​​ ၈

^၁ ဘု ရား သ ခင် သည် နော ဧ မှ စ ၍ သူ နှင့် အ တူ သင်္ဘော ထဲ ၌ ရှိ သော တော ရိုင်း တိ ရစ္ဆာန် အ ပေါင်း တို့ ကို လည်း ကောင်း၊ ယဉ် ပါး သော တိ ရစ္ဆာန် အ ပေါင်း တို့ ကို လည်း ကောင်း အောက် မေ့ တော် မူ ၏။ ဘု ရား သ ခင် သည် မြေ ကြီး ပေါ် မှာ လေ တိုက် စေ တော် မူ သ ဖြင့် ရေ သည် လျော့ ကျ သွား လေ ၏။ ^၂ နက် ရှိုင်း ရာ အ ရပ် မှ ရေ ထွက် ပေါက် များ နှင့် မိုး ကောင်း ကင် ရေ တံ ခါး များ ကို ပိတ် ၍ ကောင်း ကင် မှ မိုး ကို လည်း စဲ စေ တော် မူ ၏။ ^၃ ရေ သည် မြေ ကြီး ပေါ် မှာ ဆက် တိုက် လျော့ သွား ၍ ရက် ပေါင်း တစ် ရာ့ ငါး ဆယ် ပြည့် သော အ ခါ ရေ ယုတ် လျော့ သွား ၏။

^၄ သတ္တ မ လ၊ တစ် ဆယ့် ခု နစ် ရက် နေ့ တွင် သင်္ဘော သည် အာ ရ ရတ် တောင် ရိုး ပေါ် မှာ တင် လေ ၏။ ^၅ ရေ သည် ဒ သ မ လ တိုင် အောင် ဆက် တိုက် ယုတ် လျော့ သွား ၍ ဒ သ မ လ၊ တစ် ရက် နေ့ တွင် တောင် ထိပ် များ ပေါ် လာ ကြ ၏။

^၆ ရက် ပေါင်း လေး ဆယ် ပြည့် သော အ ခါ နော ဧ သည် မိ မိ တည် ဆောက် ခဲ့ သော သင်္ဘော ၏ ပြ တင်း ပေါက် ကို ဖွင့် ၍၊ ^၇ ကျီး ကန်း တစ် ကောင် ကို လွှတ် လေ ၏။ ထို ကျီး ကန်း သည် မြေ ပေါ် မှာ ရေ မ ခန်း ခြောက် မ ချင်း လူ လာ ပျံ သန်း လျက် နေ ၏။

^၈ တစ် ဖန် မြေ ပြင် ပေါ် မှာ ရေ လျော့ ကျ သည်၊ မ ကျ သည် ကို သိ မြင် ရန် ချိုး ငှက် တစ် ကောင် ကို လွှတ် လေ ၏။ ^၉ သို့ သော် မြေ တစ် ပြင် လုံး ၌ ရေ ရှိ သေး သော ကြောင့် ချိုး ငှက် သည် ခြေ ချ နား နေ စ ရာ မ တွေ့ သ ဖြင့် နော ဧ ရှိ ရာ သင်္ဘော သို့ ပြန် လာ လေ ၏။ နော ဧ သည် လည်း လက် ကို ဆန့် ၍ ချိုး ငှက် ကို ဖမ်း ယူ ပြီး လျှင် မိ မိ ရှိ ရာ သင်္ဘော ထဲ သို့ သွင်း လေ ၏။

