၁၁

^၁ လူ တို့ သည် မိ မိ ခံ ရ သော ဆင်း ရဲ ဒုက္ခ အ ကြောင်း ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကြား သိ အောင် ညည်း ညူ ကြ ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကြား တော် မူ သော အ ခါ အ မျက် ထွက် ၍ သူ တို့ အ လယ် တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ မီး တောက် လောင် လေ ၏။ ထို မီး သည် တပ် စ ခန်း ၏ အ စွန် အ ဖျား ကို လောင် ကျွမ်း သ ဖြင့်၊ ^၂ လူ တို့ သည် မော ရှေ အား အော် ဟစ် ကြ ၏။ မော ရှေ သည် လည်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ ဆု တောင်း သ ဖြင့် မီး ငြိမ်း လေ ၏။ ^၃ ထို သို့ သူ တို့ အ လယ် တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ မီး တောက် လောင် သော ကြောင့် ထို အ ရပ် ၏ အ မည် ကို တ ဗေ ရ ’မီး တောက် လောင် သည်’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ဆို ၏။

^၄ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ နှင့် ရော နှော ပါ လာ သော လူ တို့ သည် အ လို ဆန္ဒ ပြင်း ပြ ကြ ၏။ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ လည်း ငို ကြွေး မြည် တမ်း ကြ ပြန် ၍ “ငါ တို့ စား စ ရာ အ သား ကို မည် သူ ပေး မည် နည်း။ ^၅ အီ ဂျစ် ပြည် ၌ အ ဖိုး အ ခ မ ပေး ဘဲ ငါ တို့ စား ရ သော ငါး၊ သ ခွား သီး၊ ဖ ရဲ သီး၊ ကြက် သွန် မြိတ်၊ ကြက် သွန် နီ၊ ကြက် သွန် ဖြူ တို့ ကို ငါ တို့ အောက် မေ့ ၏။ ^၆ ယ ခု မူ ကား ငါ တို့ ၏ အ လို ဆန္ဒ သည် ကုန် ခန်း သွား လေ ပြီ။ ဤ မန္န မှ လွဲ ၍ ငါ တို့ ရှေ့ ၌ မည် သည့် အ ရာ မျှ မ ရှိ” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၇ မန္န သည် နံ နံ စေ့ နှင့် တူ ၍ ၎င်း ၏ အ ရောင် သည် ပ ယင်း ၏ အ ရောင် နှင့် တူ ၏။ ^၈ လူ တို့ သည် မန္န ကို လှည့် လည် ကောက် ယူ ကြ ပြီး ကြိတ် ဆုံ နှင့် ကြိတ် ကြ ၏၊ သို့ မ ဟုတ် ဆုံ နှင့် ထောင်း ကြ ၏။ ပြီး မှ အိုး ထဲ ထည့် ပြုတ် ပြီး မုန့် ပြား လုပ် ကြ ၏။ အ ရ သာ သည် ဆီ ကြော် မုန့် အ ရ သာ နှင့် တူ ၏။ ^၉ ည အ ချိန် တပ် စ ခန်း တွင် နှင်း ကျ သော အ ခါ နှင်း နှင့် အ တူ မန္န ကျ ၏။

^၁၀ လူ တို့ သည် အ သီး သီး မိ မိ တို့ မျိုး နွယ် စု အ လိုက် မိ မိ တို့ တဲ အ ဝင် ဝ ၌ ငို ကြွေး နေ ကြ သည် ကို မော ရှေ ကြား ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အ လွန် အ မျက် ထွက် ၏။ မော ရှေ သည် လည်း ဆိုး ရွား သော အ မှု ဖြစ် သည် ဟု မြင် လေ ၏။ ^၁၁ ထို့ ကြောင့် မော ရှေ က ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား “ကိုယ် တော် ၏ အ စေ အ ပါး ကို အ ဘယ် ကြောင့် ဒုက္ခ ရောက် စေ ပါ သ နည်း။ ဤ လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ ၏ ဝန် ကို အ ကျွန်ုပ် အ ပေါ် ၌ တင် ၍ ကိုယ် တော် ၏ ရှေ့ တော် ၌ အ ဘယ် ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် ကို မျက် နှာ မ ရ စေ ပါ သ နည်း။ ^၁၂ အ ကျွန်ုပ် သည် ဤ လူ အ ပေါင်း တို့ ကို ကိုယ် ဝန် ဆောင် ခဲ့ ပါ သ လော။ ‘က လေး ထိန်း သည် နို့ စို့ က လေး ငယ် ကို ဆောင် သ ကဲ့ သို့ သူ တို့ ဘိုး ဘေး တို့ အား ပေး မည် ဟု ကျိန် ဆို ထား သော ပြည် သို့ သူ တို့ ကို သင် ၏ ရင် ခွင် ၌ ပွေ့ ချီ သွား လော့’ ဟု အ ကျွန်ုပ် အား ကိုယ် တော် မိန့် တော် မူ သည် မှာ အ ကျွန်ုပ် သည် သူ တို့ ကို မွေး ဖွား ခဲ့ ပါ သ လော။ ^၁၃ သူ တို့ က အ ကျွန်ုပ် အား ‘ငါ တို့ စား ဖို့ အ သား ကို ပေး ပါ’ ဟု ဆို လျက် ငို ကြွေး ကြ သည် ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် သည် ဤ လူ အ ပေါင်း တို့ ကို ပေး ဖို့ အ သား ကို အ ဘယ် က ရ နိုင် ပါ မည် နည်း။ ^၁၄ ဤ လူ အ ပေါင်း တို့ ကို ခေါ် ဆောင် သွား ရန် အ ကျွန်ုပ် တစ် ယောက် တည်း မ တတ် နိုင် ပါ။ အ ကျွန်ုပ် အ တွက် လေး လွန်း သော ဝန် ဖြစ် ပါ ၏။ ^၁၅ ကိုယ် တော် သည် အ ကျွန်ုပ် အား ဤ သို့ ပြု တော် မူ မည် ဆို လျှင် ယ ခု ပင် အ ကျွန်ုပ် ကို ကွပ် မျက် တော် မူ ပါ။ အ ကျွန်ုပ် သည် ကိုယ် တော် ၏ မျက် မှောက် ၌ မျက် နှာ ရ မည် ဆို လျှင် အ ကျွန်ုပ် သည် ဆင်း ရဲ ဒုက္ခ နှင့် မ ကြုံ တွေ့ ပါ ရ စေ နှင့်” ဟု လျှောက် ဆို လေ ၏။

