၁၃

^၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ သား အ ဗ ရှ လုံ တွင် တာ မာ အ မည် ရှိ သော၊ အ ဆင်း လှ သော နှ မ တစ် ဦး ရှိ ၏။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ သား အာ မ နုန် သည် တာ မာ ကို ချစ် ၏။ ^၂ ထို သို့ အာ မ နုန် သည် နှ မ တာ မာ ကို ချစ် သော စိတ် ဖြင့် စိတ် ဖိ စီး ကာ ဖျား လေ ၏။ နှ မ တော် သည် အ ပျို စင် ဖြစ် သော ကြောင့် သူ့ အား မည် သို့ ရ ယူ ရ မည် ကို အာ မ နုန် တွေး မ ရ ဘဲ အ ခက် တွေ့ နေ ၏။ ^၃ အာ မ နုန် တွင် ယော န ဒပ် အ မည် ရှိ သော မိတ် ဆွေ တစ် ဦး ရှိ ၏။ ယော န ဒပ် သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အစ် ကို ရှိ မာ ၏ သား ဖြစ် ပြီး အ လွန် ဉာဏ် များ သူ ဖြစ် ၏။ ^၄ သူ က အာ မ နုန် အား “အို ဘု ရင့် သား တော်၊ အ ဘယ် ကြောင့် တစ် နေ့ ထက် တစ် နေ့ ပိန် လာ သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် အား ပြော ပြ ၍ မ ရ သ လော” ဟု ဆို လျှင် အာ မ နုန် က “ငါ့ ညီ အ ဗ ရှ လုံ ၏ နှ မ တာ မာ ကို ငါ ချစ် မိ‌ နေ ပါ ပြီ” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၅ ထို အ ခါ ယော န ဒပ် က သူ့ အား “သင် နေ မ ကောင်း ယောင် ဆောင် ပြီး အိပ် ရာ ထဲ လှဲ နေ လိုက် ပါ။ သင့် ခ မည်း တော် သင့် ကို လာ ကြည့် လျှင် ‘အ ကျွန်ုပ် ကို ပြု စု ကျွေး မွေး ဖို့ အ ကျွန်ုပ် ၏ နှ မ တာ မာ ကို လွှတ် ပေး ပါ။ အ ကျွန်ုပ် ရှေ့ တွင် အ စား အ စာ ပြင် ဆင် ပေး သည် ကို ကြည့် ပြီး သူ့ လက် နှင့် ခွံ့ ကျွေး သည် ကို စား လို ပါ ၏’ ဟူ ၍ လျှောက် လော့” ဟု အ ကြံ ပေး လေ ၏။ ^၆ ထို့ ကြောင့် အာ မ နုန် သည် နေ မ ကောင်း ယောင် ဆောင် ပြီး လှဲ နေ လေ ၏။ ရှင် ဘု ရင် လာ ကြည့် သော အ ခါ အာ မ နုန် က ရှင် ဘု ရင် အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ နှ မ တာ မာ ကို လွှတ် ပေး ပြီး အ ကျွန်ုပ် ရှေ့ တွင် မုန့် နှစ် ပြား ကို လုပ် ပေး စေ ပါ။ သူ့ လက် နှင့် ခွံ့ ကျွေး သည် ကို အ ကျွန်ုပ် စား လို ပါ ၏” ဟု လျှောက် လျှင်၊ ^၇ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က လည်း တာ မာ ရှိ ရာ နန်း ဆောင် သို့ လူ လွှတ် ၍ “ယ ခု သင့် အစ် ကို အာ မ နုန် ရှိ ရာ နန်း ဆောင် သို့ သွား ပြီး သူ့ အ တွက် စား စ ရာ ကို ပြင် ဆင် ပေး ပါ” ဟု မှာ လိုက် ၏။

^၈ ထို့ ကြောင့် တာ မာ သည် အစ် ကို အာ မ နုန် ရှိ ရာ နန်း ဆောင် သို့ သွား ၍ လဲ လျောင်း နေ သော အာ မ နုန် ရှေ့ တွင် မုန့် ညက် ကို ယူ ၍ နယ် ပြီး လျှင် မုန့် ကို ဖုတ် လေ ၏။ ^၉ ဒယ် အိုး ထဲ မှ မုန့် ကို ယူ ၍ အာ မ နုန် ရှေ့ ၌ ချ ပေး သော် လည်း သူ သည် မ စား ဘဲ “လူ အား လုံး ငါ့ ထံ မှ ထွက် သွား ကြ” ဟု ဆို သ ဖြင့် လူ အား လုံး သူ့ ထံ မှ ထွက် သွား ကြ ၏။ ^၁၀ ထို အ ခါ အာ မ နုန် က တာ မာ အား “မုန့် ကို အိပ် ခန်း ထဲ ယူ လာ ပြီး ငါ့ ကို သင့် လက် နှင့် ခွံ့ ကျွေး ပါ” ဟု ဆို သ ဖြင့် တာ မာ သည် မိ မိ ပြင် ဆင် ထား သော မုန့် တို့ ကို ယူ ၍ အစ် ကို အာ မ နုန် အိပ် ခန်း ထဲ သို့ ဆောင် သွား ၏။