^၁၀ တစ် ဖန် နောက် ထပ် ခု နစ် ရက် စောင့် ပြီး မှ ထို ချိုး ငှက် ကို သင်္ဘော မှ လွှတ် ပြန် လေ ၏။ ^၁၁ နေ ဝင် ချိန် ၌ ချိုး ငှက် သည် နော ဧ ထံ သို့ ပြန် လာ ၏။ ကြည့် ရှု လော့။ သူ ၏ နှုတ် သီး ၌ လော လော လတ် လတ် ဆိတ် ယူ လာ သော သံ လွင် ရွက် ပါ လာ ၏။ ထို အ ခါ နော ဧ သည် မြေ ကြီး ပေါ် မှာ ရေ လျော့ ကျ သွား ပြီ ဖြစ် ကြောင်း သိ လေ ၏။ ^၁၂ တစ် ဖန် နောက် ထပ် ခု နစ် ရက် စောင့် ပြီး မှ ထို ချိုး ငှက် ကို လွှတ် ပြန် ရာ ၎င်း သည် သူ့ ထံ သို့ ပြန် မ လာ တော့ ပေ။

^၁၃ နော ဧ အ သက် ခြောက် ရာ့ တစ် နှစ် ပြည့် သော နှစ်၊ ပ ထ မ လ၊ တစ် ရက် နေ့ တွင် မြေ ကြီး ပေါ် မှာ ရေ ခန်း ခြောက် လေ ၏။ နော ဧ သည် သင်္ဘော အ မိုး ကို ဖယ် ရှား ၍ ကြည့် ရှု သော အ ခါ မြေ ပြင် သည် ခြောက် လျက် ရှိ သည် ကို မြင် လေ ၏။ ^၁၄ ဒု တိ ယ လ၊ နှစ် ဆယ့် ခု နစ် ရက် နေ့ တွင် မြေ ကြီး သည် ခြောက် သွေ့ လေ ၏။

^၁၅ ထို အ ခါ ဘု ရား သ ခင် က နော ဧ အား၊ ^၁၆ “သင် သည် သင် ၏ သား၊ မ ယား၊ ချွေး မ တို့ နှင့် အ တူ သင်္ဘော ထဲ မှ ထွက် လာ လော့။ ^၁၇ သင့် ထံ ၌ ရှိ သော သက် ရှိ သတ္တ ဝါ အ ပေါင်း၊ သား ယဉ် သား ရဲ အ ပေါင်း တည်း ဟူ သော ငှက်၊ တိ ရစ္ဆာန် နှင့် မြေ ပေါ် မှာ တွား သွား သော တွား သွား တိ ရစ္ဆာန် အ ပေါင်း တို့ သည် မြေ ကြီး ပေါ် မှာ ပြည့် နှက် ကြ ရန် လည်း ကောင်း၊ များ စွာ မွေး ဖွား ၍ မြေ ကြီး‌ ပေါ် မှာ တိုး ပွား ကြ ရန် လည်း ကောင်း သူ တို့ ကို သင် နှင့် အ တူ ထုတ် ဆောင် လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၁၈ သို့ ဖြစ် ၍ နော ဧ သည် သား၊ မ ယား၊ ချွေး မ တို့ နှင့် အ တူ ထွက် လာ ၏။ ^၁၉ တော ရိုင်း တိ ရစ္ဆာန် ရှိ သ မျှ၊ တွား သွား သော တိ ရစ္ဆာန် ရှိ သ မျှ၊ ငှက် ရှိ သ မျှ နှင့် မြေ ကြီး ပေါ် မှာ လှုပ် ရှား သွား လာ တတ် သော သတ္တ ဝါ ရှိ သ မျှ တို့ သည် လည်း အ မျိုး အ လိုက် သင်္ဘော ထဲ မှ ထွက် လာ ကြ ၏။