^၁၆ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “လူ တို့ ထဲ မှ သက် ကြီး ဝါ ကြီး များ ဖြစ် ၍ လူ တို့ ကို ကြီး ကြပ် အုပ် ချုပ် နိုင် သူ များ ဖြစ် သည် ဟု သင် သိ ကျွမ်း သော အစ္စ ရေး သက် ကြီး ဝါ ကြီး အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် ကို ငါ့ ထံ စု ဝေး စေ လော့။ သင် သည် ထို သူ တို့ ကို တွေ့ ဆုံ စည်း ဝေး ရာ တဲ တော် သို့ ခေါ် ဆောင် လာ ၍ သူ တို့ သည် သင် နှင့် အ တူ ထို နေ ရာ ၌ ရပ် နေ စေ လော့။ ^၁၇ ငါ ဆင်း လာ ၍ ထို နေ ရာ ၌ သင် နှင့် စ ကား ပြော မည်။ ငါ သည် သင် ၌ ရှိ သည့် ဝိ ညာဉ် တော် ကို ယူ ၍ ထို သူ တို့ အား ပေး အပ် မည်။ သူ တို့ သည် သင် နှင့် အ တူ ထို လူ မျိုး ၏ ဝန် ကို ထမ်း ကြ ရ လိမ့် မည်။ သို့ ဖြစ် ၍ သင် တစ် ယောက် တည်း ထမ်း ရ တော့ မည် မ ဟုတ်။

^၁၈ သင် သည် လူ တို့ အား ‘သင် တို့ က “ငါ တို့ စား စ ရာ အ သား ကို မည် သူ ပေး မည် နည်း။ အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ငါ တို့ ကောင်း စား ခဲ့ ကြ ၏” ဟု ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ နား တော် ၌ ငို ကြွေး လျက် ဆို ကြ သော ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မ နက် ဖြန် နေ့ ၌ သင် တို့ အား အ သား ကို ပေး တော် မူ မည် ဖြစ် ၍ သင် တို့ သည် အ သား ကို စား ရ လိမ့် မည်။ သို့ ဖြစ် ၍ မ နက် ဖြန် အ တွက် သင် တို့ ကိုယ် သင် တို့ သန့် ရှင်း စေ ကြ လော့။ ^၁၉ သင် တို့ သည် အ သား ကို တစ် ရက်၊ နှစ် ရက်၊ ငါး ရက်၊ ဆယ် ရက်၊ ရက် နှစ် ဆယ် မျှ သာ စား ရ မည် မ ဟုတ်။ ^၂၀ သင် တို့ နှင့် အ တူ ရှိ တော် မူ သော ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို သင် တို့ စွန့် ပယ် ကြ ၍ “ငါ တို့ သည် အ ဘယ် ကြောင့် အီ ဂျစ် ပြည် မှ ထွက် လာ ကြ သ နည်း” ဟု ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် ၌ ငို ကြွေး လျက် ဆို ကြ သော ကြောင့် သင် တို့ ၏ နှာ ခေါင်း မှ ထွက် ၍ သင် တို့ ရွံ ရှာ သည် အ ထိ တစ် လ လုံး အ သား ကို စား ရ လိမ့် မည်’ ဟူ ၍ ဆင့် ဆို လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။

^၂၁ မော ရှေ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် နှင့် အ တူ လိုက် ပါ လာ သော လူ တို့ တွင် ခြေ ကျင် လျှောက် သော ယောက်ျား ခြောက် သိန်း ရှိ ပါ ၏။ ကိုယ် တော် က ‘ငါ သည် သူ တို့ အား အ သား ကို ပေး ၍ သူ တို့ သည် တစ် လ လုံး စား ရ လိမ့် မည်’ ဟု မိန့် တော် မူ ပါ သည် တ ကား။ ^၂၂ သိုး အုပ်၊ နွား အုပ် တို့ ကို သတ် လျှင် လည်း သူ တို့ အ တွက် လုံ လောက် ပါ မည် လော။ ပင် လယ် ငါး ရှိ သ မျှ တို့ ကို စု ဝေး စေ လျှင် လည်း သူ တို့ အ တွက် လုံ လောက် ပါ မည် လော” ဟု လျှောက် ဆို လေ ၏။ ^၂၃ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ လက် သည် တို သ လော။ ငါ ၏ စ ကား တည် သည်၊ မ တည် သည် ကို ယ ခု သင် သိ မြင် ရ လိမ့် မည်” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။