^၁၁ အာ မ နုန် စား ဖို့ မုန့် ကို ကမ်း ပေး လိုက် သော အ ခါ အာ မ နုန် က သူ့ ကို ဖမ်း ဆွဲ ပြီး “ငါ့ နှ မ၊ လာ ပါ။ ငါ နှင့် အ တူ အိပ် ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၂ တာ မာ က လည်း သူ့ အား “မ လုပ် ပါ နှင့် အစ် ကို၊ အ ကျွန်ုပ် ကို အ ဓမ္မ မ ပြု ပါ နှင့်။ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တွင် ဤ သို့ ပြု လေ့ မ ရှိ။ ဤ သို့ ယုတ် ညံ့ သော အ မှု ကို မ ပြု ပါ နှင့်။ ^၁၃ ဤ သို့ ပြု လျှင် အ ကျွန်ုပ် ဘယ် သွား သွား ကဲ့ ရဲ့ ခံ ရ ပါ လိမ့် မည်။ သင် သည် လည်း အစ္စ ရေး လူ မျိုး တွင် မိုက် မဲ သော သူ တစ် ဦး ဖြစ် ရ ပါ လိမ့် မည်။ ထို့ ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် ကို လျှောက် တင် ပါ လော့။ သင် နှင့် အ ကျွန်ုပ် ကို သ ဘော မ တူ ဘဲ မ နေ ပါ” ဟု ဆို ‌သော် လည်း၊ ^၁၄ နှ မ စ ကား ကို နား မ ထောင် ဘဲ နှ မ ထက် အား ကြီး သော ကြောင့် သူ့ ကို အ ဓမ္မ ပြု ကျင့် ကာ အ တူ အိပ် လေ ၏။

^၁၅ ထို့ နောက် အာ မ နုန် သည် သူ့ ကို အ မုန်း ကြီး မုန်း သွား ပြန် ၏။ ယ ခင် ချစ် သော စိတ် ထက် မုန်း သော စိတ် ပို ၍ ကြီး သ ဖြင့် အာ မ နုန် က သူ့ အား “ထ လော့၊ ထွက် သွား‌ လော့” ဟု ဆို ၏။ ^၁၆ တာ မာ က လည်း “မ နှင် ထုတ် ပါ နှင့်။ အ ကျွန်ုပ် ကို နှင် ထုတ် ခြင်း သည် အ ကျွန်ုပ် ကို အ ဓမ္မ ပြု ကျင့် သည် ထက် သာ ၍ ဆိုး ပါ ၏” ဟု ဆို သော် လည်း သူ သည် နား မ ထောင်။ ^၁၇ သူ့ ထံ ၌ ခ စား သော ငယ် သား တစ် ယောက် ကို ခေါ် ၍ “ဤ မိန်း မ ကို ငါ့ ထံ မှ အ ပြင် သို့ နှင် ထုတ် ပြီး တံ ခါး ကို ပိတ် ထား လော့” ဟု ဆို ၏။ ^၁၈ ထို ငယ် သား သည် လည်း ဘု ရင်း သ မီး တော် အ ပျို စင် တို့ ဝတ် ဆင် ရ လေ့ ရှိ သော ရောင် စုံ သင် တိုင်း ကို ဝတ် ဆင် ထား သော တာ မာ အား နှင် ထုတ် ပြီး လျှင် တံ ခါး ကို ပိတ် ထား လိုက် လေ ၏။ ^၁၉ တာ မာ သည် ခေါင်း ပေါ် မှာ ပြာ ကို တင် လျက် မိ မိ ဝတ် ထား သော ရောင် စုံ သင် တိုင်း ကို ဆွဲ ဆုတ် ပစ် လေ ၏။ ထို့ နောက် ခေါင်း ပေါ် မှာ လက် ကို တင် ကာ အော် ဟစ် ငို ကြွေး လျက် ပြန် သွား‌ လေ ၏။

^၂၀ သူ့ အစ် ကို အ ဗ ရှ လုံ က သူ့ အား “သင့် အစ် ကို အာ မ နုန် က သင့် ကို အ ဓမ္မ ပြု လိုက် ပြီ လော။ ငါ့ နှ မ၊ ယ ခု ဆိတ် ဆိတ် နေ လော့။ သူ သည် သင့် အစ် ကို ဖြစ် သည့် အ တွက် ဤ ကိစ္စ ကို သင့် စိတ် ထဲ မ ထား ပါ နှင့်” ဟု နှစ် သိမ့် ၏။ တာ မာ လည်း သူ့ အစ် ကို အ ဗ ရှ လုံ ၏ နန်း ဆောင် တွင် ဆိတ် ဆိတ် နေ လေ ၏။

^၂၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ဤ သ တင်း အ လုံး စုံ ကို ကြား သိ လျှင် အ လွန် အ မျက် ထွက် လေ ၏။ ^၂၂ အ ဗ ရှ လုံ သည် မိ မိ နှ မ တာ မာ အား အာ မ နုန် အ ဓမ္မ ပြု လိုက် သ ဖြင့် အာ မ နုန် ကို မုန်း တီး ၏။ သို့ သော် သူ့ အား ကောင်း သည်၊ ဆိုး သည် မည် သည့် စ ကား တစ် ခွန်း ကို မျှ မ ပြော ဘဲ နေ ၏။

^၂၃ အ ချိန် နှစ် နှစ် ခန့် ကြာ သော် အ ဗ ရှ လုံ သည် ဧ ဖ ရိမ် ပြည် အ နီး ဗာ လ ဟာ ဇော် အ ရပ် ၌ သိုး မွေး ညှပ် သ မား တို့ နှင့် အ တူ ရှိ နေ စဉ် ဘု ရင့် သား တော် အ ပေါင်း တို့ ကို ဖိတ် ခေါ် ၏။ ^၂၄ ထို့ ပြင် အ ဗ ရှ လုံ သည် ရှင် ဘု ရင် ထံ သို့ ဝင် ၍ “အ ရှင့် သား ကျွန် တော် မျိုး သိုး မွေး ညှပ် ပွဲ ကျင်း ပ နေ ပါ သည်။ သို့ ဖြစ် ၍ အ ရှင် မင်း ကြီး နှင့် မင်း မှု ထမ်း တို့ ကျွန် တော် မျိုး နှင့် အ တူ ကြွ တော် မူ ပါ” ဟု လျှောက် ၏။ ^၂၅ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က အ ဗ ရှ လုံ အား “ငါ့ သား၊ ငါ တို့ အ ကုန် မ သွား သင့် ပါ။ သင့် အ တွက် ဝန် ထုပ် ဝန် ပိုး ဖြစ် လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ အ ဗ ရှ လုံ မ ရ မ က ခေါ် သော် လည်း ရှင် ဘု ရင် သည် မ သွား လို၊ ကောင်း ချီး သာ ပေး လိုက် ၏။ ^၂၆ အ ဗ ရှ လုံ က လည်း “ထို သို့ ဖြစ် လျှင် အ ကျွန်ုပ် ၏ အစ် ကို အာ မ နုန် ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ သွား ခွင့် ပေး ပါ” ဟု ဆို လျှင် ရှင် ဘု ရင် က “အ ဘယ် ကြောင့် သူ့ ကို သွား စေ လို သ နည်း” ဟု မေး ၏။ ^၂၇ သို့ သော် အ ဗ ရှ လုံ က မ ရ မ က တောင်း ဆို သ ဖြင့် ရှင် ဘု ရင် သည် အာ မ နုန် နှင့် တ ကွ ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် အား လုံး ကို သွား စေ လေ ၏။

