၂၁

^၁ တစ် ဖန် စာ တန် သည် အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို ဆန့် ကျင် လို ၍ အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး တို့ ၏ အ ရေ အ တွက် ကို စာ ရင်း ကောက် ယူ ရန် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ စိတ် ကို နှိုး ဆော် ၏။

^၂ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ယွာ ဘ နှင့် စစ် သူ ကြီး တို့ အား “ဗေ ရ ရှေ ဘ မြို့ မှ စ ၍ ဒန် မြို့ တိုင် အောင် သွား ပြီး အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး တို့ ၏ အ ရေ အ တွက် ကို စာ ရင်း ယူ လော့။ ပြီး လျှင် သူ တို့ အ ရေ အ တွက် ကို ငါ သိ ရ အောင် ငါ့ ထံ ပြန် လာ ၍ အ စီ ရင် ခံ လော့” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၃ ယွာ ဘ က လည်း “ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် လူ တို့ ကို သူ တို့ ရှိ သည် ထက် အ ဆ တစ် ရာ တိုး ပွား စေ တော် မူ ပါ စေ သော။ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ သူ တို့ အား လုံး သည် အ ကျွန်ုပ် သ ခင် ၏ အ စေ အ ပါး များ ပင် ဖြစ် ကြ သည် မ ဟုတ် လော။ အ ဘယ် ကြောင့် အ ရှင် မင်း ကြီး ဤ အ မှု ကို ပြု လို ပါ သ နည်း။ အ ဘယ် ကြောင့် အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး တို့ အ ပေါ် အ ပြစ် သက် ရောက် စေ မည် နည်း” ဟု လျှောက် တင် ၏။

^၄ သို့ ရာ တွင် ရှင် ဘု ရင် ၏ အ မိန့် တော် သည် ယွာ ဘ ကို လွှမ်း မိုး နိုင် သ ဖြင့် ယွာ ဘ လည်း ထွက် သွား ၍ အစ္စ‌ ရေး ပြည် တစ် ပြည် လုံး သို့ လှည့် လည် ပြီး ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ပြန် လာ ၏။ ^၅ ယွာ ဘ သည် လူ အ ရေ အ တွက် စာ ရင်း ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ ပေး အပ် ၏။ စာ ရင်း အ ရ အစ္စ‌ ရေး တစ် မျိုး နွယ် လုံး တွင် ဓား ကိုင် တပ် သား အား လုံး ပေါင်း အ ယောက် တစ် ဆယ့် တစ် သိန်း၊ ယု ဒ အ မျိုး တွင် ဓား ကိုင် တပ် သား အ ယောက် လေး သိန်း ခု နစ် သောင်း ရှိ ၏။ ^၆ ယွာ ဘ သည် ရှင် ဘု ရင် ၏ အ မိန့် တော် ကို မ နှစ် သက် သ ဖြင့် လေ ဝိ အ မျိုး နှင့် ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး ကို ထည့် ၍ စာ ရင်း မ ကောက် ချေ။

^၇ ဤ အ မှု သည် ဘု ရား သ ခင် ရှေ့ တွင် ဆိုး ညစ် သော အ မှု ဖြစ် သော ကြောင့် အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး ကို ဒဏ် ခတ် တော် မူ ရာ၊ ^၈ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ဘု ရား သ ခင် အား “အ ကျွန်ုပ် သည် ဤ အ မှု ကို ပြု ခြင်း ဖြင့် ကြီး မား သော အ ပြစ် ကို ကျူး လွန် မိ ပါ ပြီ။ ကိုယ် တော့် အ စေ အ ပါး ၏ အ ပြစ် ကို ဖြေ လွှတ် တော် မူ ပါ။ အ ကျွန်ုပ် သည် အ လွန် မိုက် မဲ သော အ မှု ကို ပြု မိ ပါ ပြီ” ဟု လျှောက် ဆို လေ ၏။

^၉ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ဗျာ ဒိတ် ဆ ရာ ဂဒ် အား၊ ^၁၀ “သင် သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သို့ သွား ပြီး ‘သင့် အား ရွေး ချယ် စ ရာ သုံး ခု ကို ပေး ထား ပြီ။ ထို သုံး ခု ထဲ မှ တစ် ခု ကို ရွေး လော့။ သင် ရွေး သည့် အ ချက် အ တိုင်း သင့် ကို ပြု မည်’ ဟူ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ ၏” ဟု ဆင့် ဆို လော့။

