၁၂

^၁ ထို့ ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် နာ သန် ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ စေ လွှတ် ၏။ နာ သန် သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သို့ ရောက် လျှင် “မြို့ တစ် မြို့ တွင် လူ နှစ် ဦး ရှိ ၏။ တစ် ဦး မှာ ချမ်း သာ ၍ တစ် ဦး မှာ ဆင်း ရဲ ၏။ ^၂ ချမ်း သာ သော သူ ၌ သိုး အုပ်၊ နွား အုပ် အ များ အ ပြား ရှိ ၏။ ^၃ ဆင်း ရဲ သော သူ ၌ မူ ကား သူ ဝယ် ယူ ထား သော သိုး သ ငယ် မ လေး တစ် ကောင် မှ လွဲ ၍ မည် သည့် အ ရာ မျှ မ ရှိ။ သူ သည် ထို သိုး သ ငယ် မ လေး ကို ကျွေး မွေး ပြု စု ခဲ့ ၏။ သူ နှင့် အ တူ နေ ၍ သူ့ သား သ မီး နှင့် အ တူ ကြီး ပြင်း လာ ၏။ သူ နှင့် အ တူ စား ၏။ သူ့ ခွက် တွင် ပင် သောက် ၏။ သူ့ သ မီး ကဲ့ သို့ သူ့ ရင် ခွင် တွင် အိပ် ၏။ ^၄ တစ် နေ့ တွင် ချမ်း သာ သော သူ ထံ သို့ ခ ရီး သွား ဧည့် သည် တစ် ဦး ရောက် လာ ၏။ သူ့ ထံ ရောက် လာ သော ဧည့် ကို သူ ၏ သိုး အုပ်၊ နွား အုပ် ထဲ မှ သိုး နွား ကို ယူ ၍ ချက် ကျွေး ရ မည် ကို နှ မြော သ ဖြင့် ဆင်း ရဲ သော သူ ၏ သိုး သ ငယ် မ လေး ကို ယူ ပြီး သူ့ ထံ ရောက် လာ သော ဧည့် သည် ကို ချက် ကျွေး ၏” ဟု ပြော ပြ လေ ၏။

^၅ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ချမ်း သာ သော သူ ကို အ လွန် အ မျက် ထွက် ပြီး နာ သန် အား “ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် သည် နှင့် အ ညီ ထို သို့ ပြု သော သူ သည် အ မှန် ပင် သေ ရ မည်။ ^၆ ဤ သို့ သ နား ညှာ တာ စိတ် ကင်း မဲ့ စွာ ပြု သော သူ သည် သိုး သ ငယ် မ လေး အ တွက် လေး ဆ ပြန် လျှော် ရ မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၇ ထို အ ခါ နာ သန် က ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား “ထို သူ သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ပင် ဖြစ် ၏။ အစ္စ ရေး လူ မျိုး ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ‘ငါ သည် သင့် ကို ရှော လု မင်း ကြီး လက် မှ ကယ် နုတ် ပြီး အစ္စ ရေး လူ မျိုး ၏ ဘု ရင် အ ဖြစ် ဘိ သိက် ပေး ခဲ့ ၏။ ^၈ သင့် သ ခင် ၏ နန်း တော်၊ သင့် သ ခင် ၏ မိ ဖု ရား တို့ ကို သင့် ရင် ခွင် ၌ ပေး အပ် ခဲ့ ပြီ။ အစ္စ ရေး အ မျိုး အ နွယ်၊ ယု ဒ လူ မျိုး တို့ ကို လည်း သင့် ကို ပေး အပ် ထား ပြီ။ ထို သို့ ပေး အပ် သည် ကို ပင် နည်း သေး သည် ဟု သင် ထင် လျှင် ဤ မျှ၊ ထို မျှ မ က သင့် ကို ထပ် ၍ ပေး နိုင် သေး ၏။

^၉ ယ ခု မှာ သင် သည် အ ဘယ် ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ စ ကား တော် ကို မ ထီ မဲ့ မြင် ပြု ပြီး မျက် မှောက် တော် ၌ မ ကောင်း မှု ကို ပြု ရ သ နည်း။ သင် သည် ဟိတ္တိ လူ မျိုး ဥ ရိ ယ ကို ဓား နှင့် သတ် ပြီး သူ့ မ ယား ကို သင့် မိ ဖု ရား အ ဖြစ် သိမ်း ယူ ပြီ။ သင် သည် သူ့ ကို အမ္မုန် အ မျိုး သား တို့ ၏ ဓား ဖြင့် သတ် လေ ပြီ တ ကား။ ^၁၀ သင် သည် ငါ့ ကို မ ထီ မဲ့ မြင် ပြု ပြီး ဟိတ္တိ လူ မျိုး ဥ ရိ ယ ၏ မ ယား ကို သင့် မိ ဖု ရား အ ဖြစ် သိမ်း ယူ သော ကြောင့် သင့် အ မျိုး အ နွယ် သည် ဓား ဘေး နှင့် အ မြဲ တ စေ ကြုံ ရ လိမ့် မည်’ ဟု ဆို ၏။

