် လာ ၏။ ဤ မျှ လောက် ကြည့် ရ ဆိုး သော နွား တို့ ကို အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ၌ ငါ မ တွေ့ ဖူး ပေ။ ^၂၀ ပိန် လှီ ၍ အ ရုပ် ဆိုး သော နွား မ တို့ သည် အ လျင် ဆူ ဖြိုး သော နွား မ ခု နစ် ကောင် ကို စား လိုက် ကြ ၏။ ^၂၁ ထို နွား မ တို့ ၏ ဝမ်း ထဲ သို့ ရောက် သွား သော် လည်း ဝမ်း ထဲ သို့ ရောက် သွား ကြောင်း ကို မည် သူ မျှ မ သိ ချေ။ အ ကြောင်း မူ ကား ထို နွား မ တို့ ၏ အ ဆင်း သဏ္ဌာန် သည် ယ ခင် ကဲ့ သို့ ပင် အ ရုပ် ဆိုး လျက် ရှိ သေး ၏။ ထို့ နောက် ငါ နိုး လာ ၏။

^၂၂ တစ် ဖန် ငါ့ အိပ် မက် ထဲ ၌ မြင် ရ သည် မှာ ရိုး တံ တစ် ခု တည်း တွင် အ ဆန် အောင် ၍ ကောင်း သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ သည် ရိုး တံ တစ် ခု တည်း မှ ထွက် လာ ၏။ ^၂၃ ထို စ ပါး နှံ တို့ နောက် မှ ခြောက် သွေ့ သုန် ဖျင်း ၍ အ ရှေ့ လေ ကြောင့် ညှိုး ရော် နေ သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ ထွက် လာ ၏။ ^၂၄ သုန် ဖျင်း သော စ ပါး နှံ တို့ သည် ကောင်း သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ ကို မျို ကြ ၏။ ငါ သည် ထို အိပ် မက် ကို နတ် ဝိဇ္ဇာ ဆ ရာ တို့ အား ပြော ပြ သော် လည်း ငါ့ အား ဖော် ပြ ပေး နိုင် သော သူ တစ် ယောက် မျှ မ ရှိ” ဟု ဆို လေ ၏။

^၂၅ ထို အ ခါ ယော သပ် က ဖာ ရော မင်း ကြီး အား “အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ အိပ် မက် နှစ် ခု သည် အ တူ တူ ပင် ဖြစ် ပါ ၏။ ဘု ရား သ ခင် သည် မိ မိ ပြု မည့် အ မှု ကို အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး အား ဖော် ပြ တော် မူ ပြီ။ ^၂၆ ကောင်း သော နွား မ ခု နစ် ကောင် သည် ခု နစ် နှစ် ဖြစ် ၏။ ကောင်း သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ သည် လည်း ခု နစ် နှစ် ဖြစ် ၏။ အိပ် မက် နှစ် ခု သည် အ တူ တူ ပင် ဖြစ် ပါ ၏။ ^၂၇ ဆူ ဖြိုး သော နွား မ များ နောက် မှ တက် လာ သည့် ပိန် လှီ ၍ အ ရုပ် ဆိုး သော နွား မ ခု နစ် ကောင် သည် ခု နစ် နှစ် ဖြစ် ၏။ အ ရှေ့ လေ ကြောင့် ညှိုး ရော် ၍ သုန် ဖျင်း သော စ ပါး နှံ ခု နစ် နှံ သည် ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး သော ခု နစ် နှစ် ဖြစ် ၏။

^၂၈ အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး အား အ ကျွန်ုပ် လျှောက် ထား ခဲ့ သည် စ ကား အ တိုင်း ဘု ရား သ ခင် သည် မိ မိ ပြု မည့် အ မှု ကို အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး အား ဖော် ပြ တော် မူ ပြီ။ ^၂၉ အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး တွင် အ လွန် ဝ ပြော သော နှစ် ခု နစ် နှစ် ရောက် လာ လိမ့် မည်။ ^၃၀ ထို့ နောက် မှ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး သော နှစ် ခု နစ် နှစ် ဖြစ် လာ လိမ့် မည်။ ထို အ ခါ အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ဝ ပြော ခဲ့ သ မျှ ကို မေ့ လျော့ ကြ လိမ့် မည်။ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သည် တစ် ပြည် လုံး ကို ဖျက် ဆီး လိမ့် မည်။ ^၃၁ ထို ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သည် အ လွန် ဆိုး ရွား မည် ဖြစ် သ ဖြင့် ဝ ပြော ခြင်း နောက် တွင် ဖြစ် လာ မည့် ထို ငတ် မွတ် ခေင်း ပါး ခြင်း ဘေး ကြောင့် ထို ပြည် ၌ ဝ ပြော ခြင်း ရှိ ခဲ့ သည် ကို ပင် သိ မှတ် ကြ တော့ မည် မ ဟုတ်။ ^၃၂ အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် အိပ် မက် ကို နောက် တစ် ကြိမ် ထပ် ၍ မက် သည် မှာ ထို အ မှု ကို ဘု ရား သ ခင် တည် စေ တော် မူ ပြီ ဖြစ် ၍ ဘု ရား သ ခင် သည် ထို အ မှု ကို အ လျင် အ မြန် ပြု တော် မူ မည် ဖြစ် ၏။