^၂၀ နော ဧ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ ယဇ် ပလ္လင် ကို တည် ပြီး လျှင် စင် ကြယ် သော တိ ရစ္ဆာန် အ ပေါင်း တို့ နှင့် စင် ကြယ် သော ငှက် အ ပေါင်း တို့ ထဲ က ယူ ၍ ထို ယဇ် ပလ္လင် ပေါ် တွင် မီး ရှို့ ရာ ယဇ် ကို ပူ ဇော် ရာ၊ ^၂၁ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မွှေး ကြိုင် သော ရ နံ့ ကို ခံ ယူ တော် မူ ၏။ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က “လူ တို့ ၏ စိတ် နှ လုံး အ ကြံ အ စည် များ သည် ငယ် ရွယ် စဉ် က တည်း က ဆိုး ညစ် သော် လည်း ငါ သည် လူ တို့ ကြောင့် မြေ ကြီး ကို နောက် တစ် ဖန် မည် သည့် အ ခါ မျှ ကျိန် တော့ မည် မ ဟုတ်။ ငါ သည် သက် ရှိ သတ္တ ဝါ အ ပေါင်း တို့ ကို ယ ခု ပြု သ ကဲ့ သို့ နောက် တစ် ဖန် မည် သည့် အ ခါ မျှ ဒဏ် ခတ် တော့ မည် မ ဟုတ်။ ^၂၂ မြေ ကြီး တည် နေ သ ရွေ့ မျိုး ကြဲ ချိန် နှင့် ရိတ် သိမ်း ချိန်၊ ပူ သော အ ချိန် နှင့် အေး သော အ ချိန်၊ နွေ ရာ သီ နှင့် ဆောင်း ရာ သီ၊ နေ့ အ ချိန် နှင့် ည အ ချိန် တို့ သည် ရပ် စဲ မည် မ ဟုတ်” ဟု စိတ် တော် ထဲ ၌ မြွက် ဆို တော် မူ ၏။

8

¹ God remembered Noah, all the animals, and all the livestock that were with him in the ship; and God made a wind to pass over the earth. The waters subsided. ² The deep’s fountains and the sky’s windows were also stopped, and the rain from the sky was restrained. ³ The waters continually receded from the earth. After the end of one hundred fifty days the waters receded.

⁴ The ship rested in the seventh month, on the seventeenth day of the month, on Ararat’s mountains. ⁵ The waters receded continually until the tenth month. In the tenth month, on the first day of the month, the tops of the mountains were visible.

⁶ At the end of forty days, Noah opened the window of the ship which he had made, ⁷ and he sent out a raven. It went back and forth, until the waters were dried up from the earth.

⁸ He himself sent out a dove to see if the waters were abated from the surface of the ground, ⁹ but the dove found no place to rest her foot, and she returned into the ship to him, for the waters were on the surface of the whole earth. He put out his hand, and took her, and brought her to him into the ship.

¹⁰ He waited yet another seven days; and again he sent the dove out of the ship. ¹¹ The dove came back to him at evening and, behold, in her mouth was a freshly plucked olive leaf. So Noah knew that the waters were abated from the earth. ¹² He waited yet another seven days, and sent out the dove; and she didn’t return to him any more.

¹³ In the six hundred first year, in the first month, the first day of the month, the waters were dried up from the earth. Noah removed the covering of the ship, and looked. He saw that the surface of the ground was dry. ¹⁴ In the second month, on the twenty-seventh day of the month, the earth was dry.

¹⁵ God spoke to Noah, saying, ¹⁶ “Go out of the ship, you, your wife, your sons, and your sons’ wives with you. ¹⁷ Bring out with you every living thing that is with you of all flesh, including birds, livestock, and every creeping thing that creeps on the earth, that they may breed abundantly in the earth, and be fruitful, and multiply on the earth.” ¹⁸ Noah went out, with his sons, his wife, and his sons’ wives with him. ¹⁹ Every animal, every creeping thing, and every bird, whatever moves on the earth, after their families, went out of the ship.

²⁰ Noah built an altar to Yahweh, and took of every clean animal, and of every clean bird, and offered burnt offerings on the altar. ²¹ Yahweh smelled the pleasant aroma. Yahweh said in his heart, “I will not again curse the ground any more for man’s sake because the imagination of man’s heart is evil from his youth. I will never again strike every living thing, as I have done. ²² While the earth remains, seed time and harvest, and cold and heat, and summer and winter, and day and night will not cease.”