^၁၁ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ‘ငါ သည် သင့် ကို ဘေး အန္တ ရာယ် ပေး မည့် သူ အား သင့် မိ သား စု ထဲ က ပေါ် ထွက် စေ မည်။ သင့် မျက် စိ ရှေ့ တွင် ပင် သင့် မိ ဖု ရား တို့ ကို ယူ ပြီး သင့် အိမ် နီး ချင်း အား ပေး မည်။ သူ သည် နေ့ အ ချိန် တွင် ပင် သင့် မိ ဖု ရား တို့ နှင့် အ တူ အိပ် လိမ့် မည်။ ^၁၂ စင် စစ် သင် သည် ဆိတ် ကွယ် ရာ ၌ ဤ အ မှု ကို ပြု ခဲ့ ၏။ ဤ အ မှု ကို အစ္စ ရေး တစ် မျိုး လုံး ရှေ့၊ နေ့ အ ချိန် တွင် ပင် ငါ ဖော် ပြ မည်’ ဟူ ၍ မိန့် တော် မူ ပြီ” ဟု ဆင့် ဆို လေ ၏။

^၁၃ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က နာ သန် အား “ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို ငါ ပြစ် မှား မိ ပါ ပြီ” ဟု ဆို လျှင် နာ သန် က ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား “ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မင်း ကြီး အ ပြစ် ကို ဖြေ လွှတ် တော် မူ ပြီ ဖြစ် ၍ မင်း ကြီး မ သေ ရ ပါ။ ^၁၄ သို့ သော် အ ရှင် မင်း ကြီး သည် ဤ အ မှု အား ဖြင့် စင် စစ် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ရန် သူ တို့ မ ထီ လေး စား ပြု စ ရာ ဖြစ် စေ လေ ပြီ။ ထို့ ကြောင့် ယ ခု မွေး ဖွား မည့် မင်း ကြီး ၏ သား တော် သည် မု ချ သေ ရ လိမ့် မည်” ဟု ဆို ပြီး လျှင်၊ ^၁၅ နာ သန် သည် မိ မိ အိမ် သို့ ပြန် သွား ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အ ဖို့ ဥ ရိ ယ မ ယား မွေး သော သား ကို ဒဏ် ခတ် တော် မူ သ ဖြင့် ထို သား သည် နာ မ ကျန်း ဖြစ် လေ ၏။

^၁၆ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် သူ ငယ် အ တွက် ဘု ရား သ ခင် ထံ တောင်း ပန် ၏။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် အ စာ ရှောင် လျက် တစ် ည လုံး မြေ ပြင် ပေါ် တွင် သွား ၍လှဲ နေ ၏။ ^၁၇ နန်း တွင်း သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ သည် သူ့ အ နား တွင် လာ ရပ် ၍ သူ့ ကို မြေ ပြင် မှ ထူ မ ပေး လို သော် လည်း ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ကား အ လို မ ရှိ။ သူ တို့ နှင့် လည်း အ စာ မ စား ဘဲ နေ ၏။ ^၁၈ ခု နစ် ရက် မြောက် သော နေ့ တွင် သူ ငယ် သေ ဆုံး သွား ၏။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က လည်း “သူ ငယ် အ သက် ရှင် စဉ် က ပင် ငါ တို့ ပြော သော စ ကား ကို သူ နား မ ထောင် လို။ ယ ခု သူ ငယ် သေ ပါ ပြီ ဟု သူ့ အား မည် သို့ ပြော ထွက် မည် နည်း။ သူ သိ လျှင် ဆိုး ဝါး သော အ မှု ပြု မည် ကို စိုး ရ ပါ သည်” ဟု ဆို လျက် သူ ငယ် သေ ဆုံး သွား ကြောင်း ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား ပြော ပြ ရန် စိုး ရွံ့ နေ ကြ ၏။

^၁၉ မိ မိ အ မှု ထမ်း တို့ တီး တိုး ပြော ဆို နေ ကြ သည် ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး မြင် လျှင် သူ ငယ် သေ ဆုံး ကြောင်း ကို ရိပ် မိ သ ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က အ မှု ထမ်း တို့ အား “သူ ငယ် ဆုံး သွား ပြီ လော” ဟု မေး လိုက် ရာ သူ တို့ က “သူ ငယ် ဆုံး သွား ပါ ပြီ” ဟု ပြန် လျှောက် ကြ ၏။ ^၂၀ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မြေ မှ ထ ၍ ရေ ချိုး ဆီ လိမ်း အ ဝတ် အ စား လဲ ပြီး လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ အိမ် တော် သို့ သွား ၍ ဝတ် ပြု ကိုး ကွယ် လေ ၏။ ထို့ နောက် နန်း တော် သို့ ပြန် လာ ၍ အ စား အ စာ ပြင် ဆင် ခိုင်း ပြီး စား တော် ခေါ် လေ ၏။

