၁

^၁ ရှော လု မင်း ကြီး အ နိစ္စ ရောက် ပြီး နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် အာ မ လက် လူ မျိုး တို့ ကို တိုက် ခိုက် ချေ မှုန်း ရာ မှ ပြန် လာ ၍ ဇိ က လတ် မြို့ တွင် နှစ် ရက် နေ ပြီး၊ ^၂ သုံး ရက် မြောက် သော နေ့ တွင် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ တပ် စ ခန်း မှ လူ တစ် ဦး သည် အ ဝတ် ကို ဆုတ် လျက်၊ ခေါင်း ပေါ် မြေ မှုန့် တင် လျက် ဒါ ဝိဒ် ထံ ရောက် လာ ၍ မြေ ပေါ် တွင် ပျပ် ဝပ် ရှိ ခိုး လေ ၏။

^၃ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် က သူ့ အား “သင် အ ဘယ် က လာ ခဲ့ သ နည်း” ဟု မေး လျှင် သူ က “အ ကျွန်ုပ် သည် အစ္စ ရေး တပ် စ ခန်း မှ ထွက် ပြေး လာ ခဲ့ ရ ပါ သည်” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။ ^၄ ဒါ ဝိဒ် က လည်း သူ့ အား “မည် သို့ ဖြစ် ပျက် ခဲ့ သည် ကို ငါ့ အား ပြော ပြ ပါ လော့” ဟု ဆို လျှင် သူ က “စစ် သည် တို့ သည် စစ် ပွဲ မှ ထွက် ပြေး ကြ ရ ပါ ၏။ စစ် သည် အ များ အ ပြား လဲ ကျ သေ ဆုံး ကြ ရ ပါ ၏။ ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် သူ့ သား ယော န သန် လည်း သေ သွား ပါ ပြီ” ဟု ပြော ပြ ၏။

^၅ ဒါ ဝိဒ် က သ တင်း ကြား ပြော သော လူ ငယ် အား “ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် သူ့ သား ယော န သန် သေ ဆုံး သည် ကို သင် မည် သို့ သိ သ နည်း” ဟု မေး လျှင်၊ ^၆ သ တင်း ကြား ပြော သော လူ ငယ် က “အ ကျွန်ုပ် သည် ဂိ လ ဗော တောင် ပေါ် ရောက် သွား ချိန် တွင် ဤ အ ဖြစ် အ ပျက် နှင့် ကြုံ ခဲ့ ရ ပါ ၏။ ရှော လု မင်း ကြီး သည် လှံ ကို မှီ လျက် နေ ပါ ၏။ စစ် ရ ထား နှင့် မြင်း တပ် တို့ သည် သူ့ ထံ သို့ ရောက် လု ဆဲ ဆဲ ဖြစ် နေ သည် ကို တွေ့ ရ ပါ ၏။ ^၇ ရှော လု မင်း ကြီး သည် အ နောက် ကို လှည့် ကြည့် ၍ အ ကျွန်ုပ် ကို မြင် လျှင် လှမ်း ခေါ် ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် က လည်း ‘အ ကျွန်ုပ် ရှိ ပါ ၏’ ဟု ထူး ပါ ၏။ ^၈ သူ က အ ကျွန်ုပ် အား ‘သင် ကား မည် သူ နည်း’ ဟု မေး လျှင် ‘အ ကျွန်ုပ် သည် အာ မ လက် လူ မျိုး ဖြစ် ပါ သည်’ ဟု ပြော ပြ ပါ ၏။ ^၉ သူ က လည်း ‘ငါ့ နား သို့ လာ ပြီး ငါ့ ကို သတ် လိုက် ပါ။ ငါ သည် ဝေ ဒ နာ ကို မ ချိ မ ဆံ့ ခံ နေ ရ ပါ ၏။ အ သက် လည်း မ ထွက် နိုင် သေး ပါ’ ဟု ဆို ၏။ ^၁၀ အ ကျွန်ုပ် လည်း သူ လဲ ကျ ၍ အ သက် မ ရှင် နိုင် တော့ သည် ကို သိ သ ဖြင့် သူ့ နား သို့ လာ ပြီး သူ့ ကို ထိုး သတ် လိုက် ပါ ၏။ သူ့ ခေါင်း ပေါ် မှ ရာ ဇ သ ရ ဖူ နှင့် လက် မောင်း မှ လက် ပတ် ကို ယူ ၍ ယ ခု အ ကျွန်ုပ် အ ရှင့် ထံ ယူ ဆောင် လာ ပြ ပြီ” ဟု ဆို ၏။

