၁၂

^၁ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တစ် မျိုး လုံး သည် ရော ဗောင် ကို မင်း မြှောက် ရန် ရှေ ခင် မြို့ သို့ ရောက် လာ ကြ သ ဖြင့် ရော ဗောင် သည် လည်း ရှေ ခင် မြို့ သို့ သွား ၏။

^၂ ရှော လ မုန် မင်း ကြီး ထံ မှ ထွက် ပြေး သွား ခဲ့ သော နေ ဗတ် ၏ သား ယေ ရော ဗောင် သည် အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ခို လှုံ နေ ၏။ ထို သ တင်း ကို ကြား ရ လျှင် ယေ ရော ဗောင် သည် အီ ဂျစ် ပြည် မှ ပြန် လာ ၏။ ^၃ ထို့ ကြောင့် လူ လွှတ် ၍ သူ့ ကို ခေါ် ကြ ၏။ ထို့ နောက် ယေ ရော ဗောင် နှင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သည် ရော ဗောင် မင်း ကြီး ထံ သို့ လာ ကြ ပြီး၊ ^၄ “မင်း ကြီး ၏ ခ မည်း တော် သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ အ ပေါ် လေး သော ထမ်း ပိုး ကို တင် ခဲ့ ပါ ၏။ သို့ သော် မင်း ကြီး ၏ ခ မည်း တော် ထံ ၌ အ ကျွန်ုပ် တို့ ခက် ခဲ ပန် ပန်း စွာ အ မှု ထမ်း ခဲ့ ရ သည် ကို သက် သာ စေ မည် ဆို လျှင်၊ အ ကျွန်ုပ် တို့ အ ပေါ် တင် ထား ခဲ့ သည့် လေး လံ သော ထမ်း ပိုး ကို ပေါ့ စေ မည် ဆို လျှင် မင်း ကြီး ထံ ခ စား ကြ ပါ မည်” ဟု လျှောက် တင် ကြ ၏။ ^၅ ထို အ ခါ ရော ဗောင် မင်း ကြီး က “ပြန် သွား ကြ လော့။ သုံး ရက် ကြာ မှ ငါ့ ထံ သို့ ပြန် လာ ကြ လော့” ဟု မိန့် ဆို သ ဖြင့် လူ တို့ လည်း ပြန် သွား ကြ ၏။

^၆ ထို့ နောက် ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် ခ မည်း တော် ရှော လ မုန် မင်း ကြီး အ သက် ရှင် စဉ် က ရှေ့ တော် ၌ ခ စား သူ များ ဖြစ် သည့် သက် ကြီး ဝါ ကြီး များ အား “သင် တို့ မည် သို့ အ ကြံ ပေး မည် နည်း။ ဤ လူ တို့ အား မည် သို့ ပြန် ပြော ရ မည် နည်း” ဟု တိုင် ပင် မေး မြန်း ရာ၊ ^၇ သူ တို့ က “ယ နေ့ မင်း ကြီး သည် ဤ လူ တို့ ၏ အ မှု ကို ထမ်း ဆောင် ၍ သူ တို့ ၏ အ စေ ကို ခံ လျက် သူ တို့ ကို ကောင်း မွန် စွာ ပြော ဆို ဆက် ဆံ မည် ဆို လျှင် သူ တို့ သည် မင်း ကြီး ထံ အ စဉ် အ မြဲ အ စေ ခံ ကြ ပါ လိမ့် မည်” ဟု ပြန် လျှောက် ကြ ၏။

^၈ သို့ သော် ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ ပေး သော အ ကြံ ကို လက် မ ခံ ဘဲ သူ့ ထံ ၌ ခ စား နေ သော ငယ် ပေါင်း ကြီး ဖော် လူ ငယ် များ နှင့် တိုင် ပင် လေ ၏။ ^၉ “’အ ကျွန်ုပ် တို့ အ ပေါ် သင့် ခ မည်း တော် တင် သော ထမ်း ပိုး ကို ပေါ့ စေ တော် မူ ပါ’ ဟု တောင်း ဆို လာ သော လူ တို့ အား မည် သို့ ပြန် ပြော ရ ပါ မည် ကို အ ကြံ ပေး ကြ ပါ” ဟု သူ တို့ အား တိုင် ပင် မေး မြန်း လျှင်၊ ^၁၀ သူ ၏ ငယ် ပေါင်း ကြီး ဖော် လူ ငယ် တို့ က “’မင်း ကြီး ၏ ခ မည်း‌ တော် သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ အ ပေါ် လေး သော ထမ်း ပိုး ကို တင် ခဲ့ ပြီ။ ထို ထမ်း ပိုး ကို ပေါ့ စေ တော် မူ ပါ’ ဟု လျှောက် တင် သော လူ တို့ အား ‘ငါ့ လက် သန်း သည် ငါ့ ခ မည်း တော် ၏ ခါး ထက် ပို ၍ တုတ် ၏။ ^၁၁ ငါ့ ခ မည်း တော် သည် သင် တို့ အ ပေါ် လေး သော ထမ်း ပိုး ကို တင် ခဲ့ ၏။ ငါ မူ ကား သင် တို့ ၏ ထမ်း ပိုး ကို ပို ၍ လေး စေ မည်။ ငါ့ ခ မည်း‌ တော် သည် သင် တို့ ကို ကျာ ပွတ် နှင့် ဆုံး မ ၏။ ငါ မူ ကား သင် တို့ ကို ကင်း မြီး ကောက် နှင့် ဆုံး မ မည်’ ဟူ ၍ ပြန် ဖြေ ပါ ‌လော့” ဟု လျှောက် တင် ကြ ၏။

