၃

^၁ နောက် ဆုံး တွင် ယော ဘ သည် နှုတ် ကို ဖွင့် ၍ မိ မိ မွေး သော နေ့ ကို ကျိန် ဆဲ လေ ၏။ ^၂ ယော ဘ က၊ ^၃ “ငါ မွေး ဖွား သော နေ့၊ ‘သား ယောက်ျား သန္ဓေ တည် ပြီ’ ဟု ဆို သော ည သည် ပျက် စီး ပါ စေ။ ^၄ ထို နေ့ ရက် သည် မှောင် မိုက် ဖြစ် ပါ စေ။ အ ထက် အ ရပ် ရှိ ဘု ရား သ ခင် သည် ထို နေ့ ရက် ကို အ မှတ် မ ထား ပါ စေ နှင့်။ ထို နေ့ ရက် သည် အ လင်း မ ထွန်း လင်း ပါ စေ နှင့်။ ^၅ ထို နေ့ ရက် ကို မှောင် မိုက် ခြင်း နှင့် သေ မင်း အ ရိပ် တို့ သည် သိမ်း ယူ ပါ စေ။ တိမ် တိုက် ဖုံး လွှမ်း ပါ စေ။ နေ့ ၏ အ မှောင် ထု သည် ထို ‌နေ့ ရက် ကို ခြောက် လှန့် ပါ စေ။ ^၆ ထို ည ကို လည်း အ မှောင် ထု သိမ်း ပိုက် သွား ပါ စေ။ တစ် နှစ် တာ ၏ နေ့ ရက် များ တွင် ထို ည သည် ဝမ်း သာ အား ရ ခွင့် မ ရ ပါ စေ နှင့်။ လ တို့ ၏ အ ရေ အ တွက် ထဲ တွင် လည်း စာ ရင်း မ ဝင် ပါ စေ နှင့်။ ^၇ ကြည့် ရှု လော့။ ထို ည သည် မြုံ ပါ စေ။ ရွှင် လန်း ခြင်း အ သံ မျှ မ ရှိ ပါ စေ နှင့်။ ^၈ နေ့ ကို ကျိန် ဆဲ သူ များ၊ လ ဝိ သန် အ ကောင် ကြီး သော ရေ သတ္တ ဝါ တစ် မျိုး။ ကို နှိုး ဆွ ဖို့ အ သင့် ရှိ သော သူ များ သည် ထို ည ကို ကျိန် ဆဲ ကြ ပါ စေ။ ^၉ ထို ည ၏ ည ဦး ယံ ကြယ် တို့ ကွယ် ပါ စေ။ အ လင်း ကို စောင့် မျှော် သော် လည်း မ ရ ပါ စေ နှင့်။ အ ရုဏ် ဦး လင်း ရောင် ခြည် ကို လည်း မ တွေ့ ရ ပါ စေ နှင့်။ ^၁၀ အ ကြောင်း မူ ကား ငါ့ အ မိ ဝမ်း ကို မ ပိတ် ပေး ပါ။ အ ခက် အ ခဲ ပြဿ နာ ကို လည်း ငါ့ ထံ မှ မ လွှဲ ပေး ပါ။