^၂၄ မော ရှေ သည် ထွက် သွား ၍ လူ တို့ အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ စ ကား တော် တို့ ကို ဆင့် ဆို လေ ၏။ သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ ထဲ မှ လူ အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် ကို စု ဝေး စေ ၍ သူ တို့ ကို တဲ တော် ပတ် ပတ် လည် ၌ ရပ် စေ ၏။ ^၂၅ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မိုး တိမ် ဖြင့် ဆင်း သက် တော် မူ ၍ မော ရှေ နှင့် စ ကား ပြော လေ ၏။ ကိုယ် တော် သည် မော ရှေ ၌ ရှိ သည့် ဝိ ညာဉ် တော် ကို ယူ ၍ သက် ကြီး ဝါ ကြီး များ ဖြစ် သော လူ အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် တို့ အား ပေး အပ် လေ ၏။ ဝိ ညာဉ် တော် သည် သူ တို့ ၌ ကိန်း ဝပ် တော် မူ သော အ ခါ သူ တို့ သည် ပ ရော ဖက် ပြု ဟော ပြော ကြ လေ ၏။ သို့ သော် နောက် တစ် ဖန် ထပ် ၍ မ ဟော ပြော ကြ တော့ ပေ။ ^၂၆ သို့ သော် ဧ လ ဒဒ် နှင့် မေ ဒဒ် အ မည် ရှိ သော သူ နှစ် ယောက် သည် လူ ခု နစ် ဆယ် ထဲ တွင် စာ ရင်း ဝင် သော် လည်း သူ တို့ သည် တဲ တော် သို့ မ သွား ဘဲ တပ် စ ခန်း ၌ ကျန် နေ ခဲ့ ၏။ ဝိ ညာဉ် တော် သည် သူ တို့ ၌ လည်း ကိန်း ဝပ် တော် မူ သ ဖြင့် သူ တို့ သည် တပ် စ ခန်း ထဲ ၌ ပ ရော ဖက် ပြု ဟော ပြော ကြ ၏။

^၂၇ လူ ငယ် တစ် ယောက် သည် ပြေး လာ ၍ “ဧ လ ဒဒ် နှင့် မေ ဒဒ် သည် တပ် စ ခန်း ထဲ ၌ ပ ရော ဖက် ပြု ဟော ပြော နေ ပါ သည်” ဟု မော ရှေ အား ပြော ပြ လေ ၏။ ^၂၈ ထို အ ခါ ငယ် ရွယ် စဉ် က ပင် မော ရှေ ၏ လက် ထောက် ဖြစ် သော နုန် ၏ သား ယော ရှု က “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် မော ရှေ၊ ထို သူ တို့ ကို တား မြစ် ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၂၉ မော ရှေ က လည်း “ငါ့ အ စား သင် ငြူ စူ ရ သ လော။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ လူ ရှိ သ မျှ တို့ အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဝိ ညာဉ် တော် ကို ပေး အပ် သ ဖြင့် သူ တို့ သည် ပ ရော ဖက် ပြု ဟော ပြော ကြ ပါ စေ သော” ဟု ဆို ပြီး နောက်၊ ^၃၀ မော ရှေ သည် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ နှင့် အ တူ တပ် စ ခန်း သို့ ပြန် သွား လေ ၏။

^၃၁ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် လေ ကို တိုက် ခတ် စေ တော် မူ ၍ ပင် လယ် သို့ မ ဟုတ် ‘အ နောက် အ ရပ်’။ မှ ငုံး တို့ ကို သယ် ဆောင် လာ စေ ၏။ တပ် စ ခန်း ၏ ပတ် ပတ် လည် ဟို ဘက် မှ တစ် ရက် ခ ရီး၊ သည် ဘက် မှ တစ် ရက် ခ ရီး အ ကွာ အ ဝေး ခန့် တိုင် အောင် တပ် စ ခန်း ၌ ကျ စေ သ ဖြင့် ငုံး တို့ သည် မြေ ပြင် ပေါ် မှ နှစ် တောင် ၃ ပေ ခန့် သို့ မ ဟုတ် ၀.၉ မီ တာ ခန့်။ ခန့် အ ထူ ရှိ လေ ၏။ ^၃၂ လူ တို့ သည် ထ သွား ၍ ထို နေ့ တစ် နေ့ လုံး၊ တစ် ည လုံး၊ နောက် နေ့ တစ် နေ့ လုံး ငုံး များ ကို စု သိမ်း ကြ ၏။ အ နည်း ဆုံး စု သိမ်း သူ ပင် လျှင် ဆယ် ဟော မဲ ၂၂၀၀ လီ တာ ခန့်။ ရ ရှိ ၏။ သူ တို့ သည် ငုံး တို့ ကို တပ် စ ခန်း ပတ် ပတ် လည် ၌ ဖြန့် ထား ကြ ၏။

^၃၃ ငုံး သား ကို မ ဝါး မီ ကိုက် လျက် ရှိ စဉ် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် လူ တို့ ကို အ မျက် ထွက် လေ ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် လူ တို့ ကို အ လွန် ပြင်း ထန် သော ဘေး ဒဏ် ဖြင့် ဒဏ် ခတ် တော် မူ ၏။ ^၃၄ ထို အ ရပ် ၌ အာ သာ ဆန္ဒ ပြင်း ပြ သော လူ တို့ ကို သင်္ဂြိုဟ် ခဲ့ ရ သော ကြောင့် ထို အ ရပ် ၏ အ မည် ကို ကိ ဗြုတ် ဟတ္တ ဝါ ’အာ သာ ဆန္ဒ ပြင်း ပြ သော လူ တို့ ၏ သင်္ချိုင်း’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ဆို လေ ၏။

^၃၅ လူ တို့ သည် ကိ ဗြုတ် ဟတ္တ ဝါ အ ရပ် မှ ဟာ ဇ ရုတ် အ ရပ် သို့ ခ ရီး ပြု ၍ ဟာ ဇ ရုတ် အ ရပ် ၌ နေ ကြ ၏။

11

¹ The people were complaining in the ears of Yahweh. When Yahweh heard it, his anger burned; and Yahweh’s fire burned among them, and consumed some of the outskirts of the camp. ² The people cried to Moses; and Moses prayed to Yahweh, and the fire abated. ³ The name of that place was called Taberah, Taberah means ‘burning’. because Yahweh’s fire burned among them.

