၆

^၁ ပ ရော ဖက် အ ဖွဲ့ သား တို့ က ဧ လိ ရှဲ အား “ကြည့် ပါ။ ယ ခု အ ရှင် နှင့် အ တူ အ ကျွန်ုပ် တို့ နေ သော နေ ရာ သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ အ တွက် အ လွန် ကျဉ်း ကျပ် ပါ ၏။ ^၂ ယ ခု အ ကျွန်ုပ် တို့ ဂျော် ဒန် မြစ် သို့ သွား ၍ တစ် ယောက် လျှင် သစ် လုံး တစ် လုံး စီ ယူ ပြီး ထို နေ ရာ တွင် အ ကျွန်ုပ် တို့ အ တွက် နေ စ ရာ ကို ဆောက် ပါ ရ စေ” ဟု ဆို ကြ လျှင် ဧ လိ ရှဲ က “သွား ပါ” ဟု ခွင့် ပြု ၏။ ^၃ ပ ရော ဖက် တစ် ပါး က ဧ လိ ရှဲ အား “အ ရှင့် အ စေ အ ပါး တို့ နှင့် အ တူ လိုက် ခဲ့ ပါ” ဟု တောင်း ဆို သ ဖြင့် “ငါ လိုက် မည်” ဟု ဆို ၏။

^၄ ဤ သို့ ဖြင့် ဧ လိ ရှဲ သည် သူ တို့ နှင့် အ တူ လိုက် သွား ၏။ ဂျော် ဒန် မြစ် သို့ ရောက် သော အ ခါ သစ် များ ကို ခုတ် လှဲ ကြ ၏။ ^၅ သူ တို့ ထဲ မှ ပ ရော ဖက် တစ် ပါး က သစ် ကို ခုတ် နေ စဉ် သူ့ ပု ဆိန် ရေ ထဲ သို့ ကျ သွား သ ဖြင့် “အ လို၊ အ ကျွန်ုပ် ၏ အ ရှင်၊ ဤ ပု ဆိန် မှာ ငှား ခဲ့ သော ပု ဆိန် ဖြစ် ၏” ဟု အော် ဟစ် လေ ၏။ ^၆ ထို အ ခါ ဘု ရား သ ခင် ၏ လူ က “မည် သည့် နေ ရာ တွင် ကျ သွား သ နည်း” ဟု မေး လျှင် ထို သူ က နေ ရာ ကို ညွှန် ပြ ပေး သ ဖြင့် ဧ လိ ရှဲ သည် တုတ် တစ် ချောင်း ကို ခုတ် ၍ ထို နေ ရာ တွင် ပစ် ချ လိုက် ရာ ပု ဆိန် မှာ ပေါ လော ပေါ် လာ လေ ၏။ ^၇ ဧ လိ ရှဲ က လည်း “ဆယ် ယူ လိုက် ပါ” ဟု ဆို သ ဖြင့် ထို သူ သည် ပု ဆိန် ကို လက် ဖြင့် လှမ်း ယူ လိုက် လေ ၏။

^၈ ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် သည် အစ္စ ရေး ဘု ရင် နှင့် စစ် တိုက် ရန် တစ် ဖန် ချီ လာ ၍ စ ခန်း ချ ရ မည့် နေ ရာ ကို မိ မိ အ မှု ထမ်း တို့ နှင့် တိုင် ပင် ပြီး “ဤ နေ ရာ၊ ဤ နေ ရာ တို့ တွင် စ ခန်း ချ မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၉ ထို အ ခါ ဘု ရား သ ခင် ၏ လူ က အစ္စ ရေး ဘု ရင် ထံ လူ လွှတ် ၍ “ဤ နေ ရာ ကို ဖြတ် သွား လျှင် သ တိ ပြု ပါ။ ဆီး ရီး ယား စစ် သည် တို့ ဤ နေ ရာ သို့ ဆင်း လာ ကြ ပြီ” ဟု မှာ လိုက် ၏။ ^၁၀ အစ္စ ရေး ဘု ရင် လည်း ဘု ရား သ ခင် ၏ လူ သ တိ ပေး သော နေ ရာ သို့ မိ မိ လူ တို့ ကို စေ လွှတ် ၍ စူး စမ်း စေ ၏။ ဤ နည်း ဖြင့် ရန် သူ ကို တစ် ကြိမ် နှစ် ကြိမ် မ က ရှောင် နိုင် ခဲ့ ၏။

^၁၁ ထို သို့ ဖြစ် သော ကြောင့် ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် သည် သံ သ ယ စိတ် ဝင် လာ ကာ မိ မိ အ မှု ထမ်း တို့ ကို ဆင့် ခေါ် ပြီး လျှင် “ငါ တို့ တွင် မည် သူ သည် အစ္စ ရေး ဘု ရင် ၏ လူ ဖြစ် သည် ကို ငါ့ အား ပြော ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၂ ထို အ ခါ အ မှု ထမ်း တစ် ဦး က “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ မည် သူ မျှ မ ရှိ ပါ။ အစ္စ ရေး ပြည် ရှိ ပ ရော ဖက် ဧ လိ ရှဲ က အ ရှင့် အိပ် ခန်း တွင်း မှ ပြော သော စ ကား များ ကို အစ္စ ရေး ဘု ရင် အား ပြန် ပြော ပြ လေ့ ရှိ ပါ ၏” ဟု လျှောက် တင် ၏။