^၁၁ ငါ သည် မွေး စ က ပင် အ ဘယ် ကြောင့် မ သေ ရ သ နည်း။ အ မိ ဝမ်း ထဲ က ထွက် လာ စဉ် က ပင် အ ဘယ် ကြောင့် အ သက် မ ချုပ် ငြိမ်း ရ သ နည်း။ ^၁၂ ဒူး တို့ သည် လည်း အ ဘယ် ကြောင့် ငါ့ ကို ကြို ဆို ကြ သ နည်း။ အ ဘယ် ကြောင့် နို့ ကို ငါ စို့ ရ သ နည်း။ ^၁၃ ထို သို့ သာ မ ဖြစ် ခဲ့ လျှင် ငါ သည် ယ ခု ငြိမ်း ချမ်း စွာ လဲ လျောင်း ရ လေ ပြီ။ အိပ် စက် အ နား ယူ ရ လေ ပြီ။ ^၁၄ မိ မိ တို့ အ တွက် ပြို ပျက် ရာ များ ကို ပြန် လည် တည် ဆောက် နေ ကြ သော ရှင် ဘု ရင် များ၊ လော ကီ အ ကြံ ပေး သူ များ၊ ^၁၅ ရွှေ ကို ပိုင် ဆိုင် ၍ မိ မိ တို့ အိမ် ကို ငွေ ဖြင့် ပြည့် စေ သော မင်း ညီ မင်း သား များ နှင့် အ တူ အိပ် စက် အ နား ယူ နေ ရ ပြီ။ ^၁၆ သို့ မ ဟုတ် ငါ သည် မြေ မြှုပ် ခံ ရ သည့် အ သေ မွေး သော က လေး ကဲ့ သို့ လည်း ကောင်း၊ အ လင်း မ မြင် လိုက် ရ သော က လေး ကဲ့ သို့ လည်း ကောင်း အ ဘယ် ကြောင့် မ ဖြစ် ရ သ နည်း။ ^၁၇ ထို နေ ရာ တွင် လူ ဆိုး တို့ ဒုက္ခ မ ပေး နိုင်။ ထို နေ ရာ တွင် မော ပန်း သူ တို့ ငြိမ်း ချမ်း စွာ နေ ရ ၏။ ^၁၈ ထို နေ ရာ တွင် အ ဓမ္မ စေ ခိုင်း သံ များ မ ကြား ရ ဘဲ အ ကျဉ်း သား တို့ အေး ချမ်း စွာ နေ ကြ ရ ၏။ ^၁၉ ထို နေ ရာ တွင် အ ယုတ် အ မြတ် ဟူ ၍ မ ရှိ။ ကျွန် သည် လည်း သ ခင့် လက် မှ လွတ် မြောက် ရ ၏။

^၂၀ ဒုက္ခ ရောက် နေ သူ ကို အ ဘယ် ကြောင့် အ လင်း ပေး သ နည်း။ ခါး သီး စွာ ခံ စား နေ ရ သူ တို့ ကို အ ဘယ် ကြောင့် အ သက် ရှင် ခွင့် ပေး သ နည်း။ ^၂၁ သေ ခြင်း ကို တောင့် တ သော သူ တို့ သည် သေ ခွင့် ကို မ ရ ကြ။ သူ တို့ သည် ဝှက် ထား သော ဘဏ္ဍာ ထက် သေ ခြင်း ကို သာ ၍ ရှာ ဖွေ ကြ ၏။ ^၂၂ သင်္ချိုင်း ကို သာ ရှာ တွေ့ လျှင် အ ဘယ် မျှ လောက် ဝမ်း မြောက် ပျော် ရွှင် ကြ မည် နည်း။ ^၂၃ လမ်း ပျောက် နေ သူ၊ ဘု ရား သ ခင် ဆီး တား ပိတ် ဆို့ ထား သော သူ ကို အ ဘယ် ကြောင့် အ လင်း ပေး သ နည်း။

^၂၄ ငါ သည် စား သောက် ရ မည့် အ စား ငို ကြွေး နေ ရ ပါ ၏။ ရေ စီး ဆင်း သ ကဲ့ သို့ ညည်း တွား နေ ရ ပါ ၏။ ^၂၅ ငါ ကြောက် ရွံ့ ထိတ် လန့် သော အ ရာ သည် ငါ့ အ ပေါ် သို့ ကျ ရောက် လာ ပြီ။ ငါ စိုး ရိမ် သော အ မှု ကို ငါ ကြုံ ရ လေ ပြီ။ ^၂၆ ဒုက္ခ ဆင်း ရဲ နှင့် ကြုံ နေ ရ ပြီ ဖြစ် ၍ ငါ ၌ ဝမ်း မြောက် ခြင်း မ ရှိ။ ငြိမ် သက် ခြင်း မ ရှိ။ အေး အေး ချမ်း ချမ်း နေ ခွင့် မ ရ တော့ ပြီ” ဟု ညည်း ဆို လေ ၏။