⁴ The mixed multitude that was among them lusted exceedingly; and the children of Israel also wept again, and said, “Who will give us meat to eat? ⁵ We remember the fish, which we ate in Egypt for nothing; the cucumbers, and the melons, and the leeks, and the onions, and the garlic; ⁶ but now we have lost our appetite. There is nothing at all except this manna to look at.”

⁷ The manna was like coriander seed, and it looked like bdellium. Bdellium is a resin extracted from certain African trees. ⁸ The people went around, gathered it, and ground it in mills, or beat it in mortars, and boiled it in pots, and made cakes of it. Its taste was like the taste of fresh oil. ⁹ When the dew fell on the camp in the night, the manna fell on it.

¹⁰ Moses heard the people weeping throughout their families, every man at the door of his tent; and Yahweh’s anger burned greatly; and Moses was displeased. ¹¹ Moses said to Yahweh, “Why have you treated your servant so badly? Why haven’t I found favor in your sight, that you lay the burden of all this people on me? ¹² Have I conceived all this people? Have I brought them out, that you should tell me, ‘Carry them in your bosom, as a nurse carries a nursing infant, to the land which you swore to their fathers?’ ¹³ Where could I get meat to give all these people? For they weep before me, saying, ‘Give us meat, that we may eat.’ ¹⁴ I am not able to bear all this people alone, because it is too heavy for me. ¹⁵ If you treat me this way, please kill me right now, if I have found favor in your sight; and don’t let me see my wretchedness.”

¹⁶ Yahweh said to Moses, “Gather to me seventy men of the elders of Israel, whom you know to be the elders of the people and officers over them; and bring them to the Tent of Meeting, that they may stand there with you. ¹⁷ I will come down and talk with you there. I will take of the Spirit which is on you, and will put it on them; and they shall bear the burden of the people with you, that you don’t bear it yourself alone.

¹⁸ “Say to the people, ‘Sanctify yourselves in preparation for tomorrow, and you will eat meat; for you have wept in the ears of Yahweh, saying, “Who will give us meat to eat? For it was well with us in Egypt.” Therefore Yahweh will give you meat, and you will eat. ¹⁹ You will not eat just one day, or two days, or five days, or ten days, or twenty days, ²⁰ but a whole month, until it comes out at your nostrils, and it is loathsome to you; because you have rejected Yahweh who is among you, and have wept before him, saying, “Why did we come out of Egypt?” ’ ”

²¹ Moses said, “The people, among whom I am, are six hundred thousand men on foot; and you have said, ‘I will give them meat, that they may eat a whole month.’ ²² Shall flocks and herds be slaughtered for them, to be sufficient for them? Shall all the fish of the sea be gathered together for them, to be sufficient for them?” ²³ Yahweh said to Moses, “Has Yahweh’s hand grown short? Now you will see whether my word will happen to you or not.”

²⁴ Moses went out, and told the people Yahweh’s words; and he gathered seventy men of the elders of the people, and set them around the Tent. ²⁵ Yahweh came down in the cloud, and spoke to him, and took of the Spirit that was on him, and put it on the seventy elders. When the Spirit rested on them, they prophesied, but they did so no more. ²⁶ But two men remained in the camp. The name of one was Eldad, and the name of the other Medad; and the Spirit rested on them. They were of those who were written, but had not gone out to the Tent; and they prophesied in the camp.

²⁷ A young man ran, and told Moses, and said, “Eldad and Medad are prophesying in the camp!” ²⁸ Joshua the son of Nun, the servant of Moses, one of his chosen men, answered, “My lord Moses, forbid them!” ²⁹ Moses said to him, “Are you jealous for my sake? I wish that all Yahweh’s people were prophets, that Yahweh would put his Spirit on them!”

³⁰ Moses went into the camp, he and the elders of Israel. ³¹ A wind from Yahweh went out and brought quails from the sea, and let them fall by the camp, about a day’s journey on this side, and a day’s journey on the other side, around the camp, and about two cubits A cubit is the length from the tip of the middle finger to the elbow on a man’s arm, or about 18 inches or 46 centimeters. above the surface of the earth. ³² The people rose up all that day, and all of that night, and all the next day, and gathered the quails. He who gathered least gathered ten homers; 1 homer is about 220 liters or 6 about 6 bushels. and they spread them all out for themselves around the camp.

³³ While the meat was still between their teeth, before it was chewed, Yahweh’s anger burned against the people, and Yahweh struck the people with a very great plague. ³⁴ The name of that place was called Kibroth Hattaavah, Kibroth Hattaavah means ‘graves of lust’. because there they buried the people who lusted.

³⁵ From Kibroth Hattaavah the people traveled to Hazeroth; and they stayed at Hazeroth.