^၁၁ ထို့ ကြောင့် ဂဒ် သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သွား ပြီး “ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဤ သို့ မိန့် တော် မူ ပြီ။ သင် ရွေး ချယ် လော့။ ^၁၂ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သုံး နှစ် ဖြစ် စေ ရ မည် လော။ သို့ မ ဟုတ် ရန် သူ ၏ ဓား သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို လိုက် မီ သ ဖြင့် ရန် သူ့ ရှေ့ ၌ သုံး လ ပတ် လုံး ဓား ဘေး နှင့် ရင် ဆိုင် မည် လော။ သို့ မ ဟုတ် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ဓား တော် သည် ဤ ပြည် ၌ ကပ် ရော ဂါ ဘေး သက် ရောက် စေ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ကောင်း ကင် တ မန် သည် အစ္စ‌ ရေး ပြည် အ နှံ့ သုံး ရက် ပတ် လုံး ဖျက် ဆီး သော ဘေး ဖြစ် စေ ရ မည် လော။ အ ကျွန်ုပ် ကို စေ လွှတ် သော အ ရှင် အား မည် သည့် အ ဖြေ ပြန် ပေး ရ မည် ကို ယ ခု စဉ်း စား ဆုံး ဖြတ် ပါ လော့” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။ ^၁၃ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ဂဒ် အား “ငါ သည် အ ကျဉ်း အ ကျပ် ထဲ သို့ ရောက် ပါ ပြီ တ ကား။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သ နား ခြင်း က ရု ဏာ ကြီး မား သည် ဖြစ် ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ လက် တော် ထဲ သို့ သာ ငါ ကျ ရောက် ပါ စေ၊ လူ့ လက် ထဲ သို့ မ ကျ ရောက် ပါ စေ နှင့်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၁၄ ထို့ ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး တို့ ထဲ သို့ ကပ် ရော ဂါ ဘေး ကျ ရောက် စေ သ ဖြင့် အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး ခု နစ် သောင်း သေ ကြ ရ ၏။ ^၁၅ ဘု ရား သ ခင် သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ကို ဖျက် ဆီး ရန် ကောင်း ကင် တ မန် ကို လည်း စေ လွှတ် သေး ၏။ ကောင်း ကင် တ မန် သည် မြို့ ကို ဖျက် ဆီး မည် ပြု စဉ် တွင် ပင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ကြည့် ရှု တော် မူ ၍ ထို ကပ် ရော ဂါ ဘေး ကြောင့် စိတ် မ ကောင်း ဖြစ် သ ဖြင့် မြို့ ကို ဖျက် ဆီး တော့ မည့် ကောင်း ကင် တ မန် အား “လုံ လောက် ပြီ။ သင့် လက် ကို ပြန် ရုပ် လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ထို အ ချိန် တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ကောင်း ကင် တ မန် သည် ယေ ဗု သိ လူ မျိုး ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၁၆)။ ၏ ကောက် နယ် တ လင်း နား ၌ ရပ် နေ ၏။

^၁၆ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မျှော် ကြည့် လျှင် မိုး နှင့် မြေ ကြား လေ ထဲ ၌ ရပ် နေ သော ကောင်း ကင် တ မန် တစ် ပါး ကို တွေ့ ရ ၏။ ထို ကောင်း ကင် တ မန် သည် ဓား ကို ကိုင် ထား လျက် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ဘက် သို့ လက် ဆန့် ထား ၏။ ထို အ ခါ လျှော် တေ အ ဝတ် ကို ဝတ် ထား သော ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ သည် ပျပ် ဝပ် လျက် နေ လေ ၏။ ^၁၇ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ဘု ရား သ ခင် အား “လူ ဦး ရေ စာ ရင်း ကောက် ယူ ရန် စေ ခိုင်း ခဲ့ သူ မှာ အ ကျွန်ုပ် ပင် ဖြစ် သည် မ ဟုတ် လော။ ဆိုး ညစ် မှု ကို ပြု ပြီး အ ပြစ် ရှိ သူ မှာ အ ကျွန်ုပ် ပင် ဖြစ် သည် မ ဟုတ် လော။ ဤ သိုး တို့ မူ ကား မည် သည့် အ ပြစ် ကို ပြု မိ ပါ သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား၊ အ ကျွန်ုပ် နှင့် အ ကျွန်ုပ် ဘိုး ဘေး ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ ကို သာ ကိုယ် တော် ၏ လက် သို့ ကျ ရောက် စေ ပါ။ ကိုယ် တော် ၏ လူ မျိုး တော် တို့ အ ပေါ် သို့ ဘေး ဒဏ် မ ကျ ရောက် ပါ စေ နှင့်” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။

^၁၈ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ကောင်း ကင် တ မန် က ဂဒ် အား ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သွား လော့။ ယေ ဗု သိ လူ မျိုး ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၁၈)။ ၏ ကောက် နယ် တ လင်း နား သို့ တက် သွား ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ ယဇ် ပလ္လင် ကို တည် ပါ ဟု သူ့ အား ဆင့် ဆို လော့။ ^၁၉ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် လည်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ နာ မ တော် အား ဖြင့် ဂဒ် ဆင့် ဆို သည့် စ ကား အ တိုင်း သွား ၍ ပြု လေ ၏။