^၁၂ ရှင် ဘု ရင် က “သုံး ရက် မြောက် နေ့ တွင် ငါ့ ထံ ပြန် လာ ကြ” ဟု ဆို သည့် အ တိုင်း ယေ ရော ဗောင် နှင့် လူ အ ပေါင်း တို့ သည် သုံး ရက် မြောက် သော နေ့ တွင် ရော ဗောင် မင်း ကြီး ထံ သို့ ပြန် လာ ကြ ၏။ ^၁၃ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် သည် လူ တို့ အား ကြမ်း တမ်း စွာ ပြန် ပြော ၏။ သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ ပေး သော အ ကြံ ကို ပစ် ပယ် ပြီး၊ ^၁၄ သူ သည် လူ ငယ် တို့ ပေး သော အ ကြံ အ တိုင်း သူ တို့ အား “ငါ့ ခ မည်း‌ တော် သည် သင် တို့ အ ပေါ် လေး သော ထမ်း ပိုး ကို တင် ခဲ့ ၏။ ငါ မူ ကား သင် တို့ ၏ ထမ်း ပိုး ကို ပို ၍ လေး စေ မည်။ ငါ့ ခ မည်း တော် သည် သင် တို့ ကို ကျာ ပွတ် နှင့် ဆုံး မ ၏။ ငါ မူ ကား သင် တို့ ကို ကင်း မြီး ကောက် နှင့် ဆုံး မ မည်” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၁၅ ဤ သို့ ဖြင့် ရှင် ဘု ရင် သည် လူ တို့ ၏ စ ကား ကို နား မ ထောင် ဘဲ နေ ၏။ အ ကြောင်း မှာ ရှိ လော မြို့ သား အ ဟိ ယ မှ တစ် ဆင့် နေ ဗတ် ၏ သား ယေ ရော ဗောင် အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် မှာ ထား သော စ ကား များ အ မှန် ဖြစ် လာ ရန် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဤ သို့ ဖြစ် ပျက် စေ ခြင်း ဖြစ် ၏။

^၁၆ အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သည် မိ မိ တို့ စ ကား ကို ရှင် ဘု ရင် နား မ ထောင် ကြောင်း သိ မြင် လျှင် သူ တို့ က ရှင် ဘု ရင် အား “ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၌ ငါ တို့ မည် သည့် ဝေ စု ရှိ သ နည်း။ ယေ ရှဲ ၏ သား ၌ ငါ တို့ အ မွေ ခံ စ ရာ မ ရှိ။ အို အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့၊ ကိုယ့် တဲ သို့ ကိုယ် ပြန် ကြ လော့။ အို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး၊ ကိုယ့် အ မျိုး အ နွယ် ကို စောင့် ရှောက် ပါ လော့” ဟု ပြန် ပြော ပြီး အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် ကိုယ့် တဲ သို့ ကိုယ် ပြန် သွား ကြ လေ ၏။ ^၁၇ သို့ သော် ယု ဒ မြို့ ရွာ များ တွင် နေ ထိုင် သော အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ ကို ကား ရော ဗောင် မင်း ကြီး အုပ် စိုး ရ ၏။

^၁၈ တစ် ‌နေ့ တွင် ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် ချွေး တပ် အုပ် အ ဒေါ နိ ရံ ကို စေ လွှတ် ရာ အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သည် သူ့ ကို ကျောက် ခဲ နှင့် ပေါက် သ ဖြင့် သူ သေ လေ ၏။ ထို အ ခါ ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် မြင်း ရ ထား ပေါ် သို့ အ လျင် အ မြန် တက် သွား ပြီး ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ထွက် ပြေး လေ ၏။ ^၁၉ ဤ သို့ ဖြင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း မျိုး မင်း နွယ် ကို ယ နေ့ တိုင် အောင် ပုန် ကန် ကြ လေ ၏။

^၂၀ ယေ ရော ဗောင် ပြန် ရောက် လာ ပြီ ဖြစ် ကြောင်း ကို အစ္စ ရေး လူ မျိုး တစ် မျိုး လုံး ကြား သိ လျှင် လူ လွှတ် ၍ သူ့ ကို လူ ထု ရှေ့ သို့ ခေါ် လာ စေ ပြီး အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ ကို အုပ် ချုပ် ရန် မင်း မြှောက် လိုက် လေ ၏။ ယု ဒ အ မျိုး မှ တစ် ပါး ဒါ ဝိဒ် မင်း မျိုး မင်း နွယ် နောက် သို့ လိုက် သော သူ မ ရှိ။