^၃၃ ထို့ ကြောင့် အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး၊ အ သိ ဉာဏ် ရှိ သော၊ ပ ညာ ရှိ သော သူ ကို ရှာ ပြီး လျှင် အီ ဂျစ် ပြည် ကို အုပ် စိုး ရန် ထို သူ ကို ခန့် ထား ပါ လော့။ ^၃၄ အ ရှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး ခန့် ထား သော သူ သည် လည်း တိုင်း ပြည် အား ကြီး ကြပ် သူ များ ကို ခန့် အပ် ထား ပါ စေ။ သူ သည် အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ဝ ပြော သော နှစ် ခု နစ် နှစ် တွင် ငါး ပုံ တစ် ပုံ ကောက် ယူ ပါ စေ။ ^၃၅ ထို သူ တို့ သည် လာ မည့် ကြွယ် ဝ သော နှစ် များ မှ အ စား အ စာ ရှိ သ မျှ တို့ ကို စု သိမ်း ကြ ပါ စေ။ ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ အာ ဏာ အောက် ၌ အ စား အ စာ ဂျုံ စ ပါး ကို မြို့ များ ၌ စု ဆောင်း ထိန်း သိမ်း ကြ ပါ စေ။ ^၃၆ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ကြောင့် တိုင်း ပြည် သည် ပျက် စီး ခြင်း သို့ မ ရောက် မည့် အ ကြောင်း ထို အ စား အ စာ တို့ သည် အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ဖြစ် လာ မည့် ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး သော နှစ် ခု နစ် နှစ် တွင် တိုင်း ပြည် အ တွက် အ ရန် သို မှီး ထား သော အ စား အစာ ဖြစ် လိမ့် မည်” ဟု လျှောက် လေ ၏။

^၃၇ ထို အ ကြံ ဉာဏ် ကို ဖာ ရော မင်း ကြီး နှင့် သူ ၏ အ မှု ထမ်း အ ပေါင်း တို့ သည် နှစ် သက် သ ဘော ကျ ကြ ၏။ ^၃၈ ဖာ ရော မင်း ကြီး က မိ မိ ၏ အ မှု ထမ်း တို့ အား “ဘု ရား သ ခင် ၏ ဝိ ညာဉ် တော် ကို ရ သည့် ဤ သို့ သော သူ ကို ငါ တို့ ရှာ တွေ့ နိုင် မည် ‌လော” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၃၉ ထို့ နောက် ဖာ ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် အား “ဘု ရား သ ခင် သည် ဤ အ မှု အ လုံး စုံ ကို သင့် အား ဖော် ပြ တော် မူ ပြီ ဖြစ် ၍ သင် ကဲ့ သို့ အ သိ ဉာဏ် ရှိ သော သူ၊ ပ ညာ ရှိ သော သူ တစ် ယောက် မျှ မ ရှိ။ ^၄၀ သင် သည် ငါ ၏ နန်း တော် အုပ် ဖြစ် ရ မည်။ ငါ ၏ လူ အ ပေါင်း တို့ သည် သင် ၏ အ မိန့် ကို နာ ခံ ကြ ရ မည်။ ငါ သည် ရာ ဇ ပလ္လင် အား ဖြင့် သာ သင့် ထက် ကြီး မြတ် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၄၁ တစ် ဖန် ဖာ ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် အား “အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ကို အုပ် စိုး ရန် သင့် ကို ငါ ခန့် ထား ပြီ” ဟု မိန့် ဆို ပြီး လျှင်၊ ^၄၂ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် မိ မိ ၏ လက် မှ တံ ဆိပ် တုံး လက် စွပ် ကို ချွတ် ၍ ယော သပ် ၏ လက် ၌ စွပ် ‌ပေး ၏။ ပိတ် ချော ထည် အ ဝတ် တို့ ကို လည်း ဝတ် ပေး ၍ သူ ၏ လည် ပင်း ၌ ရွှေ ဆွဲ ကြိုး ကို ဆွဲ ပေး ပြီး၊ ^၄၃ မိ မိ ၏ ဒု တိ ယ ရ ထား ကို စီး စေ ၏။ သူ့ ရှေ့ ၌ လည်း “ဒူး ထောက် ကြ လော့” ဟု ဟစ် အော် ကြ ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ကို အုပ် စိုး ရန် ယော သပ် အား ခန့် ထား လေ ၏။ ^၄၄ ထို့ ပြင် ဖာ ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် အား “ငါ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ဖြစ် ၏။ သို့ သော် လည်း သင် ခွင့် မ ပြု လျှင် အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ရှိ လူ တစ် စုံ တစ် ယောက် မျှ မိ မိ လက်၊ မိ မိ ခြေ ကို မ ကြွ ရ” ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။ ^၄၅ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် ယော သပ် ၏ အ မည် ကို ဇာ ဖ ဏာ သ ဖာ ဏ ဟု မှည့် ခေါ် ၍ ယော သပ် ကို ဩ န မြို့ ၏ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ပေါ တိ ဖေ ရ ၏ သ မီး အာ သ နတ် နှင့် ထိမ်း မြား ပေး ၏။ ထို့ နောက် ယော သပ် သည် အီ ဂျစ် ပြည် ကို ကြည့် ရှု ရန် ထွက် သွား ၏။