^၁၃ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က “သူ ရှိ မည့် နေ ရာ ကို သွား ၍ စုံ စမ်း ပါ။ သူ့ ကို လူ လွှတ် ပြီး ဖမ်း မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ “ဒေါ သန် မြို့ ၌ ရှိ သည်” ဟု ရှင် ဘု ရင် သ တင်း ရ လျှင်၊ ^၁၄ ထို မြို့ သို့ မြင်း တပ်၊ ရ ထား တပ် နှင့် စစ် သူ ရဲ အ မြောက် အ မြား ကို စေ လွှတ် ၍ ည အ ချိန် တွင် မြို့ ကို ဝိုင်း ထား ကြ ၏။

^၁၅ ဘု ရား သ ခင့် လူ ၏ ငယ် သား တစ် ယောက် က စော စော ထ ၍ အ ပြင် ထွက် ကြည့် သော အ ခါ စစ် သည် နှင့် မြင်း များ၊ ရ ထား များ မြို့ ကို ဝိုင်း ရံ ထား သည် ကို တွေ့ သ ဖြင့် ထို ငယ် သား က သူ့ သ ခင် အား “အို အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင်၊ အ ကျွန်ုပ် တို့ မည် သို့ ပြု ရ ပါ မည် နည်း” ဟု မေး လျှောက် ၏။ ^၁၆ သူ့ သ ခင် က လည်း “မ ကြောက် ရွံ့ နှင့်။ ငါ တို့ နှင့် အ တူ ရှိ သော သူ သည် သူ တို့ ၌ ရှိ သော လူ ထက် သာ ၍ များ ၏” ဟု ပြန် ပြော ၏။ ^၁၇ ထို့ နောက် ဧ လိ ရှဲ က “အို ထာ ဝ ရ ဘု ရား၊ သူ ၏ မျက် စိ ကို ဖွင့် ပေး ၍ သူ့ ကို မြင် စေ တော် မူ ပါ” ဟု ဆု တောင်း လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ထို ငယ် သား ၏ မျက် စိကို ဖွင့် ပေး တော် မူ သ ဖြင့် ဧ လိ ရှဲ ပတ် ပတ် လည် တွင် မြင်း နှင့် က သော မီး စစ် ရ ထား များ တောင် တစ် တောင် လုံး ပြည့် နေ သည် ကို တွေ့ ရ လေ ၏။

^၁၈ ဆီး ရီး ယား တပ် တို့ ချီ လာ သော အ ခါ ဧ လိ ရှဲ က ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ “ဤ လူ တို့ ကို ဒဏ် ခတ် တော် မူ ပါ။ မျက် စိ ကွယ် စေ တော် မူ ပါ” ဟု ဆု တောင်း ၏။ ဧ လိ ရှဲ ဆု တောင်း သည့် အ တိုင်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ထို သူ တို့ ကို ဒဏ် ခတ် ၍ မျက် စိ ကွယ် စေ တော် မူ ၏။ ^၁၉ ထို အ ခါ ဧ လိ ရှဲ က သူ တို့ အား “ဤ လမ်း မ ဟုတ် ပါ။ ဤ မြို့ လည်း မ ဟုတ် ပါ။ ငါ့ နောက် လိုက် ခဲ့ ကြ။ သင် တို့ ရှာ နေ သော သူ ထံ ငါ ခေါ် သွား ပေး မည်” ဟု ဆို ကာ သူ တို့ ကို ရှ မာ ရိ မြို့ သို့ ခေါ် သွား‌ လေ ၏။ ^၂၀ ရှ မာ ရိ မြို့ သို့ ရောက် သွား သော အ ခါ ဧ လိ ရှဲ က “အို ထာ ဝ ရ ဘု ရား၊ သူ တို့ ပြန် မြင် ရ ဖို့ သူ တို့ ၏ မျက် စိ ကို ဖွင့် ပေး တော် မူ ပါ” ဟု ဆုတောင်း လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က သူ တို့ ၏ မျက် စိ ကို ဖွင့် ပေး တော် မူ သ ဖြင့် သူ တို့ သည် ရှ မာ ရိ မြို့ လယ် သို့ ရောက် နေ သည် ကို တွေ့ ရ လေ ၏။

^၂၁ အစ္စ ရေး ဘု ရင် သည် သူ တို့ ကို မြင် သော အ ခါ ဧ လိ ရှဲ အား “အို အ ကျွန်ုပ် ၏ အ ဖ၊ သူ တို့ ကို သတ် ရ ပါ မည် လော။ သတ် ရ ပါ မည် လော” ဟု မေး လျှင်၊ ^၂၂ ဧ လိ ရှဲ က “မ သတ် ရ ပါ။ သင့် ဓား၊ သင့် လေး ဖြင့် တိုက် ခိုက် ဖမ်း မိ သော သူ ကို သင် သတ် မည် လော။ သူ တို့ ကို အ စာ ရေ စာ ကျွေး မွေး ပါ။ သူ တို့ စား သောက် ပြီး မှ သူ တို့ သ ခင် ထံ ပြန် သွား စေ ပါ” ဟု ပြန် ပြော ၏။ ^၂၃ ထို့ ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် သည် လည်း ထို သူ တို့ ကို စား သောက် ပွဲ ကြီး တည် ခင်း ကျွေး မွေး ၍ သူ တို့ စား သောက် ပြီး မှ သူ တို့ ကို ပြန် လွှတ် လိုက် သ ဖြင့် သူ တို့ ၏ သ ခင် ထံ သို့ ပြန် သွား ကြ လေ ၏။ ထို့ ကြောင့် ဆီး ရီး ယား တပ် သည် အစ္စ‌ ရေး မြေ ပေါ် သို့ နောက် ထပ် ဝင် ရောက် ကျူး ကျော် ခြင်း မ ရှိ တော့ ချေ။