^၂၁ ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ရောက် လာ လျှင် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို တိုက် ခိုက် ပြီး ရှော လ မုန် မင်း ကြီး ၏ သား တော် ရော ဗောင် အ ဖို့ နိုင် ငံ တော် ကို ပြန် ရ ယူ ရန် ယု ဒ အ မျိုး အ နွယ် တစ် နွယ် လုံး နှင့် ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး အ နွယ် တို့ မှ လက် ရွေး စင် စစ် သား တစ် သိန်း ရှစ် သောင်း ကို စု ဝေး စေ ၏။ ^၂၂ သို့ ရာ တွင် ဘု ရား သ ခင် ၏ နှုတ် က ပတ် တော် သည် ဘု ရား သ ခင် ၏ လူ ရှေ မာ ယ ထံ သို့ ရောက် လာ ၍၊ ^၂၃ “ရှော လ မုန် မင်း ကြီး ၏ သား ယု ဒ ဘု ရင် ရော ဗောင် မင်း ကြီး မှ စ ၍ ယု ဒ အ မျိုး အ နွယ်၊ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး အ နွယ် အ ပေါင်း နှင့် တ ကွ ကျန် လူ တို့ အား၊ ^၂၄ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ‘သင် တို့ ၏ ညီ အစ် ကို အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ အား သွား ၍ မ တိုက် ခိုက် ရ။ ကိုယ့် အိမ် သို့ အ သီး သီး ပြန် သွား ကြ လော့။ ဤ အ မှု သည် ငါ ပြု သော အ မှု ဖြစ် ၏’ ဟူ ၍ ဆင့် ဆို လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ လူ တို့ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ သည် ကို နာ ခံ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ အ မိန့် တော် အ တိုင်း အ သီး သီး ပြန် သွား ကြ လေ ၏။

^၂၅ ထို့ နောက် တွင် ‌ယေ ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် ဧ ဖ ရိမ် တောင် ပေါ် တွင် ရှေ ခင် မြို့ ကို တည် ၍ နေ ထိုင် ၏။ ထို့ နောက် ရှေ ခင် မြို့ မှ ထွက် ခွာ ပြီး ပေ နွေ လ မြို့ ကို တည် ပြန် ၏။

^၂၆ ထို့ နောက် ယေ ရော ဗောင် မင်း ကြီး က “ယ ခု နိုင် ငံ တော် သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း မျိုး မင်း နွယ် ထံ ပြန် ရောက် သွား နိုင် ၏။ ^၂၇ ဤ ပြည် သား တို့ သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ရှိ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ အိမ် တော် သို့ သွား ၍ ယဇ် ပူ ဇော် ကြ လျှင် သူ တို့ ၏ သ ခင် ယု ဒ ဘု ရင် ရော ဗောင် မင်း ကြီး ဘက် သို့ စိတ် ပါ သွား နိုင် ၏။ ထို အ ခါ သူ တို့ သည် ငါ့ ကို သတ် ပြီး ယု ဒ ဘု ရင် ယေ ရော ဗောင် မင်း ကြီး ထံ ပြန် ပါ သွား ကြ လိမ့် မည်” ဟု တွေး မိ ၏။ ^၂၈ ထို့ ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် သည် အ တိုင် ပင် ခံ တို့ နှင့် ဆွေး နွေး တိုင် ပင် ၍ ရွှေ နွား သ ငယ် ရုပ် နှစ် ရုပ် ကို သွန်း လုပ် ပြီး ပြည် သူ တို့ အား “ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ တက် သွား ရ သည် မှာ သင် တို့ အ ဖို့ ခက် ခဲ လှ ပါ ၏။ အို အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့၊ ကြည့် ပါ။ ဤ သည် မှာ သင် တို့ ကို အီ ဂျစ် ပြည် မှ ထုတ် ဆောင် ခဲ့ သော သင် တို့ ၏ ဘု ရား များ ဖြစ် ပါ ၏” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၂၉ ထို့ နောက် ထို နွား သ ငယ် ရုပ် တို့ ကို ဗေ သ လ မြို့ တွင် တစ် ကောင်၊ ဒန် မြို့ တွင် တစ် ကောင် တည် ထား ၏။ ^၃၀ ပြည် သား တို့ သည် လည်း နွား သ ငယ် ရုပ် ရှိ ရာ ဒန် မြို့ အ ထိ သွား ၍ ဝတ် ပြု ကြ ရာ ဤ သည် မှာ အ ပြစ် ဖြစ် လာ ၏။

^၃၁ အ ထွတ် အ မြတ် ထား ရာ ကုန်း မြင့် များ တွင် ဝတ် ကျောင်း များ ကို တည် ဆောက် ပြီး လေ ဝိ အ မျိုး မ ဟုတ် သော သာ မန် လူ များ အား ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ ဖြစ် ခန့် ထား ၏။ ^၃၂ ထို့ ပြင် ယေ ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် ယု ဒ ပြည် တွင် ကျင်း ပ သော ပွဲ ကဲ့ သို့ အဋ္ဌ မ လ တစ် ဆယ့် ငါး ရက် နေ့ တွင် ပွဲ ကျင်း ပ ပြီး ယဇ် ပလ္လင် တွင် ယဇ် ပူ ဇော် ၏။ ဗေ သ လ မြို့ တွင် တည် ထား သော နွား သ ငယ် ရုပ် တု ကို လည်း ယဇ် ပူ ဇော် ၏။ ဗေ သ လ မြို့ ရှိ သူ တည် ထား သော အ ထွတ် အ မြတ် ထား ရာ ကုန်း မြင့် များ တွင် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် များ ကို ခန့် ထား ၏။ ^၃၃ သူ ကိုယ် တိုင် သတ် မှတ် ထား သော လ ဖြစ် သည့် ထို အဋ္ဌ မ လ တစ် ဆယ့် ငါး ရက် နေ့ တွင် ဗေ သ လ မြို့ ၌ သူ တည် ခဲ့ သော ယဇ် ပလ္လင် တွင် ယဇ် ပူ ဇော် ၏။ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ အ ဖို့ ပွဲ တော် ကျင်း ပ ပေး ပြီး သူ သည် ယဇ် ပလ္လင် ပေါ် သို့ တက် ကာ နံ့ သာ ပေါင်း ကို မီး ရှို့ ပူ ဇော် ၏။

12

¹ Rehoboam went to Shechem, for all Israel had come to Shechem to make him king.