^၁၁ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် သည် မိ မိ ဝတ် ထား သော အ ဝတ် ကို ဆွဲ ဆုတ် ပစ် ၏။ သူ့ နောက် လိုက် အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ထို နည်း တူ ပြု ကြ ပြီး လျှင်၊ ^၁၂ ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် သူ့ သား ယော န သန် မှ စ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ လူ မျိုး တော် ဖြစ် သော အစ္စ ရေး အ မျိုး အ နွယ် တို့ သည် ဓား ဖြင့် သေ ဆုံး ကြ ရ သော ကြောင့် နေ ဝင် ချိန် တိုင် အောင် အ စာ ရှောင် ငို ကြွေး မြည် တမ်း ကြ ၏။

^၁၃ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် က မိ မိ ကို သ တင်း ကြား ပြော သော လူ ငယ် အား “သင် အ ဘယ် က နည်း” ဟု မေး လျှင် သူ က “အ ကျွန်ုပ် သည် တိုင်း တစ် ပါး သား အာ မ လက် လူ မျိုး ဖြစ် ပါ သည်” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။ ^၁၄ ဒါ ဝိဒ် က လည်း “ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဘိ သိက် ပေး ထား သော သူ အား သင် ကိုယ် ထိ လက် ရောက် သတ် ပစ် သည် ကို သင် မ ကြောက် သ လော” ဟု သူ့ အား ဆို ပြီး၊ ^၁၅ ဒါ ဝိဒ် သည် ငယ် သား တစ် ဦး ကို ခေါ် ၍ “သူ့ ကို သွား သတ် ပစ် လိုက်” ဟု ဆို ၏။ ငယ် သား က လည်း ထို သူ ကို သတ် သ ဖြင့် ထို သူ သေ လေ ၏။ ^၁၆ ဒါ ဝိဒ် က လည်း “’ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဘိ သိက် ပေး တော် မူ သော ရှင် ဘု ရင် ကို အ ကျွန်ုပ် သတ် လေ ပြီ’ ဟု သင့် နှုတ် မှ ဝန် ခံ သော ကြောင့် လူ သတ် သော အ ပြစ် ကို သင် ပြန် ခံ ရ ပြီ” ဟု ဆို ၏။

^၁၇ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် သူ့ သား ယော န သန် အ တွက် ငို ချင်း ဖွဲ့ လေ ၏။ ^၁၈ ဤ “လေး တော်” ငို ချင်း ကို ယု ဒ အ မျိုး သား တို့ ကို ပါ သင် ကြား စေ ၏။ ယာ ရှာ ကျမ်း တွင် လည်း ရေး မှတ် ထား စေ ၏။

^၁၉ “အို အစ္စ ရေး၊ သင် ၏ ကုန်း မြင့် များ ပေါ် တွင် သင် ၏ ဂုဏ် သ ရေ အ သတ် ခံ ရ လေ ပြီ။ သူ ရဲ ကောင်း တို့ ကျ ဆုံး ရ လေ ပြီ တ ကား။ ^၂၀ ဖိ လိတ္တိ သ မီး ပျို များ ဝမ်း မြောက် မည် ကို စိုး ၍၊ အ ရေ ဖျား မ လှီး သူ တို့ ၏ သ မီး ပျို များ ရွှင် မြူး မည် ကို စိုး ၍ ဤ အ ကြောင်း ကို ဂါ သ မြို့ တွင် မ ပြော ကြ ပါ နှင့်။ အာ ရှ ကေ လုန် မြို့ လမ်း များ ပေါ် တွင် မ ကြေ ညာ ကြ ပါ နှင့်။

^၂၁ ဂိ လ ဗော တောင် များ ပေါ် တွင် နှင်း မ ကျ ပါ စေ နှင့်။ မိုး လည်း မ ရွာ ပါ စေ နှင့်။ လယ် မြေ တို့ တွင် လည်း လှူ ဖွယ် ကောက် နှံ တို့ မ ဖြစ် ထွန်း ပါ စေ နှင့်။ အ ကြောင်း မှာ ထို အ ရပ် တွင် သူ ရဲ ကောင်း တို့ ၏ ဒိုင်း လွှား များ ရှုံး နိမ့် ရ လေ ပြီ။ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ ဒိုင်း လွှား သည် လည်း ဆီ သ ထား ခြင်း မ ရှိ တော့ ပြီ။

