၁၉

^၁ ကောင်း ကင် တ မန် နှစ် ပါး တို့ သည် နေ ဝင် ချိန် ၌ သော ဒုံ မြို့ သို့ ရောက် လာ ကြ ၏။ ထို အ ခါ လော တ သည် သော ဒုံ မြို့ တံ ခါး ဝ ၌ ထိုင် လျက် နေ ၏။ လော တ သည် သူ တို့ ကို မြင် သော် ကြို ဆို ရန် ထ သွား ၍ မြေ မှာ ပျပ် ဝပ် ပြီး လျှင်၊ ^၂ “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် တို့၊ သ ခင် တို့ ၏ အ စေ အ ပါး အိမ် သို့ လိုက် ခဲ့ ၍ ည အိပ် နား ကြ ပါ။ သ ခင် တို့ ၏ ခြေ ကို လည်း ဆေး ကြ ပါ။ စော စော ထ ပြီး ခ ရီး ဆက် နိုင် ပါ သည်” ဟု ဆို လေ ၏။ သူ တို့ က လည်း “မ လိုက် တော့ ပါ။ ငါ တို့ သည် ဤ ကွင်း ပြင် ၌ ည အိပ် နား မည်” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၃ သို့ သော် လော တ သည် သူ တို့ ကို အ တွင် တွင် ဖိတ် ခေါ် သော ကြောင့် သူ တို့ သည် သူ နှင့် အ တူ လိုက် လာ ၍ သူ ၏ အိမ် သို့ ဝင် ကြ ၏။ လော တ သည် သူ တို့ အ တွက် စား သောက် ပွဲ ပြင် ဆင် ၍ တ ဆေး မဲ့ မုန့် ကို ဖုတ် လေ ၏။ သူ တို့ သည် လည်း စား ကြ ၏။

^၄ သူ တို့ မ အိပ် မီ သော ဒုံ မြို့ သား ယောက်ျား များ သည် လူ ကြီး လူ ငယ် အား လုံး မြို့ အ နှံ့ မှ လာ ၍ အိမ် ကို ဝိုင်း ထား ကြ ၏။ ^၅ ထို သူ တို့ သည် လော တ ကို ဟစ် ခေါ် လျက် “ယ နေ့ ည တွင် သင့် ထံ သို့ ရောက် လာ သော ယောက်ျား တို့ သည် အ ဘယ် မှာ ရှိ သ နည်း။ ငါ တို့ သည် သူ တို့ နှင့် ဆက် ဆံ လို သည် ဖြစ် ၍ သူ တို့ ကို ငါ တို့ ထံ ထုတ် ခဲ့ လော့” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၆ ထို အ ခါ လော တ သည် သူ တို့ ရှိ ရာ အ ပြင် ဘက် သို့ ထွက် လာ ၍ မိ မိ နောက် မှ တံ ခါး ကို ပိတ် ပြီး လျှင်၊ ^၇ “ငါ့ ညီ အစ် ကို တို့၊ ဆိုး ညစ် သော အ မှု ကို မ ပြု ကြ ပါ နှင့်။ ^၈ ငါ့ ထံ ၌ ယောက်ျား နှင့် မ ဆက် ဆံ သေး သော သ မီး နှစ် ယောက် ရှိ ၏။ သူ တို့ ကို သင် တို့ ထံ သို့ ထုတ် ပေး မည်။ သင် တို့ အ လို ရှိ သည့် အ တိုင်း သူ တို့ ကို ပြု ကြ ပါ။ သို့ သော် ထို ယောက်ျား တို့ သည် ငါ့ အိမ် မိုး အ ရိပ် အောက် တွင် ရောက် နေ ကြ ပြီ ဖြစ် ၍ သူ တို့ ကို မည် သည့် အ ရာ မျှ မ ပြု ကြ ပါ နှင့် ဟု ဆို ၏။ ^၉ ထို သူ တို့ က လည်း “ဘေး ဖယ် လော့” ဟု ဆို ကြ ပြီး လျှင် “ဤ သူ သည် ဧည့် သည် အ ဖြစ် လာ ရောက် နေ ထိုင် သူ ဖြစ် လျက် နှင့် တ ရား သူ ကြီး အ လွန် လုပ် သည် တ ကား။ ယ ခု သင့် ကို ထို သူ တို့ ထက် ဆိုး ရွား စွာ ပြု မည်” ဟု ပြော ဆို ကြ ၏။ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် လော တ ကို ကြမ်း တမ်း စွာ တွန်း ၍ တံ ခါး ကို ချိုး ဖျက် ရန် ချဉ်း ကပ် လာ ကြ ၏။

^၁၀ ထို အ ခါ ကောင်း ကင် တ မန် တို့ သည် လက် ကို ဆန့် ၍ လော တ ကို မိ မိ တို့ ရှိ ရာ အိမ် ထဲ သို့ ဆွဲ သွင်း ပြီး လျှင် တံ ခါး ကို ပိတ် လိုက် ကြ ၏။ ^၁၁ ထို့ နောက် အိမ် အ ပြင် ဘက် ရှိ လူ ကြီး လူ ငယ် တို့ ကို မျက် စိ ကွယ် စေ ရန် ဒဏ် ခတ် သ ဖြင့် သူ တို့ သည် တံ ခါး ကို ရှာ ရ ၍ မော ပန်း ကြ ၏။