​​ ၈

^၁ ဘု ရား သ ခင် သည် နော ဧ မှ စ ၍ သူ နှင့် အ တူ သင်္ဘော ထဲ ၌ ရှိ သော တော ရိုင်း တိ ရစ္ဆာန် အ ပေါင်း တို့ ကို လည်း ကောင်း၊ ယဉ် ပါး သော တိ ရစ္ဆာန် အ ပေါင်း တို့ ကို လည်း ကောင်း အောက် မေ့ တော် မူ ၏။ ဘု ရား သ ခင် သည် မြေ ကြီး ပေါ် မှာ လေ တိုက် စေ တော် မူ သ ဖြင့် ရေ သည် လျော့ ကျ သွား လေ ၏။ ^၂ နက် ရှိုင်း ရာ အ ရပ် မှ ရေ ထွက် ပေါက် များ နှင့် မိုး ကောင်း ကင် ရေ တံ ခါး များ ကို ပိတ် ၍ ကောင်း ကင် မှ မိုး ကို လည်း စဲ စေ တော် မူ ၏။ ^၃ ရေ သည် မြေ ကြီး ပေါ် မှာ ဆက် တိုက် လျော့ သွား ၍ ရက် ပေါင်း တစ် ရာ့ ငါး ဆယ် ပြည့် သော အ ခါ ရေ ယုတ် လျော့ သွား ၏။

^၄ သတ္တ မ လ၊ တစ် ဆယ့် ခု နစ် ရက် နေ့ တွင် သင်္ဘော သည် အာ ရ ရတ် တောင် ရိုး ပေါ် မှာ တင် လေ ၏။ ^၅ ရေ သည် ဒ သ မ လ တိုင် အောင် ဆက် တိုက် ယုတ် လျော့ သွား ၍ ဒ သ မ လ၊ တစ် ရက် နေ့ တွင် တောင် ထိပ် များ ပေါ် လာ ကြ ၏။

^၆ ရက် ပေါင်း လေး ဆယ် ပြည့် သော အ ခါ နော ဧ သည် မိ မိ တည် ဆောက် ခဲ့ သော သင်္ဘော ၏ ပြ တင်း ပေါက် ကို ဖွင့် ၍၊ ^၇ ကျီး ကန်း တစ် ကောင် ကို လွှတ် လေ ၏။ ထို ကျီး ကန်း သည် မြေ ပေါ် မှာ ရေ မ ခန်း ခြောက် မ ချင်း လူ လာ ပျံ သန်း လျက် နေ ၏။

^၈ တစ် ဖန် မြေ ပြင် ပေါ် မှာ ရေ လျော့ ကျ သည်၊ မ ကျ သည် ကို သိ မြင် ရန် ချိုး ငှက် တစ် ကောင် ကို လွှတ် လေ ၏။ ^၉ သို့ သော် မြေ တစ် ပြင် လုံး ၌ ရေ ရှိ သေး သော ကြောင့် ချိုး ငှက် သည် ခြေ ချ နား နေ စ ရာ မ တွေ့ သ ဖြင့် နော ဧ ရှိ ရာ သင်္ဘော သို့ ပြန် လာ လေ ၏။ နော ဧ သည် လည်း လက် ကို ဆန့် ၍ ချိုး ငှက် ကို ဖမ်း ယူ ပြီး လျှင် မိ မိ ရှိ ရာ သင်္ဘော ထဲ သို့ သွင်း လေ ၏။