² When Jeroboam the son of Nebat heard of it (for he was yet in Egypt, where he had fled from the presence of King Solomon, and Jeroboam lived in Egypt; ³ and they sent and called him), Jeroboam and all the assembly of Israel came, and spoke to Rehoboam, saying, ⁴ “Your father made our yoke difficult. Now therefore make the hard service of your father, and his heavy yoke which he put on us, lighter, and we will serve you.” ⁵ He said to them, “Depart for three days, then come back to me.” So the people departed.

⁶ King Rehoboam took counsel with the old men who had stood before Solomon his father while he yet lived, saying, “What counsel do you give me to answer these people?” ⁷ They replied, “If you will be a servant to this people today, and will serve them, and answer them with good words, then they will be your servants forever.”

⁸ But he abandoned the counsel of the old men which they had given him, and took counsel with the young men who had grown up with him, who stood before him. ⁹ He said to them, “What counsel do you give, that we may answer these people who have spoken to me, saying, ‘Make the yoke that your father put on us lighter’?” ¹⁰ The young men who had grown up with him said to him, “Tell these people who spoke to you, saying, ‘Your father made our yoke heavy, but make it lighter to us’— tell them, ‘My little finger is thicker than my father’s waist. ¹¹ Now my father burdened you with a heavy yoke, but I will add to your yoke. My father chastised you with whips, but I will chastise you with scorpions.’ ”

¹² So Jeroboam and all the people came to Rehoboam the third day, as the king asked, saying, “Come to me again the third day.” ¹³ The king answered the people roughly, and abandoned the counsel of the old men which they had given him, ¹⁴ and spoke to them according to the counsel of the young men, saying, “My father made your yoke heavy, but I will add to your yoke. My father chastised you with whips, but I will chastise you with scorpions.”

¹⁵ So the king didn’t listen to the people; for it was a thing brought about from Yahweh, that he might establish his word, which Yahweh spoke by Ahijah the Shilonite to Jeroboam the son of Nebat.

¹⁶ When all Israel saw that the king didn’t listen to them, the people answered the king, saying, “What portion have we in David? We don’t have an inheritance in the son of Jesse. To your tents, Israel! Now see to your own house, David.” So Israel departed to their tents. ¹⁷ But as for the children of Israel who lived in the cities of Judah, Rehoboam reigned over them.

¹⁸ Then King Rehoboam sent Adoram, who was over the men subject to forced labor; and all Israel stoned him to death with stones. King Rehoboam hurried to get himself up to his chariot, to flee to Jerusalem. ¹⁹ So Israel rebelled against David’s house to this day.

²⁰ When all Israel heard that Jeroboam had returned, they sent and called him to the congregation, and made him king over all Israel. There was no one who followed David’s house, except for the tribe of Judah only.

²¹ When Rehoboam had come to Jerusalem, he assembled all the house of Judah and the tribe of Benjamin, a hundred and eighty thousand chosen men who were warriors, to fight against the house of Israel, to bring the kingdom again to Rehoboam the son of Solomon. ²² But the word of God came to Shemaiah the man of God, saying, ²³ “Speak to Rehoboam the son of Solomon, king of Judah, and to all the house of Judah and Benjamin, and to the rest of the people, saying, ²⁴ ‘Yahweh says, “You shall not go up or fight against your brothers, the children of Israel. Everyone return to his house; for this thing is from me.” ’ ” So they listened to Yahweh’s word, and returned and went their way, according to Yahweh’s word.

²⁵ Then Jeroboam built Shechem in the hill country of Ephraim, and lived in it; and he went out from there and built Penuel.

²⁶ Jeroboam said in his heart, “Now the kingdom will return to David’s house. ²⁷ If this people goes up to offer sacrifices in Yahweh’s house at Jerusalem, then the heart of this people will turn again to their lord, even to Rehoboam king of Judah; and they will kill me, and return to Rehoboam king of Judah.” ²⁸ So the king took counsel, and made two calves of gold; and he said to them, “It is too much for you to go up to Jerusalem. Look and behold your gods, Israel, which brought you up out of the land of Egypt!” ²⁹ He set the one in Bethel, and the other he put in Dan. ³⁰ This thing became a sin, for the people went even as far as Dan to worship before the one there.

³¹ He made houses of high places, and made priests from among all the people, who were not of the sons of Levi. ³² Jeroboam ordained a feast in the eighth month, on the fifteenth day of the month, like the feast that is in Judah, and he went up to the altar. He did so in Bethel, sacrificing to the calves that he had made, and he placed in Bethel the priests of the high places that he had made. ³³ He went up to the altar which he had made in Bethel on the fifteenth day in the eighth month, even in the month which he had devised of his own heart; and he ordained a feast for the children of Israel, and went up to the altar to burn incense.