^၂၁ ထို အ ခါ သူ ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က သူ့ အား “မင်း ကြီး သည် သူ ငယ် အ သက် ရှင် သေး စဉ် က အ စာ ရှောင် လျက်၊ ငို ကြွေး လျက် နေ ၏။ သူ ငယ် ဆုံး သွား သော အ ခါ မူ ကား ထ ၍ စား သောက် ၏။ မင်း ကြီး ဤ သို့ ပြု သည် မှာ အ ဘယ် အ ကြောင်း ကြောင့် နည်း” ဟု မေး လျှောက် ကြ ၏။ ^၂၂ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က “သူ ငယ် အ သက် ရှင် သေး စဉ် က အ စာ ရှောင် ငို ကြွေး သည် မှာ ‘ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ့ ကို သ နား သော အား ဖြင့် သူ ငယ် ကို အ သက် ရှင် ခွင့် ပေး မည် မ ပေး မည် ကို မည် သူ သိ နိုင် မည် နည်း’ ဟု ငါ တွေး မိ သ ဖြင့် ဤ သို့ ပြု ခြင်း ဖြစ် ၏။ ^၂၃ သို့ သော် ယ ခု မှာ သူ ငယ် သေ ပြီ ဖြစ် ၍ ငါ အ ဘယ် ကြောင့် အ စာ ရှောင် ရ တော့ မည် နည်း။ သူ့ ကို ငါ ပြန် ခေါ် လာ နိုင် သ လော။ သူ ရှိ ရာ သို့ ငါ သွား ရ မည်။ ငါ့ ဆီ သူ ပြန် လာ နိုင် တော့ မည် မ ဟုတ်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၂၄ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မိ ဖု ရား ဗာ သ ရှေ ဘ အား နှစ် သိမ့် ပေး ၍ သူ့ ထံ သို့ ဝင် ပြီး သူ နှင့် အိပ် လေ ၏။ သူ သည် လည်း သား ကို မွေး ဖွား ပြီး ရှော လ မုန် ဟု အ မည် မှည့် ခေါ် ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ရှော လ မုန် ကို ချစ် တော် မူ ၏။ ^၂၅ ထို့ ကြောင့် ပ ရော ဖက် နာ သန် ကို စေ လွှတ် တော် မူ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို အ စွဲ ပြု ပြီး သူ့ ကို ယေ ဒိ ဒိ ဟု အ မည် မှည့် ခေါ် စေ ၏။

^၂၆ ထို ကာ လ တွင် ယွာ ဘ သည် အမ္မုန် အ မျိုး သား တို့ ၏ ရဗ္ဗာ မြို့ ကို တိုက် ခိုက် ၍ နန်း မြို့ တော် ကို သိမ်း ယူ ပြီး လျှင်၊ ^၂၇ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သို့ တ မန် ကို စေ လွှတ် ၍ “အ ကျွန်ုပ် သည် ရဗ္ဗာ မြို့ ကို တိုက် ခိုက် ၍ ရေ သို လှောင် ရာ မြို့ ကို လည်း သိမ်း ယူ ထား ပါ ပြီ။ ^၂၈ ယ ခု ကျန် ရှိ သော စစ် သည် များ ကို စု ၍ မြို့ အ နီး ၌ တပ် ချ ပြီး မြို့ ကို သိမ်း ပိုက် ပါ။ ထို သို့ မ ပြု လျှင် အ ကျွန်ုပ် သည် မြို့ ကို သိမ်း ပိုက် ပြီး ထို မြို့ ကို အ ကျွန်ုပ် နာ မည် ဖြင့် ခေါ် ဝေါ် ကြ ပါ လိမ့် မည်” ဟု လျှောက် စေ ၏။

^၂၉ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် စစ် သည် အား လုံး ကို စု ပြီး ရဗ္ဗာ မြို့ သို့ ချီ တက် ၍ တိုက် ခိုက် သိမ်း ပိုက် လေ ၏။ ^၃၀ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် သူ တို့ ဘု ရင် ၏ ဦး ခေါင်း မှ အ ဖိုး တန် ကျောက် များ နှင့် တ ကွ ရွှေ တစ် တာ လန် ၂၂ ပိဿာ သို့ မ ဟုတ် ၃၄ ကီ လို ဂ ရမ် ခန့်။ အ လေး ချိန် ရှိ သော သ ရ ဖူ ကို ယူ လေ ၏။ ထို သ ရ ဖူ ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ဦး ခေါင်း တွင် ဆောင်း ပေး ကြ ၏။ ထို မြို့ မှ တိုက် ရာ ပါ ပစ္စည်း အ မြောက် အ မြား ကို လည်း သိမ်း ယူ ရ ရှိ လေ ၏။ ^၃၁ မြို့ သား တို့ ကို လည်း ခေါ် ဆောင် သွား ပြီး လွှ တိုက်၊ သံ ထွန်၊ သံ ပု ဆိန် ပေါက် အ လုပ်၊ အုတ် ဖုတ် ရ သော အ လုပ် တို့ ကို လုပ် စေ ၏။ အမ္မုန် အ မျိုး သား တို့ ၏ မြို့ ရွာ တိုင်း ၌ ထို သို့ ပြု ၏။ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် စစ် သည် အ ပေါင်း တို့ သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ပြန် လာ ကြ ၏။