^၂၀ ဩ ရ နန် သို့ မ ဟုတ် ’အ ရော န’။ သည် လှည့် ကြည့် ၍ ကောင်း ကင် တ မန် ကို မြင် ၏။ ထို အ ခါ သူ နှင့် အ တူ ရှိ နေ သော သား လေး ယောက် သည် ပုန်း နေ ကြ ၏။ ဩ ရ နန် မူ ကား ဂျုံ စ ပါး ကို နင်း နယ် လျက် နေ ၏။

 ^၂၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၂၀)။ ထံ သို့ ချဉ်း ကပ် လာ ၏။ ဩ ရ နန် သည် လှမ်း ကြည့် ၍ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ကို မြင် လျှင် ကောက် နယ် တ လင်း မှ ထွက် လာ ၍ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ရှေ့ မြေ မှာ ပျပ် ဝပ် လေ ၏။ ^၂၂ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၂၁)။ အား “လူ တို့ တွင် ကျ ရောက် သော ဘေး ဒဏ် ငြိမ်း မည့် အ ကြောင်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ ယဇ် ပလ္လင် တည် ရ မည် ဖြစ် ၍ သင့် ကောက်နယ် တ လင်း ကို ငါ့ အား ရောင်း ပေး လော့။ ကျ သင့် ငွေ အ တိုင်း ငါ ဝယ် ယူ ပါ မည်” ဟု မိန့် ဆို လျှင်၊

^၂၃ ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၂၂)။ က လည်း ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ ယူ တော် မူ ပါ။ အ လို ရှိ သည့် အ တိုင်း ပြု တော် မူ ပါ။ မီး ရှို့ ရာ ယဇ် အ ဖို့ နွား၊ ထင်း အ ဖို့ ကောက် နယ် သစ် သား ပြား၊ ဘော ဇဉ် ပူ ဇော် သက္ကာ အ ဖို့ ဂျုံ စ သည် တို့ ကို အ ကျွန်ုပ် ပေး ပါ မည်။ အား လုံး ကို အ ကျွန်ုပ် ပေး ပါ မည်” ဟု လျှောက် တင် ၏။ ^၂၄ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၂၄)။ အား “ထို သို့ မ ဟုတ် ပါ။ ကျ သင့် ငွေ ဖြင့် ဝယ် ပါ မည်။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ သင့် ထံ မှ မြေ ကို အ လ ဟဿ မ ယူ လို ပါ။ အ ဖိုး အ ခ မ ပေး ဘဲ မီး ရှို့ ရာ ယဇ် ကို မ ပူ ဇော် လို ပါ” ဟု ပြန် ပြော ပြီး လျှင်၊ ^၂၅ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၂၄)။ အား မြေ နေ ရာ အ တွက် ကျ သင့် ငွေ ရွှေ အ ချိန် ခြောက် ရာ ရှယ် ကယ် ၄.၅ ပိဿာ သို့ မ ဟုတ် ၆.၉ ကီ လို ဂ ရမ် ခန့်။ ကို ပေး ၏။

^၂၆ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ထို နေ ရာ တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ ယဇ် ပလ္လင် ကို တည် ၍ မီး ရှို့ ရာ ယဇ်၊ မိတ် သ ဟာ ယ ယဇ် တို့ ကို ပူ ဇော် ပြီး ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ အော် ဟစ် ဆု တောင်း သော အ ခါ ကိုယ် တော် သည် ယဇ် ပလ္လင် ပေါ် ရှိ မီး ရှို့ ရာ ယဇ် အ ပေါ် သို့ ကောင်း ကင် မှ မီး ကျ လာ စေ ခြင်း ဖြင့် ထူး တော် မူ ၏။ ^၂၇ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ကောင်း ကင် တ မန် အား အ မိန့် ပေး သ ဖြင့် သူ သည် ဓား ကို ဓား အိမ် ထဲ သို့ ပြန် သွင်း လေ ၏။

^၂၈ ထို အ ချိန် ၌ ယေ ဗု သိ လူ မျိုး ဩ ရ နန် သို့ မ ဟုတ် ’အ ရော န’။ ၏ ကောက် နယ် တ လင်း တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထူး တော် မူ သည် ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သိ မြင် သော အ ခါ ထို နေ ရာ ၌ ပင် ယဇ် ပူ ဇော် လေ ၏။ ^၂၉ ထို စဉ် က တော ကန္တာ ရ တွင် မော ရှေ ဆောက် လုပ် ခဲ့ သော ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ တဲ တော် နှင့် မီး ရှို့ ရာ ယဇ် ပလ္လင် တို့ သည် ဂိ ဗောင် မြို့ ရှိ အ ထွတ် အ မြတ် ထား ရာ ကုန်း မြင့် တွင် ရှိ နေ ၏။ ^၃၀ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ကောင်း ကင် တ မန် ကိုင် ထား သော ဓား ကို ကြောက် သော ကြောင့် ထို ယဇ် ပလ္လင် သို့ သွား ၍ ဘု ရား သ ခင် ထံ မ မေး မြန်း ဝံ့ ချေ။

21

¹ Satan stood up against Israel, and moved David to take a census of Israel.