^၄၆ ယော သပ် သည် အီ ဂျစ် ဘု ရင် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ ၌ အ မှု ထမ်း သော အ ခါ အ သက် သုံး ဆယ် ရှိ ပြီ ဖြစ် ၏။ ယော သပ် သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ မှ ထွက် သွား ၍ အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ကို လှည့် ပတ် ကြည့် ရှု ၏။ ^၄၇ ဝ ပြော သော နှစ် ခု နစ် နှစ် အ တွင်း တိုင်း ပြည် ၌ သီး နှံ အ လျှံ အ ပယ် ထွက် ၏။ ^၄၈ ယော သပ် သည် ခု နစ် နှစ် ပတ် လုံး အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ထွက် သည့် အ စား အ စာ ရှိ သ မျှ တို့ ကို စု သိမ်း ၍ ထို အ စား အ စာ ကို မြို့ များ ၌ သို လှောင် ထား ၏။ မြို့ အ သီး သီး ၏ ပတ် ပတ် လည် ရှိ လယ် ယာ မှ ထွက် သည့် အ စား အ စာ ကို ထို မြို့ အ သီး သီး ၌ ပင် သို လှောင် ထား ၏။ ^၄၉ ယော သပ် သည် ဂျုံ စ ပါး ကို ပင် လယ် သဲ ပွင့် နှင့် အ မျှ မြောက် မြား စွာ စု ဆောင်း ထား ၏။ မ ခြင် တွယ် နိုင် အောင် များ ပြား လှ သ ဖြင့် စာ ရင်း မ မှတ် ဘဲ နေ လေ ၏။

^၅၀ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး သော နှစ် မ ရောက် မီ ယော သပ် သည် ဩ န မြို့ ၏ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် ပေါ တိ ဖေ ရ ၏ သ မီး အာ သ နတ် နှင့် သား နှစ် ယောက် ရ ၏။ ^၅၁ ယော သပ် က “ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ ၏ ဒုက္ခ ပြဿ နာ အ ပေါင်း နှင့် ငါ့ ဖ ခင် ၏ အိမ် သူ အိမ် သား အ ပေါင်း တို့ ကို ငါ မေ့ လျော့ စေ ရန် ပြု တော် မူ ပြီ” ဟု ဆို လျက် သား ဦး ၏ အ မည် ကို မ နာ ရှေ ’မေ့ လျော့ စေ ပြီ’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု မှည့် ခေါ် လေ ၏။ ^၅၂ တစ် ဖန် ယော သပ် က “ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ ဖိ စီး နှိပ် စက် ခံ ရ သည့် ပြည် ၌ ငါ့ ကို ပွား များ စေ တော် မူ ပြီ” ဟု ဆို လျက် ဒု တိ ယ သား ၏ အ မည် ကို ဧ ဖ ရိမ် ’ပွား များ စေ ပြီ’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု မှည့် ခေါ် လေ ၏။