12

¹ Yahweh sent Nathan to David. He came to him, and said to him, “There were two men in one city: the one rich, and the other poor. ² The rich man had very many flocks and herds, ³ but the poor man had nothing, except one little ewe lamb, which he had bought and raised. It grew up together with him and with his children. It ate of his own food, drank of his own cup, and lay in his bosom, and was like a daughter to him. ⁴ A traveler came to the rich man, and he didn’t want to take of his own flock and of his own herd to prepare for the wayfaring man who had come to him, but took the poor man’s lamb and prepared it for the man who had come to him.”

⁵ David’s anger burned hot against the man, and he said to Nathan, “As Yahweh lives, the man who has done this deserves to die! ⁶ He must restore the lamb fourfold, because he did this thing and because he had no pity!”

⁷ Nathan said to David, “You are the man! This is what Yahweh, the God of Israel, says: ‘I anointed you king over Israel, and I delivered you out of the hand of Saul. ⁸ I gave you your master’s house and your master’s wives into your bosom, and gave you the house of Israel and of Judah; and if that would have been too little, I would have added to you many more such things.

⁹ Why have you despised Yahweh’s word, to do that which is evil in his sight? You have struck Uriah the Hittite with the sword, have taken his wife to be your wife, and have slain him with the sword of the children of Ammon. ¹⁰ Now therefore the sword will never depart from your house, because you have despised me and have taken Uriah the Hittite’s wife to be your wife.’

¹¹ “This is what Yahweh says: ‘Behold, I will raise up evil against you out of your own house; and I will take your wives before your eyes and give them to your neighbor, and he will lie with your wives in the sight of this sun. ¹² For you did this secretly, but I will do this thing before all Israel, and before the sun.’ ”

¹³ David said to Nathan, “I have sinned against Yahweh.” Nathan said to David, “Yahweh also has put away your sin. You will not die. ¹⁴ However, because by this deed you have given great occasion to Yahweh’s enemies to blaspheme, the child also who is born to you will surely die.” ¹⁵ Then Nathan departed to his house. Yahweh struck the child that Uriah’s wife bore to David, and he was very sick.

¹⁶ David therefore begged God for the child; and David fasted, and went in and lay all night on the ground. ¹⁷ The elders of his house arose beside him, to raise him up from the earth; but he would not, and he didn’t eat bread with them. ¹⁸ On the seventh day, the child died. David’s servants were afraid to tell him that the child was dead, for they said, “Behold, while the child was yet alive, we spoke to him and he didn’t listen to our voice. How will he then harm himself if we tell him that the child is dead?”

¹⁹ But when David saw that his servants were whispering together, David perceived that the child was dead; and David said to his servants, “Is the child dead?” They said, “He is dead.” ²⁰ Then David arose from the earth, and washed and anointed himself, and changed his clothing; and he came into Yahweh’s house, and worshiped. Then he came to his own house; and when he requested, they set bread before him and he ate.

²¹ Then his servants said to him, “What is this that you have done? You fasted and wept for the child while he was alive, but when the child was dead, you rose up and ate bread.” ²² He said, “While the child was yet alive, I fasted and wept; for I said, ‘Who knows whether Yahweh will not be gracious to me, that the child may live?’ ²³ But now he is dead. Why should I fast? Can I bring him back again? I will go to him, but he will not return to me.”

²⁴ David comforted Bathsheba his wife, and went in to her, and lay with her. She bore a son, and he called his name Solomon. Yahweh loved him; ²⁵ and he sent by the hand of Nathan the prophet, and he named him Jedidiah, ’Jedidiah' means 'loved by Yahweh’. for Yahweh’s sake.

²⁶ Now Joab fought against Rabbah of the children of Ammon, and took the royal city. ²⁷ Joab sent messengers to David, and said, “I have fought against Rabbah. Yes, I have taken the city of waters. ²⁸ Now therefore gather the rest of the people together, and encamp against the city and take it; lest I take the city, and it be called by my name.”

²⁹ David gathered all the people together and went to Rabbah, and fought against it and took it. ³⁰ He took the crown of their king from off his head; and its weight was a talent A talent is about 30 kilograms or 66 pounds or 965 Troy ounces. of gold, and in it were precious stones; and it was set on David’s head. He brought a great quantity of plunder out of the city. ³¹ He brought out the people who were in it, and put them to work under saws, under iron picks, under axes of iron, and made them go to the brick kiln; and he did so to all the cities of the children of Ammon. Then David and all the people returned to Jerusalem.