² David said to Joab and to the princes of the people, “Go, count Israel from Beersheba even to Dan; and bring me word, that I may know how many there are.” ³ Joab said, “May Yahweh make his people a hundred times as many as they are. But, my lord the king, aren’t they all my lord’s servants? Why does my lord require this thing? Why will he be a cause of guilt to Israel?”

⁴ Nevertheless the king’s word prevailed against Joab. Therefore Joab departed and went throughout all Israel, then came to Jerusalem. ⁵ Joab gave the sum of the census of the people to David. All those of Israel were one million one hundred thousand men who drew a sword; and in Judah were four hundred seventy thousand men who drew a sword. ⁶ But he didn’t count Levi and Benjamin among them, for the king’s word was abominable to Joab.

⁷ God was displeased with this thing; therefore he struck Israel. ⁸ David said to God, “I have sinned greatly, in that I have done this thing. But now put away, I beg you, the iniquity of your servant, for I have done very foolishly.”

⁹ Yahweh spoke to Gad, David’s seer, saying, ¹⁰ “Go and speak to David, saying, ‘Yahweh says, “I offer you three things. Choose one of them, that I may do it to you.” ’ ”

¹¹ So Gad came to David and said to him, “Yahweh says, ‘Take your choice: ¹² either three years of famine; or three months to be consumed before your foes, while the sword of your enemies overtakes you; or else three days of the sword of Yahweh, even pestilence in the land, and Yahweh’s angel destroying throughout all the borders of Israel. Now therefore consider what answer I shall return to him who sent me.’ ” ¹³ David said to Gad, “I am in distress. Let me fall, I pray, into Yahweh’s hand, for his mercies are very great. Don’t let me fall into man’s hand.”

¹⁴ So Yahweh sent a pestilence on Israel, and seventy thousand men of Israel fell. ¹⁵ God sent an angel to Jerusalem to destroy it. As he was about to destroy, Yahweh saw, and he relented of the disaster, and said to the destroying angel, “It is enough. Now withdraw your hand.” Yahweh’s angel was standing by the threshing floor of Ornan the Jebusite.

¹⁶ David lifted up his eyes, and saw Yahweh’s angel standing between earth and the sky, having a drawn sword in his hand stretched out over Jerusalem. Then David and the elders, clothed in sackcloth, fell on their faces. ¹⁷ David said to God, “Isn’t it I who commanded the people to be counted? It is even I who have sinned and done very wickedly; but these sheep, what have they done? Please let your hand, O Yahweh my God, be against me and against my father’s house; but not against your people, that they should be plagued.”

¹⁸ Then Yahweh’s angel commanded Gad to tell David that David should go up and raise an altar to Yahweh on the threshing floor of Ornan the Jebusite. ¹⁹ David went up at the saying of Gad, which he spoke in Yahweh’s name.

²⁰ Ornan turned back and saw the angel; and his four sons who were with him hid themselves. Now Ornan was threshing wheat.

²¹ As David came to Ornan, Ornan looked and saw David, and went out of the threshing floor, and bowed himself to David with his face to the ground. ²² Then David said to Ornan, “Sell me the place of this threshing floor, that I may build an altar to Yahweh on it. You shall sell it to me for the full price, that the plague may be stopped from afflicting the people.”

²³ Ornan said to David, “Take it for yourself, and let my lord the king do that which is good in his eyes. Behold, I give the oxen for burnt offerings, and the threshing instruments for wood, and the wheat for the meal offering. I give it all.” ²⁴ King David said to Ornan, “No, but I will most certainly buy it for the full price. For I will not take that which is yours for Yahweh, nor offer a burnt offering that costs me nothing.” ²⁵ So David gave to Ornan six hundred shekels A shekel is about 10 grams or about 0.32 Troy ounces, so 600 shekels was about 6 kilograms or about 192 Troy ounces. of gold by weight for the place.

²⁶ David built an altar to Yahweh there, and offered burnt offerings and peace offerings, and called on Yahweh; and he answered him from the sky by fire on the altar of burnt offering. ²⁷ Then Yahweh commanded the angel, and he put his sword back into its sheath.

²⁸ At that time, when David saw that Yahweh had answered him in the threshing floor of Ornan the Jebusite, then he sacrificed there. ²⁹ For Yahweh’s tabernacle, which Moses made in the wilderness, and the altar of burnt offering, were at that time in the high place at Gibeon. ³⁰ But David couldn’t go before it to inquire of God, for he was afraid because of the sword of Yahweh’s angel.