၁၁

^၁ လူ တို့ သည် မိ မိ ခံ ရ သော ဆင်း ရဲ ဒုက္ခ အ ကြောင်း ကို ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကြား သိ အောင် ညည်း ညူ ကြ ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကြား တော် မူ သော အ ခါ အ မျက် ထွက် ၍ သူ တို့ အ လယ် တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ မီး တောက် လောင် လေ ၏။ ထို မီး သည် တပ် စ ခန်း ၏ အ စွန် အ ဖျား ကို လောင် ကျွမ်း သ ဖြင့်၊ ^၂ လူ တို့ သည် မော ရှေ အား အော် ဟစ် ကြ ၏။ မော ရှေ သည် လည်း ထာ ဝ ရ ဘု ရား ထံ ဆု တောင်း သ ဖြင့် မီး ငြိမ်း လေ ၏။ ^၃ ထို သို့ သူ တို့ အ လယ် တွင် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ မီး တောက် လောင် သော ကြောင့် ထို အ ရပ် ၏ အ မည် ကို တ ဗေ ရ ’မီး တောက် လောင် သည်’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ဆို ၏။

^၄ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ နှင့် ရော နှော ပါ လာ သော လူ တို့ သည် အ လို ဆန္ဒ ပြင်း ပြ ကြ ၏။ အစ္စ ရေး အ မျိုး သား တို့ လည်း ငို ကြွေး မြည် တမ်း ကြ ပြန် ၍ “ငါ တို့ စား စ ရာ အ သား ကို မည် သူ ပေး မည် နည်း။ ^၅ အီ ဂျစ် ပြည် ၌ အ ဖိုး အ ခ မ ပေး ဘဲ ငါ တို့ စား ရ သော ငါး၊ သ ခွား သီး၊ ဖ ရဲ သီး၊ ကြက် သွန် မြိတ်၊ ကြက် သွန် နီ၊ ကြက် သွန် ဖြူ တို့ ကို ငါ တို့ အောက် မေ့ ၏။ ^၆ ယ ခု မူ ကား ငါ တို့ ၏ အ လို ဆန္ဒ သည် ကုန် ခန်း သွား လေ ပြီ။ ဤ မန္န မှ လွဲ ၍ ငါ တို့ ရှေ့ ၌ မည် သည့် အ ရာ မျှ မ ရှိ” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၇ မန္န သည် နံ နံ စေ့ နှင့် တူ ၍ ၎င်း ၏ အ ရောင် သည် ပ ယင်း ၏ အ ရောင် နှင့် တူ ၏။ ^၈ လူ တို့ သည် မန္န ကို လှည့် လည် ကောက် ယူ ကြ ပြီး ကြိတ် ဆုံ နှင့် ကြိတ် ကြ ၏၊ သို့ မ ဟုတ် ဆုံ နှင့် ထောင်း ကြ ၏။ ပြီး မှ အိုး ထဲ ထည့် ပြုတ် ပြီး မုန့် ပြား လုပ် ကြ ၏။ အ ရ သာ သည် ဆီ ကြော် မုန့် အ ရ သာ နှင့် တူ ၏။ ^၉ ည အ ချိန် တပ် စ ခန်း တွင် နှင်း ကျ သော အ ခါ နှင်း နှင့် အ တူ မန္န ကျ ၏။

^၁၀ လူ တို့ သည် အ သီး သီး မိ မိ တို့ မျိုး နွယ် စု အ လိုက် မိ မိ တို့ တဲ အ ဝင် ဝ ၌ ငို ကြွေး နေ ကြ သည် ကို မော ရှေ ကြား ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် အ လွန် အ မျက် ထွက် ၏။ မော ရှေ သည် လည်း ဆိုး ရွား သော အ မှု ဖြစ် သည် ဟု မြင် လေ ၏။ ^၁၁ ထို့ ကြောင့် မော ရှေ က ထာ ဝ ရ ဘု ရား အား “ကိုယ် တော် ၏ အ စေ အ ပါး ကို အ ဘယ် ကြောင့် ဒုက္ခ ရောက် စေ ပါ သ နည်း။ ဤ လူ မျိုး အ ပေါင်း တို့ ၏ ဝန် ကို အ ကျွန်ုပ် အ ပေါ် ၌ တင် ၍ ကိုယ် တော် ၏ ရှေ့ တော် ၌ အ ဘယ် ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် ကို မျက် နှာ မ ရ စေ ပါ သ နည်း။ ^၁၂ အ ကျွန်ုပ် သည် ဤ လူ အ ပေါင်း တို့ ကို ကိုယ် ဝန် ဆောင် ခဲ့ ပါ သ လော။ ‘က လေး ထိန်း သည် နို့ စို့ က လေး ငယ် ကို ဆောင် သ ကဲ့ သို့ သူ တို့ ဘိုး ဘေး တို့ အား ပေး မည် ဟု ကျိန် ဆို ထား သော ပြည် သို့ သူ တို့ ကို သင် ၏ ရင် ခွင် ၌ ပွေ့ ချီ သွား လော့’ ဟု အ ကျွန်ုပ် အား ကိုယ် တော် မိန့် တော် မူ သည် မှာ အ ကျွန်ုပ် သည် သူ တို့ ကို မွေး ဖွား ခဲ့ ပါ သ လော။ ^၁၃ သူ တို့ က အ ကျွန်ုပ် အား ‘ငါ တို့ စား ဖို့ အ သား ကို ပေး ပါ’ ဟု ဆို လျက် ငို ကြွေး ကြ သည် ဖြစ် ၍ အ ကျွန်ုပ် သည် ဤ လူ အ ပေါင်း တို့ ကို ပေး ဖို့ အ သား ကို အ ဘယ် က ရ နိုင် ပါ မည် နည်း။ ^၁၄ ဤ လူ အ ပေါင်း တို့ ကို ခေါ် ဆောင် သွား ရန် အ ကျွန်ုပ် တစ် ယောက် တည်း မ တတ် နိုင် ပါ။ အ ကျွန်ုပ် အ တွက် လေး လွန်း သော ဝန် ဖြစ် ပါ ၏။ ^၁၅ ကိုယ် တော် သည် အ ကျွန်ုပ် အား ဤ သို့ ပြု တော် မူ မည် ဆို လျှင် ယ ခု ပင် အ ကျွန်ုပ် ကို ကွပ် မျက် တော် မူ ပါ။ အ ကျွန်ုပ် သည် ကိုယ် တော် ၏ မျက် မှောက် ၌ မျက် နှာ ရ မည် ဆို လျှင် အ ကျွန်ုပ် သည် ဆင်း ရဲ ဒုက္ခ နှင့် မ ကြုံ တွေ့ ပါ ရ စေ နှင့်” ဟု လျှောက် ဆို လေ ၏။