၁၂

^၁ ထို့ ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် နာ သန် ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ စေ လွှတ် ၏။ နာ သန် သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သို့ ရောက် လျှင် “မြို့ တစ် မြို့ တွင် လူ နှစ် ဦး ရှိ ၏။ တစ် ဦး မှာ ချမ်း သာ ၍ တစ် ဦး မှာ ဆင်း ရဲ ၏။ ^၂ ချမ်း သာ သော သူ ၌ သိုး အုပ်၊ နွား အုပ် အ များ အ ပြား ရှိ ၏။ ^၃ ဆင်း ရဲ သော သူ ၌ မူ ကား သူ ဝယ် ယူ ထား သော သိုး သ ငယ် မ လေး တစ် ကောင် မှ လွဲ ၍ မည် သည့် အ ရာ မျှ မ ရှိ။ သူ သည် ထို သိုး သ ငယ် မ လေး ကို ကျွေး မွေး ပြု စု ခဲ့ ၏။ သူ နှင့် အ တူ နေ ၍ သူ့ သား သ မီး နှင့် အ တူ ကြီး ပြင်း လာ ၏။ သူ နှင့် အ တူ စား ၏။ သူ့ ခွက် တွင် ပင် သောက် ၏။ သူ့ သ မီး ကဲ့ သို့ သူ့ ရင် ခွင် တွင် အိပ် ၏။ ^၄ တစ် နေ့ တွင် ချမ်း သာ သော သူ ထံ သို့ ခ ရီး သွား ဧည့် သည် တစ် ဦး ရောက် လာ ၏။ သူ့ ထံ ရောက် လာ သော ဧည့် ကို သူ ၏ သိုး အုပ်၊ နွား အုပ် ထဲ မှ သိုး နွား ကို ယူ ၍ ချက် ကျွေး ရ မည် ကို နှ မြော သ ဖြင့် ဆင်း ရဲ သော သူ ၏ သိုး သ ငယ် မ လေး ကို ယူ ပြီး သူ့ ထံ ရောက် လာ သော ဧည့် သည် ကို ချက် ကျွေး ၏” ဟု ပြော ပြ လေ ၏။

^၅ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် ချမ်း သာ သော သူ ကို အ လွန် အ မျက် ထွက် ပြီး နာ သန် အား “ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ သက် ရှင် သည် နှင့် အ ညီ ထို သို့ ပြု သော သူ သည် အ မှန် ပင် သေ ရ မည်။ ^၆ ဤ သို့ သ နား ညှာ တာ စိတ် ကင်း မဲ့ စွာ ပြု သော သူ သည် သိုး သ ငယ် မ လေး အ တွက် လေး ဆ ပြန် လျှော် ရ မည်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၇ ထို အ ခါ နာ သန် က ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား “ထို သူ သည် အ ရှင် မင်း ကြီး ပင် ဖြစ် ၏။ အစ္စ ရေး လူ မျိုး ၏ ဘု ရား သ ခင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ‘ငါ သည် သင့် ကို ရှော လု မင်း ကြီး လက် မှ ကယ် နုတ် ပြီး အစ္စ ရေး လူ မျိုး ၏ ဘု ရင် အ ဖြစ် ဘိ သိက် ပေး ခဲ့ ၏။ ^၈ သင့် သ ခင် ၏ နန်း တော်၊ သင့် သ ခင် ၏ မိ ဖု ရား တို့ ကို သင့် ရင် ခွင် ၌ ပေး အပ် ခဲ့ ပြီ။ အစ္စ ရေး အ မျိုး အ နွယ်၊ ယု ဒ လူ မျိုး တို့ ကို လည်း သင့် ကို ပေး အပ် ထား ပြီ။ ထို သို့ ပေး အပ် သည် ကို ပင် နည်း သေး သည် ဟု သင် ထင် လျှင် ဤ မျှ၊ ထို မျှ မ က သင့် ကို ထပ် ၍ ပေး နိုင် သေး ၏။

^၉ ယ ခု မှာ သင် သည် အ ဘယ် ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ စ ကား တော် ကို မ ထီ မဲ့ မြင် ပြု ပြီး မျက် မှောက် တော် ၌ မ ကောင်း မှု ကို ပြု ရ သ နည်း။ သင် သည် ဟိတ္တိ လူ မျိုး ဥ ရိ ယ ကို ဓား နှင့် သတ် ပြီး သူ့ မ ယား ကို သင့် မိ ဖု ရား အ ဖြစ် သိမ်း ယူ ပြီ။ သင် သည် သူ့ ကို အမ္မုန် အ မျိုး သား တို့ ၏ ဓား ဖြင့် သတ် လေ ပြီ တ ကား။ ^၁၀ သင် သည် ငါ့ ကို မ ထီ မဲ့ မြင် ပြု ပြီး ဟိတ္တိ လူ မျိုး ဥ ရိ ယ ၏ မ ယား ကို သင့် မိ ဖု ရား အ ဖြစ် သိမ်း ယူ သော ကြောင့် သင့် အ မျိုး အ နွယ် သည် ဓား ဘေး နှင့် အ မြဲ တ စေ ကြုံ ရ လိမ့် မည်’ ဟု ဆို ၏။