^၂၈ ထို အ ခါ အ ဗ ရှ လုံ က သူ့ ငယ် သား တို့ အား “သင် တို့ စောင့် ကြည့် ပါ။ စ ပျစ် ဝိုင် ကြောင့် အာ မ နုန် စိတ် မြူး လာ သော အ ခါ ငါ က ‘အာ မ နုန် ကို သတ် လိုက် ပါ’ ဟု ဆို လျှင် သူ့ ကို သတ် လိုက် ပါ။ ငါ အ မိန့် ပေး သည် မ ဟုတ် လော။ သင် တို့ မ ကြောက် ကြ နှင့်။ အား ယူ ပြီး သတ္တိ ရှိ ကြ ပါ” ဟု မှာ ထား ၏။ ^၂၉ ဤ သို့ ဖြင့် အာ ဗ ရှ လုံ ၏ ငယ် သား တို့ သည် အ ဗ ရှ လုံ မှာ ထား သည့် အ တိုင်း အာ မ နုန် ကို ပြု လေ ၏။ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် အ ပေါင်း တို့ သည် ထ ၍ ကိုယ့် လား ကိုယ် စီး ပြီး ထွက် ပြေး ကြ လေ ၏။

^၃၀ သူ တို့ လမ်း ၌ ရှိ နေ သေး စဉ် “အ ‌ဗ ရှ လုံ သည် ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် အား လုံး ကို သုတ် သင် ပစ် လေ ပြီ။ တစ် ယောက် မျှ မ ကျန် ပါ” ဟု ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သ တင်း ရောက် လာ ၏။ ^၃၁ ရှင် ဘု ရင် သည် ထ ၍ မိ မိ အ ဝတ် ကို ဆုတ် လျက် မြေ ပေါ် လှဲ လေ ၏။ သူ့ ထံ ခ စား သော မင်း မှု ထမ်း အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ကိုယ့် အ ဝတ် ကိုယ် ဆုတ် ပစ် ကြ လေ ၏။ ^၃၂ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အစ် ကို ရှိ မာ ၏ သား ယော န ဒပ် က “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင်၊ ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် မင်း ညီ မင်း သား အား လုံး အ သတ် ခံ ရ ပြီ ဟု မ ထင် လိုက် ပါ နှင့်။ အာ မ နုန် တစ် ဦး တည်း သာ အ သတ် ခံ ရ ပါ ပြီ။ အ ဗ ရှ လုံ သည် မိ မိ နှ မ တာ မာ အ မ္မ ပြု ခံ ရ သည့် နေ့ မှ စ ၍ ဤ အ မှု ကို ကြံ စည် ထား နှင့် ပါ ပြီ။ ^၃၃ သို့ ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ စိတ် ထဲ တွင် ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် အား လုံး သေ ပြီ ဟူ သော သ တင်း ကို မ ယုံ ပါ နှင့်။ အာ မ နုန် တစ် ဦး တည်း သာ သေ ပါ ပြီ” ဟု လျှောက်လေ ၏။ ^၃၄ အ ဗ ရှ လုံ မှာ ထွက် ပြေး သွား နှင့် ပြီ ဖြစ် ၏။ ကင်း စောင့် လု လင် တစ် ဦး သည် အ နောက် ဘက် သို့ မျှော် ကြည့် ရာ တောင် စောင်း လမ်း တစ် လျှောက် တွင် လူ အုပ် ကြီး လာ နေ သည် ကို မြင် လျှင်၊ ^၃၅ ယော န ဒပ် က ရှင် ဘု ရင် အား “ကြည့် ပါ။ ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် တို့ ပြန် လာ ကြ ပါ ပြီ။ ကျွန် တော် မျိုး ၏ စ ကား မှန် သည် မ ဟုတ် လော” ဟု ဆို ၏။ ^၃၆ ယော န ဒပ် ၏ စ ကား ဆုံး သည် နှင့် ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် တို့ သည် ရောက် လာ ၍ အော် ဟစ် ငို ကြွေး ကြ လေ ၏။ ရှင် ဘု ရင် နှင့် တ ကွ မင်း မှုထမ်း အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ပြင်း စွာ ငို ကြွေး ကြ လေ ၏။

^၃၇ အ ဗ ရှ လုံ သည် ထွက် ပြေး ၍ ‌ဂေ ရှု ရ ဘု ရင် အ မိ ဟုဒ် မင်း ကြီး ၏ သား တော် တာ လ မဲ ထံ သို့‌ ‌ရောက် သွား ၏။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး မူ ကား သား တော် ကြောင့် နေ့ စဉ် နှင့် အ မျှ ငို ကြွေး မြည် တမ်း ရ လေ ၏။ ^၃၈ အ ဗ ရှ လုံ သည် ဂေ ရှု ရ ပြည် သို့ ထွက် ပြေး သွား ၍ ထို ပြည် တွင် သုံး နှစ် နေ လေ ၏။ ^၃၉ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် သေ ဆုံး သွား သော အာ မ နုန် အ တွက် စိတ် ဖြေ သာ မှု ရ ပြန် သော် အ ဗ ရှ လုံ ထံ စိတ် ရောက် သွား ပြန် ၏။