^၁၆ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “လူ တို့ ထဲ မှ သက် ကြီး ဝါ ကြီး များ ဖြစ် ၍ လူ တို့ ကို ကြီး ကြပ် အုပ် ချုပ် နိုင် သူ များ ဖြစ် သည် ဟု သင် သိ ကျွမ်း သော အစ္စ ရေး သက် ကြီး ဝါ ကြီး အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် ကို ငါ့ ထံ စု ဝေး စေ လော့။ သင် သည် ထို သူ တို့ ကို တွေ့ ဆုံ စည်း ဝေး ရာ တဲ တော် သို့ ခေါ် ဆောင် လာ ၍ သူ တို့ သည် သင် နှင့် အ တူ ထို နေ ရာ ၌ ရပ် နေ စေ လော့။ ^၁၇ ငါ ဆင်း လာ ၍ ထို နေ ရာ ၌ သင် နှင့် စ ကား ပြော မည်။ ငါ သည် သင် ၌ ရှိ သည့် ဝိ ညာဉ် တော် ကို ယူ ၍ ထို သူ တို့ အား ပေး အပ် မည်။ သူ တို့ သည် သင် နှင့် အ တူ ထို လူ မျိုး ၏ ဝန် ကို ထမ်း ကြ ရ လိမ့် မည်။ သို့ ဖြစ် ၍ သင် တစ် ယောက် တည်း ထမ်း ရ တော့ မည် မ ဟုတ်။

^၁၈ သင် သည် လူ တို့ အား ‘သင် တို့ က “ငါ တို့ စား စ ရာ အ သား ကို မည် သူ ပေး မည် နည်း။ အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ငါ တို့ ကောင်း စား ခဲ့ ကြ ၏” ဟု ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ နား တော် ၌ ငို ကြွေး လျက် ဆို ကြ သော ကြောင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မ နက် ဖြန် နေ့ ၌ သင် တို့ အား အ သား ကို ပေး တော် မူ မည် ဖြစ် ၍ သင် တို့ သည် အ သား ကို စား ရ လိမ့် မည်။ သို့ ဖြစ် ၍ မ နက် ဖြန် အ တွက် သင် တို့ ကိုယ် သင် တို့ သန့် ရှင်း စေ ကြ လော့။ ^၁၉ သင် တို့ သည် အ သား ကို တစ် ရက်၊ နှစ် ရက်၊ ငါး ရက်၊ ဆယ် ရက်၊ ရက် နှစ် ဆယ် မျှ သာ စား ရ မည် မ ဟုတ်။ ^၂၀ သင် တို့ နှင့် အ တူ ရှိ တော် မူ သော ထာ ဝ ရ ဘု ရား ကို သင် တို့ စွန့် ပယ် ကြ ၍ “ငါ တို့ သည် အ ဘယ် ကြောင့် အီ ဂျစ် ပြည် မှ ထွက် လာ ကြ သ နည်း” ဟု ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် ၌ ငို ကြွေး လျက် ဆို ကြ သော ကြောင့် သင် တို့ ၏ နှာ ခေါင်း မှ ထွက် ၍ သင် တို့ ရွံ ရှာ သည် အ ထိ တစ် လ လုံး အ သား ကို စား ရ လိမ့် မည်’ ဟူ ၍ ဆင့် ဆို လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။

^၂၁ မော ရှေ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် နှင့် အ တူ လိုက် ပါ လာ သော လူ တို့ တွင် ခြေ ကျင် လျှောက် သော ယောက်ျား ခြောက် သိန်း ရှိ ပါ ၏။ ကိုယ် တော် က ‘ငါ သည် သူ တို့ အား အ သား ကို ပေး ၍ သူ တို့ သည် တစ် လ လုံး စား ရ လိမ့် မည်’ ဟု မိန့် တော် မူ ပါ သည် တ ကား။ ^၂၂ သိုး အုပ်၊ နွား အုပ် တို့ ကို သတ် လျှင် လည်း သူ တို့ အ တွက် လုံ လောက် ပါ မည် လော။ ပင် လယ် ငါး ရှိ သ မျှ တို့ ကို စု ဝေး စေ လျှင် လည်း သူ တို့ အ တွက် လုံ လောက် ပါ မည် လော” ဟု လျှောက် ဆို လေ ၏။ ^၂၃ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က မော ရှေ အား “ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ လက် သည် တို သ လော။ ငါ ၏ စ ကား တည် သည်၊ မ တည် သည် ကို ယ ခု သင် သိ မြင် ရ လိမ့် မည်” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။