^၅၃ ထို့ နောက် အီ ဂျစ် ပြည် တွင် ဝ ပြော သော နှစ် ခု နစ် နှစ် ကုန် ဆုံး လေ ၏။ ^၅၄ ယော သပ် ပြော ခဲ့ သည့် အ တိုင်း ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး သော နှစ် ခု နစ် နှစ် စ တင် ဖြစ် လာ ၏။ အ ပြည် ပြည် တို့ ၌ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ဖြစ် သော် လည်း အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး တွင် မူ အ စား အ စာ ရှိ ၏။

^၅၅ အီ ဂျစ် ပြည် တစ် ပြည် လုံး ဆာ လောင် မွတ် သိပ် သော အ ခါ လူ တို့ သည် အ စား အ စာ အ တွက် ‌ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ အော် ဟစ် ကြ ၏။ ထို အ ခါ ဖာ ရော မင်း ကြီး သည် အီ ဂျစ် ပြည် သား အ ပေါင်း တို့ အား “ယော သပ် ထံ သို့ သွား ကြ လော့။ သင် တို့ အား သူ ပြော သည့် အ တိုင်း ပြု ကြ လော့” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၅၆ မြေ တစ် ပြင် လုံး ၌ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ဖြစ် ‌သော အ ခါ ယော သပ် သည် သို လှောင် ရုံ ရှိ သ မျှ တို့ ကို ဖွင့် ၍ အီ ဂျစ် ပြည် သား တို့ အား အ စား အ စာ ကို ရောင်း ချ ပေး ၏။ အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ကျ ရောက် သော ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သည် ဆိုး ရွား လှ ၏။

^၅၇ အ ပြည် ပြည် မှ လူ တို့ သည် လည်း အ စား အ စာ ဝယ် ယူ ရန် အီ ဂျစ် ပြည် ရှိ ယော သပ် ထံ သို့ လာ ကြ ၏။ အ ကြောင်း မူ ကား အ ပြည် ပြည် တို့ ၌ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သည် ဆိုး ရွား လှ ၏။

41

¹ At the end of two full years, Pharaoh dreamed, and behold, he stood by the river. ² Behold, seven cattle came up out of the river. They were sleek and fat, and they fed in the marsh grass. ³ Behold, seven other cattle came up after them out of the river, ugly and thin, and stood by the other cattle on the brink of the river. ⁴ The ugly and thin cattle ate up the seven sleek and fat cattle. So Pharaoh awoke.

⁵ He slept and dreamed a second time; and behold, seven heads of grain came up on one stalk, healthy and good. ⁶ Behold, seven heads of grain, thin and blasted with the east wind, sprung up after them. ⁷ The thin heads of grain swallowed up the seven healthy and full ears. Pharaoh awoke, and behold, it was a dream.

⁸ In the morning, his spirit was troubled, and he sent and called for all of Egypt’s magicians and wise men. Pharaoh told them his dreams, but there was no one who could interpret them to Pharaoh.

⁹ Then the chief cup bearer spoke to Pharaoh, saying, “I remember my faults today. ¹⁰ Pharaoh was angry with his servants, and put me in custody in the house of the captain of the guard, with the chief baker. ¹¹ We dreamed a dream in one night, he and I. Each man dreamed according to the interpretation of his dream. ¹² There was with us there a young man, a Hebrew, servant to the captain of the guard, and we told him, and he interpreted to us our dreams. He interpreted to each man according to his dream. ¹³ As he interpreted to us, so it was. He restored me to my office, and he hanged him.”

¹⁴ Then Pharaoh sent and called Joseph, and they brought him hastily out of the dungeon. He shaved himself, changed his clothing, and came in to Pharaoh. ¹⁵ Pharaoh said to Joseph, “I have dreamed a dream, and there is no one who can interpret it. I have heard it said of you, that when you hear a dream you can interpret it.” ¹⁶ Joseph answered Pharaoh, saying, “It isn’t in me. God will give Pharaoh an answer of peace.”

¹⁷ Pharaoh spoke to Joseph, “In my dream, behold, I stood on the brink of the river; ¹⁸ and behold, seven fat and sleek cattle came up out of the river. They fed in the marsh grass; ¹⁹ and behold, seven other cattle came up after them, poor and very ugly and thin, such as I never saw in all the land of Egypt for ugliness. ²⁰ The thin and ugly cattle ate up the first seven fat cattle; ²¹ and when they had eaten them up, it couldn’t be known that they had eaten them, but they were still ugly, as at the beginning. So I awoke.