၁၂

^၁ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တစ် မျိုး လုံး သည် ရော ဗောင် ကို မင်း မြှောက် ရန် ရှေ ခင် မြို့ သို့ ရောက် လာ ကြ သ ဖြင့် ရော ဗောင် သည် လည်း ရှေ ခင် မြို့ သို့ သွား ၏။

^၂ ရှော လ မုန် မင်း ကြီး ထံ မှ ထွက် ပြေး သွား ခဲ့ သော နေ ဗတ် ၏ သား ယေ ရော ဗောင် သည် အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ခို လှုံ နေ ၏။ ထို သ တင်း ကို ကြား ရ လျှင် ယေ ရော ဗောင် သည် အီ ဂျစ် ပြည် မှ ပြန် လာ ၏။ ^၃ ထို့ ကြောင့် လူ လွှတ် ၍ သူ့ ကို ခေါ် ကြ ၏။ ထို့ နောက် ယေ ရော ဗောင် နှင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သည် ရော ဗောင် မင်း ကြီး ထံ သို့ လာ ကြ ပြီး၊ ^၄ “မင်း ကြီး ၏ ခ မည်း တော် သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ အ ပေါ် လေး သော ထမ်း ပိုး ကို တင် ခဲ့ ပါ ၏။ သို့ သော် မင်း ကြီး ၏ ခ မည်း တော် ထံ ၌ အ ကျွန်ုပ် တို့ ခက် ခဲ ပန် ပန်း စွာ အ မှု ထမ်း ခဲ့ ရ သည် ကို သက် သာ စေ မည် ဆို လျှင်၊ အ ကျွန်ုပ် တို့ အ ပေါ် တင် ထား ခဲ့ သည့် လေး လံ သော ထမ်း ပိုး ကို ပေါ့ စေ မည် ဆို လျှင် မင်း ကြီး ထံ ခ စား ကြ ပါ မည်” ဟု လျှောက် တင် ကြ ၏။ ^၅ ထို အ ခါ ရော ဗောင် မင်း ကြီး က “ပြန် သွား ကြ လော့။ သုံး ရက် ကြာ မှ ငါ့ ထံ သို့ ပြန် လာ ကြ လော့” ဟု မိန့် ဆို သ ဖြင့် လူ တို့ လည်း ပြန် သွား ကြ ၏။

^၆ ထို့ နောက် ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် ခ မည်း တော် ရှော လ မုန် မင်း ကြီး အ သက် ရှင် စဉ် က ရှေ့ တော် ၌ ခ စား သူ များ ဖြစ် သည့် သက် ကြီး ဝါ ကြီး များ အား “သင် တို့ မည် သို့ အ ကြံ ပေး မည် နည်း။ ဤ လူ တို့ အား မည် သို့ ပြန် ပြော ရ မည် နည်း” ဟု တိုင် ပင် မေး မြန်း ရာ၊ ^၇ သူ တို့ က “ယ နေ့ မင်း ကြီး သည် ဤ လူ တို့ ၏ အ မှု ကို ထမ်း ဆောင် ၍ သူ တို့ ၏ အ စေ ကို ခံ လျက် သူ တို့ ကို ကောင်း မွန် စွာ ပြော ဆို ဆက် ဆံ မည် ဆို လျှင် သူ တို့ သည် မင်း ကြီး ထံ အ စဉ် အ မြဲ အ စေ ခံ ကြ ပါ လိမ့် မည်” ဟု ပြန် လျှောက် ကြ ၏။

^၈ သို့ သော် ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ ပေး သော အ ကြံ ကို လက် မ ခံ ဘဲ သူ့ ထံ ၌ ခ စား နေ သော ငယ် ပေါင်း ကြီး ဖော် လူ ငယ် များ နှင့် တိုင် ပင် လေ ၏။ ^၉ “’အ ကျွန်ုပ် တို့ အ ပေါ် သင့် ခ မည်း တော် တင် သော ထမ်း ပိုး ကို ပေါ့ စေ တော် မူ ပါ’ ဟု တောင်း ဆို လာ သော လူ တို့ အား မည် သို့ ပြန် ပြော ရ ပါ မည် ကို အ ကြံ ပေး ကြ ပါ” ဟု သူ တို့ အား တိုင် ပင် မေး မြန်း လျှင်၊ ^၁၀ သူ ၏ ငယ် ပေါင်း ကြီး ဖော် လူ ငယ် တို့ က “’မင်း ကြီး ၏ ခ မည်း‌ တော် သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ အ ပေါ် လေး သော ထမ်း ပိုး ကို တင် ခဲ့ ပြီ။ ထို ထမ်း ပိုး ကို ပေါ့ စေ တော် မူ ပါ’ ဟု လျှောက် တင် သော လူ တို့ အား ‘ငါ့ လက် သန်း သည် ငါ့ ခ မည်း တော် ၏ ခါး ထက် ပို ၍ တုတ် ၏။ ^၁၁ ငါ့ ခ မည်း တော် သည် သင် တို့ အ ပေါ် လေး သော ထမ်း ပိုး ကို တင် ခဲ့ ၏။ ငါ မူ ကား သင် တို့ ၏ ထမ်း ပိုး ကို ပို ၍ လေး စေ မည်။ ငါ့ ခ မည်း‌ တော် သည် သင် တို့ ကို ကျာ ပွတ် နှင့် ဆုံး မ ၏။ ငါ မူ ကား သင် တို့ ကို ကင်း မြီး ကောက် နှင့် ဆုံး မ မည်’ ဟူ ၍ ပြန် ဖြေ ပါ ‌လော့” ဟု လျှောက် တင် ကြ ၏။