^၁၂ ကောင်း ကင် တ မန် တို့ က လော တ အား “ဤ အ ရပ် တွင် သင် နှင့် သက် ဆိုင် သူ အ ခြား မည် သူ ရှိ သေး သ နည်း။ သင် ၏ သ မက်၊ သင် ၏ သား သ မီး များ မှ စ ၍ မြို့ ထဲ ၌ ရှိ သော သင် နှင့် သက် ဆိုင် သူ ရှိ သ မျှ တို့ ကို ဤ အ ရပ် မှ ခေါ် ထုတ် လော့။ ^၁၃ အ ဘယ် ကြောင့် ဆို သော် ငါ တို့ သည် ဤ အ ရပ် ကို ဖျက် ဆီး တော့ မည်။ အ ကြောင်း မူ ကား သူ တို့ ၏ အော် ဟစ် ငို ကြွေး သံ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် တွင် ကျယ် လောင် လှ သ ဖြင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဤ မြို့ ကို ဖျက် ဆီး ရန် ငါ တို့ ကို စေ လွှတ် တော် မူ ပြီ” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၁၄ လော တ သည် လည်း သွား ၍ သ မီး တို့ နှင့် စုံ ဖက် မည့် မိ မိ သ မက် တို့ အား “ထ ကြ၊ ဤ အ ရပ် မှ ထွက် သွား ကြ လော့။ အ ကြောင်း မူ ကား ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဤ မြို့ ကို ဖျက် ဆီး တော့ မည်” ဟု ဆို လေ ၏။ သို့ သော် သူ ၏ သ မက် တို့ က ရယ် စ ရာ ပြော သည် ဟူ ၍ သာ ထင် မှတ် ကြ ၏။

^၁၅ အ ရုဏ် ဦး အ ချိန် ရောက် သည် နှင့် ကောင်း ကင် တ မန် တို့ သည် လော တ ကို ဆော် ဩ လျက် “ထ ‌လော့၊ ဤ နေ ရာ ၌ ရှိ သော သင် ၏ မ ယား နှင့် သင် ၏ သ မီး နှစ် ယောက် ကို ခေါ် ဆောင် သွား လော့။ သို့ မ ဟုတ် လျှင် သင် သည် ဤ မြို့ အ ပေါ် ကျ ရောက် မည့် အ ပြစ် ဒဏ် နှင့် အ တူ ဖျက် ဆီး သုတ် သင် ခြင်း ခံ ရ လိမ့် မည်” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၁၆ သို့ သော် လော တ သည် တုံ့ ဆိုင်း နေ ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ့ ကို သ နား တော် မူ သ ဖြင့် ကောင်း ကင် တ မန် တို့ သည် သူ ၏ လက် ကို လည်း ကောင်း၊ သူ့ မ ယား ၏ လက် ကို လည်း ကောင်း၊ သူ့ သ မီး နှစ် ယောက် ၏ လက် ကို လည်း ကောင်း ဆွဲ ၍ ခေါ် ထုတ် ပြီး သူ တို့ ကို မြို့ အ ပြင် ဘက် ၌ ထား လေ ၏။ ^၁၇ သူ တို့ ကို အ ပြင် ဘက် သို့ ခေါ် ထုတ် ပြီး နောက် ကောင်း ကင် တ မန် တစ် ပါး က “အ သက် လွတ် အောင် ပြေး လော့။ နောက် လှည့် မ ကြည့် နှင့်။ ဤ မြစ် ဝှမ်း ရှိ မည် သည့် အ ရပ် ၌ မျှ မ ရပ် နှင့်။ တောင် ပေါ် သို့ ပြေး လော့။ သို့ မ ဟုတ် လျှင် သင် သည် ဖျက် ဆီး သုတ် သင် ခြင်း ခံ ရ လိမ့် မည်” ဟု ဆို ၏။

^၁၈ လော တ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် ၏ အ ရှင် တို့၊ ထို သို့ မ ဖြစ် ပါ စေ နှင့်။ ^၁၉ အ ရှင် ၏ အ စေ အ ပါး သည် အ ရှင် ၏ ရှေ့ ၌ မျက် နှာ ရ ပါ ပြီ။ အ ကျွန်ုပ် ၏ အ သက် ကို ချမ်း သာ ပေး ခြင်း အား ဖြင့် အ ကျွန်ုပ် အား ပြ သော အ ရှင် ၏ မေတ္တာ သည် ကြီး မား လှ ပါ ၏။ သို့ ရာ တွင် အ ကျွန်ုပ် သည် တောင် ပေါ် သို့ မ ပြေး နိုင် ပါ။ ဘေး အန္တ ရာယ် သည် အ ကျွန်ုပ် ကို လိုက် မီ ၍ သေ ရ မည် ကို စိုး ရိမ် ပါ ၏။ ^၂၀ ထို မြို့ သည် နီး ပါ ၏။ ပြေး သာ ပါ ၏။ ငယ် သော မြို့ လည်း ဖြစ် ပါ ၏။ ထို အ ရပ် သို့ ပြေး ပါ ရ စေ။ ငယ် သော မြို့ သာ ဖြစ် သည် မ ဟုတ် လော။ သို့ ပြု လျှင် အ ကျွန်ုပ် အ သက် သည် ချမ်း သာ ရာ ရ ပါ လိမ့် မည်” ဟု ဆို ၏။

^၂၁ ကောင်း ကင် တ မန် က လည်း “သင် တောင်း ဆို သော ဤ အ ချက် ကို ငါ လိုက် လျော ၍ သင် ပြော သော မြို့ ကို မ ဖြို မ လှဲ ဘဲ နေ မည်။ ^၂၂ ထို အ ရပ် သို့ အ လျင် အ မြန် ပြေး လော့။ အ ကြောင်း မူ ကား ထို အ ရပ် သို့ သင် မ ရောက် မ ချင်း ငါ သည် မည် သည့် အ မှု ကို မျှ ပြု ၍ မ ရ” ဟု ဆို ၏။ ဤ အ ကြောင်း ကြောင့် ထို မြို့ ၏ အ မည် ကို ဇော ရ ’သေး ငယ် သော’ ဟူ ၍ အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ကြ ၏။ ^၂၃ လော တ သည် ဇော ရ မြို့ သို့ ရောက် သော အ ခါ မြေ ကြီး ပေါ် မှာ နေ ထွက် ပြီ ဖြစ် ၏။