3

¹ After this Job opened his mouth, and cursed the day of his birth. ² Job answered: ³ “Let the day perish in which I was born, the night which said, ‘There is a boy conceived.’ ⁴ Let that day be darkness. Don’t let God from above seek for it, neither let the light shine on it. ⁵ Let darkness and the shadow of death claim it for their own. Let a cloud dwell on it. Let all that makes the day black terrify it. ⁶ As for that night, let thick darkness seize on it. Let it not rejoice among the days of the year. Let it not come into the number of the months. ⁷ Behold, let that night be barren. Let no joyful voice come therein. ⁸ Let them curse it who curse the day, who are ready to rouse up leviathan. ⁹ Let the stars of its twilight be dark. Let it look for light, but have none, neither let it see the eyelids of the morning, ¹⁰ because it didn’t shut up the doors of my mother’s womb, nor did it hide trouble from my eyes.

¹¹ “Why didn’t I die from the womb? Why didn’t I give up the spirit when my mother bore me? ¹² Why did the knees receive me? Or why the breast, that I should nurse? ¹³ For now I should have lain down and been quiet. I should have slept, then I would have been at rest, ¹⁴ with kings and counselors of the earth, who built up waste places for themselves; ¹⁵ or with princes who had gold, who filled their houses with silver; ¹⁶ or as a hidden untimely birth I had not been, as infants who never saw light. ¹⁷ There the wicked cease from troubling. There the weary are at rest. ¹⁸ There the prisoners are at ease together. They don’t hear the voice of the taskmaster. ¹⁹ The small and the great are there. The servant is free from his master.

 ²⁰ “Why is light given to him who is in misery, life to the bitter in soul, ²¹ who long for death, but it doesn’t come; and dig for it more than for hidden treasures, ²² who rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave? ²³ Why is light given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?

²⁴ For my sighing comes before I eat. My groanings are poured out like water. ²⁵ For the thing which I fear comes on me, that which I am afraid of comes to me. ²⁶ I am not at ease, neither am I quiet, neither do I have rest;

၃

^၁ နောက် ဆုံး တွင် ယော ဘ သည် နှုတ် ကို ဖွင့် ၍ မိ မိ မွေး သော နေ့ ကို ကျိန် ဆဲ လေ ၏။ ^၂ ယော ဘ က၊ ^၃ “ငါ မွေး ဖွား သော နေ့၊ ‘သား ယောက်ျား သန္ဓေ တည် ပြီ’ ဟု ဆို သော ည သည် ပျက် စီး ပါ စေ။ ^၄ ထို နေ့ ရက် သည် မှောင် မိုက် ဖြစ် ပါ စေ။ အ ထက် အ ရပ် ရှိ ဘု ရား သ ခင် သည် ထို နေ့ ရက် ကို အ မှတ် မ ထား ပါ စေ နှင့်။ ထို နေ့ ရက် သည် အ လင်း မ ထွန်း လင်း ပါ စေ နှင့်။ ^၅ ထို နေ့ ရက် ကို မှောင် မိုက် ခြင်း နှင့် သေ မင်း အ ရိပ် တို့ သည် သိမ်း ယူ ပါ စေ။ တိမ် တိုက် ဖုံး လွှမ်း ပါ စေ။ နေ့ ၏ အ မှောင် ထု သည် ထို ‌နေ့ ရက် ကို ခြောက် လှန့် ပါ စေ။ ^၆ ထို ည ကို လည်း အ မှောင် ထု သိမ်း ပိုက် သွား ပါ စေ။ တစ် နှစ် တာ ၏ နေ့ ရက် များ တွင် ထို ည သည် ဝမ်း သာ အား ရ ခွင့် မ ရ ပါ စေ နှင့်။ လ တို့ ၏ အ ရေ အ တွက် ထဲ တွင် လည်း စာ ရင်း မ ဝင် ပါ စေ နှင့်။ ^၇ ကြည့် ရှု လော့။ ထို ည သည် မြုံ ပါ စေ။ ရွှင် လန်း ခြင်း အ သံ မျှ မ ရှိ ပါ စေ နှင့်။ ^၈ နေ့ ကို ကျိန် ဆဲ သူ များ၊ လ ဝိ သန် အ ကောင် ကြီး သော ရေ သတ္တ ဝါ တစ် မျိုး။ ကို နှိုး ဆွ ဖို့ အ သင့် ရှိ သော သူ များ သည် ထို ည ကို ကျိန် ဆဲ ကြ ပါ စေ။ ^၉ ထို ည ၏ ည ဦး ယံ ကြယ် တို့ ကွယ် ပါ စေ။ အ လင်း ကို စောင့် မျှော် သော် လည်း မ ရ ပါ စေ နှင့်။ အ ရုဏ် ဦး လင်း ရောင် ခြည် ကို လည်း မ တွေ့ ရ ပါ စေ နှင့်။ ^၁၀ အ ကြောင်း မူ ကား ငါ့ အ မိ ဝမ်း ကို မ ပိတ် ပေး ပါ။ အ ခက် အ ခဲ ပြဿ နာ ကို လည်း ငါ့ ထံ မှ မ လွှဲ ပေး ပါ။