^၂၂ ယော န သန် ၏ လေး သည် အ သတ် ခံ ရ သူ ၏ အ သွေး ကို မ သောက် ရ ဘဲ၊ ခွန် အား ကြီး သူ တို့ ၏ အ ဆီ ကို မ စား ရ ဘဲ နောက် ပြန် မ ဆုတ် တတ်။ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ ဓား သည် လည်း လက် ချည်း သက် သက် ပြန် မ လာ တတ်။ ^၂၃ လင်း ယုန် ငှက် ထက် လျင် မြန် ပြီး ခြင်္သေ့ ထက် ခွန် အား ကြီး သော၊ ချစ် ခင် နှစ် သက် ရ ပါ သော ရှော လု နှင့် ယော န သန် တို့ သည် သေ အ တူ ရှင် မ ကွာ ပါ တ ကား။

^၂၄ အို အစ္စ ရေး သ မီး ပျို တို့၊ သင် တို့ ကို ကတ္တီ ပါ နီ နှင့် ဝတ် ကောင်း စား လှ များ ဖြင့် ဆင် ယင် ပေး ခဲ့ သော၊ သင် တို့ ၏ အ ဝတ် များ တွင် ရွှေ ထည် များ ကို တန် ဆာ ဆင် ပေး ခဲ့ သော ရှော လု မင်း ကြီး အ ဖို့ ငို ကြွေး ကြ လော့။

^၂၅ စစ် သူ ရဲ တို့ သည် စစ် ပွဲ အ လယ် တွင် ကျ ရှုံး ရ ပါ ပြီ တ ကား။ ယော န သန် သည် ကုန်း မြင့် ပေါ် တွင် အ သတ် ခံ ရ ပါ ပြီ တ ကား။ ^၂၆ ငါ့ အစ် ကို ယော န သန်၊ သင့် အ ဖို့ ငါ ကြေ ကွဲ ရ ပါ ပြီ တ ကား။ သင် သည် ငါ့ အ ဖို့ အ လွန် နှစ် သက် ဖွယ် ကောင်း သော သူ ဖြစ် ခဲ့ ပါ ၏။ သင် ငါ့ ကို ချစ် သော အ ချစ် မှာ လည်း အံ့ ဖွယ် ဖြစ် ပါ ၏။ မိန်း မ တို့ ချစ် သော အ ချစ် ထက် သာ လွန် ပါ ၏။ ^၂၇ သူ ရဲ ကောင်း တို့ ကျ ရှုံး လေ ပြီ တ ကား။ စစ် လက် နက် တို့ ပျက် စီး လေ ပြီ တ ကား” ဟူ ၍ ဖြစ် သ တည်း။

1

¹ After the death of Saul, when David had returned from the slaughter of the Amalekites, and David had stayed two days in Ziklag, ² on the third day, behold, 'Behold', from 'הִנֵּה', means look at, take notice, observe, see, or gaze at. It is often used as an interjection. a man came out of the camp from Saul, with his clothes torn and earth on his head. When he came to David, he fell to the earth and showed respect.

³ David said to him, “Where do you come from?” He said to him, “I have escaped out of the camp of Israel.” ⁴ David said to him, “How did it go? Please tell me.” He answered, “The people have fled from the battle, and many of the people also have fallen and are dead. Saul and Jonathan his son are dead also.”

⁵ David said to the young man who told him, “How do you know that Saul and Jonathan his son are dead?” ⁶ The young man who told him said, “As I happened by chance on Mount Gilboa, behold, Saul was leaning on his spear; and behold, the chariots and the horsemen followed close behind him. ⁷ When he looked behind him, he saw me and called to me. I answered, ‘Here I am.’ ⁸ He said to me, ‘Who are you?’ I answered him, ‘I am an Amalekite.’ ⁹ He said to me, ‘Please stand beside me, and kill me, for anguish has taken hold of me because my life lingers in me.’ ¹⁰ So I stood beside him and killed him, because I was sure that he could not live after he had fallen. I took the crown that was on his head and the bracelet that was on his arm, and have brought them here to my lord.”

¹¹ Then David took hold on his clothes and tore them; and all the men who were with him did likewise. ¹² They mourned, wept, and fasted until evening for Saul and for Jonathan his son, and for the people of Yahweh, ’Yahweh’ is God’s proper Name, sometimes rendered ‘LORD’ (all caps) in other translations. and for the house of Israel, because they had fallen by the sword.