^၂၄ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ထံ တော် မိုး ကောင်း ကင် မှ ကန့် နှင့် မီး ကို သော ဒုံ မြို့ နှင့် ဂေါ မော ရ မြို့ အ ပေါ် သို့ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရွာ စေ တော် မူ ၏။ ^၂၅ ဤ သို့ ဖြင့် ထို မြို့ များ မှ စ ၍ မြစ် ဝှမ်း တစ် ဝှမ်း လုံး၊ မြို့ ၌ နေ ထိုင် သူ အား လုံး နှင့် မြေ ပေါ် ရှိ အ ပင် တို့ ကို ဖြို လှဲ တော် မူ ၏။ ^၂၆ နောက် မှ လိုက် လာ  သော လော တ ၏ မ ယား မူ ကား နောက် လှည့် ကြည့် သ ဖြင့် ဆား တိုင် ဖြစ် သွား ၏။

^၂၇ အာ ဗြ ဟံ သည် နံ နက် စော စော ထ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ရှေ့ ‌တော် ၌ ရပ် ခဲ့ သော အ ရပ် သို့ သွား ပြီး လျှင်၊ ^၂၈ သော ဒုံ မြို့ နှင့် ဂေါ မော ရ မြို့ မှ စ ၍ မြစ် ဝှမ်း တစ် ဝှမ်း လုံး ကို အ ပေါ် စီး မှ ကြည့် လေ ရာ ထို အ ရပ် မှ မီး ခိုး သည် မီး ပြင်း ဖို မှ မီး ခိုး ကဲ့ သို့ တက် နေ သည် ကို မြင် လေ ၏။ ^၂၉ ထို သို့ မြစ် ဝှမ်း ရှိ မြို့ များ ကို ဘု ရား သ ခင် ဖျက် ဆီး သော အ ခါ ဘု ရား သ ခင် သည် အာ ဗြ ဟံ ကို အောက် မေ့ တော် မူ ၏။ သို့ ဖြစ် ၍ လော တ နေ သော မြို့ များ ကို ဖြို လှဲ သော အ ခါ လော တ ကို ထို ဖြို လှဲ ခြင်း ထဲ မှ လွှတ် ပေး‌ တော် မူ ၏။

^၃၀ လော တ သည် ဇော ရ မြို့ ၌ နေ ထိုင် ရန် ကြောက် ရွံ့ သ ဖြင့် ဇော ရ မြို့ မှ ထွက် ၍ မိ မိ သ မီး နှစ် ယောက် နှင့် အ တူ တောင် ပေါ် မှာ နေ ထိုင် လေ ၏။ သူ နှင့် သူ ၏ သ မီး နှစ် ယောက် သည် လှိုဏ် ဂူ ထဲ တွင် နေ ထိုင် ကြ ၏။ ^၃၁ သ မီး အ ကြီး က သ မီး အ ငယ် အား “ငါ တို့ ဖ ခင် သည် အ သက် ကြီး ပြီ။ ကမ္ဘာ မြေ ကြီး ပေါ် ရှိ လူ အ ပေါင်း တို့ ၏ ထုံး စံ အ တိုင်း ငါ တို့ ထံ သို့ ဝင် ရောက် မည့် ယောက်ျား လည်း ဤ ကမ္ဘာ မြေ ကြီး ပေါ် တွင် မ ရှိ။ ^၃၂ လာ လော့။ ငါ တို့ ဖ ခင် ကို စ ပျစ် ဝိုင် တိုက် ၍ သူ နှင့် အိပ် ပြီး ငါ တို့ ဖ ခင် အား ဖြင့် မျိုး ဆက် ကို ထိန်း သိမ်း ကြ စို့” ဟု ဆို လေ ၏။

^၃၃ ထို ည ၌ သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ဖ ခင် ကို စ ပျစ် ဝိုင် တိုက် ပြီး လျှင် သ မီး အ ကြီး သည် ဝင် ၍ မိ မိ ဖ ခင် နှင့် အိပ် လေ ၏။ လော တ သည် သ မီး အိပ် ကြောင်း ကို လည်း ကောင်း၊ ထ ကြောင်း ကို လည်း ကောင်း မ သိ။ ^၃၄ နောက် တစ် နေ့ တွင် သ မီး အ ကြီး က သ မီး အ ငယ် အား “မ နေ့ ည က ငါ သည် ဖ ခင် နှင့် အိပ် ပြီး ပြီ။ ယ နေ့ ည လည်း သူ့ ကို စ ပျစ် ဝိုင် တိုက် ကြ စို့။ သင် သည် ဝင် ၍ သူ နှင့် အိပ် ပါ။ ငါ တို့ ဖ ခင် အား ဖြင့် မျိုး ဆက် ကို ထိန်း သိမ်း ကြ စို့” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၃၅ ထို ည ၌ လည်း သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ဖ ခင် ကို စ ပျစ် ဝိုင် တိုက် ပြီး လျှင် သ မီး အ ငယ် သည် ဝင် ၍ မိ မိ ဖ ခင် နှင့် အိပ် လေ ၏။ လော တ သည် သ မီး အိပ် ကြောင်း ကို လည်း ကောင်း၊ ထ ကြောင်း ကို လည်း ကောင်း မ သိ။