^၁၁ ငါ သည် မွေး စ က ပင် အ ဘယ် ကြောင့် မ သေ ရ သ နည်း။ အ မိ ဝမ်း ထဲ က ထွက် လာ စဉ် က ပင် အ ဘယ် ကြောင့် အ သက် မ ချုပ် ငြိမ်း ရ သ နည်း။ ^၁၂ ဒူး တို့ သည် လည်း အ ဘယ် ကြောင့် ငါ့ ကို ကြို ဆို ကြ သ နည်း။ အ ဘယ် ကြောင့် နို့ ကို ငါ စို့ ရ သ နည်း။ ^၁၃ ထို သို့ သာ မ ဖြစ် ခဲ့ လျှင် ငါ သည် ယ ခု ငြိမ်း ချမ်း စွာ လဲ လျောင်း ရ လေ ပြီ။ အိပ် စက် အ နား ယူ ရ လေ ပြီ။ ^၁၄ မိ မိ တို့ အ တွက် ပြို ပျက် ရာ များ ကို ပြန် လည် တည် ဆောက် နေ ကြ သော ရှင် ဘု ရင် များ၊ လော ကီ အ ကြံ ပေး သူ များ၊ ^၁၅ ရွှေ ကို ပိုင် ဆိုင် ၍ မိ မိ တို့ အိမ် ကို ငွေ ဖြင့် ပြည့် စေ သော မင်း ညီ မင်း သား များ နှင့် အ တူ အိပ် စက် အ နား ယူ နေ ရ ပြီ။ ^၁၆ သို့ မ ဟုတ် ငါ သည် မြေ မြှုပ် ခံ ရ သည့် အ သေ မွေး သော က လေး ကဲ့ သို့ လည်း ကောင်း၊ အ လင်း မ မြင် လိုက် ရ သော က လေး ကဲ့ သို့ လည်း ကောင်း အ ဘယ် ကြောင့် မ ဖြစ် ရ သ နည်း။ ^၁၇ ထို နေ ရာ တွင် လူ ဆိုး တို့ ဒုက္ခ မ ပေး နိုင်။ ထို နေ ရာ တွင် မော ပန်း သူ တို့ ငြိမ်း ချမ်း စွာ နေ ရ ၏။ ^၁၈ ထို နေ ရာ တွင် အ ဓမ္မ စေ ခိုင်း သံ များ မ ကြား ရ ဘဲ အ ကျဉ်း သား တို့ အေး ချမ်း စွာ နေ ကြ ရ ၏။ ^၁၉ ထို နေ ရာ တွင် အ ယုတ် အ မြတ် ဟူ ၍ မ ရှိ။ ကျွန် သည် လည်း သ ခင့် လက် မှ လွတ် မြောက် ရ ၏။