^၂၄ မော ရှေ သည် ထွက် သွား ၍ လူ တို့ အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ စ ကား တော် တို့ ကို ဆင့် ဆို လေ ၏။ သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ ထဲ မှ လူ အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် ကို စု ဝေး စေ ၍ သူ တို့ ကို တဲ တော် ပတ် ပတ် လည် ၌ ရပ် စေ ၏။ ^၂၅ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မိုး တိမ် ဖြင့် ဆင်း သက် တော် မူ ၍ မော ရှေ နှင့် စ ကား ပြော လေ ၏။ ကိုယ် တော် သည် မော ရှေ ၌ ရှိ သည့် ဝိ ညာဉ် တော် ကို ယူ ၍ သက် ကြီး ဝါ ကြီး များ ဖြစ် သော လူ အ ယောက် ခု နစ် ဆယ် တို့ အား ပေး အပ် လေ ၏။ ဝိ ညာဉ် တော် သည် သူ တို့ ၌ ကိန်း ဝပ် တော် မူ သော အ ခါ သူ တို့ သည် ပ ရော ဖက် ပြု ဟော ပြော ကြ လေ ၏။ သို့ သော် နောက် တစ် ဖန် ထပ် ၍ မ ဟော ပြော ကြ တော့ ပေ။ ^၂၆ သို့ သော် ဧ လ ဒဒ် နှင့် မေ ဒဒ် အ မည် ရှိ သော သူ နှစ် ယောက် သည် လူ ခု နစ် ဆယ် ထဲ တွင် စာ ရင်း ဝင် သော် လည်း သူ တို့ သည် တဲ တော် သို့ မ သွား ဘဲ တပ် စ ခန်း ၌ ကျန် နေ ခဲ့ ၏။ ဝိ ညာဉ် တော် သည် သူ တို့ ၌ လည်း ကိန်း ဝပ် တော် မူ သ ဖြင့် သူ တို့ သည် တပ် စ ခန်း ထဲ ၌ ပ ရော ဖက် ပြု ဟော ပြော ကြ ၏။

^၂၇ လူ ငယ် တစ် ယောက် သည် ပြေး လာ ၍ “ဧ လ ဒဒ် နှင့် မေ ဒဒ် သည် တပ် စ ခန်း ထဲ ၌ ပ ရော ဖက် ပြု ဟော ပြော နေ ပါ သည်” ဟု မော ရှေ အား ပြော ပြ လေ ၏။ ^၂၈ ထို အ ခါ ငယ် ရွယ် စဉ် က ပင် မော ရှေ ၏ လက် ထောက် ဖြစ် သော နုန် ၏ သား ယော ရှု က “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် မော ရှေ၊ ထို သူ တို့ ကို တား မြစ် ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၂၉ မော ရှေ က လည်း “ငါ့ အ စား သင် ငြူ စူ ရ သ လော။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ လူ ရှိ သ မျှ တို့ အား ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဝိ ညာဉ် တော် ကို ပေး အပ် သ ဖြင့် သူ တို့ သည် ပ ရော ဖက် ပြု ဟော ပြော ကြ ပါ စေ သော” ဟု ဆို ပြီး နောက်၊ ^၃၀ မော ရှေ သည် အစ္စ ရေး အ မျိုး သား သက် ကြီး ဝါ ကြီး တို့ နှင့် အ တူ တပ် စ ခန်း သို့ ပြန် သွား လေ ၏။

^၃၁ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် လေ ကို တိုက် ခတ် စေ တော် မူ ၍ ပင် လယ် သို့ မ ဟုတ် ‘အ နောက် အ ရပ်’။ မှ ငုံး တို့ ကို သယ် ဆောင် လာ စေ ၏။ တပ် စ ခန်း ၏ ပတ် ပတ် လည် ဟို ဘက် မှ တစ် ရက် ခ ရီး၊ သည် ဘက် မှ တစ် ရက် ခ ရီး အ ကွာ အ ဝေး ခန့် တိုင် အောင် တပ် စ ခန်း ၌ ကျ စေ သ ဖြင့် ငုံး တို့ သည် မြေ ပြင် ပေါ် မှ နှစ် တောင် ၃ ပေ ခန့် သို့ မ ဟုတ် ၀.၉ မီ တာ ခန့်။ ခန့် အ ထူ ရှိ လေ ၏။ ^၃၂ လူ တို့ သည် ထ သွား ၍ ထို နေ့ တစ် နေ့ လုံး၊ တစ် ည လုံး၊ နောက် နေ့ တစ် နေ့ လုံး ငုံး များ ကို စု သိမ်း ကြ ၏။ အ နည်း ဆုံး စု သိမ်း သူ ပင် လျှင် ဆယ် ဟော မဲ ၂၂၀၀ လီ တာ ခန့်။ ရ ရှိ ၏။ သူ တို့ သည် ငုံး တို့ ကို တပ် စ ခန်း ပတ် ပတ် လည် ၌ ဖြန့် ထား ကြ ၏။

^၃၃ ငုံး သား ကို မ ဝါး မီ ကိုက် လျက် ရှိ စဉ် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် လူ တို့ ကို အ မျက် ထွက် လေ ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် လူ တို့ ကို အ လွန် ပြင်း ထန် သော ဘေး ဒဏ် ဖြင့် ဒဏ် ခတ် တော် မူ ၏။ ^၃၄ ထို အ ရပ် ၌ အာ သာ ဆန္ဒ ပြင်း ပြ သော လူ တို့ ကို သင်္ဂြိုဟ် ခဲ့ ရ သော ကြောင့် ထို အ ရပ် ၏ အ မည် ကို ကိ ဗြုတ် ဟတ္တ ဝါ ’အာ သာ ဆန္ဒ ပြင်း ပြ သော လူ တို့ ၏ သင်္ချိုင်း’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ဆို လေ ၏။