^၃၆ ထို သို့ ဖြင့် လော တ ၏ သ မီး နှစ် ယောက် တို့ သည် မိ မိ တို့ ဖ ခင် အား ဖြင့် ကိုယ် ဝန် ဆောင် လေ ၏။ ^၃၇ သ မီး အ ကြီး သည် သား ကို မွေး ဖွား ၍ သူ ၏ အ မည် ကို မော ဘ ဟု မှည့် ခေါ် လေ ၏။ သူ သည် ယ နေ့ တိုင် အောင် မော ဘ လူ မျိုး တို့ ၏ ဖ ခင် ဖြစ် ၏။ ^၃၈ သ မီး အ ငယ် သည် လည်း သား ကို မွေး ဖွား ၍ သူ ၏ အ မည် ကို ဗင် အမ္မိ ’ငါ့ လူ မျိုး ၏ သား’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု မှည့် ခေါ် လေ ၏။ သူ သည် ယ နေ့ တိုင် အောင် အမ္မုန် အ မျိုး သား တို့ ၏ ဖ ခင် ဖြစ် ၏။

19

¹ The two angels came to Sodom at evening. Lot sat in the gate of Sodom. Lot saw them, and rose up to meet them. He bowed himself with his face to the earth, ² and he said, “See now, my lords, please come into your servant’s house, stay all night, wash your feet, and you can rise up early, and go on your way.” They said, “No, but we will stay in the street all night.” ³ He urged them greatly, and they came in with him, and entered into his house. He made them a feast, and baked unleavened bread, and they ate.

⁴ But before they lay down, the men of the city, the men of Sodom, surrounded the house, both young and old, all the people from every quarter. ⁵ They called to Lot, and said to him, “Where are the men who came in to you this night? Bring them out to us, that we may have sex with them.”

⁶ Lot went out to them through the door, and shut the door after himself. ⁷ He said, “Please, my brothers, don’t act so wickedly. ⁸ See now, I have two virgin daughters. Please let me bring them out to you, and you may do to them what seems good to you. Only don’t do anything to these men, because they have come under the shadow of my roof.” ⁹ They said, “Stand back!” Then they said, “This one fellow came in to live as a foreigner, and he appoints himself a judge. Now we will deal worse with you than with them!” They pressed hard on the man Lot, and came near to break the door.

¹⁰ But the men reached out their hand, and brought Lot into the house to them, and shut the door. ¹¹ They struck the men who were at the door of the house with blindness, both small and great, so that they wearied themselves to find the door.

¹² The men said to Lot, “Do you have anybody else here? Sons-in-law, your sons, your daughters, and whomever you have in the city, bring them out of the place: ¹³ for we will destroy this place, because the outcry against them has grown so great before Yahweh that Yahweh has sent us to destroy it.”

¹⁴ Lot went out, and spoke to his sons-in-law, who were pledged to marry his daughters, and said, “Get up! Get out of this place, for Yahweh will destroy the city!” But he seemed to his sons-in-law to be joking.

¹⁵ When the morning came, then the angels hurried Lot, saying, “Get up! Take your wife and your two daughters who are here, lest you be consumed in the iniquity of the city.” ¹⁶ But he lingered; and the men grabbed his hand, his wife’s hand, and his two daughters’ hands, Yahweh being merciful to him; and they took him out, and set him outside of the city. ¹⁷ It came to pass, when they had taken them out, that he said, “Escape for your life! Don’t look behind you, and don’t stay anywhere in the plain. Escape to the mountains, lest you be consumed!”

¹⁸ Lot said to them, “Oh, not so, my lord. ¹⁹ See now, your servant has found favor in your sight, and you have magnified your loving kindness, which you have shown to me in saving my life. I can’t escape to the mountain, lest evil overtake me, and I die. ²⁰ See now, this city is near to flee to, and it is a little one. Oh let me escape there (isn’t it a little one?), and my soul will live.”

²¹ He said to him, “Behold, I have granted your request concerning this thing also, that I will not overthrow the city of which you have spoken. ²² Hurry, escape there, for I can’t do anything until you get there.” Therefore the name of the city was called Zoar. Zoar means ‘little’. ²³ The sun had risen on the earth when Lot came to Zoar.

²⁴ Then Yahweh rained on Sodom and on Gomorrah sulfur and fire from Yahweh out of the sky. ²⁵ He overthrew those cities, all the plain, all the inhabitants of the cities, and that which grew on the ground. ²⁶ But Lot’s wife looked back from behind him, and she became a pillar of salt.

²⁷ Abraham went up early in the morning to the place where he had stood before Yahweh. ²⁸ He looked toward Sodom and Gomorrah, and toward all the land of the plain, and saw that the smoke of the land went up as the smoke of a furnace. ²⁹ When God destroyed the cities of the plain, God remembered Abraham, and sent Lot out of the middle of the overthrow, when he overthrew the cities in which Lot lived.

³⁰ Lot went up out of Zoar, and lived in the mountain, and his two daughters with him; for he was afraid to live in Zoar. He lived in a cave with his two daughters. ³¹ The firstborn said to the younger, “Our father is old, and there is not a man in the earth to come in to us in the way of all the earth. ³² Come, let’s make our father drink wine, and we will lie with him, that we may preserve our father’s family line.”

³³ They made their father drink wine that night: and the firstborn went in, and lay with her father. He didn’t know when she lay down, nor when she arose. ³⁴ It came to pass on the next day, that the firstborn said to the younger, “Behold, I lay last night with my father. Let’s make him drink wine again tonight. You go in, and lie with him, that we may preserve our father’s family line.” ³⁵ They made their father drink wine that night also. The younger went and lay with him. He didn’t know when she lay down, nor when she got up.

³⁶ Thus both of Lot’s daughters were with child by their father. ³⁷ The firstborn bore a son, and named him Moab. He is the father of the Moabites to this day. ³⁸ The younger also bore a son, and called his name Ben Ammi. He is the father of the children of Ammon to this day.