^၂၄ ထို နောက် ပိုင်း တွင် ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် သူ ၏ စစ် သည် အ ပေါင်း တို့ ကို စု ဆောင်း ပြီး စစ် ချီ လာ ၍ ရှ မာ ရိ မြို့ ကို ဝိုင်း ထား ၏။ ^၂၅ ထို သို့ မြို့ ကို ဝိုင်း ထား ချိန် ကြာ လာ သော အ ခါ ရှ မာ ရိ မြို့ တွင်း ၌ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ကြီး ဆိုက် ရောက် ပြီး မြည်း ခေါင်း တစ် ခေါင်း ကို ငွေ စ ရှစ် ဆယ် ရှယ် ကယ် ၆၀ ကျပ် သား သို့ မ ဟုတ် ၉၂၀ ဂ ရမ် ခန့်။ ၊ ခို ချေး တစ် ကက် တစ် ကက် = တစ် လီ တာ။ ၏ လေး ပုံ တစ် ပုံ ကို ငွေ စ ငါး ရှယ် ကယ် ၃.၇၅ ကျပ် သား သို့ မ ဟုတ် ၅၈ ဂ ရမ် ခန့်။ ဖြစ် သွား လေ ၏။

^၂၆ အစ္စ ရေး ဘု ရင် သည် မြို့ ရိုး ပေါ် တွင် ဖြတ် လျှောက် စဉ် အ မျိုး သ မီး တစ် ဦး က သူ့ အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ အ ကျွန်ုပ် ကို ကယ် တော် မူ ပါ” ဟု အော် ဟစ် ၏။ ^၂၇ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က “သင့် ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကယ် တော် မ မူ လျှင် သင့် ကို ငါ မည် သို့ ကယ် ရ မည် နည်း။ ကောက် နယ် တ လင်း မှ လော၊ သို့ မ ဟုတ် လျှင် စ ပျစ် သီး နယ် ရာ ကျင်း မှ လော” ဟု ပြန် လည် မိန့် ဆို ၏။ ^၂၈ ထို့ ပြင် ရှင် ဘု ရင် က ထို အ မျိုး သ မီး အား “ယ ခု သင် မည် သို့ ဖြစ် သ နည်း” ဟု မေး လျှင် “ဤ အ မျိုး သ မီး က အ ကျွန်ုပ် အား ‘ယ နေ့ ငါ တို့ စား ဖို့ သင့် သား ကို ပေး ပါ။ မ နက် ဖြန် ငါ့ သား ကို စား ကြ မည်’ ဟု ဆို ပါ ၏။ ^၂၉ ထို့ ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် ၏ သား ကို ချက် ပြုတ် ၍ စား ကြ ပါ ၏။ နောက် နေ့ ရောက် သော အ ခါ အ ကျွန်ုပ် က သူ့ အား ‘ငါ တို့ စား ဖို့ သင့် သား ကို ပေး ပါ’ ဟု ဆို လျှင် သူ က သား ကို မ ပေး ဘဲ ဝှက် ထား ပါ ၏” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။

^၃၀ ထို အ မျိုး သ မီး ၏ စ ကား ကို ကြား သော အ ခါ ရှင် ဘု ရင် သည် မိ မိ အ ဝတ် ကို ဆွဲ ဆုတ် ပစ် ၍ မြို့ ရိုး ပေါ် လျှောက် သွား တော် မူ လျှင် ရှင် ဘု ရင် ၏ ဝတ် လုံ အောက် ကိုယ် ပေါ် တွင် လျှော် တေ အ ဝတ် ဝတ် ထား သည် ကို လူ တို့ တွေ့ မြင် ရ လေ ၏။ ^၃၁ ရှင် ဘု ရင် က “ယ နေ့ ရှာ ဖတ် ၏ သား ဧ လိ ရှဲ ၏ ခေါင်း သည် သူ့ ကိုယ် နှင့် တွဲ နေ သေး လျှင် ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ့ ကို ထို ထက် မ က ပြု တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။

^၃၂ ထို အ ချိန် ၌ ဧ လိ ရှဲ သည် မိ မိ အိမ် ၌ ထိုင် နေ ၏။ သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ လည်း သူ နှင့် အ တူ ထိုင် လျက် ရှိ ၏။ ရှင် ဘု ရင် က ဧ လိ ရှဲ ထံ ရှေ့‌ တော် ပြေး တစ် ယောက် ကို စေ လွှတ် ၏။ သို့ သော် ထို တ မန် မ ရောက် မီ ဧ လိ ရှဲ က သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ အား “ဤ လူ သတ် သ မား ၏ သား သည် ငါ့ ခေါင်း ကို ဖြတ် ဖို့ လူ ကို စေ လွှတ် သည် ကို သင် တို့ သိ သ‌ လော။ ထို တ မန် ရောက် လာ လျှင် တံ ခါး ကို ပိတ် ထား ပါ။ တံ ခါး ကို တွန်း ထား ကြ ပါ။ သူ့ နောက် ၌ သူ့ သ ခင် ၏ ခြေ သံ ကပ် ပါ လာ သည် မ ဟုတ် လော” ဟု ဆို ၏။