¹³ David said to the young man who told him, “Where are you from?” He answered, “I am the son of a foreigner, an Amalekite.” ¹⁴ David said to him, “Why were you not afraid to stretch out your hand to destroy Yahweh’s anointed?” ¹⁵ David called one of the young men and said, “Go near, and cut him down!” He struck him so that he died. ¹⁶ David said to him, “Your blood be on your head, for your mouth has testified against you, saying, ‘I have slain Yahweh’s anointed.’ ”

¹⁷ David lamented with this lamentation over Saul and over Jonathan his son ¹⁸ (and he commanded them to teach the children of Judah the song of the bow; behold, it is written in the book of Jashar):

¹⁹ “Your glory, Israel, was slain on your high places! How the mighty have fallen! ²⁰ Don’t tell it in Gath. Don’t publish it in the streets of Ashkelon, lest the daughters of the Philistines rejoice, lest the daughters of the uncircumcised triumph.

²¹ You mountains of Gilboa, let there be no dew or rain on you, and no fields of offerings; for there the shield of the mighty was defiled and cast away, the shield of Saul was not anointed with oil.

²² From the blood of the slain, from the fat of the mighty, Jonathan’s bow didn’t turn back. Saul’s sword didn’t return empty. ²³ Saul and Jonathan were lovely and pleasant in their lives. In their death, they were not divided. They were swifter than eagles. They were stronger than lions.

²⁴ You daughters of Israel, weep over Saul, who clothed you delicately in scarlet, who put ornaments of gold on your clothing.

²⁵ How the mighty have fallen in the middle of the battle! Jonathan was slain on your high places. ²⁶ I am distressed for you, my brother Jonathan. You have been very pleasant to me. Your love to me was wonderful, surpassing the love of women. ²⁷ How the mighty have fallen, and the weapons of war have perished!”

၁

^၁ ရှော လု မင်း ကြီး အ နိစ္စ ရောက် ပြီး နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် အာ မ လက် လူ မျိုး တို့ ကို တိုက် ခိုက် ချေ မှုန်း ရာ မှ ပြန် လာ ၍ ဇိ က လတ် မြို့ တွင် နှစ် ရက် နေ ပြီး၊ ^၂ သုံး ရက် မြောက် သော နေ့ တွင် ရှော လု မင်း ကြီး ၏ တပ် စ ခန်း မှ လူ တစ် ဦး သည် အ ဝတ် ကို ဆုတ် လျက်၊ ခေါင်း ပေါ် မြေ မှုန့် တင် လျက် ဒါ ဝိဒ် ထံ ရောက် လာ ၍ မြေ ပေါ် တွင် ပျပ် ဝပ် ရှိ ခိုး လေ ၏။

^၃ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် က သူ့ အား “သင် အ ဘယ် က လာ ခဲ့ သ နည်း” ဟု မေး လျှင် သူ က “အ ကျွန်ုပ် သည် အစ္စ ရေး တပ် စ ခန်း မှ ထွက် ပြေး လာ ခဲ့ ရ ပါ သည်” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။ ^၄ ဒါ ဝိဒ် က လည်း သူ့ အား “မည် သို့ ဖြစ် ပျက် ခဲ့ သည် ကို ငါ့ အား ပြော ပြ ပါ လော့” ဟု ဆို လျှင် သူ က “စစ် သည် တို့ သည် စစ် ပွဲ မှ ထွက် ပြေး ကြ ရ ပါ ၏။ စစ် သည် အ များ အ ပြား လဲ ကျ သေ ဆုံး ကြ ရ ပါ ၏။ ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် သူ့ သား ယော န သန် လည်း သေ သွား ပါ ပြီ” ဟု ပြော ပြ ၏။