၁၉

^၁ ကောင်း ကင် တ မန် နှစ် ပါး တို့ သည် နေ ဝင် ချိန် ၌ သော ဒုံ မြို့ သို့ ရောက် လာ ကြ ၏။ ထို အ ခါ လော တ သည် သော ဒုံ မြို့ တံ ခါး ဝ ၌ ထိုင် လျက် နေ ၏။ လော တ သည် သူ တို့ ကို မြင် သော် ကြို ဆို ရန် ထ သွား ၍ မြေ မှာ ပျပ် ဝပ် ပြီး လျှင်၊ ^၂ “အ ကျွန်ုပ် ၏ သ ခင် တို့၊ သ ခင် တို့ ၏ အ စေ အ ပါး အိမ် သို့ လိုက် ခဲ့ ၍ ည အိပ် နား ကြ ပါ။ သ ခင် တို့ ၏ ခြေ ကို လည်း ဆေး ကြ ပါ။ စော စော ထ ပြီး ခ ရီး ဆက် နိုင် ပါ သည်” ဟု ဆို လေ ၏။ သူ တို့ က လည်း “မ လိုက် တော့ ပါ။ ငါ တို့ သည် ဤ ကွင်း ပြင် ၌ ည အိပ် နား မည်” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၃ သို့ သော် လော တ သည် သူ တို့ ကို အ တွင် တွင် ဖိတ် ခေါ် သော ကြောင့် သူ တို့ သည် သူ နှင့် အ တူ လိုက် လာ ၍ သူ ၏ အိမ် သို့ ဝင် ကြ ၏။ လော တ သည် သူ တို့ အ တွက် စား သောက် ပွဲ ပြင် ဆင် ၍ တ ဆေး မဲ့ မုန့် ကို ဖုတ် လေ ၏။ သူ တို့ သည် လည်း စား ကြ ၏။

^၄ သူ တို့ မ အိပ် မီ သော ဒုံ မြို့ သား ယောက်ျား များ သည် လူ ကြီး လူ ငယ် အား လုံး မြို့ အ နှံ့ မှ လာ ၍ အိမ် ကို ဝိုင်း ထား ကြ ၏။ ^၅ ထို သူ တို့ သည် လော တ ကို ဟစ် ခေါ် လျက် “ယ နေ့ ည တွင် သင့် ထံ သို့ ရောက် လာ သော ယောက်ျား တို့ သည် အ ဘယ် မှာ ရှိ သ နည်း။ ငါ တို့ သည် သူ တို့ နှင့် ဆက် ဆံ လို သည် ဖြစ် ၍ သူ တို့ ကို ငါ တို့ ထံ ထုတ် ခဲ့ လော့” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၆ ထို အ ခါ လော တ သည် သူ တို့ ရှိ ရာ အ ပြင် ဘက် သို့ ထွက် လာ ၍ မိ မိ နောက် မှ တံ ခါး ကို ပိတ် ပြီး လျှင်၊ ^၇ “ငါ့ ညီ အစ် ကို တို့၊ ဆိုး ညစ် သော အ မှု ကို မ ပြု ကြ ပါ နှင့်။ ^၈ ငါ့ ထံ ၌ ယောက်ျား နှင့် မ ဆက် ဆံ သေး သော သ မီး နှစ် ယောက် ရှိ ၏။ သူ တို့ ကို သင် တို့ ထံ သို့ ထုတ် ပေး မည်။ သင် တို့ အ လို ရှိ သည့် အ တိုင်း သူ တို့ ကို ပြု ကြ ပါ။ သို့ သော် ထို ယောက်ျား တို့ သည် ငါ့ အိမ် မိုး အ ရိပ် အောက် တွင် ရောက် နေ ကြ ပြီ ဖြစ် ၍ သူ တို့ ကို မည် သည့် အ ရာ မျှ မ ပြု ကြ ပါ နှင့် ဟု ဆို ၏။ ^၉ ထို သူ တို့ က လည်း “ဘေး ဖယ် လော့” ဟု ဆို ကြ ပြီး လျှင် “ဤ သူ သည် ဧည့် သည် အ ဖြစ် လာ ရောက် နေ ထိုင် သူ ဖြစ် လျက် နှင့် တ ရား သူ ကြီး အ လွန် လုပ် သည် တ ကား။ ယ ခု သင့် ကို ထို သူ တို့ ထက် ဆိုး ရွား စွာ ပြု မည်” ဟု ပြော ဆို ကြ ၏။ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် လော တ ကို ကြမ်း တမ်း စွာ တွန်း ၍ တံ ခါး ကို ချိုး ဖျက် ရန် ချဉ်း ကပ် လာ ကြ ၏။

^၁၀ ထို အ ခါ ကောင်း ကင် တ မန် တို့ သည် လက် ကို ဆန့် ၍ လော တ ကို မိ မိ တို့ ရှိ ရာ အိမ် ထဲ သို့ ဆွဲ သွင်း ပြီး လျှင် တံ ခါး ကို ပိတ် လိုက် ကြ ၏။ ^၁၁ ထို့ နောက် အိမ် အ ပြင် ဘက် ရှိ လူ ကြီး လူ ငယ် တို့ ကို မျက် စိ ကွယ် စေ ရန် ဒဏ် ခတ် သ ဖြင့် သူ တို့ သည် တံ ခါး ကို ရှာ ရ ၍ မော ပန်း ကြ ၏။

^၁၂ ကောင်း ကင် တ မန် တို့ က လော တ အား “ဤ အ ရပ် တွင် သင် နှင့် သက် ဆိုင် သူ အ ခြား မည် သူ ရှိ သေး သ နည်း။ သင် ၏ သ မက်၊ သင် ၏ သား သ မီး များ မှ စ ၍ မြို့ ထဲ ၌ ရှိ သော သင် နှင့် သက် ဆိုင် သူ ရှိ သ မျှ တို့ ကို ဤ အ ရပ် မှ ခေါ် ထုတ် လော့။ ^၁၃ အ ဘယ် ကြောင့် ဆို သော် ငါ တို့ သည် ဤ အ ရပ် ကို ဖျက် ဆီး တော့ မည်။ အ ကြောင်း မူ ကား သူ တို့ ၏ အော် ဟစ် ငို ကြွေး သံ သည် ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရှေ့ တော် တွင် ကျယ် လောင် လှ သ ဖြင့် ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဤ မြို့ ကို ဖျက် ဆီး ရန် ငါ တို့ ကို စေ လွှတ် တော် မူ ပြီ” ဟု ဆို ကြ ၏။