13

¹ After this, Absalom the son of David had a beautiful sister, whose name was Tamar; and Amnon the son of David loved her. ² Amnon was so troubled that he became sick because of his sister Tamar, for she was a virgin, and it seemed hard to Amnon to do anything to her. ³ But Amnon had a friend whose name was Jonadab the son of Shimeah, David’s brother; and Jonadab was a very subtle man. ⁴ He said to him, “Why, son of the king, are you so sad from day to day? Won’t you tell me?” Amnon said to him, “I love Tamar, my brother Absalom’s sister.”

⁵ Jonadab said to him, “Lay down on your bed and pretend to be sick. When your father comes to see you, tell him, ‘Please let my sister Tamar come and give me bread to eat, and prepare the food in my sight, that I may see it and eat it from her hand.’ ” ⁶ So Amnon lay down and faked being sick. When the king came to see him, Amnon said to the king, “Please let my sister Tamar come and make me a couple of cakes in my sight, that I may eat from her hand.” ⁷ Then David sent home to Tamar, saying, “Go now to your brother Amnon’s house, and prepare food for him.”

⁸ So Tamar went to her brother Amnon’s house; and he was lying down. She took dough, kneaded it, made cakes in his sight, and baked the cakes. ⁹ She took the pan and poured them out before him, but he refused to eat. Amnon said, “Have all men leave me.” Then every man went out from him. ¹⁰ Amnon said to Tamar, “Bring the food into the room, that I may eat from your hand.” Tamar took the cakes which she had made, and brought them into the room to Amnon her brother.

¹¹ When she had brought them near to him to eat, he took hold of her and said to her, “Come, lie with me, my sister!” ¹² She answered him, “No, my brother, do not force me! For no such thing ought to be done in Israel. Don’t you do this folly! ¹³ As for me, where would I carry my shame? And as for you, you will be as one of the fools in Israel. Now therefore, please speak to the king; for he will not withhold me from you.” ¹⁴ However, he would not listen to her voice; but being stronger than she, he forced her and lay with her.

¹⁵ Then Amnon hated her with exceedingly great hatred; for the hatred with which he hated her was greater than the love with which he had loved her. Amnon said to her, “Arise, be gone!” ¹⁶ She said to him, “Not so, because this great wrong in sending me away is worse than the other that you did to me!” But he would not listen to her. ¹⁷ Then he called his servant who ministered to him, and said, “Now put this woman out from me, and bolt the door after her.” ¹⁸ She had a garment of various colors on her, for the king’s daughters who were virgins dressed in such robes. Then his servant brought her out and bolted the door after her. ¹⁹ Tamar put ashes on her head, and tore her garment of various colors that was on her; and she laid her hand on her head and went her way, crying aloud as she went.

²⁰ Absalom her brother said to her, “Has Amnon your brother been with you? But now hold your peace, my sister. He is your brother. Don’t take this thing to heart.” So Tamar remained desolate in her brother Absalom’s house.

²¹ But when King David heard of all these things, he was very angry. ²² Absalom spoke to Amnon neither good nor bad; for Absalom hated Amnon, because he had forced his sister Tamar.

²³ After two full years, Absalom had sheep shearers in Baal Hazor, which is beside Ephraim; and Absalom invited all the king’s sons. ²⁴ Absalom came to the king and said, “See now, your servant has sheep shearers. Please let the king and his servants go with your servant.” ²⁵ The king said to Absalom, “No, my son, let’s not all go, lest we be burdensome to you.” He pressed him; however he would not go, but blessed him. ²⁶ Then Absalom said, “If not, please let my brother Amnon go with us.” The king said to him, “Why should he go with you?” ²⁷ But Absalom pressed him, and he let Amnon and all the king’s sons go with him.

²⁸ Absalom commanded his servants, saying, “Mark now, when Amnon’s heart is merry with wine; and when I tell you, ‘Strike Amnon,’ then kill him. Don’t be afraid. Haven’t I commanded you? Be courageous, and be valiant!” ²⁹ The servants of Absalom did to Amnon as Absalom had commanded. Then all the king’s sons arose, and every man got up on his mule and fled.

³⁰ While they were on the way, the news came to David, saying, “Absalom has slain all the king’s sons, and there is not one of them left!” ³¹ Then the king arose, and tore his garments, and lay on the earth; and all his servants stood by with their clothes torn. ³² Jonadab the son of Shimeah, David’s brother, answered, “Don’t let my lord suppose that they have killed all the young men, the king’s sons, for Amnon only is dead; for by the appointment of Absalom this has been determined from the day that he forced his sister Tamar. ³³ Now therefore don’t let my lord the king take the thing to his heart, to think that all the king’s sons are dead; for only Amnon is dead.” ³⁴ But Absalom fled. The young man who kept the watch lifted up his eyes and looked, and behold, many people were coming by way of the hillside behind him. ³⁵ Jonadab said to the king, “Behold, the king’s sons are coming! It is as your servant said.” ³⁶ As soon as he had finished speaking, behold, the king’s sons came, and lifted up their voices and wept. The king also and all his servants wept bitterly.

³⁷ But Absalom fled and went to Talmai the son of Ammihur, king of Geshur. David mourned for his son every day. ³⁸ So Absalom fled and went to Geshur, and was there three years. ³⁹ King David longed to go out to Absalom, for he was comforted concerning Amnon, since he was dead.