၂၁

^၁ တစ် ဖန် စာ တန် သည် အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို ဆန့် ကျင် လို ၍ အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး တို့ ၏ အ ရေ အ တွက် ကို စာ ရင်း ကောက် ယူ ရန် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ စိတ် ကို နှိုး ဆော် ၏။

^၂ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ယွာ ဘ နှင့် စစ် သူ ကြီး တို့ အား “ဗေ ရ ရှေ ဘ မြို့ မှ စ ၍ ဒန် မြို့ တိုင် အောင် သွား ပြီး အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး တို့ ၏ အ ရေ အ တွက် ကို စာ ရင်း ယူ လော့။ ပြီး လျှင် သူ တို့ အ ရေ အ တွက် ကို ငါ သိ ရ အောင် ငါ့ ထံ ပြန် လာ ၍ အ စီ ရင် ခံ လော့” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၃ ယွာ ဘ က လည်း “ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် လူ တို့ ကို သူ တို့ ရှိ သည် ထက် အ ဆ တစ် ရာ တိုး ပွား စေ တော် မူ ပါ စေ သော။ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ သူ တို့ အား လုံး သည် အ ကျွန်ုပ် သ ခင် ၏ အ စေ အ ပါး များ ပင် ဖြစ် ကြ သည် မ ဟုတ် လော။ အ ဘယ် ကြောင့် အ ရှင် မင်း ကြီး ဤ အ မှု ကို ပြု လို ပါ သ နည်း။ အ ဘယ် ကြောင့် အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး တို့ အ ပေါ် အ ပြစ် သက် ရောက် စေ မည် နည်း” ဟု လျှောက် တင် ၏။

^၄ သို့ ရာ တွင် ရှင် ဘု ရင် ၏ အ မိန့် တော် သည် ယွာ ဘ ကို လွှမ်း မိုး နိုင် သ ဖြင့် ယွာ ဘ လည်း ထွက် သွား ၍ အစ္စ‌ ရေး ပြည် တစ် ပြည် လုံး သို့ လှည့် လည် ပြီး ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ပြန် လာ ၏။ ^၅ ယွာ ဘ သည် လူ အ ရေ အ တွက် စာ ရင်း ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ ပေး အပ် ၏။ စာ ရင်း အ ရ အစ္စ‌ ရေး တစ် မျိုး နွယ် လုံး တွင် ဓား ကိုင် တပ် သား အား လုံး ပေါင်း အ ယောက် တစ် ဆယ့် တစ် သိန်း၊ ယု ဒ အ မျိုး တွင် ဓား ကိုင် တပ် သား အ ယောက် လေး သိန်း ခု နစ် သောင်း ရှိ ၏။ ^၆ ယွာ ဘ သည် ရှင် ဘု ရင် ၏ အ မိန့် တော် ကို မ နှစ် သက် သ ဖြင့် လေ ဝိ အ မျိုး နှင့် ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး ကို ထည့် ၍ စာ ရင်း မ ကောက် ချေ။

^၇ ဤ အ မှု သည် ဘု ရား သ ခင် ရှေ့ တွင် ဆိုး ညစ် သော အ မှု ဖြစ် သော ကြောင့် အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး ကို ဒဏ် ခတ် တော် မူ ရာ၊ ^၈ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ဘု ရား သ ခင် အား “အ ကျွန်ုပ် သည် ဤ အ မှု ကို ပြု ခြင်း ဖြင့် ကြီး မား သော အ ပြစ် ကို ကျူး လွန် မိ ပါ ပြီ။ ကိုယ် တော့် အ စေ အ ပါး ၏ အ ပြစ် ကို ဖြေ လွှတ် တော် မူ ပါ။ အ ကျွန်ုပ် သည် အ လွန် မိုက် မဲ သော အ မှု ကို ပြု မိ ပါ ပြီ” ဟု လျှောက် ဆို လေ ၏။

^၉ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ဗျာ ဒိတ် ဆ ရာ ဂဒ် အား၊ ^၁၀ “သင် သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သို့ သွား ပြီး ‘သင့် အား ရွေး ချယ် စ ရာ သုံး ခု ကို ပေး ထား ပြီ။ ထို သုံး ခု ထဲ မှ တစ် ခု ကို ရွေး လော့။ သင် ရွေး သည့် အ ချက် အ တိုင်း သင့် ကို ပြု မည်’ ဟူ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ ၏” ဟု ဆင့် ဆို လော့။