^၁၄ လော တ သည် လည်း သွား ၍ သ မီး တို့ နှင့် စုံ ဖက် မည့် မိ မိ သ မက် တို့ အား “ထ ကြ၊ ဤ အ ရပ် မှ ထွက် သွား ကြ လော့။ အ ကြောင်း မူ ကား ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် ဤ မြို့ ကို ဖျက် ဆီး တော့ မည်” ဟု ဆို လေ ၏။ သို့ သော် သူ ၏ သ မက် တို့ က ရယ် စ ရာ ပြော သည် ဟူ ၍ သာ ထင် မှတ် ကြ ၏။

^၁၅ အ ရုဏ် ဦး အ ချိန် ရောက် သည် နှင့် ကောင်း ကင် တ မန် တို့ သည် လော တ ကို ဆော် ဩ လျက် “ထ ‌လော့၊ ဤ နေ ရာ ၌ ရှိ သော သင် ၏ မ ယား နှင့် သင် ၏ သ မီး နှစ် ယောက် ကို ခေါ် ဆောင် သွား လော့။ သို့ မ ဟုတ် လျှင် သင် သည် ဤ မြို့ အ ပေါ် ကျ ရောက် မည့် အ ပြစ် ဒဏ် နှင့် အ တူ ဖျက် ဆီး သုတ် သင် ခြင်း ခံ ရ လိမ့် မည်” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၁၆ သို့ သော် လော တ သည် တုံ့ ဆိုင်း နေ ၏။ ထာ ဝ ရ ဘု ရား သည် သူ့ ကို သ နား တော် မူ သ ဖြင့် ကောင်း ကင် တ မန် တို့ သည် သူ ၏ လက် ကို လည်း ကောင်း၊ သူ့ မ ယား ၏ လက် ကို လည်း ကောင်း၊ သူ့ သ မီး နှစ် ယောက် ၏ လက် ကို လည်း ကောင်း ဆွဲ ၍ ခေါ် ထုတ် ပြီး သူ တို့ ကို မြို့ အ ပြင် ဘက် ၌ ထား လေ ၏။ ^၁၇ သူ တို့ ကို အ ပြင် ဘက် သို့ ခေါ် ထုတ် ပြီး နောက် ကောင်း ကင် တ မန် တစ် ပါး က “အ သက် လွတ် အောင် ပြေး လော့။ နောက် လှည့် မ ကြည့် နှင့်။ ဤ မြစ် ဝှမ်း ရှိ မည် သည့် အ ရပ် ၌ မျှ မ ရပ် နှင့်။ တောင် ပေါ် သို့ ပြေး လော့။ သို့ မ ဟုတ် လျှင် သင် သည် ဖျက် ဆီး သုတ် သင် ခြင်း ခံ ရ လိမ့် မည်” ဟု ဆို ၏။

^၁၈ လော တ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် ၏ အ ရှင် တို့၊ ထို သို့ မ ဖြစ် ပါ စေ နှင့်။ ^၁၉ အ ရှင် ၏ အ စေ အ ပါး သည် အ ရှင် ၏ ရှေ့ ၌ မျက် နှာ ရ ပါ ပြီ။ အ ကျွန်ုပ် ၏ အ သက် ကို ချမ်း သာ ပေး ခြင်း အား ဖြင့် အ ကျွန်ုပ် အား ပြ သော အ ရှင် ၏ မေတ္တာ သည် ကြီး မား လှ ပါ ၏။ သို့ ရာ တွင် အ ကျွန်ုပ် သည် တောင် ပေါ် သို့ မ ပြေး နိုင် ပါ။ ဘေး အန္တ ရာယ် သည် အ ကျွန်ုပ် ကို လိုက် မီ ၍ သေ ရ မည် ကို စိုး ရိမ် ပါ ၏။ ^၂၀ ထို မြို့ သည် နီး ပါ ၏။ ပြေး သာ ပါ ၏။ ငယ် သော မြို့ လည်း ဖြစ် ပါ ၏။ ထို အ ရပ် သို့ ပြေး ပါ ရ စေ။ ငယ် သော မြို့ သာ ဖြစ် သည် မ ဟုတ် လော။ သို့ ပြု လျှင် အ ကျွန်ုပ် အ သက် သည် ချမ်း သာ ရာ ရ ပါ လိမ့် မည်” ဟု ဆို ၏။

^၂၁ ကောင်း ကင် တ မန် က လည်း “သင် တောင်း ဆို သော ဤ အ ချက် ကို ငါ လိုက် လျော ၍ သင် ပြော သော မြို့ ကို မ ဖြို မ လှဲ ဘဲ နေ မည်။ ^၂၂ ထို အ ရပ် သို့ အ လျင် အ မြန် ပြေး လော့။ အ ကြောင်း မူ ကား ထို အ ရပ် သို့ သင် မ ရောက် မ ချင်း ငါ သည် မည် သည့် အ မှု ကို မျှ ပြု ၍ မ ရ” ဟု ဆို ၏။ ဤ အ ကြောင်း ကြောင့် ထို မြို့ ၏ အ မည် ကို ဇော ရ ’သေး ငယ် သော’ ဟူ ၍ အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု ခေါ် ကြ ၏။ ^၂၃ လော တ သည် ဇော ရ မြို့ သို့ ရောက် သော အ ခါ မြေ ကြီး ပေါ် မှာ နေ ထွက် ပြီ ဖြစ် ၏။