^၃၃ ထို သို့ သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ အား ပြော ဆို နေ စဉ် တ မန် သည် သူ တို့ ထံ ရောက် လာ ၍ ဧ လိ ရှဲ က “ဤ ကပ် ဘေး သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ တော် မှ လာ ခြင်း ဖြစ် ၏။ အ ဘယ်‌ ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို စောင့် နေ ရ ဦး မည် နည်း” ဟု ဆို ၏။

6

¹ The sons of the prophets said to Elisha, “See now, the place where we live and meet with you is too small for us. ² Please let us go to the Jordan, and each man take a beam from there, and let’s make us a place there, where we may live.” He answered, “Go!” ³ One said, “Please be pleased to go with your servants.” He answered, “I will go.”

⁴ So he went with them. When they came to the Jordan, they cut down wood. ⁵ But as one was cutting down a tree, the ax head fell into the water. Then he cried out and said, “Alas, my master! For it was borrowed.” ⁶ The man of God asked, “Where did it fall?” He showed him the place. He cut down a stick, threw it in there, and made the iron float. ⁷ He said, “Take it.” So he put out his hand and took it.

⁸ Now the king of Syria was at war against Israel; and he took counsel with his servants, saying, “My camp will be in such and such a place.” ⁹ The man of God sent to the king of Israel, saying, “Beware that you not pass this place, for the Syrians are coming down there.” ¹⁰ The king of Israel sent to the place which the man of God told him and warned him of; and he saved himself there, not once or twice.

¹¹ The king of Syria’s heart was very troubled about this. He called his servants, and said to them, “Won’t you show me which of us is for the king of Israel?” ¹² One of his servants said, “No, my lord, O king; but Elisha, the prophet who is in Israel, tells the king of Israel the words that you speak in your bedroom.”

¹³ He said, “Go and see where he is, that I may send and get him.” He was told, “Behold, he is in Dothan.” ¹⁴ Therefore he sent horses, chariots, and a great army there. They came by night and surrounded the city.

¹⁵ When the servant of the man of God had risen early and gone out, behold, an army with horses and chariots was around the city. His servant said to him, “Alas, my master! What shall we do?” ¹⁶ He answered, “Don’t be afraid, for those who are with us are more than those who are with them.” ¹⁷ Elisha prayed, and said, “Yahweh, please open his eyes, that he may see.” Yahweh opened the young man’s eyes, and he saw; and behold, the mountain was full of horses and chariots of fire around Elisha.

¹⁸ When they came down to him, Elisha prayed to Yahweh, and said, “Please strike this people with blindness.” He struck them with blindness according to Elisha’s word. ¹⁹ Elisha said to them, “This is not the way, neither is this the city. Follow me, and I will bring you to the man whom you seek.” He led them to Samaria. ²⁰ When they had come into Samaria, Elisha said, “Yahweh, open these men’s eyes, that they may see.” Yahweh opened their eyes, and they saw; and behold, they were in the middle of Samaria.

²¹ The king of Israel said to Elisha, when he saw them, “My father, shall I strike them? Shall I strike them?” ²² He answered, “You shall not strike them. Would you strike those whom you have taken captive with your sword and with your bow? Set bread and water before them, that they may eat and drink, then go to their master.” ²³ He prepared a great feast for them. After they ate and drank, he sent them away and they went to their master. So the bands of Syria stopped raiding the land of Israel.

²⁴ After this, Benhadad king of Syria gathered all his army, and went up and besieged Samaria. ²⁵ There was a great famine in Samaria. Behold, they besieged it until a donkey’s head was sold for eighty pieces of silver, and the fourth part of a kab A kab was about 2 liters, so a fourth of a kab would be about 500 milliliters or about a pint of dove’s dung for five pieces of silver.

²⁶ As the king of Israel was passing by on the wall, a woman cried to him, saying, “Help, my lord, O king!” ²⁷ He said, “If Yahweh doesn’t help you, where could I get help for you? From the threshing floor, or from the wine press?” ²⁸ Then the king asked her, “What is your problem?” She answered, “This woman said to me, ‘Give your son, that we may eat him today, and we will eat my son tomorrow.’ ²⁹ So we boiled my son and ate him; and I said to her on the next day, ‘Give up your son, that we may eat him;’ and she has hidden her son.”

³⁰ When the king heard the words of the woman, he tore his clothes. Now he was passing by on the wall, and the people looked, and behold, he had sackcloth underneath on his body. ³¹ Then he said, “God do so to me, and more also, if the head of Elisha the son of Shaphat stays on him today.”

³² But Elisha was sitting in his house, and the elders were sitting with him. Then the king sent a man from before him; but before the messenger came to him, he said to the elders, “Do you see how this son of a murderer has sent to take away my head? Behold, when the messenger comes, shut the door, and hold the door shut against him. Isn’t the sound of his master’s feet behind him?”

³³ While he was still talking with them, behold, the messenger came down to him. Then he said, “Behold, this evil is from Yahweh. Why should I wait for Yahweh any longer?”