^၁၁ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က ‘ငါ သည် သင့် ကို ဘေး အန္တ ရာယ် ပေး မည့် သူ အား သင့် မိ သား စု ထဲ က ပေါ် ထွက် စေ မည်။ သင့် မျက် စိ ရှေ့ တွင် ပင် သင့် မိ ဖု ရား တို့ ကို ယူ ပြီး သင့် အိမ် နီး ချင်း အား ပေး မည်။ သူ သည် နေ့ အ ချိန် တွင် ပင် သင့် မိ ဖု ရား တို့ နှင့် အ တူ အိပ် လိမ့် မည်။ ^၁၂ စင် စစ် သင် သည် ဆိတ် ကွယ် ရာ ၌ ဤ အ မှု ကို ပြု ခဲ့ ၏။ ဤ အ မှု ကို အစ္စ ရေး တစ် မျိုး လုံး ရှေ့၊ နေ့ အ ချိန် တွင် ပင် ငါ ဖော် ပြ မည်’ ဟူ ၍ မိန့် တော် မူ ပြီ” ဟု ဆင့် ဆို လေ ၏။

^၁၃ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က နာ သန် အား “ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို ငါ ပြစ် မှား မိ ပါ ပြီ” ဟု ဆို လျှင် နာ သန် က ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား “ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မင်း ကြီး အ ပြစ် ကို ဖြေ လွှတ် တော် မူ ပြီ ဖြစ် ၍ မင်း ကြီး မ သေ ရ ပါ။ ^၁၄ သို့ သော် အ ရှင် မင်း ကြီး သည် ဤ အ မှု အား ဖြင့် စင် စစ် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ရန် သူ တို့ မ ထီ လေး စား ပြု စ ရာ ဖြစ် စေ လေ ပြီ။ ထို့ ကြောင့် ယ ခု မွေး ဖွား မည့် မင်း ကြီး ၏ သား တော် သည် မု ချ သေ ရ လိမ့် မည်” ဟု ဆို ပြီး လျှင်၊ ^၁၅ နာ သန် သည် မိ မိ အိမ် သို့ ပြန် သွား ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အ ဖို့ ဥ ရိ ယ မ ယား မွေး သော သား ကို ဒဏ် ခတ် တော် မူ သ ဖြင့် ထို သား သည် နာ မ ကျန်း ဖြစ် လေ ၏။

^၁၆ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် သူ ငယ် အ တွက် ဘု ရား သ ခင် ထံ တောင်း ပန် ၏။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် အ စာ ရှောင် လျက် တစ် ည လုံး မြေ ပြင် ပေါ် တွင် သွား ၍လှဲ နေ ၏။ ^၁၇ နန်း တွင်း သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ သည် သူ့ အ နား တွင် လာ ရပ် ၍ သူ့ ကို မြေ ပြင် မှ ထူ မ ပေး လို သော် လည်း ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ကား အ လို မ ရှိ။ သူ တို့ နှင့် လည်း အ စာ မ စား ဘဲ နေ ၏။ ^၁၈ ခု နစ် ရက် မြောက် သော နေ့ တွင် သူ ငယ် သေ ဆုံး သွား ၏။ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က လည်း “သူ ငယ် အ သက် ရှင် စဉ် က ပင် ငါ တို့ ပြော သော စ ကား ကို သူ နား မ ထောင် လို။ ယ ခု သူ ငယ် သေ ပါ ပြီ ဟု သူ့ အား မည် သို့ ပြော ထွက် မည် နည်း။ သူ သိ လျှင် ဆိုး ဝါး သော အ မှု ပြု မည် ကို စိုး ရ ပါ သည်” ဟု ဆို လျက် သူ ငယ် သေ ဆုံး သွား ကြောင်း ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး အား ပြော ပြ ရန် စိုး ရွံ့ နေ ကြ ၏။

^၁၉ မိ မိ အ မှု ထမ်း တို့ တီး တိုး ပြော ဆို နေ ကြ သည် ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး မြင် လျှင် သူ ငယ် သေ ဆုံး ကြောင်း ကို ရိပ် မိ သ ဖြင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က အ မှု ထမ်း တို့ အား “သူ ငယ် ဆုံး သွား ပြီ လော” ဟု မေး လိုက် ရာ သူ တို့ က “သူ ငယ် ဆုံး သွား ပါ ပြီ” ဟု ပြန် လျှောက် ကြ ၏။ ^၂၀ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မြေ မှ ထ ၍ ရေ ချိုး ဆီ လိမ်း အ ဝတ် အ စား လဲ ပြီး လျှင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ အိမ် တော် သို့ သွား ၍ ဝတ် ပြု ကိုး ကွယ် လေ ၏။ ထို့ နောက် နန်း တော် သို့ ပြန် လာ ၍ အ စား အ စာ ပြင် ဆင် ခိုင်း ပြီး စား တော် ခေါ် လေ ၏။