^၃၅ လူ တို့ သည် ကိ ဗြုတ် ဟတ္တ ဝါ အ ရပ် မှ ဟာ ဇ ရုတ် အ ရပ် သို့ ခ ရီး ပြု ၍ ဟာ ဇ ရုတ် အ ရပ် ၌ နေ ကြ ၏။

11

¹ The people were complaining in the ears of Yahweh. When Yahweh heard it, his anger burned; and Yahweh’s fire burned among them, and consumed some of the outskirts of the camp. ² The people cried to Moses; and Moses prayed to Yahweh, and the fire abated. ³ The name of that place was called Taberah, Taberah means ‘burning’. because Yahweh’s fire burned among them.

⁴ The mixed multitude that was among them lusted exceedingly; and the children of Israel also wept again, and said, “Who will give us meat to eat? ⁵ We remember the fish, which we ate in Egypt for nothing; the cucumbers, and the melons, and the leeks, and the onions, and the garlic; ⁶ but now we have lost our appetite. There is nothing at all except this manna to look at.”

⁷ The manna was like coriander seed, and it looked like bdellium. Bdellium is a resin extracted from certain African trees. ⁸ The people went around, gathered it, and ground it in mills, or beat it in mortars, and boiled it in pots, and made cakes of it. Its taste was like the taste of fresh oil. ⁹ When the dew fell on the camp in the night, the manna fell on it.

¹⁰ Moses heard the people weeping throughout their families, every man at the door of his tent; and Yahweh’s anger burned greatly; and Moses was displeased. ¹¹ Moses said to Yahweh, “Why have you treated your servant so badly? Why haven’t I found favor in your sight, that you lay the burden of all this people on me? ¹² Have I conceived all this people? Have I brought them out, that you should tell me, ‘Carry them in your bosom, as a nurse carries a nursing infant, to the land which you swore to their fathers?’ ¹³ Where could I get meat to give all these people? For they weep before me, saying, ‘Give us meat, that we may eat.’ ¹⁴ I am not able to bear all this people alone, because it is too heavy for me. ¹⁵ If you treat me this way, please kill me right now, if I have found favor in your sight; and don’t let me see my wretchedness.”

¹⁶ Yahweh said to Moses, “Gather to me seventy men of the elders of Israel, whom you know to be the elders of the people and officers over them; and bring them to the Tent of Meeting, that they may stand there with you. ¹⁷ I will come down and talk with you there. I will take of the Spirit which is on you, and will put it on them; and they shall bear the burden of the people with you, that you don’t bear it yourself alone.

¹⁸ “Say to the people, ‘Sanctify yourselves in preparation for tomorrow, and you will eat meat; for you have wept in the ears of Yahweh, saying, “Who will give us meat to eat? For it was well with us in Egypt.” Therefore Yahweh will give you meat, and you will eat. ¹⁹ You will not eat just one day, or two days, or five days, or ten days, or twenty days, ²⁰ but a whole month, until it comes out at your nostrils, and it is loathsome to you; because you have rejected Yahweh who is among you, and have wept before him, saying, “Why did we come out of Egypt?” ’ ”

²¹ Moses said, “The people, among whom I am, are six hundred thousand men on foot; and you have said, ‘I will give them meat, that they may eat a whole month.’ ²² Shall flocks and herds be slaughtered for them, to be sufficient for them? Shall all the fish of the sea be gathered together for them, to be sufficient for them?” ²³ Yahweh said to Moses, “Has Yahweh’s hand grown short? Now you will see whether my word will happen to you or not.”

²⁴ Moses went out, and told the people Yahweh’s words; and he gathered seventy men of the elders of the people, and set them around the Tent. ²⁵ Yahweh came down in the cloud, and spoke to him, and took of the Spirit that was on him, and put it on the seventy elders. When the Spirit rested on them, they prophesied, but they did so no more. ²⁶ But two men remained in the camp. The name of one was Eldad, and the name of the other Medad; and the Spirit rested on them. They were of those who were written, but had not gone out to the Tent; and they prophesied in the camp.

²⁷ A young man ran, and told Moses, and said, “Eldad and Medad are prophesying in the camp!” ²⁸ Joshua the son of Nun, the servant of Moses, one of his chosen men, answered, “My lord Moses, forbid them!” ²⁹ Moses said to him, “Are you jealous for my sake? I wish that all Yahweh’s people were prophets, that Yahweh would put his Spirit on them!”

³⁰ Moses went into the camp, he and the elders of Israel. ³¹ A wind from Yahweh went out and brought quails from the sea, and let them fall by the camp, about a day’s journey on this side, and a day’s journey on the other side, around the camp, and about two cubits A cubit is the length from the tip of the middle finger to the elbow on a man’s arm, or about 18 inches or 46 centimeters. above the surface of the earth. ³² The people rose up all that day, and all of that night, and all the next day, and gathered the quails. He who gathered least gathered ten homers; 1 homer is about 220 liters or 6 about 6 bushels. and they spread them all out for themselves around the camp.

³³ While the meat was still between their teeth, before it was chewed, Yahweh’s anger burned against the people, and Yahweh struck the people with a very great plague. ³⁴ The name of that place was called Kibroth Hattaavah, Kibroth Hattaavah means ‘graves of lust’. because there they buried the people who lusted.

³⁵ From Kibroth Hattaavah the people traveled to Hazeroth; and they stayed at Hazeroth.