၆

^၁ ပ ရော ဖက် အ ဖွဲ့ သား တို့ က ဧ လိ ရှဲ အား “ကြည့် ပါ။ ယ ခု အ ရှင် နှင့် အ တူ အ ကျွန်ုပ် တို့ နေ သော နေ ရာ သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ အ တွက် အ လွန် ကျဉ်း ကျပ် ပါ ၏။ ^၂ ယ ခု အ ကျွန်ုပ် တို့ ဂျော် ဒန် မြစ် သို့ သွား ၍ တစ် ယောက် လျှင် သစ် လုံး တစ် လုံး စီ ယူ ပြီး ထို နေ ရာ တွင် အ ကျွန်ုပ် တို့ အ တွက် နေ စ ရာ ကို ဆောက် ပါ ရ စေ” ဟု ဆို ကြ လျှင် ဧ လိ ရှဲ က “သွား ပါ” ဟု ခွင့် ပြု ၏။ ^၃ ပ ရော ဖက် တစ် ပါး က ဧ လိ ရှဲ အား “အ ရှင့် အ စေ အ ပါး တို့ နှင့် အ တူ လိုက် ခဲ့ ပါ” ဟု တောင်း ဆို သ ဖြင့် “ငါ လိုက် မည်” ဟု ဆို ၏။

^၄ ဤ သို့ ဖြင့် ဧ လိ ရှဲ သည် သူ တို့ နှင့် အ တူ လိုက် သွား ၏။ ဂျော် ဒန် မြစ် သို့ ရောက် သော အ ခါ သစ် များ ကို ခုတ် လှဲ ကြ ၏။ ^၅ သူ တို့ ထဲ မှ ပ ရော ဖက် တစ် ပါး က သစ် ကို ခုတ် နေ စဉ် သူ့ ပု ဆိန် ရေ ထဲ သို့ ကျ သွား သ ဖြင့် “အ လို၊ အ ကျွန်ုပ် ၏ အ ရှင်၊ ဤ ပု ဆိန် မှာ ငှား ခဲ့ သော ပု ဆိန် ဖြစ် ၏” ဟု အော် ဟစ် လေ ၏။ ^၆ ထို အ ခါ ဘု ရား သ ခင် ၏ လူ က “မည် သည့် နေ ရာ တွင် ကျ သွား သ နည်း” ဟု မေး လျှင် ထို သူ က နေ ရာ ကို ညွှန် ပြ ပေး သ ဖြင့် ဧ လိ ရှဲ သည် တုတ် တစ် ချောင်း ကို ခုတ် ၍ ထို နေ ရာ တွင် ပစ် ချ လိုက် ရာ ပု ဆိန် မှာ ပေါ လော ပေါ် လာ လေ ၏။ ^၇ ဧ လိ ရှဲ က လည်း “ဆယ် ယူ လိုက် ပါ” ဟု ဆို သ ဖြင့် ထို သူ သည် ပု ဆိန် ကို လက် ဖြင့် လှမ်း ယူ လိုက် လေ ၏။

^၈ ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် သည် အစ္စ ရေး ဘု ရင် နှင့် စစ် တိုက် ရန် တစ် ဖန် ချီ လာ ၍ စ ခန်း ချ ရ မည့် နေ ရာ ကို မိ မိ အ မှု ထမ်း တို့ နှင့် တိုင် ပင် ပြီး “ဤ နေ ရာ၊ ဤ နေ ရာ တို့ တွင် စ ခန်း ချ မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၉ ထို အ ခါ ဘု ရား သ ခင် ၏ လူ က အစ္စ ရေး ဘု ရင် ထံ လူ လွှတ် ၍ “ဤ နေ ရာ ကို ဖြတ် သွား လျှင် သ တိ ပြု ပါ။ ဆီး ရီး ယား စစ် သည် တို့ ဤ နေ ရာ သို့ ဆင်း လာ ကြ ပြီ” ဟု မှာ လိုက် ၏။ ^၁၀ အစ္စ ရေး ဘု ရင် လည်း ဘု ရား သ ခင် ၏ လူ သ တိ ပေး သော နေ ရာ သို့ မိ မိ လူ တို့ ကို စေ လွှတ် ၍ စူး စမ်း စေ ၏။ ဤ နည်း ဖြင့် ရန် သူ ကို တစ် ကြိမ် နှစ် ကြိမ် မ က ရှောင် နိုင် ခဲ့ ၏။

^၁၁ ထို သို့ ဖြစ် သော ကြောင့် ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် သည် သံ သ ယ စိတ် ဝင် လာ ကာ မိ မိ အ မှု ထမ်း တို့ ကို ဆင့် ခေါ် ပြီး လျှင် “ငါ တို့ တွင် မည် သူ သည် အစ္စ ရေး ဘု ရင် ၏ လူ ဖြစ် သည် ကို ငါ့ အား ပြော ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၂ ထို အ ခါ အ မှု ထမ်း တစ် ဦး က “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ မည် သူ မျှ မ ရှိ ပါ။ အစ္စ ရေး ပြည် ရှိ ပ ရော ဖက် ဧ လိ ရှဲ က အ ရှင့် အိပ် ခန်း တွင်း မှ ပြော သော စ ကား များ ကို အစ္စ ရေး ဘု ရင် အား ပြန် ပြော ပြ လေ့ ရှိ ပါ ၏” ဟု လျှောက် တင် ၏။