^၁၀ တစ် ဖန် နောက် ထပ် ခု နစ် ရက် စောင့် ပြီး မှ ထို ချိုး ငှက် ကို သင်္ဘော မှ လွှတ် ပြန် လေ ၏။ ^၁၁ နေ ဝင် ချိန် ၌ ချိုး ငှက် သည် နော ဧ ထံ သို့ ပြန် လာ ၏။ ကြည့် ရှု လော့။ သူ ၏ နှုတ် သီး ၌ လော လော လတ် လတ် ဆိတ် ယူ လာ သော သံ လွင် ရွက် ပါ လာ ၏။ ထို အ ခါ နော ဧ သည် မြေ ကြီး ပေါ် မှာ ရေ လျော့ ကျ သွား ပြီ ဖြစ် ကြောင်း သိ လေ ၏။ ^၁၂ တစ် ဖန် နောက် ထပ် ခု နစ် ရက် စောင့် ပြီး မှ ထို ချိုး ငှက် ကို လွှတ် ပြန် ရာ ၎င်း သည် သူ့ ထံ သို့ ပြန် မ လာ တော့ ပေ။

^၁၃ နော ဧ အ သက် ခြောက် ရာ့ တစ် နှစ် ပြည့် သော နှစ်၊ ပ ထ မ လ၊ တစ် ရက် နေ့ တွင် မြေ ကြီး ပေါ် မှာ ရေ ခန်း ခြောက် လေ ၏။ နော ဧ သည် သင်္ဘော အ မိုး ကို ဖယ် ရှား ၍ ကြည့် ရှု သော အ ခါ မြေ ပြင် သည် ခြောက် လျက် ရှိ သည် ကို မြင် လေ ၏။ ^၁၄ ဒု တိ ယ လ၊ နှစ် ဆယ့် ခု နစ် ရက် နေ့ တွင် မြေ ကြီး သည် ခြောက် သွေ့ လေ ၏။

^၁၅ ထို အ ခါ ဘု ရား သ ခင် က နော ဧ အား၊ ^၁၆ “သင် သည် သင် ၏ သား၊ မ ယား၊ ချွေး မ တို့ နှင့် အ တူ သင်္ဘော ထဲ မှ ထွက် လာ လော့။ ^၁၇ သင့် ထံ ၌ ရှိ သော သက် ရှိ သတ္တ ဝါ အ ပေါင်း၊ သား ယဉ် သား ရဲ အ ပေါင်း တည်း ဟူ သော ငှက်၊ တိ ရစ္ဆာန် နှင့် မြေ ပေါ် မှာ တွား သွား သော တွား သွား တိ ရစ္ဆာန် အ ပေါင်း တို့ သည် မြေ ကြီး ပေါ် မှာ ပြည့် နှက် ကြ ရန် လည်း ကောင်း၊ များ စွာ မွေး ဖွား ၍ မြေ ကြီး‌ ပေါ် မှာ တိုး ပွား ကြ ရန် လည်း ကောင်း သူ တို့ ကို သင် နှင့် အ တူ ထုတ် ဆောင် လော့” ဟု မိန့် တော် မူ ၏။ ^၁၈ သို့ ဖြစ် ၍ နော ဧ သည် သား၊ မ ယား၊ ချွေး မ တို့ နှင့် အ တူ ထွက် လာ ၏။ ^၁၉ တော ရိုင်း တိ ရစ္ဆာန် ရှိ သ မျှ၊ တွား သွား သော တိ ရစ္ဆာန် ရှိ သ မျှ၊ ငှက် ရှိ သ မျှ နှင့် မြေ ကြီး ပေါ် မှာ လှုပ် ရှား သွား လာ တတ် သော သတ္တ ဝါ ရှိ သ မျှ တို့ သည် လည်း အ မျိုး အ လိုက် သင်္ဘော ထဲ မှ ထွက် လာ ကြ ၏။