^၂၁ ထို အ ခါ သူ ၏ အ မှု ထမ်း တို့ က သူ့ အား “မင်း ကြီး သည် သူ ငယ် အ သက် ရှင် သေး စဉ် က အ စာ ရှောင် လျက်၊ ငို ကြွေး လျက် နေ ၏။ သူ ငယ် ဆုံး သွား သော အ ခါ မူ ကား ထ ၍ စား သောက် ၏။ မင်း ကြီး ဤ သို့ ပြု သည် မှာ အ ဘယ် အ ကြောင်း ကြောင့် နည်း” ဟု မေး လျှောက် ကြ ၏။ ^၂၂ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး က “သူ ငယ် အ သက် ရှင် သေး စဉ် က အ စာ ရှောင် ငို ကြွေး သည် မှာ ‘ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ငါ့ ကို သ နား သော အား ဖြင့် သူ ငယ် ကို အ သက် ရှင် ခွင့် ပေး မည် မ ပေး မည် ကို မည် သူ သိ နိုင် မည် နည်း’ ဟု ငါ တွေး မိ သ ဖြင့် ဤ သို့ ပြု ခြင်း ဖြစ် ၏။ ^၂၃ သို့ သော် ယ ခု မှာ သူ ငယ် သေ ပြီ ဖြစ် ၍ ငါ အ ဘယ် ကြောင့် အ စာ ရှောင် ရ တော့ မည် နည်း။ သူ့ ကို ငါ ပြန် ခေါ် လာ နိုင် သ လော။ သူ ရှိ ရာ သို့ ငါ သွား ရ မည်။ ငါ့ ဆီ သူ ပြန် လာ နိုင် တော့ မည် မ ဟုတ်” ဟု မိန့် ဆို ၏။

^၂၄ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် မိ ဖု ရား ဗာ သ ရှေ ဘ အား နှစ် သိမ့် ပေး ၍ သူ့ ထံ သို့ ဝင် ပြီး သူ နှင့် အိပ် လေ ၏။ သူ သည် လည်း သား ကို မွေး ဖွား ပြီး ရှော လ မုန် ဟု အ မည် မှည့် ခေါ် ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ရှော လ မုန် ကို ချစ် တော် မူ ၏။ ^၂၅ ထို့ ကြောင့် ပ ရော ဖက် နာ သန် ကို စေ လွှတ် တော် မူ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို အ စွဲ ပြု ပြီး သူ့ ကို ယေ ဒိ ဒိ ဟု အ မည် မှည့် ခေါ် စေ ၏။

^၂၆ ထို ကာ လ တွင် ယွာ ဘ သည် အမ္မုန် အ မျိုး သား တို့ ၏ ရဗ္ဗာ မြို့ ကို တိုက် ခိုက် ၍ နန်း မြို့ တော် ကို သိမ်း ယူ ပြီး လျှင်၊ ^၂၇ ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ထံ သို့ တ မန် ကို စေ လွှတ် ၍ “အ ကျွန်ုပ် သည် ရဗ္ဗာ မြို့ ကို တိုက် ခိုက် ၍ ရေ သို လှောင် ရာ မြို့ ကို လည်း သိမ်း ယူ ထား ပါ ပြီ။ ^၂၈ ယ ခု ကျန် ရှိ သော စစ် သည် များ ကို စု ၍ မြို့ အ နီး ၌ တပ် ချ ပြီး မြို့ ကို သိမ်း ပိုက် ပါ။ ထို သို့ မ ပြု လျှင် အ ကျွန်ုပ် သည် မြို့ ကို သိမ်း ပိုက် ပြီး ထို မြို့ ကို အ ကျွန်ုပ် နာ မည် ဖြင့် ခေါ် ဝေါ် ကြ ပါ လိမ့် မည်” ဟု လျှောက် စေ ၏။

^၂၉ ထို့ ကြောင့် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် စစ် သည် အား လုံး ကို စု ပြီး ရဗ္ဗာ မြို့ သို့ ချီ တက် ၍ တိုက် ခိုက် သိမ်း ပိုက် လေ ၏။ ^၃၀ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး သည် သူ တို့ ဘု ရင် ၏ ဦး ခေါင်း မှ အ ဖိုး တန် ကျောက် များ နှင့် တ ကွ ရွှေ တစ် တာ လန် ၂၂ ပိဿာ သို့ မ ဟုတ် ၃၄ ကီ လို ဂ ရမ် ခန့်။ အ လေး ချိန် ရှိ သော သ ရ ဖူ ကို ယူ လေ ၏။ ထို သ ရ ဖူ ကို ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး ၏ ဦး ခေါင်း တွင် ဆောင်း ပေး ကြ ၏။ ထို မြို့ မှ တိုက် ရာ ပါ ပစ္စည်း အ မြောက် အ မြား ကို လည်း သိမ်း ယူ ရ ရှိ လေ ၏။ ^၃၁ မြို့ သား တို့ ကို လည်း ခေါ် ဆောင် သွား ပြီး လွှ တိုက်၊ သံ ထွန်၊ သံ ပု ဆိန် ပေါက် အ လုပ်၊ အုတ် ဖုတ် ရ သော အ လုပ် တို့ ကို လုပ် စေ ၏။ အမ္မုန် အ မျိုး သား တို့ ၏ မြို့ ရွာ တိုင်း ၌ ထို သို့ ပြု ၏။ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် မင်း ကြီး နှင့် စစ် သည် အ ပေါင်း တို့ သည် ဂျေ ရု ဆ လင် မြို့ သို့ ပြန် လာ ကြ ၏။