^၁၂ ရှင် ဘု ရင် က “သုံး ရက် မြောက် နေ့ တွင် ငါ့ ထံ ပြန် လာ ကြ” ဟု ဆို သည့် အ တိုင်း ယေ ရော ဗောင် နှင့် လူ အ ပေါင်း တို့ သည် သုံး ရက် မြောက် သော နေ့ တွင် ရော ဗောင် မင်း ကြီး ထံ သို့ ပြန် လာ ကြ ၏။ ^၁၃ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် သည် လူ တို့ အား ကြမ်း တမ်း စွာ ပြန် ပြော ၏။ သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ ပေး သော အ ကြံ ကို ပစ် ပယ် ပြီး၊ ^၁၄ သူ သည် လူ ငယ် တို့ ပေး သော အ ကြံ အ တိုင်း သူ တို့ အား “ငါ့ ခ မည်း‌ တော် သည် သင် တို့ အ ပေါ် လေး သော ထမ်း ပိုး ကို တင် ခဲ့ ၏။ ငါ မူ ကား သင် တို့ ၏ ထမ်း ပိုး ကို ပို ၍ လေး စေ မည်။ ငါ့ ခ မည်း တော် သည် သင် တို့ ကို ကျာ ပွတ် နှင့် ဆုံး မ ၏။ ငါ မူ ကား သင် တို့ ကို ကင်း မြီး ကောက် နှင့် ဆုံး မ မည်” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၁၅ ဤ သို့ ဖြင့် ရှင် ဘု ရင် သည် လူ တို့ ၏ စ ကား ကို နား မ ထောင် ဘဲ နေ ၏။ အ ကြောင်း မှာ ရှိ လော မြို့ သား အ ဟိ ယ မှ တစ် ဆင့် နေ ဗတ် ၏ သား ယေ ရော ဗောင် အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် မှာ ထား သော စ ကား များ အ မှန် ဖြစ် လာ ရန် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဤ သို့ ဖြစ် ပျက် စေ ခြင်း ဖြစ် ၏။

^၁၆ အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သည် မိ မိ တို့ စ ကား ကို ရှင် ဘု ရင် နား မ ထောင် ကြောင်း သိ မြင် လျှင် သူ တို့ က ရှင် ဘု ရင် အား “ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၌ ငါ တို့ မည် သည့် ဝေ စု ရှိ သ နည်း။ ယေ ရှဲ ၏ သား ၌ ငါ တို့ အ မွေ ခံ စ ရာ မ ရှိ။ အို အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့၊ ကိုယ့် တဲ သို့ ကိုယ် ပြန် ကြ လော့။ အို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး၊ ကိုယ့် အ မျိုး အ နွယ် ကို စောင့် ရှောက် ပါ လော့” ဟု ပြန် ပြော ပြီး အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် ကိုယ့် တဲ သို့ ကိုယ် ပြန် သွား ကြ လေ ၏။ ^၁၇ သို့ သော် ယု ဒ မြို့ ရွာ များ တွင် နေ ထိုင် သော အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ ကို ကား ရော ဗောင် မင်း ကြီး အုပ် စိုး ရ ၏။

^၁၈ တစ် ‌နေ့ တွင် ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် ချွေး တပ် အုပ် အ ဒေါ နိ ရံ ကို စေ လွှတ် ရာ အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ သည် သူ့ ကို ကျောက် ခဲ နှင့် ပေါက် သ ဖြင့် သူ သေ လေ ၏။ ထို အ ခါ ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် မြင်း ရ ထား ပေါ် သို့ အ လျင် အ မြန် တက် သွား ပြီး ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ထွက် ပြေး လေ ၏။ ^၁၉ ဤ သို့ ဖြင့် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း မျိုး မင်း နွယ် ကို ယ နေ့ တိုင် အောင် ပုန် ကန် ကြ လေ ၏။

^၂၀ ယေ ရော ဗောင် ပြန် ရောက် လာ ပြီ ဖြစ် ကြောင်း ကို အစ္စ ရေး လူ မျိုး တစ် မျိုး လုံး ကြား သိ လျှင် လူ လွှတ် ၍ သူ့ ကို လူ ထု ရှေ့ သို့ ခေါ် လာ စေ ပြီး အစ္စ ရေး လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ ကို အုပ် ချုပ် ရန် မင်း မြှောက် လိုက် လေ ၏။ ယု ဒ အ မျိုး မှ တစ် ပါး ဒါ ဝိဒ် မင်း မျိုး မင်း နွယ် နောက် သို့ လိုက် သော သူ မ ရှိ။