^၂၀ နော ဧ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ဖို့ ယဇ် ပလ္လင် ကို တည် ပြီး လျှင် စင် ကြယ် သော တိ ရစ္ဆာန် အ ပေါင်း တို့ နှင့် စင် ကြယ် သော ငှက် အ ပေါင်း တို့ ထဲ က ယူ ၍ ထို ယဇ် ပလ္လင် ပေါ် တွင် မီး ရှို့ ရာ ယဇ် ကို ပူ ဇော် ရာ၊ ^၂၁ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် မွှေး ကြိုင် သော ရ နံ့ ကို ခံ ယူ တော် မူ ၏။ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား က “လူ တို့ ၏ စိတ် နှ လုံး အ ကြံ အ စည် များ သည် ငယ် ရွယ် စဉ် က တည်း က ဆိုး ညစ် သော် လည်း ငါ သည် လူ တို့ ကြောင့် မြေ ကြီး ကို နောက် တစ် ဖန် မည် သည့် အ ခါ မျှ ကျိန် တော့ မည် မ ဟုတ်။ ငါ သည် သက် ရှိ သတ္တ ဝါ အ ပေါင်း တို့ ကို ယ ခု ပြု သ ကဲ့ သို့ နောက် တစ် ဖန် မည် သည့် အ ခါ မျှ ဒဏ် ခတ် တော့ မည် မ ဟုတ်။ ^၂၂ မြေ ကြီး တည် နေ သ ရွေ့ မျိုး ကြဲ ချိန် နှင့် ရိတ် သိမ်း ချိန်၊ ပူ သော အ ချိန် နှင့် အေး သော အ ချိန်၊ နွေ ရာ သီ နှင့် ဆောင်း ရာ သီ၊ နေ့ အ ချိန် နှင့် ည အ ချိန် တို့ သည် ရပ် စဲ မည် မ ဟုတ်” ဟု စိတ် တော် ထဲ ၌ မြွက် ဆို တော် မူ ၏။

8

¹ God remembered Noah, all the animals, and all the livestock that were with him in the ship; and God made a wind to pass over the earth. The waters subsided. ² The deep’s fountains and the sky’s windows were also stopped, and the rain from the sky was restrained. ³ The waters continually receded from the earth. After the end of one hundred fifty days the waters receded.

⁴ The ship rested in the seventh month, on the seventeenth day of the month, on Ararat’s mountains. ⁵ The waters receded continually until the tenth month. In the tenth month, on the first day of the month, the tops of the mountains were visible.

⁶ At the end of forty days, Noah opened the window of the ship which he had made, ⁷ and he sent out a raven. It went back and forth, until the waters were dried up from the earth.

⁸ He himself sent out a dove to see if the waters were abated from the surface of the ground, ⁹ but the dove found no place to rest her foot, and she returned into the ship to him, for the waters were on the surface of the whole earth. He put out his hand, and took her, and brought her to him into the ship.

¹⁰ He waited yet another seven days; and again he sent the dove out of the ship. ¹¹ The dove came back to him at evening and, behold, in her mouth was a freshly plucked olive leaf. So Noah knew that the waters were abated from the earth. ¹² He waited yet another seven days, and sent out the dove; and she didn’t return to him any more.

¹³ In the six hundred first year, in the first month, the first day of the month, the waters were dried up from the earth. Noah removed the covering of the ship, and looked. He saw that the surface of the ground was dry. ¹⁴ In the second month, on the twenty-seventh day of the month, the earth was dry.

¹⁵ God spoke to Noah, saying, ¹⁶ “Go out of the ship, you, your wife, your sons, and your sons’ wives with you. ¹⁷ Bring out with you every living thing that is with you of all flesh, including birds, livestock, and every creeping thing that creeps on the earth, that they may breed abundantly in the earth, and be fruitful, and multiply on the earth.” ¹⁸ Noah went out, with his sons, his wife, and his sons’ wives with him. ¹⁹ Every animal, every creeping thing, and every bird, whatever moves on the earth, after their families, went out of the ship.

²⁰ Noah built an altar to Yahweh, and took of every clean animal, and of every clean bird, and offered burnt offerings on the altar. ²¹ Yahweh smelled the pleasant aroma. Yahweh said in his heart, “I will not again curse the ground any more for man’s sake because the imagination of man’s heart is evil from his youth. I will never again strike every living thing, as I have done. ²² While the earth remains, seed time and harvest, and cold and heat, and summer and winter, and day and night will not cease.”