^၁၁ ထို့ ကြောင့် ဂဒ် သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သွား ပြီး “ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဤ သို့ မိန့် တော် မူ ပြီ။ သင် ရွေး ချယ် လော့။ ^၁၂ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သုံး နှစ် ဖြစ် စေ ရ မည် လော။ သို့ မ ဟုတ် ရန် သူ ၏ ဓား သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ကို လိုက် မီ သ ဖြင့် ရန် သူ့ ရှေ့ ၌ သုံး လ ပတ် လုံး ဓား ဘေး နှင့် ရင် ဆိုင် မည် လော။ သို့ မ ဟုတ် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ဓား တော် သည် ဤ ပြည် ၌ ကပ် ရော ဂါ ဘေး သက် ရောက် စေ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ကောင်း ကင် တ မန် သည် အစ္စ‌ ရေး ပြည် အ နှံ့ သုံး ရက် ပတ် လုံး ဖျက် ဆီး သော ဘေး ဖြစ် စေ ရ မည် လော။ အ ကျွန်ုပ် ကို စေ လွှတ် သော အ ရှင် အား မည် သည့် အ ဖြေ ပြန် ပေး ရ မည် ကို ယ ခု စဉ်း စား ဆုံး ဖြတ် ပါ လော့” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။ ^၁၃ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ဂဒ် အား “ငါ သည် အ ကျဉ်း အ ကျပ် ထဲ သို့ ရောက် ပါ ပြီ တ ကား။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သ နား ခြင်း က ရု ဏာ ကြီး မား သည် ဖြစ် ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ လက် တော် ထဲ သို့ သာ ငါ ကျ ရောက် ပါ စေ၊ လူ့ လက် ထဲ သို့ မ ကျ ရောက် ပါ စေ နှင့်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၁၄ ထို့ ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး တို့ ထဲ သို့ ကပ် ရော ဂါ ဘေး ကျ ရောက် စေ သ ဖြင့် အစ္စ‌ ရေး လူ မျိုး ခု နစ် သောင်း သေ ကြ ရ ၏။ ^၁၅ ဘု ရား သ ခင် သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ကို ဖျက် ဆီး ရန် ကောင်း ကင် တ မန် ကို လည်း စေ လွှတ် သေး ၏။ ကောင်း ကင် တ မန် သည် မြို့ ကို ဖျက် ဆီး မည် ပြု စဉ် တွင် ပင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ကြည့် ရှု တော် မူ ၍ ထို ကပ် ရော ဂါ ဘေး ကြောင့် စိတ် မ ကောင်း ဖြစ် သ ဖြင့် မြို့ ကို ဖျက် ဆီး တော့ မည့် ကောင်း ကင် တ မန် အား “လုံ လောက် ပြီ။ သင့် လက် ကို ပြန် ရုပ် လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ထို အ ချိန် တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ကောင်း ကင် တ မန် သည် ယေ ဗု သိ လူ မျိုး ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၁၆)။ ၏ ကောက် နယ် တ လင်း နား ၌ ရပ် နေ ၏။

^၁၆ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မျှော် ကြည့် လျှင် မိုး နှင့် မြေ ကြား လေ ထဲ ၌ ရပ် နေ သော ကောင်း ကင် တ မန် တစ် ပါး ကို တွေ့ ရ ၏။ ထို ကောင်း ကင် တ မန် သည် ဓား ကို ကိုင် ထား လျက် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ဘက် သို့ လက် ဆန့် ထား ၏။ ထို အ ခါ လျှော် တေ အ ဝတ် ကို ဝတ် ထား သော ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ သည် ပျပ် ဝပ် လျက် နေ လေ ၏။ ^၁၇ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ဘု ရား သ ခင် အား “လူ ဦး ရေ စာ ရင်း ကောက် ယူ ရန် စေ ခိုင်း ခဲ့ သူ မှာ အ ကျွန်ုပ် ပင် ဖြစ် သည် မ ဟုတ် လော။ ဆိုး ညစ် မှု ကို ပြု ပြီး အ ပြစ် ရှိ သူ မှာ အ ကျွန်ုပ် ပင် ဖြစ် သည် မ ဟုတ် လော။ ဤ သိုး တို့ မူ ကား မည် သည့် အ ပြစ် ကို ပြု မိ ပါ သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား၊ အ ကျွန်ုပ် နှင့် အ ကျွန်ုပ် ဘိုး ဘေး ၏ အိမ် သူ အိမ် သား တို့ ကို သာ ကိုယ် တော် ၏ လက် သို့ ကျ ရောက် စေ ပါ။ ကိုယ် တော် ၏ လူ မျိုး တော် တို့ အ ပေါ် သို့ ဘေး ဒဏ် မ ကျ ရောက် ပါ စေ နှင့်” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။

^၁၈ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ကောင်း ကင် တ မန် က ဂဒ် အား ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သွား လော့။ ယေ ဗု သိ လူ မျိုး ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၁၈)။ ၏ ကောက် နယ် တ လင်း နား သို့ တက် သွား ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ ယဇ် ပလ္လင် ကို တည် ပါ ဟု သူ့ အား ဆင့် ဆို လော့။ ^၁၉ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် လည်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ နာ မ တော် အား ဖြင့် ဂဒ် ဆင့် ဆို သည့် စ ကား အ တိုင်း သွား ၍ ပြု လေ ၏။