^၂၄ ထို အ ခါ ထာ ဝ ရ ဘု ရား အ ထံ တော် မိုး ကောင်း ကင် မှ ကန့် နှင့် မီး ကို သော ဒုံ မြို့ နှင့် ဂေါ မော ရ မြို့ အ ပေါ် သို့ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ရွာ စေ တော် မူ ၏။ ^၂၅ ဤ သို့ ဖြင့် ထို မြို့ များ မှ စ ၍ မြစ် ဝှမ်း တစ် ဝှမ်း လုံး၊ မြို့ ၌ နေ ထိုင် သူ အား လုံး နှင့် မြေ ပေါ် ရှိ အ ပင် တို့ ကို ဖြို လှဲ တော် မူ ၏။ ^၂၆ နောက် မှ လိုက် လာ  သော လော တ ၏ မ ယား မူ ကား နောက် လှည့် ကြည့် သ ဖြင့် ဆား တိုင် ဖြစ် သွား ၏။

^၂၇ အာ ဗြ ဟံ သည် နံ နက် စော စော ထ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ ရှေ့ ‌တော် ၌ ရပ် ခဲ့ သော အ ရပ် သို့ သွား ပြီး လျှင်၊ ^၂၈ သော ဒုံ မြို့ နှင့် ဂေါ မော ရ မြို့ မှ စ ၍ မြစ် ဝှမ်း တစ် ဝှမ်း လုံး ကို အ ပေါ် စီး မှ ကြည့် လေ ရာ ထို အ ရပ် မှ မီး ခိုး သည် မီး ပြင်း ဖို မှ မီး ခိုး ကဲ့ သို့ တက် နေ သည် ကို မြင် လေ ၏။ ^၂၉ ထို သို့ မြစ် ဝှမ်း ရှိ မြို့ များ ကို ဘု ရား သ ခင် ဖျက် ဆီး သော အ ခါ ဘု ရား သ ခင် သည် အာ ဗြ ဟံ ကို အောက် မေ့ တော် မူ ၏။ သို့ ဖြစ် ၍ လော တ နေ သော မြို့ များ ကို ဖြို လှဲ သော အ ခါ လော တ ကို ထို ဖြို လှဲ ခြင်း ထဲ မှ လွှတ် ပေး‌ တော် မူ ၏။

^၃၀ လော တ သည် ဇော ရ မြို့ ၌ နေ ထိုင် ရန် ကြောက် ရွံ့ သ ဖြင့် ဇော ရ မြို့ မှ ထွက် ၍ မိ မိ သ မီး နှစ် ယောက် နှင့် အ တူ တောင် ပေါ် မှာ နေ ထိုင် လေ ၏။ သူ နှင့် သူ ၏ သ မီး နှစ် ယောက် သည် လှိုဏ် ဂူ ထဲ တွင် နေ ထိုင် ကြ ၏။ ^၃၁ သ မီး အ ကြီး က သ မီး အ ငယ် အား “ငါ တို့ ဖ ခင် သည် အ သက် ကြီး ပြီ။ ကမ္ဘာ မြေ ကြီး ပေါ် ရှိ လူ အ ပေါင်း တို့ ၏ ထုံး စံ အ တိုင်း ငါ တို့ ထံ သို့ ဝင် ရောက် မည့် ယောက်ျား လည်း ဤ ကမ္ဘာ မြေ ကြီး ပေါ် တွင် မ ရှိ။ ^၃၂ လာ လော့။ ငါ တို့ ဖ ခင် ကို စ ပျစ် ဝိုင် တိုက် ၍ သူ နှင့် အိပ် ပြီး ငါ တို့ ဖ ခင် အား ဖြင့် မျိုး ဆက် ကို ထိန်း သိမ်း ကြ စို့” ဟု ဆို လေ ၏။

^၃၃ ထို ည ၌ သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ဖ ခင် ကို စ ပျစ် ဝိုင် တိုက် ပြီး လျှင် သ မီး အ ကြီး သည် ဝင် ၍ မိ မိ ဖ ခင် နှင့် အိပ် လေ ၏။ လော တ သည် သ မီး အိပ် ကြောင်း ကို လည်း ကောင်း၊ ထ ကြောင်း ကို လည်း ကောင်း မ သိ။ ^၃၄ နောက် တစ် နေ့ တွင် သ မီး အ ကြီး က သ မီး အ ငယ် အား “မ နေ့ ည က ငါ သည် ဖ ခင် နှင့် အိပ် ပြီး ပြီ။ ယ နေ့ ည လည်း သူ့ ကို စ ပျစ် ဝိုင် တိုက် ကြ စို့။ သင် သည် ဝင် ၍ သူ နှင့် အိပ် ပါ။ ငါ တို့ ဖ ခင် အား ဖြင့် မျိုး ဆက် ကို ထိန်း သိမ်း ကြ စို့” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၃၅ ထို ည ၌ လည်း သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ဖ ခင် ကို စ ပျစ် ဝိုင် တိုက် ပြီး လျှင် သ မီး အ ငယ် သည် ဝင် ၍ မိ မိ ဖ ခင် နှင့် အိပ် လေ ၏။ လော တ သည် သ မီး အိပ် ကြောင်း ကို လည်း ကောင်း၊ ထ ကြောင်း ကို လည်း ကောင်း မ သိ။