^၂၁ ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ရောက် လာ လျှင် အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ ကို တိုက် ခိုက် ပြီး ရှော လ မုန် မင်း ကြီး ၏ သား တော် ရော ဗောင် အ ဖို့ နိုင် ငံ တော် ကို ပြန် ရ ယူ ရန် ယု ဒ အ မျိုး အ နွယ် တစ် နွယ် လုံး နှင့် ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး အ နွယ် တို့ မှ လက် ရွေး စင် စစ် သား တစ် သိန်း ရှစ် သောင်း ကို စု ဝေး စေ ၏။ ^၂၂ သို့ ရာ တွင် ဘု ရား သ ခင် ၏ နှုတ် က ပတ် တော် သည် ဘု ရား သ ခင် ၏ လူ ရှေ မာ ယ ထံ သို့ ရောက် လာ ၍၊ ^၂၃ “ရှော လ မုန် မင်း ကြီး ၏ သား ယု ဒ ဘု ရင် ရော ဗောင် မင်း ကြီး မှ စ ၍ ယု ဒ အ မျိုး အ နွယ်၊ ဗင်္ယာ မိန် အ မျိုး အ နွယ် အ ပေါင်း နှင့် တ ကွ ကျန် လူ တို့ အား၊ ^၂၄ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ‘သင် တို့ ၏ ညီ အစ် ကို အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ အား သွား ၍ မ တိုက် ခိုက် ရ။ ကိုယ့် အိမ် သို့ အ သီး သီး ပြန် သွား ကြ လော့။ ဤ အ မှု သည် ငါ ပြု သော အ မှု ဖြစ် ၏’ ဟူ ၍ ဆင့် ဆို လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ လူ တို့ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား မိန့် တော် မူ သည် ကို နာ ခံ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ အ မိန့် တော် အ တိုင်း အ သီး သီး ပြန် သွား ကြ လေ ၏။

^၂၅ ထို့ နောက် တွင် ‌ယေ ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် ဧ ဖ ရိမ် တောင် ပေါ် တွင် ရှေ ခင် မြို့ ကို တည် ၍ နေ ထိုင် ၏။ ထို့ နောက် ရှေ ခင် မြို့ မှ ထွက် ခွာ ပြီး ပေ နွေ လ မြို့ ကို တည် ပြန် ၏။

^၂၆ ထို့ နောက် ယေ ရော ဗောင် မင်း ကြီး က “ယ ခု နိုင် ငံ တော် သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း မျိုး မင်း နွယ် ထံ ပြန် ရောက် သွား နိုင် ၏။ ^၂၇ ဤ ပြည် သား တို့ သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ ရှိ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ အိမ် တော် သို့ သွား ၍ ယဇ် ပူ ဇော် ကြ လျှင် သူ တို့ ၏ သ ခင် ယု ဒ ဘု ရင် ရော ဗောင် မင်း ကြီး ဘက် သို့ စိတ် ပါ သွား နိုင် ၏။ ထို အ ခါ သူ တို့ သည် ငါ့ ကို သတ် ပြီး ယု ဒ ဘု ရင် ယေ ရော ဗောင် မင်း ကြီး ထံ ပြန် ပါ သွား ကြ လိမ့် မည်” ဟု တွေး မိ ၏။ ^၂၈ ထို့ ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် သည် အ တိုင် ပင် ခံ တို့ နှင့် ဆွေး နွေး တိုင် ပင် ၍ ရွှေ နွား သ ငယ် ရုပ် နှစ် ရုပ် ကို သွန်း လုပ် ပြီး ပြည် သူ တို့ အား “ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ တက် သွား ရ သည် မှာ သင် တို့ အ ဖို့ ခက် ခဲ လှ ပါ ၏။ အို အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့၊ ကြည့် ပါ။ ဤ သည် မှာ သင် တို့ ကို အီ ဂျစ် ပြည် မှ ထုတ် ဆောင် ခဲ့ သော သင် တို့ ၏ ဘု ရား များ ဖြစ် ပါ ၏” ဟု မိန့် ဆို ၏။ ^၂၉ ထို့ နောက် ထို နွား သ ငယ် ရုပ် တို့ ကို ဗေ သ လ မြို့ တွင် တစ် ကောင်၊ ဒန် မြို့ တွင် တစ် ကောင် တည် ထား ၏။ ^၃၀ ပြည် သား တို့ သည် လည်း နွား သ ငယ် ရုပ် ရှိ ရာ ဒန် မြို့ အ ထိ သွား ၍ ဝတ် ပြု ကြ ရာ ဤ သည် မှာ အ ပြစ် ဖြစ် လာ ၏။

^၃၁ အ ထွတ် အ မြတ် ထား ရာ ကုန်း မြင့် များ တွင် ဝတ် ကျောင်း များ ကို တည် ဆောက် ပြီး လေ ဝိ အ မျိုး မ ဟုတ် သော သာ မန် လူ များ အား ယဇ် ပု ရော ဟိတ် အ ဖြစ် ခန့် ထား ၏။ ^၃၂ ထို့ ပြင် ယေ ရော ဗောင် မင်း ကြီး သည် ယု ဒ ပြည် တွင် ကျင်း ပ သော ပွဲ ကဲ့ သို့ အဋ္ဌ မ လ တစ် ဆယ့် ငါး ရက် နေ့ တွင် ပွဲ ကျင်း ပ ပြီး ယဇ် ပလ္လင် တွင် ယဇ် ပူ ဇော် ၏။ ဗေ သ လ မြို့ တွင် တည် ထား သော နွား သ ငယ် ရုပ် တု ကို လည်း ယဇ် ပူ ဇော် ၏။ ဗေ သ လ မြို့ ရှိ သူ တည် ထား သော အ ထွတ် အ မြတ် ထား ရာ ကုန်း မြင့် များ တွင် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် များ ကို ခန့် ထား ၏။ ^၃၃ သူ ကိုယ် တိုင် သတ် မှတ် ထား သော လ ဖြစ် သည့် ထို အဋ္ဌ မ လ တစ် ဆယ့် ငါး ရက် နေ့ တွင် ဗေ သ လ မြို့ ၌ သူ တည် ခဲ့ သော ယဇ် ပလ္လင် တွင် ယဇ် ပူ ဇော် ၏။ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ အ ဖို့ ပွဲ တော် ကျင်း ပ ပေး ပြီး သူ သည် ယဇ် ပလ္လင် ပေါ် သို့ တက် ကာ နံ့ သာ ပေါင်း ကို မီး ရှို့ ပူ ဇော် ၏။

12

¹ Rehoboam went to Shechem, for all Israel had come to Shechem to make him king.