^၂၀ ဩ ရ နန် သို့ မ ဟုတ် ’အ ရော န’။ သည် လှည့် ကြည့် ၍ ကောင်း ကင် တ မန် ကို မြင် ၏။ ထို အ ခါ သူ နှင့် အ တူ ရှိ နေ သော သား လေး ယောက် သည် ပုန်း နေ ကြ ၏။ ဩ ရ နန် မူ ကား ဂျုံ စ ပါး ကို နင်း နယ် လျက် နေ ၏။

 ^၂၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၂၀)။ ထံ သို့ ချဉ်း ကပ် လာ ၏။ ဩ ရ နန် သည် လှမ်း ကြည့် ၍ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ကို မြင် လျှင် ကောက် နယ် တ လင်း မှ ထွက် လာ ၍ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ရှေ့ မြေ မှာ ပျပ် ဝပ် လေ ၏။ ^၂၂ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၂၁)။ အား “လူ တို့ တွင် ကျ ရောက် သော ဘေး ဒဏ် ငြိမ်း မည့် အ ကြောင်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ ယဇ် ပလ္လင် တည် ရ မည် ဖြစ် ၍ သင့် ကောက်နယ် တ လင်း ကို ငါ့ အား ရောင်း ပေး လော့။ ကျ သင့် ငွေ အ တိုင်း ငါ ဝယ် ယူ ပါ မည်” ဟု မိန့် ဆို လျှင်၊

^၂၃ ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၂၂)။ က လည်း ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ ယူ တော် မူ ပါ။ အ လို ရှိ သည့် အ တိုင်း ပြု တော် မူ ပါ။ မီး ရှို့ ရာ ယဇ် အ ဖို့ နွား၊ ထင်း အ ဖို့ ကောက် နယ် သစ် သား ပြား၊ ဘော ဇဉ် ပူ ဇော် သက္ကာ အ ဖို့ ဂျုံ စ သည် တို့ ကို အ ကျွန်ုပ် ပေး ပါ မည်။ အား လုံး ကို အ ကျွန်ုပ် ပေး ပါ မည်” ဟု လျှောက် တင် ၏။ ^၂၄ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၂၄)။ အား “ထို သို့ မ ဟုတ် ပါ။ ကျ သင့် ငွေ ဖြင့် ဝယ် ပါ မည်။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ သင့် ထံ မှ မြေ ကို အ လ ဟဿ မ ယူ လို ပါ။ အ ဖိုး အ ခ မ ပေး ဘဲ မီး ရှို့ ရာ ယဇ် ကို မ ပူ ဇော် လို ပါ” ဟု ပြန် ပြော ပြီး လျှင်၊ ^၂၅ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ဩ ရ နန် ’အ ရော န’ (၂ ရာ ၂၄:၂၄)။ အား မြေ နေ ရာ အ တွက် ကျ သင့် ငွေ ရွှေ အ ချိန် ခြောက် ရာ ရှယ် ကယ် ၄.၅ ပိဿာ သို့ မ ဟုတ် ၆.၉ ကီ လို ဂ ရမ် ခန့်။ ကို ပေး ၏။

^၂၆ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ထို နေ ရာ တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ ယဇ် ပလ္လင် ကို တည် ၍ မီး ရှို့ ရာ ယဇ်၊ မိတ် သ ဟာ ယ ယဇ် တို့ ကို ပူ ဇော် ပြီး ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ အော် ဟစ် ဆု တောင်း သော အ ခါ ကိုယ် တော် သည် ယဇ် ပလ္လင် ပေါ် ရှိ မီး ရှို့ ရာ ယဇ် အ ပေါ် သို့ ကောင်း ကင် မှ မီး ကျ လာ စေ ခြင်း ဖြင့် ထူး တော် မူ ၏။ ^၂၇ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ကောင်း ကင် တ မန် အား အ မိန့် ပေး သ ဖြင့် သူ သည် ဓား ကို ဓား အိမ် ထဲ သို့ ပြန် သွင်း လေ ၏။

^၂၈ ထို အ ချိန် ၌ ယေ ဗု သိ လူ မျိုး ဩ ရ နန် သို့ မ ဟုတ် ’အ ရော န’။ ၏ ကောက် နယ် တ လင်း တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထူး တော် မူ သည် ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သိ မြင် သော အ ခါ ထို နေ ရာ ၌ ပင် ယဇ် ပူ ဇော် လေ ၏။ ^၂၉ ထို စဉ် က တော ကန္တာ ရ တွင် မော ရှေ ဆောက် လုပ် ခဲ့ သော ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ တဲ တော် နှင့် မီး ရှို့ ရာ ယဇ် ပလ္လင် တို့ သည် ဂိ ဗောင် မြို့ ရှိ အ ထွတ် အ မြတ် ထား ရာ ကုန်း မြင့် တွင် ရှိ နေ ၏။ ^၃၀ သို့ သော် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ကောင်း ကင် တ မန် ကိုင် ထား သော ဓား ကို ကြောက် သော ကြောင့် ထို ယဇ် ပလ္လင် သို့ သွား ၍ ဘု ရား သ ခင် ထံ မ မေး မြန်း ဝံ့ ချေ။

21

¹ Satan stood up against Israel, and moved David to take a census of Israel.