^၂၀ ဒုက္ခ ရောက် နေ သူ ကို အ ဘယ် ကြောင့် အ လင်း ပေး သ နည်း။ ခါး သီး စွာ ခံ စား နေ ရ သူ တို့ ကို အ ဘယ် ကြောင့် အ သက် ရှင် ခွင့် ပေး သ နည်း။ ^၂၁ သေ ခြင်း ကို တောင့် တ သော သူ တို့ သည် သေ ခွင့် ကို မ ရ ကြ။ သူ တို့ သည် ဝှက် ထား သော ဘဏ္ဍာ ထက် သေ ခြင်း ကို သာ ၍ ရှာ ဖွေ ကြ ၏။ ^၂၂ သင်္ချိုင်း ကို သာ ရှာ တွေ့ လျှင် အ ဘယ် မျှ လောက် ဝမ်း မြောက် ပျော် ရွှင် ကြ မည် နည်း။ ^၂၃ လမ်း ပျောက် နေ သူ၊ ဘု ရား သ ခင် ဆီး တား ပိတ် ဆို့ ထား သော သူ ကို အ ဘယ် ကြောင့် အ လင်း ပေး သ နည်း။

^၂၄ ငါ သည် စား သောက် ရ မည့် အ စား ငို ကြွေး နေ ရ ပါ ၏။ ရေ စီး ဆင်း သ ကဲ့ သို့ ညည်း တွား နေ ရ ပါ ၏။ ^၂၅ ငါ ကြောက် ရွံ့ ထိတ် လန့် သော အ ရာ သည် ငါ့ အ ပေါ် သို့ ကျ ရောက် လာ ပြီ။ ငါ စိုး ရိမ် သော အ မှု ကို ငါ ကြုံ ရ လေ ပြီ။ ^၂၆ ဒုက္ခ ဆင်း ရဲ နှင့် ကြုံ နေ ရ ပြီ ဖြစ် ၍ ငါ ၌ ဝမ်း မြောက် ခြင်း မ ရှိ။ ငြိမ် သက် ခြင်း မ ရှိ။ အေး အေး ချမ်း ချမ်း နေ ခွင့် မ ရ တော့ ပြီ” ဟု ညည်း ဆို လေ ၏။

3

¹ After this Job opened his mouth, and cursed the day of his birth. ² Job answered: ³ “Let the day perish in which I was born, the night which said, ‘There is a boy conceived.’ ⁴ Let that day be darkness. Don’t let God from above seek for it, neither let the light shine on it. ⁵ Let darkness and the shadow of death claim it for their own. Let a cloud dwell on it. Let all that makes the day black terrify it. ⁶ As for that night, let thick darkness seize on it. Let it not rejoice among the days of the year. Let it not come into the number of the months. ⁷ Behold, let that night be barren. Let no joyful voice come therein. ⁸ Let them curse it who curse the day, who are ready to rouse up leviathan. ⁹ Let the stars of its twilight be dark. Let it look for light, but have none, neither let it see the eyelids of the morning, ¹⁰ because it didn’t shut up the doors of my mother’s womb, nor did it hide trouble from my eyes.

¹¹ “Why didn’t I die from the womb? Why didn’t I give up the spirit when my mother bore me? ¹² Why did the knees receive me? Or why the breast, that I should nurse? ¹³ For now I should have lain down and been quiet. I should have slept, then I would have been at rest, ¹⁴ with kings and counselors of the earth, who built up waste places for themselves; ¹⁵ or with princes who had gold, who filled their houses with silver; ¹⁶ or as a hidden untimely birth I had not been, as infants who never saw light. ¹⁷ There the wicked cease from troubling. There the weary are at rest. ¹⁸ There the prisoners are at ease together. They don’t hear the voice of the taskmaster. ¹⁹ The small and the great are there. The servant is free from his master.

 ²⁰ “Why is light given to him who is in misery, life to the bitter in soul, ²¹ who long for death, but it doesn’t come; and dig for it more than for hidden treasures, ²² who rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave? ²³ Why is light given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?

²⁴ For my sighing comes before I eat. My groanings are poured out like water. ²⁵ For the thing which I fear comes on me, that which I am afraid of comes to me. ²⁶ I am not at ease, neither am I quiet, neither do I have rest;