12

¹ Yahweh sent Nathan to David. He came to him, and said to him, “There were two men in one city: the one rich, and the other poor. ² The rich man had very many flocks and herds, ³ but the poor man had nothing, except one little ewe lamb, which he had bought and raised. It grew up together with him and with his children. It ate of his own food, drank of his own cup, and lay in his bosom, and was like a daughter to him. ⁴ A traveler came to the rich man, and he didn’t want to take of his own flock and of his own herd to prepare for the wayfaring man who had come to him, but took the poor man’s lamb and prepared it for the man who had come to him.”

⁵ David’s anger burned hot against the man, and he said to Nathan, “As Yahweh lives, the man who has done this deserves to die! ⁶ He must restore the lamb fourfold, because he did this thing and because he had no pity!”

⁷ Nathan said to David, “You are the man! This is what Yahweh, the God of Israel, says: ‘I anointed you king over Israel, and I delivered you out of the hand of Saul. ⁸ I gave you your master’s house and your master’s wives into your bosom, and gave you the house of Israel and of Judah; and if that would have been too little, I would have added to you many more such things.

⁹ Why have you despised Yahweh’s word, to do that which is evil in his sight? You have struck Uriah the Hittite with the sword, have taken his wife to be your wife, and have slain him with the sword of the children of Ammon. ¹⁰ Now therefore the sword will never depart from your house, because you have despised me and have taken Uriah the Hittite’s wife to be your wife.’

¹¹ “This is what Yahweh says: ‘Behold, I will raise up evil against you out of your own house; and I will take your wives before your eyes and give them to your neighbor, and he will lie with your wives in the sight of this sun. ¹² For you did this secretly, but I will do this thing before all Israel, and before the sun.’ ”

¹³ David said to Nathan, “I have sinned against Yahweh.” Nathan said to David, “Yahweh also has put away your sin. You will not die. ¹⁴ However, because by this deed you have given great occasion to Yahweh’s enemies to blaspheme, the child also who is born to you will surely die.” ¹⁵ Then Nathan departed to his house. Yahweh struck the child that Uriah’s wife bore to David, and he was very sick.

¹⁶ David therefore begged God for the child; and David fasted, and went in and lay all night on the ground. ¹⁷ The elders of his house arose beside him, to raise him up from the earth; but he would not, and he didn’t eat bread with them. ¹⁸ On the seventh day, the child died. David’s servants were afraid to tell him that the child was dead, for they said, “Behold, while the child was yet alive, we spoke to him and he didn’t listen to our voice. How will he then harm himself if we tell him that the child is dead?”

¹⁹ But when David saw that his servants were whispering together, David perceived that the child was dead; and David said to his servants, “Is the child dead?” They said, “He is dead.” ²⁰ Then David arose from the earth, and washed and anointed himself, and changed his clothing; and he came into Yahweh’s house, and worshiped. Then he came to his own house; and when he requested, they set bread before him and he ate.

²¹ Then his servants said to him, “What is this that you have done? You fasted and wept for the child while he was alive, but when the child was dead, you rose up and ate bread.” ²² He said, “While the child was yet alive, I fasted and wept; for I said, ‘Who knows whether Yahweh will not be gracious to me, that the child may live?’ ²³ But now he is dead. Why should I fast? Can I bring him back again? I will go to him, but he will not return to me.”

²⁴ David comforted Bathsheba his wife, and went in to her, and lay with her. She bore a son, and he called his name Solomon. Yahweh loved him; ²⁵ and he sent by the hand of Nathan the prophet, and he named him Jedidiah, ’Jedidiah' means 'loved by Yahweh’. for Yahweh’s sake.

²⁶ Now Joab fought against Rabbah of the children of Ammon, and took the royal city. ²⁷ Joab sent messengers to David, and said, “I have fought against Rabbah. Yes, I have taken the city of waters. ²⁸ Now therefore gather the rest of the people together, and encamp against the city and take it; lest I take the city, and it be called by my name.”

²⁹ David gathered all the people together and went to Rabbah, and fought against it and took it. ³⁰ He took the crown of their king from off his head; and its weight was a talent A talent is about 30 kilograms or 66 pounds or 965 Troy ounces. of gold, and in it were precious stones; and it was set on David’s head. He brought a great quantity of plunder out of the city. ³¹ He brought out the people who were in it, and put them to work under saws, under iron picks, under axes of iron, and made them go to the brick kiln; and he did so to all the cities of the children of Ammon. Then David and all the people returned to Jerusalem.