^၅ ဒါ ဝိဒ် က သ တင်း ကြား ပြော သော လူ ငယ် အား “ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် သူ့ သား ယော န သန် သေ ဆုံး သည် ကို သင် မည် သို့ သိ သ နည်း” ဟု မေး လျှင်၊ ^၆ သ တင်း ကြား ပြော သော လူ ငယ် က “အ ကျွန်ုပ် သည် ဂိ လ ဗော တောင် ပေါ် ရောက် သွား ချိန် တွင် ဤ အ ဖြစ် အ ပျက် နှင့် ကြုံ ခဲ့ ရ ပါ ၏။ ရှော လု မင်း ကြီး သည် လှံ ကို မှီ လျက် နေ ပါ ၏။ စစ် ရ ထား နှင့် မြင်း တပ် တို့ သည် သူ့ ထံ သို့ ရောက် လု ဆဲ ဆဲ ဖြစ် နေ သည် ကို တွေ့ ရ ပါ ၏။ ^၇ ရှော လု မင်း ကြီး သည် အ နောက် ကို လှည့် ကြည့် ၍ အ ကျွန်ုပ် ကို မြင် လျှင် လှမ်း ခေါ် ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် က လည်း ‘အ ကျွန်ုပ် ရှိ ပါ ၏’ ဟု ထူး ပါ ၏။ ^၈ သူ က အ ကျွန်ုပ် အား ‘သင် ကား မည် သူ နည်း’ ဟု မေး လျှင် ‘အ ကျွန်ုပ် သည် အာ မ လက် လူ မျိုး ဖြစ် ပါ သည်’ ဟု ပြော ပြ ပါ ၏။ ^၉ သူ က လည်း ‘ငါ့ နား သို့ လာ ပြီး ငါ့ ကို သတ် လိုက် ပါ။ ငါ သည် ဝေ ဒ နာ ကို မ ချိ မ ဆံ့ ခံ နေ ရ ပါ ၏။ အ သက် လည်း မ ထွက် နိုင် သေး ပါ’ ဟု ဆို ၏။ ^၁၀ အ ကျွန်ုပ် လည်း သူ လဲ ကျ ၍ အ သက် မ ရှင် နိုင် တော့ သည် ကို သိ သ ဖြင့် သူ့ နား သို့ လာ ပြီး သူ့ ကို ထိုး သတ် လိုက် ပါ ၏။ သူ့ ခေါင်း ပေါ် မှ ရာ ဇ သ ရ ဖူ နှင့် လက် မောင်း မှ လက် ပတ် ကို ယူ ၍ ယ ခု အ ကျွန်ုပ် အ ရှင့် ထံ ယူ ဆောင် လာ ပြ ပြီ” ဟု ဆို ၏။

^၁၁ ထို အ ခါ ဒါ ဝိဒ် သည် မိ မိ ဝတ် ထား သော အ ဝတ် ကို ဆွဲ ဆုတ် ပစ် ၏။ သူ့ နောက် လိုက် အ ပေါင်း တို့ သည် လည်း ထို နည်း တူ ပြု ကြ ပြီး လျှင်၊ ^၁၂ ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် သူ့ သား ယော န သန် မှ စ ၍ ထာ ဝ ရ ဘု ရား ၏ လူ မျိုး တော် ဖြစ် သော အစ္စ ရေး အ မျိုး အ နွယ် တို့ သည် ဓား ဖြင့် သေ ဆုံး ကြ ရ သော ကြောင့် နေ ဝင် ချိန် တိုင် အောင် အ စာ ရှောင် ငို ကြွေး မြည် တမ်း ကြ ၏။

^၁၃ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် က မိ မိ ကို သ တင်း ကြား ပြော သော လူ ငယ် အား “သင် အ ဘယ် က နည်း” ဟု မေး လျှင် သူ က “အ ကျွန်ုပ် သည် တိုင်း တစ် ပါး သား အာ မ လက် လူ မျိုး ဖြစ် ပါ သည်” ဟု ပြန် ဖြေ ၏။ ^၁၄ ဒါ ဝိဒ် က လည်း “ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဘိ သိက် ပေး ထား သော သူ အား သင် ကိုယ် ထိ လက် ရောက် သတ် ပစ် သည် ကို သင် မ ကြောက် သ လော” ဟု သူ့ အား ဆို ပြီး၊ ^၁၅ ဒါ ဝိဒ် သည် ငယ် သား တစ် ဦး ကို ခေါ် ၍ “သူ့ ကို သွား သတ် ပစ် လိုက်” ဟု ဆို ၏။ ငယ် သား က လည်း ထို သူ ကို သတ် သ ဖြင့် ထို သူ သေ လေ ၏။ ^၁၆ ဒါ ဝိဒ် က လည်း “’ထာ ဝ ရ ဘု ရား ဘိ သိက် ပေး တော် မူ သော ရှင် ဘု ရင် ကို အ ကျွန်ုပ် သတ် လေ ပြီ’ ဟု သင့် နှုတ် မှ ဝန် ခံ သော ကြောင့် လူ သတ် သော အ ပြစ် ကို သင် ပြန် ခံ ရ ပြီ” ဟု ဆို ၏။