၁၃

^၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ သား အ ဗ ရှ လုံ တွင် တာ မာ အ မည် ရှိ သော၊ အ ဆင်း လှ သော နှ မ တစ် ဦး ရှိ ၏။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ သား အာ မ နုန် သည် တာ မာ ကို ချစ် ၏။ ^၂ ထို သို့ အာ မ နုန် သည် နှ မ တာ မာ ကို ချစ် သော စိတ် ဖြင့် စိတ် ဖိ စီး ကာ ဖျား လေ ၏။ နှ မ တော် သည် အ ပျို စင် ဖြစ် သော ကြောင့် သူ့ အား မည် သို့ ရ ယူ ရ မည် ကို အာ မ နုန် တွေး မ ရ ဘဲ အ ခက် တွေ့ နေ ၏။ ^၃ အာ မ နုန် တွင် ယော န ဒပ် အ မည် ရှိ သော မိတ် ဆွေ တစ် ဦး ရှိ ၏။ ယော န ဒပ် သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အစ် ကို ရှိ မာ ၏ သား ဖြစ် ပြီး အ လွန် ဉာဏ် များ သူ ဖြစ် ၏။ ^၄ သူ က အာ မ နုန် အား “အို ဘု ရင့် သား တော်၊ အ ဘယ် ကြောင့် တစ် နေ့ ထက် တစ် နေ့ ပိန် လာ သ နည်း။ အ ကျွန်ုပ် အား ပြော ပြ ၍ မ ရ သ လော” ဟု ဆို လျှင် အာ မ နုန် က “ငါ့ ညီ အ ဗ ရှ လုံ ၏ နှ မ တာ မာ ကို ငါ ချစ် မိ‌ နေ ပါ ပြီ” ဟု ပြန် ပြော ၏။

^၅ ထို အ ခါ ယော န ဒပ် က သူ့ အား “သင် နေ မ ကောင်း ယောင် ဆောင် ပြီး အိပ် ရာ ထဲ လှဲ နေ လိုက် ပါ။ သင့် ခ မည်း တော် သင့် ကို လာ ကြည့် လျှင် ‘အ ကျွန်ုပ် ကို ပြု စု ကျွေး မွေး ဖို့ အ ကျွန်ုပ် ၏ နှ မ တာ မာ ကို လွှတ် ပေး ပါ။ အ ကျွန်ုပ် ရှေ့ တွင် အ စား အ စာ ပြင် ဆင် ပေး သည် ကို ကြည့် ပြီး သူ့ လက် နှင့် ခွံ့ ကျွေး သည် ကို စား လို ပါ ၏’ ဟူ ၍ လျှောက် လော့” ဟု အ ကြံ ပေး လေ ၏။ ^၆ ထို့ ကြောင့် အာ မ နုန် သည် နေ မ ကောင်း ယောင် ဆောင် ပြီး လှဲ နေ လေ ၏။ ရှင် ဘု ရင် လာ ကြည့် သော အ ခါ အာ မ နုန် က ရှင် ဘု ရင် အား “အ ကျွန်ုပ် ၏ နှ မ တာ မာ ကို လွှတ် ပေး ပြီး အ ကျွန်ုပ် ရှေ့ တွင် မုန့် နှစ် ပြား ကို လုပ် ပေး စေ ပါ။ သူ့ လက် နှင့် ခွံ့ ကျွေး သည် ကို အ ကျွန်ုပ် စား လို ပါ ၏” ဟု လျှောက် လျှင်၊ ^၇ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က လည်း တာ မာ ရှိ ရာ နန်း ဆောင် သို့ လူ လွှတ် ၍ “ယ ခု သင့် အစ် ကို အာ မ နုန် ရှိ ရာ နန်း ဆောင် သို့ သွား ပြီး သူ့ အ တွက် စား စ ရာ ကို ပြင် ဆင် ပေး ပါ” ဟု မှာ လိုက် ၏။

^၈ ထို့ ကြောင့် တာ မာ သည် အစ် ကို အာ မ နုန် ရှိ ရာ နန်း ဆောင် သို့ သွား ၍ လဲ လျောင်း နေ သော အာ မ နုန် ရှေ့ တွင် မုန့် ညက် ကို ယူ ၍ နယ် ပြီး လျှင် မုန့် ကို ဖုတ် လေ ၏။ ^၉ ဒယ် အိုး ထဲ မှ မုန့် ကို ယူ ၍ အာ မ နုန် ရှေ့ ၌ ချ ပေး သော် လည်း သူ သည် မ စား ဘဲ “လူ အား လုံး ငါ့ ထံ မှ ထွက် သွား ကြ” ဟု ဆို သ ဖြင့် လူ အား လုံး သူ့ ထံ မှ ထွက် သွား ကြ ၏။ ^၁၀ ထို အ ခါ အာ မ နုန် က တာ မာ အား “မုန့် ကို အိပ် ခန်း ထဲ ယူ လာ ပြီး ငါ့ ကို သင့် လက် နှင့် ခွံ့ ကျွေး ပါ” ဟု ဆို သ ဖြင့် တာ မာ သည် မိ မိ ပြင် ဆင် ထား သော မုန့် တို့ ကို ယူ ၍ အစ် ကို အာ မ နုန် အိပ် ခန်း ထဲ သို့ ဆောင် သွား ၏။