^၁၃ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က “သူ ရှိ မည့် နေ ရာ ကို သွား ၍ စုံ စမ်း ပါ။ သူ့ ကို လူ လွှတ် ပြီး ဖမ်း မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ “ဒေါ သန် မြို့ ၌ ရှိ သည်” ဟု ရှင် ဘု ရင် သ တင်း ရ လျှင်၊ ^၁၄ ထို မြို့ သို့ မြင်း တပ်၊ ရ ထား တပ် နှင့် စစ် သူ ရဲ အ မြောက် အ မြား ကို စေ လွှတ် ၍ ည အ ချိန် တွင် မြို့ ကို ဝိုင်း ထား ကြ ၏။

^၁၅ ဘု ရား သ ခင့် လူ ၏ ငယ် သား တစ် ယောက် က စော စော ထ ၍ အ ပြင် ထွက် ကြည့် သော အ ခါ စစ် သည် နှင့် မြင်း များ၊ ရ ထား များ မြို့ ကို ဝိုင်း ရံ ထား သည် ကို တွေ့ သ ဖြင့် ထို ငယ် သား က သူ့ သ ခင် အား “အို အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင်၊ အ ကျွန်ုပ် တို့ မည် သို့ ပြု ရ ပါ မည် နည်း” ဟု မေး လျှောက် ၏။ ^၁၆ သူ့ သ ခင် က လည်း “မ ကြောက် ရွံ့ နှင့်။ ငါ တို့ နှင့် အ တူ ရှိ သော သူ သည် သူ တို့ ၌ ရှိ သော လူ ထက် သာ ၍ များ ၏” ဟု ပြန် ပြော ၏။ ^၁၇ ထို့ နောက် ဧ လိ ရှဲ က “အို ထာ ဝ ရ ဘု ရား၊ သူ ၏ မျက် စိ ကို ဖွင့် ပေး ၍ သူ့ ကို မြင် စေ တော် မူ ပါ” ဟု ဆု တောင်း လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ထို ငယ် သား ၏ မျက် စိကို ဖွင့် ပေး တော် မူ သ ဖြင့် ဧ လိ ရှဲ ပတ် ပတ် လည် တွင် မြင်း နှင့် က သော မီး စစ် ရ ထား များ တောင် တစ် တောင် လုံး ပြည့် နေ သည် ကို တွေ့ ရ လေ ၏။

^၁၈ ဆီး ရီး ယား တပ် တို့ ချီ လာ သော အ ခါ ဧ လိ ရှဲ က ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ “ဤ လူ တို့ ကို ဒဏ် ခတ် တော် မူ ပါ။ မျက် စိ ကွယ် စေ တော် မူ ပါ” ဟု ဆု တောင်း ၏။ ဧ လိ ရှဲ ဆု တောင်း သည့် အ တိုင်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ထို သူ တို့ ကို ဒဏ် ခတ် ၍ မျက် စိ ကွယ် စေ တော် မူ ၏။ ^၁၉ ထို အ ခါ ဧ လိ ရှဲ က သူ တို့ အား “ဤ လမ်း မ ဟုတ် ပါ။ ဤ မြို့ လည်း မ ဟုတ် ပါ။ ငါ့ နောက် လိုက် ခဲ့ ကြ။ သင် တို့ ရှာ နေ သော သူ ထံ ငါ ခေါ် သွား ပေး မည်” ဟု ဆို ကာ သူ တို့ ကို ရှ မာ ရိ မြို့ သို့ ခေါ် သွား‌ လေ ၏။ ^၂၀ ရှ မာ ရိ မြို့ သို့ ရောက် သွား သော အ ခါ ဧ လိ ရှဲ က “အို ထာ ဝ ရ ဘု ရား၊ သူ တို့ ပြန် မြင် ရ ဖို့ သူ တို့ ၏ မျက် စိ ကို ဖွင့် ပေး တော် မူ ပါ” ဟု ဆုတောင်း လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က သူ တို့ ၏ မျက် စိ ကို ဖွင့် ပေး တော် မူ သ ဖြင့် သူ တို့ သည် ရှ မာ ရိ မြို့ လယ် သို့ ရောက် နေ သည် ကို တွေ့ ရ လေ ၏။

^၂၁ အစ္စ ရေး ဘု ရင် သည် သူ တို့ ကို မြင် သော အ ခါ ဧ လိ ရှဲ အား “အို အ ကျွန်ုပ် ၏ အ ဖ၊ သူ တို့ ကို သတ် ရ ပါ မည် လော။ သတ် ရ ပါ မည် လော” ဟု မေး လျှင်၊ ^၂၂ ဧ လိ ရှဲ က “မ သတ် ရ ပါ။ သင့် ဓား၊ သင့် လေး ဖြင့် တိုက် ခိုက် ဖမ်း မိ သော သူ ကို သင် သတ် မည် လော။ သူ တို့ ကို အ စာ ရေ စာ ကျွေး မွေး ပါ။ သူ တို့ စား သောက် ပြီး မှ သူ တို့ သ ခင် ထံ ပြန် သွား စေ ပါ” ဟု ပြန် ပြော ၏။ ^၂၃ ထို့ ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် သည် လည်း ထို သူ တို့ ကို စား သောက် ပွဲ ကြီး တည် ခင်း ကျွေး မွေး ၍ သူ တို့ စား သောက် ပြီး မှ သူ တို့ ကို ပြန် လွှတ် လိုက် သ ဖြင့် သူ တို့ ၏ သ ခင် ထံ သို့ ပြန် သွား ကြ လေ ၏။ ထို့ ကြောင့် ဆီး ရီး ယား တပ် သည် အစ္စ‌ ရေး မြေ ပေါ် သို့ နောက် ထပ် ဝင် ရောက် ကျူး ကျော် ခြင်း မ ရှိ တော့ ချေ။