² When Jeroboam the son of Nebat heard of it (for he was yet in Egypt, where he had fled from the presence of King Solomon, and Jeroboam lived in Egypt; ³ and they sent and called him), Jeroboam and all the assembly of Israel came, and spoke to Rehoboam, saying, ⁴ “Your father made our yoke difficult. Now therefore make the hard service of your father, and his heavy yoke which he put on us, lighter, and we will serve you.” ⁵ He said to them, “Depart for three days, then come back to me.” So the people departed.

⁶ King Rehoboam took counsel with the old men who had stood before Solomon his father while he yet lived, saying, “What counsel do you give me to answer these people?” ⁷ They replied, “If you will be a servant to this people today, and will serve them, and answer them with good words, then they will be your servants forever.”

⁸ But he abandoned the counsel of the old men which they had given him, and took counsel with the young men who had grown up with him, who stood before him. ⁹ He said to them, “What counsel do you give, that we may answer these people who have spoken to me, saying, ‘Make the yoke that your father put on us lighter’?” ¹⁰ The young men who had grown up with him said to him, “Tell these people who spoke to you, saying, ‘Your father made our yoke heavy, but make it lighter to us’— tell them, ‘My little finger is thicker than my father’s waist. ¹¹ Now my father burdened you with a heavy yoke, but I will add to your yoke. My father chastised you with whips, but I will chastise you with scorpions.’ ”

¹² So Jeroboam and all the people came to Rehoboam the third day, as the king asked, saying, “Come to me again the third day.” ¹³ The king answered the people roughly, and abandoned the counsel of the old men which they had given him, ¹⁴ and spoke to them according to the counsel of the young men, saying, “My father made your yoke heavy, but I will add to your yoke. My father chastised you with whips, but I will chastise you with scorpions.”

¹⁵ So the king didn’t listen to the people; for it was a thing brought about from Yahweh, that he might establish his word, which Yahweh spoke by Ahijah the Shilonite to Jeroboam the son of Nebat.

¹⁶ When all Israel saw that the king didn’t listen to them, the people answered the king, saying, “What portion have we in David? We don’t have an inheritance in the son of Jesse. To your tents, Israel! Now see to your own house, David.” So Israel departed to their tents. ¹⁷ But as for the children of Israel who lived in the cities of Judah, Rehoboam reigned over them.

¹⁸ Then King Rehoboam sent Adoram, who was over the men subject to forced labor; and all Israel stoned him to death with stones. King Rehoboam hurried to get himself up to his chariot, to flee to Jerusalem. ¹⁹ So Israel rebelled against David’s house to this day.

²⁰ When all Israel heard that Jeroboam had returned, they sent and called him to the congregation, and made him king over all Israel. There was no one who followed David’s house, except for the tribe of Judah only.

²¹ When Rehoboam had come to Jerusalem, he assembled all the house of Judah and the tribe of Benjamin, a hundred and eighty thousand chosen men who were warriors, to fight against the house of Israel, to bring the kingdom again to Rehoboam the son of Solomon. ²² But the word of God came to Shemaiah the man of God, saying, ²³ “Speak to Rehoboam the son of Solomon, king of Judah, and to all the house of Judah and Benjamin, and to the rest of the people, saying, ²⁴ ‘Yahweh says, “You shall not go up or fight against your brothers, the children of Israel. Everyone return to his house; for this thing is from me.” ’ ” So they listened to Yahweh’s word, and returned and went their way, according to Yahweh’s word.

²⁵ Then Jeroboam built Shechem in the hill country of Ephraim, and lived in it; and he went out from there and built Penuel.

²⁶ Jeroboam said in his heart, “Now the kingdom will return to David’s house. ²⁷ If this people goes up to offer sacrifices in Yahweh’s house at Jerusalem, then the heart of this people will turn again to their lord, even to Rehoboam king of Judah; and they will kill me, and return to Rehoboam king of Judah.” ²⁸ So the king took counsel, and made two calves of gold; and he said to them, “It is too much for you to go up to Jerusalem. Look and behold your gods, Israel, which brought you up out of the land of Egypt!” ²⁹ He set the one in Bethel, and the other he put in Dan. ³⁰ This thing became a sin, for the people went even as far as Dan to worship before the one there.

³¹ He made houses of high places, and made priests from among all the people, who were not of the sons of Levi. ³² Jeroboam ordained a feast in the eighth month, on the fifteenth day of the month, like the feast that is in Judah, and he went up to the altar. He did so in Bethel, sacrificing to the calves that he had made, and he placed in Bethel the priests of the high places that he had made. ³³ He went up to the altar which he had made in Bethel on the fifteenth day in the eighth month, even in the month which he had devised of his own heart; and he ordained a feast for the children of Israel, and went up to the altar to burn incense.