^၃၆ ထို သို့ ဖြင့် လော တ ၏ သ မီး နှစ် ယောက် တို့ သည် မိ မိ တို့ ဖ ခင် အား ဖြင့် ကိုယ် ဝန် ဆောင် လေ ၏။ ^၃၇ သ မီး အ ကြီး သည် သား ကို မွေး ဖွား ၍ သူ ၏ အ မည် ကို မော ဘ ဟု မှည့် ခေါ် လေ ၏။ သူ သည် ယ နေ့ တိုင် အောင် မော ဘ လူ မျိုး တို့ ၏ ဖ ခင် ဖြစ် ၏။ ^၃၈ သ မီး အ ငယ် သည် လည်း သား ကို မွေး ဖွား ၍ သူ ၏ အ မည် ကို ဗင် အမ္မိ ’ငါ့ လူ မျိုး ၏ သား’ ဟူ သော အ ဓိပ္ပာယ် ရှိ ၏။ ဟု မှည့် ခေါ် လေ ၏။ သူ သည် ယ နေ့ တိုင် အောင် အမ္မုန် အ မျိုး သား တို့ ၏ ဖ ခင် ဖြစ် ၏။

19

¹ The two angels came to Sodom at evening. Lot sat in the gate of Sodom. Lot saw them, and rose up to meet them. He bowed himself with his face to the earth, ² and he said, “See now, my lords, please come into your servant’s house, stay all night, wash your feet, and you can rise up early, and go on your way.” They said, “No, but we will stay in the street all night.” ³ He urged them greatly, and they came in with him, and entered into his house. He made them a feast, and baked unleavened bread, and they ate.

⁴ But before they lay down, the men of the city, the men of Sodom, surrounded the house, both young and old, all the people from every quarter. ⁵ They called to Lot, and said to him, “Where are the men who came in to you this night? Bring them out to us, that we may have sex with them.”

⁶ Lot went out to them through the door, and shut the door after himself. ⁷ He said, “Please, my brothers, don’t act so wickedly. ⁸ See now, I have two virgin daughters. Please let me bring them out to you, and you may do to them what seems good to you. Only don’t do anything to these men, because they have come under the shadow of my roof.” ⁹ They said, “Stand back!” Then they said, “This one fellow came in to live as a foreigner, and he appoints himself a judge. Now we will deal worse with you than with them!” They pressed hard on the man Lot, and came near to break the door.

¹⁰ But the men reached out their hand, and brought Lot into the house to them, and shut the door. ¹¹ They struck the men who were at the door of the house with blindness, both small and great, so that they wearied themselves to find the door.

¹² The men said to Lot, “Do you have anybody else here? Sons-in-law, your sons, your daughters, and whomever you have in the city, bring them out of the place: ¹³ for we will destroy this place, because the outcry against them has grown so great before Yahweh that Yahweh has sent us to destroy it.”

¹⁴ Lot went out, and spoke to his sons-in-law, who were pledged to marry his daughters, and said, “Get up! Get out of this place, for Yahweh will destroy the city!” But he seemed to his sons-in-law to be joking.

¹⁵ When the morning came, then the angels hurried Lot, saying, “Get up! Take your wife and your two daughters who are here, lest you be consumed in the iniquity of the city.” ¹⁶ But he lingered; and the men grabbed his hand, his wife’s hand, and his two daughters’ hands, Yahweh being merciful to him; and they took him out, and set him outside of the city. ¹⁷ It came to pass, when they had taken them out, that he said, “Escape for your life! Don’t look behind you, and don’t stay anywhere in the plain. Escape to the mountains, lest you be consumed!”

¹⁸ Lot said to them, “Oh, not so, my lord. ¹⁹ See now, your servant has found favor in your sight, and you have magnified your loving kindness, which you have shown to me in saving my life. I can’t escape to the mountain, lest evil overtake me, and I die. ²⁰ See now, this city is near to flee to, and it is a little one. Oh let me escape there (isn’t it a little one?), and my soul will live.”

²¹ He said to him, “Behold, I have granted your request concerning this thing also, that I will not overthrow the city of which you have spoken. ²² Hurry, escape there, for I can’t do anything until you get there.” Therefore the name of the city was called Zoar. Zoar means ‘little’. ²³ The sun had risen on the earth when Lot came to Zoar.

²⁴ Then Yahweh rained on Sodom and on Gomorrah sulfur and fire from Yahweh out of the sky. ²⁵ He overthrew those cities, all the plain, all the inhabitants of the cities, and that which grew on the ground. ²⁶ But Lot’s wife looked back from behind him, and she became a pillar of salt.

²⁷ Abraham went up early in the morning to the place where he had stood before Yahweh. ²⁸ He looked toward Sodom and Gomorrah, and toward all the land of the plain, and saw that the smoke of the land went up as the smoke of a furnace. ²⁹ When God destroyed the cities of the plain, God remembered Abraham, and sent Lot out of the middle of the overthrow, when he overthrew the cities in which Lot lived.

³⁰ Lot went up out of Zoar, and lived in the mountain, and his two daughters with him; for he was afraid to live in Zoar. He lived in a cave with his two daughters. ³¹ The firstborn said to the younger, “Our father is old, and there is not a man in the earth to come in to us in the way of all the earth. ³² Come, let’s make our father drink wine, and we will lie with him, that we may preserve our father’s family line.”

³³ They made their father drink wine that night: and the firstborn went in, and lay with her father. He didn’t know when she lay down, nor when she arose. ³⁴ It came to pass on the next day, that the firstborn said to the younger, “Behold, I lay last night with my father. Let’s make him drink wine again tonight. You go in, and lie with him, that we may preserve our father’s family line.” ³⁵ They made their father drink wine that night also. The younger went and lay with him. He didn’t know when she lay down, nor when she got up.

³⁶ Thus both of Lot’s daughters were with child by their father. ³⁷ The firstborn bore a son, and named him Moab. He is the father of the Moabites to this day. ³⁸ The younger also bore a son, and called his name Ben Ammi. He is the father of the children of Ammon to this day.