^၁၁ အာ မ နုန် စား ဖို့ မုန့် ကို ကမ်း ပေး လိုက် သော အ ခါ အာ မ နုန် က သူ့ ကို ဖမ်း ဆွဲ ပြီး “ငါ့ နှ မ၊ လာ ပါ။ ငါ နှင့် အ တူ အိပ် ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၂ တာ မာ က လည်း သူ့ အား “မ လုပ် ပါ နှင့် အစ် ကို၊ အ ကျွန်ုပ် ကို အ ဓမ္မ မ ပြု ပါ နှင့်။ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တွင် ဤ သို့ ပြု လေ့ မ ရှိ။ ဤ သို့ ယုတ် ညံ့ သော အ မှု ကို မ ပြု ပါ နှင့်။ ^၁၃ ဤ သို့ ပြု လျှင် အ ကျွန်ုပ် ဘယ် သွား သွား ကဲ့ ရဲ့ ခံ ရ ပါ လိမ့် မည်။ သင် သည် လည်း အစ္စ ရေး လူ မျိုး တွင် မိုက် မဲ သော သူ တစ် ဦး ဖြစ် ရ ပါ လိမ့် မည်။ ထို့ ကြောင့် ရှင် ဘု ရင် ကို လျှောက် တင် ပါ လော့။ သင် နှင့် အ ကျွန်ုပ် ကို သ ဘော မ တူ ဘဲ မ နေ ပါ” ဟု ဆို ‌သော် လည်း၊ ^၁၄ နှ မ စ ကား ကို နား မ ထောင် ဘဲ နှ မ ထက် အား ကြီး သော ကြောင့် သူ့ ကို အ ဓမ္မ ပြု ကျင့် ကာ အ တူ အိပ် လေ ၏။

^၁၅ ထို့ နောက် အာ မ နုန် သည် သူ့ ကို အ မုန်း ကြီး မုန်း သွား ပြန် ၏။ ယ ခင် ချစ် သော စိတ် ထက် မုန်း သော စိတ် ပို ၍ ကြီး သ ဖြင့် အာ မ နုန် က သူ့ အား “ထ လော့၊ ထွက် သွား‌ လော့” ဟု ဆို ၏။ ^၁၆ တာ မာ က လည်း “မ နှင် ထုတ် ပါ နှင့်။ အ ကျွန်ုပ် ကို နှင် ထုတ် ခြင်း သည် အ ကျွန်ုပ် ကို အ ဓမ္မ ပြု ကျင့် သည် ထက် သာ ၍ ဆိုး ပါ ၏” ဟု ဆို သော် လည်း သူ သည် နား မ ထောင်။ ^၁၇ သူ့ ထံ ၌ ခ စား သော ငယ် သား တစ် ယောက် ကို ခေါ် ၍ “ဤ မိန်း မ ကို ငါ့ ထံ မှ အ ပြင် သို့ နှင် ထုတ် ပြီး တံ ခါး ကို ပိတ် ထား လော့” ဟု ဆို ၏။ ^၁၈ ထို ငယ် သား သည် လည်း ဘု ရင်း သ မီး တော် အ ပျို စင် တို့ ဝတ် ဆင် ရ လေ့ ရှိ သော ရောင် စုံ သင် တိုင်း ကို ဝတ် ဆင် ထား သော တာ မာ အား နှင် ထုတ် ပြီး လျှင် တံ ခါး ကို ပိတ် ထား လိုက် လေ ၏။ ^၁၉ တာ မာ သည် ခေါင်း ပေါ် မှာ ပြာ ကို တင် လျက် မိ မိ ဝတ် ထား သော ရောင် စုံ သင် တိုင်း ကို ဆွဲ ဆုတ် ပစ် လေ ၏။ ထို့ နောက် ခေါင်း ပေါ် မှာ လက် ကို တင် ကာ အော် ဟစ် ငို ကြွေး လျက် ပြန် သွား‌ လေ ၏။

^၂၀ သူ့ အစ် ကို အ ဗ ရှ လုံ က သူ့ အား “သင့် အစ် ကို အာ မ နုန် က သင့် ကို အ ဓမ္မ ပြု လိုက် ပြီ လော။ ငါ့ နှ မ၊ ယ ခု ဆိတ် ဆိတ် နေ လော့။ သူ သည် သင့် အစ် ကို ဖြစ် သည့် အ တွက် ဤ ကိစ္စ ကို သင့် စိတ် ထဲ မ ထား ပါ နှင့်” ဟု နှစ် သိမ့် ၏။ တာ မာ လည်း သူ့ အစ် ကို အ ဗ ရှ လုံ ၏ နန်း ဆောင် တွင် ဆိတ် ဆိတ် နေ လေ ၏။

^၂၁ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ဤ သ တင်း အ လုံး စုံ ကို ကြား သိ လျှင် အ လွန် အ မျက် ထွက် လေ ၏။ ^၂၂ အ ဗ ရှ လုံ သည် မိ မိ နှ မ တာ မာ အား အာ မ နုန် အ ဓမ္မ ပြု လိုက် သ ဖြင့် အာ မ နုန် ကို မုန်း တီး ၏။ သို့ သော် သူ့ အား ကောင်း သည်၊ ဆိုး သည် မည် သည့် စ ကား တစ် ခွန်း ကို မျှ မ ပြော ဘဲ နေ ၏။

^၂၃ အ ချိန် နှစ် နှစ် ခန့် ကြာ သော် အ ဗ ရှ လုံ သည် ဧ ဖ ရိမ် ပြည် အ နီး ဗာ လ ဟာ ဇော် အ ရပ် ၌ သိုး မွေး ညှပ် သ မား တို့ နှင့် အ တူ ရှိ နေ စဉ် ဘု ရင့် သား တော် အ ပေါင်း တို့ ကို ဖိတ် ခေါ် ၏။ ^၂၄ ထို့ ပြင် အ ဗ ရှ လုံ သည် ရှင် ဘု ရင် ထံ သို့ ဝင် ၍ “အ ရှင့် သား ကျွန် တော် မျိုး သိုး မွေး ညှပ် ပွဲ ကျင်း ပ နေ ပါ သည်။ သို့ ဖြစ် ၍ အ ရှင် မင်း ကြီး နှင့် မင်း မှု ထမ်း တို့ ကျွန် တော် မျိုး နှင့် အ တူ ကြွ တော် မူ ပါ” ဟု လျှောက် ၏။ ^၂၅ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် က အ ဗ ရှ လုံ အား “ငါ့ သား၊ ငါ တို့ အ ကုန် မ သွား သင့် ပါ။ သင့် အ တွက် ဝန် ထုပ် ဝန် ပိုး ဖြစ် လိမ့် မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။ အ ဗ ရှ လုံ မ ရ မ က ခေါ် သော် လည်း ရှင် ဘု ရင် သည် မ သွား လို၊ ကောင်း ချီး သာ ပေး လိုက် ၏။ ^၂၆ အ ဗ ရှ လုံ က လည်း “ထို သို့ ဖြစ် လျှင် အ ကျွန်ုပ် ၏ အစ် ကို အာ မ နုန် ကို အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ တူ သွား ခွင့် ပေး ပါ” ဟု ဆို လျှင် ရှင် ဘု ရင် က “အ ဘယ် ကြောင့် သူ့ ကို သွား စေ လို သ နည်း” ဟု မေး ၏။ ^၂၇ သို့ သော် အ ဗ ရှ လုံ က မ ရ မ က တောင်း ဆို သ ဖြင့် ရှင် ဘု ရင် သည် အာ မ နုန် နှင့် တ ကွ ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် အား လုံး ကို သွား စေ လေ ၏။