^၁၇ ထို့ နောက် ဒါ ဝိဒ် သည် ရှော လု မင်း ကြီး နှင့် သူ့ သား ယော န သန် အ တွက် ငို ချင်း ဖွဲ့ လေ ၏။ ^၁၈ ဤ “လေး တော်” ငို ချင်း ကို ယု ဒ အ မျိုး သား တို့ ကို ပါ သင် ကြား စေ ၏။ ယာ ရှာ ကျမ်း တွင် လည်း ရေး မှတ် ထား စေ ၏။

^၁၉ “အို အစ္စ ရေး၊ သင် ၏ ကုန်း မြင့် များ ပေါ် တွင် သင် ၏ ဂုဏ် သ ရေ အ သတ် ခံ ရ လေ ပြီ။ သူ ရဲ ကောင်း တို့ ကျ ဆုံး ရ လေ ပြီ တ ကား။ ^၂၀ ဖိ လိတ္တိ သ မီး ပျို များ ဝမ်း မြောက် မည် ကို စိုး ၍၊ အ ရေ ဖျား မ လှီး သူ တို့ ၏ သ မီး ပျို များ ရွှင် မြူး မည် ကို စိုး ၍ ဤ အ ကြောင်း ကို ဂါ သ မြို့ တွင် မ ပြော ကြ ပါ နှင့်။ အာ ရှ ကေ လုန် မြို့ လမ်း များ ပေါ် တွင် မ ကြေ ညာ ကြ ပါ နှင့်။

^၂၁ ဂိ လ ဗော တောင် များ ပေါ် တွင် နှင်း မ ကျ ပါ စေ နှင့်။ မိုး လည်း မ ရွာ ပါ စေ နှင့်။ လယ် မြေ တို့ တွင် လည်း လှူ ဖွယ် ကောက် နှံ တို့ မ ဖြစ် ထွန်း ပါ စေ နှင့်။ အ ကြောင်း မှာ ထို အ ရပ် တွင် သူ ရဲ ကောင်း တို့ ၏ ဒိုင်း လွှား များ ရှုံး နိမ့် ရ လေ ပြီ။ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ ဒိုင်း လွှား သည် လည်း ဆီ သ ထား ခြင်း မ ရှိ တော့ ပြီ။

^၂၂ ယော န သန် ၏ လေး သည် အ သတ် ခံ ရ သူ ၏ အ သွေး ကို မ သောက် ရ ဘဲ၊ ခွန် အား ကြီး သူ တို့ ၏ အ ဆီ ကို မ စား ရ ဘဲ နောက် ပြန် မ ဆုတ် တတ်။ ရှော လု မင်း ကြီး ၏ ဓား သည် လည်း လက် ချည်း သက် သက် ပြန် မ လာ တတ်။ ^၂၃ လင်း ယုန် ငှက် ထက် လျင် မြန် ပြီး ခြင်္သေ့ ထက် ခွန် အား ကြီး သော၊ ချစ် ခင် နှစ် သက် ရ ပါ သော ရှော လု နှင့် ယော န သန် တို့ သည် သေ အ တူ ရှင် မ ကွာ ပါ တ ကား။

^၂၄ အို အစ္စ ရေး သ မီး ပျို တို့၊ သင် တို့ ကို ကတ္တီ ပါ နီ နှင့် ဝတ် ကောင်း စား လှ များ ဖြင့် ဆင် ယင် ပေး ခဲ့ သော၊ သင် တို့ ၏ အ ဝတ် များ တွင် ရွှေ ထည် များ ကို တန် ဆာ ဆင် ပေး ခဲ့ သော ရှော လု မင်း ကြီး အ ဖို့ ငို ကြွေး ကြ လော့။