^၂၄ ထို နောက် ပိုင်း တွင် ဆီး ရီး ယား ဘု ရင် ဗင်္ဟာ ဒဒ် မင်း ကြီး သည် သူ ၏ စစ် သည် အ ပေါင်း တို့ ကို စု ဆောင်း ပြီး စစ် ချီ လာ ၍ ရှ မာ ရိ မြို့ ကို ဝိုင်း ထား ၏။ ^၂၅ ထို သို့ မြို့ ကို ဝိုင်း ထား ချိန် ကြာ လာ သော အ ခါ ရှ မာ ရိ မြို့ တွင်း ၌ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ကြီး ဆိုက် ရောက် ပြီး မြည်း ခေါင်း တစ် ခေါင်း ကို ငွေ စ ရှစ် ဆယ် ရှယ် ကယ် ၆၀ ကျပ် သား သို့ မ ဟုတ် ၉၂၀ ဂ ရမ် ခန့်။ ၊ ခို ချေး တစ် ကက် တစ် ကက် = တစ် လီ တာ။ ၏ လေး ပုံ တစ် ပုံ ကို ငွေ စ ငါး ရှယ် ကယ် ၃.၇၅ ကျပ် သား သို့ မ ဟုတ် ၅၈ ဂ ရမ် ခန့်။ ဖြစ် သွား လေ ၏။

^၂၆ အစ္စ ရေး ဘု ရင် သည် မြို့ ရိုး ပေါ် တွင် ဖြတ် လျှောက် စဉ် အ မျိုး သ မီး တစ် ဦး က သူ့ အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး၊ အ ကျွန်ုပ် ကို ကယ် တော် မူ ပါ” ဟု အော် ဟစ် ၏။ ^၂၇ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က “သင့် ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကယ် တော် မ မူ လျှင် သင့် ကို ငါ မည် သို့ ကယ် ရ မည် နည်း။ ကောက် နယ် တ လင်း မှ လော၊ သို့ မ ဟုတ် လျှင် စ ပျစ် သီး နယ် ရာ ကျင်း မှ လော” ဟု ပြန် လည် မိန့် ဆို ၏။ ^၂၈ ထို့ ပြင် ရှင် ဘု ရင် က ထို အ မျိုး သ မီး အား “ယ ခု သင် မည် သို့ ဖြစ် သ နည်း” ဟု မေး လျှင် “ဤ အ မျိုး သ မီး က အ ကျွန်ုပ် အား ‘ယ နေ့ ငါ တို့ စား ဖို့ သင့် သား ကို ပေး ပါ။ မ နက် ဖြန် ငါ့ သား ကို စား ကြ မည်’ ဟု ဆို ပါ ၏။ ^၂၉ ထို့ ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် ၏ သား ကို ချက် ပြုတ် ၍ စား ကြ ပါ ၏။ နောက် နေ့ ရောက် သော အ ခါ အ ကျွန်ုပ် က သူ့ အား ‘ငါ တို့ စား ဖို့ သင့် သား ကို ပေး ပါ’ ဟု ဆို လျှင် သူ က သား ကို မ ပေး ဘဲ ဝှက် ထား ပါ ၏” ဟု လျှောက် တင် လေ ၏။

^၃၀ ထို အ မျိုး သ မီး ၏ စ ကား ကို ကြား သော အ ခါ ရှင် ဘု ရင် သည် မိ မိ အ ဝတ် ကို ဆွဲ ဆုတ် ပစ် ၍ မြို့ ရိုး ပေါ် လျှောက် သွား တော် မူ လျှင် ရှင် ဘု ရင် ၏ ဝတ် လုံ အောက် ကိုယ် ပေါ် တွင် လျှော် တေ အ ဝတ် ဝတ် ထား သည် ကို လူ တို့ တွေ့ မြင် ရ လေ ၏။ ^၃၁ ရှင် ဘု ရင် က “ယ နေ့ ရှာ ဖတ် ၏ သား ဧ လိ ရှဲ ၏ ခေါင်း သည် သူ့ ကိုယ် နှင့် တွဲ နေ သေး လျှင် ဘု ရား သ ခင် သည် ငါ့ ကို ထို ထက် မ က ပြု တော် မူ ပါ စေ သော” ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။

^၃၂ ထို အ ချိန် ၌ ဧ လိ ရှဲ သည် မိ မိ အိမ် ၌ ထိုင် နေ ၏။ သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ လည်း သူ နှင့် အ တူ ထိုင် လျက် ရှိ ၏။ ရှင် ဘု ရင် က ဧ လိ ရှဲ ထံ ရှေ့‌ တော် ပြေး တစ် ယောက် ကို စေ လွှတ် ၏။ သို့ သော် ထို တ မန် မ ရောက် မီ ဧ လိ ရှဲ က သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ အား “ဤ လူ သတ် သ မား ၏ သား သည် ငါ့ ခေါင်း ကို ဖြတ် ဖို့ လူ ကို စေ လွှတ် သည် ကို သင် တို့ သိ သ‌ လော။ ထို တ မန် ရောက် လာ လျှင် တံ ခါး ကို ပိတ် ထား ပါ။ တံ ခါး ကို တွန်း ထား ကြ ပါ။ သူ့ နောက် ၌ သူ့ သ ခင် ၏ ခြေ သံ ကပ် ပါ လာ သည် မ ဟုတ် လော” ဟု ဆို ၏။