^၂၈ ထို အ ခါ အ ဗ ရှ လုံ က သူ့ ငယ် သား တို့ အား “သင် တို့ စောင့် ကြည့် ပါ။ စ ပျစ် ဝိုင် ကြောင့် အာ မ နုန် စိတ် မြူး လာ သော အ ခါ ငါ က ‘အာ မ နုန် ကို သတ် လိုက် ပါ’ ဟု ဆို လျှင် သူ့ ကို သတ် လိုက် ပါ။ ငါ အ မိန့် ပေး သည် မ ဟုတ် လော။ သင် တို့ မ ကြောက် ကြ နှင့်။ အား ယူ ပြီး သတ္တိ ရှိ ကြ ပါ” ဟု မှာ ထား ၏။ ^၂၉ ဤ သို့ ဖြင့် အာ ဗ ရှ လုံ ၏ ငယ် သား တို့ သည် အ ဗ ရှ လုံ မှာ ထား သည့် အ တိုင်း အာ မ နုန် ကို ပြု လေ ၏။ ထို အ ခါ ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် အ ပေါင်း တို့ သည် ထ ၍ ကိုယ့် လား ကိုယ် စီး ပြီး ထွက် ပြေး ကြ လေ ၏။

^၃၀ သူ တို့ လမ်း ၌ ရှိ နေ သေး စဉ် “အ ‌ဗ ရှ လုံ သည် ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် အား လုံး ကို သုတ် သင် ပစ် လေ ပြီ။ တစ် ယောက် မျှ မ ကျန် ပါ” ဟု ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သ တင်း ရောက် လာ ၏။ ^၃၁ ရှင် ဘု ရင် သည် ထ ၍ မိ မိ အ ဝတ် ကို ဆုတ် လျက် မြေ ပေါ် လှဲ လေ ၏။ သူ့ ထံ ခ စား သော မင်း မှု ထမ်း အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ကိုယ့် အ ဝတ် ကိုယ် ဆုတ် ပစ် ကြ လေ ၏။ ^၃၂ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အစ် ကို ရှိ မာ ၏ သား ယော န ဒပ် က “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင်၊ ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် မင်း ညီ မင်း သား အား လုံး အ သတ် ခံ ရ ပြီ ဟု မ ထင် လိုက် ပါ နှင့်။ အာ မ နုန် တစ် ဦး တည်း သာ အ သတ် ခံ ရ ပါ ပြီ။ အ ဗ ရှ လုံ သည် မိ မိ နှ မ တာ မာ အ မ္မ ပြု ခံ ရ သည့် နေ့ မှ စ ၍ ဤ အ မှု ကို ကြံ စည် ထား နှင့် ပါ ပြီ။ ^၃၃ သို့ ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် အ ရှင် မင်း ကြီး ၏ စိတ် ထဲ တွင် ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် အား လုံး သေ ပြီ ဟူ သော သ တင်း ကို မ ယုံ ပါ နှင့်။ အာ မ နုန် တစ် ဦး တည်း သာ သေ ပါ ပြီ” ဟု လျှောက်လေ ၏။ ^၃၄ အ ဗ ရှ လုံ မှာ ထွက် ပြေး သွား နှင့် ပြီ ဖြစ် ၏။ ကင်း စောင့် လု လင် တစ် ဦး သည် အ နောက် ဘက် သို့ မျှော် ကြည့် ရာ တောင် စောင်း လမ်း တစ် လျှောက် တွင် လူ အုပ် ကြီး လာ နေ သည် ကို မြင် လျှင်၊ ^၃၅ ယော န ဒပ် က ရှင် ဘု ရင် အား “ကြည့် ပါ။ ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် တို့ ပြန် လာ ကြ ပါ ပြီ။ ကျွန် တော် မျိုး ၏ စ ကား မှန် သည် မ ဟုတ် လော” ဟု ဆို ၏။ ^၃၆ ယော န ဒပ် ၏ စ ကား ဆုံး သည် နှင့် ရှင် ဘု ရင် ၏ သား တော် တို့ သည် ရောက် လာ ၍ အော် ဟစ် ငို ကြွေး ကြ လေ ၏။ ရှင် ဘု ရင် နှင့် တ ကွ မင်း မှုထမ်း အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ပြင်း စွာ ငို ကြွေး ကြ လေ ၏။