² David said to Joab and to the princes of the people, “Go, count Israel from Beersheba even to Dan; and bring me word, that I may know how many there are.” ³ Joab said, “May Yahweh make his people a hundred times as many as they are. But, my lord the king, aren’t they all my lord’s servants? Why does my lord require this thing? Why will he be a cause of guilt to Israel?”

⁴ Nevertheless the king’s word prevailed against Joab. Therefore Joab departed and went throughout all Israel, then came to Jerusalem. ⁵ Joab gave the sum of the census of the people to David. All those of Israel were one million one hundred thousand men who drew a sword; and in Judah were four hundred seventy thousand men who drew a sword. ⁶ But he didn’t count Levi and Benjamin among them, for the king’s word was abominable to Joab.

⁷ God was displeased with this thing; therefore he struck Israel. ⁸ David said to God, “I have sinned greatly, in that I have done this thing. But now put away, I beg you, the iniquity of your servant, for I have done very foolishly.”

⁹ Yahweh spoke to Gad, David’s seer, saying, ¹⁰ “Go and speak to David, saying, ‘Yahweh says, “I offer you three things. Choose one of them, that I may do it to you.” ’ ”

¹¹ So Gad came to David and said to him, “Yahweh says, ‘Take your choice: ¹² either three years of famine; or three months to be consumed before your foes, while the sword of your enemies overtakes you; or else three days of the sword of Yahweh, even pestilence in the land, and Yahweh’s angel destroying throughout all the borders of Israel. Now therefore consider what answer I shall return to him who sent me.’ ” ¹³ David said to Gad, “I am in distress. Let me fall, I pray, into Yahweh’s hand, for his mercies are very great. Don’t let me fall into man’s hand.”

¹⁴ So Yahweh sent a pestilence on Israel, and seventy thousand men of Israel fell. ¹⁵ God sent an angel to Jerusalem to destroy it. As he was about to destroy, Yahweh saw, and he relented of the disaster, and said to the destroying angel, “It is enough. Now withdraw your hand.” Yahweh’s angel was standing by the threshing floor of Ornan the Jebusite.

¹⁶ David lifted up his eyes, and saw Yahweh’s angel standing between earth and the sky, having a drawn sword in his hand stretched out over Jerusalem. Then David and the elders, clothed in sackcloth, fell on their faces. ¹⁷ David said to God, “Isn’t it I who commanded the people to be counted? It is even I who have sinned and done very wickedly; but these sheep, what have they done? Please let your hand, O Yahweh my God, be against me and against my father’s house; but not against your people, that they should be plagued.”

¹⁸ Then Yahweh’s angel commanded Gad to tell David that David should go up and raise an altar to Yahweh on the threshing floor of Ornan the Jebusite. ¹⁹ David went up at the saying of Gad, which he spoke in Yahweh’s name.

²⁰ Ornan turned back and saw the angel; and his four sons who were with him hid themselves. Now Ornan was threshing wheat.

²¹ As David came to Ornan, Ornan looked and saw David, and went out of the threshing floor, and bowed himself to David with his face to the ground. ²² Then David said to Ornan, “Sell me the place of this threshing floor, that I may build an altar to Yahweh on it. You shall sell it to me for the full price, that the plague may be stopped from afflicting the people.”

²³ Ornan said to David, “Take it for yourself, and let my lord the king do that which is good in his eyes. Behold, I give the oxen for burnt offerings, and the threshing instruments for wood, and the wheat for the meal offering. I give it all.” ²⁴ King David said to Ornan, “No, but I will most certainly buy it for the full price. For I will not take that which is yours for Yahweh, nor offer a burnt offering that costs me nothing.” ²⁵ So David gave to Ornan six hundred shekels A shekel is about 10 grams or about 0.32 Troy ounces, so 600 shekels was about 6 kilograms or about 192 Troy ounces. of gold by weight for the place.

²⁶ David built an altar to Yahweh there, and offered burnt offerings and peace offerings, and called on Yahweh; and he answered him from the sky by fire on the altar of burnt offering. ²⁷ Then Yahweh commanded the angel, and he put his sword back into its sheath.

²⁸ At that time, when David saw that Yahweh had answered him in the threshing floor of Ornan the Jebusite, then he sacrificed there. ²⁹ For Yahweh’s tabernacle, which Moses made in the wilderness, and the altar of burnt offering, were at that time in the high place at Gibeon. ³⁰ But David couldn’t go before it to inquire of God, for he was afraid because of the sword of Yahweh’s angel.