^၃၃ ထို သို့ သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ အား ပြော ဆို နေ စဉ် တ မန် သည် သူ တို့ ထံ ရောက် လာ ၍ ဧ လိ ရှဲ က “ဤ ကပ် ဘေး သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ တော် မှ လာ ခြင်း ဖြစ် ၏။ အ ဘယ်‌ ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို စောင့် နေ ရ ဦး မည် နည်း” ဟု ဆို ၏။

6

¹ The sons of the prophets said to Elisha, “See now, the place where we live and meet with you is too small for us. ² Please let us go to the Jordan, and each man take a beam from there, and let’s make us a place there, where we may live.” He answered, “Go!” ³ One said, “Please be pleased to go with your servants.” He answered, “I will go.”

⁴ So he went with them. When they came to the Jordan, they cut down wood. ⁵ But as one was cutting down a tree, the ax head fell into the water. Then he cried out and said, “Alas, my master! For it was borrowed.” ⁶ The man of God asked, “Where did it fall?” He showed him the place. He cut down a stick, threw it in there, and made the iron float. ⁷ He said, “Take it.” So he put out his hand and took it.

⁸ Now the king of Syria was at war against Israel; and he took counsel with his servants, saying, “My camp will be in such and such a place.” ⁹ The man of God sent to the king of Israel, saying, “Beware that you not pass this place, for the Syrians are coming down there.” ¹⁰ The king of Israel sent to the place which the man of God told him and warned him of; and he saved himself there, not once or twice.

¹¹ The king of Syria’s heart was very troubled about this. He called his servants, and said to them, “Won’t you show me which of us is for the king of Israel?” ¹² One of his servants said, “No, my lord, O king; but Elisha, the prophet who is in Israel, tells the king of Israel the words that you speak in your bedroom.”

¹³ He said, “Go and see where he is, that I may send and get him.” He was told, “Behold, he is in Dothan.” ¹⁴ Therefore he sent horses, chariots, and a great army there. They came by night and surrounded the city.

¹⁵ When the servant of the man of God had risen early and gone out, behold, an army with horses and chariots was around the city. His servant said to him, “Alas, my master! What shall we do?” ¹⁶ He answered, “Don’t be afraid, for those who are with us are more than those who are with them.” ¹⁷ Elisha prayed, and said, “Yahweh, please open his eyes, that he may see.” Yahweh opened the young man’s eyes, and he saw; and behold, the mountain was full of horses and chariots of fire around Elisha.

¹⁸ When they came down to him, Elisha prayed to Yahweh, and said, “Please strike this people with blindness.” He struck them with blindness according to Elisha’s word. ¹⁹ Elisha said to them, “This is not the way, neither is this the city. Follow me, and I will bring you to the man whom you seek.” He led them to Samaria. ²⁰ When they had come into Samaria, Elisha said, “Yahweh, open these men’s eyes, that they may see.” Yahweh opened their eyes, and they saw; and behold, they were in the middle of Samaria.

²¹ The king of Israel said to Elisha, when he saw them, “My father, shall I strike them? Shall I strike them?” ²² He answered, “You shall not strike them. Would you strike those whom you have taken captive with your sword and with your bow? Set bread and water before them, that they may eat and drink, then go to their master.” ²³ He prepared a great feast for them. After they ate and drank, he sent them away and they went to their master. So the bands of Syria stopped raiding the land of Israel.

²⁴ After this, Benhadad king of Syria gathered all his army, and went up and besieged Samaria. ²⁵ There was a great famine in Samaria. Behold, they besieged it until a donkey’s head was sold for eighty pieces of silver, and the fourth part of a kab A kab was about 2 liters, so a fourth of a kab would be about 500 milliliters or about a pint of dove’s dung for five pieces of silver.

²⁶ As the king of Israel was passing by on the wall, a woman cried to him, saying, “Help, my lord, O king!” ²⁷ He said, “If Yahweh doesn’t help you, where could I get help for you? From the threshing floor, or from the wine press?” ²⁸ Then the king asked her, “What is your problem?” She answered, “This woman said to me, ‘Give your son, that we may eat him today, and we will eat my son tomorrow.’ ²⁹ So we boiled my son and ate him; and I said to her on the next day, ‘Give up your son, that we may eat him;’ and she has hidden her son.”

³⁰ When the king heard the words of the woman, he tore his clothes. Now he was passing by on the wall, and the people looked, and behold, he had sackcloth underneath on his body. ³¹ Then he said, “God do so to me, and more also, if the head of Elisha the son of Shaphat stays on him today.”

³² But Elisha was sitting in his house, and the elders were sitting with him. Then the king sent a man from before him; but before the messenger came to him, he said to the elders, “Do you see how this son of a murderer has sent to take away my head? Behold, when the messenger comes, shut the door, and hold the door shut against him. Isn’t the sound of his master’s feet behind him?”

³³ While he was still talking with them, behold, the messenger came down to him. Then he said, “Behold, this evil is from Yahweh. Why should I wait for Yahweh any longer?”