^၂၅ စစ် သူ ရဲ တို့ သည် စစ် ပွဲ အ လယ် တွင် ကျ ရှုံး ရ ပါ ပြီ တ ကား။ ယော န သန် သည် ကုန်း မြင့် ပေါ် တွင် အ သတ် ခံ ရ ပါ ပြီ တ ကား။ ^၂၆ ငါ့ အစ် ကို ယော န သန်၊ သင့် အ ဖို့ ငါ ကြေ ကွဲ ရ ပါ ပြီ တ ကား။ သင် သည် ငါ့ အ ဖို့ အ လွန် နှစ် သက် ဖွယ် ကောင်း သော သူ ဖြစ် ခဲ့ ပါ ၏။ သင် ငါ့ ကို ချစ် သော အ ချစ် မှာ လည်း အံ့ ဖွယ် ဖြစ် ပါ ၏။ မိန်း မ တို့ ချစ် သော အ ချစ် ထက် သာ လွန် ပါ ၏။ ^၂၇ သူ ရဲ ကောင်း တို့ ကျ ရှုံး လေ ပြီ တ ကား။ စစ် လက် နက် တို့ ပျက် စီး လေ ပြီ တ ကား” ဟူ ၍ ဖြစ် သ တည်း။

1

¹ After the death of Saul, when David had returned from the slaughter of the Amalekites, and David had stayed two days in Ziklag, ² on the third day, behold, 'Behold', from 'הִנֵּה', means look at, take notice, observe, see, or gaze at. It is often used as an interjection. a man came out of the camp from Saul, with his clothes torn and earth on his head. When he came to David, he fell to the earth and showed respect.

³ David said to him, “Where do you come from?” He said to him, “I have escaped out of the camp of Israel.” ⁴ David said to him, “How did it go? Please tell me.” He answered, “The people have fled from the battle, and many of the people also have fallen and are dead. Saul and Jonathan his son are dead also.”

⁵ David said to the young man who told him, “How do you know that Saul and Jonathan his son are dead?” ⁶ The young man who told him said, “As I happened by chance on Mount Gilboa, behold, Saul was leaning on his spear; and behold, the chariots and the horsemen followed close behind him. ⁷ When he looked behind him, he saw me and called to me. I answered, ‘Here I am.’ ⁸ He said to me, ‘Who are you?’ I answered him, ‘I am an Amalekite.’ ⁹ He said to me, ‘Please stand beside me, and kill me, for anguish has taken hold of me because my life lingers in me.’ ¹⁰ So I stood beside him and killed him, because I was sure that he could not live after he had fallen. I took the crown that was on his head and the bracelet that was on his arm, and have brought them here to my lord.”

¹¹ Then David took hold on his clothes and tore them; and all the men who were with him did likewise. ¹² They mourned, wept, and fasted until evening for Saul and for Jonathan his son, and for the people of Yahweh, ’Yahweh’ is God’s proper Name, sometimes rendered ‘LORD’ (all caps) in other translations. and for the house of Israel, because they had fallen by the sword.

¹³ David said to the young man who told him, “Where are you from?” He answered, “I am the son of a foreigner, an Amalekite.” ¹⁴ David said to him, “Why were you not afraid to stretch out your hand to destroy Yahweh’s anointed?” ¹⁵ David called one of the young men and said, “Go near, and cut him down!” He struck him so that he died. ¹⁶ David said to him, “Your blood be on your head, for your mouth has testified against you, saying, ‘I have slain Yahweh’s anointed.’ ”

¹⁷ David lamented with this lamentation over Saul and over Jonathan his son ¹⁸ (and he commanded them to teach the children of Judah the song of the bow; behold, it is written in the book of Jashar):

¹⁹ “Your glory, Israel, was slain on your high places! How the mighty have fallen! ²⁰ Don’t tell it in Gath. Don’t publish it in the streets of Ashkelon, lest the daughters of the Philistines rejoice, lest the daughters of the uncircumcised triumph.

²¹ You mountains of Gilboa, let there be no dew or rain on you, and no fields of offerings; for there the shield of the mighty was defiled and cast away, the shield of Saul was not anointed with oil.

²² From the blood of the slain, from the fat of the mighty, Jonathan’s bow didn’t turn back. Saul’s sword didn’t return empty. ²³ Saul and Jonathan were lovely and pleasant in their lives. In their death, they were not divided. They were swifter than eagles. They were stronger than lions.

²⁴ You daughters of Israel, weep over Saul, who clothed you delicately in scarlet, who put ornaments of gold on your clothing.

²⁵ How the mighty have fallen in the middle of the battle! Jonathan was slain on your high places. ²⁶ I am distressed for you, my brother Jonathan. You have been very pleasant to me. Your love to me was wonderful, surpassing the love of women. ²⁷ How the mighty have fallen, and the weapons of war have perished!”