²² I saw in my dream, and behold, seven heads of grain came up on one stalk, full and good; ²³ and behold, seven heads of grain, withered, thin, and blasted with the east wind, sprung up after them. ²⁴ The thin heads of grain swallowed up the seven good heads of grain. I told it to the magicians, but there was no one who could explain it to me.”

²⁵ Joseph said to Pharaoh, “The dream of Pharaoh is one. What God is about to do he has declared to Pharaoh. ²⁶ The seven good cattle are seven years; and the seven good heads of grain are seven years. The dream is one. ²⁷ The seven thin and ugly cattle that came up after them are seven years, and also the seven empty heads of grain blasted with the east wind; they will be seven years of famine.

²⁸ That is the thing which I have spoken to Pharaoh. God has shown Pharaoh what he is about to do. ²⁹ Behold, seven years of great plenty throughout all the land of Egypt are coming. ³⁰ Seven years of famine will arise after them, and all the plenty will be forgotten in the land of Egypt. The famine will consume the land, ³¹ and the plenty will not be known in the land by reason of that famine which follows; for it will be very grievous. ³² The dream was doubled to Pharaoh, because the thing is established by God, and God will shortly bring it to pass.

³³ “Now therefore let Pharaoh look for a discreet and wise man, and set him over the land of Egypt. ³⁴ Let Pharaoh do this, and let him appoint overseers over the land, and take up the fifth part of the land of Egypt’s produce in the seven plenteous years. ³⁵ Let them gather all the food of these good years that come, and store grain under the hand of Pharaoh for food in the cities, and let them keep it. ³⁶ The food will be to supply the land against the seven years of famine, which will be in the land of Egypt; so that the land will not perish through the famine.”

³⁷ The thing was good in the eyes of Pharaoh, and in the eyes of all his servants. ³⁸ Pharaoh said to his servants, “Can we find such a one as this, a man in whom is the Spirit of God?” ³⁹ Pharaoh said to Joseph, “Because God has shown you all of this, there is no one so discreet and wise as you. ⁴⁰ You shall be over my house. All my people will be ruled according to your word. Only in the throne I will be greater than you.”

⁴¹ Pharaoh said to Joseph, “Behold, I have set you over all the land of Egypt.” ⁴² Pharaoh took off his signet ring from his hand, and put it on Joseph’s hand, and arrayed him in robes of fine linen, and put a gold chain about his neck. ⁴³ He made him ride in the second chariot which he had. They cried before him, “Bow the knee!” He set him over all the land of Egypt. ⁴⁴ Pharaoh said to Joseph, “I am Pharaoh. Without you, no man shall lift up his hand or his foot in all the land of Egypt.” ⁴⁵ Pharaoh called Joseph’s name Zaphenath-Paneah. He gave him Asenath, the daughter of Potiphera priest of On as a wife. Joseph went out over the land of Egypt.

⁴⁶ Joseph was thirty years old when he stood before Pharaoh king of Egypt. Joseph went out from the presence of Pharaoh, and went throughout all the land of Egypt. ⁴⁷ In the seven plenteous years the earth produced abundantly. ⁴⁸ He gathered up all the food of the seven years which were in the land of Egypt, and laid up the food in the cities. He stored food in each city from the fields around that city. ⁴⁹ Joseph laid up grain as the sand of the sea, very much, until he stopped counting, for it was without number.

⁵⁰ To Joseph were born two sons before the year of famine came, whom Asenath, the daughter of Potiphera priest of On, bore to him. ⁵¹ Joseph called the name of the firstborn Manasseh, Manasseh sounds like the Hebrew for ‘forget’. “For”, he said, “God has made me forget all my toil, and all my father’s house.” ⁵² The name of the second, he called Ephraim: Ephraim sounds like the Hebrew for ‘twice fruitful’. “For God has made me fruitful in the land of my affliction.”

⁵³ The seven years of plenty, that were in the land of Egypt, came to an end. ⁵⁴ The seven years of famine began to come, just as Joseph had said. There was famine in all lands, but in all the land of Egypt there was bread.

⁵⁵ When all the land of Egypt was famished, the people cried to Pharaoh for bread, and Pharaoh said to all the Egyptians, “Go to Joseph. What he says to you, do.” ⁵⁶ The famine was over all the surface of the earth. Joseph opened all the store houses, and sold to the Egyptians. The famine was severe in the land of Egypt.

⁵⁷ All countries came into Egypt, to Joseph, to buy grain, because the famine was severe in all the earth.