^၃၇ အ ဗ ရှ လုံ သည် ထွက် ပြေး ၍ ‌ဂေ ရှု ရ ဘု ရင် အ မိ ဟုဒ် မင်း ကြီး ၏ သား တော် တာ လ မဲ ထံ သို့‌ ‌ရောက် သွား ၏။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး မူ ကား သား တော် ကြောင့် နေ့ စဉ် နှင့် အ မျှ ငို ကြွေး မြည် တမ်း ရ လေ ၏။ ^၃၈ အ ဗ ရှ လုံ သည် ဂေ ရှု ရ ပြည် သို့ ထွက် ပြေး သွား ၍ ထို ပြည် တွင် သုံး နှစ် နေ လေ ၏။ ^၃၉ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် သေ ဆုံး သွား သော အာ မ နုန် အ တွက် စိတ် ဖြေ သာ မှု ရ ပြန် သော် အ ဗ ရှ လုံ ထံ စိတ် ရောက် သွား ပြန် ၏။

13

¹ After this, Absalom the son of David had a beautiful sister, whose name was Tamar; and Amnon the son of David loved her. ² Amnon was so troubled that he became sick because of his sister Tamar, for she was a virgin, and it seemed hard to Amnon to do anything to her. ³ But Amnon had a friend whose name was Jonadab the son of Shimeah, David’s brother; and Jonadab was a very subtle man. ⁴ He said to him, “Why, son of the king, are you so sad from day to day? Won’t you tell me?” Amnon said to him, “I love Tamar, my brother Absalom’s sister.”

⁵ Jonadab said to him, “Lay down on your bed and pretend to be sick. When your father comes to see you, tell him, ‘Please let my sister Tamar come and give me bread to eat, and prepare the food in my sight, that I may see it and eat it from her hand.’ ” ⁶ So Amnon lay down and faked being sick. When the king came to see him, Amnon said to the king, “Please let my sister Tamar come and make me a couple of cakes in my sight, that I may eat from her hand.” ⁷ Then David sent home to Tamar, saying, “Go now to your brother Amnon’s house, and prepare food for him.”

⁸ So Tamar went to her brother Amnon’s house; and he was lying down. She took dough, kneaded it, made cakes in his sight, and baked the cakes. ⁹ She took the pan and poured them out before him, but he refused to eat. Amnon said, “Have all men leave me.” Then every man went out from him. ¹⁰ Amnon said to Tamar, “Bring the food into the room, that I may eat from your hand.” Tamar took the cakes which she had made, and brought them into the room to Amnon her brother.

¹¹ When she had brought them near to him to eat, he took hold of her and said to her, “Come, lie with me, my sister!” ¹² She answered him, “No, my brother, do not force me! For no such thing ought to be done in Israel. Don’t you do this folly! ¹³ As for me, where would I carry my shame? And as for you, you will be as one of the fools in Israel. Now therefore, please speak to the king; for he will not withhold me from you.” ¹⁴ However, he would not listen to her voice; but being stronger than she, he forced her and lay with her.

¹⁵ Then Amnon hated her with exceedingly great hatred; for the hatred with which he hated her was greater than the love with which he had loved her. Amnon said to her, “Arise, be gone!” ¹⁶ She said to him, “Not so, because this great wrong in sending me away is worse than the other that you did to me!” But he would not listen to her. ¹⁷ Then he called his servant who ministered to him, and said, “Now put this woman out from me, and bolt the door after her.” ¹⁸ She had a garment of various colors on her, for the king’s daughters who were virgins dressed in such robes. Then his servant brought her out and bolted the door after her. ¹⁹ Tamar put ashes on her head, and tore her garment of various colors that was on her; and she laid her hand on her head and went her way, crying aloud as she went.

²⁰ Absalom her brother said to her, “Has Amnon your brother been with you? But now hold your peace, my sister. He is your brother. Don’t take this thing to heart.” So Tamar remained desolate in her brother Absalom’s house.

²¹ But when King David heard of all these things, he was very angry. ²² Absalom spoke to Amnon neither good nor bad; for Absalom hated Amnon, because he had forced his sister Tamar.

²³ After two full years, Absalom had sheep shearers in Baal Hazor, which is beside Ephraim; and Absalom invited all the king’s sons. ²⁴ Absalom came to the king and said, “See now, your servant has sheep shearers. Please let the king and his servants go with your servant.” ²⁵ The king said to Absalom, “No, my son, let’s not all go, lest we be burdensome to you.” He pressed him; however he would not go, but blessed him. ²⁶ Then Absalom said, “If not, please let my brother Amnon go with us.” The king said to him, “Why should he go with you?” ²⁷ But Absalom pressed him, and he let Amnon and all the king’s sons go with him.

²⁸ Absalom commanded his servants, saying, “Mark now, when Amnon’s heart is merry with wine; and when I tell you, ‘Strike Amnon,’ then kill him. Don’t be afraid. Haven’t I commanded you? Be courageous, and be valiant!” ²⁹ The servants of Absalom did to Amnon as Absalom had commanded. Then all the king’s sons arose, and every man got up on his mule and fled.

³⁰ While they were on the way, the news came to David, saying, “Absalom has slain all the king’s sons, and there is not one of them left!” ³¹ Then the king arose, and tore his garments, and lay on the earth; and all his servants stood by with their clothes torn. ³² Jonadab the son of Shimeah, David’s brother, answered, “Don’t let my lord suppose that they have killed all the young men, the king’s sons, for Amnon only is dead; for by the appointment of Absalom this has been determined from the day that he forced his sister Tamar. ³³ Now therefore don’t let my lord the king take the thing to his heart, to think that all the king’s sons are dead; for only Amnon is dead.” ³⁴ But Absalom fled. The young man who kept the watch lifted up his eyes and looked, and behold, many people were coming by way of the hillside behind him. ³⁵ Jonadab said to the king, “Behold, the king’s sons are coming! It is as your servant said.” ³⁶ As soon as he had finished speaking, behold, the king’s sons came, and lifted up their voices and wept. The king also and all his servants wept bitterly.

³⁷ But Absalom fled and went to Talmai the son of Ammihur, king of Geshur. David mourned for his son every day. ³⁸ So Absalom fled and went to Geshur, and was there three years. ³⁹ King David longed to go out to Absalom, for he was comforted concerning Amnon, since he was dead.